Daily Life Online ชีวิตธรรมดา ที่ไม่ธรรมดา

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่...1

มืดมิด มืดเหลือเกิน นี่ผมกำลังเดินไปไหนกันแน่นะ
ผมเดินไปข้างหน้าอย่างไรทิศทาง ไม่รู้เหนือรู้ใต้ ไม่เห็นสิ่งใดแม้แต่มือของตัวเอง
เมื่อผมลองหยุดเดินแล้วตั้งใจมองไปข้างหน้า  หากแต่เห็นเพียงความมืดมิดไร้ที่สิ้นสุดเท้่านั้น

    เห้อ...ให้ตายสิ ที่นี่ที่ไหนกันนะ ผมคิดกับตัวเองก่อนจะลองเดินไปข้างหน้าต่อ อย่างน้อยผมก็ว่าก็น่าจะเป็นข้างหน้าอะนะ ให้ตายสิ ผมเกียจความมืดมากด้วยสิ ผมไม่รู้ว่าอยู่ในที่แห่งนี่นานเท่าไรแล้วแต่ก็น่าจะนานพอให้สายตาชินกับความมืดแล้วนี่น่า... แต่มันก็มีเพียงความมืดที่ปรากฏแก่สายตาเท่านั้น

   'หึหึ หากเจ้าอยากออกจากที่แห่งนี่ เจ้าจงตอบรับคำข้า' 
 

จู่ๆก็มีเสียงปริศนาดังขึ้นมา... ตอบรับหรอ แล้วจะให้ตอบรับอะไรละ? ขณะที่ผมกำลังคิดกับตนเองเสียงเดิมก็ดังขึ้นรอบกายผม ราวกับผมอยู่ทามกลางเสียงนั้นเอง 

'ไป ณ ที่ที่มีอากาศเย็นดังสวรรค์ หากต้องการสิ่งใดผู้คนต่่างคิดถึง แต่ใครเล่าจะรักและใส่ใจ มาหาข้าเมื่อสวรรค์แห่งนั้นเปิดรับให้ได้ชม'
 

 แว๊บ...เมื่อเสียงนั้นสิ้นสุดลง แสงสีขาวแสบตาก็สาดส่องลงมาจากเบืี้องบน ผมรีบยกมืดปิดตาทันที่ ก่อนที่จะสว่างจนเกือบทำให้ผมตาพร่าไปมากกว่านี่ผมก็...

 

เฮือก...มะ เมื่อกี่มันเกิดอะไรขึ้นหว่ะเนี่ย ผมสะดุงตกใจหลังหลุดจากความฝันบ้าๆนั้น

...ไป ณ ที่ที่มีอากาศเย็นดังสวรรค์ หากต้องการสิ่งใดผู้คนต่่างคิดถึง แต่ใครเล่าจะรักและใส่ใจ มาหาข้าเมื่อสวรรค์แห่งนั้นเปิดรับให้ได้ชม...

งั้นหรอ...หึหึ ไอ้เจ้าบ้านั่นอย่าให้หาตัวเจอนะ  สร้างฝันบ้าๆนั่นนะจะตบให้้คว่ำเลยให้ตายสิ เมื่อคิดออกผมก็ถลันเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำแต่งตัวทันที
 

"วาเรส จะรีบไปไหนละลูก" แม่ผมรีบทักทันทีเมื่อเห็นผมรีบวิ่งลงมาจากห้องแล้วโผล่หน้าเข้ามาในห้องนั่งเล่น
 

"ผมไปข้างนอกนะครับแม่"ว่าจบผมก็ใช้คาถาหายตัวไปทันทีที่กล่าวจบ
 

อืม...ไม่ต้องงงนะครับ ที่โลกของผม ทุกคนสามารถใช้เวทมนต์ได้อย่างเต็มที่ ไม่ว่าจะเป็นเพื่อสารนูปโภค อุปโภค การเดินทาง อาหาร สาธารณสุข ความบันเทิง ฯลฯ ทุกอย่างในชีวิตประจำวันเลยก็ได้ ถ้าหากคุณมีวัตถุดิบในการทำอาหารพร้อมร่ายมนต์สักบทหลังจากนั้นคุณก็จะได้อาหารมาวาางตรงหน้าส่วนรสชาดำรอ อืม ก็ขึ้นอยู่กับอารมณ์ของผู้ร่าย วัตถุดิบ ความตั้งใจ รวมถึงความชำนาญ หรือ แม้แต่การเดินทางหากคุณร่ายเวทย์บทถูกสักหน่อย รวมกับนึกถึงสถานที่ที่จะไปให้ขึ้นใจ แถมด้วยพลังเวทย์ในตัวสูงพอก็สามารถไปสถานที่นั้นๆได้ภายในชั่ววินาทีซึรงอาจมีปัจจัยแฝงอีกเล็กน้อยอย่างระยะเวลากับพลังเวทย์จะแปรผันไปตามระยะทางเท่านั้นเอง
 

ทันทีที่ลืมตาขึ้๑นมาสิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าคือตึกสูงราวกับจะแข่งกับเมฆที่รอยอยู่บนนภา ตึกนี้มีการสร้างและรูปแบบที่ทันสมัย ตัวตึกเป็นสีขาวนวลตา ด้านหน้ามีประตูขนาดใหญ่สูงราวสิบเมตรกว้างห้าเมตร ตั้งอย่างโออ่า ตรงหน้าประตูมีวงเวทย์ขนาดเส้นผ่านศูนย์กลางสามเมตรเมื่อก้าวเข้าไปในวงเวทย์รูปวงกลมสองวงซ้อนกันตรงกลางมีสัญลักษณ์เขียนไว้โดยรอบ ซึ้งจะเรืองแสงสีฟ้าอ่อนตลอดเวลาที่สถานที่นี่เปิดให้บริการและหากถึงเวลาปิดแสงสีฟ้านี่ก็จะดับลงราวกับไม่เคยมีอะไรถูกเขียนลงบนพื้นมาก่อน เมื่อมีคนเดินเข้าไปกลางวงเวทย์นั้นประตูบานใหญ่ก็จะเลื่อนออกแล้วจะวาปเราไปด้านในโดยอัตโนมัติ
 

เมื่อผมเข้ามาด้านในได้แล้ว ไอเย็นจากเวทย์ลมผสมกับเวทย์น้ำแข็งชั้นสูงก็ลอยเข้ามาปะทะหน้า หึหึ...นี่สินะ ไอ้สวรรค์ที่ว่า รอให้เจอตัวคนที่ส่งคำสาปไนท์แมร์มาให้ผมก่อนเถอะ พ่อจะซัดให้ล่วง

 

"เวสๆ ทางนี่ๆ" ผมหันซ้ายหันขวานิดหน่อยก่อนจะได้ยินเสียงเรียกดังมาจากทางด้านขวา ทันทีที่หันไปก็เจอเข้ากับเพื่อนรัก ไม่ต้องรอช้าผมรีบเดินไปหามันเหมือนกับไม่ได้เจอก็มาเป็นปี และ...ผวั้ะะ
 

"ไอ้เวส ต่อยมาทำไมเนี่ย" เพื่อนรักของผมหรือชื่อของมันคือ ซีเวียร์ ล้มลงไปนอนกับพื้นพร้อมมกับแก้มด้านหนึ่งแดงเป็นแถบและหากมองไม่ผิดมุมปากมันก็มีเลือดออกมาด้วยหรือเปล่านะ อ่ะ!หรือมันกำลังกินน้ำแดงก่อนเดินมาหาผมกันแน่ ผู้คนโดยรอบหันมามองพวกผมเป็นตาเดียว เออ อยากจะเข้าไปถามมองไรกันครับไม่เคยเห็นเพื่อนทักกันหรอครับ (โหนี่แค่ทักนะ =()=!)
 

"ก็มันช่วยไม่ได้ ใครใช้ให้แก เอาไนท์แมร์บ้าๆนั่นมาร่ายใส่ว่ะ" ทั้งๆที่รู้ว่าผมนะไม่ชอบความมืดมาก มันก็ควรแล้วแหละ..ผมพูดตอกกลับมันโดยละประโยคหลังไว้ในใจ
 

"หึ ถ้าไม่ปลุกแกด้วยวิธีนี่แกจะยอมตื่นไหมละ" ไอ้ซีพูดขึ้นหลังใช้เวทย์รักษาให้หน้ากลับมาเป็นเหมือนเดิม เมื่อมันยืนขึ้นเต็มความสูงผมถึงได้เห็นว่ามันใส่ชุดไปรเวทสบายๆ ซีเวียร์เป็นคนที่ผิวขาวมากเพราะมีเชื้อมาจากทางดินแดนเหนือ ตาชั้นเดียว นัยร์ตาสีน้ำเงินเข้ม ผมสีครามจนเกือบดำ ซึ้งมันก็ถือว่าเป็นคนที่ดูดีในระดับหนึ่งทีเดียว
 

ก็นะ...ผมยังไม่หายโกรธหรอกที่มันปลุกผมด้วยวิธีนี่  แต่ก็อย่างว่าจะปลุกผมธรรมดาอย่างเสกลมพัดให้ผมตกเตียง  ผมก็ไม่ตื่นหรอกเพราะเดียวด็ใช้เวทย์ฮิลลิ่ง เฟช อย่างที่มันรักษาตัวเองไปเมื่อกี่แล้วผมก็ไปนอนต่อได้เหมือนเดิม!

"ชังเถอะ แล้วนี่เรียกมาตั้งแต่ ห้างสรรพสินค้า เปิดนี่ต้องการอะไรเนี่ย"  ฮ้าว...ถามมันไปผมก็ห้าวไป ให้ตายสิง่วงชะมัดเลย ถ้ามันเรีกผมออกมาด้วยเรื่องไร้สาระนะ จะเอาให้หนักกว่าเดิมเลย

แต่ใครจะคิดละว่าเรื่องที่มันนัดผมออกมาราวกับจะมาช่วยยามเปิดตึกนี่ก็คือ...

 

"เออๆ ขอโทษก็ได้ที่เรียกมาก็ไม่มีไรหรอก แค่...อยากชวนมาซื้อของด้วย"