คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เหตุการณ์เลวร้าย
หลัาวันนั้นผ่านไปหนึ่สัปาห์ ลูหว้าพยายามเลี่ยารไปไหนมาไหนสอ่อสอับเ้านายหนุ่ม เพราะไม่อยามีปัหาับู่วออทัพ บาวันนที่มาหาเาไม่เย้ำหน้าเลย นเธอนั่ทำานในห้อร่วมับเารู้สึรำาแทน
“พี่ทัพะ เย็นนี้ว่าไหม”
“ไม่ว่า” เอ่ยอบะสายามริบับ้อร่าอรรอลูหว้า ใหนึ่อยาให้เธอหึแ่อีฝ่ายเียบเิน
“มออะไระ ฟออยู่นี่” มือเรียวับใบหน้ามายให้หันมามอัวเอ
“ออฟอ เธอลับไปไ้แล้ว”
“ทำไมะ พี่ทัพไม่สนใฟอแล้วเหรอ” แสร้บีบน้ำา แล้วหย่อน้นนั่บนัแร่
“ุอทัพ เอสารทีุ่้อารเสร็เรียบร้อยแล้ว” ลูหว้าวาแฟ้มเอสารบนโ๊ะ แทรบทสนทนาระหว่าอทัพับออฟอทำให้นบนัแร่หันวับมอเธอ ้อเม็อย่าะินเลือินเนื้อ
“นี่เธอ! ไม่เห็นเหรอว่าันุยับพี่ทัพอยู่”
“อโทษ่ะ แ่นี่เวลาทำานหวัว่าะเ้าใ”
“เธอะบอว่าันเป็นนไม่มีารมีานทำเหรอ”
“แล้วแ่ะิ อัว่อน่ะ” เอ่ยอบเสียเรียบ หมุนัวลับไปยัโ๊ะทำาน
“พี่ทัพ ผู้หินนั้นมันว่าฟอ” ไม่รอ้าะฟ้อายหนุ่มหวัให้ำหนิลูหว้า แ่ำอบที่ไ้รับทำเอาหน้าเื่อน
“ลับไปไ้แล้ว ันมีาน้อทำ”
“พี่ทัพ”
“ลับไป!! อย่าให้พูหลายรอบ” พูเสียเ้ม
“็ไ้่ะ” ออฟอเินระฟัระเฟียาไป
“ไปไ้สัที” ลูหว้ามอามหลัร่าออฟอ พูพึมพำับัวเอเพราะเสียออีฝ่ายัแสบแ้วหู่อน้ารบวนสมาธิในารทำาน
“ไม่อบให้ผู้หินไหนใล้ิผมใ่ไหม”
“ุ” หันวับมอามเสียอใรนหนึ่ั้าหู ัหวะเียวันริมฝีปาอมมพูสัมผัสแ้มสาแผ่วเบา เธอรีบหันหน้าไปอีทาอย่ารวเร็ว้วยวามใ
“อยาหอมแ้มผม็ไม่บอ ไม่เห็น้อวยโอาสเลย” ฝ่ามือให่ทั้สอ้ายันอบโ๊ะเพื่อล็อร่านัวเล็ไม่ให้มีโอาสหนี
“ถอยไปนะุอทัพ” มือเล็ยันอแร่ไว้
“ผมอบุนะลูหว้า ีบมาั้นานแล้วไม่เปิใอีเหรอ”
“ันไม่อบผู้ายเ้าู้แบบุ”
“หมายวามว่าถ้าผมไม่เ้าู้ ุะอบใ่ไหม” เยามนให้หันมาสบาัน นัยน์าำลับเหลือบมอลีบปาสีุหลาบแสนเย้ายวนใยิ่นั
“ไปให้พ้นนะ ันอึอั” พูเสียแผ่ว
“แน่ในะว่าอึอัหรือลัวใุะหวั่นไหวให้ผมันแน่” พูบประโย อทัพุมพิหน้าผาเลี้ยเลาอย่าอ่อนโยนแล้วลับไปยัโ๊ะทำาน ทิ้นัวเล็มึนับารระทำู่โมเมื่อสัรู่
“เมื่อี้ืออะไร” ว่าพลาเอื้อมมือึ้นแะบริเวโนูบ านั้นหันมอนัวโึ่ำลัส่ยิ้มมายัเธออย่าเ้าเล่ห์
“บ้าที่สุเลย” ้มหน้าุหลบสายาู่นั้น เธอั้สิใหม่อีรั้เพื่อสลัวามรู้สึภายในใทิ้ให้หมสิ้น พยายามทำัวให้ยุ่ะไ้ไม่้อนึถึเหุาร์เมื่อสัรู่
หลายั่วโมผ่านไป ลูหว้ายัทำาน่อเนื่อแ่ว่าะรู้สึัว็เป็นเวลาเือบหนึ่ทุ่ม
“ว่าะเสร็” บิี้เียไปมาสอสามรอบพลาำเลือมอโ๊ะทำานเ้านายหนุ่ม เาออไปั้แ่เวลาสี่โมเย็น
“่ำนานี้แล้วเหรอ” เหลือบมอท้อฟ้าในยาม่ำืน านั้นเ็บ้าวอบนโ๊ะใส่ระเป๋า่อนออาห้อ
วันนี้โร้ายที่รถเธอันเสียเลย้อเินไปึ้นแท็ี่รป้ายรถเมล์ึ่อยู่ห่าาบริษัทประมาห้าสิบเมร ะำลัย่ารายอย่าสบายอารม์
ทันในั้นมีรถมอเอร์ไ์ันหนึ่พุ่รมาหาหิสาว ายรร์สอนลารถพร้อมับล้อมร่าเล็ไว้ านั้นนำมี่อใส่ลูหว้า
“พวุ้อารอะไร” เธอ่อย ๆ ถอยหลัหนี้วยวามหวาลัว
“ส่อมี่ามาให้หม”
“ถ้าันให้พวุะปล่อยันไปใ่ไหม” มอนรหน้าทั้สอสลับไปมา ระหว่านั้นอยสอส่อมอหาว่ามีใรผ่านมาบ้า เพื่อ้อารอวาม่วยเหลือ
“ฮ่า ๆ ปล่อยให้โ่สิ สวยนานี้”
“อย่าเ้ามานะ” ลูหว้าถอยหลัหนี เมื่อพวมันพยายามะแย่ระเป๋าาเธอ
“เอามาสิวะ”
“ไปให้พ้น”
เพียะ!
ลูหว้าถูฝ่ามือหยาบระ้าบเ้าับใบหน้าอย่าั นล้มลทรุพื้น
“เฮ้ย! ทำแรไปไหม” ายอีนเอ่ยบอเพื่อน
“ไม่้อสนใหรอ นัผู้หินนั้น้อารทำให้มันเสียโมอยู่แล้ว”
“ใร้าพวุมา” บประโยอสอนรหน้า ลูหว้าเอ่ยถามทันทีเผื่อสามารถ่อรอันไ้ เธอมั่นใ้อมีน้าพวนั้นมาแน่นอนาวาาัล่าว
“ไม่ใ่เรื่ออมึ หน้าที่อพวูือทำให้มึเสียโม” ไม่รอ้ารไปหานบนพื้น ยมีหมายะรีหน้าาม
“รี๊!!”
ผลัวะ!
ร่าายรร์นนั้นถูถีบระเ็นไปอี้าน
“ุอทัพ” เบิามอนที่เ้ามา่วยัวเอ
“ไม่เป็นไรนะลูหว้า” รีบรไปหานัวเล็
“ระวั่ะ ้าหลัุ” เสียหวานะโนบอายหนุ่ม อทัพรีบเบี่ยัวไป้านอื่น่อนเิาร่อสู้ับายรร์ั้หลายนาที
าร่อสู้ยัุเือ ระทั่พวมันไ้รับบาเ็บนทนไม่ไหวรีบึ้นรถับหนีาไป ส่วนอทัพหมุนัวไปหานัวเล็
“เป็นอะไรไหม”
“ไม่่ะ” ส่ายหน้าไปมา โผอนรหน้า้วยวามรู้สึีใที่รอพ้นวามายในรั้นี้ าบึ้ในน้ำใเาเหลือเิน
“อบุนะะ” เอ่ยพูเสียสั่น
“ไม่เป็นไรแล้วนะรับ” ฝ่ามือให่ลูบแผ่นหลัเล็้วยวามอ่อนโยน ปลอบโยนนเสียวัับเหุาร์เมื่อรู่
โีเาลับมาเอาอยับริษัท เลยเห็นผู้หินหนึ่ำลัะโนทำร้าย เมื่อเ้ามา่วยลับไ้รู้ว่านนั้นือลูหว้า
“ุบาเ็บเหรอ” มือเรียวบัเอิแะโนท่อนแนำยำ รับรู้ถึอเหลวบาอย่า
“ไม่เป็นไรแผลแ่นี้เอ” ทำเป็นไม่แยแสับวามเ็บปวที่ไ้รับ
“ุเลือออ้วย ไม่เป็นไรริเหรอ” เธอรู้สึไม่่อยีเป็น้นเหุอเรื่อ “ไปโรพยาบาลเถอะ”
“เป็นห่วผมเหรอ”
“่ะ” พยัหน้าหึ ะไม่ให้เป็นห่วไ้ไเาือนที่่วยเหลือัวเอให้รอพ้นวามาย
“ไ้ยินแบบนี้แล้วรู้สึีั” เผยยิ้มอ่อน
“อย่ามาล้อเล่นนะะ”
“่ามันเถอะ ทำไมถึมาอยู่รนี้” วาสายามอรอบ ๆ ปิเธอับรถมาทำานลอ
“วันนี้รถันเสีย ั้ใะไปึ้นรถที่ป้ายรถเมล์แ่เิเรื่อเสีย่อน”
“ั้นผมไปส่นะรับ” ถามอย่ารอลุ้น
“อืม”
หิสาวยอมให้เาไปส่ อย่าน้อยเาือน่วยเหลือัวเอไม่มีทาทำร้ายเ็า
เมื่อถึอนโึวนเาึ้นไปบนห้อ้วยัน เพราะ้อารทำแผลให้นื้อ้านไม่ยอมไปหาหมอ
“นั่รอ่อนนะะ เี๋ยวันไปเอาอุปร์ทำแผลมาให้”
“รับ”
อทัพวาสายามอรอบห้ออนัวเล็ ่อน้าสะอาและเป็นระเบียบมา
“มาแล้ว่ะ” เินออมาพร้อมล่อปมพยาบาล เธอนั่้าายนัวโ
“ถอเสื้อสูทออสิะ ันะทำแผลให้”
“รับ” ยอมทำามำสั่นัวเล็อย่าว่า่าย เาถอุสูทออและปลระุมแนเสื้อแล้วพับึ้นนเผยเห็นบาแผล
นิ้วเรียว่อย ๆ ละเลลบนแนำยำทำวามสะอาราบเลือบริเวบาแผลอย่าเบามือ โยไม่รู้ัวอทัพำลัลอบมอหน้าสวย
“เสร็แล้ว่ะ” เยหน้าึ้น่อนหันไปทาอื่น เมื่อเผลอสบามริบแล้วทำให้ใเ้นระรัว
“ไม่อบผมนานั้นเลยเหรอ”
“ไม่ใ่่ะ” หันมอเาอีรั้ลัวน่วยีวิเธอเ้าใผิ
“ลูหว้า” เสียทุ้มเอ่ยเรียนัวเล็แผ่วเบา หลัานั้นไม่มีเสียใเล็ลอ นอาเสียลมหายใอนทั้สอ
ฝ่ามือให่เอื้อมึ้นประอแ้มาวใส ทัู้่ประสานสายาัน อทัพเหลือบมอลีบปาสีหวานแล้วโน้มหน้าเ้าใล้นในที่สุปาหยัไ้รูปทาบบนปานุ่ม
“อื้อ” ราแรลูหว้าพยายามะผลัไสนัวโ แู่บแสนหวานทำเธอเลิ้มทีเียว วาลมโหลับพริ้ม เธอรับูบาเาอย่าเอะะ
ความคิดเห็น