คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : หลบหน้าหลบตา
หลัาเห็นสายหมอและันหยอยู่ในห้อทำาน้วยัน อัันไม่ไ้ไปหาเาอีเลย ำใ้อลับมาเ็บผลอุ่นทั้น้ำา
ไม่เ้าใัวเอเลยะร้อไห้ทำไม ทั้ที่ย่อมทราบีมาลอนที่ายหนุ่มรัือใร แถมเธอับเาใล้ะหย่าร้าันแล้ว้วย้ำ
“อ้าวอั”
“พี่ิน”
เหลือบมอายหนุ่มรู่หนึ่ รีบ้มหน้าเ็หยาน้ำใสเปรอะเปื้อน้าแ้มให้หมเลี้ยอย่าไว านั้นหันไปียิ้มแ่ผู้ัารไร่ทำเหมือนไม่มีอะไรเิึ้น
“พี่ินมีอะไรหรือเปล่าะ”
“ไม่ไ้ไปหาไอ้หมอเหรอ”
“ไป่ะ”
“ไม่อยู่ั้นเหรอ” พูพลาำเลือูนัวเล็ที่ใบหน้าแ่ำราวเพิ่ผ่านารร้อไห้มา อัันเป็นนผิวาวมาทำให้เห็นร่อรอยอราบน้ำาัเน
“่ะ”
“ร้อไห้เหรอ” เพราะไม่อาัเ็บวามสสัยที่มี่อหิสาวรหน้า ภูินึโผล่ถามออไป เผื่อเธอมีปัหาะไ้่วยเหลือ
“เปล่า่ะ” ส่ายหน้าปิเสธ พลันสายาเหลือบเห็นร่าำยำอสายหมอเยื้อย่ามาทานี้ “อัว่อนนะะ”
“เี๋ยว่อนสิอั” ไม่ทันะรั้ เธอเินลับหายาไปไล
“เอะอะเสียัอะไรวะไอ้ิน” มือหนาวาบนหัวไหล่เพื่อน
“ไอ้หมอ” มอบุลมาใหม่
“แล้วนั่นไปไหน” สายหมอี้ไปยัแผ่นหลัอภรรยาำลัไปไหนสัที่
“ไม่รู้ แล้วมึล่ะไปไหนมา”
“ไปไหนืออะไรอมึ” ำถามออีนสร้าวามนแ่เาไม่น้อย
“็อับอว่าไปหามึที่ห้อแล้วไม่เอ”
“อัไปหาูเหรอ” ใบหน้าหล่อเหลาีเผือทันใ หลัาถ้อยำัล่าวระทบโสประสาท
เาลัวนัวเล็เห็นในสิ่ที่ไม่วรเห็นอาเิวามเ้าใผิ ทั้ที่วามเป็นริไม่ำเป็น้อแยแสเธอ้วย้ำ แ่ไม่รู้ทำไมพัหลัมานี้ถึห่วใยวามรู้สึเธออยู่เรื่อย
“หมอ”
“หื้ม” เลิิวเ้มึ้นพร้อมแหนหน้ามอนรหน้า
“เหม่ออะไรอมึ”
“เปล่า”
“ทำัวแปล”
“แล้วอัันไปหาูทำไมล่ะ” หรี่วามอเพื่อนรหน้า
“อัเป็นลมเหมือนะไม่สบาย้วยนะ ัวรุม ๆ ูเลยให้น้อลับไปพั อนแรูะบอมึเอแ่อัไม่ยอม สรุปน้อเาไ้เอมึหรือเปล่าทำไมถึลับมาทำาน่อวะ”
“ไม่เอ” ปาอบเพื่อนแ่สมอลับรุ่นิเี่ยวับอััน
“ั้นให้อัลับไปพันะ”
“อืม ามใมึ” ว่าเสร็ สายหมอลับไปห้อทำาน
ระหว่าารทำาน ายหนุ่มเอาแ่ิถึอัันแทบไม่มีะิะใทำาน้วยวามัวล ลัวนัวเล็ิมาเรื่อเาับันหย เามั่นใแน่นอนเธอบัเอิเห็นเาอยู่ับอีนรั
“โธ่เว้ย! เป็นบ้าอะไรัน”
ำปั้นหนัทุบลบนโ๊ะนเิเสียัสนั่น้วยวามโมโห ไม่เ้าใัวเอทำไมถึระวนระวายเรื่ออัันมานานี้
สุท้ายสายหมอไม่อาทน่อวามรู้สึหุหิ ว้าุแและึ้นรถลับบ้าน
ทันทีที่รถแล่นอหน้าบ้าน สายหมอ้าวลอย่าไว รเ้าไป้าในอย่าร้อนรุ่มในอ
“ลับมาแล้วเหรอะุหมอ” อน์มาราอัันหรือแม่บ้านเ่าแ่ทำานับรอบรัวายหนุ่มมานานถามึ้นทันทีที่เห็นสายหมอเ้ามาหยุในบ้าน
“อัันล่ะรับ”
“อัอยู่้าบน แม่ให้ินยาหลับไปแล้ว”
“อัันไม่สบายเหรอรับ” ิ้วำมวเ้าหาันพร้อมมอนรหน้าอย่า้อารำอบ
“่ะ”
“อืม”
“ุหมอมีอะไรับยัยอัหรือเปล่าะ เี๋ยวแม่ึ้นไปูให้ว่าื่นยั”
“ไม่เป็นไรรับ” ปิเสธเสร็ ายหนุ่มเินึ้นบันไทันทีแ่่อนเ้าห้อ เาเินวนไปมาหลายรอบหน้าห้อหิสาว ำลัิว่าะผลัประูเ้าไปหาเธอ้าในีหรือไม่
“เอาไีวะ”
เมื่อิไม่สุท้ายลับห้อนอนไปอย่านั้น เพราะิว่าถึอย่าไรอนเย็นเวลารับประทานอาหารเออยู่ี
ทว่าสิ่ที่สายหมอิไม่ไ้เป็นอย่านั้น เมื่อถึเวลาอาหารมื้อเย็นันไร้ร่าออััน
“แม่รับ อัันล่ะ” วาสายามอรอบห้ออาหาร
“ยัยอัไม่่อยสบาย ิน้าวเสร็แล้วึ้นไป้าบนเลย”
“รับ”
“ุหมอะทาน้าวเลยไหม แม่ะั้าวให้”
“รับ” พยัหน้ารับ่อนให้อน์เป็นนั้าวใส่านัวเอ
“แม่มาิน้าว้วยันสิรับ”
“ไม่เป็นไรีว่า แม่มีาน้อทำอีเยอะไว้่อยินทีหลั”
“รับ” สายหมอไม่เ้าี้มา ้มหน้ารับประทานอาหารอย่าเียบ ๆ ปิแล้วเาะิน้าวับอัันเสมอ ส่วนอน์ะไม่่อยมาร่วมโ๊ะันสัเท่าไร นาน ๆ มาินหนหนึ่
สายหมอรับประทานไ้ไม่เยอะเท่าที่วร เาผละออาห้ออาหารึ้นไปยัั้นสออบ้าน ไม่วายเหลือบมอประูห้ออัันเพื่อหวัให้เธอออมาเอันสัรั้
ารไม่ไ้เอหน้าเธอเลย ่าเป็นวามรู้สึโหยหาถึนัวเล็ยิ่นั ทรมานอย่าบอไม่ถูแบบไม่เยเป็นมา่อน
วันแล้ววันเล่าล่วเลยไปหนึ่สัปาห์ สายหมอไม่ไ้เอหน้าอัันเลย พอเ้าเธอไปทำาน พอเย็นเธอ็ไม่ไ้มารับประทานอาหารร่วมันทำราวับำลัหลบหน้าัน
“เธอั้ใหลบหน้าันเหรอ” แนแร่ยึ้น่ายหน้าผา เารู้สึหัวเสียมาที่ไม่ไ้เอเธอเลย
“วันนี้ัน้อเอเธอให้ไ้” โีวันนี้เป็นวันหยุาว่าเธอไม่ไ้ไปไหน
ไม่รอ้าเ้ัวลุึ้นาเียเ้าไปำระร่าายในห้อน้ำ ั้แ่เมื่อืนวบนถึเ้าเาแทบไม่ไ้นอนเลยมัวแ่นึถึอััน
อุ๊บ อ้ว แหวะ
“อััน”
เสียัโอ้อ้าัมาาห้อนอนอหิสาวแทบทำให้นยืนหน้าห้ออย่าสายหมออยาผลัประูเ้าไปประเี๋ยวนี้ ทว่ามันันล็อำใยืนอยอย่าใเย็น ไม่อาบุ่มบ่ามเ้าไป้าในเรทำให้เธอใ
“เียบไปแล้ว” เอียศีรษะบประูเพื่อเี่ยหูฟัเสียในห้อ
แอ๊!
เสียเปิประูัึ้นแทบทำให้สายหมอถอยเือบไม่ทัน
“ุหมอ”
“ไม่สบายเหรอ ันไ้ยินเสียเหมือนเธออาเียน” เอื้อมหลัมือหมายะอัหน้าผาเลี้ยเลา อัันถอยหลัหนีหนึ่้าว เธอเว้นระยะห่าับนัวโอย่าัเน
“เปล่า่ะ”
“อืม” ัมือลับมาแนบ้าลำัวแล้วแสร้ทำเป็นไม่สนใอาารอเธอ แสท่าทีเย็นาอย่าเยทำประำเพื่อไม่ให้เธอับพิรุธเห็นถึวามห่วใยานเอมี่อนัวเล็
“ุหมอมีอะไรับอัหรือเปล่าะ” เธอหลบสายาู่มำลั้อมา แววาอเาราวนี้อ่อนโยนว่าทุรั้
“ืนนี้ไปหาันที่ห้อ้วย” บประโยเินาไป ไม่รออยำอบาปาเธอ ไม่ว่าอย่าไรเธอไม่มีสิทธิ์ปิเสธ
“เฮ้อ…เป็นไ้แ่นี้แหละ” ปรายามอแผ่นหลัพร้อมยมือเล็ลูบหน้าท้อแบนราบ้วยวามอ่อนโยนปนวามนุ่มนวล
ลาืนมืสนิทไร้แสแมีเพียวามสว่าาันทร์อยส่อแส ร่าเล็ออัันยืนมอัวเอผ่านระรู่หนึ่ ่อนัสินใไปหาใรอีน
๊อ!
“เ้ามา”
สิ้นเสียทุ้มอนในห้อ อัันไม่รีรอผลัประูเ้า้าในและ้าวเท้าเล็ ๆ ไปหานบนเียึ่พิหลัอ่านอะไรสัอย่าในแท็บเล็
หิสาวลานึ้นเียไปหยุ้าน้าเาที่ยัไม่ยอมเหลียวมอเธอ านั้นยื่นมือเรียวปลระุมุนอนอีน
“ทำอะไรอััน” เาวาอในมือลบนโ๊ะ ว้า้อมือเล็ ิ้วเ้มมวเ้าหาพลาปรายามอุนอนวาบหวิวที่เาเยบอเธอให้ใส่มา หามาหาเาในห้อนอนอนลาืน อนนี้ึเ้าใแล้วว่าเพราะอะไรเธอถึพยายามะแะระุมเสื้อัวเอ
“ไม่ทำเรื่อนั้นเหรอ” หน้าหวานเริ่มร้อนผ่าวับำพูอเธอ อััน้มหน้าุหลบสายาู่ม
“ืนนี้ไม่้อทำเรื่อนั้นแ่นอน้วยันเย ๆ” สายหมอไม่อธิบายเพิ่มเิมเรียเธอมา้วยเนาอะไร
เาับมือเรียวมาูบ โอบอนัวเล็แล้วุมพิหน้าผาลมลึอย่าอ่อนโยน
“ุหมอ” เยหน้ามอนัวโอย่าไม่เ้าใ เาไม่เยทำัวอ่อนโยนับเธอมา่อน นี่เป็นรั้แร่อน้าประหลาใ ทำไมเา้อมาทำี้วยอนใล้หย่า ยิ่ทำให้เธอัใาเาลำบา
“่วยั”
“่ะ” พยัหน้ารับ
“นอนเถอะ”
ายหนุ่มัท่านอนให้นในอ้อมแน แล้วืนนั้นทัู้่็นอนหลับ้วยันโยไม่ไ้ทำเรื่ออย่าว่าั่เ่นเย
ความคิดเห็น