คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : #7 CANDY [REWRITE].
#7 CANDY
Writer : B_MoNz
Date :25/04/2017
“โรคุโด มุคุโร่!! นายจะลากฉันไปไหนวะเนี่ย ปล่อยๆๆๆๆ” เสียงใส ๆ ของ ซาวาดะ สึนะโยชิ ดังมาตลอดทางที่ถูก โรคุโด มุคุโร่ ลากไป
“คุณก็อยู่เฉย ๆ ดิวะครับ คึหึหึ คุณจะดิ้นทำไมนักหนา==”
“อ้าว!! แล้วนายจะพาไปไหน ทำไมไม่บอกเล่า!!”
“โอ๊ย!! ก็ผมบอกว่าพอไปถึงก็รู้ไง”
“แล้วถ้านายลากฉันไปทำสัญญายึดร่าง เอาสามง่ามแทงฉันเล่า”
“ก็บอกแล้วไงว่าทำอย่างนั้นทำบนเตียงก็ได้==”
“....ไอ้!.....บ้า!!.....มุคุโร่!!!”
“..คึหึหึ^^”
เสียงเถียงกันระหว่างบอสใหญ่ของวองโกเล่ กับผู้พิทักษ์สายหมอกของเขายังคงดังต่อไปเรื่อย ๆ โดยไม่มีทีท่าจะหยุด เช่นเดียวกับการเดินทางไปให้ถึงจุดหมาย มุคุโร่ยังไม่มีทีท่าจะหยุดที่ใดที่หนึ่ง แต่เขากลับจับมือบอสตัวเล็กให้ตามมาเรื่อย ๆ
“เอ๊ะ หรือนายจะพาฉันไปเรียกค่าไถ่.....เฮ้ ๆ ฉันเป็นบอสนายนะ ถึงแม้นายจะเคยเกลียดมาเฟียมากก็เถอะ แต่ตอนนี้นายเป็นมาเฟียนะ อีกอย่างฉันเป็นบอสนายนะรู้ไหม แล้วอีกอย่างนะย่านนี้มันเป็นย่านที่วองโกเล่คลุมนี่ คนของวองโกเล่ก็เต็มไปหมด ฉันแหกปากเขาก็มาช่วยฉันแล้วนะเว้ยยย!!!” ทูน่าตัวน้อยยังคงพล่ามต่อไปเรื่อย ๆ
“เป็นเอามากนะครับ เพ้อเจ้อไปแล้ว แล้วถ้าผมจะเรียกค่าไถ่คุณจริง ๆ คุณคิดว่าใครจะช่วยคุณได้”
“ก็พะ.....”
“ถ้าพูดถึงพวกลูกน้องล่ะก็นะ
แค่พวกนั้นเดินเข้ามาแล้วผมพูดว่า ‘ไม่มีอะไรหรอก ผมกับบอสแค่กำลังจะไปทำภารกิจที่อัลโกบาเรโน่สั่ง’ แค่นี้พวกนั้นก็เชื่อแล้ว อย่าลืมผมเป็นผู้พิทักษ์นะ==”
“....เออว่ะ ฉลาดเหมือนกันนี้เรา ไม่ได้โง่เหมือนหน้าตา” สึนะพูดด้วยท่าทางจริงใจที่ดูแล้วก็เรียกได้ว่าเสแสร้งสุด ๆ
“คึหึหึ เหมือนคุณอยากโดนผมจับจูบตรงนี้นะครับ-*-”
“นายไม่ก....กล้า เอ่อ.........” สึนะถึงคราวเสียงสั่นเมื่ออยู่ ๆ ผู้พิทักษ์สายหมอกก็โน้มใบหน้าลงมาใกล้ ๆ กับหน้าหวานของตนเอง แถมยังเลื่อนลงเรื่อย ๆ ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
...แดกจุดกันเลยทีเดียว...
“คนอย่างผมไม่มีคำว่าไม่กล้านะครับ” มุคุโร่พูดขณะที่ใบหน้าห่างกันไม่ถึงคืบ โชคดีที่ตอนนี้พวกเขายืนกันอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ไม่มีผู้คนเดินผ่านแม้แต่คนเดียว...
...สถานที่ดูเป็นใจไปแล้ว...สึนะจิครายยยยTT
“คร้าบ ๆ รู้แล้ว อ...เอา หน้าอ...ออกเถอะ” สึนะใช้ความพยายามอย่างยิ่งที่จะผลักใบหน้าหล่อ ๆ ของมุคุโร่ออกห่างจากหน้าของตน ซึ่งอีกคนก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร
“คึหึหึ ไปได้ยังครับ เดี๋ยวร้านปิดก่อน”
“ร้าน...??”
…..
….
…
..
.
@ ร้านCANDY
…ร้านแคนดี้....
...นี่คือเถียงแทบตาย พามาร้านลูกกวาด....ไอ้บ้ามุคุโร่==
“สวัสดีครับ ร้านแคนดี้ยินดีต้อนรับ เชิญคุณลูกค้าเลือกได้เลยนะครับมีทั้งลูกกวาด ลูกอม อมยิ้ม ขนม มากมายให้เลือกเลยครับ” เสียงพนักงานชายที่เคาเตอร์ดังเจื่อยแจ้ว สึนะกวาดตาไปรอบ ๆ ร้าน ร้านลูกอมขนาดเล็ก การตกแต่งต่างจากร้านลูกอมทั่วไปที่จะแต่งแต้มด้วยสีหวาน ๆ อย่างสีชมพู แต่ร้านนี้กลับแต่งแต้มด้วยสีอึมครึมอย่างสีน้ำเงิน สีม่วง สีดำ อีกทั้งยังใช้หลอดไฟสีส้ม ทำให้มันดูลึกลับไปใหญ่
จึก จึก
“มุคุจัง....”
“หืม??”
“นายพาฉันมาร้านลูกอมแน่เหรอ”
“อืม ทำไมล่ะครับ”
“อย่างกับบ้านแม่มดแหนะ สยองชะมัด หยึย!!” สึนะทำหน้าเหยเกใส่ พลางลูบต้นแขนไปมาแล้วกระโดดเกาะแขนของมุคุโร่ที่ยืนยิ้มอยู่ข้าง ๆ
“คึหึหึ อะไรกัน ไปดูอมยิ้มกันเถอะ ผมรู้ว่าคุณอดอยากมาหลายวันแล้วใช่ไหม?”
คำตอบของคำถามคือ....ใช่
อันที่จริงแล้วตัวสึนะเองก็เป็นคนที่ชอบอมอมยิ้มเป็นประจำ อย่างน้อยก็วันละ 2-3อัน เขาติดการอมอมยิ้มมาจากสปาน่า แต่มันจริงอย่างที่หมอนั่นพูด เวลาเครียด โกรธ โมโห เสียใจ เวลาอมอมยิ้ม ความหวานมันทำให้ความรู้สึกเหล่านั้นหายเป็นปลิดทิ้ง แต่เมื่อตอนที่จะมาที่ประเทศไทย เขาดันลืมเตรียมอมยิ้มมา มีติดตัวอยู่แค่ 3-4 อัน แล้วมันก็หมดตั้งแต่วันแรกที่มาถึงแล้ว แต่ก็ใช่ว่าเหล่าผู้พิทักษจะไม่รู้เรื่อง เพียงแต่พวกเขากำลังหาร้านค้าที่ขายอมยิ้มอยู่.....ที่จริงเซเว่นหน้าปากซอย ร้านขายของชำ มันก็มีนะจริง ๆ == ถ้าไม่ติดว่าผู้พิทักษ์ทั้งหลายพร้อมใจกันบอกว่า
‘ถ้าซื้ออมยิ้มจากร้านเหล่านั้น เวลามันหมดแล้วเราจะหาจากที่ไหนล่ะ ฉะนั้นหาร้านที่ของของพวกนี้โดยเฉพาะเลยดีกว่า’
…ถ้าไม่ใช่เพราะเหตุผลงี่เง่านี่ เขาคงไม่อดอยากขนาดนี้หรอก-^-…
“เดี๋ยวนะคุณชอบรสสตอเบอร์รี่ใช่ไหม”
“อืม เอาไปเยอะ ๆ ขี้เกียจออกมาบ่อย ๆ คิกคิก”
“ครับ”
“ว่าแต่มุคุจัง.....”
“....”
“นายพาฉันออกมาจากโรงเรียนได้ไง ในเมื่อนี้ยังไม่ถึงเวลาเลิกเรียน” สึนะเอ่ยถามคำถามที่ตนอยากรู้ออกไป ส่งผลให้คนที่ถูกถามละจากการหยิบอมยิ้มมากมายใส่ตระกร้า
“ก็....อัลโกบาเรโน่สั่งมาน่ะ เขาให้ผมพาคุณออกมาซื้อ”
“อ๋อ”
“แล้วก็ ... เขาให้ซื้อขนมมาฝากด้วยนะ คุณไปเลือกสิครับ เจอกันที่เคาเตอร์แล้วกัน”
“ไม่!!” เสียงเด็ดขาดของสึนะดังก้องไปทั่วร้าน โชคดีที่มันไม่มีลูกค้าคนอื่นอยู่ในร้าน
“หืม”
“มันน่ากลัวอ่ะ ไปพร้อมกันสิมุคุจัง*0*”
“คึหึหึ ^^”
.....
....
...
..
.
หอพักของวองโกเล่
หลังจากที่สึนะโยชิกับมุคุโร่เดินมาจนถึงหอพักของตนเองนั้น สึนะก็กระแทกตัวเองนั่งลงบนโซฟาอย่างแรง ปล่อยให้มุคุโร่เอาขนมกับอมยิ้มไปเก็บ โกคุเดระที่เห็นบอสของตนมาแล้วก็พุ่งตัวกระโดดข้ามพนักพิงโซฟา มานั่งข้าง ๆ สึนะทันที พร้อม ๆ กับยามาโมโตะที่หยิบน้ำอัดลมเดินออกมาจากห้องครัว โยนให้โกคุเดระกับสึนะคนละกระป๋อง
“เป็นอะไรครับรุ่นที่สิบ หน้าบูดเชียว มุคุโร่มันทำอะไรงั้นเหรอครับ?” เป็นเสียงของมือขวาที่เอ่ยถามเขา
“ก็ไอ้มุคุโร่บ้าน่ะสิ ดันสร้างภาพมายาเป็นเงินจ่ายให้เจ้าของร้าน==”
“มันก็ดีแล้วนี้สึนะ เพราะภาพมายาของมุคุโร่มันก็ไม่ใช่ว่าจะดูออกง่าย ๆ นะ อีกอย่างไม่ต้องเสียตังค์ด้วย” เป็นยามาโมโตะที่พูดขึ้น ขณะที่กำลังเปิดกระป๋องน้ำอัดลมให้แฟน......ไม่สิให้โกคุเดระต่างหาก
...อ่า...วอนตายสินะไรท์จัง....
“ก็มันไม่ดีนี่ เขาค้าขายนะแทนทีจะเอาเงินจริง ๆ ให้เขาอ่ะ” สึนะยังคงดื้อดึง
“คึหึหึ ใครบอก...ผมน่ะเอาเงินจริง ๆ รวมกับเงินที่สร้างจากภาพมายาส่งให้เขาไปนะครับ” มุคุโร่พูดแก้ตัวให้ตนเอง
“ให้เงินจริงเขาไปเท่าไหร่??”
“1ใน3 ของเงินที่ต้องจ่าย”
“....”
“คึหึหึ^^ เคียวยะจังกับเรียวเฮคุงไปไหนน้อ??” แล้วมุคุโร่ก็เดินจากไป ทิ้งไว้เพียงเพื่อนซี้ทั้งสาม
ตึก ตึก ตึก
ปั้ง!!!
“นี้ๆๆๆๆๆ ผมมีไรจะบอก นี้ๆๆ” แรมโบ้วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในหอ ก่อนจะส่งเสียงดัง ส่งผลเพื่อนซี้ทั้งสามเงยหน้าขึ้น พร้อม ๆ กับเหล่ารุ่นพี่ชะโงกหน้าออกมาจากห้องนอน
“อะไรไอ้วัวบ้า” โกคุเดระเอ่ยถาม
“พรุ่งนี้...แฮ่ก ...ม...ไม่มีเรียน...แฮ่ก.....มีงานเลี้ยงตอนทุ่มตรง แฮ่ก.....ไอ้รีบอร์นมันฝากให้มาบอก....แฮ่ก “ แรมโบ้เปล่งเสียงอย่างยากลำบาก
“...”
“ทำไมเงียบ...??”
“เขารู้กันหมดแล้วไอ้วัวน้อย” ฮิบาริ เคียวยะตอบหน้าตาย ก่อนจะเดินมาแย่งกระป๋องน้ำอัดลมจากสึนะไปดื่ม แล้วส่งต่อให้มุคุโร่ที่นั่งอยู่บนที่วางแขนของโซฟา
“....รู้หมดแล้ว”
“ยกเว้นฉันกับมุคุจัง” สึนะพูดขึ้น
“เดี๋ยวมา จะไปฆ่าไอ้เตี้ยนั่น....” แล้วแรมโบ้ก็เดินออกไปจากหอ
“ไอ้เตี้ยนี่คือ....เจ้าหนูใช่ไหมฮะๆๆๆ ^[]^” ยามาโมโตะถามเพื่อน
“น่าจะนะ สุดขั้วววว”
“มันไม่ได้ดูสังขารตัวเองเลยว่าสู้เขาได้ไหม แถมด่าเขาเตี้ยตัวเองเตี้ยกว่าคุณรีบอร์นตั้งเยอะ==” โกคุเดระพูดด้วยหน้าปลง ๆ
“เฮ้อ.....”
...งานเลี้ยง....
....เจ้ารีบอร์นมันไม่ปล่อยโอกาสนี้แน่ ๆ มันจะแกล้งอะไรกันนะ....
--------------------------------------สึนะได้เพียงแต่นั่งคิด--------------------------------------
-----------------------------------------------------------END----------------------------------------------------------------
Talk : กรี๊ดดดดด พวกเธอตั้งแต่เขียนนิยายมาไม่เคยได้สัมผัสบทที่ตัวละครกุ๊กกิ๊กกันเลยอ่า><
เพราะไม่เคยแต่งได้ถึง ลบก่อน ฮิฮิ
มันน่ารักรึเปล่าเนี่ย ?? คอมเม้นท์หน่อยนะคะมุคุจังของไรท์ดูอบอุ่นน่ารัก น่าหยิก น่ากอด น่าโกะ...อิอิ
...............................
สรุปคู่ได้แล้วนะคะ.....6927 ที่จริงมีคู่อื่นอีก
ไรท์วางแผนจะแต่งภาคต่อ.....มั้งนะ ดูก่อนอิอิ^^
6927 คู่แท้ไม่เปลี่ยนแปลง สาวก1827….ทำใจ อิอิ^^
1เม้นท์ = 1กำลังใจ
ฝากฟอลทวิตไรท์ @l_MonNie_l
ความคิดเห็น