คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ขอโทษ
ยาม่ำืนที่ไร้แสแ มีเพียวันทร์อยส่อแสเปล่ประาย ลาืนที่หนาวเหน็บยัมีวาวอยเป็นเพื่อนลายเหา ะนี้เป็นเวลาสี่ทุ่ม ผู้น่าพาันหลับใหล
แพรวาลืมาึ้นอย่าเื่อ้า ่อนนัยน์เนรู่หวานะมอูท้อฟ้ามืมิผ่านหน้า่าระ านั้นหมายะ้าวลาเีย แ่้อะัเพราะแนแร่รั้ไว้
“ปล่อย่ะ” พยายามแะแนำยำไปพ้นรส่วนเว้าส่วนโ้
“แพระไปไหน” อานนท์ลุึ้นนั่ โยที่แนำยำไม่ปล่อยร่าอรร านั้นหน้ามายวาบนไหล่มนอย่าอออ้อน เารู้สึผิเหลือเินสำหรับารระทำรุนแรในวันนี้
“ลับบ้าน” เอ่ยอบเสียเรียบ พยายามิ้นให้หลุาอ้อมแนแร่ แ่็ไม่สำเร็
เมื่อไม่สามารถหนีพ้นนัวโ ึทำไ้เพียปล่อยให้น้ำาเริ่มไหลเปื้อนใบหน้าาม ่อนะส่เสียสะอึสะอื้น สร้าวามใแ่ายหนุ่มไม่น้อย
“แพรรับ ร้อไห้ทำไม” ฝ่ามือหยาบร้านับพลิร่าเพรียวหันประันหน้าับเา
ยามนี้หัวใอเาเริ่มระวนระวายใ เ็บปวทุรั้ที่ทำให้นรั้อร้อไห้ ริมฝีปาหยัไ้รูปูบับลเปลือาอแพรวา้วยวามอ่อนโยน เพื่อปลอบประโลม
“พี่อโทษ ลับบ้านันเถอะ” อานนท์เห็นท่าไม่่อยี เาำเป็น้อทำามำเรียร้ออเธอ
ลอระยะทานั่รถ้วยัน เ็มไป้วยวามอึอั ไร้เสียใเปล่าริมฝีปานทั้สอ
แพรวาเียบลอทา ใบหน้าหวานอยมอบรรยาาศท้อถนน ยามนี้หัวใอเธอรู้สึโเี่ยวอย่ายิ่ เธอยอมมาทำานับเาเพื่อหวัให้ไ้ใล้ิัน แ่สิ่ที่เาระทำ่ารุนแรเหลือเิน ทำราวับเธอมีหน้าที่รอรับอารม์ิบเถื่อนเท่านั้น
แพรวามอยู่ับวามิอัวเอนานหลายนาที ระทั่น้ำาแห้เหือลับไหลลอีรั้ เธอพยายามลั้นเสียสะอื้น ไม่อยาให้ายหนุ่ม้อเห็นับวามอ่อนแอแสนโ่เลาเ่นนี้
“แพรรับ หลับแล้วเหรอ” มือหนาเอื้อมสัมผัสมือเรียวพลาเหลือบมอน้าาย อยาะอโทษเธอสัพันรั้ ให้มันสาสมับสิ่ที่ทำับเธอ
ไม่มีเสียใเล็ออมาาริมฝีปาอวบอิ่ม แพรวายัเียบเหมือนเิม ระทั่รถหรูแล่นอหน้าบ้าน
“แพรรับ ถึแล้วนะ”
หิสาวไม่สนใอานนท์ รีบเปิประูและ้าวลารถ วิ่ึ้นไปบนห้อ ึ่เป็นห้อนอนอเธอ
ั้แ่อานนท์ทราบว่าแพรวามาทำาน้วยัน ายหนุ่มึสั่แม่บ้านัเรียมห้อนอนสำหรับหิสาว ส่วนห้อพัที่เธอเยพัอาศัย็ืนทาโรแรมแล้ว
สายามมอามหลัเล็นลับหาย อยาะวิ่ามยิ่นั แ่ทำไ้เพียแ่ิ เพราะไม่อยาให้หิสาว้อรู้สึอึอัไปมาว่านี้
หลัาแพรวาลับมาถึห้อ ร่าเพรียวล้มัวลบนเียหนานุ่ม ใบหน้าามุหมอนพลาร้อไห้สะอึสะอื้น
“เ็บเหลือเิน ทำไมพี่นนท์ไม่เื่อแพรบ้าเลย” เสียหวานพูพร่ำเพ้อราวับนละเมอ เ็บายไม่เท่าไร แ่เ็บรหัวใเินะรับไหว เาไม่ยอมฟัเหุผลอเธอเลย
“อะไรนะ!! มึว่าไนะไอ้ำ ไอ้แมันถูนอไอ้อานนท์ับไ้เหรอ” เสียเรี้ยวราำลั่าบรราลูน้อพร้อมทั้บหน้าแบบไม่ยั้มือ
“รับเสี่ย” นายำบอแ่นเป็นนาย
เสี่ยเล้ายร่าท้วมวัยห้าสิบ ไม้เบื่อไม้เมาทาธุริออานนท์ั้แ่สมัยพ่อแม่ออานนท์ยัอยู่ วนถึอานนท์บริหาราน้านธุริ เสี่ยเล้็ยัไม่เลิราแถมยิ่หนัว่าเิม เพราะารบริหารออานนท์เป็นที่ยอมรับในแวววธุริมา ึสร้าวามไม่พอใแ่เสี่ยเล้
“มึไปัารไอ้แ ่ามันทิ้เลย อย่าให้ไอ้อานนท์สาวมาถึัวูไ้ ไม่ั้นพวมึทุนเรียมัวาย” เสี่ยเล้ี้นิ้วใส่หน้าบรราลูน้อ
“รับ ผมะรีบส่นไปัารมันทันที” นายำรับำสั่าเสี่ยเล้ แล้วเินออาห้อ
“ไอ้อานนท์ มึับูอย่าหวัว่าะไ้อยู่ร่วมโลันเลย” เพราะวามเลียัในอี ทำให้เิเรื่อบาหมาถึทุวันนี้ เาไม่มีทาอยาาิีับอานนท์แน่นอน
ั้แ่เมื่อืนอานนท์แทบไม่ไ้เอแพรวาเลย เพราะเธอเอาแ่เ็บัวอยู่ในห้อ ไม่ออมาเอหน้าเา
ลอทั้ืนเาไม่ไ้นอนเลย เพราะมัวแ่ิถึเรื่อที่ระทำรุนแรับแพรวา พยายามหาทาออเพื่อแ้ไ้อผิพลา
“ป้านวล เห็นแพรบ้าไหมรับ” อานนท์ถามแม่บ้านนเ่าแ่ที่อยู่มานานสมัยพ่อแม่อเา
“ไม่ทราบ่ะ เี๋ยวป้าไปามให้นะะ”
“รับ”
ะหิวัยลานำลัะึ้นไปามแพรวา ัหวะเียวันแพรวา็เินเ้ามาในห้ออาหาร
“หนูแพรมาแล้ว ป้าำลัะไปามอยู่พอี” เสียป้านวลัึ้น เรียวามสนใให้อานนท์หันมอ
“สวัสี่ะ ป้านวล” แพรวาล่าวทัทายป้านวล โยเธอไม่สนใะมออานนท์สันิ ่อนเินไปำแหน่ประำ
แพรวาไม่มีท่าทีว่าะพูับอานนท์สัประโย ยิ่สร้าวามเ็บปวแ่เา
ป้านวลมอูสอหนุ่มสาว ่าไม่มีใรเอ่ยปาพูุยัน ยิ่รู้สึแปลใ ปิอานนท์และแพรวาทั้สอนมัะพูหยอล้อระหว่ารับประทานอาหารันเสมอ แ่รั้นี้ลับเียบผิปิแถมใบหน้าอหิสาวมีรอยล้ำใ้า
“แพรรับ” เสียทุ้มเอ่ยเรียหิสาวเบา ๆ
“ป้านวละ อัว่อนนะะ” ล่าวบ เ้ัวลุทันใ
“อ้าว หนูแพรอิ่มแล้วเหรอ ป้าเห็นหนูแพรทานนิเียวเอ”
“่ะ” อบเพียสั้น ๆ ่อนย่ารายออาห้ออาหาร
พ้นร่าอรรอแพรวาไม่นาน ป้านวลึเอ่ยถามทันใ้วยวามเป็นห่วายหนุ่ม
“ุหนูทะเลาะับหนูแพรเหรอะ”
“รับ” พยัหน้าเล็น้อย “ป้านวลเ็บโ๊ะไ้เลย ผมอิ่มแล้ว” เพราะไม่อยาให้หิวัยลานเป็นห่ว ึเอ่ยับท ่อนะเินออาห้ออาหาร
“เฮ้อ…เรียนอะไรไม่เรียน ันมาเรียนรู้ที่ะรั มีแ่วามเ็บแหละ” ป้านวลถอนหายใเฮือหนึ่ ั้แ่เล็นโไม่มีใรทำให้อานนท์เป็นเ่นนี้ไ้ มีเพียแพรวานเียวเท่านั้น
ภายในห้อทำาน วันนี้ทั้วันแพรวาทำานอย่าวุ่นวาย ไม่สนใอานนท์เลย เธอะุยับเาเพาะเรื่อานเท่านั้น นอเหนือานี้ไม่พูเลย ่อให้อานนท์พยายามเรียเท่าไร็ไม่สนใ
“นายหัวะ รบวน่วยเ็นรนี้้วย่ะ เี่ยวับารอนุมัิอเบิบื้ออุปร์ผลิา่าประเทศ” แพรวายื่นแฟ้มเอสารแ่อานนท์ สรรพนามที่เรียันห่าเหิน แบ่ระับั้นระหว่าเ้านายและลูน้อ
อานนท์รับแฟ้มามือหิสาวแล้วรปาาล สายามอยเหลือบมอเธอ ึ่หน้าิ้มลิ้มไร้วามรู้สึใ ๆ ไม่เผยให้เห็นสันิ
“นี่รับ” เายื่นแฟ้มเอสารืนนัวเล็ ่อนเธอะหมุนัวเินาไป “แพรรับ”
แพรวาหันลับไปมอยัอานนท์นที่รัสุหัวใ ทั้ยัมีศัิ์เป็นถึเ้านาย
“ถ้าุเรียัน้อารุยเรื่อาน ันยินี่ะ แ่ถ้าเรื่ออื่นันไม่มีอะไร้อุย” ล่าวบ็หมุนัว ย่ารายลับโ๊ะทำาน
“เี๋ยวสิแพร แพร… โธ่โว้ย!!!” เพราะอารม์โมโหึปัเอสารบนโ๊ะร่วหล่นบนโ๊ะ เาไม่อยาเอาวามโรธไปลับแพรวา ึระบายอารม์ับสิ่อเหล่านั้น
ปึ!! เสียปิประูัึ้นอย่ารุนแร อานนท์เินออาห้อ ทำเอาหิสาวถึับสะุ้ใอยู่ ๆ เาเินออไปแบบนั้น
“พี่นนท์็ยัเป็นพี่นนท์” แพรวาล่าว้วยน้ำเสียนุ่มนวลเ็ม้วยวามเ็บปว านั้นึเินไปเ็บเอสารบนพื้นที่ระัระาย
ระหว่าำลัเ็บเอสาร สายาันปะทะเ้าับรูปใบหนึ่ ไม่ั้ารีบเ็บรูปใบนั้นึ้นมาู และ้อะลึ เพราะนในรูปือรริาร์
“พี่นิ” แพรวาอุทานออมาอย่าใ ่อนะิไป่า ๆ นานาว่าอานนท์ับรริาร์อาเป็นนรััน
เพราะรริาร์หายไปอย่าไร้ร่อรอย แถมไม่ิ่อหาพี่ายอเธอเลย ถ้าเอันเธอะ้อถามให้ไ้ ทำไมทิ้พี่ายนเอไปอย่าไม่สนใไยี
“ถ้าพี่นนท์ับพี่นิรัันริ แพระถอยออมาเอ” มือเรียวเ็น้ำาที่ไหลรินอย่าไม่ไ้นัหมาย ่อนะสลัวามิในศีรษะทิ้และัารเ็บเอสารให้หม
หลัาอานนท์ออาห้อทำาน ายหนุ่ม็ับเรือออไปยัฟาร์มที่ผลิไ่มุ เพื่อหาสถานที่สบสิอารม์ เพราะไม่อยาวามโมโหลบนับนัวเล็
“สวัสีรับนายหัว” นายมั่ทัทายอานนท์เป็นภาษาใ้ ึ่นายมั่เป็นหัวหน้านานูแลฟาร์มผลิไ่มุ
“นายมั่หอยมุรไหน โเ็มวัยพร้อมที่ะเ็บไ้แล้วบ้า”
“รโน้นรับนายหัว” นายมั่ี้ไปยับริเวระัหอยมุ
“อืม” พยัหน้ารับ ่อนะย่ารายไป แู่่ ๆ นายมั่เินมาวา สร้าวามุนแ่เ้าอฟาร์มอย่ายิ่ “มีอะไร”
“นายหัวะไปไหนรับ”
“เ็บไ่มุสิ หลบไป” อานนท์ผลันายมั่ไปพ้นทา แล้วาไป้วยวามหุหิ
“ไม่้อแปลใ” เินท์บลบนบ่าแร่อนายมั่เบา ๆ และพยัหน้าเพื่อให้เ้าใเ้านาย เินท์ย่อมเ้าใอารม์พลุ่พล่านออานนท์มาาใร หาไม่ใ่แพรวาที่มีผล่อิใอเ้านายหนุ่ม
อานนท์เลือหอยมุอย่าพิถีพิถัน เพื่อนำมุมาทำสร้อย้อมือไป้อแพรวา านนี้เธอ้อหายโรธเาแน่นอน
ิไ้ันั้นใบหน้าที่ไร้อารม์อนแร อนนี้เริ่มมีรอยยิ้มเิึ้น ทุรั้เผลอนึถึเธอทีไร เป็นอัน้อยิ้มออมาเสมอ โยที่เาเอ็ไม่รู้ัว
หลัาอานนท์เลือไ่มุเสร็ ็นำมุเหล่านั้น ไปสร้าสร้อย้อมือ ทุั้นอนายหนุ่มทำ้วยัวเอ ึ่เ็ม้วยวามรัเปี่ยมล้นที่มี่อแพรวา เมื่อทำเสร็สิ้น็บรรุลล่อํามะหยี่สีแ ืนนี้เาั้ใะมอบให้เธอ แ่ิ็มีวามสุแ่ไหนแล้ว
เรือสปีโบ๊ทำลัแล่นบนท้อทะเล ึ่เินท์เป็นนับเรือพาเ้านายหนุ่มลับโรแรม
“นายหัว เิเรื่อแล้วรับ”
“มีอะไร” ิ้วเ้มเลิึ้นสู
“ผมไ้รับรายานว่านายแ ลูน้อเสี่ยเล้ มันายแล้วรับ”
“มันายแล้ว” เสียทุ้มถาม้ำอีรั้เพื่อวามแน่ใ
“รับนายหัว” พยัหน้าหึ
อานนท์และเินท์มาถึยัุเิเหุ ภาพเบื้อหน้าือร่าอนายแนอนมอเลือ ราบเลือเ็มพื้นห้อ นายแถูยิรศีรษะ สมอแหลออระุยอย่าสยสยอแ่นที่พบเห็น
“ใรเป็นนทำ” อานนท์ถามึ้น แ่สายายัับ้อร่าที่ไร้วิาอนายแ
“ผมาาร์ว่าน่าะเป็นนอเสี่ยเล้รับ” หนึ่ในลูน้อออานนท์พูึ้น
“ัารศพมันามพิธีทาศาสนา้วย” แม้อานนท์ะเป็นนิบเถื่อนเพียใ แ่เาไม่ใ่นที่ไร้หัวิหัวใ
“รับนายหัว”
“นายหัว แล้วะให้ผมัารพวมันยัไีรับ” เินท์ถามึ้นหลัาสัเาร์ไ้สัพั
“ไม่้อทำอะไรทั้นั้น อย่าให้นอมันมาวุ่นวายที่เาะอี ถ้ามีรั้หน้าไม่ปล่อยไว้แน่”
“รับ”
ร่าไร้เรี่ยวแรำลัย่ารายเ้าบ้านอย่าเลื่อนลอย วามเสียใเิึ้นะนี้ไม่สามารถอธิบายออมาเป็นำพูไ้ เาหายไปทั้วัน มิหนำ้ำยัปล่อยให้เธออยู่เพียนเียวนมื่ำ โยไม่ิะมารับ
“หนูแพร ลับมาแล้วเหรอะ” ป้านวลเอ่ยถามแพรวา เมื่อเห็นหิสาวเพียนเียว “แล้วุหนูอยู่ไหนล่ะ” วาสายามอหาร่าำยำออานนท์ แ่ลับไร้วี่แวว
แพรวาไม่ไ้อบำถามหิวัยลาน ยั้าวเท้าเิน่อไปเรื่อย ๆ
“หนูแพระ เป็นอะไรหรือเปล่า” เมื่อไร้ำอบใ ๆ าริมฝีปาอวบอิ่ม ป้านวลึเย่าแนเรียวอแพรวาแผ่วเบา เพื่อเรียสิอเธอ
“่ะป้านวล” ส่ยิ้มอ่อน
“หนูแพรเป็นอะไรหรือเปล่า แล้วุหนูไปไหนล่ะ”
“แพรไม่รู้่ะ” ส่ายศีรษะไปมาเล็น้อย
เมื่อนึถึเหุาร์่วเ้าในห้อทำาน ู่ ๆ น้ำาันไหลล้าแ้มนุ่ม แ่เธอ้อลั้นไว้ไม่อยาให้ป้านวลเห็น
“อัว่อนนะะ”
สิ้นประโยัล่าว เท้าเล็รีบวิ่ไปยัห้อนอน ่อนทรุายลบนพื้น หยาน้ำใสไหลรินอย่า่อเนื่อไม่าสาย เธอไม่รู้ว่าวรทำอย่าไรีับวามสัมพันธ์ในอนนี้ แล้วไหนะเรื่อที่เพิ่รับรู้มาวันนี้อี
“พี่นนท์...” เสียหวานสะอึสะอื้น
หลัาอานนท์เสร็าธุระ ายหนุ่มรีบลับไปหาสาวนรัในห้อทำาน เารู้สึเป็นห่วเหลือเิน ไม่รู้ว่าอนนี้เธอะเป็นอย่าไรบ้า เพราะเมื่อเ้าอนออมาอารม์อเาพลุ่พล่าน สร้าวามใไม่น้อยแ่แพรวา
“แพรรับ พี่มารับแล้ว” ทันทีที่เปิประูเ้าไป้าใน ลับพบแ่วามว่าเปล่า ไร้ร่าอนัวเล็ สร้าวามระวนระวายใแ่เาเป็นอย่ามา
ไม่รอ้ามือให่ล้วระเป๋าาเ เพื่อหยิบโทรศัพท์ ิ่อหาหิวัยลาน เพราะิว่าบาทีเธออาะลับไปแล้ว
“ป้านวลรับ แพรลับยัรับ” เสียทุ้มเอ่ยถามนปลายสาย ในให่วหาถึสาวนรั
(ลับบ้านแล้ว่ะุหนู แ่สภาพิใอหนูแพรไม่่อยีเลย าที่ป้าเห็นหน้าาเศร้ามา)
“รับป้านวล ผมะรีบลับไป” รีบบวาสายไป ไม่ั้ารีบไปหาแพรวา าำพูอป้านวลรับรู้ไ้ว่าำลัเ็บปว
รถันหรูแล่นอลหน้าบ้าน อานนท์รีบ้าวลารถ ่อนะลับห้อนอนอัวเอ เพื่อำระล้าร่าายนเสร็เรียบร้อย านั้นเยื้อย่าไปหาแพรวา ึ่อยู่ห้อ้า ๆ
ฝ่ามือให่ับลูบิประูพร้อมเปิอย่าแผ่วเบา โีเธอไม่ไ้ล็อห้อไว้ ึเ้า้าในอย่า่ายาย เท้าหนา่อย ๆ ้าวเินเบา ๆ พยายามไม่ส่เสียัปลุนัวเล็ให้ื่นาารหลับใหล
อานนท์นั่ล้าแพรวา มือหนาสัมผัสแ้มนวล้วยวามรัเปี่ยมล้น
“แพร พี่อโทษ” โน้มหน้าุมพิหน้าผาลมลึแผ่วเบา
ายหนุ่มล้มัวนอน้าายแพรวา แนแร่โอบเอวออย่าหวแหน ุใบหน้ามบริเวอระห ่อนะปิาลสนิท
่วเวลาึเือบเที่ยืน แพรวาสะุ้ื่น เพราะวามหนับริเวอิ่ว วาลมโเบิึ้น้วยอาารสะลึมสะลือ เธอมอแนำยำรเอวอ ่อนะพยายามยออ แ่ลับลายเป็นว่าปลุนัวโ
“นอน่อเถอะแพร” ระับร่าเพรียวอย่าแน่น ไม่ปล่อยให้เธอหนี
“ปล่อย่ะ” เสียหวานเอ่ยอย่าหุหิ
“อย่าื้อสิรับ”
“ปล่อย่อน่ะ แพรไม่อยาทำแบบนี้อีแล้ว” ั้แ่ไ้เห็นภาพถ่ายอรริาร์ เธอไม่อยาเอาัวเอไปยุ่เี่ยวับเาอีแล้ว พยายามทำัวห่าเหิน เมื่อเามีนที่รัอยู่แล้ว ็ไม่อยาเป็นมือที่สามอใรทั้นั้น
อานนท์ไ้ฟัำพูอแพรวามันแปล ๆ อย่าอบล เธอำลัหมายถึอะไรันแน่ ไม่รอ้าเ้ัวลุึ้นนั่
“แพรพูเรื่ออะไร พี่ไม่เห็นเ้าใเลย” ิ้วำมวเ้าหาัน
“เรื่อระหว่าเรา พอแ่นี้เถอะ” แพรวาลุึ้นนั่ประันหน้าับายหนุ่ม นัยน์าู่สวย้อลึลในวามริบ
“ทำไมแพร อบพี่มาสิ” มือหนาับไหล่มนทั้สอพลาเย่าแร ๆ
“แพรเ็บ ปล่อยนะะ”
ำพูอนัวเล็ทำให้อานนท์ยอมลายมือาไหล่มน
“พี่อโทษสำหรับทุอย่า พี่รัแพรนะรับ”
แพรวา้อมอนัวโอย่ารุ่นิ วามโรธ วามเสียใเริ่มมลายล เธอรัเามาเหลือเิน
วามรู้สึรั้นี้แพรวาไม่รู้้อทำอย่าไรี วรไป่อหรือพอแ่นี้ เารัับรริาร์ เธอไม่อยาเป็นมือที่สามอใรทั้นั้น
“พี่รัแพรแ่นเียวเท่านั้น” อานนท์ึแพรวามาอ มือหนาลูบไล้เส้นผมยาวสลวยอย่าแผ่วเบา หวัปลอบประโลมนัวเล็
“ฮึ ฮือ พี่นนท์ะ” แนาวเนียนโอบอร่าำยำ ปล่อยน้ำาพรั่พรูในอแร่
“พี่มีอะไระให้แพร้วยนะรับ” อานนท์หยิบสร้อย้อมือไ่มุบนโ๊ะ้าหัวเีย เป็นสร้อยที่เาั้ใมอบให้เธอ้วยวามรั
“อะไรเหรอะ” แพรวามอล่อสีแำมะหยี่อย่าุน
“เปิูสิรับ”
แพรวารับล่อมาเปิออ ทันทีที่ไ้เห็น รอยยิ้มหวาน็ผุึ้นบนหน้าาม
“อบไหมรับ พี่ั้ใทำเอับมือ”
แพรวาไม่ไ้อบอะไร เพียแ่พยัหน้าเท่านั้น วายัมอสร้อยไ่มุในล่อ ่อนอานนท์หยิบมันออมาใส่ให้แพรวา
“ห้ามถอนะรับ นี่ือหัวใอพี่เลย”
“แพระรัษาเป็นอย่าีเลย่ะ” ส่ยิ้มหวาน
“นอนเถอะ พี่่วแล้ว” อานนท์ประอร่าอ้อนแอ้นให้นอนลบนเียหนานุ่ม ่อนึนัวเล็เ้าสู่อ้อมแน
“แพรรัพี่นนท์นะะ” ล่าวบ็ปิาลสนิท
“ฝันีรับ” ุมพิหน้าผามน ่อนเ้าสู่ห้วนิทรา
ความคิดเห็น