คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เป็นแฟน(ปลอม)กันไหม
“ฮัลโหล สวัสดีค่ะ มิลินพูดสายค่ะ"
“คุณมิลิน พรุ่งนี้บ่ายโมงมาพบฉันที่ห้องทำงานด้วยนะ อย่าสายล่ะ"
“ค่ะ"
ฉันวางสายผู้ช่วยผู้จัดการบริษัทเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ฉันมาทำงานที่บริษัทปรึกษาทางกฎหมายได้หนึ่งอาทิตย์เต็มแล้วค่ะ แต่ก็ไม่ค่อยมีงานให้ฉันทำเท่าไหร่ แต่พรุ่งนี้คงต้องเหนื่อยแล้วแหละเพราะผู้ช่วยผู้จัดการเรียกฉันไปพบ แต่คนอย่างมิลินไม่หวั่นอยู่แล้ว
“มิลินๆ เลิกงานแล้วเธอจะไปไหนต่อ?” นิดเดียวเพื่อนร่วมงานฉันถาม ฉันว่าเธอต้องชวนฉันไปชอปปิ้งแน่เลย
“ฉันว่าจะชวนไปชอปปิ๊งอ่ะ วันนี้มิดไนท์เซลล์นะ ไปม่ะ?” ฉันว่าแล้วเชียวว่าเธอต้องชวนไปชอปปิ้งแน่นอน ตอนแรกฉันก็กะจะปฎิเสธแต่พอได้ยินว่า มิดไนท์เซลล์ ต่อมนักชอปฉันก็ทำงานทันที งานนี้คงจะพลาดไม่ได้แล้วจริงๆ
“ไปสิ ไม่พลาดแล้วคราวนี้"
“เย้ จริงนะ งั้นเลิกงานแล้วเธอไปรอฉันที่บันไดเชื่อมบีทีเอสเลยนะ วันนี้ฉันต้องออกไปข้างนอกกับผู้ช่วยผู้จัดการอ่ะ" ยัยนิดเดียวพูดด้วยสีหน้าเซ็งๆ ก็ช่วยไม่ได้ยัยนี้ดันชอบทำงานด้านนี้มากกว่า ก็ถือว่าโชคร้ายไป
“โอเค แล้วเจอกัน"
ติ๊ด ติ๊ด นาฬิกาเตือนว่าห้าโมงเย็นแล้วถึงเวลาเลิกงานสักที วันนี้ฉันก็ยังไม่มีทำงานอะไรก็เลยมีเวลานั่งเสิร์ทว่ามีเสื้อผ้ายี่ห้อไหนลดราคาบ้าง นานๆทีจะได้ไปปลดปล่อย ฉันเดินอย่างเชื่องช้าเพื่อไปที่ทางเชื่อมบีทีเอส แต่ระหว่างนั้นพี่พนักงานต้อนรับของตึกที่บริษัทฉันตั้งอยู่ก็เรียกฉันขึ้นก่อน
“น้องลินคะ บริษัทน้องลินปิดรึยังคะ?”
“อ้อ ปิดแล้วค่ะ พี่มีอะไรรึเปล่าค่ะ?”
“คือมีลูกค้ามาติดต่ออะค่ะ บอกว่านัดกับผู้ช่วยผู้จัดการเอาไว้ค่ะ"
“คะ? วันนี้ผู้ช่วยผู้จัดการออกไปธุระข้างนอกนะคะ เอางี้เดี๋ยวลินโทรไปถามยัยนิดเดียวให้ละกันค่ะ"
หลังจากที่ยัยนิดเดียวรับโทรศัทพ์ฉัน ฉันก้ต้องตกใจเมื่อรู้ว่ายัยนั่นรับนัดซ้ำซ้อนซึ่งตอนนี้ผู้ช่วยผู้จัดการให้ฉันรับหน้าไปก่อน อีกตั้งครึ่งชั่วโมงกว่าทั้งสองคนจะมาถึง สงสารยัยนิดเดียวจังเลยงานนี้คงโดนด่าเละแน่เลย แต่ตอนนี้ฉันต้องรีบไปรับหน้ากับลูกค้าก่อน
“น้องลินคะ ลูกค้านั่งรออยู่ที่ห้องรับแขกนะคะ ดูเหมือนจะอารมณ์เสียไม่น้อย" พี่พนักงานบอกฉันด้วยสีหน้าสังเวรฉันสุดๆ
“ค่ะ" ฉันยิ้มให้ตัวเองและหายใจเข้าลึกๆ จะเจออะไรก็ต้องสู้ มิลินไม่เคยกลัวอะไรอยู่แล้ว ฉันผลักประตูเข้าไปในห้องรับแขก แต่แล้วก็ต้องตกใจเมื่อแขกของฉันคือเขา เขาคนนั้นที่ฉันเจอบนเครื่องบิน
“สวัสดีครับ" เพื่อนเขาทักฉัน ฉันหันไปมองหน้าเขา แต่สีหน้าเขาตอนนี้ก็ตกใจไม่ได้ต่างจากฉัน ฉันจึงรีบปรับสีหน้าให้ปกติที่สุด
“สวัสดีค่ะ ขอโทษนะคะที่ล่าช้า แต่ผู้ช่วยผู้จัดการกำลังเดินทางมาค่ะ พอดีท่านติดธุระด่วน"
“ครับ ไม่เป็นไรครับ ผมเรย์ครับ ส่วนนี้เพียง...”
“เพียงพิชญ์" ยังไม่ทันที่นายเรย์จะพูดจบหมอนั่นก็แทรกขึ้นมาก่อน แต่ก็ยังคงมาตราฐานเดิม หน้านิ่งๆ
“แล้วคุณชื่ออะไรครับ?” นายเรย์ถามฉันด้วยสายตากลุ้มกลิ่ม ฉันไม่ชอบเอาซะเลย
“อ้อ มิลินลนาค่ะ เรียกว่ามิลินก็ได้ค่ะ"
“ชื่อน่ารักจังนะครับ มิลินลนา หน้าตาก้น่ารัก มีแฟนรึยังครับ?” ฉันอึ้งกับคำถามของนายเรย์มาก ฉันเลยปรับสีหน้าให้ดูดุขึ้นนิดนึง
“ฉันว่านั่นไม่ใช่ประเด็น เข้าเรื่องเลยดีกว่าค่ะ" ฉันตอบยิ้มๆ แต่แอบฉันเห็นนายเพียงพิชญ์จ้องหน้าฉันตลอด
“คืออย่างงี้ครับคนสวย บริษัทของผมกับไอ่พิชญ์เนี่ยเป็นบริษัทรับออกแบบครับ และต้องการคนสวยมาดูแลใจ ฮ่าฮ่า" นายเรย์พูดเสร็จก็หัวเราลั่น แต่ฉันไม่ขำด้วย ฉันหันไปมองหน้านายพิชญ์แต่นายนั่นก็ทำหน้านิ่ง เหมือนกับชินกับเพื่อนตัวเอง
“จริงจังละก็ได้ครับ คือผมต้องการให้บริษัทคุณหาที่ปรึกษาทางกฎหมายดีๆให้ผมสักคนนะครับ"
“อ้อได้ค่ะ เดี๋ยวฉันจะเรียนผู้ช่วยผู้จัดการให้ค่ะ ยังก็ขอชื่อบริษัทกับเบอร์โทรติดต่อด้วยนะคะ จะได้ติดต่อกลับไป"
“ขอเบอร์กันง่ายๆแบบนี้เลยหรอ เขินนะเนี่ยแต่ถ้าน้องขอพี่ก็จะให้จ่ะ" แต่ยังไม่ทันที่นายเรย์จะพูดอะไรออกมาก นายพิชญ์ก็ยื่นนามบัตรมาให้ฉัน และลากนายเรย์ออกไป
“เห้ยๆ รีบไปไหนวะไอ่พิชญ์ อยู่คุยกับน้องเค้าก่อนดิ่" นายเรย์โวยวายไม่หยุด และแล้วผู้ช่วยผู้จัดการกับยัยนิดเดียวก้มาถึงด้วยท่าทางหอบสุดชีวิต
“ขอโทษจริงๆนะค่ะ พอดี ดิฉันติดธุระด่วนคราวหน้าจะไม่ให้พลาดเลยค่ะ ขอโทษจริงๆ"
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไม่โกรธ ออกจะชอบด้วยซ้ำ พนักงานคุณน่ารักมากเลยนะครับ" นายเรย์ตอบแล้วหันมามองที่ฉัน
“ดีใจจังที่คุณไม่โกรธ งั้นฉันขอแนะนำละกันนะคะ นี่นิดรมน จะมาเป็นที่ปรึกษาให้คุณค่ะ" ผู้ช่วยผู้จัดการผายมือไปที่ยัยนิดเดียว ซึ่งยัยนั่นทำหน้าเหมือนตายไปแล้วสิบชาติ
“คุณนิดรมนน่ารักจังครับ ผมโอ...” ยังไม่ทันที่นายเรย์จะพูดจบนายพิชญ์ก็กระแทกศอกไปที่ท้องให้เพื่อนเขาหยุดพูด
“แต่ผมเลือกคุณมิลินลนาครับ" ฉันแทบจะกรี๊ดใส่หน้าหมอนั่นแต่ก้ทำได้แค่นิ่งๆ ส่วนยัยนิดอ่ะหรอยิ้มจนแก้มจะปริ่มอยู่แล้ว ฉันไม่อยากไปทำงานกับผู้ชายสองคนนี้เลย คนหนึ่งก็พูดจากะล่อน อีกคนก็นิ่งจนเดาอะไรไม่ออกเลย งานนี้ฉันเลยส่งสายตาไปอ้อนคุณผู้ช่วยผู้จัดการแทน และได้ผล
“เอ่อ ดิฉันว่าคุณนิดรมน เหมาะกับงานนี้มากกว่านะคะ เธอเคยทำงานแบบนี้มาแล้วหลายครั่ง ฉันว่า..”
“ผมเลือกแล้วครับ หรือคุณมีปัญหา?” นายพิชญ์ทำหน้าเหมือนเริ่มรำคาน ส่วนนายเรย์ก็ทำหน้าอึ้งเหมือนเห็นนางฟ้าตกสวรรค์
“ไม่มีค่ะๆ บริษัทเราเน้นความพึงพอใจของลูกค้าอยู่แล้วค่ะ" ผู้ช่วยผู้จัดการส่งสายตาให้ฉันยอมๆ
“ยังไงเดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะให้ มิลินลนาเข้าไปคุยเรื่องแผนงานทั้งหมด เร็วๆนี้นะคะ"
“ครับ ลาล่ะครับ" นายนั่นลาแล้วก็ลากนายเรย์ออกไปเลย ส่วนนายเรย์ก้ยังไม่หายอาการอึ้งเลย
เมื่อสองคนนั้นออกไป โหมดอำมหิตก็เข้าสิงผู้ช่วยผู้จัดการเลย
“นิดรมน เธอรู้ใช่ไหมว่าทำอะไรลงไป?” ยัยนิดรีบหลบสายตาและทำหน้าสำนึกผิดสุดๆ
“ตั้งแต่พรุ่งนี้ไป เธอต้องทำ ot ทุกวันเป็นเวลาสองเดือน เริ่มตั้งแต่วันนี้" ผู้จัดช่วยผู้จัดการเดินออกไปอย่างสะใจ
แต่ยัยนิดนะสิ จะตายอยู่ตรงนี่แล้ว
“เธอโอเคนะ นิด?” ฉันถามอย่างช่วยไม่ได้
“โอเคคคคค T^T วันนี้ฉันคงไปชอปปิ้งด้วยไม่ได้แล้วอ่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอก รีบไปทำงานต่อเถอะ ฉันกลับก่อนนะ บาย" ฉันบอกลายัยนิดแล้ว แต่แผนที่จะไปชอปปิ้งต่อฉันยังไม่ล้มเลิกหรอกนะต่อให้ไม่มียัยนิดฉันก้ไม่แคร์ ไปคนเดียวก็ได้ชิลดี ฉันเดินไปขึ้นบีทีเอสและลงมาถึงห้างสรรพสินค้า xxx เรียบร้อยแล้ว ฉันไม่รีรอเริ่มชอปปิ้งโดยไม่สนใจใครทั้งนั้น ฉันเดินดูของไปจนทั่วห้างกินเวลาไปเกือบ 3 ชั่วโมงได้ กระเป๋า chanel ใบใหม่หนึ่งใบ รองเท้าสองคู่ เสื้อผ้าอีกสามถุง เครื่องสำอางอีกสองเช็ต ของใช้ในบ้านอีกเล็กน้อย จนตอนนี้แทบจะหิ้วกลับไม่ได้ ตอนแรกว่าจะขึ้นบีทีเอสแต่ขอเปลี่ยนเป้นนั่งแท็กซี่แทนละกัน ถ้าให้หิ้วของเยอะขนาดนี้ขึ้นบีทีเอสฉันยอมตายดีกว่า และระหว่างที่ฉันกำลังเดินไปหน้าห้างฉันก็ได้ยินเสียงคนทะเลาะกัน
“นี่พิชญ์ เมือ่ไหร่นายจะซื้อกระเป๋า chanelให้ฉันสักทีรอมานานแล้วนะ นี่ตอบฉันสิ อย่าบอกนะนายไม่รักฉันแล้ว" นั่นมันนายพิชญ์นี่ มากับแฟนหรอเนี่ย
“ฉันเป็นแฟนนายนะ" ผู้หญิงคนนั่นเริ่มอารมณ์เสียมากขึ้น
“เงียบน่า" นายนั่นพูดแล้วทำหน้านิ่งเหมือนเดิม
“นายมีผู้หญิงคนอื่นใช่ไหม? นายนอกใจฉันเหรอ? ไอ่บ้า ฮือ"ผู้หญิงคนนั้นเริ่มบ้าคลั่งแล้วทุบนายพิชญ์อย่างรุนแรง ฉันว่าฉันไปดีกว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องของฉันปล่อยเค้าเคลียกันเองดีกว่า ฉันจึงเดินเลี่ยงๆออกมา
“ฉันไม่เคยบอกว่าฉันเป้นแฟนเธอ และที่สำคัญฉันมีแฟนแล้ว" ฉันได้ยินนายพิญช์พูดประโยคยาวๆสักทีจึงรีบหันไปมอง แต่ก็รู้สึกว่าฉันกำลังดวงซวย
“นี่ไงแฟนฉัน" หมอนั่นพูดและชี้มาที่ฉันซึ่งฉันได้แต่ทำหน้าตกใจ และก็ต้องตกใจเพิ่มขึ้นอีกเมื่อนายนั่นเดินเข้ามาจูงมือฉันและลากฉันออกไป ฉันได้ยินเสียงผู้หญิงคนนั้นร้องไห้อยู่ไกลๆ หมอนั่นลากฉันมาเรื่อยๆจนถึงลานจอดรถ ซึ่งฉันยังงงๆกับเหตุการณ์ แต่ก็คิดได้ว่าควรจะกลับบ้านสักที
“นี่คุณ ปล่อยมือฉัน ฉันจะกลับบ้านแล้ว" ฉันพูดโดยไม่มองหน้าเขา แต่เขากลับดึงของในมือฉันทั้งหมดแล้วโยนมันเข้าไปในรถและบอกว่า
“ผมจะไปส่ง" ฉันอึ้งไปหายนาทีจนหมอนั่นบีบแตรเรียก ระหว่างทางเราไม่ได้คุยกันเลย ฉันก้บอกทางไปเรื่อยๆจนรถมาหยุดที่ทาวโฮมของฉัน
“เอ่อ ขอบคุณนะที่มาส่ง ไปล่ะ" ฉันรีบพูดและหันไปหยิบของทั้งหมด แต่ก่อนที่จะก้าวขาลงรถอยู่เขาก็ดึงแขนฉันไว้
“ที่ฉันพูดว่าฉันเป็นแฟนเธอ ให้ฉันได้ไหม"
ความคิดเห็น