คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : นายเป็นใคร?
The Fic.
ยัยแคสสิโอเปียสุดซ่าส์กับนายคราสโนว่าหน้าหวาน
ตอน นายเป็นใคร?
วันนี้ก็เหมือนทุกๆวันที่นักเรียน ม.6 อย่างฉันต้องไปโรงเรียนตามปกติ แต่อีกไม่นานหรอกโรงเรียนก็จะปิดเทอมแล้ว แต่ช่วงนี้สิ่งที่ยุ่งที่สุดสำหรับฉันก็คือการตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือเพื่อสอบชิงทุนไปเรียนต่อมหาลัยที่เกาหลี อิอิ มันเป็นความฝันของฉันเลยล่ะ เอ๊ะ!แล้วนั่นเด็กผู้หญิง ม.ต้นกำลังมุงอะไรอยู่ตรงหน้าประตูโรงเรียนของฉันอ่ะ น่าสนใจแหะ ไปดูด้วยดีกว่า
"พี่เป็นลูกครึ่งเกาหลีด้วยเหรอคะเนี้ย ว่าแล้วทำไมหน้าขาวจั๊วขนาดนี้ ฮิๆ"
"แล้วพี่ชื่ออะไรคะ?"
"พี่พูดไทยได้ชัดจังค่ะ^o^"
"พี่มาหาใครเหรอ ผู้หญิงหรือเปล่า?"
"พี่นี่หล่อลากไปเลย สนใจมีกิ๊กป่ะคะ คิกๆ"
โอ้ย!ที่แท้ก็พวกบ้าผู้ชาย เชอะ!งั้นฉันไม่สนแล้ว ไปดีกว่า...
"เธอ!" ....! เรียกใครว่ะ
".....??" ฉันหันหน้ากลับไปมองตามเสียงเรียก เสียงดังมาจากทางเด็กผู้หญิงกลุ่มเมือกี้ แล้วฉันก็เห็นสายตาอาฆาตจากเด็กผู้หญิงพวกนั้นจ้องมาทางฉัน และอีกอย่างที่เห็นก็คือ คนหล่อ หน้าขาวๆ ตัวสูง กำลังยืนยิ้มแป้นโบกไม้โบกมือมาทางฉัน และขณะที่ฉันกำลังยืนงงอยู่ นายนั่นก็วิ่งมายืนอยู่ตรงหน้าฉันแล้ว
"^o^! ดีใจจัง หาเธอเจอง่ายกว่าที่คิด แหะๆ" นายนั่นยืนยิ้มเขินๆ เกาหัวอยู่ตรงหน้าฉัน นี่..นายนี่มันกำลังพูดกับฉันเหรอ
"เอ่..อ..พูดกับฉันเหรอ??"
"!? ..เธอจำฉันไม่ได้เหรอ O-O!"
"หือ??..นายเป็นใครเหรอ?? O+O? " นายนั่นหน้าจ๋อยลงนิดนึง แล้วจากหน้าจ๋อยๆก็เปลี่ยนเป็นหน้าเศร้า
"เธ..อจำฉันไม่ได้จริงๆอ่ะเหรอ..." จะว่าไปนายนี่ก็หน้าตาคุ้นๆแหะ แต่ฉันเคยมีคนรู้จักหล่ออย่างนี้กับเค้าด้วยเหรอ เง้อะ! แต่ฉันไม่รู้จักนายจริงๆนี่นา
"ขอโทษนะ...ฉันไม่รู้จักนายหรอก จำคนผิดหรือเปล่า"
"...ติ๊งค์" !!!!
"นาย!รู้จักชื่อฉันด้วยเหรอ0=0??"
"ติงติ๊งค์" .....!! ติงติ๊งค์งั้นเหรอ คนๆเดียวที่เรียกชื่อฉันอย่างนี้ ไอ้เด็กบ้าเมื่อ4ปีก่อนที่มันทิ้งฉันแล้วก็หายหัวไป
"....ป..ปริ๊นซ์" นายนั่นหน้าชื่นทันทีที่ฉันเรียกชื่อนั้น เป็นไปได้ยังไงกัน แฟนคนแรกของฉันตอนอยู่ ม.ต้น แฟนที่บอกเลิกฉันโดยไม่มีสาเหตุ ไอ้หมอนั่นที่ทำฉันอกหักแล้วก็หายหัวไป เด็กผู้ชายตัวเล็กผอมก๊องแก๊งเหมือนเด็กขาดสารอาหาร หน้าขาวซีดเผือกยังกะกระดาษ ตอนนี้หมอนี่เปลี่ยนไปมากขนาดนี้เลยเหรอ
"นั่นไง!เธอต้องจำฉันได้ดิ เธอไม่ลืมฉันหรอก เย้ๆคิดถึงจังเลย!!" แล้วไอ้หมอนี่ก็ดึงฉันเข้าไปกอดเฉยเลย ตอนนี้สายตาหลายๆคู่ที่เดินผ่านไปผ่านมาหน้าโรงเรียนกำลังจับจ้องมาที่ฉันกับปริ๊นซ์ด้วยอารมณ์ที่แตกต่างกันไป
"ปล่อยน๊ะ!!! " ฉันผลักปริ๊นซ์ด้วยพลังมหาศาลทั้งหมดที่ฉันมี หมอนั่นคงตกใจกับเสียงตะโกนฉันจึงรีบปล่อยมือออกทันที แล้วฉันก็วิ่งเข้าโรงเรียนไปเลย พอหันกลับไปมอง ก็เห็นหมอนั่นกำลังถูกลุงยามไล่ให้ออกไปจากบริเวรหน้าโรงเรียน
สี่ปีที่แล้ว....ตอนที่ฉันกำลังอยู่ ม.2 ฉันมีแฟนคนหนึ่งเค้าเป็นแฟนคนแรกของฉัน แล้วเค้าก็บอกฉันว่า ฉันคือรักครั้งแรกของเค้า เค้าชื่อปริ๊นซ์ ปริ๊นซ์เป็นลูกครึ่งไทย-เกาหลี แม่เป็นคนไทย พ่อเป็นคนเกาหลี แต่ได้ยินว่าพ่อกับแม่แยกทางกัน ปริ๊นซ์ก็เลยอยู่กับแม่สองคนที่เมืองไทย ปริ๊นซ์ดูตัวเล็กผอมกว่าฉันมากและเตี้ยกว่าฉันสองเซนติเมตร เค้าเป็นคนที่ร่างกายไม่ค่อยจะแข็งแรง ชอบแพ้ฝุ่นแพ้อากาศร้อนๆ และก็แพ้อาหารเค้มบางอย่าง แต่เค้าก็ยังดูร่าเริงสดใสกับทุกคนเสมอ เราสองคนเรียนห้องเดียวกันและเป็นคู่รักคู่แรกในห้อง เพื่อนๆก็เลยเชียร์เราเป็นพิเศษ แล้วอยู่ๆ วันหนึ่งปริ๊นซ์ก็บอกเลิกฉันโดยไม่มีสาเหตุ ตอนนั้นฉันโกรธและโมโหหมอนั่นมาก และจากวันนั้นฉันก็ไม่ได้เจอเค้าอีกเลย มารู้จากอาจารย์ทีหลังว่าหมอนั่นย้ายไปเรียนที่แคนาดา
จากวันนั้นมาฉันก็พยายามลบปริ๊นซ์ออกไปจากความทรงจำ แต่มันไม่ง่ายเลยนายนั่นได้จากไปพร้อมกับเอาความสดใสในชีวิตของฉันไปด้วย แต่วันหนึ่งสิ่งที่ทำให้ฉันมีความสดใสขึ้นมาอีกครั้งก็คือวันที่ฉันได้เจอกับเจ้าชายทั้งห้าคนที่เรียกตัวเองว่า 'ดงบังชินกิ' พวกเค้าทำให้ฉันมีความฝันและความหวังขึ้นมาอีกครั้ง...ฉันยิ้มให้กับทุกคนได้อย่างสดใสอีกครั้งก็เพราะพวกเค้า
ความคิดเห็น