คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ความสุขครั้งสุดท้าย
ร่าอรรำลัวุ่นวายับารปรุอาหารหน้าเาแ๊สอย่าั้อั้ใ เมนูที่แพรวาเลือทำือแเียวหวานลูิ้นปลาราย อาหารสุโปรออานนท์
“หนูแพรื่นเ้าัเลยนะะ” ป้านวลเอ่ยทัทายหิสาว
“สวัสี่ะป้านวล” แพรววาเอี้ยวอทัทายหิวัยลาน ่อนลับมาสนใอาหารบนเา่อ
“ทำอะไระ” พูพลาย่ารายเ้าใล้หิสาว
“แเียวหวาน่ะ แพรเห็น่วนี้พี่นนท์ทานอาหารไ้น้อย ั้ใทำอาหารให้ เผื่อะเริอาหารบ้า”
“ถ้าเป็นหนูแพรทำ ุหนูทานหมอยู่แล้ว่ะ” ป้านวลเอ่ยแวหิสาว เพราะรู้สึถูะาับแพรวาอย่ายิ่ หิสาวเป็นนมีมารยาท ไม่แปลใอานนท์ะรั นาเ็ ๆ ในบ้าน็ยัื่นมแพรวาให้เธอฟั
“ป้านวละ อในหม้อเอาไปแบ่ให้เ็ ๆ ทานันนะะ” ล่าวบ็เินาไปทันใ เพราะ้อึ้นไปปลุอานนท์
ฝ่ามือเล็ับลูบิประู่อนเปิเ้า้าใน แล้วย่ารายไปนั่้านัวโ
“พี่นนท์ะ ื่นไ้แล้ว” มือนุ่มนิ่มแะไหล่แร่พร้อมเย่าเบา ๆ แ่นัวโยัหลับสนิท “ว้าย”
อานนท์ว้า้อมือเล็ ่อนับไปบนเียนาิไ์ แล้วร่อมร่านัวเล็พร้อมรึแนาวเนียนับเีย
“ปล่อยนะะพี่นนท์” แพรวาพยายามัืนเา้วยแรอันน้อยนิ ทว่าลับสู้แรมหาศาลไม่ไ้เลย
“ัวหอมัเลย” ุไ้อระหพลาสูมลิ่นายเพาะอเธอเ้าเ็มปอ
“อื้อ พี่นนท์ะทำอะไระ”
“พี่อหน่อยไ้ไหมรับ” ูบแ้มนุ่มหนั ๆ อย่าลั่ไล้
“พี่นนท์อย่า่ะ”
ำปิเสธอแพรวาไม่เป็นผลับายหนุ่ม นอย่าอานนท์มีหรือะเื่อฟัำพูอใร่าย ๆ ยิ่ห้าม็เหมือนยิ่ยุ
ปาหนาประบเ้าริมฝีปานุ่ม บูบอย่าเร่าร้อน แทรลิ้นสาเ้าในโพรปาสาว มือให่บีบยำอบัวูมอย่าอ่อนโยน
“อื้อ” เสียร้อราในลำออแพรวา สร้าวามพึพอใแ่อานนท์อย่ายิ่ ่อนปาหยับยี้ับลีบปาอวบอิ่มอย่าเร่าร้อน านั้น่อย ๆ เลื่อนหน้าหล่อเหลาอไ้อาวเนียนพร้อมบเม้มิ่หู
“อ๊ะ อ๊า พี่นนท์...” หิสาวพูแทบไม่เป็นภาษา
“ว่าไรับ แพรอยาให้พี่เอาแพรเหรอ” อานนท์แล้พูแหย่นใ้ร่าอย่าอารม์ี
“ออไปเลย แพรเหม็นพี่นนท์ยัไม่อาบน้ำ” แพรวาออแรผลัายหนุ่มไ้สำเร็ แล้วเ้ัวลุึ้น้อเม็นัวโอย่าไม่สบอารม์ ทว่าเาลับยิ้มร้าย้วยวามเ้าเล่ห์ เพราะมีแผนบาอย่า่อนไว้ในใ
“ั้นพาพี่ไปอาบน้ำสิ อยาไ้นถูหลั” อานนท์ไม่พูเปล่า รวบนัวเล็เ้าสู่อ้อมอ แล้วรไปยัห้อน้ำ
“พี่นนท์ปล่อยนะะ” พยายามัืน
“อย่าิ้นสิแพร เี๋ยวไปหรอ” เสียทุ้มเอ็นัวเล็ในอ้อมแน
ประูห้อน้ำถูเปิออ้วยฝ่ามือให่ เาหย่อนร่าบอบบาลในอ่าอาบน้ำนาให่ แล้ว้าวามลไป
“พี่นนท์ แพรเปียหมแล้ว”
“เปีย็ีสิรับ เราะไ้อาบน้ำ้วยัน”
“ไม่เอา หลบไป” แพรวาั้ท่าะลุึ้น แ่ถูอานนท์ระาให้นั่ล แล้วโน้มัวเ้าหาหิสาว แนำยำทั้สอยึไว้ับอบอ่า ไม่ปล่อยโอาสให้เธอหนี
“พี่นนท์ะทำอะไร อย่าทำอะไรบ้า ๆ นะะ” แพรวาเริ่มหวั่น
“ไม่บ้าหรอ แ่ผัวะเอาเมีย”
“แพรไม่ใ่เมียพี่สัหน่อย ปล่อยนะ” แนาวยึ้นปิทรวออวบอิ่ม
“ั้นพี่ะทวนวามำให้” อานนท์เริ่มเผ็ศึนอมพยศ ุหน้ามบริเวอาวเนียน ประทับรอยแมามาย ่อนบิ่หูแผ่วเบา านั้นไ่เ้ามายัริมฝีปาอมมพู พยายามแทรลิ้นสาในโพรปาหวาน
“อื้อ” แพรวาัืนอานนท์ ทุบีไหล่แร่ แ่ไม่ส่ผลใ ๆ ่อายหนุ่ม แรอันน้อยนิอเธอไม่ทำให้เาสะทสะท้านสันิ
มือให่สอเ้าใ้เสื้ออหิสาว ึ่บันี้เปียุ่มไปทั้ัว ัารปละอบราเียร์ออ ่อนับยำยอปทุมถันเ็มมือ
“อย่าื้อเลยแพร พี่รู้ว่าแพร้อารเหมือนัน”
“อื้อ อ๊ะ พี่นนท์...” เสียหวานราระเส่า ยแนเรียวสอล้ออแร่
อานนท์รีบปลอาภร์อแพรวาอออย่ารวเร็ว เผยให้เห็นร่าาวเนียน ยิ่โนน้ำยิ่วนหลใหล แล้วโน้มหน้าูยอปทุมถันแบบไม่รู้ัเบื่อหน่าย
“พี่รัแพรมานะรับ” ปรายามอนัวเล็ะำลัเล้าโลมอบัวูม
ร่าอ้อนแอ้นบิายไปมาอย่าระสับระส่าย ที่ถูนัวโูินทรวออย่าร้อนแร มือหนาเี่ยปุ่มระสันเล่นอย่าหยอเย้า
“อื้อ พี่นนท์...แพระไม่ไหวแล้ว” แพรวาิเล็บบนไหล่แร่อย่าแร เพื่อระบายวามเสียว่าน
“อทนหน่อยนะรับ” โน้มุมพิแ้มนวลอย่าหนั
อานนท์ัารถอเสื้อผ้าอออย่ารวเร็ว เพียไม่ี่วินาทีร่าสูให่อยู่ในสภาพไร้อาภร์ห่อหุ้ม แพรวาเห็นันั้นถึับลืนน้ำลายลอ แล้วเบือนหน้าหนีเพื่อหลบวามเินอาย
“ไม่้ออายรับ ทุอย่าบนัวพี่เป็นอแพรหม” อานนท์ับมือนิ่มนำมายัท่อนเอ็น นิ้วเรียวสัมผัสลบริเวนั้นอายหนุ่ม ะแพรวาึลับ ทว่าถูรั้ไว้
“ไม่้อลัว มันเป็นอแพรรับ” อานนท์ระิบ้าแ้มนุ่ม แล้วับมือเล็ให้ยับแ่นายึ้นลามัหวะ
“อ๊ะ แพร...พี่ไม่ไหวแล้ว” เสียทุ้มราสั่นอย่าทรมานับารระทำอเธอ
แพรวายิ้มอย่าผู้นะ นานรั้เธอะมีโอาสทำให้เามีวามสุแบบนี้
อานนท์ทนไม่ไหวอี่อไป ันร่าเล็ิอบอ่า แล้วสอแนำยำโอบเอวอไว้ ่อนสอวามเป็นายเ้าหา่อทารั มันทั้แน่น ทั้อ
“อื้อ อ๊ะ พี่นนท์เ็บัเลย” แพรวาเผลอร้อไห้ออมา้วยวามเ็บปว น้ำาถึับเล็
“ไม่ร้อนะรับ พี่ะอ่อนโยนับแพรที่สุ” เสียทุ้ม่ำพูอย่าอ่อนโยน
“พร้อมนะรับ” ายหนุ่มเริ่มยับแ่นายเ้าออในโพรสวาทามัหวะ
“อื้อ อ๊า” มือนิ่มิเล็บลบนไหล่ว้า เธอทั้ทรมานทั้มีวามสุเหลือเินับารปรนเปรออเา
เสียเนื้อระทบัลั่น ไม่มีทาะบลอย่า่ายาย มือให่ับทรวออวบอิ่มที่ระเพื่อมลามัหวะ ่อน้มหน้าูื่ม้วยวามหลใหล
“อื้อ พี่วามสุมาเหลือเิน”
เอ็นให่แ่ัวอยู่ในโพรสวาท ฝ่ามือหยาบร้านบีบยำยอปทุมถัน
บทรัอนทั้สอบรรเลเป็นเวลานานเือบั่วโม อานนท์ปล่อยน้ำเื้อนับล้านัวเ้าสู่ร่อรั เมื่อมั่นใว่าเธอะเป็นแม่อลู ็ไม่ำเป็น้อรีรอ
“เป็นแม่อลูพี่นะรับ”
ำพูออานนท์ ทำเอานไ้ฟัเบี่ยหน้าหนีไปทาอื่นอย่าเินอาย
บทรัเร่าร้อนบล นทั้สออัน ึ่แพรวาหอบเหนื่อยาอแร่ แนเรียวโอบเอวสอบ ทว่ามือหนายัเี่ยุสีอ่อนูันล่อาเล่นอย่าหยอเย้า
“พี่นนท์ แพรเหนื่อยแล้ว” เยหน้ามอนัวโอย่าอ้อนวอน
“พี่ไม่ไ้ทำอะไรแพรสัหน่อย”
“็มือพี่นนท์”
ปาหยัไ้รูปูบบนหน้าผามนอย่าแผ่วเบา ลูบไล้ทรวออย่าเบา ่อนปล่อยนในอ้อมอเป็นอิสระ
แพรวาลุึ้นาอ่าอาบน้ำ ้าวไปยัระบานให่ วาสายาสำรวมอทั่วเรือนร่าเ็มไป้วยรอยแมามาย าฝีมือออานนท์ เธอลูบบริเว้นอ้วยวามเ็บนิหน่อย
สายามริบมอร่าเปลือยเปล่าเบื้อหน้าราวับ้อารยั่วยวนเา ่อนเินไปหาร่าน่อน้อยพร้อมโอบอา้านหลั มือให่บีบเล้นทรวอทั้สอ้าเ็มมือ
“อ๊ะ พี่นนท์พอเถอะ” แพรวาำหนินัวโเล็น้อยแบบไม่ริมานั เนื่อาเาำลัทำให้เธอเสียว่าน
อานนท์มอเรือนร่าามในระ ่าเป็นภาพที่สวยามอย่าานประิมารรม
“รันะรับ” มือหนาเลื่อนล่ำไปยัลีบุหลาบ สอนิ้วแร่เ้าหา่อทารั ยับึ้นลนน้ำหวานเยิ้มทะลัไหลออมาเปียทั่วหว่าา
“อ๊า อ๊า พี่นนท์พอเถอะ...ไม่ไหวแล้ว” เสียหวานราไม่เป็นภาษา แนเรียวโอบ้นอแร่อายหนุ่ม
ายหนุ่มพลิร่าอรรหันมาประันหน้าับเา แล้วเลื่อนลำัวล่ำ ้มูน้ำหวานาลีบุหลาบที่ไหลเยิ้ม
“อ๊ะ หวานมาเลยแพร...” อานนท์พูบ ูื่ม้วยวามหลใหล
“อ๊า อ๊า พี่นนท์ พอไ้แล้ว”
บทรัเร่าร้อนที่ายหนุ่มมอบแ่แพรวา ส่ผลให้ร่าบอบบาแทบาใ
อานนท์ลุึ้นยืนประันหน้าแพรวา หลัาที่ินน้ำหวานนอิ่ม
“พี่ออีนินะรับ” ายหนุ่มันร่าน่อน้อยิอบอ่า แล้วสอแท่นเอ็นเ้านสุมิ านั้นยับึ้นลามัหวะถี่รัว
“อ๊ะ อ๊า” แพรวาส่เสียราแทบาใ
เาปลปล่อยอารม์ไปับเธอแบบเ็มที่ ร่านทั้สอแนบินแทบหลอมเป็นร่าเียว แพรวาเอี้ยวอมอัวเอผ่านระ เห็นทุารระทำออานนท์
น้ำาวุ่นีพุ่เ้าสู่ร่อรั ่อนายหนุ่มะุหน้ามายับอระหอย่าเหนื่อยล้า
“อาบน้ำันเถอะ” อานนท์อุ้มหิสาวไปยัใ้ฝับัว เาทำหน้าที่ปรนนิบัิแพรวาุั่เ้าหิ ถูสบู่ทั่วเรือนร่าาม ัี้ไล อาบน้ำ้วยันนระทั่เสร็เรียบร้อย ึอุ้มร่าบอบบาออาห้อน้ำไปยัเียนอน
“พี่นนท์ะ แพร่วแล้ว” มือนิ่มว้าผ้าห่มมาลุมาย ปิาลสนิท
“ลุึ้นมาใส่เสื้อผ้า่อน”
“ไม่เอา่ะ” เสียหวานอบอย่าัวเีย
อานนท์พ่นลมหายใเฮือหนึ่ ส่ายศีรษะไปมาเล็น้อย ไม่ิว่านัวเล็ะอแเหมือนเ็แบบนี้ านั้นึปล่อยให้เธอไ้พัผ่อน แล้วเา็ัารหาุลำลอมาสวมใส่ให้เรียบร้อย ่อ้วยอนัวเล็ เรว่าหาปล่อยไว้แบบนั้นอาะหนาวสั่นนป่วย
ความคิดเห็น