🚬แหกกฎ🚬

ลำดับตอนที่ #1 : เด็กยังไม่เว้น

"น้องมาทุกวันแบบนี้ สนใจอยากมาเฝ้าร้านช่วยพี่ปะ" เสียงหญิงสาววัยกลางคนเอ่ยขึ้นข้างๆ ซึ่ง...มาตอนไหน-_-  เฝ้าร้านงั้นหรอ...อืม.....

"อืม...ก็ได้นะครับ" ผมยิ้มพร้อมละสายตาจากหนังสือในมือแล้วหันไปมองพี่สาวข้างๆ ก็ดีนะ อยู่ที่บ้านก็ไม่มีไรทำอยู่แล้ว ครับ ผม "ไบร์ท" เรียนเก่งในระดับนึง(ไม่นึงแล้วมั้ง) เวลามีงาน หรือ การแข่งขันเกี่ยวกับวิชาการ หรือโครงงาน ก็ไม่วายเรียกตัวผมตลอด พี่ข้างๆผม คือพี่ "แนน" ชอบสัก ห้าว ถ้าผมไม่ยาวนี่ ผมเรียกอ้ายแนนแล้วครับ แล้วมาดูแลร้านหนังสือ...ทุกคนลองจินตนาการกันนะครับ ว่ามีผู้หญิงห้าวๆ แถมยังสักอะไรเต็มแขน ต่างหูเรียงกันเต็มใบหู มาเฝ้าอยู่ตรงเคาท์เตอร์ร้านหนังสือ...คนเดินผ่านนี่ต้องมีหันมอง ไม่อยากจะพูดถึงว่ารีแอคของคนที่เห็นพี่เค้านี่จะทำหน้ายังไง...เพราะตอนผมเห็นทีแรกยังมีสีหน้าแบบนั้นเลย...

"น้อง น้อง" พี่แนน ร้องเรียกชื่อผม จนทำให้ผมเลิกคิดอะไรเรื่อยเปื่อย เดี๋ยวได้ออกนอกอวกาศแน่นอน 

"ห้ะ คะ..ครับ?" ผมที่เพิ่งรู้สึกตัว

"เหม่อถึงสาวไหนหือออ" พี่แนนยักคิ้วหลิ่วตา พูดเชิงแซวผม แล้วยื่นมือมาจับแก้มผม...มือผมไวกว่าความคิด ปัดออกโดยจะทันที คือผมลืมบอกไปว่าไม่ชอบให้ใครจับตัว ไม่ใช่ว่าผมรังเกียจ แต่ไม่ชอบก้คือไม่ชอบอะคับ มีแค่แม่ของผมเท่านั้นแหละคับที่จับต้องได้ พ่อผมตอนเด้กก็หยอกล้อโดนตัวบ่อย แต่พอโตขึ้นก็เริ่มออกห่าง 

"ขอโทษนะคับ คือผมไม่ชอบให้ใครมาโดนตัวเท่าไหร่  เออ..พี่แนนครับ เดี๋ยวผมกลับบ้านก่อนนะครับ ไว้เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมมาใหม่" 

"อะ...เออๆท่ดๆ พี่ไม่รู้" พี่สาวที่ยืนข้างๆพยักหน้าดูพี่แกก็คงจะรู้สึกผิด พร้อมกับเดินไปยืนที่เคาท์เตอร์ที่เดิม ผมก็เดินออกจากร้านหนังสือตรงไปทางกลับบ้าน ก็จะผ่านพวกร้านอาหาร ร้านขายดอกไม้ ร้านกาแฟ และ ร้าน.........เกมส์

Part'Bess 

 

 เบส ผู้ชายที่ผู้หญิงหมายปอง (ปองออกห่าง) จะทำไรก็ได้ ชีวิตดี ตอนนี้อยู่ร้านเกมส์ หรือบ้านหลังที่สองมาบ่อยจนเจ้าของร้านเรียกว่าลูกแล้ว ม๊าจะฆ่าป๊ามั้ยก็ไม่รู้ถ้ามาได้ยิน ที่จิงถ้าจะซื้อร้านเกมส์ ป๊าก็ซื้อให้ได้ แต่แค่อยากใช้ตังช่วยป๊า เป็นไงกูดีมั้ยล่ะ  ตอนนี้ช่วงปิดเทอมยิ่งมีเวลาให้เกมส์ดาลิ้ง จะขึ้นม.6แล้ว ถึงจะเปิดเทอม โรงเรียนที่ทุกคนเรียกว่าบ้านหลังที่สอง แต่...ไม่ใช่สำหรับกูคั้บ

"เฮ้ย ห่าเจ เลนบนดิ้!" เสียงตะโกนบอกไอ้เพื่อนเจ ที่นั่งข้างๆ

"แล้วใครอยู่เลนกลางวะ" เสียงตอบรับของมันดังขึ้น

"ไอ้เดย์ไง"  

"สัสโชน ไปดูป้อมดิ้ สครีปสะแดกป้อมแล้วไอ้แม่ย้อย!" 

"เออๆ" 

"เฮ้ย!! มาช่วยกูดิ้ มันซุ่มอยู่ป่าแล้วโดดสวบคอกูเนี่ย!"  

เสียงไอ้โชนตะโกนอย่างหัวเสีย นี่แหละ คนกากอะ มันก็กากอยู่วันยังค่ำ 

"เดี๋ยวกูไปเอง พวกมึงทำหน้าที่ไป ใครสวบเพื่อนกู!! " นี่แหละเลือดนักสู้ คนรักเพื่อนอะนะ ไม่โม้ให้อิจฉาเยอะ 

13.50 น.

"เป็นไงไอ้พวกไก่อ่อน!" เนี่ยพวกกากอะ อย่าถามว่าฝั่งไหนชนะ ป้อมกูยังอยู่....ป้อมเดียว แต่ก้ชนะ

"เฮ้ยเดี๋ยวกูออกไปซื้อน้ำหน้าร้านก่อนนะเว่ย" 

ปากเอ่ยขึ้น พร้อมลุกจากเก้าอี้ที่ติดกับโต๊ะคอมเกมส์ 

 "เฮ้ย ไอ้เบส กูขอโค้กป๋องนึง" ไอ้เจตะโกนตามหลังที่กำลังจะเดินออกจากร้านเกมส์ 

"ไมกูต้องซื้อให้" ไม่รู้ว่าทำหน้ายังไงออกไป จนทำให้เพื่อนทุกคนเบ้หน้าทันที 

"กับเพื่อนกับฝูง" ไอ้เจพูดเป็นเชิงตัดพ้อ ตัดพ้อควยไรล่ะ แต่ก็นะ บอกแล้วกูเนี่ยเป็นคนดี รักเพื่อน แค่กับเพื่อนเท่านั้น... แล้วเท้าก็ก้าวเดินออกมาหน้าร้าน เดินไปหยุดที่ตู้กดหน้าร้านเกมส์ มือก็ล้วงกระเป๋าตังค์ออกมา พร้อมเปิดเป๋าตังค์หาเหรียญ หรือจะใช้แบงค์ดี? แต่ในขณะที่กำลังใช้ความคิดมากมาย(?).... 

"พี่ฮะๆ ทำไมพี่ถึงตาตี่ แล้วยังฟันเหยินอีกหละฮะ" อยู่ๆก็มีเด็กกะโปกที่ไหนไม่รู้มาดึงชายเสื้อ ถามด้วยตากลมโต น่าเอ็นดู... น่าดูเอ็นมากกว่าสัส!  เดี๋ยวก็ฟันเฉาะตาแม่งเลยหนิ มาว่ากูฟันเหยิน เดี๋ยวโบกหัวให้กลับไปดูดนมแม่

"มึงว่าใคร" ผลักหัวมันไปที 

"ก็มีแค่ผมกับพี่สองคนนี่ฮะ" โห...ขึ้นเลย มันจี๊ด ฆ่าแล้วเอาศพยัดตู้กดน้ำเลยดีมั้ยวะ 

"กวนตีนกูอ่อ" กูเริ่มจะหมดความอดทนกับมึงแล้วนะ...ไม่ได้ นั่นเด็กไอ้เบส ลมหายใจเข้า~~ ลมหายใจออก....

"แล้วทำไมพี่ไม่ดัดฟันล่ะฮะ" เบสนั่นเด็ก...อย่าหนอ เด็กหนอ เด็กกะโปกหนอ ไม่ไหวแล้วหนอ มือก็ไวไปคว้าคอเสื้อเด็กกะโปกแล้วกระชากเบาๆเข้ามาใกล้ หน้ามันดูเบะๆ อยากจะดึงปากมึงจิงๆ

"ฟันกูไปเฉาะหัวพ่อมึงไง๊ ห้ะ!" ตะคอกแม่งเลย ไม่เบะอย่างเดียว น้ำตานี่แตกพลั๊ก ร้องเลย! กะโปกเอ้ย!

"ฮะ...ฮึก...กะ..ก็พี่ฟัฯเหยินจิงๆนี่ฮะ...อะ..ฮึกฮรือออ..." อย่า  อย่า  อย่าช้าไอ้เบส! ฆ่าแม่งตรงนี้แหละ! มือเตรียมโบกหัวไอ้เด็กกะโปก....  

Part'Birt

"เฮ้ย!! คุณจะทำอะไรเด็กน่ะ!" ผมตะโกนสุดเสียงไปยังผู้ชายคนนึง ที่กำลังรังแกเด็กอยู่ที่ร้านเกมส์ที่ผมกำลังจะเดินไปถึง ผมวิ่งสุดฝีเท้ามาหยุดกึกที่ผู้ชายและเด็ก 

"ปล่อยเด็กเดี่ยวนี้นะ!" ผมบอกพร้อมกับดึงตัวเด็กมาหาตัวแล้วนั่งยองๆดึงผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากางเกงมาซับน้ำตาให้เด็ก

"พี่เขาทำไรหนูครับ หืม" ผมถามเด็กที่อายุน่าจะประมาณ 5-6 ขวบ พร้อมกับลูบผมเด็กคนนี้ ทำไมเด็กต้องมาเจอกับคน....เอ่อจะว่าเหยินก็เหยินเถอะครับ

"ผะ...ผมแค่เห็นว่า...พะ..พี่เขาควรที่จะดัดฟัน..อะ..ฮึก อะฮะ" ผมไม่แปลกใจทำไมเขาจะทำร้าย... แต่นี่เด็กนะเว่ย เด็กอะเด็ก ยังเป็นคนอยู่มั้ยเนี่ย ไม่น่ามั้ง ผมเงยหน้ามองผู้ชายคนที่ดึงคอเสื้อเด็กเมื่อกี้ แม่งหน้าอย่างกวนอะ อันนี้ก็ไม่แปลกทำไมเด็กถึงถามงั้น... แต่ดูจากเสื้อผ้าหน้าผมการแต่งตัว..... เหมือนนักเลงหน้าปากซอยเลยเว่ยเฮ้ย 

"เสือก" เสียงของผู้ชายตรงหน้าที่ว่าออกมาด้วยสีหน้ายียวนกวนบาทากูเหลือเกิน 

"พวกชอบเสือกนี่...เอ้ะไม่ดิ้ ใส่ใจระยะเผาขนหน้าแข้งกูเลย ไมไต่กำแพงมาแล้วปล่อยใยใส่กูเลยวะ" ถ้ากูทำได้ไม่มานั่งว่ามึงมั้ยล่ะ คำเปรียบมึงนี่ก็ช่างคิดไปได้ ไม่ใช่ซุปเปอร์แมนจะมาปล่อยใยได้ไงละเว่ย

"แล้วมาทำร้ายเด็กแบบนี้ เด็กฟ้องร้องคุณได้เลยนะ" ผมพยายามที่จะไม่ใช้คำหยาบ ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะหยาบบบบแค่ไหนก็ตาม 

"ฟ้องร้อง?งั้นหรอ...หึ 555" ดูละครเยอะแน่ๆ หัวเราะได้น่าเอาขี้เถ้ายัดปากตั้งแต่ออกมาอะ คนไรทำร้ายเด็ก ไม่กลัวไปอีก หรือาจจะไม่ใช่แค่คนหน้าปากซอย

"มึงเอาเวลาไปอ่านหนังสือนะเด๋อ แล้วอย่าเสนอหน้าให้กูเห้น" ไอ้!.....ยังมีหน้ามาส่งยิ้มให้กูไปอีก ยิ้มสดใส? หึ ยิ้มกวนบาทา แล้วก็เดินเข้าร้านเกมส์ไป ที่จริงก็อยากเอาเรื่องอยู่หรอก เพราะคนอื่นอาจจะเจอคนแบบนี้เหมือนเด็กคนนี้ก็ได้ ดูดิ้เด็กยังไม่เว้นเลย เผื่อไปตีปากยายหมากกระจายเนี่ย หนักเลย  นึกว่าโลกนี้จะมีแค่ผมคนเดียว...แต่คงไม่ใช่สินะ..............

------------------------------------------------------------------------------------------------

ไรท์ // เอ้า ดีค่ะ เรื่องแรก555 ก็จะน่าเบื่อๆหน่อย เอาจิงๆยัง งง กับคาแร็คเตอร์ของตัวละครอยู่เลย555 เอ้ะคนนี้เป็นคนยังไงนะ คนนี้ควรพูดยังไง งงไปหมด บ๊อบบี้ลูกโหดรั้ยยย555 นั่นเด๊กกกก ฝากหน่อยน้าาา