เมียเก็บมาเฟีย ซีรี่ย์ชุด เทพบุตรมาเฟีย

ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 4-1

ตอนที่ 4

“ลูกหยี อาจารย์ขานชื่อเธอแล้วนะ”

เสียงเตือนเบาๆ ของลินดาที่นั่งอยู่ข้างๆ กันทำให้ยาหยีที่กำลังคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานสะดุ้งโหยง หญิงสาวหันมองเพื่อนด้วยความตกใจ

“เธอว่าไงนะลินดา”

“อาจารย์ขานชื่อเธอแน่ะ รีบขานสิ เดี๋ยวอาจารย์ก็ไม่เช็กชื่อให้หรอก”

ลินดาเตือนเพื่อนอีกครั้ง ก่อนจะส่ายหน้าไปมากับท่าทางเหม่อลอยของเพื่อนสนิท ยาหยีนั่งใจลอยแบบนี้มาตั้งแต่คาบเรียนตอนเช้าแล้ว ตอนแรกนึกว่าแม่คุณง่วงนอน แต่คงไม่ใช่แล้วล่ะ เพราะนี่มันปาเข้าไปจะสี่โมงเย็นอยู่แล้ว แม่เจ้าประคุณก็ยังนั่งตาลอยใจลอยอยู่เช่นเดิม มันเกิดอะไรขึ้นกันนะ ยาหยีไม่เคยมีท่าทางแบบนี้มาก่อน ลินดาพยายามครุ่นคิดแต่ก็คิดไม่ออกจึงต้องเอ่ยถามออกไปเมื่อเพื่อนสนิทขานชื่อกับอาจารย์เสร็จแล้ว

“นี่ถามจริงๆ เถอะลูกหยี เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า ทำไมเช้านี้เธอถึงดูใจลอยชอบกล”

ยาหยีหลบสายตาคาดคั้นของเพื่อนรักลงมองหนังสือเรียนตรงหน้า ก่อนจะตอบออกไปเสียงตะกุกตะกักแสนมีพิรุธ

“ไม่มีนี่ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย...ฉันแค่นอนน้อย...”

“ฉันไม่เชื่อหรอก เมื่อคืนเธอก็กลับดึกด้วย กลับก่อนหอปิดแค่ไม่กี่นาทีเอง” ลินดายังคาดคั้นไม่เลิก หล่อนใช้สองมือประคองหน้าของยาหยีให้เงยขึ้นมาสบตา

“บอกมานะว่าเกิดอะไรขึ้น”

หล่อนจะบอกไปได้ยังไงว่าหล่อนกำลังจะต้องสละเนื้อหนังมังสาเพื่อแลกกับลมหายใจของผู้มีพระคุณท่วมหัว ยาหยีน้ำซึมด้วยความขมขื่น กัดปากแน่นจนเลือดออก ข่มความอดสูเอาไว้ภายใต้รอยยิ้มบางๆ

“ฉันแค่...”

“ทะเลาะกับกิ๊กหนุ่มใช่ไหมล่ะ อย่าปิดเลยน่า เวลาฉันทะเลาะกับโกวิท ฉันก็ใจลอยแบบนี้แหละ”

ลินดาสรุปเนื้อหาใจความเสียเองเสร็จสรรพ ยาหยีลอบถอนใจออกมาด้วยความโล่งอกที่สามารถทำให้ลินดาเข้าใจไปอีกทางหนึ่งได้

“ใช่ไหม เงียบๆ แบบนี้ใช่แน่เลย”

ยาหยีพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะก้มหน้าลงมองหนังสือเรียนนิ่ง ทำราวกับกำลังตั้งใจเรียนเสียเต็มประดา ทั้งๆ ที่จริงๆ แล้วในสมองของหล่อนตอนนี้ไม่ได้คิดถึงเรื่องเรียนเลยแม้แต่นิดเดียว แต่มันกำลังนึกถึงคำพูดของผู้ชายนัยน์ตาดุคนนั้นต่างหาก

“ผมให้เวลาคุณตัดสินใจหนึ่งคืน”

“ฉันต้องการหนึ่งอาทิตย์”

“นานไป”

‘ก็คืนนี้แล้วสินะที่เขาจะมารอฟังคำตอบของหล่อน แล้วหล่อนล่ะจะทำยังไงดี ยินยอมพร้อมใจให้ผู้ชายหล่อระเบิดคนนั้นทำลายความสาวของตัวเองโดยที่เขาไม่เห็นค่าเห็นราคาของมันสักนิดได้อย่างนั้นหรือ หล่อนทำได้จริงๆ หรือเปล่า’

สาวน้อยส่ายศีรษะไปมาด้วยความเคร่งเครียด เซลล์ประสาทบีบเกร็งอย่างรุนแรงจนสมองแทบแตก แค่คิดว่าต้องไปแก้ผ้าให้ผู้ชายมอง หล่อนก็แทบจะสิ้นลมอยู่แล้ว แต่นี่...หล่อนต้องยอมให้เขาทำทุกอย่างตามอำเภอใจ

‘ไม่! หล่อนทำไม่ได้ หล่อนยอมเป็นของเล่นของผู้ชายคนไหนไม่ได้ทั้งนั้น หล่อนหวง หวงความสาวของตัวเอง ไม่มีทาง...แล้วพ่อของหล่อนล่ะ?’

หญิงสาวร้องถามตัวเองอยู่ในอกลั่น แล้วก็แทบน้ำตาซึมเมื่อคำพูดที่เต็มไปด้วยความรักความห่วงใยของผู้เป็นบิดาดังก้องขึ้นในสมอง

“ลูกหยีคือแก้วตาดวงใจของพ่อนะ พ่อรักลูกหยีมากยิ่งกว่าชีวิตของตัวเองเสียอีก พ่อยอมสละแม้แต่ลมหายใจเพื่อให้ลูกหยีมีความสุข”

‘ไม่ได้...หล่อนยอมให้ใครทำร้ายพ่อไม่ได้ หล่อนรักท่าน รักพ่อ’

น้ำตาไหลพรากออกมาจนเจ้าตัวต้องรีบป้ายมันทิ้งอย่างรวดเร็ว และยาหยีก็ไม่สามารถจะทนนั่งเรียนวิชาสุดท้ายของวันนี้ได้อีกต่อไป หญิงสาวรีบคว้าหนังสือและรีบวิ่งออกจากห้องเรียนไปทันที ท่ามกลางความแปลกประหลาดใจของอาจารย์และเพื่อนร่วมชั้นทุกคน โดยเฉพาะลินดาที่ถึงกับยกมือขึ้นเกาศีรษะด้วยความงงงวย

“ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนที่วิ่งออกไปจากห้องเรียนอย่างไร้มารยาทเมื่อกี้นี้จะเป็นคนๆ เดียวกันกับยายลูกหยีผู้ที่คว้าเอมาทุกวิชาและทุกเทอม”

ยาหยีวิ่งกระเซอะกระเซิงมาที่หน้ามหาวิทยาลัย ใบหน้างามซีดไม่ต่างจากกระดาษ ดวงตากลมโตมองหารถคันที่เคยมารับหล่อนเมื่อวานนี้ด้วยความกระวนกระวาย แต่ก็หาไม่เจอ ไม่มีรถคันนั้นหรือลักษณะนั้นจอดอยู่ในบริเวณนี้เลย

‘เขาต้องการให้หล่อนเรียกรถแท็กซี่ไปเองสินะ’

หญิงสาวคิดอย่างเจ็บใจ แล้วก็ต้องกัดปากแน่นเมื่อนึกถึงฐานะของตัวเองในสายตาของผู้ชายหล่อระเบิดคนนั้น

โสเภณี...

นั่นแหละคือสิ่งที่เขามองเห็นว่าหล่อนเป็น น้ำตาไหลพรากออกมาโดยไม่ทันรู้ตัว ยาหยีรีบป้ายมันทิ้ง ก่อนจะยื่นมือออกไปโบกรถแท็กซี่คันที่วิ่งผ่านมาพอดี หญิงสาวก้าวขึ้นในนั้น บอกจุดหมายด้วยน้ำเสียงเจือสะอื้น

ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าความสาวสดที่เฝ้าหวงแหนมาตลอดยี่สิบกว่าปีจะต้องมาสูญสิ้นอย่างไร้ราคาแบบนี้

การประชุมกับหุ้นส่วนสำคัญผ่านระบบวิดีโอคอนเฟอเรนซ์ในวันนี้ค่อนข้างหนักหนาเอาการเลยทีเดียว เริ่มประชุมตั้งแต่สิบโมงเช้าจนตอนนี้เกือบจะห้าโมงเย็นอยู่แล้ว หุ้นส่วนคนสุดท้ายก็ยังไม่เลิกออกความคิดเห็นเสียที

หากเป็นในเวลาปกติเขาคงนั่งฟังด้วยความตั้งอกตั้งใจ แต่ตอนนี้...เวลานี้...สมองของเขาไม่ได้อยู่กับตัวเองเลยแม้แต่นิดเดียว มันบินข้ามฟ้าไปไกลอยู่ที่หน้ามหาวิทยาลัยของแม่ลูกสาวคนสวยของศัตรูเสียแล้ว

วันนี้สินะที่หล่อนต้องให้คำตอบกับเขา ว่าจะเลือกห่วงตัวเองหรือว่าห่วงบิดา

เขาไม่ใช่คนดีเลยที่ใช้วิธีนี้มาบีบคั้นเพื่อให้แม่สาวน้อยคนนั้นยอมทอดร่างให้เชยชม แต่เขาไม่มีทางเลือก สมองและร่างกายร้องบอกว่าต้องการแม่นั่นแทบคลั่ง และเขาก็ไม่โง่พอที่จะปฏิเสธความต้องการของตัวเองเพราะความสงสารคนทรยศหรอก

แต่มันต้องไม่ใช่วันนี้ ไม่ใช่คืนนี้ เขาจะต่อเวลาให้กับยาหยีอีกสักสองสามวัน ปล่อยให้หล่อนทุรนทุรายอยู่กับความหวาดกลัว ปล่อยให้หล่อนติดต่อกับพ่อของตัวเอง ซึ่งเขามั่นใจว่าหล่อนต้องติดต่อกับไอ้ยอดชายแน่หากเข้าตาจนจริง และเขาจะทำให้หล่อนต้องวิ่งแจ้นกลับมาขอขึ้นเตียงกับเขาเอง

คอร์เนลระบายยิ้มด้วยความพึงพอใจ ลุกขึ้นและเดินอ้อมโต๊ะทำงานไม้มะฮอกกานีราคาแพงระยับออกไปยืนนิ่งอยู่ริมหน้าต่าง ทอดสายตามองสวนสวยเบื้องล่างนิ่ง พลางหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดหาคนสนิททันที

“ให้คนไปบอกยาหยีว่าวันนี้ไม่ต้องมา ผมให้เวลาคิดอีกสองสามวัน” กรอกเสียงเรียบลงไปตามสาย แล้วก็ต้องเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ

“ว่ายังไงนะ เธอมาแล้วเหรอ”

“ครับ นั่งรออยู่ในห้องรับแขก ผมเห็นว่านายน้อยยังประชุมกับผู้ถือหุ้นไม่เสร็จก็เลยยังไม่ได้ขึ้นไปรายงาน เอ่อ...งั้นผมให้เธอกลับไปเลยนะครับนายน้อย”

คอร์เนลกัดฟันแน่น ดวงตาสีเขียวเข้มจัดด้วยความรู้สึกมากมาย โดยเฉพาะความหิวกระหายอันแรงกล้า

“ไม่ต้อง ฉันจะลงไปพบเธอเอง” หนุ่มหล่อตัดสายด้วยความหงุดหงิดงุ่นง่าน

“เธอโชคไม่ดีเองนะยาหยี”

คนตัวโตก้าวยาวๆ ออกไปจากห้องทำงานของตัวเองในทันที โดยไม่มีทีท่าจะกลับมาฟังผู้ถือหุ้นคนสุดท้ายที่ยังพล่ามไม่จบต่อแม้แต่นิดเดียว

 เดี๋ยวมาต่อวันพรุ่งนี้นะคะ
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
baiboau