คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : แค่ความผิดพลาดชั่วค่ำคืน
“อื้อ” ูบระาวิาอเา ทำไลลาหายใแทบไม่ออ แ่นาทีถัมาเา่อย ๆ ผันเปลี่ยนาูบิบเถื่อนเป็นอ่อนโยน ่อนทำเธอเลิบเลิ้มทีเียว แล้วปลปล่อยเรือนร่าามโอนอ่อนไปับอารม์อเา
าที่พระนายแ่้อารสั่สอนนัวเล็ใ้ร่าไม่ให้พูเ่นนั้น สุท้าย้อพ่ายให้ับเธอ นไม่อายับยั้ั่ใไ้อี่อไป แพทย์หนุ่มถอนูบออ แล้วเลื่อนหน้ามายุไ้ออหอมรุ่น
ปลายลิ้นเร่าร้อนลาไล้ามลำอระห พร้อมทำรอยแสีุหลาบมามายราวับ้อารีราอเธอ
“อื้อ พี่นาย…” เอ่ยเรียื่อเา้วยน้ำเสียสุเ็ี่
อารม์อพระนายพลุ่พล่านมาึ้น เาผละออาลำอาวเนียนไปลอเลียอบัวูม แล้วอ้าปาับยอถันสีหวานอย่าหลใหล เาทัู้และเลียในเวลาเียวัน ส่ผลให้นัวเล็ใ้ร่าสั่นสะท้านไปทั้ัว
“อ๊า พี่นาย…อย่าัสิะ” ร่าเล็สะุ้เฮือ้วยวามใับารระทำอแพทย์หนุ่ม
วาาาริมฝีปาอมมพูไม่ไ้ส่ผลับนัวโ เายัทำามวาม้อารอนเออย่าไม่สิ้นสุ
หลัาอิ่มหนำับยอปทุมถัน เาเลื่อนัวล่ำเรื่อย ๆ และไม่วายูบหน้าท้อแบนราบ านั้นันเ่าับเียนอนพร้อมับาเรียวแยออาัน
วามามเบื้อหน้าทำเอาลมหายใอแพทย์หนุ่มเริ่มิั สายามริบำเลือมอใบหน้าหวานแวบหนึ่ แล้วโน้มหน้าเ้าใล้ร่อรัับแน่น
“อื้อ อ๊ะ พี่นาย…” ทันทีที่ลิ้นเร่าร้อนออีนสัมผัสลบนวามเป็นหิอไลลา เธอถึับำผ้าปูเียแน่นและส่ายหัวไปมา้วยวามรู้สึเสียว่าน
ใบหน้าหวานแสถึวามพึพอใับารระทำอเา ทำให้พระนายอใไม่ไหว รีบผละออห่าายสาวและปลอาภร์อออย่ารวเร็ว
ายแร่ทาบลบนร่าเปลือยเปล่าอไลลา ทำให้นทั้สอรับรู้ถึวามรู้สึบาอย่า
“พี่นายะ ไลลาลัว”
“ไม่เป็นไรนะรับ” ูบลบนหน้าผาลมลึอย่านุ่มนวล
“่วยอ่อนโยนับไลลาหน่อยนะะ” ส่สายาอ้อนวอนแ่นเหนือร่า เธอเยไ้ยินว่ารั้แร่อน้าเ็บ ึรู้สึประหม่าไม่น้อย
“รับ” ส่ยิ้มอ่อนแ่เธอหวัให้ลายวามัวล “พร้อมไหม”
“อืม” พยัหน้าหึ ๆ ่อนหลับาสนิท
“ไม่้อลัวนะรับ” เอ่ยปลอบนัวเล็พลาูบพวแ้มาวใส
พระนายับาเรียวันึ้นเป็นรูปัวเอ็ม านั้นนำท่อนเอ็นนาให่ถูไถับร่อสวาทเปียแะ ่อนสอแทรเ้าอย่าเื่อ้า ทว่าเพียรึ่ลำทำให้เารับรู้ถึวามับแน่นอโพรอ่อนนุ่ม
“อื้อ พี่นาย…เ็บเหลือเิน” หยาน้ำใสไหลรินอาบแ้มนุ่ม้วยวามเ็บปวับสิ่แปลปลอมที่เ้ามาในัว
“อย่าเร็สิรับ ่อย ๆ ผ่อนลายนะ” พระนายูบับน้ำานหมเลี้ย แล้วพรมูบทั่วรอบหน้าาม
ผ่านไปสัพั โพรสวาทปรับสภาพุ้นินับท่อนลำ พระนายึันส่วนที่เหลือเ้าไปนสุมิ แล้วเริ่ม้นบทรั้วยัหวะนุ่มนวล อยระมัระวัไม่ทำให้นัวเล็เ็บปวับวามเป็นาย
“พี่นายะ…ไลลารัพี่นายเหลือเิน” แนาวเนียนยึ้นล้ออแร่และึมารับูบานเอ
ทัู้่แลูบันนัวเนีย โยไม่มีท่าทีะแยาัน่าย ๆ ในะเียวันพระนาย็ส่ายเอวสอบเ้าออในัวหิสาว
“อื้อ” าเรียวยึ้นโอบเอวสอบอนัวโพร้อมับโอบอเาแน่นราวับลัวว่าอีนะหายไปาัน
เสียเนื้อระทบันัประสานับเสียรวราอนทั้สอ ทั้เธอและเา่า็มีวามสุยิ่นัับสิ่ที่ไ้รับะนี้
แพทย์หนุ่มัารเปลี่ยนท่าให้นัวเล็ โยให้เธออยู่ในท่าลานเ่า แล้ว่อย ๆ ส่แท่เนื้อเ้าไปในัวเธออีรั้
ราวนี้ิรรมเ้าัหวะหนัหน่วยิ่นั ทำเอาไลลาส่เสียร้อราัลั่น โีห้อพัอหิสาวเ็บเสีย ึไม่้อลัวใระมาไ้ยิน
“อ๊ะ อ๊า พี่นาย…” มือเรียวำผ้าปูเียแน่น ารระทำอเารุนแรเหลือเิน แ่บารั้็อ่อนโยน นเธอรู้สึีมา
“อ๊า ไลลา… พี่เสียวเหลือเิน” ายหนุ่มระแทระทั้นเ้าออในัวเธอแบบไม่ยั้อย่าหัห้ามใไม่ไ้
ารร่วมรัับหิสาว ทำให้เามีวามสุเหลือเิน าไม่ถึระหว่าเาับเธอะลเอยเ่นนี้ ทั้ที่่อนหน้านี้พยายามผลัไส แ่หานัวเล็ไม่พูเ่นนั้น เาไม่โมโหนานี้ นวบุมอารม์ไม่อยู่
บทรัระหว่าไลลาและพระนายยัำเนินลอั่ว่ำืน แม้ว่าะบลหลายรอบ แ่แพทย์หนุ่มไม่รู้สึอิ่ม ยััวเรื่อย ๆ นระทั่หิสาวอ่อนล้าและเ้าสู่ห้วนิทรา เาถึไ้ยอมหยุ
“พี่อโทษนะไลลา” ว่าะรู้ว่าทำอะไรลไป็อนไ้เห็นใบหน้าอ่อนล้าอนัวเล็นอนหลับาอ้อมออเา
ายหนุ่มเ้ัวลุึ้นนั่ เา้าวลาเีย่อนเินไปหยิบเสื้อผ้าในู้และนำอุปร์เ็ัวไปทำวามสะอาร่าายอหิสาว หลัานั้นสวมใส่เสื้อผ้าให้เธอนเรียบร้อย และไม่วายว้าผ้าห่มลุมเรือนร่านัวเล็
“อย่ารัพี่เลยไลลา เลียพี่เถอะ” นิ้วยาวลูบไล้พวแ้มาวใส ่อนุมพิหน้าผาเลี้ยเลา
หลัาัารทุอย่านเสร็สิ้น พระนาย้าวเินออาห้อและไม่ลืมล็อประูห้อให้
ในเ้าวันใหม่ นัวเล็บนเียนาิไ์่อย ๆ ปรือาึ้นเื่อ้า เนื่อาแสนอห้อสาส่อเ้ามา
วาลมโมอเพานห้อสีาวล้วน้วยวามุน ่อนภาพวามทรำเมื่อืนะพรั่พรูเ้ามาในหัวเป็นา ๆ เธอรีบเ้ัวลุึ้นนั่รวเร็วหลัาำเรื่อเมื่อืนไ้
“โอ๊ย…” ้วยวามลุึ้นเร็ว ึรู้สึเ็บปวบริเวึ่ลาาย
“สร้าเรื่อนไ้ยัยไลลา พี่นาย้อเลียไลลาแน่เลย” อไม่ไ้ะำหนิัวเอ
หิสาวสบสิอารม์พัหนึ่ ่อนัสินใว้าโทรศัพท์ในระเป๋าเพื่อ่อสายไปหาพระนาย แ่ไม่ว่าะโทรไปี่สาย อีฝ่ายไม่มีท่าทีะรับมันเลย
“พี่นายเป็นอะไรหรือเปล่านะ” เสียหวานพึมพำับัวเอ้วยวามเป็นห่วอีน
เธอนั่ิทบทวนบนเียพัหนึ่ ่อนรไปในห้อน้ำเพื่อ้อารำระร่าายและหมายะไปพบเา
ไลลาใ้เวลาในารอาบน้ำและแ่ัวไม่นาน็เสร็เรียบร้อย เธอเินไปหาเาที่พัอยู่ห้อ้า ๆ ่อนริ่รัว ๆ แ่ลับไม่มีเสียอบรับอน้าใน
“พี่นายะ อยู่หรือเปล่า” พยายามส่เสียเรียเาและเาะประูถี่รัว แ่็ไม่มีเสียอบลับมาเหมือนเิม
สุท้ายำใ้อเินลับห้อไปทั้อย่านั้น ไลลาหย่อน้นนั่ลบนโฟาหรูลาห้อพลารุ่นิเรื่ออเา
“หรือเพราะเรื่อเมื่อืน พี่นายเลยเลียไลลา”
ู่ ๆ หยาน้ำาหลั่ไหลอาบแ้มนุ่มอย่าลั้นไม่ไหว แ่ิว่าะไม่ไ้เอหน้าเาอี่อไป หัวใวน้อยเ็บแปลบเหลือเินราวับถูอแ็ทุบลอย่าหนั
หิสาวนั่อเ่าัวเอลาห้อพลาปล่อยน้ำาให้ไหลเปียุ่มใบหน้าาม โยไม่อาล่วรู้เลยว่าเวลาล่วเลยผ่านไปนานแ่ไหน
ท่ามลาวามมืสนิท ไลลาล้มัวลนอนบนโฟา ่อนเปลือาบาะหย่อนล้วยวามเหนื่อยล้า นระทั่เ้าสู่ห้วนิทราในที่สุ
ความคิดเห็น