เมียเก็บมาเฟีย ซีรี่ย์ชุด เทพบุตรมาเฟีย

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 2-2

วอดก้าในแก้วใบสวยถูกสาดใส่คอของคอร์เนลจนหมดเกลี้ยง ก่อนที่ร่างสูงใหญ่ในชุดลำลองสีไข่ไก่จะลุกขึ้นจากโซฟาราคาแพงระยับในห้องนั่งเล่นส่วนตัว เดินออกไปยืนรับลมที่ระเบียงไม้ร่มรื่น นัยน์ตาคมกริบประดุจใบมีดโกนจับจ้องไปยังสวนสวยของคฤหาสน์หลังงามทรงวิกตอเรียนด้วยความชื่นชม ในสมองไม่มีความคิดเสียดายเงินสดเกือบสามร้อยล้านบาทที่ตัวเองพึ่งจ่ายให้กับเจ้าคฤหาสน์คนเดิมเมื่อสิบแปดชั่วโมงที่ผ่านมาเลยแม้แต่นิดเดียว

แม้คฤหาสน์หลังนี้จะโอ่อ่ากว้างขวางไม่ถึงหนึ่งในสิบของคฤหาสน์ซีร์ยานอฟในกรุงมอสโกเลยก็ตาม แต่มันก็คงจะช่วยให้เขามีที่พักสบายๆ ในช่วงเวลาสิบกว่าวันต่อจากนี้ ที่เขาจะใช้ลากคอไอ้คนทรยศอย่างนายยอดชายมาลงโทษ

“นายน้อยครับ” เสียงเซอร์เกเอ่ยขึ้นเบาๆ ที่หน้าประตูห้อง

“เวลานี้นายน่าจะนอนอยู่บนเตียงแล้วไม่ใช่หรือ” คอร์เนลหัวเราะออกมาเบาๆ ทั้งๆ ที่ยังยืนจ้องสวนสวยอยู่เช่นเดิม

เซอร์เกขยับเข้ามาใกล้ๆ ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล

“ผมเป็นห่วงนายน้อยครับ”

“ห่วงฉัน?” คราวนี้คอร์เนลหันกลับมาจ้องหน้าคู่สนทนานิ่ง ยิ้มจางๆ ที่มุมปาก

“คนอย่างฉันมีอะไรให้นายต้องมาคอยห่วงอีกหรือเซอร์เก ฉันไม่ใช่เด็กๆ แถมโตเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวมาตั้งหลายปีแล้วด้วย”

“นายน้อยไม่เคยไม่ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ แต่วันนี้เรื่องของผู้หญิงคนนั้นทำให้นายน้อยผิดหวัง หล่อนหนีไปอยู่ที่อื่น”

ยิ่งพูดน้ำเสียงของเซอร์เกก็ยิ่งเต็มไปด้วยความวิตกกังวล จนคนฟังอย่างคอร์เนลต้องรีบหยุดความเข้าใจผิดนั้นซะ

“อยู่กันมาตั้งนานยังไม่รู้อีกหรือว่า ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรเลยกับเหตุการณ์ในวันนี้ หรือถ้ามีก็แค่รำคาญแม่ผู้หญิงพวกนั้นนิดหน่อยเท่านั้น” หนุ่มหล่อเดินกลับมาทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟานุ่มตัวเดิม เซอร์เกเดินตามมาหยุดก้มศีรษะอยู่ใกล้ๆ

“แต่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เราทำงานผิดพลาด”

คอร์เนลหรี่ตามองคนสนิทต่างวัย ก่อนจะระบายยิ้มร้ายกาจออกมา

“ไม่มีอะไรผิดพลาดหรอกเซอร์เก ผู้หญิงคนนั้นไม่มีปัญญาหนีฉันพ้นหรอก”

“อย่าบอกนะครับว่านายน้อยรู้แล้วว่าจะไปตามเธอได้จากที่ไหน” น้ำเสียงของเซอร์เกอัดแน่นไปด้วยความประหลาดใจ

คอร์เนลระบายยิ้มเย็นๆ ออกมาขณะหยิบแก้วใบสวยที่เซอร์เกพึ่งรินวอดก้าใส่ให้ขึ้นมาดื่มจนหมดแก้ว มือใหญ่วางแก้วลงกับโต๊ะไม้มะฮอกกานีตรงหน้า ก่อนจะเงยหน้าพูดกับคนสนิท

“พรุ่งนี้เราจะได้ในสิ่งที่ต้องการ”

“ครับนายน้อย”

เซอร์เกรับคำเสร็จก็จะถอยหลังก้าวออกไปจากห้องนั่งเล่นเพื่อปล่อยให้คอร์เนลอยู่ตามลำพัง แต่ก็ถูกเจ้าของห้องเรียกเอาไว้เสียก่อน

“จะไปไหนล่ะเซอร์เก มาแล้วก็อยู่ดื่มด้วยกันก่อนสิ วันนี้ฉันรู้สึกเหงา”

คนสนิทหันกลับมา กำลังจะนั่งกับพื้นพรมแต่ก็ถูกคอร์เนลสั่งห้ามเสียงเฉียบ พร้อมๆ กับผายมือไปที่โซฟานุ่มตรงหน้า

“บอกกี่ครั้งแล้วว่าฉันไม่ชอบปกครองคนอย่างทาส ขึ้นมานั่งด้วยกันนี่ เร็วเข้า”

“ขอบคุณครับนายน้อย”

เซอร์เกรีบกล่าวขอบคุณ พร้อมๆ กับทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาตัวตรงข้ามกับเจ้านายหนุ่ม เขาเลือกจะทำหน้าที่รินวอดก้าราคาแพงให้กับคอร์เนลโดยที่ตัวเองไม่คิดจะดื่มแม้แต่หยดเดียว

“จะไม่ดื่มหรือเซอร์เก”

เซอร์เกส่ายหน้าช้าๆ

“นายน้อยก็รู้ว่าผมเลิกดื่มมันนานแล้ว”

ชายวัยเฉียดเกษียณหวนคิดถึงความทรงจำของตัวเองในอดีต เพราะเหล้าทำให้เขาต้องสูญเสียภรรยาอันเป็นที่รักไปอย่างไม่มีวันกลับ

คอร์เนลพยักหน้ารับอย่างเข้าใจในความรู้สึกของคนสนิท

เซอร์เกเห็นนายน้อยของตัวเองนั่งดื่มเงียบๆ ก็เริ่มชวนคุย

“ถ้านายน้อยเหงา ทำไมไม่แต่งงานสักทีล่ะครับ ผมว่านายน้อยน่าจะมีความสุขมากกว่านี้”

หนุ่มหล่อส่ายหน้าช้าๆ

“นายก็รู้นี่เซอร์เก ว่าพวกผู้หญิงน่ารังเกียจมากแค่ไหน พวกหล่อนติดป้ายราคาค่าตัวของตนเองไว้ที่หน้าผากยามที่เยื้องย่างเข้ามาหาผู้ชาย ยอมขายศักดิ์ศรีเพื่อแลกกับเงินทอง ฉันยอมทนเหงาอยู่คนเดียวเสียดีกว่าต้องลดตัวลงไปเกลือกกลั้วกับผู้หญิงพวกนั้น”

“แต่ไม่ใช่ทุกคนหรอกครับนายน้อย ผู้หญิงดีๆ ก็ยังมีอยู่ในโลกใบนี้ อย่างเช่นคุณแม่ของนายน้อยและภรรยาของผม” เซอร์เกพยายามโน้มน้าว แต่คอร์เนลมีอคติกับผู้หญิงเกินกว่าจะทำได้สำเร็จ

“หนึ่งในล้าน หรือหนึ่งในสิบล้านคนกันล่ะ ไม่เอาแล้วเซอร์เก เลิกพูดเรื่องนี้เถอะ เดี๋ยวจะเสียบรรยากาศซะเปล่า”

คอร์เนลตัดบทเสียงเรียบ ยกแก้ววอดก้าขึ้นดื่มอึกใหญ่ แล้วก็เหมือนจะนึกอะไรได้จึงหันมาพูดกับคนสนิทที่นั่งอยู่ตรงหน้าอีกครั้ง

“ไปนอนเถอะเซอร์เก ฉันชักอยากอยู่คนเดียวแล้วล่ะ”

“ครับนายน้อย...” เซอร์เกลุกขึ้น ก้มศีรษะให้ ก่อนจะเดินจากไปอย่างเงียบๆ

หนุ่มรัสเซียถอนใจออกมาแรงๆ เมื่ออยู่ตามลำพัง สมองกำลังครุ่นคิดเกี่ยวกับคำพูดของคนสนิทอย่างเอาเป็นเอาตายทีเดียว

แต่งงาน?

คำๆ นี้ไม่เคยอยู่ในหัวของเขามาก่อน พอๆ กับที่เขาไม่เคยเจอผู้หญิงที่ถูกใจนั่นแหละ ทุกคนที่ผ่านมาก็แค่เป็นที่ระบายความอึดอัดบนเตียงเท่านั้น ไม่มีใครทำให้เขาติดใจจนต้องเรียกกลับมาใช้ซ้ำสองเลยแม้แต่คนเดียว

แต่เขาก็มีความสุขแล้วไม่ใช่หรือ ที่เวลาทุกหยาดหยดหมดไปกับงานกองพะเนินของธุรกิจในเครือซีร์ยานอฟที่ตัวเองดูแลอยู่ทั้งหมด คอร์เนลถามตัวเองและก็ยิ้มออกมาเมื่อได้คำตอบที่พึงพอใจ ถูกต้องที่สุด ผู้หญิงเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยปรารถนาในชีวิต

หนุ่มหล่อปานเทพบุตรยกแก้ววอดก้าขึ้นดื่มอีกครั้ง ก่อนจะวางแก้วใบสวยลงบนโต๊ะไม้มะฮอกกานีตรงหน้าอีกครั้ง จากนั้นร่างสูงใหญ่เกือบร้อยเก้าสิบเซนติเมตรของคอร์เนลก็ผุดลุกขึ้นยืนตระหง่าน ช่วงขาเพรียวกำยำก้าวพาเจ้าของร่างมุ่งสู่ห้องนอนที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งของคฤหาสน์ทันที

จบตอนย่อยค่ะ
ขอบคุณที่ติดตามและแอดเป็นแฟนพันธ์แท้นะคะ แล้วจะรีบมาลงเรื่อยๆ ค่ะ
baiboau