คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ทำความรู้จักกัน
วันรุ่ึ้นแพรวายันอนบนเีย ้วยิใที่ห่อเหี่ยว เมื่อนึถึภาพเหุาร์่ำืนที่ผ่านมา ทำให้ไม่อยาลุึ้นาเีย รู้สึรอบายเบื่อหน่ายไปหม
โร รา เสียท้อแพรวาัึ้นไม่มีปี่มีลุ่ย หิสาวำใ้อลุึ้นาเียไปอาบน้ำเพื่อรับประทานอาหารเ้า
วันนี้เธอแ่ัว้วยเรสสีฟ้ายาวสายเี่ยว เผยให้เห็นแนเรียวามและปล่อยผมยาวถึลาหลั เสริมวามน่ารั้วยที่าผมลายอไม้ รับับใบหน้าหวาน ใรเห็นมีอัน้อหลเสน่ห์
แพรวารับประทานอาหารเ้าเพียนมปัปิ้ับนมหนึ่แ้วเท่านั้น เธอไม่อบื่มำพวาแฟ ึเลือื่มนมแทน
หลัรับประทานอาหารเ้าเสร็ เลยออไปเินเล่นแถวริมายหา วันนี้อาาศ่อน้าีมาไม่่อยร้อนเหมือนทุวัน ระหว่าำลัยืนมวามาม้าหน้า ทันในั้นสายาเหลือบมอเห็นร่าล่ำสันอใรนหนึ่
ัหวะเียวันอานนท์บัเอิเห็นแพรวาอยู่นเียวำลัมอมาที่เา ไม่รอ้าเท้าหนาเยื้อย่าไปหาร่าบอบบา แู่่ ๆ เธอทำท่าเหมือนะ้าวหนี้วยวามเร็วว่า ึว้าแนเล็ไว้ไ้
“ะไปไหนรับ ุยัน่อน” ปรายามอนัวเล็ เมื่อืนว่าสวยแล้ว แ่วันนี้สวยยิ่ว่า
“ปล่อย่ะ ันะลับห้อ” เสียหวานบออย่าไม่พอใที่ถูมือให่รั้ไว้ พยายามสะบัให้หลุ
“มาเที่ยวทั้ทีวรออมาเินเล่นนะรับ อยู่แ่ในห้ออุอู้แย่”
“ปล่อยมือัน่อน่ะ เี๋ยวแฟนุมาเห็น” เธอไม่อยายุ่ับนมีแฟนแล้ว ลัวะมีปัหาามมา
“ผมไม่มีแฟนรับ โสสนิท” เาอบโ้หิสาวโยที่มือยัไม่ยอมปล่อยแนเรียว
แพรวาพยายามสะบัหลายรั้ แ่ไม่หลุเพราะสู้แรมหาศาลไม่ไ้
“โสแ่ไม่สนะสิ” เสียหวานเปล่เสียออมาอย่าแผ่วเบา ไม่้อารให้เาไ้ยิน
“เอาอย่านี้ไหม ผมอาสาพาุไปเที่ยว” อานนท์ยัรบเร้าหิสาวไม่เลิ หวัให้เธอใอ่อน
แพรวารุ่นิรู่หนึ่่อนอบล เธอเอ็มาเที่ยวนเียว ึรู้สึเบื่อเ่นัน ีเหมือนันมีนนำเที่ยว
“ล แ่่วยปล่อยแนัน่อน”
อานนท์ยอมปล่อยแนาวเนียนแ่โยี ทั้ที่อยาับนาน ๆ แ่้ออใไว้่อน ไม่อยาให้แม่วาน้อยเลิ
สถานที่แรอานนท์พาแพรวาไปือฟาร์มไ่มุ อนนี้ทั้สอนอยู่บนเรือสปีโบ๊ท เรือำลัเลื่อนัวออไปสถานที่มุ่หมาย โยนัวเล็ยืนมวามสวยามบนท้อทะเล เธอ่อน้าอบบรรยาาศแบบนี้ ่อนสูอาาศบริสุทธิ์เ็มปออย่าสื่น
“ระวั้วยนะ...” ้วยวามเร็วอเรือ ายหนุ่มึเือนสิหิสาว ทว่าไม่ทันบประโยเสียหวานเผลอร้อ้วยวามใ
“ว้าย!!” เธอหลับาลสนิท ทว่าวามไวออานนท์ สามารถว้าร่าอหิสาวเ้าสู่อ้อมอไ้ทัน ไม่อย่านั้นเธอไ้น้ำทะเลแน่นอน
ะนี้แพรวานั่บนัแร่ออานนท์ นัยน์าำลับลอบมอใบหน้าหวาน ่อนูบริมฝีปาอมมพูอย่าแผ่วเบา สร้าวามะลึแ่แพรวาเป็นอย่ามา มือเล็รีบผลัอออห่าและรีบลุไปนั่ฝั่ร้ามับเา
หิสาวพยายาม่มอารม์ไว้ บันี้หัวใอเธอเ้นระรัวแทบะระเบิ ใบหน้าหวานร้อนผ่าว เิมาไม่เยถูายใูบมา่อน อนนี้หน้าอเธอแราวลูำลึสุ
อานนท์มอนัวเล็พลาอมยิ้มเล็น้อย แลูน่ารัอย่ายิ่ เาเอ็ไม่เ้าใเหมือนันทำไมถึระทำเ่นนั้นับเธอ แ่รู้สึว่าอยู่ใล้เธอเหมือนไม่เป็นัวอัวเอ
ริมฝีปาอหิสาว่านุ่มละมุนรึใ นอยาสัมผัสอีรั้ แ่้อหัห้ามใไว้่อนไม่อย่านั้น อาทำให้เธอลัว
เมื่อถึที่หมายเรื่อยน์ับล แพรวารีบลาเรือทันที โยไม่รอให้เาเอ่ยัวน
“วันนี้เ้าไปูในฟาร์มไ่มุัน” อานนท์เินนำหน้าหิมุ่รไปยัท้ายเาะึ่มีหมู่บ้านเล็ ๆ นที่พัที่นี่ส่วนให่เป็นลูเมียอนานในเาะ
“สวัสี่ะนายหัว พานายหิมาูานเหรอะ” หิวัยลานทัทายายหนุ่มที่เินเียู่ับหิสาวใบหน้าหวาน
“ไม่ใ่่ะ แพรไม่ใ่นายหิ” รีบปิเสธทันที ลัวผู้นะเ้าใผิไปมาว่านี้
“ทำอะไรอยู่เหรอะ” แพรวารีบเปลี่ยนเรื่ออย่าไว
“ัเลือเปลือหอยทำโมบาย๊ะแม่หนู อยาทำไหม”
“อยาทำ่ะ” แพรวาอบหิวัยลาน พลาหันไปออนุาาอานนท์ เาไม่อบหิสาวเพียพยัหน้าเท่านั้น
อานนท์มอูแพรวาทำอย่ามีวามสุ รอยยิ้มอเธอมีผล่อหัวใเาริ ๆ เามีวามสุที่ไ้อยู่ใล้เธอ นอยาไ้เธอมารอบรอ ท่าทาอเธอเหมือนะเ้าับนที่นี่ไ้เป็นอย่าี
หลัาเสร็าารทำโมบาย อานนท์พาหิสาวไปรับประทานอาหาร ภายในร้านแ่อย่าสวยาม ลมพัเย็นสบาย มอเห็นวิวท้อทะเลอย่าัเน
ฝ่ามือให่เลื่อนเ้าอี้ให้แ่หิสาวนั่ ่อนย่ารายนั่ฝั่ร้ามับเธอ านั้นสั่อาหารแ่พนัานที่ยืนอย
อาหารที่แพรวารับประทานเป็นสูรโยเพาะอที่นี่รสาิ่อน้าแปลใหม่และอร่อย อานนท์บริารแพรวาอย่าี อยัอาหารให้ ูแลราวับนรั
“ทานเสร็แล้ว เี๋ยวผมพาุไปมรอบเาะ” เสียทุ้มเอ่ยึ้นพลาเยหน้ามอนัวเล็
“่ะ” พยัหน้ารับอย่าเ้าใ
ลอ่วเวลาบ่ายอเาและเธอ ทัู้่เินเที่ยวมวามสวยามบนเาะ ทั้ถ่ายรูปันเหมือนู่สามีภรรยา นนัท่อเที่ยว หลายนผ่านมา่าพาันอิาพวเาทัู้่
ระทั่เย็น อานนท์พาแพรวาลับไปึ้นเรือสปีโบ๊ทมุ่หน้าสู่สถานที่พั
เอรินเินเล่นริมายหาอย่าเบื่อหน่าย เธอไม่รู้้วย้ำอานนท์ไปไหน อยมอหาลอทั้วัน ระทั่พลันสายาอเธอเหลือบมอเห็นอานนท์ำลัรับร่าแพรวาลาเรือสปีโบ๊ท ในใ็เิวามรู้สึอิาริษยา
เธอไม่อบี้หน้าแพรวาั้แ่แรเอ นาแบบสาวใเินไปััหวะ เพื่อไม่ให้เาสอนไ้อยู่้วยัน
“นนท์า เอรินามหาุทั้วันเลย” เสียแหลมะโนัแ่ไล ่อนวิ่เ้าใล้ายหนุ่ม
เอรินเาะแนำยำอย่าระหนุระหนิใ้ออวบอิ่มเบียอานนท์
แพรวาเห็นันั้นึไม่อยาอยู่ัวามสุอพวเาสอน ึเอ่ยำลาแล้วเินออา โยไม่สนใเสียเรียาเาสันิ
“เี๋ยวสิุ!!”
อานนท์พยายามะรั้แพรวา แ่้าไปเสียแล้วเมื่อเธอไม่สนใเหลียวหลัมอ อีทั้เอรินยัเาะแนอเาไม่ยอมปล่อย
“ปล่อยเอริน ุไม่มีสิทธิ์รุล้ำวามเป็นส่วนัวอผม” อานนท์พูบเินออไป โยไม่สนใมอนาแบบสาวสันิ ปล่อยให้เธออยู่รนั้นเพียนเียว เพราะรู้สึเหนื่อยทั้วันึอยาลับไปพัผ่อน
เอรินมอามหลัร่าำยำนลับหาย
“อีนาแพร แับันไ้เห็นีแน่” ล่าว้วยวามเลียั
ความคิดเห็น