รักนี้สีน้ำเงิน

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ สอง

 วันนี้ฉันมาเอาขนมเค้ก จากเพื่อนที่มันนัดให้ฉันมาเอาขนมถึงที่ทำงานมันด้วยข้ออ้างว่าไม่ว่างเอาไปให้ ถ้าอยากกินให้มาเอาเอง เดวประการฉะนี้ฉันเลยต้องขับรถมาที่ทำงานมัน 
...... ตอนนี้ฉันจอดรถ ในที่ทำงานของหมวดบอน ไอ้เพื่อนตัวดี
ฉันกดโทรศัพท์หาเพื่อน 
" ว่าไง" ฉันได้ยินเสียงปลายสายรับ
" ถึงแล้ว ให้ไปรอที่ไหน"
"แล้ว อยู่ตรงไหนว่ะ"
"ลานจอดรถ"
" เดินมาที่ตึก ... ถูกป่ะ " จะให้ไปถูกได้ไงว่ะ เพิ่งจะเคยมาครั้งแรก
"ถูกมั้ง" เดวไปไม่ถูกก็ถามทางกะได้ว่ะ
"เออ ๆเดินมานะ งานยุ่งว่ะ โทษที"
"เออๆ"
ฉันตอบมันไปพร้อมกับวางสาย ให้ตายสิไม่อยากลงไปเลย ฉันตัดสินใจเปิดประตูรถกะบะ 4 ประตูสีขาวคันเก่งลงไป ฉันเดินไปตามทางเดินพร้อมกับมองหาป้ายบอกทางเพื่อไปยังตึก ที่ไอ้หมวดบอนบ้ามันทำงานอยู่ ในขณะที่ฉันมองหาป้ายอยู่ กะมีเสียงหนึ่งดังมาจากข้างหลัง
"ระวังครับคุณ"
ทำให้ฉันหันไป ตามเสียงนั่นทันที (ปึก) เสียงลูกกลมๆสีขาวสลับดำนั่น มันลอยมากระแทกหัวฉัน ด้วยความแรงไม่มาก แต่ก็ถึงเอาฉันเซ ถอยหลังไปเลยทีเดียว ฉันเอามือจับหัวด้วยความมึนและเจ็บ พร้อมกับมองเจ้าลูกบอลนั่นที่มันกองอยู่ปลายเท้า ใครว่ะ แม่งเตะไม่ดูคนเลยหรือไงฟ่ะ  ฉันบ่นในใจพร้อมก้มลงไปเก็บลูกบอล พร้อมกับมองหาที่มาของมัน นั่นไง กลุ่มผู้าย กำลังยืนอึ้งกันอยู่ในสนามฟุตบอล และฉันก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งวิ่งมาทางฉัน เขาวิ่งมาหยุดตรงหน้าฉัน พร้อมกับพูด ว่า
" ขอโทษครับ เจ็บมากไหมครับ ผมกับเพื่อนผมไม่ได้ตั้งใจครับ"
 ถามมาได้ว่าเจ็บไหม ลองมาโดนเองไหมล่ะ จะได้รู้ ฉันคิดในใจพร้อมกับมองผู้ชายตรงหน้า หน้าตาดี สูงมาก ขาว อย่างน้อยต้อง180 ขึ้น เพราะตัวฉันนั้น กะ 166 เข้าไปละบวกกับรองเท้าส้นสูง 2 นิ้วของฉันอีก ฉันยังยืนทำหน้านิ่งตามแบบฉบับตัวเองไปตามระเบียบ มันกลายเป็นหน้ากาก ที่ฉันใช้ขึ้นมาปิดบังตัวเอง
"คุณ ๆ คุณ ครับ "
เสียงเรียกของเขาทำให้ฉันหลุดจากความคิดของตัวเอง กลับมาสนใจเหตุการณ์ตรงหน้า
"ค่ะ "
"เจ็บตรงไหนหรือป่าวครับ ผมเห็นคุณยืนนิ่งๆไป" เขาถามฉันมาพลางมองสำรวจเหมือนจะหาแผลบนตัวฉัน ถ้ามมันจะมีมันคงเป็นที่หน้าผาฉันนั่นล่ะ 
" ออ กำลังมึนนะค่ะ เลยไม่ได้ตอบคำถามคุณ ขอโทษนะค่ะ" ฉันบอกเขาออกไปด้วยความไวของปาก ฉันไม่ได้ตั้งใจจะกวนเขาหรอกนะ  ฉันรู้สึกเหมือนว่าเขาอึ้งไปนิดหน่อย 
"มดๆ" ฉันได้ยินเสียงเพื่อนเรียกมาจากทางเดิน จึงหันไปเจอกับไอ้เพื่อนสนิท ฉันกำลังเดินมาทางนี้
" อะไรว่ะ รอตั้งนาน จนต้องออกมาตาม นึกว่าหลงซะแล้วมึง" ทันทีมันมาถึงมันก็ร่ายยาว 
" ก็คงจะถึงนานแล้ว ถ้าไม่โดนลูกบอลหล่นใส่หัว" ฉันบอกมันพร้อมกับทำหน้าเซงใส่
"55555 โดนลูกบอลอัดใส่อีกละซิ แกนี่ไม่ถูกกับไอ้ลูกนี่จริงว่ะ" พอฉันบอกเหตุผลมันไป มันถึงกับยืนหัวเราะ ฉัน เออ แทนมันจะห่วงฉันซักนิดก็ไม่มี นี่ทนคบมันเป็นเพื่อนได้ไงว่ะ
"มึงจะหยุดหัวเราะได้ยังไอ้คุณเพื่อน ถ้ามึงไม่หยุดเดวจะทำให้หยุดเอาไหม" ฉันแหวกใส่มันด้วยความเหลืออด
"เออ หยุดละ ยัยจอมโหด แล้วใครเตะมาโดนแกล่ะ " มันถามฉัน
" คนนี้ละ " ฉันบอกพลางชี้นิ้วไปข้างหลัง
" อ้าว พี่ หมวดโรจน์ เองเหรอครับ "
"ครับ" ฉันได้ยินเสียงผู้ชายคนนั้นตอบ
" มด แก คืนลูกบอลให้พี่หมวดเขาไป แล้วแกกะมากับฉัน เดวไปเอาเค้ก แล้วจะเอาน้ำแข็งปะคบหัวให้ ไป ๆ เดวมันโนนะโว๊ย "
" เออ รู้แล้ว " ฉันบอกพร้อมกับหันหน้าไปเผชิญกับผู้ชายที่หมวดโรจน์อะไรนั่น พร้อมกับยืนลูกบอล ไปให้เขา 
" ขอบคุณครับ แล้วก็ขอโทษอีกครั้งที่ทำให้คุณเจ็บ "
".ค่ะ" ฉันบอกเค้าไป พร้อมหันมาเดินตามไอ้เพื่อนรักไปเอาขนมเค้ก ตกลงวันนี้มันวันดีหรือวันซวยของฉันฟ่ะ เห้อ............