🚬แหกกฎ🚬

ลำดับตอนที่ #2 : วันแรกของโรงเรียนใหม่

หลังจากวันที่ผมเข้าไปช่วยเด็กน้อยคนนั้น....เดี่ยวๆ เหมือนกูจะเล่าเรื่องผีเลย=_= หลังจากวันที่ไปช่วยเด็กคนนั้นจากวิญญาณอาฆาตที่ตามเด็กคนนั้นมาเพราะเคยมีเรื่องกันในอดีตชาติ......โห ผมคงจะได้กลายเป็นไบร์ท จิตสัมผัส สิ่งที่มองไม่เห็นก็ใช่ว่าจะไม่มี ตอนนี้อาจจะนั่งอยู่ข้างๆคุณก้อ เป็นด้ายยยย ถรุ้ย ไม่ใช่ละ หลังจากวันนั้นนั่นแหละคับ เด็กก็ถามว่า'พี่มาทำอะไรแถวนี้ฮะ'  มาปล่อยใยใส่โจรมั้งน้อง ไม่ใช่ดิ้  ผมเลยบอกน้องไปว่ามาอ่านหนังสือที่ร้านหนังสือ แล้วน้องก็บอกให้พ่อกับแม่พามาหาผมที่ร้านหนังงสือแทบทุกวัน ตอนนี้หกโมงเช้า สงสัยอะดิ้ว่าผมตื่นมาทำไม ก็วันนี้เปิดเทอมวันแรก อืม...ผมเพิ่งย้ายมาเรียนม.6ที่โรงเรียนนี้ สาเหตุที่ย้ายน่ะหรอ ก็ผอ.โรงเรียนนี้เป็นปู่ผม แล้วขอร้องให้ผมช่วยไปคุมห้องบ๊วยที่โรงเรียนเขาให้ที.... ปู่ ผมไม่ใช่คนคุมนักโทษ แล้วผมก็ต้องตั้งใจเรียนเหมือนกัน ปู่...แล้วผมเลือกอะไรได้บ้าง นอกจาก ช่วย และ ช่วย (?)  เอาเป็นว่า ผมได้เป็นสารวัตรนักเรียน และยังเป็นหัวหน้าห้องที่12 คือ....ม.6ยังมี12 ห้อง...คงจะบ๊วยแบบบ๊วยแบบบ๊วย ไรของกู-- โรงเรียนใหญ่จิงๆคับ ห้องนึงนี่ไม่ใช่น้อยๆเลย 30 คนอัพคับ.........ตอนนี้ผมรีบ อย่าชวนผมคุย เอ่อ...ผมก็พูดคนเดียวอยู่แล้วนี่หว่า แต่ทำไมต้องพูดคเดียว? ช่างเถอะคับ เฮ้อออ บ้านผมไกลจากรร.นี้มากกกกกกก แล้วปู่ก็เลย จัดการ ให้ผมหอบผ้าหอบผ่อนให้ไปอยู่บ้านกับปู่ บ้านก็ไม่ได้ใหญ่อะไรธรรมดาๆ มีสนามหญ้านิดๆ สระน้ำเล้กๆ ธรรมดาใช่มั้ยหละคั้บ แล้วพอย้ายมานี่ก็ใกล้โรงเรียนกว่าที่นั่น... ตอนนี้ผมเดินมาถึงหน้าโรงเรียนด้วยขาสองข้าง น่าทึ่งใช่มั้ยล่ะคับ เท้าที่ก้าวฉับๆเหมือนคนเร่งรีบ แค่ที่จิงแล้วปกติของผม ก้าวเดินเข้าหน้าประตูโรงเรียน เรื่องชุดเรื่องเครื่องเขียนปู่ผมเตรียมไว้ให้เลย เหมือนปู่จะบอกทางสิ่งของอะคับ ประมาณว่า"ถ้าเอาของไปแล้ว แล้วไม่ทำตามนะมึ้งงง!!"  ตอนนี้สายตาของผมมองหาไม้กวาด และถังขยะ คือ...ก็รู้ว่าห้องบ๊วย แต่ไม่ต้องชัดเจนขนาดนี้ ขวดน้ำ...ซองขนมแถมเศษขนม...มวนบุหรี่ที่โดนเขี่ยทิ้งแล้ว...ถุงเท้าที่ดูจะละทิ้งแล้ว แต่มึงจะมาทิ้งในห้องแบบนี้ไม่ด้ายยยย!! นั่นมันอะไรน่ะ เต็มห้องเลย... ด้วยความที่อยากรู้ว่าไอ้นั่นมันคืออะไรก็เดินตรงไปที่บริเวณที่มีมันเยอะๆ แล้วก็ก้มลงใช้นิ้วชี้กับนิ้วหัวแม่มือหยิบขึ้นมา ยังไม่ทันจะสำรวจดูดี ผมก็ต้องโยนทิ้งพร้อมกับคิ้วที่ขมวด ปากเริ่มเบะ นะ..นี่มันถุงยาง!!! เชี่ย! ถุงเท้ากูก็ว่าอุบาทแล้ว นี่มึงเล่นถุงยางเลย! เป็นการต้อนรับเพื่อนใหม่ที่ค่ตจะอุบาท มีที่นี่ที่เดียวพิเศษ ใส่ถุงยาง ถุ้ย อี๋ววว ไม้กวาดอยู่ไหนนะ  

"หานี่อยู่หรอ" ก่อนที่ผมจะสำรวจหาไม้กวาด เสียงของใครคนนั้นก็ดังขึ้น ด้วยสัญชาตญาณของผม ก็หันขวับไปตามเสียงก็พบผู้ชายตัวเล็กคนนึง ผมจะไม่บอกว่าเขาเตี้ย จะเรียกตัวเล็กละกันนะคับ ใบหน้าที่คล้ายจะเรียวแต่ก็ดูมีแก้มนิดนึง มีขี้แมลงวันเล็กๆห่างจากใต้ตาเล็กน้อยด้านขวา เขาไม่ได้ยิ้มอะไร ที่มือถือไม้กวาดอยู่ อาา รู้ด้วยแฮะ

"ครับ.." ผมตอบรับเบาๆ ก่อนจะมองหน้าเขาตรงๆ เขาเริ่มก้าวเข้ามาทางผม...

ปึด! โครมม! 

"เฮ้ย! " ขาเขาดันไขว้กันแล้วล้มก่อนจะเดินมาถึงผมอะดิ้ 

"โอ้ย!" เสียงครวญจากคนที่หน้าคว่ำกับพื้น ผมรีบเดินไปหาคนตัวเล็กทันที 

"เป็นอะไรมากมั้ย" ผมถามออกไปพร้อมมือที่ยื่นออกไปแล้วค่อยๆย่อตัวลงไปพยุงคนที่นอนเล่นบนพื้น(?) 

"ไม่เป็นไรหรอก ชินแล้ว แล้วนี่มึงเด็กใหม่ใช่ปะ" เขาลุกขึ้นยืนเต็มตัว ก็ตัวเล็กกว่าผมอยู่ดี..... เจอกันครั้งแรก ก็เรียกมึงกูเลยหรอวะ อะ งั้นคงไม่ต้องสุภาพมากก็ได้มั้ง 

"แต่ดูมึงไม่น่าอยู่ห้องนี้" คนตัวเล็กกว่าว่าออกมาอีก คิดถูกแล้ว ที่นี่ไม่ใช่ที่ของผม

"คือกูต้องมาดูแลห้องนี้" ผมว่าออกไป แต่ไม่ได้บอกว่าปู่ส่งมา เพราะปู่สั่งไว้ว่ายังไม่อยากให้ใครรู้ว่าเป็นหลานผอ.รร.

"ดูแลห้องนี้? อืม...เอางี้ กูจะพามึงไปดูรอบๆโรงเรียนก่อน ว่าแต่มึงสายตาสั้น?" มันถามขึ้นมาขณะพูดเรื่องการพาทัวร์โรงเรียนอยู่ 

"ไม่อะ กูแค่ใส่เฉยๆ ส่วนมากก็ตอนอ่านหนังสือ เพราะกูอ่านหนังสือทุกวันเลยใส่ทุกวัน" ผมพูดไปตามความจิง มันก็คล้ายๆแว่นแฟชั่น แต่ก็ช่วยขยายภาพให้ชัดนิดนึง เป็นแว่นกลมๆที่ผมไม่เคยลืมมันเลย ไปไหนไปด้วย ขนาดไปขี้ยังเอามันไปด้วยอะคับ 

"เด็กเรียนนี่หว่าา แล้วมึงชื่อไร" มันเอ่ยขึ้นพร้อมเดินนำหน้าผมออกจากห้อง 

"ไบร์ท มึงอะ" ผมถามมันกลับ

"จัสติน" โหชื่อ คนประเทศอื่นแน่ๆ 

"มึงคนประเทศไรวะ ไมชื่อจัสติน" อดที่จะถามไม่ได้เลย

"คนทุกที่" เป็นคำตอบที่อยากจับใส่หม้อแล้วถ่วงน้ำไม่ให้ใครหาเจอจิงๆ 

"ก็ประเทศไทยเนี่ยแหละ แม่กูแค่อยากให้กูดูเท่ๆเฉยๆ" แม่มึงคงจะชอบจัสติน บีเบอร์มาก 

จากนั้นมันก็พาผมทัวร์จนออดโรงเรียนที่บ่งบอกให้ทุกคนไปเข้าแถวดังขึ้น ผมรีบไปเข้แถวพร้อมไอ้จัสมันบอกว่าปกติแล้วมันจะไม่ไปเข้าแถว แต่ผมบังคับให้มันมา มันก็เลยเออ ออ เพราะเห็นว่าผมเพิ่งย้ายเข้ามาใหม่ก็เลยเออๆ กูจะไปเป็นเพื่อน ประมาณนี้คับ หลังจากที่ทำกิจกรรมหน้าเสาธงเสร็จ ผอ.หรือปู่ผมก็ขึ้นไปพูดหน้าเสาธง

"วันนี้วันเปิดเรียนวันแรก เห็นเด็กๆทุกคนยิ้มแย้มแบบนี้ สงสัยคิดถึงผอ.กันช่มั้ยครับ" ผมเพิ่งรู้ว่าปู่หลงตัวเองขนาดนี้ แต่ก็ทำให้นักเรียนขำได้ทั้งโรงเรียน 

"ทุกคนคงรู้จักประธานนักเรียนแล้ว แต่มีอีกคนที่ทุกคนต้องรู้จักเอาไว้ เบศดา พนารักษ์ สารวัตรนักเรียน เชิญขึ้นมาพูดหน้าเสาธงครับ" แค่พูดเอ๊ง จิ๊บๆ ห้ะ!! เดี๋ยวๆ เมื่อกี้บอกให้ผมขึ้นไปหน้าเสาธง ปู่... เกิดมาเพื่อฆ่าผมโดยแท้ ผมค่อยๆก้าวเดินไปยังหน้าเสาธง จนหยุดตรงหน้าปู่แล้วปู่ก็ยื่นไมค์ มาให้ แหม่ ไวเชียวนะผอ. 

"สวัสดีครับ ผมเบศดา พนารักษ์ หรือ ไบร์ท เป็นสารวัตรนักเรียนที่นี่ครับ ผมจะตรวจดูทุกที่ ให้ทุกคนจำกฎของโรงเรียนให้ดีนะครับ ขอบคุณครับ" พอพูดจบก็มีคนปรบมือสียงดัง พร้อมกับเสียงซุบซิบจากข้างล่าง บางคนก็...

"กรี๊ดดดดด แกรรรรงานดีย์ กูจะเอาขยะมาเทใส่โรงเรียนเผื่อจะได้เจอเขา อรั้ยย" ไม่ได้ยินหรอกครับ คนเยอะ แถมผมยังอยู่ไกลจากนักเรียนอีก 

"เอาล่ะ ผมจะบอกกฎของโรงเรียนอีกครั้ง" ผอ.จับไมค์จากมือผมไปแล้วพูดขึ้น

" ผู้ชายม.ต้นห้ามไว้ยาวระต้นคอลงไป และผมข้างหน้าห้ามขยุมได้ ม.ปลายห้ามยาวเกินกำหนด " ผอ.ก็ร่ายกฎที่ยาวเหยียดจนสองข้อสุดท้าย

"โดดเรียน จะเรียกผู้ปกครอง ห้ามนำสารเสพติดเข้ามาภายในโรงเรียน" คงไม่มีใครกล้านำเข้ามาหรอกมั้ง

"ผอ.พูดไปก็เท่านั้นอะ ไม่เห็นจะมีใครทำตามเลย บางทีก็สงสารแกนะ" 

"สงสารไร55 เขายังไม่สงสารเราเลย แค่หิวข้าวแล้วเอาข้าวขึ้นไปกินบนชั้นเรียนแค่นี้ยังลงโทษ ก็สมแล้วล่ะ" เสียงข้างล่างเริ่มดังกระหึ่มขึ้นมา เหมือนไม่มีใครได้ฟังสิ่งที่ผอ.ได้กล่าวไปนั้น แต่ก็มีหลายกลุ่มที่ฟังที่ผอ.พูด น่าจะเป็นห้องต้นๆ หรือที่เรียกว่าห้องคิง 

"ช่วยปู่หน่อยนะตาไบร์ท" ผอ.ที่ยืนข้างๆ หันมากระซิบบอกผม ก็ช่วยไม่ได้ คงต้องช่วยแล้วแหละ หลังจากนั้นผอ.ก็ปล่อยนักเรียนให้ขึ้นชั้นเรียนตามปกติที่โรงเรียนอื่นก็ทำ ว่าแต่ ตอนเข้าแถว ทำไมห้องผมมันมีแค่ 10 คน มีแต่ผญ.ทั้งนั้น มีแค่ผมกับไอ้จัสสองคนที่เป็นผช. ทั้งๆที่ในห้องมีตั้ง 25 คน คือห้องบ๊วยน้อยที่สุดแล้ว น้อยสุดก็ห้องม.6/12 เนี่ยแหละครับ พอขึ้นมาบนห้องผมก้ต้องเบะหน้ารอบที่ล้านได้ที่เดินเข้ามาในโรงเรียนนี้ กลิ่นบุหรี่นี่คลุ้งไปถึงดาวเนปจูนแลว้มั้ง พอก้าวเข้าห้องมาก็ต้องเบิกตากว้าง นี่ห้องเรียน!? ทุกสายตาที่มองผมกันเป็นตาเดียว ไม่ได้ จะมาทำให้ห้องเรียนเป้นแบบนี้ไม่ได้ ต้องทำไรซักอย่างแล้ว 

"นี่ทุกคนครับ! ในเมื่อผมมาอยู่ตรงนี้ จะไม่มีการสูบบุหรี่ หรือทำอะไรที่ผิดกฎโรงเรียน" หลังจากที่ผมประกาศกร้าวออกไป ห้องทั้งห้องก็ปกคลุมไปด้วยความเงียบ ป่าวนะ ผมไม่ได้ฆ่าใคร เหมือนโดนจับผิดเลย จากนั้นเสียงหัวเราะก็ดังขึ้นดังมาก มึงสะใจใครมาวะ ตกได้ปลาวาฬ? 

แล้วก็มีเสียงๆนึงพูดออกมา " 55555สัส คิดว่ามึงเป้นใคร ห้ะ น้องติ๋มมมมม5555" พอพูดจบก็หัวเราะขบขันเพื่อนที่อยู่ในห้องนี้ก็ระเบิดหัวเราะออกมา กูไม่ใช่ตลกคาเฟ่ อย่ามาหัวเราะ 

"เป็นสารวัตรนักเรียนไงครับ เพราะงั้นเลิกดูดบุหรี่ที่คาปากได้แล้วครับ" เข้าสู่สภาวะเงียบ เงียบแบบที่ว่า ถ้ามดเดินเหมือนแผ่นดินไหวอะคับ 

"มึงกวนตีนกูหรอวะ งั้นแดกตีนหน่อยมั้ยติ๋ม" เป็นคนเดิมที่ว่าออกมาพร้อมลุกจากโต๊ะ ไม่ใ่ชเก้าอี้นะ มันนั่งโต๊ะ เออทุกคนรู้แหละครับ แล้วเดินเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ พร้อมมือที่ยื่นมากำคอเสื้อผม ดึงเข้าไปใกล้ รูปร่างสูงใหญ่กำยำ น่าเกรงขามแต่ไม่ใช่ผม 

ผลัก! ผมผลักมันเต็มแรงจนมันเซถลาไปด้านหลัง 

"อ่อ นี่อยากลองดีกับกู?" เขาว่าขึ้น เลือดก็ดูจะปุดขึ้นเต็มหน้า เอาไงดีวะ แจ้งตำรวจเลยดีมั้ย 

"คิดว่าทำไรผมได้ก็ลองดูสิครับ ถ้าผอ.รู้เข้า หรือแม้กระทั่งผู้ปกครอง ที่ส่งคุณมาเรียนถ้ารู้เรื่องคุณจะเป็นยังไง 

"มึง!!" อันที่จริง ผมพอจะรู้เรื่องเขามาบ้างจากผอ. เมล เป็นมือขวาของหัวโจก แล้วพ่อแม่ยังไม่รู้ว่าเขาเป็นแบบนี้ ที่บ้านก้ดูเขาจะว่านอนสอนง่ายสำหรับพ่อแม่ ทำไมผอ.ถึงไม่จัดการด้วยการเอาพ่อม่มาเป็นประกันน่ะหรอครับ? ก็เพราะว่าเคยคิดจะไปบอกแล้วแต่ดันโดนขู่ว่าจะทำร้ายผอ. ผอ.ก็ไม่กล้าทำอะไร ที่นี่นักเรียนคุมครับ ถ้าผอ.ทำไรไม่ได้ แล้วผมจะทำได้ไงล่ะเว่ย! 

"่อ้อ แล้วก็ ถ้ายังคิดจะทำไรผมอยู่ล่ะก็ ผมมีเบอร์ผู้ปกครองของคุณนะ โทรปุ๊ป คงรับปั๊ป ผมไม่กลัวคุณหรอกนะ เพราะผมเป็นศิษย์เก่าบัวขาวนะบอกเลย ไม่เชื่อเดี๋ยวโทรโชว์เลย" ผมยิ้มบางเบาๆ กำลังสู้ไม่ได้ ก็ต้องสู้ด้วยปัญญาเนี่ยแหละ 

กูไม่กลัวหรอกบัวขาว  ฝากไว้ก่อนเถอะมึง" อย่าฝากนะ ไม่ชอบรับฝาก หลังจากที่ฝากผมไว้ เจ้าตัวเลยออกจากห้องไปเลย ไม่มีวี่แววจะกลับมา 

คาบเช้าคาดว่าครูจะประชุมอยู่ ปล่อยให้เด็กนักเรียนคุยกันจนหายคิดถึงล่ะมั้ง 

จนตอนนี้เที่ยงแล้วครับ ผมกินข้าวเสร็จก็เลยเดินสำรวจ โรงเรียน สงสัยล่ะสิไอ้จัสไปไหน มันไม่ได้ขึ้นห้องมากับผมหรอก มันบอกว่าตอนบ่ายค่อยขึ้น เดินดูเรื่อยๆจนเจอใครบางคนกำลังก้าวขาข้ามกำแพงโรงเรียนไปแล้วข้างนึง เดี๋ยวๆ โต้งๆงี้เลย? 

"นั่นคุณจะทำอะไรน่ะ!"

"ไม่เห็นหรอ กูกำลังปีนกำแพงไง"

ถ้าไม่ติดว่าที่นี่โรงเรียน ผมเขวี้ยงรองเท้าไปแล้ว==; 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 

เอ้ะ ใครหว่าาาา555 อย่างที่ทุกคนรู้กันแหละค้าา 

ไบร์ทจะเปลี่ยนโรงเรียนนี้ได้มั้ยนะ เป็นกำลังใจให้น้องด้วยน้าา

แล้วจะได้รู้ว่าคนที่ปีนกำแพงอยผุ่คือคนที่ทุกคนคิดมั้ย