คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro Please love me again
Intro…Please love me again
คนร่างบางนั่งเหม่อมองออกไปยังข้างทางผ่านกระจกรถยนต์คันหรูของตน ซึ่งมีเพื่อนสนิทอย่าง บยอน แบคฮยอน เป็นคนขับ
“ไหวมั้ยแก.. มีอะไรก็ระบายออกมาได้นะ ฉันเป็นห่วงแกนะลู่หาน”
“ขอบใจนะ แต่ฉันขอนั่งคิดอะไรเงียบๆคนเดียวได้มั้ย? ขอโทษนะ...”
“ไม่ต้องขอโทษหรอก ฉันเข้าใจ”
แบคฮยอนไม่อยากให้ลู่หานต้องคิดมาก ไม่อยากให้ลู่หานทุกข์ใจ ไม่อยากให้ลู่หานต้องแบกรับความเจ็บปวดไว้คนเดียว หากมีอะไรที่เพื่อนอย่างแบคฮยอนทำให้ลู่หานสบายใจ แบคฮยอนก็พร้อมจะทำให้ลู่หานเสมอ
ถึงแม้เพื่อนสนิทอย่างแบคฮยอนจะเป็นห่วงลู่หานมากแค่ไหน แต่ก็ต้องยอมทำตามคำขอของคนร่างบางอยู่ดี
อย่างที่ร่างบางได้บอกเพื่อนสนิทไป ลู่หานอยากคิดทบทวน คิดดีๆ ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา ร่างบางได้คิดไปเองคนเดียวหรือ? คิดว่าเขาสนใจเรา คิดว่าเขาเป็นห่วงเรา คิดว่าเรามีความรู้สึกดีๆให้กัน ความรู้สึกทั้งหมดนี้ ลู่หานคิดไปเองคนเดียวเองหรือ
แต่เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ที่ผ่านมา มันก็คงตอบคำถามที่เกิดขึ้นภายในจิตใจได้อย่างชัดเจนแล้วแหละ ว่าร่างบางนั้นคิดไปเองคนเดียว รู้สึกไปเองคนเดียวหมดทุกอย่าง...
เมื่อประมาณ 1 ชั่วโมงก่อน...
“ลู่หาน ชานมไข่มุกนี่ทำไมมี 3 แก้วอะ?”
“ก็มีของแก ของฉัน แล้วก็ของเซฮุนไง เซฮุนชอบกินน่ะ”
“แหม รู้ใจกันดีจริงๆนะ”
ทั้งคู่เดินคุยกันมาจนถึงในห้องเรียน แล้วก็ต้องแยกย้ายกันไปยังที่นั่งประจำของตนเอง
เมื่อลู่หานวางกระเป๋าของตัวเองลงเรียบร้อยแล้ว ก็เตรียมหนังสือเรียนขึ้นมาทันที ไม่นานนัก เจ้าของร่างสูงที่คุ้นเคยก็วางกระเป๋าสีเขียวของเขาลงข้างลู่หาน และทักทายอย่างอย่างเป็นกันเอง
“วันนี้นายมาเร็วกว่าฉันอีกแล้วนะลู่หาน”
“ฉันเคยมาช้ากว่านายด้วยหรอ โอ เซฮุน ฮ่าๆ”
“นายนี่น่ารักจัง^^” ร่างสูงพูดพร้อมกับเอามือขยี้ผมคนตรงหน้าอย่างเอ็นดู
“เซฮุน วันนี้ฉัน...” ยังไม่ทันที่ร่างบ่างจะพูดจบประโยค ก็มีเสียงของใครอีกคนแทรกขึ้นมาตัดบทสนทนาอย่างไม่เกรงใจใคร
“เซฮุน!!! ไหนล่ะที่นั่งของฉันน่ะ?” ไม่เพียงแค่พูดธรรมดา แต่ผู้หญิงคนนั้นยังควงแขนของเซฮุนอย่างหน้าตาเฉย
นี่มันอะไรกัน ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร??
“เอ่อ...ลู่หาน นี่ โฮยอน แฟนฉันเอง พึ่งมาเรียนวันแรก โฮยอนจะมานั่งโต๊ะเดียวกับเรานะ”
แฟนอย่างนั้นหรอ? นี่มันหมายความว่ายังไง แล้วฉันล่ะ? นายเอาฉันไปไว้ตรงไหนฮะเซฮุน
“แฟนหรอ??” ร่างบางถามออกไปอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน
“ใช่...โฮยอนเป็นแฟนฉันเอง” ร่างสูงพูดคำว่าแฟนออกมาอีกครั้งโดยที่สีหน้านั้นไม่ได้แสดงอารมณ์อะไรเลย
เมื่อลู่หานได้ฟังคำยืนยันจากคนตรงหน้า ก็มีน้ำใสๆ หยดลงมาจากหางตาคู่สวยนั้นอย่างห้ามไม่ได้
นี่นายไม่ได้รู้สึกอะไรเลยหรอเซฮุน?
เวลาที่ผ่านมานายไม่ได้คิด ไม่ได้รู้สึกอะไรกับฉันสักนิดเลยหรอ?
คำว่าแฟนที่ออกมาจากปากของเซฮุน เปรียบเสมือนกับมีดปลายแหลม ที่กรีดลงมาบนอกข้างซ้ายอย่างช้า แต่มันทำให้หัวใจของลู่หานเจ็บปวดเหลือเกิน
“ฉันปวดหัวน่ะ ฉันกลับบ้านก่อนนะ” เมื่อร่างบางพูดจบก็หยิบกระเป๋าเดินออกจากห้องไปทันที
แบคฮยอนที่ยืนมองเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นก็กำลังจะรีบวิ่งตามออกไป แต่ก็ถูกคนข้างๆดึงแขนเอาไว้
“นายจะไปไหนอ่ะ แล้วชานมไข่มุกอีกแก้วหนึ่งนี่จะเอาไปให้ใครหรอ?”
“ฉันต้องไปแล้ว เอ่อ..แก้วนี้ฉันให้นายแล้วกันนะจงอิน”
ยังไม่ทันที่คนข้างๆจะเอ่ยคำขอบคุณ คนตัวเล็กก็วิ่งออกไปแล้ว แต่รู้หรือไม่ ว่าการกระทำที่คนตัวเล็กทำไปเพราะรีบร้อน กลับทำให้คนข้างๆยิ้มและรู้สึกดีแค่ไหน
เมื่อแบคฮยอนวิ่งออกมา ก็เจอลู่หานกำลังนั่งร้องไห้อย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ลู่หานรักโอ เซฮุน ขนาดนี้เลยหรอ?
“ลู่หาน กลับบ้านกันนะ เดี๋ยวฉันขับรถให้”
ไม่มีเสียงใดๆจากคนร่างบาง นอกจากพยักหน้าแล้วส่งกุญแจรถให้เพื่อนสนิทแต่โดยดี
ความคิดเห็น