เมียเก็บมาเฟีย ซีรี่ย์ชุด เทพบุตรมาเฟีย

ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่ 4-2

แม้จะเป็นครั้งที่สองแล้วกับการนั่งอยู่ในห้องรับแขกหรูภายในคฤหาสน์หลังงามของคอร์เนล แต่ยาหยีก็มีความรู้สึกว่าตัวเองคือสิ่งแปลกปลอมที่น่ารังเกียจอยู่ดี สมบัติติดกายทุกอย่างรวมกันแล้วยังได้ราคาไม่ถึงหนึ่งในร้อยส่วนของพรมเช็ดเท้าที่วางไว้หน้าประตูห้องเลย

ความเคร่งเครียดบีบคั้นจนไม่สามารถจะนั่งนิ่งๆ ต่อไปได้ หญิงสาววางหนังสือเรียนสองสามเล่มที่ถืออยู่ลงบนโต๊ะตรงหน้า และผุดลุกขึ้นยืน

“จะไปไหน”

เสียงห้วนกระด้างดังขึ้นทางด้านหลัง ทำให้ยาหยีหันกลับไปมอง แล้วเจ้าความตื่นเร้าแสนอันตรายก็พุ่งเข้าใส่อย่างรุนแรง

เขาดูหล่อเหลาและมีเสน่ห์มากกว่าเมื่อวานนี้เสียอีก สาวน้อยลืมความอดสูไปในทันทีเมื่อได้สบตากับผู้ชายตรงหน้า ร่างกายเบ่งบานและร้อนรุ่มแปลกประหลาด รู้สึกราวกับว่าช่องท้องบีบเกร็งอย่างรุนแรงจนปวดร้าว ยิ่งได้เห็นสายตาหิวกระหายของเขาที่มองมาด้วยแล้ว หล่อนก็ยิ่งร้อนระอุไปทั้งตัว หัวใจสาวกระโดดโลดเต้นจนแทบจะหลุดออกมาจากขั้ว

คอร์เนล ซีร์ยานอฟสมบูรณ์แบบอย่างไร้ที่ติ เรือนกายสูงใหญ่ของเขาที่อยู่ในชุดลำลองสีเขียวมะกอกนั้นดูน่าเกรงขามและน่าหลงใหลได้ในเวลาเดียวกัน

เขาเคลื่อนกายเข้ามาด้วยท่าทางสง่างาม สาวน้อยลดตาลงมองบ่าทรงพลังของเขาด้วยความตื่นกลัว แก้มสาวแดงระเรื่อขึ้นมาโดยอัตโนมัติ

“ตกลงหรือว่าปฏิเสธล่ะ”

“เอ่อ...คือ...”

“ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าปฏิเสธผมอยู่แล้ว” ทั้งน้ำเสียงและแววตาเต็มไปด้วยความเหยียดหยัน

“ยิ่งผู้หญิงข้างถนนอย่างคุณก็ยิ่งไม่มีทาง”

ความโอหังของผู้ชายยโสตรงหน้าทำให้ยาหยีหน้าร้อนผ่าว สมองเริ่มกลับมาทำงานอีกครั้งหลังจากถูกความหล่อเหลาของคอร์เนลปิดสวิตช์ไปนาน โทสะแรงกล้ากระพือขึ้นอย่างรุนแรง จนไม่สามารถจะสงบปากสงบคำ ก้มหน้าให้เขาย่ำยีด้วยวาจาโหดร้ายได้อีกต่อไป

“ถ้ามองฉันเป็นผู้หญิงข้างถนน แล้วทำไมคุณถึงยังต้องการให้ฉันขึ้นไปอยู่บนเตียงด้วยล่ะ ทำไมไม่รับเงินของฉันซะ แล้วทุกอย่างก็จบ!” เชิดหน้ามองคนตัวโตด้วยความขุ่นเคือง ผู้ชายอะไรหล่อซะเปล่า แต่ปากร้ายชะมัด

คอร์เนลหัวเราะร่วน ทั้งๆ ที่สถานการณ์ตรงหน้ามันไม่มีอะไรให้น่าขบขันเลยสักนิด

“เงินขี้ปะติ๋วแค่นั้นนะเหรอที่จะเอามาชดเชยกับสิ่งที่พ่อของคุณทำไว้กับผม”

เขาก้าวเท้าเข้ามาใกล้มากขึ้น แม้หล่อนจะถอยหลังหนีแต่สุดท้ายก็จนมุมที่ผนังห้องเย็นเฉียบ คนตัวโตใช้สองมือยันกับผนังเอาไว้ กักขังหล่อนไว้ในกรงแขนนั้นอย่างแน่นหนา

ยาหยีหน้าซีดเผือดด้วยความตื่นกลัว

“นี่จะทำอะไรน่ะ ถอยออกไปนะ” ไม่ใช่แค่ไม่ถอยออกไปเท่านั้น แต่พ่อสุดหล่อยังก้มหน้าลงมาใกล้กว่าที่ควรจะเป็นเสียอีก

คอร์เนลผุดยิ้มร้ายกาจ หากแต่วาจาที่เอื้อนเอ่ยออกไปกลับร้ายกาจยิ่งกว่า

“สิ่งที่พ่อของคุณขโมยไปนั้นมันเป็นของที่แม่ผมรักเชียวนะ แม้คุณจะแลกมันด้วยลมหายใจก็ยังไม่พอเลย”

“ในเมื่อชีวิตของฉันก็ยังไม่มีราคาเท่ากับไอ้เพชรเม็ดนั้น แล้วเนื้อตัวของฉันจะไปทดแทนอะไรให้กับคุณได้ล่ะ”

เมื่อมองเห็นทางออกรำไร หญิงสาวจึงรีบคว้าเอาไว้ แต่คู่ต่อสู้ตรงหน้านั้นช่างฉลาดเฉียบคมเหลือเกิน เพราะเขาไม่หลงกลหล่อนสักนิด

“ผมเสียเงินซื้อผู้หญิงมาบำบัดความใคร่ให้ตัวเองครั้งละหลายหมื่นเหรียญ หากได้คุณมาแก้ขัดสักสองสามวัน ผมก็คงประหยัดเงินจำนวนนั้นไปได้ไม่น้อยเลยทีเดียว”

ความร้อนผ่าวแล่นจากลำคอขึ้นมาสู่พวงแก้มอย่างรุนแรง ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะดูถูกหล่อนได้ถึงเพียงนี้

“คุณมองฉันเป็นโสเภณีอย่างนั้นเหรอ?”

ยาหยีกัดฟันแน่น ดวงตาสีดำขลับวาววับด้วยความขุ่นเคือง เชิดหน้าขึ้นสูงด้วยความเจ็บใจโดยไม่ทันคิดว่ากิริยาแบบนั้นของตัวเองจะทำให้ริมฝีปากของทั้งคู่ใกล้กันมากขึ้น และเขาก็เกือบจะห้ามตัวเองไม่ให้จูบหล่อนไม่ได้

ระยำ! มันเป็นความผิดพลาดอย่างใหญ่หลวงเลยทีเดียวที่เขาพาตัวเองเข้าไปใกล้กับแม่สาวน้อยตรงหน้ามากขนาดนี้ ทั้งๆ ที่หล่อนก็ไม่ได้สวยกว่านางงามจักรวาลที่เขาเคยนอนด้วย ไม่ได้อึ๋มกว่าแม่นางเอกฮอลลีวูดหลายต่อหลายคนที่เคยขึ้นมาทำให้เตียงของเขาเร่าร้อน

แต่ทำไม...ทำไมเขาถึงต้องรู้สึกรุนแรงจนแทบจะเรียกได้ว่าคลุ้มคลั่งกับแม่ผู้หญิงข้างถนนโปรไฟล์ต่ำคนนี้ด้วย ทำไมถึงอยากจูบ อยากสำรวจร่างกายสาวสดในชุดนักศึกษาเรียบร้อยนั่น แล้วทำไมเขาถึงอยากลากหล่อนขึ้นเตียงนักหนา

คอร์เนลพยายามข่มเจ้าความปรารถนาอันแรงกล้าที่ลุกโชนขึ้นเอาไว้อย่างสุดกำลัง ถอยหลังออกห่างในทันทีที่สามารถทำได้

“อีตัวฆ่าเวลา”

“อีตัวฆ่าเวลา?”

หลังจากดื่มด่ำกับความตกใจอยู่ครู่ใหญ่ เจ้าความขุ่นเคืองจำนวนมหาศาลก็พุ่งเข้ามาแทนที่ สาวน้อยกัดฟันแน่น เดินหน้าเข้าหาผู้ชายที่พึ่งถอยห่างไปจากตัวของหล่อนด้วยโทสะอันแรงกล้า สองมือเล็กๆ ยกขึ้นทุบแผงอกกำยำของคนตัวโตเต็มแรงหลายครั้งติดต่อกัน

“คนบ้า คนทุเรศ ผู้ชายสารเลว...”

“หยุดซะ!”

คอร์เนลพยายามปัดป้องแต่แม่สาวน้อยก็ไม่ยอมฟัง ก็แน่ล่ะ หล่อนโกรธจนหน้ามืดตามัวแล้วนี่ ควันแห่งโทสะจำนวนมากพุ่งออกจากหูไม่หยุด

“ไอ้คนเลว...”

“บอกให้หยุดไง!”

และขีดความอดทนของคอร์เนลก็สะบั้นขาดลง เมื่อเขาตวาดใส่หน้าของยาหยีเสียงดังลั่น พลางรวบข้อมือเล็กทั้งสองข้างไพล่ไปไว้ด้านหลัง อกอวบที่ซ่อนอยู่ในชุดนักศึกษาแอ่นหยัดขึ้นจนคนตัวโตอดจ้องมองไม่ได้

หญิงสาวแก้มแดงก่ำเมื่อเห็นว่าคอร์เนลกำลังจ้องอกอวบอิ่มของตัวเองอยู่

“นี่มองอะไร ปล่อยฉันนะคนบ้า ปล่อยสิ”

“คิดว่าอยากแตะนักหรือไง ที่ต้องมายุ่งด้วยก็เพราะพ่อของคุณต่างหาก และจำใส่กะโหลกไว้ด้วยนะแม่เด็กกะโปโล ว่าที่ผมยุ่งเกี่ยวด้วยก็เพราะไม่อยากขาดทุนเท่านั้นเอง”

จบคำพูดโหดร้ายร่างของหล่อนก็ถูกพ่อเทพบุตรใจทมิฬผลักออกจากตัวด้วยท่าทางขยะแขยง แต่เขาคงจะใช้แรงมากเกินไปเพราะหล่อนถึงกับล้มลงกองกับพื้นเลยทีเดียว

“ผมเจอพ่อคุณเมื่อไร คุณจะเป็นอิสระทันที”

หลังจากฟาดฟันคู่ต่อสู้ที่ดูจะมีอิทธิพลต่อร่างกายของตัวเองมหาศาลด้วยคำพูดและท่าทางเหี้ยมโหดแล้ว คอร์เนลก็ก้าวยาวๆ หายออกไปจากห้องรับแขกทันที ทิ้งให้ยาหยีนั่งจมอยู่กับกองน้ำตาตามลำพัง

“คุณคะ นายน้อยให้ดิฉันมาพาคุณไปขัดตัวค่ะ”

เสียงของใครคนหนึ่งที่ดังขึ้นเบาๆ ข้างหลังทำให้ยาหยีต้องรีบปาดน้ำตาแห่งความอัปยศอดสูของตัวเองทิ้งไปในทันที หญิงสาวที่นั่งกองอยู่กับพื้นพรมหนานุ่มมานานร่วมสิบนาทีค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้นยืน แต่ก็ต้องเซเกือบล้มเมื่อเท้าของหล่อนถูกเหน็บเล่นงานจนแทบจะขยับเขยื้อนไม่ได้ หญิงเจ้าของน้ำเสียงเป็นมิตรรีบประคองหล่อนเอาไว้ และพยุงให้ไปนั่งลงบนโซฟานุ่มราคาแสนแพงภายในห้องรับแขก

“คุณคงนั่งท่านั้นนานเกินไป แต่อีกสักครู่ก็คงจะดีขึ้นค่ะ”

ยาหยีเหลือบตาขึ้นมองสตรีตรงหน้าแล้วก็จำได้ว่าเป็นแม่บ้านคนเดิมที่หล่อนเจอเมื่อวาน

“ขอบคุณมากค่ะ แต่เมื่อกี้นี้คุณบอกว่า...”

“นายน้อยสั่งให้ดิฉันพาคุณไปขัดเนื้อขัดตัวค่ะ เพื่อ...”

คำพูดของแม่บ้านวัยกลางคนตรงหน้าที่ถูกอิมพอร์ตมาจากคฤหาสน์ซีร์ยานอฟหยุดลงกะทันหันเมื่อเห็นน้ำตาใสๆ ของเด็กสาวตรงหน้าเอ่อล้นออกมาจากขอบตา หล่อนไม่อยากจะเชื่อเลยว่านายน้อยผู้มีคุณธรรมของหล่อนจะใช้วิธีสกปรกแบบนี้เล่นงานศัตรู

“เพื่อบำเรอเขาใช่ไหมคะ”

ยาหยีระบายยิ้มหยันออกมา ความอดสูแล่นเข้าสู่ใจกลางหัวใจอย่างรุนแรง มันฟาดฟันจนศักดิ์ศรีความเป็นคนของหล่อนจมดิน

“ปกตินายน้อยไม่เคยทำแบบนี้ เธอคงแค้นพ่อของคุณมาก” เสียงของแม่บ้านตรงหน้าคล้ายกับยังไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตัวเองเห็น

ยาหยีหัวเราะน้ำตาซึม ความเจ็บปวดทำให้หล่อนแทบไม่อยากจะมีชีวิตอยู่อีกต่อไป หากไม่ใช่เพราะห่วงในความปลอดภัยของพ่อ หล่อนคงฆ่าตัวตายไปแล้ว

“แต่มันก็น่าแค้นหรอกค่ะ เพชรนั่นเป็นของรักของหวงของคุณแม่ของนายน้อย เธอไม่สั่งฆ่าพ่อของคุณก็บุญเท่าไรแล้ว ดิฉันคิดว่าพ่อของคุณยังโชคดีนะคะที่นายน้อยสั่งให้จับเป็น”

“ฉันควรจะต้องขอบใจเจ้านายของป้าใช่ไหมคะ ที่เขายืดลมหายใจให้กับพ่อของฉัน” หญิงสาวประชดประชันออกมาด้วยความชอกช้ำ

“และควรจะขอบใจเขาใช่ไหมที่เลือกฉันขึ้นเตียงด้วย”

ในที่สุดน้ำตาก็หลั่งรินออกมาอีกครั้งอย่างท่วมท้น เสียงสะอื้นเบาๆ มีผลทำให้คนมองอย่างเชอรี่แม่บ้านวัยกลางคนตรงหน้าอดเวทนาไม่ได้ แต่ก็จนปัญญาจะช่วยเหลือจริงๆ

“นั่นแหละค่ะคือเรื่องเดียวที่ดิฉันยังหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้”

คำพูดของคู่สนทนามีผลทำให้ยาหยีนิ่วหน้าด้วยความแปลกใจ

“นายน้อยมีผู้หญิงต่อแถวรอขึ้นเตียงด้วยมากมาย แค่กระดิกนิ้วนิดเดียว แม่ผู้หญิงพวกนั้นก็ยินดีจะบินข้ามน้ำข้ามทะเลมาปรนเปรอถึงที่ แต่ทำไมนายน้อยถึงเลือกคุณ...” สายตาของแม่บ้านวัยกลางคนที่มองมานั้นเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ “ทั้งๆ ที่คุณไม่ใช่ผู้หญิงแบบที่นายน้อยเคยนอนด้วยเลย”

“เพราะฉันจืดชืด งี่เง่า และก็เกรดต่ำใช่ไหมคะ”

เชอรี่ส่ายหน้าช้าๆ สายตาไม่ได้ละไปจากใบหน้าของคู่สนทนาต่างวัยเลยแม้แต่นิดเดียว

“เพราะคุณดูเด็กและอ่อนเดียงสาเกินไปต่างหากล่ะคะ นายน้อยไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับเด็กสาว และเธอก็ไม่เคยบังคับจิตใจของใครด้วย แต่แปลกที่เธอทำกับคุณ”

“นายน้อยของป้าอาจจะเปลี่ยนรสนิยมแล้วก็ได้” เปลี่ยนรสนิยมจากผู้หญิงแสนสวยเลิศหรูมาเป็นผู้หญิงข้างถนนมอมแมมอย่างหล่อนยังไงล่ะ

แม่บ้านวัยกลางคนไม่ได้แสดงความคิดเห็นอะไรออกมาอีก แต่อมยิ้มน้อยๆ จ้องมองหล่อนด้วยสายตาเอ็นดูไม่ปิดบัง ยาหยีถอนใจออกมาแรงๆ ก้มหน้ายอมจำนนกับโชคชะตาของตัวเองอย่างไม่มีทางเลือก

“ขาของคุณน่าจะค่อยยังชั่วแล้วมั้งคะ”

ยาหยีก้มมองขาตัวเอง ก่อนจะลองขยับขา แล้วก็พบว่ามันไม่มีอาการเหน็บชาหลงเหลืออยู่อีกจริงๆ นั่นแหละ

“ค่ะ ขาฉันขยับได้แล้ว”

“งั้นเราก็ไปกันเถอะค่ะ สาวใช้ที่จะทำหน้าที่ขัดตัวให้คุณรอนานแล้ว”

หญิงสาวไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก นอกจากขยับกายลุกขึ้นยืนและเดินตามคู่สนทนาต่างวัยไปเงียบๆ ดวงหน้านวลซีดเซียวไร้สีเลือด

“ถึงแล้วค่ะ”

เสียงของแม่บ้านช่วยดึงหล่อนให้หลุดออกมาจากโลกแห่งความเจ็บปวดชั่วขณะ ยาหยีเงยหน้าขึ้นมองสิ่งรอบๆ ตัวด้วยความตะลึง

ห้องอาบน้ำห้องนี้มีขนาดใหญ่กว่าห้องพักของหล่อนสิบห้องรวมกันเสียอีก สุขภัณฑ์ทุกชนิดล้วนแล้วแต่มีราคาแพงระยับ ตั้งแต่อ่างล้างหน้าหินอ่อน ราวจับที่ทำจากทองเหลืองเงาวับ อ่างอาบน้ำสีขาวขนาดใหญ่ ทุกสิ่งรอบตัวสวยงามจนหญิงสาวต้องจ้องมองตาค้าง

เชอรี่เห็นท่าทางของสาวน้อยก็อมยิ้มออกมา พร้อมกับเรียกเบาๆ

“คุณคะ...”

ได้ยินคำเรียกขานนั้น ยาหยีก็รีบตั้งสติ

“เอ่อ...ว่ายังไงนะคะ”

“นู่นค่ะ แม่สองคนนี้จะเป็นคนทำหน้าที่ขัดเนื้อขัดตัวให้กับคุณค่ะ”

สาวน้อยมองตามนิ้วของคู่สนทนาไปแล้วก็เห็นหญิงสาวในชุดฟอร์มเดียวกันกับแม่บ้านวัยกลางคนยืนมอบรอยยิ้มมีไมตรีให้อยู่ ข้างกายมีตะกร้าใส่อุปกรณ์พร้อมสรรพ ยาหยีรีบยิ้มตอบด้วยความเก้อเขิน

“เอ่อ...”

เชอรี่มองท่าทางของเด็กสาวข้างกายด้วยความเอ็นดู

“งั้นดิฉันไปก่อนนะคะ เดี๋ยวแม่พวกนี้ขัดตัวให้กับคุณเสร็จแล้ว ดิฉันจะมารับค่ะ”

แม่บ้านวัยกลางหมุนตัวเดินออกไปในทันที ประตูถูกปิดลง และหล่อนก็อยู่กับสาวใช้วัยรุ่นสองคนตามลำพังในห้องน้ำแสนหรู

“ถอดผ้าเถอะค่ะ เราจะขัดตัวให้คุณ”

“ว่าไงนะคะ ให้ถอดเสื้อเหรอ?”

ยาหยีร้องด้วยความตกใจ พยายามขัดขืน แต่ในที่สุดก็ถูกแม่สาวใช้วัยรุ่นสองคนปล้ำถอดเสื้อผ้าออกไปจากตัวจนได้ สาวน้อยหน้าแดงก่ำด้วยความอับอาย ไม่เคยคิดเลยว่าในชีวิตนี้จะต้องมานอนนิ่งๆ ให้คนไม่รู้จักมาแตะต้องแบบนี้ แม้จะเป็นผู้หญิงด้วยกันก็เถอะ

“คุณหุ่นดีจังนะคะ เอวเล็กรับกับสะโพกผายดีเหลือเกิน นายน้อยนี่ตาแหลมจริงๆ”

สาวใช้ที่กำลังพอกขมิ้นลงบนแผ่นหลังของหล่อนชื่นชมออกมา แต่หล่อนหาได้รู้สึกยินดีไม่ เพราะตอนนี้หล่อนกำลังอายจนแทบอยากจะมุดหัวลงดินแล้ว

“แถมผิวก็ยังนุ่มราวกับผิวเด็ก คุณสวยมากเลยรู้ไหมคะ สวยกว่าผู้หญิงทุกคนที่นายน้อยเคยนอนด้วยเสียอีก”

แม้จะขัดเขิน อับอายมากแค่ไหน แต่ความอยากรู้ทำให้ยาหยีไม่สามารถจะทนนอนคว่ำหน้านิ่งๆ โดยไม่พูดอะไรออกไปได้

“เธอพูดเหมือนกับว่าเคยเห็นผู้หญิงทุกคนของเขาอย่างนั้นแหละ”

“ก็หนูเห็นทุกคนจริงๆ นี่คะ หนูเห็นจนชินตาเลยแหละตอนที่อยู่ในคฤหาสน์ซีร์ยานอฟที่กรุงมอสโกน่ะ”

“นายน้อยของเธอคงพาผู้หญิงเข้าบ้านเป็นว่าเล่นสินะ”

ไม่รู้ว่าเพราะอะไรยาหยีถึงได้รู้สึกเจ็บแปลบในอกนักหนา ก็แค่ได้รู้ว่าคอร์เนลมีผู้หญิงมากมายเท่านั้นเอง

‘หล่อนหวงเขาหรือ หึงเขาอย่างนั้นใช่ไหม?’

หญิงสาวร้องถามตัวเองด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบแก้ตัวให้กับตนเองเป็นพัลวัน ว่าที่หล่อนรู้สึกไม่พอใจไม่ชอบใจก็เพราะว่าหล่อนเกลียดผู้ชายคนนี้ต่างหาก ไม่ว่าเขาจะทำอะไรดีหรือไม่ดี หล่อนก็ไม่ชอบใจทั้งนั้นแหละ

“นายน้อยไม่เคยพาเข้ามาหรอกค่ะ แต่พวกเธอมารับเงินค่าตัวจากคุณเซอร์เกต่างหาก” สาวใช้คนเดิมยังพล่ามต่อไป

“ถ้าจะมีก็คุณคนเดียวแหละค่ะที่ได้เข้ามาในอาณาจักรซีร์ยานอฟด้วยความต้องการของนายน้อยเองจริงๆ”

‘ทำไมต้องรู้สึกดีนักหนานะกับอีแค่ได้ยินว่าหล่อนเป็นผู้หญิงคนแรกที่คอร์เนลพาเข้ามาในบ้าน’ ยาหยีร้องถามหาเหตุผลจากตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ก็ไม่ได้คำตอบอยู่ดี ในที่สุดก็จนปัญญา ได้แต่นอนเงียบๆ ปล่อยให้แม่สาวใช้ทั้งสองคนขัดถูเนื้อตัวของตนเองต่อไป

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ตอนนี้ยาวสักหน่อย แต่อาจจะมีบางตอนสั้นไปบ้าง ยังไงก็คิดว่าเฉลี่ยๆ กันไปนะคะ
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
baiboau