curse of love คำสาปร้ายพาหัวใจให้เจอรัก

บทที่ 1

ตึ! ตึก! ตึก!

                เสียงฝีเท้าของฉันที่ตอนนี้กำลังวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตขอเพียงแค่นาทีนี้สองเท้าของฉันจะพาร่างอันบอบบางนี้ หนีให้พ้นจากสิ่งที่กำลังไล่ฉันฉันอยู่ตอนก็พอ มันเป็นอะไรที่น่ากลัว และไม่น่าเชื่อเป็นที่สุด แต่ถึงไม่เชื่อวินาทีนี้ฉันก็ต้องเชื่อแล้วเพราะมันกำลังไล่ฉันมาติดๆฉันไม่รู้ว่าฉันจะวิ่งหนีมันแบบนี้ได้อีกนานแค่ไหน แรงอันน้อยนิดของฉันจะหมดลงเมื่อไร ฉันไม่อยากคิดเลยว่าถ้าเกิดฉันถูกจับได้ขึ้นมาจะเกิดอะไรขึ้นกับฉันบ้าง โถ!ทำไมโชคชะตาถึงได้ใจร้ายกับฉันนักเมื่อสองวันก่อนฉันไปเดินตลาดกับเพื่อนๆและได้เจอกับหมอดูคนหนึ่ง จู่ๆเขาก็เขาก็เข้ามาทักและบอกว่าจะดูให้ฉันฟรีโดยไม่คิดเงินฉัน แหม!ของฟรีใครละจะไม่ชอบจริงไหม? หมอดูคนนั้นบอกกับฉันว่าฉันจะได้เจอเนื้อคู่ในเร็วๆนี้ แต่ ฉันกับเนื้อคู่ของฉันต่างกันมาก นั่นจึงเป็นอุปสรรคสำคัญในการใช้ชีวิตร่วมกันอย่างมาก ตอนแรกฉันก็ไม่ได้เอะใจ อะไรนักเพราะคิดว่าหมอดูคงคู่กับหมอเดา ฉันเลยไม่ได้เก็บมาใส่ใจจนถึงเมื่อวานที่พ่อของฉันพูดจาแปลกๆกับฉันถามก็ไม่ยอมตอบบอกแค่ว่า ‘เมื่อถึงเวลาแล้วลูกจะรู้เอง’แค่นั้น และพอมาถึงวันนี้วันเกิดครบรอบ 18 ปีบริบูรณ์ของฉันอยู่ดีๆก็มีใครไม่รู้โผล่เข้ามาในงานเลี้ยงวันเกิดของฉันแล้วบอกว่าจะมารับฉัน พ่อบอกกับฉันแค่ว่ามันเป็นสิ่งที่ฉันจำเป็นต้องทำแล้วก็เข้าไปคุยอะไรไม่รู้กับเขาคนนั้นอยู่นานสองนาน แล้วจบด้วยการส่งตัวฉันให้กับเขา ตอนที่ผิวกายของฉันสัมผัสกับผิวกายของเขาสิ่งแรกที่ฉันสัมผัสได้จากเขาคนนั้นคือเขาตัวเย็นยะเยือกราวกับน้ำแข็ง ภายใต้ใบหน้าที่หล่อเหลาแต่ทว่าแววตากับแข็งกร้าว ผิวขาวมากมากจนมันดูซีดราวกับว่าภายใต้ผิวหนังของเขานั้นปราศจากการไหลเวียนของ’เลือด’ ฉันคิดเอะใจตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้สัมผัสตัวเขาและวินาทีต่อมาที่เขายิ้มมันทำให้ฉันอย่างจงใจให้ฉันได้เห็นสิ่งที่ซ่อนอยู่ใต้ริมฝีปากบางๆนั่นทำให้ฉันแน่ใจว่าเขาคือสิ่งที่ฉันกำลังคิดจริงๆใช่ เขาไม่ใช่คนธรรมดาอย่างฉันแน่ๆ ฉันสะบัดมือตัวเองออกจากการจับกุมของเขาแล้วรีบวิ่งออกมาจากที่นั้นทันที เขาวิ่งตามฉันออกมา(ดูเหมือนเขากำลังวิ่งเหยาะๆมากกว่า)แทนที่จะใช้รถคันที่เขานั่งมา ตอนนี้แรงของฉันที่มีมันใกล้หมดลงไปทุกทีแล้วเพราะฉันวิ่งหนีเขานานเกือบๆชั่วโมงหนึ่งได้แล้วมั้ง ฉันวิ่ง วิ่ง และวิ่งไปข้างหน้าเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมายปลายทางใดใดหวังเพียงให้ตัวเองหนีรอดจากเขาฉันหันไปมองเขาที่ยังวิ่งตามฉันมาอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยผิดกับฉันที่ตอนนี้ขาของมันเริ่มล้าลงเรื่อยๆๆ และ ตุ้บ!

“บ้าจริง!” ฉันสบถเสียงดังทั้งน้ำตาที่ตอนนี้เริ่มพรั่งพรูออกมาด้วยความหวาดกลัวฉันพยายามพยุงร่างของตัวเองให้ลุกขึ้นอีกครั้งแล้วฝืนตัวเองให้วิ่งอีกครั้งก่อนจะหันไปมองคนด้านหลังที่ตอนนี้ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ฉันที่ตอนนี้กำลังพยายามวิ่งแต่ทว่าขาของฉันมันไม่มีแรงพอให้ฉันวิ่งได้อีกต่อไปฉันก้าวขาเดินไปข้างหน้าอย่างเชื่องช้าก่อนที่ตัวฉันจะล้มลงอีกครั้งด้วยความเหนื่อยล้า แต่ก่อนที่ความเงียบจะครอบคลุมสติของฉันนั้น ฉันก็รู้สึกว่าร่างบอบบางของตัวเองได้ถูกช้อนขึ้นโดยใครบางคน ใครบางคนที่ฉันกำลังหนีเขา ฉันมองหน้าเขาที่ตอนนี้มองเห็นเพียงเลือนราง

 “หมดแรงแล้วสินะ”ฉันได้ยินเขาพูดแค่นั้น แล้วสติของฉันก็ดับวูบพร้อมกับความมืดมิดที่เข้ามาแทนที่

ณ คฤหาสน์

“เธอรู้สึกตัวแล้ว เควิล”  ฉันค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นเพราะเสียงคุยกันของใครสักคนหนึ่ง ทันทีที่เปิดเปลือกตาขึ้นฉันก็กวาดสายตามองไปรอบๆห้อง ที่นี่มันไม่ใช่ห้องฉันนิ! ฉันอยู่ที่ไหนกันเนี่ย?ฉันค่อยพยุงร่างของตัวเองให้ลุกขึ้นเอนหลังพิงกับเตียงและเพิ่งพบว่าในห้องนี้ไม่ได้มีฉันอยู่เพียงคนเดียว

“ฟื้นแล้วเหรอ? สลบไปหลายวันเลยนะ” ผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงมุมมืดของห้องเอ่ยขึ้นก่อนที่เขาจะเดินตรงมาทางเตียงที่ฉันกำลังนอนอยู่ ใบหน้าที่คุ้นเคยของเขาทำให้ฉันนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ พอสมองฉันเริ่มประมวลเหตุการณ์ได้ฉันก็เตรียมตัวจะลงจากที่นอนเพื่อออกวิ่งอีกครั้งแต่ทว่าไม่ทันที่ฉันจะได้ก้าวขาลงจากเตียงเขาก็วิ่งมาจับแขนฉันไว้ได้ทันด้วยความเร็วที่ทำให้ฉันแทบช็อก

“เพิ่งฟื้นก็จะหนีอีกแล้วเหรอ เธอนี่มันจริงๆเลย นอนลงไปซะ” เขาสั่งฉันทั้งที่ฉันยังคงอยู่ในอาการนิ่งอึ้ง

“นายเป็นใคร แล้วตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน” ฉันยิงคำถามใส่เขาทันทีที่หายจากอาการช็อก

“ใจเย็นๆก่อนแม่สาวน้อย”เสียงของใครอีกคนที่ฉันเพิ่งสังเกตว่าเขาอยู่ในห้องนี้อีกคนเอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์ดีแต่จากน้ำเสียงที่ฟังฉันว่าหมอนี่คงกะล่อนน่าดู เขาสาวเท้าเข้ามายืนอยู่ตรงข้างเตียงฉัน เขาใช้มือจับเส้นผมยาวสลวยของฉันขึ้นมาแตะปลายจมูกของเขา

“กลิ่นเธอนี่ยั่วน้ำลายฉันชะมัด เข้าใจแล้วละว่าทำไมเควิลถึงไม่ยอมให้เข้าใกล้เธอ”เขาปรายตามองฉันด้วยสายตาที่น่ากลัวสายตาที่เต็มไปด้วยความหิวกระหาย

“ถอยไป อย่าเข้ามาใกล้ฉันนะ”ฉันบอกเขาเสียงดุ

“แล้วถ้าฉันไม่ทำตามที่เธอบอกละ..เธอจะทำอะไรฉัน ฮึ!” เขาพูดพร้อมกับขยับตัวเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆฉันได้แต่นั่งตัวสั่นหลับตาปี๋ กลัวกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าของตัวเองตอนนี้

“หยุดได้แล้ว ‘จัสติน’นายกำลังทำให้เธอกลัว”ผู้ชายอีกคนที่เอาแต่เงียบไปนานเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่า จัสติน อยู่ใกล้ฉันมากเกินไปและกำลังแยกเขี้ยวใส่ฉันที่ตอนนี้สติเตลิดไปไกลแล้ว

“ฮึ่ย!”เขาสบถก่อนจะเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว

“เอาละตอนนี้ฉันจะให้เธออยู่คนเดียวก่อน ถ้าดีขึ้นเมื่อไรก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำซะ เสื้อผ้าอยู่ในตู้” ผู้ชายคนนั้นบอกฉันก่อนที่เขาจะหนหลังแล้วเดินออกจากห้องนี้ไปเหมือนว่าเขาจะชื่อ..เอ่อ..ชื่ออะไรนะ เอิ่ม..เค...เค..เคเบิล เคเค่ เควิว เอ้ย!ไม่ใช่ๆ นึกออกแล้ว ‘เควิล’ ชื่อของเขาคือเควิล เขาคือคนที่ไปพาตัวฉันมาจากบ้านวันนั้น เขาคือคนที่ฉันวิ่งหนี เขาคือคนที่ทำให้ฉันเป็นลม เขาคือคนที่มาช่วยฉัน และเขาคือ ‘ปีศาจ’