คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Pg : Chapter 2/100%
어느새 넌 내게로 와 내 맘속으로 와
친구 아닌 남자로 내 옆에 있었지 ~
เสียงเพลงรอสายที่ดังขึ้นทำให้มือบางของร่างเล็กควานหาโทรศัพท์ทั้งๆที่ตายังหลับอยู่ ปากอิ่มยู่เล็กน้อยแล้วกรอกเสียงไปตามมารยาท
“อืม..ว่าไง..คร่อก”
“ไอ้แบมแบม มึงยังนอนอยู่อีกเหรอ!!”เด็กชายร่างบางเจ้าของชื่อแบมแบมลืมตาขึ้นแล้วเอามือขยี้ตาด้วยความงัวเงีย
“งื้ออ กูเพิ่งได้นอนเองนะเนียร์จ๋า มีอะไรก็รีบพูดมานะกูจะได้นอนต่อ แง่มๆ”
“งื้อแง่มบ้านป้ามึงดิแบม!!! วันนี้เปิดเทอมวันแรกนะเว้ย ถ้าอยากโดนอาจารย์ลงโทษก็นอนต่อตามสบายเลยมึง แค่นี้นะบาย”ปลายสายพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนที่ร่างบางที่กำลังจะนอนต่อต้องเบิกตากว้างขึ้นมาโดยอัตโนมัติ
เวรละ!!!
ผมวิ่งลงมาชั้นล่างของบ้านอย่างรีบร้อน และตอนนี้พ่อแม่แล้วก็พี่ๆของผมนั่งกินข้าวกันพร้อมหน้าอยู่แล้ว โอ้ยทำไมไม่มีใครปลุกผมเลยอ่ะ
“แม่! ทำไมแม่ไม่ปลุกแบมเลยง่ะ”ผมเบะปากใส่แม่แล้วพูดอ้อนๆตามปกติ
“แม่ปลุกแล้วนะแบม เมื่อคืนเรานั่นแหละทำอะไรถึงได้นอนซะดึกดื่น”ก็ไม่ได้ทำอะไรหรอกครับแค่ตีดอทมากไปหน่อย -.,-
ผมยิ้มแห้งๆให้แม่ก่อนจะหยิบขนมปังมาแผ่นนึงเพื่อที่จะกินรองท้องไว้แล้ววิ่งไปใส่รองเท้าหน้าบ้านอย่างรวดเร็ว
“แบมลืมเนคไทนะลูก”แม่ยื่นเทคไนมาให้ผม ผมคาบขนมปังไว้ในปากแล้วรับเนคไทมาแล้วหอมแก้มแม่ซ้ายขวาประสาเด็กดี (?)
“ขอบคุณครับ แบมไปเรียนแล้วนะครับแม่ ฝากสวัสดีพ่อแล้วก็พี่ด้วยนะครับ บ๊ายบาย”พูด จบผมก็รีบวิ่งออกมาจากบ้านทันที และเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นบ้านอีกหลังที่อยู่ติดกันก็นึกถึงเหตุการณ์สมัย เด็กขึ้นมา ป่านนี้นายจะเป็นยังไงบ้างน้า ยูคยอม ..
และแล้ววันนี้ผมก็มาโรงเรียนได้ทันแบบหวุดหวิด และตอนนี้ผมก็กำลังจะไปแนะนำตัวกับเพื่อนใหม่ล่ะ ตื่นเต้นๆๆๆๆๆๆ
“แบมแบมเข้ามาได้เลยจ้ะ”เสียง หวานของอาจารย์คิม แทยอนทำให้ผมเดินเข้าห้องไปอย่างประหม่า ผมหยุดอยู่ที่ข้างๆอาจารย์คิมแล้วโค้งให้เพื่อนร่วมห้องทีนึงก่อนจะกล่าว ทักทาย
“อ่า.. ครับ สวัสดีครับ ผมชื่อแบมแบม ย้ายมาจากประเทศไทยครับ”เมื่อผมพูดจบก็มีเสียงกรี๊ดแล้วก็เสียงโห่ร้องของเพื่อนร่วมห้อง ผมทำอะไรน่าอายออกไปรึไง แง้แม่จ๋าแบมแบมไม่ชิน TOT
“น่ารักงี้จีบได้ป่ะน้อง!”ผู้ชายอ้วนๆตาแทบไม่มีฉบับอาตี๋พูดขึ้นมาทำให้ผมมองไปอย่างไม่ค่อยพอใจ ผมเป็นผู้ชายนะเว้ย!
“โหววว ดุว่ะๆๆ”อีกฝ่ายก็ยังผิวปากแล้วก็กวนตีนผมไปเรื่อยๆ เหอะ ถือซะว่าเป็นการต้อนรับละกัน L
“หุบปากเธอนะซองกิว เธอนี่กวนประสาทจริงๆเลย”อาจารย์คิมดุเด็กที่แซวผมเมื่อกี้ เหอะ ให้มันรู้บ้างว่าใครเป็นใครๆๆ -.-
“ผมก็แค่รับน้องใหม่เองนะจารย์”ไออ้วนเถียงอาจารย์คิมเสียงอ่อยๆ แต่ก็ไม่มีใครสนใจ นั่นทำให้ผมคิดว่ามันต้องเป็นเด็กเกรียนประจำห้องแน่ๆ
“แบมแบมไปนั่งตรงนั้นละกันนะจ้ะ”อาจารย์ คิมชี้ไปที่ที่นั่งข้างๆผู้ชายคนนึงซึ่งเอาแต่มองไปนอกหน้าต่างไม่สนใจโลก ภายนอก ผมหันไปโค้งอาจารย์คิมเป็นเชิงขอบคุณแล้วเดินไปนั่งตรงที่อาจารย์จัดไว้ให้ ผู้ชายข้างๆหันมามองผมนิ่งๆแล้วก็หันไปมองนอกหน้าต่างเหมือนเดิม ผมยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจก่อนจะฟังอาจารย์คิมพูดปฐมนิเทศต่อไปเรื่อยๆ
เมื่ออาจารย์พูดคุยเกี่ยวกับกฎระเบียบของโรงเรียนจบแล้วก็ปล่อยให้เด็กหาอะไรทำตามสบาย เปิดเทอมแรกก็เป็นแบบนี้ทุกทีอ่ะโง้ยน่าเบื่อชริงๆ เมื่อผมรู้สึกว่าตัวเองว่างเกินไปก็ใช้โอกาสนี้ไปสำรวจโรงเรียน เมื่อเดินไปสักพักก็รู้สึกหิวจึงแวะเข้าไปในโรงอาหาร เดินไปซื้อข้าวเสร็จก็หาที่นั่งกินคนเดียวเงียบๆ แต่เดี๋ยวนะ ป่านนี้จูเนียร์มันเลิกคลาสละยังว้า เมื่อเกิดอาการสงสัยผมก็หยิบโทรศัพท์แล้วกดเข้าไปในโปรแกรมส่งข้อความฟรีถ้ามีเน็ตทันที
BAMX2KONLHOR
Read 10:45 เนียร์จ๋า
BAMX2KONLHOR
Read 10:45 
เมื่อกดส่งไปได้สักพักเสียงไลน์ก็ดังขึ้นมาพร้อมกับการสั่นประมาณ 9.99 ริกเตอร์ (นี่ก็เวอร์ไป =_=)
ณรุ๊งเณียร์จาเปณเมรียเชบีว์
? 11:00
ตอบยาวมากน้ำตาจะไหลขอเก้าอี้ฮับ T_T
BAMX2KONLHOR
Read 11:01 เลิกเรียนยังง้ามากินข้าวเป็นเพื่อนเค้าหน่อย
BAMX2KONLHOR
Read 11:01 
ณรุ๊งเณียร์จาเปณเมรียเชบีว์
โอ้ยพิมปกติดิสัสดูจะอ้วก 11:02
BAMX2KONLHOR
Read 11:02 ใช่ซี๊! กูไม่ใช่เชบีว์โอป้าของมึงหนิ
BAMX2KONLHOR
Read 11:03 
ณรุ๊งเณียร์จาเปณเมรียเชบีว์
อย่ามาว่าโอป้ากูนะย้าก 11:06
ณรุ๊งเณียร์จาเปณเมรียเชบีว์
11:06
BAMX2KONLHOR
Read 11:07 มึงอ่ะชอบมันตรงไหนวะ แค่กูเห็นผมหงอกกับฟันเหยินๆก็ขอบายละ
ณรุ๊งเณียร์จาเปณเมรียเชบีว์
กูจะเลิกคบกับมึง 11:07
ณรุ๊งเณียร์จาเปณเมรียเชบีว์
11:07
BAMX2KONLHOR
Read 11:08 โอ้ยเมื่อกี้หมาพิมเว้ยๆ
BAMX2KONLHOR
Read 11:08 พี่บีมึงน่ารักฝุดๆ -,-
BAMX2KONLHOR
Read 11:08 กูว่านอกเรื่องไปเยอะละ
BAMX2KONLHOR
Read 11:09 มึงอยู่หนายยยย
ณรุ๊งเณียร์จาเปณเมรียเชบีว์
อยู่หน้าโรงอาหาร 11:09
ณรุ๊งเณียร์จาเปณเมรียเชบีว์
มึงอยู่ไหนวะ 11:10
BAMX2KONLHOR
Read 11:11 อยู่ในโรงอาหาร
ณรุ๊งเณียร์จาเปณเมรียเชบีว์
ช่วยได้เยอะเลยนะ -_- 11:11
BAMX2KONLHOR
Read 11:13 ท่ดๆ
BAMX2KONLHOR
Read 11:13 กูนั่งที่ใกล้ๆร้านลุงผักที่หน้าเหี่ยวๆเหมือนมึงอ่ะ
BAMX2KONLHOR
Read 11:13 Oppsซ่าษ์..
BAMX2KONLHOR
Read 11:13 
ผ่านไปประมาณสองนาทีมันก็ขึ้นแค่ Read ไอผมที่ดันเผลอพูดสิ่งที่ทำให้ไอเนียร์ฆ่าผมได้ถ้าหลุดออกไปด่ามันก็นั่งลนอยู่อย่างระแวง ครั้งที่แล้วที่ผมด่ามันว่าหน้าเหี่ยวมันเล่นแก้แค้นผมด้วยการใส่แมลงสาบเข้าไปในข้าว ทำเอาผมไม่กล้าออกมาเล่นกับมันเป็นเดือน ._.
ผมล็อคหน้าจอโทรศัพท์แล้วเก็บเข้ากระเป๋าเมื่อรู้สึกว่าอีกฝ่ายคงจะไม่ตอบมาอีกแหงแล้วก็นั่งกินข้าวคนเดียวต่อไป T^T
“ว้ากกกกกกกกกกก”ผมร้องขึ้นมาอย่างตกใจแล้วปิดตาแน่นเมื่อเห็นว่างูมันอยู่บนโต๊ะผม ฮือออออ ใครโยนมันม๊าาาาาาาาาาาา T_____________T
“5555555555555555555555555555555555 จี้ว่ะ5555555555555555555555 โอ้ย5555555555555555555555555555555555555”เมื่อรู้สึกว่ามีเสียงคุ้นๆกำลังหัวเราะผมอย่างบ้าคลั่งผมก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมา และก็พบ .... อีนังเนียร์กำลังถืองูปลอม!!!!!!!!
“แม่งเล่นเชี้ยไรมึงวะ ไม่เข้าเรื่องเลยนะ”ผมด่ามันทันทีที่เห็นหน้า ณ จุดจุดนี้กูไม่สนภาพลักษณ์ละฟวย T^T เพราะภาพลักษณ์ผมหายไปตั้งแต่แหกปากร้องละ - -+
“โอ๊ะโอ.. แบมน้อยงอนซะแล้ว .____. เนียร์จ๋าคนหล่อขอโทษนะน้องแบม *-*”จูเนียร์ดัดเสียงพูดแล้วทำส่งสายตาอ้อนteenมาให้ผม ผมมองหน้ามันนิ่งๆแล้วหยิบจานไปเก็บ ไม่กงกินไม่กินมันแล้ว!!
JUNIORPART
ตอนนี้ผมโดนไอแบมมันโกรธละครับ TwT เอาจริงๆผมไม่ผิดนะมันมาล้อผมก่อนอ่ะ! ผมเคยแกล้งมันเล่นแบบนี้หนนึงมันก็โกรธผมเป็นเดือนแล้วตอนนั้นผมก็เรียนอยู่ที่ไทยมีเพื่อนที่รู้จักแค่คนเดียวก็คือไอแบมพอโดนมันโกรธผมก็อยู่แบบไร้เพื่อนเป็นเดือน ._. ถามว่าทำไมผมไม่หาเพื่อนใหม่น่ะเหรอครับ.. ผมเป็นคนดีไง รอเพื่อนแบมมาคุยแต่เพียงผู้เดียว ถุย เอาจริงๆไม่มีใครคบผมมากกว่าเหอะ55555555555555555555555 แต่ว่านะครับ เรามาปฏิบัติภารกิจง้อนรุ้งแบมดีกว่าครับ ฮริ๊ง
ผมเดินออกจากโรงอาหารแล้วเดินตามหาแบมอย่างเอื่อยๆ นี่มันเวรกรรมอะไรที่ต้องมาตามมันเนี่ย ไอเตี้ยนั่นก็เดินไวแกะหาย(sheepหาย)55555555555555555555555 ขำกันหน่อยเด็กๆ ผมกวาดสายตามองไปรอบๆก็เจอแต่เด็กนั่งจับกลุ่มกันนั่งเล่นโทรศัพท์ โทรศัพท์? เออกูมีไลน์มีเบอร์มันนี่หว่า ทำไมคิดไม่ได้วะ =_=
เมื่อผมล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาเตรียมกดโทรหาไอแบมสายตาอันเฉียบคมก็เจอพ่อหนุ่มตัวสูงโปร่ง ผมสีเทาเกือบขาวที่ยุ่งเล็กน้อยถึงปานกลางทำให้ดูเซ็กซี่ไม่น้อย อ่าห์ นั่นมันพี่เจบีว่าที่สามีของนร้อง T///T แบมจ๋าไว้คราวหน้าพี่จะง้อใหม่นะตอนนี้ขอตัวไปอ้อยคนก่อน...
ผมเก็บโทรศัพท์เข้าไปในกระเป๋าลวกๆก่อนจะเดินเชิดเปล่งออร่าออกมาจากตัว
เอี๊ยดดด!!
เสียงตูดเสียดสีกับพื้นดึงดูดให้คนหันมอง ผมหันซ้ายหันขวาหาคนที่เดินล้ม แต่เอ๊ะ ทำไมผมรู้สึกระบมก้นชรัง T__T ผมเอามือคลำก้นแล้วมองดูจึงรู้ว่าอีตัวที่เดินล้มมันไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก ผมนี่แหละเดินล้ม TOT โฮร ทำไมพระเจ้าต้องทำน้องเนียร์ผู้น่ารักอับอายต่อหน้าพี่เชบีว์ด้วยเล่า งื้อจูเนียร์โป้งพระเจ้า -3-!
“อ้าวเนียร์ เป็นอะไรรึเปล่าเรา ?”เสียงทุ้มคุ้นหูถามผมด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง ผมจึงเงยหน้าเตรียมจะบ่นใส่ทันทีว่าหมาที่ไหนมันจะไม่เจ็บ แต่พอเจอหน้าคนถามเท่านั้นแหละ รู้สึกอยากสมยอมให้คนตรงหน้าพาเข้าห้องเลยแง เนียร์รักพระเจ้าอ้ะ!! ม๊วฟๆ T3T
“เฮ้ หน้าแดงทำไม เจ็บมากเลยเหรอ”สติผมค่อยๆคืนเข้าร่างทันทีเมื่ออีกคนถามย้ำ งื้อดูทำหน้าเข้า เนียร์ไม่ได้เจ็บมากนะพี่เชวีบ์อย่าเครียดสิเค้ารู้ว่าตะเองเป็นห่วง -/- แต่ก็นั่นล่ะครับ ผมก็ได้แต่พูดในใจ ฮรึก
“อะ..เปล่าครับ ล้มแค่นี้เองครับสบายๆ555555”ผมตอบไปแล้วหัวเราะกลบเกลื่อน แม่จ๋ามารีบเนียร์ที เนียร์เขรินนนนนนนนน >///<
“แล้วลุกไหวรึเปล่า”
“น่าจะไหวครับ ฮึบ.. โอ๊ย T^T”นี่ผมไม่ได้tอแหลแกล้งเจ็บนะครับ มันเจ็บจริงๆ เจ็บจี๊ดแบบจี๊ดเลยอ่ะครับฮรึก
“ลุกไม่ไหวก็อย่าฝืนสิ มานี่มา”พี่เจบีดุผมก่อนจะดึงแขนผมไปคล้องคอแล้วช้อนตัวผมเดินไปห้องพยาบาลท่ามกลางสายตาของคนหลายๆคน แม่จ๋าาาาา ชูวเณียล์ร์ม์ษ์เขรินนนนนนนนนนนนน T/////////////T
“ไปนอนที่ห้องพยาบาลก่อนมั้ย?”พี่เจบีจ้องหน้าผมแล้วถาม ผมหลบสายตาไปทางอื่นก่อนจะตอบไปว่ายังไงก็ได้ คือบั่บหน้าห่างกันไม่ถึงสิบเซนอ่ะแกร์เป็นแกร์แกร์เขินปร้ะรน่พเนดก่บยาหฟวส่ดกรสร่ยงน!!! T////T
“งั้น....โดดเรียนกัน”เมื่อผมได้ยินพี่เจบีพูดอย่างนั้นผมก็มองพี่เจบีด้วยสายตาเป็นประกาย พี่เจบีชวยน้องเนียร์ไปเดทคะคุณป้า! ฟินจุงเบรยอิ้อิ้อิ้
.
.
.
.
.
.
พี่เจบีผู้น่ารักน่าจับไปกินขับรถพาผมขับรถเล่นรอบเมืองก่อนจะหยุดรถตรงที่แม่น้ำฮัน ที่ตอนนี้มีคนไม่ค่อยมากเท่าไหร่เพราะมันยังเที่ยงอยู่ แดดตอนนี้เป็นอะไรที่ร้อนที่สุดในทุกช่วง แต่โชคดีที่ยังมีลมหนาวพัดอยู่บ้างทำให้อากาศไม่ได้แย่เท่าไหร่
ผมกับพี่เจบีนั่งคุยเล่นกันจนแดดเริ่มหาย เอาจริงๆผมคิดว่าผมรู้สึกดีนะเวลานั่งคุยเล่นกับพี่เจบีแบบนี้ ผมเคยคุยกับพี่เขาบ่อยก็จริงแต่ไม่เคยได้คุยกันจริงจังซักที พอได้คุยกันแบบนี้ผมก็รู้สึกชอบพี่เจบีมากขึ้นอ่ะ พี่เขาน่ารักมากจริงๆนะครับแง พี่เขาดูอบอุ่น แบบนี้แหละสามีในอนาคตของเค้า♥ อูยเขินชรูงงงงงง
“เนียร์หิวมั้ยครับ ?”พี่เจบีถามผมหลังจากที่เราเงียบกันไปซักพักนึง
“ก็หิวนิดนึงอ่ะ ไปหาอะไรกินกันเหอะครับบบ”หิวนิดนงนิดนึงอ่ะไม่มีจริงสำหรับเนียร์ครับ วันนี้มัวแต่แกล้งแบมจนลืมกินข้าวเที่ยง จนกลายเป็นว่าตอนนี้น้ำย่อยมันกัดกระเพาะจนเปื่อยหมดแล้ว TvT
“โอเคๆ งั้นไปหาอะไรกินที่ย่านกังนัมกันนะ แล้วนี่เราหายเจ็บขารึยัง”
“ยังเจ็บอีกนิดหน่อยครับ แต่ก็ดีขึ้นมากแล้ว เนียร์ไหวอยู่5555”
“ไหวแน่นะ ถ้าล้มนี่พี่ไม่ช่วยอุ้มแล้วนะ555555”
“ตามใจพี่เหอะครับ ไปกันได้ยังเนี่ยเนียร์หิวนะ”ผมทำท่างอนที่คิดว่าน่ารักที่สุดในโลกไปให้พี่เจบี ซึ่งพี่เจบีหยิกแก้มผมไปทีนึงก่อนจะจูงมือผมไปที่รถ ฮือฟินอีกแล้วขรั่บขุ่นแม๊ T____T
พอขับรถมาที่จุดหมายปลายทางแล้วผมก็ชวนพี่เจบีไปหาอะไรกินทันที จากนั้นเราก็เดินดูของไปเรื่อยๆ และเป็นเพราะมีคนและนักท่องเที่ยวมาเดินกันเยอะเป็นพิเศษพี่เจบีก็จับมือผมไว้แล้วให้เหตุผลว่ากันหลง และพอผมดูนาฬิกาอีกทีก็เห็นว่าดึกแล้วจึงสะกิดพี่เจบีบอกให้พากลับบ้านทันที วันนี้ยังไม่ได้บอกออมม่าอัปป้าเลยด้วยว่ากลับช้า กลับไปโดนบ่นแหงรุย -.-
“ขับรถกลับบ้านดีๆนะครับ”เมื่อผมลงจากรถแล้วก็โบกมือลาพี่เจบีด้วยรอยยิ้ม พี่เจบียิ้มบางๆให้ผม(ยิ้มกว้างไม่ได้เดี๋ยวเห็นฟันเหยิน55555555)แล้วขยี้หัวผมเล่นทีนึงก่อนจะขับรถออกไป งือนี่มันเหมือนผมกลับมาจากไปเดทเลยง้า
“อิจินยอง! กลับมาแล้วทำไมไม่เข้าบ้านห้ะ!!”เสียงแหลมปรี๊ดของมารดาสุดที่รักของผมดังขึ้นทำให้ผมที่เมื่อกี้ยังเป็นสาวน้อยวัยเลิฟวิ่งยูวต้องยืนตรงตรงแล้วยิ้มแห้งๆให้อีกคนก่อนจะค่อยๆเนียนกระดึ๊บเข้าบ้านไป ฮือทำไมหม่าม๊าต้องเรียกเค้าว่าจินยอง ชื่อใหม่เค้าชื่อจูเนียร์นะงื้อ TwT
---------------------------------------------------
คิดถึงไรท์กันมั้ยคะโฮร TOT
วันนี้มีข่าวดีจะมาบอกค่ะ! คือจะบอกว่าปิดเทอมแล้วค่ะเย้เย้!
แต่ก็มีข่าวร้ายเหมือนกัน ,_, คือเมื่อไม่นานมานี้คอมไรท์เสีย
แล้วพอเอาไปให้ที่ร้านดูอาการปรากฏว่าต้องล้างคอม สรุปคือฟิคที่ไรท์แต่งไว้หายหมด ..
นี่ก็เป็นเหตุผลที่ไรท์ยังลงแค่ 10% เองค่ะ
รีดเดอร์เป็นกำลังใจให้เก๊าด้วยนะ เยิ้บปย๊ง!
กลับมาอัพครบ 100% แล้วค่ะทู้กคน
ขอโทษที่หายไปนานนะปิดเทอมแบบนี้เฟิร์นแอบขี้เกียจอยู่นิดนึง ._.
ถึงแม้นานม้ากมากกว่าเฟิร์นจะอัพแต่เฟิร์นก็อัพแน่ๆค่ะ
พยายามกระตุ้นตัวเองว่าถ้าแต่งฟิคเรื่องนี้ไม่จบห้ามเปิดเรื่องใหม่ -_-+
สุดท้ายเม้น โหวต แอดเฟบ สกรีม #ฟิคพีจี(เปลี่ยนชื่อแท็ก) บ้างน้าแท็กร้างมาก T^T
พูดคุยหรือตามทวงฟิคได้ที่ @baiferns17
รักฟิคเรื่องนี้ให้มากนะคะ จุ้บ!!
---------------------------------------------------
ความคิดเห็น