คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : เจ็บปวด
“ฮึ ฮือ ทำไมพี่นนท์้อหลอแพร้วย”
ร่าอรรนอนลบนเียหนานุ่ม ปล่อยน้ำาไหลนอให้เปื้อนหมอน อนนี้เธอไม่สามารถลั้นน้ำาไ้อีแล้ว ทำไ้เพียระบายออมาให้สาสมับวามเ็บปว
“นหลอลว” เสียหวานล่าวอย่าแผ่วเบา ่อน่มาหลับล้วยวามเหนื่อยล้า
ปั ปั ปั เสียทุบประูห้ออแพรวาัึ้นราวับน้านอ้อารพัมัน
แพรวา่อย ๆ ปรือาทีละนิ านั้น้าวลาเียย่ารายไปยัที่มาอเสีย พร้อมทั้แ้มประูเล็น้อย พอให้เห็นว่าใร
อานนท์ผลัประูอย่าแร นระทั่ร่าเล็ล้มลับพื้น นัยน์เนรำลับมอนัวเล็้วยแววาเย็นาย
“มานี่!!” ฝ่ามือให่ว้า้อมือนิ่ม ระาอย่าแรให้เินามหลั
“พี่นนท์ะ แพรเ็บ” พยายามสะบัแนเรียวออามือำยำแ่ไม่สำเร็
“เลิสำออย แ่นี้ไม่ถึายหรอ” ระาแนอแพรวา่อไปเรื่อย ๆ
“ะพาไปไหนะ”
“ไม่้อถามมา ามมาอย่าเียว็พอ” เสียทุ้มะอใส่นัวเล็ “ึ้นรถ”
แพรวาำใ้อทำามำสั่อนัวโ เนื่อาอนนี้เธอไม่ไ้อยู่ในานะที่ะ่อรอับเาไ้อีแล้ว ็แ่ำเลยอเา ระหว่าำลัะ้าวึ้นรถ ู่ ๆ เา็ันร่าอรรเ้า้าในอย่าแร ่อน้าวเท้าหนาไปฝั่นับ
รถยน์เลื่อนัวสู่ท้อถนน เส้นทาที่เาพาเธอไป ่าไมุ่้นเยแ่แพรวาอย่ายิ่ ลอเส้นทาเ็มไป้วย้นไม้ ป่าร ทั้ยัห่าไลาบ้านผู้น
เพียไม่นานรถยน์แล่นอหน้าระท่อมไม้เ่า ๆ หลัหนึ่
“ลไปะ” อานนท์ออำสั่ไล่แพรวา
แพรวานั่ัวแ็ทื่อ หวาลัวับสถานที่เบื้อหน้า ือระท่อมไม้่อน้าทรุโทรม และรอบ ๆ เ็มไป้วย้นไม้ ห้าร
อานนท์เห็นันั้น เาลารถเินอ้อมไปหาแพรวา พร้อมเปิประูรถและระาแนาวเนียนสุแร นร่าเพรียวแทบปลิว
“พี่นนท์ะพาแพรไปไหน” เสียหวานสั่นเรือ
อานนท์ไม่อบำถามอแพรวา ึ้อมืออเธอให้เินามไปยัระท่อม่อนะันประูเ้า้าใน
ภายในระท่อมโล่ ๆ ไม่มีสิ่ใมามาย นอาเสื่อา ๆ ับหมอนเ่าหนึ่ใบ และผ้าห่มผืนบาแทบไม่ให้วามอบอุ่นอะไรเลย
“เธอ้ออยู่ที่นี่” ายหนุ่มเหวี่ยร่าอรรไปอับพื้น
“อะไรนะะพี่นนท์” แทบไม่อยาะเื่อับสิ่ที่ไ้ยิน ึถาม้ำอีรั้เพื่อวามแน่ใ แ่ำอบที่ไ้รับเป็นเรื่อยืนยันไ้ี
“เธอ้ออยู่ที่นี่” พูเสร็ หมายเินออไป แ่้อะัถูแพรวาอรั้าเอาไว้
อานนท์มอเธออย่าเวทนา ยิ้มร้ายมุมปา้วยวามเลียั
“พี่นนท์ะ อย่าทิ้แพรไว้ที่นี่เลย แพรลัว ฮือ...” เธอลัววามมื เาเอ็น่าะทราบี “อร้อละ” มือนิ่มยึ้นไหว้ายหนุ่ม หวัให้เายอมใอ่อน
อานนท์มอแพรวา้วยวามว่าเปล่า เาไม่อยาใอ่อนับเธออี่อไป ะนั้นวรัไฟั้แ่้นลมีว่า
“เรื่ออเธอ” เาแะแนเรียวออพร้อมผลัร่าอ้อนแอ้นแทบหายหลั านั้น้าวออาระท่อมไปยัรถยน์ ่อนะับออไปอย่าไว
แพรวาวิ่ออาระท่อม เพื่อไปหาเา แ่้าไปแล้ว เมื่อรถันัล่าวเลื่อนัวออไปไล ร่าอ้อนแอ้นไร้เรี่ยวแรทรุลับพื้นิน สมอเบลอมึนไปหม เหุาร์ที่เิึ้นในวันนี้่ารวเร็วราวับวามฝัน
เสียเพลในผับัึั ผู้น่าโยไปโยมาามัหวะเพลที่ีเเปิอย่าเมามัน แสไฟหลาหลายสาระทบผู้น
บรรยาาศรื้นเร ลับไม่ทำให้อานนท์ผู้เมามายสนุสนานร่วมับมัน เานั่ระเหล้าหน้าเาน์เอร์ พร้อมทั้พร่ำเพ้อ้ำ ๆ ถึสาวนรั
“แพร ทำไม ้อ เป็น เธอ” นเมาละเมอหานที่เพิ่นำไปทิ้ไว้ระท่อมเมื่อไม่ี่ั่วโมที่ผ่านมา
“มานเียวเหรอะ” เอรินมาเที่ยวเพียลำพั บัเอิเห็นร่าล่ำสันออานนท์ ึเ้ามาทัทาย่อนะนั่ล้าายหนุ่ม
“ใรวะ” วามเมามายทำให้เามอไม่ัว่าเป็นใร ในสมอเามีแ่แพรวานเียว
“เอรินเอ่ะ” ไม่พูเปล่า ย่ารายไปหาายหนุ่ม แล้วพยายามลอเลียเา ะนี้เธอมีวาม้อารายหนุ่มอย่ารุนแร เธออบารมีเ็์ับเา เพราะทั้เร่าร้อนและเร้าใ
“เอรินเอ” ปรือามอนาแบบสาว
“ไป่ะนนท์ เี๋ยวเอรินพาลับบ้าน” นาแบบสาวประอร่าอายหนุ่ม แ่ถูผลัอย่าแร
“ไม่ ลับ” นเมาเริ่มโวยวาย
“ั้นเอรินพานนท์ไปบนห้อนะะ ถ้าไม่อยาลับ” เอรินยัพยายามะพาอานนท์ไปับเธอให้ไ้
สอเือนที่ผ่านมา ระหว่าเธอและเาแทบไม่ไ้เอันเลย เนื่อาายหนุ่มมัวแ่ิพันแพรวา ะนั้นอนนี้เป็นโอาสีะไ้อยู่ับเาอีรั้ ไม่มีทาปล่อยให้หลุมือเ็า
“แพรเหรอ” เพราะวามมึนเมาและไม่มีสิ ึิว่าเอรินือสาวนรั
“ใ่่ะ” เอรินแอบสวมรอยทันที
เมื่อไ้ยินำยืนยันาปานรหน้า อานนท์ยอมลุาเ้าอี้ เพื่อมุ่หน้าไปยัห้อหนึ่
นาแบบสาวและพนัาน่า่วยประอร่าล่ำสันไปยัห้อที่เพิ่เปิไว้
อานนท์ถูวาลบนเียว้า ่อนเอรินะเินไปปิประูพร้อมยื่นทิปแ่พนัาน แล้วหมุนัวลับไปหาอานนท์
เอรินึ้นร่อมร่าแร่ออานนท์ มือเรียว่อย ๆ แะระุมออทีละเม็ นเผยเห็นแผ่อว้าล้ามเนื้อเป็นล่อนสวย านั้นลีบปาอวบอิ่มเลือบ้วยลิปสิสีแประทับูบลทั่วหน้าอแร่ แล้วเลื่อนึ้นเรื่อย ๆ หยุยัริมฝีปาหยัไ้รูป ทุรั้ที่มีวามสัมพันธ์ัน อานนท์ไม่เยูบเธอเลยสัรั้ รั้นี้เธอะเป็นนรอบรอมันเอ
ไม่ทันเอรินะทาบริมฝีปาอวบอิ่มับริมฝีปาหนา ทันในั้นอานนท์ลืมาึ้นอย่าั้า มอนเหนือร่าึ่ไม่ใ่แพรวา ไม่รอ้ารีบผลัร่าเพรียวไปพ้น
“อุ๊ย!! นนท์ผลัเอรินทำไมะ อุบ...” เอรินลืมัวว่าอนนี้ำลัสวมรอยเป็นแพรวา เลยเผลอเรียื่อัวเอ
“เธอไม่ใ่แพร ออไปะ” เาี้หน้าเอรินพร้อมทั้ไล่นาแบบสาวออาห้อ
“นี่แพรไะ” พยายามเลี้ยล่อมอานนท์ว่าเธอนี่แหละือแพรวา แ่เธอไม่รู้วามสัมพันธ์ระหว่าแพรวาับอานนท์ลึึ้แ่ไหน ทำไมเาถึะไม่รู้ว่านรหน้าือใร
“เธอมันไม่ใ่ ออไปเอริน ่อนที่ันะหมวามอทน”
เอรินเินระแทส้นเท้าาไป้วยวามไม่พอใยิ่นั เือบะไ้อานนท์แล้วแท้ ๆ เาไม่น่ารู้สึัวเร็วเลย ยิ่ิ็ยิ่แ้น
วามเหนื่อยล้าลอทั้วัน ทำให้แพรวาหลับอย่าสนิท แม้ะลัวมาเพียใ็าม ำใ้อฝืนทนยอมรับะารรม
หิสาวหลับไ้ไม่นาน ู่ ๆ เสียทุบประูห้อัึ้นอย่าไม่มีปี่มีลุ่ย เธอเลยสะุ้ื่นาห้วนิทรา แ่ไม่ยอมลุึ้นทันใ ระทั่ไ้ยินเสียแสนุ้นเย
“แพรวา เปิประู เี๋ยวนี้” นเมานอระท่อมยืนโวยวายอย่าไม่เรใ
“พี่นนท์...” แพรวาเปิประูให้แ่ายหนุ่ม แล้ว้อใเมื่อเาทิ้ัวมาหาเธอนเือบเ โีมือบาับประูไว้ ไม่อย่านั้นล้มทั้สอนแน่นอน
“พี่นนท์ะ ลุึ้น่อน” แพรวาเย่าร่าล่ำสันเบา ๆ ทว่าไร้ารอบลับ
หิสาวึพยุายหนุ่มเ้ามาในระท่อม แล้วพาไปยัที่นอนพลาประอให้นอน แ่ไม่วายถูมือให่ระาแนเรียวนล้มลบนร่าล่ำสัน
ฝ่ามือหยาบร้านอยู่ไม่เป็นสุ สอแนหนาเ้าใ้เสื้อผ้าอหิสาว แพรวาไหวัวทันรีบลุึ้นหนี
“พี่นนท์ ทำไมถึเมาแบบนี้ะ” นัวเล็ล่าวำหนิอานนท์้วยวามเป็นห่ว เธอมอเารู่หนึ่่อนัารหาผ้าับะละมั เพื่อ้อารเ็ัวเา โีในรัวพอมีอุปร์เหล่านั้น
ระหว่าำลัเ็ามัวอายหนุ่ม เสียทุ้มออานนท์็เพ้อถึแพรวามามาย
“แพร พี่ รั แพร มา...” นเมาเผยวามในใ
“พี่นนท์ไม่เยรัแพร่าหา ที่ผ่านมาพี่นนท์็แ่้อารแ้แ้นเท่านั้น” ล่าวออมาแผ่วเบา ู่ ๆ น้ำาเ้ารรม็ันไหลลมาอาบแ้มนวล
นับานี้เธอสัาว่าะ้อเ้มแ็ให้ไ้ เมื่อเาไม่ใ่อานนท์นเิม เธอ็ไม่ำเป็น้อเผยวามอ่อนแอให้เาเห็น
เมื่อวามริทุอย่าเปิเผย เธอพร้อมะเินออาเาและะไม่มีวันหวนลับมาอี
“แพร รับ พี่รั แพร” อานนท์ยัเพ้อถึแพรวาำ้ำ ๆ เิม ๆ
“ถ้าพี่นนท์ื่นึ้นมาพรุ่นี้ พี่นนท์ะำไ้ไหมว่าพูอะไรับแพรบ้า” วาลมโ้อมอร่าล่ำสันหลายนาที านั้นสลัวามิเหล่านั้นทิ้ แล้วหยิบทั้หมอนและผ้าห่มยให้แ่นัวโ
เธอยอมนอนแบบไม่มีหมอนและผ้าห่มไ้ ะที่ร่าเพรียวำลัะไปนอนอีมุมหนึ่อห้อ ็ถูนัวโระาเ้าสู่อ้อมอ พร้อมทั้ระับไว้แน่น ไม่ปล่อยโอาสให้ยับหนี
แพรวาทั้ิ้น ทั้ทุบ ทั้ี หวัให้เาปล่อยเธอออาอ้อมแนแสนอบอุ่นนี้ ใ่ว่าเธอไม่้อาร แ่เา่าหาที่ไม่้อาร
เธอพยายามัืนสุฤทธิ์ ระทั่หมแรและเหนื่อย เลยยอมนอนาอ้อมอเา
ความคิดเห็น