คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : ตอนที่ 17-1
ซีรี่ย์ชุด เทพบุตรมาเฟีย:เมียเก็บมาเฟีย
ตอนที่ 17
‘คอร์เนลยังไม่หายโกรธหล่อน’
นี่คือเรื่องจริงที่มันรบกวนจิตใจของหล่อนมาตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้บ่ายสองโมงหญิงสาวเดินทอดถอนใจออกมาจากห้องสอบใบหน้างามเคร่งเครียดและโศกเศร้าจนเพื่อนสนิทอย่างลินดาที่ออกมาจากห้องสอบก่อนต้องนิ่วหน้าด้วยความสงสัย
“ทะเลาะกับพ่อเทพบุตรตาเขียวมาหรือไงแม่ลูกหยี”
เสียงคุ้นหูของลินดาทำให้คนที่เดินใจลอยอย่างยาหยีสะดุ้งและหันไปมองต้นเสียงก่อนจะรีบปั้นยิ้มเนือยๆเมื่อเห็นสายตาจับผิดของเพื่อนสนิท
“เอ่อ...ไม่มีอะไรหรอกลินดา”
ลินดาส่ายหน้าไม่เชื่อขณะลุกขึ้นยืนและเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าของหล่อน
“โกหก!หน้าตาเธอมันฟ้องน่ะว่ากำลังทุกข์”
ยาหยีก้มหน้าหลบสายตารู้ทันของเพื่อน
“ไม่มีอะไรนี่ก็แค่ทำข้อสอบไม่ค่อยได้เท่านั้นเอง”
“นี่แม่ลูกหยีจ๋าฉันเคยบอกเธอไปหลายครั้งแล้วไม่ใช่เหรอว่าหน้าของเธอมันฟ้องทุกอย่างที่เธอกำลังคิดอยู่ทั้งหมดนั่นแหละแถมยังอ่านง่ายมากๆอีกด้วย”
“จะบ้าหรือไงมันหน้าคนนะไม่ใช่หนังสือสักหน่อย” ยาหยีเถียงไม่เต็มเสียงนักขณะที่ลินดาหัวเราะร่วน
“อย่ามาเฉไฉเลยบอกมาซะดีๆว่าเธอทะเลาะอะไรกับพ่อเทพบุตรตาเขียวแต่มันคงจะรุนแรงพอดูทีเดียวใช่ไหมเพราะดูเธอโศกเศร้าเหลือเกินนี่”
ยาหยีเม้มปากแน่นข่มความขมขื่นลงไปในอกขณะกวาดตามองหารถคันงามที่เคยมาจอดรอรับหลังหล่อนเลิกสอบเมื่อวานอย่างรอคอยแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา
‘เขาคงไม่มา...ใช่เขาไม่มาจริงๆ’
เจ็บแต่ก็ต้องเก็บเอาไว้ในอกอย่างมิดชิด...
“ฉันไม่ได้เป็นอะไรจริงๆลินดาไปกันเถอะฉันอยากกลับหอแล้วอยากไปอ่านหนังสือสอบวันพรุ่งนี้” ยาหยีรีบก้าวเดินไปทันทีลินดาอ้าปากค้างก่อนจะรีบวิ่งตามไปเช่นกัน
“นี่แม่ลูกหยีแล้วเธอไม่กลับไปค้างกับพ่อเทพบุตรตาเขียวเหรอ”
“ไม่...” ยาหยีส่ายหน้าน้อยตอบสั้นๆ
“เดี๋ยวพ่อเจ้าประคุณก็ขึ้นมาลากตัวเธอถึงเตียงอีกหรอกกลับไปที่นั่นเถอะน่าฉันไม่อยากถูกฉีกอกด้วยข้อหาทำให้เธอห่างเหินจากเขา” ลินดาพูดทีเล่นทีจริง
ร่างอรชรของยาหยีหยุดเดินกะทันหันก่อนจะหันขวับมามองหน้าเพื่อนรักเขม็ง
“ถ้ายังอยากคบกับฉันต่อไปเลิกพูดถึงผู้ชายคนนี้ทีเถอะฉันไม่อยากได้ยินชื่อของเขา”
“เอ่อ...” คราวนี้เป็นลินดาที่ยืนอึ้งพูดไม่ออก “คือว่าลูกหยีฉันอยากให้เธอ...”
“ลินดา...ต้องให้ไหว้หรือเปล่าเธอถึงจะหยุดพูดถึงผู้ชายคนนั้นถ้าใช่ฉันก็จะทำ”
เมื่อเห็นยาหยีทำท่าจะยกมือขึ้นไหว้จริงๆลินดาจึงต้องรีบรับปากทันที
“ก็ได้ฉันจะพยายามไม่พูดถึงพ่อเทพบุตรตาเขียวนั่นอีก”
“ขอบใจมากขอบใจจริงๆ”
ยาหยีเอ่ยขอบคุณลินดาเสียงสั่นเครือรีบหมุนตัวหันหลังให้กับเพื่อนรักทันทีเมื่อน้ำตาไม่รักดีทะลักไหลออกมาอาบแก้มลินดาถอนใจออกมาแรงๆด้วยความสงสารก่อนจะเดินตามเพื่อนรักไปห่างๆด้วยความห่วงใย
‘อย่างนี้ถ้าหล่อนไม่ช่วยยายลูกหยีแสนหวานเพื่อนรักก็คงต้องนอนร้องไห้ตลอดทั้งคืนแน่ๆ’
“นั่นนายน้อยจะไปไหนหรือครับดูรีบร้อนจังเลย”
เซอร์เกร้องถามคอร์เนลด้วยความประหลาดใจเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของเจ้านายหนุ่มวิ่งหน้าตั้งลงมาจากบันได
“เอากุญแจรถสปอร์ตมา”
คอร์เนลไม่ได้ตอบคำถามของคนสนิทแต่เลือกที่จะแบมือตรงหน้าพร้อมๆกับเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงกระด้าง
“นายน้อยจะออกไปข้างนอกหรือครับผมจะขับรถให้...”
“ไม่ต้องฉันบอกว่าต้องการกุญแจรถไงเซอร์เกหูแตกหรือไง”
เมื่อเห็นว่าโทสะของคอร์เนลทวีความรุนแรงขึ้นทุกขณะเซอร์เกจึงจำเป็นต้องให้ในสิ่งที่ชายหนุ่มตรงหน้าต้องการ
“นี่ครับ”
คอร์เนลคว้ากุญแจรถมาได้ก็เดินลิ่วๆไปที่รถสปอร์ตสีดำคันงามของตัวเองเซอร์เกรีบวิ่งตามไปทันที
“เอ่อ...นายน้อยครับผมจะขับรถตามไปนะครับเผื่อนายน้อยอาจจะจำเส้นทางไม่ได้”
คอร์เนลที่กำลังเปิดประตูรถหันขวับกลับมาจ้องหน้าคนสนิทเขม็ง
“หอพักของยาหยีไม่ใช่เส้นทางใหม่ที่ฉันไม่เคยไป” ชายหนุ่มกระโดดขึ้นไปนั่งบนรถ
“ฉันรู้ว่านายเป็นห่วงแต่พอได้แล้วล่ะเซอร์เกฉันโตเป็นหนุ่มแล้วและตอนนี้ก็กำลังจะไปหาเมียของตัวเองด้วย”
รถสปอร์ตความแรงสูงแล่นทะยานออกไปในพริบตาแต่เซอร์เกก็ยังคงอ้าปากค้างกับคำพูดของนายน้อยที่ตัวเองได้ยิน
‘กำลังจะไปหาเมีย’
เขาคงช้ากว่านี้ไม่ได้แล้วเขาต้องทำทุกอย่างให้เร็วขึ้นไม่อย่างนั้นคอร์เนลจะต้องถูกหายนะลูกใหญ่ซัดจนปางตายอย่างแน่นอน
เด็กยาหยีไม่มีทางรักนายน้อยของเขาด้วยหัวใจจริงๆหรอกยังไงลูกก็ต้องเหมือนกับพ่อและเมื่อนายยอดชายไม่เคยจงรักภักดีต่อคอร์เนลแล้วลูกสาวของมันจะไว้ใจได้ยังไงกัน
“อีวาน...เราช้ากว่านี้ไม่ได้แล้ว” เซอร์เกหันไปพูดกับหลานชายที่พึ่งเดินเข้ามาหาด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด
“แล้วเราจะเริ่มเมื่อไรครับน้าเซอร์เก”
“วันพรุ่งนี้คุณยาหยีจะสอบเป็นวันสุดท้ายและนายน้อยก็จะพาเธอไปเที่ยวไม่กลับมาที่นี่” เซอร์เกพูดถึงสิ่งที่ตัวเองได้รับรู้มาจากคอร์เนลให้กับหลานชายฟัง
“น้าจะใช้โอกาสนี้ใช่ไหมครับในการปล่อยนายยอดชาย”
เซอร์เกพยักหน้าน้อยๆ
“ใช่มันเป็นโอกาสเดียวที่เราจะทำได้”
“แล้วนายน้อยล่ะครับหากนายน้อยรู้ว่านายยอดชายหายไปละก็มีหวังบ้านแตกแน่” แม้จะร่วมมือกับน้าชายแต่อีวานก็อดหวาดกลัวต่อแรงอารมณ์ของคอร์เนลไม่ได้เพราะเป็นที่รู้ๆกันดีอยู่ว่าคอร์เนลนั้นเวลาโกรธร้ายกาจแค่ไหน
“ไม่ต้องห่วงหรอกเรื่องนั้นน่ะฉันเตรียมรับมือไว้แล้ว”
“ครับผมเชื่อว่าน้าทำได้แน่” เมื่อเห็นเซอร์เกรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะอีวานก็คลายกังวลลงได้บ้างแม้มันจะไม่ทั้งหมดก็ตาม
ความคิดเห็น