รักนี้สีน้ำเงิน

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1

(ไม่ใช่ว่าไม่ต้องการความรัก แต่ไม่รู้ว่าความรักต้องการฉันไหม ถ้ารักยังมีอยู่จริง อยากรู้ว่าเป็นเช่นไร จะมีสักคนที่ต้องการฉันอยู่ไหม และเขาอยู่ไหน) เสียงเพลงเรียกเข้าโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้ฉันต้อง เหลือบไปมองเจ้าตัวที่ส่งเสียงอยู่ เมื่อเห็นเบอร์ที่โชว์บนหน้าจอทำให้ฉันต้องกดรับ
" ว่าไง " 
"มด แกอยู่ไหนแล้ว ไอ้บ้าฉันมารอแก 20 นาทีโว๊ยแล้วนะ" ทันทีที่ฉันรับปลายสายก็ส่งเสียงโวยวายมาทันที
"อยู่ที่ลานจอดรถแล้ว หาที่จอดรถอยู่ รอแปบ อีก 10 นาที เดวไปถึงร้าน "
" เออ ๆ รีบๆ ละ หิวข้าวล่ะ" 
"อืม" ฉันกดวางสายลงพร้อมกับกวาดตาหาที่จอดรถทันที ให้ตายเถอะ หาที่จอดรถในห้างนี้ละมันเป็นอะไรที่ฉันเกียจสุด หายากมากแถมเป็นห้างดังใจกลางเมืองแบบนี้  .....
ร้านอาหารญี่ปุ่น ชื่อดัง
"ทางๆนี้" เสียงเรียกฉันมากโต๊ะ ด้านใน ทันทีที่ฉันก้าวขาเข้ามาในร้าน...
"ว่าไงแก โทรเรียกฉันออกมานี่มีอะไรย่ะ " ฉันพูดพร้อมกับนั่งลงตรงข้ามเพื่อนสนิทสุดหล่อ ในชุดทหารเรือสีขาว  ทำเอาสาวๆในร้านมองฉันตาขวาง เห้อๆ ฉันชินซะแล้วกะสายตาพวกนี้ยิ่งเวลาเดินกับเพื่อนหนุ่มคนนี้
"สั่งไร ก่อนดิ เดวค่อยคุยกัน มีไรให้ช่วยหน่อย"
"มีเรื่องใช้งาน มิน่า ร้อยวันพันปีไม่เคยคิดจะชวนฉันมากินข้าวสักที"
ฉันบอกออกไป พร้อมกับมือที่เอื้อมไปหยิบเมนูมาดู 
พอฉันสั่งอาหารเสร็จ ฉันกะหันมาจ้องหน้าไอ้เพื่อนตัวแสบ ที่ฉันกับมันรู้จักกันมาตั้งแต่ประถม 
" เรื่องอะไรอีกละทีนี้" ฉันบอกพร้อมกับหยิบแก้วน้ำมาดูด

" ช่วยฉัน ขอน้องยิ้มแต่งงานหน่อยสิ "
" อื้มๆ ได้สิ.... ห่ะ แต่งงาน" ฉันบอกพลางทำสีหน้าตกใจ ไมให้ตกใจได้ไงล่ะ ไอ้นี่มันทั้งเจ้าชู้ กะล่อน ไม่คิดๆๆ ว่ามันจะยอมแต่งงาน ให้ตายเถอะ
" เออ แต่งงาน มึงฟังไม่ผิด ไม่หูฝาดด้วย เรื่องจริง "
" แล้วจะให้ฉันช่วยไรฟ่ะ ฉันไม่ใช่ร้านจัดงานแต่งงานนะโว๊ย"
" มึงกะจ้างร้านมาช่วยดิ เดวเรื่องเงินกูจัดการให้ แต่เพียงอยากได้แกมาเป็นแม่งาน มึงรู้จักน้องยิ้มดี มึงช่วยกูหน่อยนะ กูขอร้องละ"
" ค่าจ้าง "
"อะไร ค่าจ้างไร"
"ค้างจ้างฉันเป็นแม่งานไง จ่ายมาด้วย ไม่งั้นไม่ช่วยนะ" ฉันบอก
"เออ ได้ๆ งกจริงนะ เอาอะไรอ่ะ"
"เค้ก 2 ปอด์ ร้านเดิม วานิลา "
" เค้ก นี่แก ยังไม่เปลี่ยนเลยนะ เรื่องกินเก่งนี่" ทำไงได้ฉันชอบกินขนมนี่น่า
"อื้ม"
หลังจากนั่นบทสนทาของฉันกับเจ้านั่นเกี่ยวกับขอแต่งงานกับน้องยิ้มแฟนสาวมันกะเริ่มขึ้น


คอนโด......
" โอ๊ยเหนื่อยจริง" ฉันบ่นกับตัวเองเบาๆหลังจากขับรถจราจรอันติดขัดมาถึงห้องพัก เล่นเอาซะเกือบสี่ทุ่ม ทั้งๆ ออกจากร้าน ทุ่ม ครึ่งเอง
แต่ฉันกะทนถึสิ้นเดือนนี้ละที่ฉันจะใช้ชีวิตในเมืองหลวง หลังจากนั้นฉันกะจะย้ายไปประจำสาขาที่ สัตหีบ ...ความจริงฉันไม่ใช่คนที่จะย้ายไปหรอกแต่เป็นพี่อีกหนึ่งแต่ว่าพี่เขาดันท้องนี่ซิ งานมันถึงมาหล่นใส่ แต่ก็ดี ได้ตำแหน่งใหม่ แถมเงินเพิ่ม แถมเบี้ยเลี้ยงอีกตั้งหาก แถมไปอยู่นั่นค่าหอก็ไม่เสียด้วย  ไปอาบน้ำดีกว่า จะได้ออกมาเก็บของต่อ......