เมียเก็บมาเฟีย ซีรี่ย์ชุด เทพบุตรมาเฟีย

ลำดับตอนที่ #15 : ตอนที่ 6-3

หลังจากจบการว่ายน้ำอันหนักหน่วง คอร์เนลก็ขึ้นมานอนเหยียดยาวอยู่บนเก้าอี้ผ้าใบริมสระน้ำ รอคอยการกลับมาของคนสนิท

เขาสั่งให้เซอร์เกไปส่งยาหยีที่หอพัก พร้อมกับให้มอบเช็คเงินสดจำนวนห้าหมื่นบาทกับเจ้าหล่อนด้วย รอยยิ้มเหยียดหยันแต้มมุมปากหยักได้รูปเมื่อสมองวาดภาพใบหน้าของยาหยียามที่ได้เห็นเงินจำนวนมากมายที่เขามอบให้

ผู้หญิงถึงแม้จะสวยและดูไร้เดียงสาแค่ไหน แต่พวกหล่อนก็ไม่มีดีสักคน ทุกคนมีราคาติดที่หน้าผากกันทั้งนั้น ไม่เว้นแม้แต่ยาหยี

ลำขายาวที่รกไปด้วยเส้นขนสีเข้มยกไขว้กันที่ข้อเท้า ลมหายใจที่ถี่กระชั้นเมื่อครู่นี้ค่อยๆ ลดจังหวะลงจนในที่สุดก็เข้าสู่สภาวะปกติ การว่ายน้ำสามารถทำให้เขาลดแรงกำหนัดลงได้จริงๆ เรี่ยวแรงของเขาหมดไปกับการโจนจ้วงลงในสายน้ำที่เย็นเฉียบ

แต่มันก็ยังไม่สามารถทำให้เขาหายหิวกายสาวอวบอิ่มของยาหยีได้เลยแม้แต่นิดเดียว เขายังต้องการหล่อน ยังอยากจะดำดิ่งลงสู่บ่วงสวาทรัดรึงที่นุ่มลื่นดุจกำมะหยี่นั้นอีกครั้ง แค่สมองคิด ร่างกายก็มีปฏิกิริยาตอบรับด้วยกายตื่นเร้าอย่างรุนแรงเสียจนเจ้าของร่างอย่างคอร์เนลต้องสบถออกมาด้วยความเดือดดาล

“ระยำ!”

“นายน้อยครับ”

เสียงของคนสนิทที่ดังขึ้นเบาๆ ทำให้คอร์เนลหลุดออกจากโทสะได้ชั่วคราว หนุ่มหล่อตวัดสายตามองเจ้าของเสียงเขม็ง ขณะยันกายลุกขึ้นนั่งวางเท้ากับพื้นหินอ่อน

“เรียบร้อยหรือเปล่า”

“เรียบร้อยครับ ผมส่งเธอกลับถึงหอพักแล้วครับ” เซอร์เกตอบตามความจริง

“แล้วอยู่มองจนเธอขึ้นหอพักไปหรือเปล่า”

เซอร์เกแทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะได้ยินคำพูดที่อัดแน่นไปด้วยความห่วงใยแบบนี้หลุดออกมาจากปากของผู้ชายตรงหน้า เขามองคนพูดนิ่งราวกับไม่เคยเห็นกันมาก่อน และก็แน่ใจอย่างชัดเจนเลยว่าคอร์เนลก็ยังไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าตนเองนั้นได้แสดงความรู้สึกใดออกมา

เซอร์เกลอบอมยิ้มเมื่อเห็นความเปลี่ยนแปลงไปของคอร์เนล ยาหยีทำให้นิสัยของนายน้อยผิดแผกไปจากเดิมได้อย่างน่าอัศจรรย์

คอร์เนลไม่เคยรอคอยสิ่งใด แต่เขากลับรอคอยการได้มาซึ่งยาหยีได้อย่างไม่น่าเชื่อ

คอร์เนลไม่เคยต้องใช้เล่ห์เหลี่ยมเพื่อให้ได้ผู้หญิงสักคนหนึ่งมาขึ้นเตียง แต่เขาก็ทำแบบนั้นกับยาหยี

คอร์เนลไม่เคยแสดงความห่วงใยต่อผู้หญิงคนไหนมาก่อน แต่เขาก็แสดงออกมาชัดเจนว่าห่วงใยเด็กสาวคนนั้น

หรือว่าเจ้านายของเขาจะตกหลุมรักยาหยีเสียแล้วนะ เด็กสาวที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของคนทรยศ มันคงแปลกดีพิลึกหากคอร์เนลต้องเรียกนายยอดชายว่าพ่อตา

“ผมกลับมาก่อนครับ เธอไล่ผม...”

จริงดั่งคาดคอร์เนลดีดกายขึ้นยืนในทันที พร้อมๆ กับคำรามออกมาด้วยความขัดใจเป็นที่สุด ใบหน้าหล่อเหลาบูดบึ้งจนคนมองอดขำขันในใจไม่ได้

“แล้วนายก็เชื่ออย่างนั้นหรือ ทำไมไม่อยู่ดูเธอขึ้นหอพักไปก่อน หากเกิดอันตรายขึ้นกับเธอจะทำยังไง”

หนุ่มหล่อเดินกลับไปกลับมาด้วยความงุ่นง่าน ก่อนจะตวัดตามองเซอร์เกที่เอาแต่ก้มหน้าด้วยนัยน์ตาขุ่นเคือง พร้อมกับคาดโทษออกมาเสียงดุดัน

“หากยาหยีเป็นอะไรไป ฉันจะตัดเงินเดือนของนาย”

“ครับนายน้อย”

ความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนทำให้คอร์เนลหงุดหงิดงุ่นง่านนัก

“จะไปไหนก็ไปให้พ้นหน้าเลยไป ก่อนที่ฉันจะทำร้ายนาย”

“เอ่อ...นายน้อยครับ”

เมื่อเห็นเซอร์เกคนสนิทยังยืนนิ่ง คอร์เนลก็เค้นเสียงคำรามลั่น

“บอกให้ไปไง หูแตกหรือไงเซอร์เก!”

“ผมจะบอกว่าเธอไม่รับเช็คของนายน้อยครับ”

คราวนี้ความเดือดดาลที่เกิดจากความห่วงใยเปลี่ยนแปลงเป็นความข้องใจ และก็ตามมาด้วยความเจ็บใจในที่สุด

“อวดดีนัก!” นัยน์ตาสีเขียวเข้มจัด โทสะวูบวาบอยู่ในนั้น

“แล้วเช็คนั่นอยู่ไหน”

“เธอฉีกมันทิ้งแล้วครับ”

เซอร์เกบอกแค่หญิงสาวฉีกมันทิ้ง ไม่ได้บอกว่าเจ้าหล่อนใช้เท้าขยี้มันด้วย เพราะหากบอกความจริงไปทั้งหมด มีหวังคืนนี้ยาหยีไม่มีทางได้หลับนอนหรอก นายน้อยของเขาจะต้องตามไปลากตัวถึงหอพักเพื่อนำตัวมาลงอาญาอย่างแน่นอน

“ฉีกทิ้ง?”

ทวนคำของคนสนิทด้วยใบหน้าโกรธ กรามแข็งแรงขบกันแน่นจนเนื้อข้างแก้มกระตุกเป็นริ้วรอย มือใหญ่ข้างหนึ่งกำเป็นหมัดก่อนจะซัดเข้ากับฝ่ามืออีกข้างของตัวเองอย่างรุนแรง รัศมีความเดือดดาลเปล่งประกายออกมาจากร่างกำยำอย่างมหาศาล จนคนมองอย่างเซอร์เกยังแสบตา

“เธอกล้ามากยาหยี กล้าหักหน้าฉัน”

“เธอคงโกรธที่นายน้อย...เอ่อ...ย่ำยีเธอ” เซอร์เกอดไม่ได้ที่จะแก้ตัวแทนยาหยี เพราะสภาพของหล่อนน่าสงสารยิ่งนัก

“แค่ระบายความใคร่ครั้งเดียว” คอร์เนลเอ่ยพลางมองคนสนิทตาขวาง

“แต่สภาพของเธอดูไม่ต่างจากถูกผู้ชายเป็นสิบคนรุมโทรมเลยนะครับ ผมว่านายน้อยหนักมือเกินไป ถึงเธอจะผิดที่เกิดมาเป็นลูกของนายยอดชาย แต่เธอก็ไม่ใช่ฆาตกร”

‘ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้เขาพูดจาตำหนินายน้อยของตัวเองออกไปแบบนี้ ทั้งๆ ที่ไม่เคยทำมาก่อน หรืออาจจะเป็นเพราะความเวทนาแม่เด็กสาวคนนั้น ใช่สิ ยาหยีก็อายุรุ่นราวคราวเดียวกับบุตรสาวของเขานั่นแหละ’

“เซอร์เก!”

คอร์เนลเค้นเสียงคำรามด้วยความไม่พอใจ ขัดใจนักที่เซอร์เกคนที่เข้าข้างเขาทุกอย่างไม่ว่าเขาจะทำอะไรกลับมาต่อว่าเขาเรื่องของแม่ผู้หญิงคนนี้ หล่อนมีดีอะไรที่ไหนกันล่ะ ก็แค่...พรหมจารี!

หัวใจแข็งกร้าวอ่อนยวบลงมาในพริบตาเมื่อสมองตอกย้ำว่าเขาคือชายคนแรกที่ได้ลิ้มลองรสสาวจากกายของยาหยี เขาเป็นชายคนเดียวที่ได้แนบชิดกับเจ้าหล่อน แต่เขาก็เป็นผู้ชายแสนระยำที่ขับไล่เจ้าหล่อนลงจากเตียงอย่างไร้เมตตาปรานี

ไม่! เขาจะไม่ใช่ผู้ชายที่จะตกหลุมพรางของสตรีคนไหนง่ายๆ ยาหยีก็แค่ทำให้เขารู้สึกมีชีวิตชีวาและสุขสมมากกว่าผู้หญิงทุกคนที่เคยผ่านเข้ามาในชีวิตก็เท่านั้นเอง อีกหน่อยก็จะเบื่อ อีกหน่อยก็จะสามารถเขี่ยหล่อนทิ้งลงถังขยะได้เหมือนกับผู้หญิงคนอื่นๆ นั่นแหละ แม้ว่าหล่อนจะทำเป็นใจแข็งไม่รับเงินรับทองจากเขาก็ตาม แต่สันดานของผู้หญิงไม่มีคนไหนหรอกที่จะใจแข็งกับถุงเงินถุงทองที่เขาเต็มใจที่จะประเคนให้

และรับรองด้วยเกียรติของผู้ชายตระกูลซีร์ยานอฟเลยว่า เขาจะต้องเขี่ยหล่อนทิ้งได้ก่อนที่เขาจะได้ตัวพ่อของหล่อนมาไว้ในกำมือเสียอีก

“ผมขอโทษครับนายน้อย ผมแค่สงสารเธอ...”

คอร์เนลถอนใจออกมาแรงๆ โบกมือไล่คนสนิททันที

“ไปให้พ้นๆ หน้าไป”

“ครับนายน้อย”

และเซอร์เกก็ถอยหลัง เดินหายไปในความมืดเงียบๆ ทิ้งให้คอร์เนลนายน้อยของตัวเองถอนอกถอนใจออกมาด้วยความเคร่งเครียดอยู่ตามลำพัง

หนุ่มหล่อนัยน์ตาสีเขียวดุจมรกตเนื้อดีสบถออกมาด้วยความเกลียดชังตัวเอง เมื่อแหงนหน้ามองดวงจันทราบนท้องฟ้าแล้วเห็นใบหน้าของยาหยีซ้อนทับอยู่บนนั้น

‘ให้ตายเถอะ นี่หล่อนจะตามหลอกหลอนเขาไม่เว้นแม้แต่บนฟ้าเลยอย่างนั้นหรือ’ ชายหนุ่มกำมือแน่นข่มความเกรี้ยวกราด ขณะก้าวเท้ามุ่งหน้ากลับสู่ห้องพักของตัวเอง ในสมองคิดถึงแต่ร่างกายสวยสดของยาหยีไม่ยอมหยุด แม้กระทั่งในความฝันของเขาก็ตาม

“เซอร์เก...แม่หนูคนนั้นเป็นยังไงบ้าง แล้วทำไมถึงต้องไปส่งกันดึกดื่นขนาดนี้ล่ะ หรือว่าเธอทำไม่ถูกใจนายน้อย”

เชอรี่ที่ยังไม่ได้นอนแอบมาดักเจอเซอร์เกที่หน้าห้องพักของเขา ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย ทำให้คนสนิทวัยเดียวกันถึงกับถอนใจออกมาหนักๆ

“ว่าไงล่ะเซอร์เก”

“ดูจากสภาพของเด็กสาวคนนั้นแล้ว ผมก็สรุปได้ว่านายน้อยต้องพอใจเธออย่างมากนั่นแหละครับ เพราะไม่อย่างนั้นคงไม่หักโหมจนเธอแทบเดินไม่ไหวแบบนั้นหรอก”

“แทบเดินไม่ไหวเชียวเหรอเซอร์เก” เชอรี่ทำสุ้มเสียงตื่นตกใจ หล่อนถูกชะตากับยาหยีเป็นพิเศษ มองแล้วก็เอ็นดูในความอ่อนเยาว์ของเจ้าหล่อน ไม่คิดเลยว่าจะต้องมาถูกนายน้อยของตัวเองย่ำยีอย่างป่าเถื่อนแบบนี้

เซอร์เกพยักหน้ารับน้อยๆ สมองผุดภาพใบหน้าฉ่ำน้ำตาของยาหยีไม่หยุด

“ปกตินายน้อยไม่เคยทำแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อน ผมยังแปลกใจอยู่เลยว่าทำไมนายน้อยถึงทำแบบนี้กับยาหยี”

“นั่นสิ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่านายน้อยจะใจร้ายแบบนี้ เสียแรงที่บูชานึกว่าเป็นสุภาพบุรุษ”

เซอร์เกมองสตรีวัยกลางคนตรงหน้าด้วยสายตาไม่สบายใจนัก เขาไม่ชอบฟังคนอื่นด่าว่านายน้อยของตัวเองเลย

“นายน้อยคงมีเหตุผล หรือไม่ก็เปลี่ยนรสนิยมใหม่ แต่เราอย่ายุ่งเรื่องของเจ้านายเลยนะคุณเชอรี่ ปล่อยให้ท่านจัดการปัญหาชีวิตของท่านเองเถอะ เราคอยสนองคำสั่งก็พอแล้ว”

เชอรี่เบ้หน้า อดสงสารยาหยีไม่ได้ ดวงตาสุกใสดุจดวงดาวคู่นั้นป่านนี้คงจะฉ่ำนองไปด้วยคราบของน้ำตา ช่างน่าเวทนาเหลือเกิน นายน้อยของหล่อนทำเกินไปจริงๆ และด้วยสถานะที่ต่ำต้อยกว่าทำให้เชอรี่ได้แต่เก็บความขุ่นเคืองเอาไว้แต่เพียงในอก

“งั้นฉันขอตัวกลับไปพักผ่อนก่อนก็แล้วกัน เซอร์เกก็นอนซะเถอะ นี่ก็เกือบเที่ยงคืนแล้ว” เชอรี่เอ่ยลาแล้วก็เดินหายกลับไปยังเรือนพักของสาวใช้หญิงอย่างรวดเร็ว

เซอร์เกถอนใจออกมาอีกครั้ง ศีรษะที่มีผมสีขาวแซมส่ายไปมา ขณะเปิดประตูห้องพักและก้าวเข้าไปข้างใน สมองนึกไปดึงเมลิน่าบุตรสาวของตัวเองที่ตอนนี้กำลังศึกษาอยู่ที่กรุงปารีสขึ้นมาในฉับพลัน ความห่วงใยแล่นขึ้นมาจับจิต จนต้องรีบควักมือถือขึ้นมากดต่อสายข้ามทวีปหาเมลิน่าอย่างรวดเร็ว และเมื่อได้ยินเสียงหวานใสร่าเริงของบุตรสาวตอบกลับมา เซอร์เกก็รู้สึกโล่งอกขึ้นมาในฉับพลัน

จบตอนที่ 6 ค่ะ
baiboau