คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : ตอนที่ 18 : Please, Don't love me (100%)
My Love My Slave
ตอนที่ 18 : Please don't love me
บรรยายกาศที่ทั้งสองนั่งอยู่บนเตียงสีขาวนุ่มทำให้ดาจองอัดอัดอยู่ไม่น้อย ถึงจะช่วยเหลือเธอไว้ก่อนหน้านี้แต่ใช่ว่าคิมจีวอนจะไว้ใจได้ ด้วยความโหดร้ายที่เขาเคยฝากไว้กับเธอในห้องนี้ บนเตียงหนานุ่มหลังนี้ ยิ่งคิดยิ่งหวั่นใจว่าเขาจะลงมือทำอะไรเธออีกหรือไม่
“หิวมั๊ย อยากกินอะไรรึเปล่า" อีกคนบนเตียงเอ่ยถามทำลายความเงียบ
ดาจองส่ายหน้าแทนคำตอบ เธอพิจารณาอีกฝ่ายอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะเอ่ยถาม
“ความจริงแล้วคุณเป็นยังไงกันแน่ คิมจีวอน? ทำไมวันนั้นถึงไม่ช่วยฉัน แต่เมื่อคืนคุณกลับช่วยฉัน"
คำถามที่อยู่ในใจหญิงสาว ทำไมบางครั้งเขาถึงโหดร้ายกับเธอราวกับว่าเป็นปีศาจ แต่บางครั้งเขาก็ดีกับเธอราวกับเป็นเทพบุตร เธออยากรู้ว่าความจริงแล้ว คิมจีวอนเป็นคนแบบไหนกันแน่ เพราะถ้าอีกฝ่ายยิ่งทำดีกับเธอมากเท่าไหร่ กำแพงความเกลียดชังที่เธอสร้างไว้เพื่อปิดกั้นเขาอาจจะสั่นคลอและพังทลายลงมาได้ในที่สุด
ชายหนุ่มชะงักนิ่งไม่ได้ตอบคำถามใดๆ เขาเองประหลาดใจอยู่มากทีเดียวที่หญิงสาวถามคำถามนั้นออกมา ความจริงแล้วเขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมบางครั้งเขาถึงดีกับเธอ บางครั้งเขาถึงร้ายกับเธอ บางทีสิ่งที่ซ้อนไว้ลึกๆข้างในอาจจะเป็นคำตอบของคำถามนี้ก็เป็นได้
“แล้วแต่เธอจะคิด แต่ถึงแม้เธอจะคิดยังไง สุดท้ายเธอก็ต้องเชื่อฟังและทำตามที่ฉันสั่งอยู่ดี"
คำตอบที่หญิงสาวได้รับไม่น่าพิสมัยเลยแม้แต่น้อย หญิงสาวจำได้ดีถึงสัญญาที่เขาและเธอได้ตกลงทำร่วมกัน สัญญาที่เปลี่ยนชีวิตเธอไปตลอดกาล
“แล้วเมื่อไหร่คุณจะปล่อยฉันไปซักที? เมื่อไหร่จะเลิกยุ่งกับชีวิตฉันซักที" น้ำเสียงที่แข็งกร้าวกว่าเมื่อครู่ดูเหมือนเป็นการยั่วโมโหอีกฝ่ายเสียมากกว่า
“เมื่อไหร่หน่ะเหรอ ก็เมื่อฉันเบื่อเธอแล้วไง ของเล่นของฉัน" พูดพร้อมกับเชยคางอีกฝ่ายก่อนจะสะบัดทิ้งเบาๆ
ศักดิ์ศรีของหญิงสาวไม่เหลือแล้ว ศักดิ์ศรีของเธอถูกอีกฝ่ายทำลายลงอย่างย่อยยับ แม้แต่ความเป็นคนคิมจีวอนก็ไม่มีเหลือให้เธอ สำหรับเขาเธอเป็นเพียงแค่ของเล่นชิ้นหนึ่ง ไร้ชีวิต ไร้จิตใจ ไร้ความเป็นคน และสำหรับดาจองเขาก็คือปีศาจในคราบมนุษย์เช่นกัน
“ฉันจะกลับบ้าน" หญิงสาวกล่าวขึ้น
“ฉันไม่ให้เธอกลับ!" จีวอนสวนกลับทันควัน
“แต่ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่ ไม่อยากอยู่กับคนอย่างคุณ" คำพูดของหญิงสาวทำให้ใจของจีวอนกระตุกวูบ
“ถ้าฉันสั่งให้เธออยู่ที่นี่ เธอก็ต้องอยู่"
“คุณไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉันนะ"
“แน่ใจเหรอ? หรือจะให้ฉันเอาสัญญานั่นมาให้เธอดูอีกรอบมั๊ย เธอจะได้รู้ว่าฉันมีสิทธิ์หรือเปล่า"
คิมจีวอนกระชากหญิงสาวลงจากเตียงก่อนจะลากพามายังตู้เซฟส่วนตัวที่อยู่ไม่ไกล เธอจำได้ว่าตู้เซฟนี้เองที่เป็นที่เก็บสัญญาฉบับนั้นเอาไว้ เขาเปิดตูเซฟก่อนจะหยิบซองกระดาษาสีน้ำตาลที่ภายในบรรจุสัญญาที่่ดาจองได้ทำไว้กับเขา
“ดูซะ เผื่อเธอจะจำไม่ได้ และถ้าเธอยังจำไม่ได้อีกฉันก็จะส่งไปให้แม่เธอดู เผื่อแม่เธอจะได้ช่วยเตือนเธอให้จำได้บ้าง"
“อย่านะ" ดาจองขอร้อง สงครามครั้งนี้ท้ายที่สุดแล้ว คิมจีวอนก็เป็นฝ่ายชนะ
“ว่าง่ายแบบนี้ค่อยน่ารักหน่อย"
“แต่ฉันมีข้อแม้" ดาจองไม่ยอมแพ้ง่ายๆ เธอต้องการต่อรองบางอย่างกับเขา
.
.
.
.
.
เพลงอิเล็กทรอนิกทันสมัยเปิดดังไปทั่วร้าน บุหรี่และแอลกอฮอล์ส่งกลิ่นไปทั่ว วัยรุุ่นชายหญิงต่างโยกย้ายกันอย่างสนุกสนาน เว้นแต่ชายหนุ่มหน้าหวานที่นั่งกระดกเหล้าชั้นดีด้วยสีหน้าเคร่งเครียดอยู่บริเวณปลายบาร์ด้านในสุด วิสกี้แก้วแล้วแก้วเหล่าถูกเสิร์ฟให้คิมดงฮยอกตลอดระยะเวลา 2 ชั่วโมงที่ผ่านมา ภายในหัวย้อนนึกถึงภาพของหญิงสาวที่เขารักตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัวพร้อมกับน้ำตานองหน้า สายตาขยะแขยงและผิดหวังในตัวเขาที่มองมาทำให้ดงฮยอกรู้ตัวว่าเขาได้ทำสิ่งที่ไม่สมควร ถ้าเขาย้อนเวลากลับไปได้เขาจะไม่ทำแบบนั้นแน่นนอน ยิ่งคิดยิ่งโกรธตัวเอง เขาไม่น่าทำตามคำแนะนำของ ใครบางคน เลย ทั้งเรื่องทำร้ายคิมจินฮวานและเรื่องของดาจอง แต่ก่อนที่ความคิดของเขาจะตะเลิดไปไกลมือหนึ่งหนึ่งตีเข้าที่บ่าเขาอย่างจัง ดงฮยอกได้สติคืนกลับมาก่อนจะหันมองตามแรงกระแทก คิมจีฮเย ยืนท้าวสะเอวอยู่ตรงนั้นพร้อมกับส่งสายตาอาฆาตรมาที่คิมดงฮยอก
"จะดื่มให้เมาไปเลยใช่มั๊ย ดื่มแล้วทุกอย่างมันจะดีขึ้นมาใช่มั๊ย" จีฮเยตะโกนใส่อีกฝ่ายแข่งกับเสียงเพลงดังสนั่น หลังจากโทรศัพท์หาดงฮยอกและรู้ว่าเขากำลังดื่มอยู่เธอจึงตัดสินใจรีบออกมาจากบ้านเพื่อพาตัวเพื่อนสนิทกลับบ้าน และแน่นอนว่าเธอยังคงไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างดงฮยอกและดาจอง
"..."
"ยิ่งนายทำตัวแย่แบบนี้ ดาจองยิ่งไม่มีทางหันกลับมามองนาย" จีฮเยพูดเรียกสติอีฝ่าย
"แล้วถ้าฉันเป็นคนดีแบบจินฮวานฮยอง ดาจองจะหันมามองฉันมั๊ย?"
"..."
"ก็เปล่า...ดาจองไม่มีทางหันมามองฉัน ฉันถึงต้องทำทุกอย่าง ทำแม้แต่.." ดงฮยอกแสยะยิ้มทั้งน้ำตาก่อนจะยกวิสกี้แก้วเดิมที่วางอยู่ตรงหน้ากระดกเข้าปาก ในเวลานี้แอลกอฮอล์คือเพื่อนที่ดีที่สุดสำหรับเขา
"ฉันเข้าใจนะ..เวลาเรารักใครสักคน เราก็อยากได้หัวใจเขาคืนมา แต่ดงฮยองอ่า..เรื่องของหัวใจมันบังคับกันไม่ได้กรอกนะ"
"..."
"มันจะดีกว่ามั๊ยถ้าเราทำทุกอย่างเพื่อให้คนที่เรารักมีความสุข"
จีฮเยพูดเพื่อปลอบใจดงฮยอกและปลอบใจตัวเองในเวลาเดียวกัน
"เธอจะไปรู้อะไร..เธอไม่เคยรักใครหนิ!!" ดงฮยอกพลั้งปาก
คำพูดนั้นทิ่มแทงใจของจีฮเยให้เจ็บปวด ไม่ใช่ดงฮยอกหรอกเหรอที่เธอ รัก เสมอมา ไม่ใช่ดงฮยอกหรอกเหรอที่เธอพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้เขามีความสุข จีฮเยนึกถึงสิ่งที่ทำลงไป ความรักที่เธอมีให้เขาแต่เขากลับมองไม่เห็นมัน มิหนำซ้ำยังขอให้เธอช่วยให้เขาได้สมหวังกับดาจอง และเป็นจีฮเยที่โง่เองที่คิดว่าการทำทุกอย่างเพื่อให้คนที่เธอรักมีความสุขจะทำให้เธอมีความสุขด้วยเช่นกัน
ท้ายที่สุดเธอก็ ทรยศพี่ชายตัวเอง!!
"ดงฮยอก จินฮวานโอปป้ากำลังจะขอคบกับดาจอง ถ้านายไม่อยากเสียดาจองไป รีบไปห้ามพวกเขาสองคนซะ ที่..."
'เธอนี่มันโง่จริงๆเลย คิมจีฮเย' เธอได้แต่คิดในใจ
"ใครว่า เพราะฉันก็มีคนที่ฉันรักเหมือนกับนายนั่นแหละ" น้ำใสเอ่อล้น จีฮเยพยายามควบคุมตัวเอง นิ้วทั้งสิบจิกกระโปรงสีน้ำเงินแน่นพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้
เมื่อดึงสติคืนมาได้ ดงฮยอกจึงรู้ว่าประโยคเมื่อครู่เขาไม่ควรพูดมันออกไป ไม่ควรเลยจริงๆ
"จีฮเยอ่า...ฉันขอโทษนะ"
"ฮึก!" จีฮเยพยายามอย่างที่สุดแล้วที่จะสะกดน้ำตาของตัวเองเอาไว้ แต่ดูเหมือนว่ามันจะเกินกว่าที่จีฮเยจะควบคุมได้ น้ำตาไหลรินอาบแก้วและนั่นยิ่งทำให้ดงฮยอกรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่
ท้ายที่สุดกลับกลายเป็นดงฮยอกที่พาจีฮเยออกมาจากสถานบันเทิงแห่งนั้น เขารู้สึกผิดที่พูดกับอีกฝ่ายเช่นนั้นแต่ก็ไม่รู้ว่าจะต้องปลอบใจเธอเช่นไร หญิงสาวเอาแต่ร้องไห้และไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงง่ายๆ ถึงแม้เข้าจะขอโทษและพยายามบอกให้เธอหยุดร้องไห้แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล
“หยุดร้องไห้เถอะจีฮเย เดี๋ยวฉันไปส่งเธอที่บ้านนะ" ดงฮยอกกล่าวเรียบๆ ถึแม้ว่าตัวเองจะเริ่มมึนแต่จะปล่อยให้หญิงสาวที่กำลังร้องไห้กลับบ้านเองนั้นดูจะใจร้ายไปเสียหน่อย
ดงฮยอกตั้งท่าจะโบกแท็กซี่เพื่อพาหญิงสาวกลับบ้านที่อยู่ไกลออกไปประมาณ 30 นาที แต่มือน้อยของจีฮเยคว้าแขนของดงฮยอกไว้เป็นเชิงห้าม เขาหันมามองหน้าอีกฝ่ายอย่างสงสัย
"นายตัดใจจากดาจองได้มั๊ย" คำพูดที่ทำให้ดงฮยอกถึงกับหยุดนิ่ง
"..."
“ขอแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว ตัดใจจากดาจองได้มั๊ย”
“จีฮเยอ่า..."
"เป็นฉันได้มั๊ยที่อยู่ในสายตานาย...ฮึก...เป็นฉันได้มั๊ยที่นายคิดถึงอยู่ทุกเวลา" พูดทั้งที่ยังสะอึกสะอื้นอยู่เช่นนั้น
“เป็นฉันได้มั๊ย..."
“พอเถอะจีฮเย"
จีฮเยส่ายศีรษะแทนคำตอบ ตอนนี้ความรู้สึกของเธอมันมากเกินกว่าจะเก็บเอาไว้อีกแล้ว
“นายยังไม่ต้องชอบฉันตอนนี้ก็ได้ ฉะ ฉันรอได้...แต่ให้โอกาสฉันได้มั๊ย ฮึก.."
"อย่าชอบฉันเลยจีฮเย"
เพียงแค่ประโยคเดียวเท่านั้น
เพียงแค่ประโยคเดียวเท่านั้นจริงๆ โดยไม่ต้องมีคำพูดอื่นใด จีฮเยปล่อยแขนที่เหนี่ยวรั้งดงฮยอกไว้ก่อนจะเดินจากไปเงียบๆคนเดียว
ใจจริงดงฮยอกอยากเดินตามเธอไป อย่างน้องเขาก็อยากไปส่งเธอให้ถึงบ้าน แต่ถ้าเขาไปมันจะกลายเป็นทำร้ายอีกฝ่ายเปล่าๆ จีฮเยต้องตัดใจจากเขา เพราะคนเดียวที่อยู่ในใจเขาคือ จองดาจอง และเขาไม่มีวันเปลี่ยนใจเด็ดขาด
หลังจากได้ยินประโยคทิ่มแทงใจจากเพื่อนชายคนสนิท จีฮเยก็เดินเตร่ไปเรื่อย น้ำใสคลอดวงตาคู่สวยทำให้เธอมองเห็นทางข้างหน้าได้ไม่ชัดเจนนัก จีฮเยเดินชนคู่รักคู่หนึ่งก่อนจะชนกับพนักงานออฟฟิศที่ออกมาดื่มยามค่ำคืนอีกเป็นครั้งที่สอง แม้ไม่ได้แตะต้องแอลกอฮอล์แต่ขาทั้งสองข้างกลับเดินไม่ตรงทางเสียดื้อๆ มันเหมือนจะทรุดลงได้ตลอดเวลา จีฮเยยังคงเดินต่อไปเรื่อยๆโดยไม่รู้จุดหมายปลายทาง ก่อนที่ร่างไร้สติจะชนเข้ากับอกกว้างเข้าอย่างจัง
"ขอโทษค่ะ" จีฮเยกล่าวโดนไม่ได้สนใจมองหน้าคู่กรณีเลยแม้แต่น้อย
จีฮเยกำลังจะเดินจากไปแต่มือหนารั้งเธอไว้ก่อนจะดึงเธอเข้าสู่อ้อมกอด มือของชายหนุ่มตรงหน้าจับเข้าที่หัวของหญิงสาวอย่างจาบจ้วง เขากดหน้าเขาเข้ากับอกแกร่ง จีฮเยงุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นแต่เธอเหนื่อยเกินกว่าจะโวยวายและขัดขืนใดๆ
"อยากร้องก็ร้องออกมา"
"ร้องออกมาจนกว่าเธอจะพอใจ" เสียงทุ้มดังขึ้นพร้อมกับมือหนาลูบหลังราวกับคอยปลอบใจอีกฝ่าย ถึงจะได้ยินเสียงนั้นไม่บ่อยนักแต่จีฮเยก็จำได้ดีว่าเจ้าของเสียงนั้นคือใคร
.
.
.
.
.
ระหว่างเดินกลับบ้านโทรศัพท์เครื่องหรูในกระเป๋ากางเกงของคิมดงฮยอกสั่นน้อยๆบ่งบอกว่ามีใครบางคนต้องการคุยกับเขา ชายหนุ่มรีบล้วงมือหยิบอุปกรณ์เครื่องนั้นขึ้นมา ในใจได้แต่หวังว่าจะเป็นจีฮเยที่โทรมาบอกเขาว่ากลับถึงบ้านปลอดภัยแล้ว แต่เปล่าเลย เบอร์โทรที่ไม่ได้บันทึกชื่อไว้ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ แต่ดงฮยอกรู้ดีว่าปลายสายนั้นคือใคร
“โทรมามีอะไร?”
[ว่ายังไง แผนการทุกอย่างจะสำเร็จไปได้ด้วยดีรึเปล่า คุณกับผู้หญิงคนนั้นคงขึ้นสวรรค์กับไปถึงไหนต่อไหนแล้วสินะ]
“หยุดพล่ามซะทีได้มั๊ย ฉันไม่น่าเชื่อคำพูดของเธอเลย" ดงฮยอกตะคอกใส่
[หมายความว่ายังไง แผนไม่สำเร็จเหรอ]
“ฉันไม่น่าทำตามคำแนะนำบ้าๆนั่นเลย"
[เป็นเพราะคุณไม่มีปัญญาทำให้มันสำเร็จเองต่างหาก ไม่อย่างนั้นคุณคงสมหวังกับผู้หญิงคนนั้นไปนานแล้ว] ปลายสายเย้ยหยัน
ตุ๊ด ตุ๊ด ตุ๊ด
ด้วยความโมโหดงฮยอกกดตัดสายนั้นทิ้งไป เขายังนึกเสียใจจนถึงตอนนี้ที่ทำตามคำแนะนำของใครก็ไม่รู้ที่เขาบังเอิญเจอกันที่ผับแห่งหนึ่ง วันนั้นเขาเศร้าใจมากที่เห็นดาจองจูบกับคิมจีวอนที่หน้าบ้านของเธอ แค่คิมจินฮวานที่เป็นศัตรูหัวใจเพียงคนเดียวก็แย่แล้ว นี่ยังมีคิมจีวอน ทายาท ชินกิ กรุ๊ปอีกคน แล้วเขาจะคว้าหัวใจของหญิงสาวที่เขารักมาได้อย่างไร เขาแยกกับจีฮเยหลังจากไปดื่มด้วยกันแต่แทนที่จะนั่งรถกลับบ้านเขากลับบอกให้แท็กซี่จอดยังผับแห่งหนึ่ง สถานบันเทิงที่ชายหญิงวัยรุ่นมาใช้บริการกันอย่างคับคั่ง ด้านในเขาพบใครคนหนึ่งและพูดคุยกันอย่างถูกคอ อาจจะเป็นเพราะพิษแอลกอฮอล์และความเสียใจจึงทำให้เขาหลุดปากเล่าเรื่องเขากับดาจองให้ใครคนนั้นฟัง เธอบอกว่าเห็นอกเห็นใจเขาเพราะเธอเองก็เจอเรื่องทำนองนี้มาเหมือนกัน 'รักเขาแต่เขาไม่รักเรา แล้วยังจะไปรักคนอื่นอีก' หัวใจสองดวงทีบอบช้ำในรัก ไม่มีอะไรจะบรรเทาได้ดีไปกว่าการปลอบใจซึ่งกันและกัน ความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืนระหว่างดงฮยอกกับผู้หญิงคนนั้นจึงเกิดขึ้น และหลังจากนั้นเธอก็คอยให้คำแนะนำเขาในเรื่องต่างๆเพื่อแย่งดาจองคืนมาจากคิมจินฮวานและคิมจีวอน
“โธ่เว้ย แกมันโง่จริงๆ คิมดงฮยอก" เขาสบถออกมา
.
.
.
.
.
หลังจากร้องไห้สะอึกสะอื้นจนทำให้เสื้อโค้ทสีดำของใครบางคนชุ่มไปด้วยน้ำตาของเธอ คิมจีฮเยผละหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาออกจากอกแกร่ง ถึงจะมองไม่ชัดแต่ก็รู้ว่าคนที่ให้เธอได้ซบอกและร้องไห้อยู่นานสองนานคือ กูจุนฮเว ผู้ชายที่หน้าตาและนิสัยกวนอวัยวะเบื้องล่างที่สุดเท่าที่เธอแค่เจอมา
“ไม่ร้องต่อแล้วเหรอ น้ำยังไม่ท่วมโลกเลยนะ" คำพูดแรกที่เอ่ยออกมาจากปากนั่นทำให้จีฮเยรู้สึกหงุดหงิดไม่น้อย มีอย่างที่ไหนกันคนกำลังเสียใจแทนที่จะปลอบกลับกวนใส่
“นายจะไม่กวนซักวันได้มั๊ย"
จุนฮเวไม่ได้ตอบอะไรเขายกมือหนาขึ้นปาดคราบน้ำตาที่นองหน้าอีกฝ่าย ใบหน้าของเขายื่นเขามาใกล้ใบหน้าของจีฮเย หลังจากเช็ดน้ำตาให้อีกฝ่ายแล้วเขาพิจารณาหน้าของเธออยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยออกมา
“ตอนไม่ร้องไห้ก็ไม่สวยอยู่แล้ว พอเธอร้องไห้นี่ขอบอกเลยว่า..." จุนฮเวหยุดพูด จีฮเยทำหน้าสงสัย
"น่าเกลียดชะมัด" จีฮเยอึ้งกับคำพูดของอีกฝ่าย ตอนแรกเธอเสียใจเรื่องของดงฮยอก แต่ตอนนี้เธอกำลังโมโหในคำพูดของอีกฝ่าย
“นี่นาย"
“อะ เอาไป" กูจุนฮเวไม่ได้สนใจอารมณ์โกรธของอีกฝ่าย เขาถอดเสื้อโค้ทสีดำแล้วโยนใส่หญิงสาว เสื้อโค้ทตัวใหญ่นั้นคลุมหัวของจีฮเยพอดิบพอดี ไม่รู้ว่าบังเอิญหรือตั้งใจกันแน่
“ซักให้ด้วย เธอทำมันเลอะ ทั้งน้ำตา น้ำมูก น้ำลาย สกปรกชะมัด"
“นี่นาย ฉันแค่ร้องไห้นะ มีน้ำตาแค่นั้นแหละ ไม่มีน้ำมูกน้ำลายอย่างที่นายว่าซะหน่อย" จีฮเยที่จัดการเอาหัวตัวเองโผล่พ้นเส้นโค้ทมาได้เมื่อครู่ตอบกลับ แล้วมันหน้าที่อะไรของเธอที่จะต้องซักโค้ทตัวนี้ให้อีกฝ่าย ในเมื่อเขาเองไม่ใช่รึไงที่เป็นคนรั้งเธอและจับหัวเธอกดลงบนเสื้อของเขา แล้วยังเป็นคนบอกให้เธอร้องไห้ออกมาให้หมดอีกต่างหาก
“ไม่รู้แหละ ไปซักมาด้วย แล้วเอามาคืนฉัน" จุนฮเวออกคำสั่ง
“ว่ายังไงครับคุณชายกู" เสียงชายคนหนึ่งดังขึ้นด้านหลังจีฮเย
50%
จุนฮเวมองตามเสียงเรียก เขาชะงัดเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าใครที่มาใหม่ ชายหนุ่มรุ่นพี่ที่ครั้งหนึ่งเขาเคยคุ้นเคยรู้จักสนิทกันดี ร่างสูง 180 ปรากฏกายตรงหน้า ล้อมรอบด้วยลูกน้อยร่างยักษ์ในชุดสูทสีดำสนิทอีก 3 คน ไม่คิดเลยว่าเขาจะได้เจอผู้ชายคนนั้นอีก จุนฮเวกำมัดแน่นเมื่อนึกถึงสิ่งที่อีกคนได้ทำไว้กับเขา
ผู้ชายที่พรากผู้หญิงที่เขารักไป
“ไม่ได้เจอกันเสียนาน ได้ข่าวว่าหนีไปอเมริกาเลยเหรอ" จุนฮเวนิ่งเงียบไม่ตอบ จริงอยู่ที่เขาไปอเมริกา แต่เขาไปที่นั้นเพื่อรักษาตัว ไม่ได้หนีอย่างที่อีกฝ่ายกล่าวหา
"แล้วนั่นแม่สาวน้อยที่ไหนล่ะ" เมื่อสังเกตเห็นร่างบางที่ยืนหันหลังให้เขาก็นึกสนใจขึ้นมาทันที
"ขอดูหน้าหน่อยสิว่าสวยซักแค่ไหนถึงได้อยู่ในอ้อมอกของคุณชายตระกูลกูได้" ผู้มาใหม่เยียดยิ้มเยาะพลางเดินเข้ามาในระยะประชิด มือหยาบหมายจะคว้าตัวจีฮเยให้หันไปตามทิศทางที่เขาต้องการ แต่มือหนาของจุนฮเวไวกว่า เขาคว้าตัวจีฮเยและกดหน้ามนลงบนหน้าอกแกร่งของเขาอีกครั้ง โชคดีที่มีเสื้อโค้ทตัวใหญ่ที่เขาโยนใส่หญิงสาวเพื่อใช้เป็นข้ออ้างเจอเธออีกคลุมหัวเอาไว้ ไม่อย่างนั้นอีกฝ่ายคงได้เห็นหน้าจีฮเยไปแล้ว
“ไม่เกี่ยวกับมึง"
จีฮเยยังคงไม่เข้าใจในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า เธอพยายามดันร่างหน้านั่นออก จุนฮเวกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหูของจีฮเยเพื่อให้ได้ยินเพียงแค่เธอเท่านั้น
“ถ้าไม่อยากตายก็อยู่เฉยๆ"
คำขู่ฟ่อของชายหนุ่มทำให้ร่างเล็กในวงแขนเลิกดื้อดึงที่จะเป็นอิสระ เธอยืนแน่นิ่งอยู่อย่างนั้น
“คุณชายครับ" เสียงชายวัยกลางคนค่อนไปทางสูงวัยดังขึ้นด้านหลังของกูจุนฮเว คนที่คุ้นเคยปรากฏกายขนาบข้างเขาพร้อมด้วยลูกน้องร่างกายกำยำอีกครึ่งโหลที่ตอนนี้ยื่นขนาบข้างเขาซ้ายขวา ทุกคนพร้อมลงมือเพียงแค่เจ้านายสั่งแค่เพียงคำเดียวเท่านั้น ผู้ชาย 4 คนตรงหน้าสามารถเข้าโรงพยาบาลนอนหยอดน้ำข้าวต้มได้ไม่ยากเย็นนัก
“มันยังไม่ได้ทำอะไรคุณชายใช่มั๊ยครับ" ยูนแจซอกพ่อบ้านคนสนิทพ่วงตำแหน่งเลขาหัวหน้าแก๊งรีบตามมาสมถบเมื่อได้รับรายงานว่าเจ้านายของเขากำลังเจอกับศัตรูเก่าอย่าง 'ยางฮงซอก'
“ฮึ! ไหนบอกเกลียดนักหนาไง สุดท้ายมึงก็ไม่ต่างจากพ่อของมึงนั่นแหละ มาเฟีย ยังไงก็ยังเป็นมาเฟียอยู่วันยันค่ำ" ยางฮงซอกถากถาง
“แล้วมึงไม่ใช่รึไง ถ้าอยากเลิกเป็นมาเฟียแล้วก็บอกนะ ส่วนลูกน้องแก๊งเต่าทองหน่ะ ฉันยินดีรับเข้าทำงาน" จุนฮเวเยาะ
“ฝากไว้ก่อนเถอะมึง งานนี้กูจะเอาคืนให้กระอักเลย" พูดจบก่อนเดินหันหลังจากไป ยางฮงซอกไม่ลืมกำชับลูกน้องคนสนิทให้คอยตามดูจุนฮเวและตามสืบให้ได้ว่าหญิงสาวที่จุนฮเวไม่ยอมให้เขาได้เห็นหน้านั้นเป็นใครกันแน่
หลังจากที่ฮงซอกและลูกน้องจากไปแล้วจุนฮเวจึงคลายมือที่กดใบหน้าของหญิงสาวให้แนบชิดติดอกแกร่งของเขา จุนฮเวลอบถอนหายใจ
“ถ้านายท่านได้ยินว่าคุณชายจะมาทำงานต้องดีใจแน่" ยูนแจซอกกล่่าวอย่างยินดี
“ใครบอกว่าฉันจะมาทำงาน ฉันพูดไปอย่างนั้นแหละ"
ชายสูงวัยไม่ได้ตอบอะไร เขาเพียงแต่ยกยิ้มอย่างผู้มากประสบการณ์ ถึงแม้ว่าปากจะบอกว่าไม่สนใจแต่พักหลังมานี่คุณชายของเขามาวนเวียนอยู่ใน ถิ่น ของตัวเองอยู่บ่อยครั้ง คงไม่ใช่เพราะต้องการมาดื่มหรือหาความสำราญแน่นอน เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นกูจุนฮเวคงไม่มาที่นี่แต่คงเลือกไปที่ร้านอาหารกึ่งผับที่ตัวเองร่วมหุ้นกับเพื่อนแทน
จีฮเยที่บัดนี้พ้นจากพันธนาการของมือหนามองไปรอบๆตัวเอง ชายร่างสูงมากมายยืนรายล้มเธอและจุนฮเวเอาไว้ ใบหน้าของคนที่เกือบจะคุ้นเคยกันดีดูเคร่งเครียดอย่างที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน
“ผมว่าให้คนของเราคุ้มกันคุณชายสักคนสองคนดีกว่านะครับ" ยูนแจซอกเสนอ
“ไม่ต้อง ฉันดูแลตัวเองได้"
“แต่..”
“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น ฉันไม่ใช่เป้าหมายของพวกมันหรอก พ่อต่างหากที่พวกมันจ้องเล่นงาน ดูแลพ่อดีๆด้วย" ความกังวลไม่สามารถถูกปกปิดไว้ได้ น้ำเสียงที่แสดงออกมาสื่อให้รู้ว่าเขาเองเป็นห่วงคนเป็นพ่ออยู่ไม่น้อย
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวนะ แล้วก็เสื้อโค้ทนี่ฉันจะซักมาคืนให้พรุ่งนี้" เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ตรงหน้าไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธอแล้ว จีฮเยที่เหน็ดเหนื่อยกับการร้องไห้จึงบอกลา
“เดี๋ยวฉันไปส่ง แล้วก็คลุมหน้าไว้อย่างนี้แหละจนกว่าจะถึงบ้าน" จุนฮเวดึงเสื้อโค้ทสีเข้มคลุมหัวอีกฝ่ายทั้งๆที่เธอเพิ่งโผล่พ้นจากมันมาไม่กี่นาที
“โอ๊ย คุณจะบ้ารึไง คลุมไว้อย่างนี้แล้วฉันจะเดินยังไงหล่ะ" จีฮเยโว้วาย
“แล้วใครบอกจะให้เธอเดินล่ะ" พูดจบก็คว้าร่างบางพาดบ่า หัวของจีฮเยทิ่มลงพื้นโดยยังมีเสื้อคลุมปิดไว้ ขาสองข้างดิ้นไม่หยุดเพื่อทให้คนตัวใหญ่ได้รับความลำบากอย่างที่สุด สองมือทุบหลังแกร่งของชายหนุ่ม แต่เขาไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยเธอลงเลยแม้แต่น้อย
จุนฮเวเดินมาถึง Ducati 1299 Panigale พาหนะคู่ใจของเขาที่จอดอยู่ไม่ไกล จีฮเยถูกวางลงไม่ไกลก่อนจุนฮเวจะดึงเลื้อโค้ทของเขาออกจากตัวเธอก่อนที่เธอจะยืนตรงได้เสียอีก และยังไม่ทันที่จีฮเวจะได้ตั้งตัวและอ้าปากบ่นคนแบกเธอมาตรงนี้ จุนฮเวก็คว้าหมวกกันน็อคมาสวมหัวของเธอเอาไว้เสียแล้ว
“นี่คุณทำบ้าอะไรเนี่ย" เสียงอู้อี้ดังลอดหมวกกันน็อคออกมา
“พาเธอไปส่งบ้านไง"
“ไม่เห็นต้องแบกฉันมาเลยนิ บอกกันดีๆก็ได้ ฉันเดินเองได้หน่า"
“อ่าวเหรอ ก็นึกว่าเดินเองไม่ได้ เห็นเดินเซชนคนนู้นที คนนี้ที" จุนฮเวแกล้งแหย่เล่น แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่เล่นด้วย สาเหตุที่เธอเดินเซชนคนนั้นทีคนนี้ทีก็เพราะเธอเสียใจ เสียใจจนไม่มีแรงจะเดิน ไม่มีแรงจะยืนแล้ว แต่อีกฝ่ายกลับเอามาพูดล้อเล่นเห็นเป็นเรื่องตลก
น้ำใสคลอหน่วยและล้นทะลักในที่สุด เหมือนกับจุนฮเวพูดตอกย้ำเรื่องของเธอกับดงฮยอก ถึงแม้จะไม่ได้เอ่ยชื่อหรือสิ่งอื่นที่เกี่ยวกับเขา แต่ความรู้สึกเหล่านั้นมันกลับมาเกาะกินจิตใจของจีฮเยอีกครั้ง และดูเหมือนว่าครั้งนี้มันมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ จีฮเยไม่ลังเลที่จะแสดงความอ่อนแอต่อหน้าอีกฝ่าย กูจุนฮเวเป็นเพียงผู้ชายไม่กี่คนที่เธอแสดงความอ่อนแอให้เห็นนอกจากพ่อ พี่ชายของเธอ และคิมดงฮยอก ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดเธอถึงรู้สึกเจ็บปวด เสียใจและอยากจะร้องไห้ได้มาถึงเพียงนี้
หรืออาจเป็นเพราะมีใครบางคนคอยปลอบโยนเธออยู่ข้างๆก็เป็นได้
เมื่อเห็นอีกฝ่ายกลับมามีน้ำตาอีกครั้งจุนฮเวก็ทำอะไรไม่ถูก ทั้งๆที่เมื่อครู่เธอหยุดร้องไห้ได้แล้วแต่ทำไมตอนนี้ถึงกลับมาร้องไห้อีกครั้ง น้ำตาของเธอมันผลิตออกมาใหม่ได้เรื่อยๆเลยหรือยังไง
“นี่หยุดร้องไห้เถอะหน่า" จุนฮเวไม่รู้จะทำเช่นไรจึงพูดออกไปเช่นนั้น แต่ดูเหมือนจะไม่มีอะไรดีขึ้น
“ฉันให้เธอตีฉันแรงๆเลย พอตีฉันเสร็จก็หยุดร้องไห้ได้แล้ว"
“ฮึก...ฮื้ออออออ"
จีฮเยยกมือขึ้นตีอีกฝ่ายแรงๆ เพราะคิดว่ามันจะช่วยระบายความทุกข์ ความเสียใจของเธอได้บ้าง เธอเองหวังเช่นกันว่าการตีอีกฝ่ายจะช่วยทำให้เธอหยุดร้องไห้ได้ แต่มันไม่ได้เป็นเช่นนั้น
“หยุดร้องไห้เถอะหน่า เธอตีฉันแล้วนะ"
"ความเจ็บปวดทุกอย่างของเธอมาลงที่ฉันแล้ว อย่าร้องไห้ อย่าเจ็บปวดอีกเลยนะ" นี่ดูจะเป็นประโยคที่อ่อนโยนที่สุดที่เธอเคยได้ยินจากปากของผู้ชายแสนแข็งกระด้างคนนี้
จุนฮเวถอดหมวกกันน็อคองอีกฝ่ายออกก่อนจะใช้นิ้วหัวแม่มือปาดคราบน้ำตาของอีกฝ่าย หญิงสาวยังคงสะอึกสะอื้น แต่ไม่มีน้ำตารินไหลออกจากตาคู่สวยแล้ว จุนฮเวยกยิ้มละไมพร้อมกับส่งสายตาอ่อนโยนมาให้เธออย่างที่เขาไม่เคยทำมาก่อน ถึงแม้ว่าจะเป็นแค่ช่วงเวลาเสี้ยววินาทีเท่านั้นแต่จีฮเยสังเกตเห็นมันอย่างชัดเจน
“แต่ฉันยังคงยืนยันคำเดิมนะ"
จีฮเยขมวดคิ้วสงสัย
“เวลาเธอร้องไห้นี่ น่าเกลียดสุดๆไปเลย" พูดเสร็จก็คว้าหมวกกันน็อคใส่กลับคืนให้หญิงสาวดังเดิม
“กูจุนฮเว!!”
จุนฮเวไม่ได้ตอบอะไร เขาลอบยิ้มเบาๆเมื่อได้ยินอีกฝ่ายตะโกนชื่อเขาเสียงดังราวกลับลืมเรื่องราวที่ทำให้เสียใจได้แล้ว
“ขึ้นรถสิ" จุนฮเวที่นั่งประจำตำแหน่งรอเรียกให้อีกฝ่ายขึ้นรถ
ถึงแม้จะไม่ค่อยถนัดนักเพราะจีฮเยใส่กระโปรงแต่มันก็ไม่ได้สั้นจนเกินไปที่จะทำให้เธอนั่งซ้อนท้ายรถอีกฝ่ายไม่ได้ จีฮเยใช้มือเล็กจับชายเสื้อหนังของจุนฮเวเท่านั้น แต่ความผิดปกติบางอย่างทำให้เธอเอ่ยถามอีกฝ่าย
“แล้วหมวกกันน็อคคุณหล่ะ? ไม่ใส่เหรอ?”
จุนฮเวไม่ตอบ จะให้เขาพกหมวกกันน็อคสองใบหรืออย่างไรกันในเมื่อเขาไม่เคยคิดว่าจะให้ใครซ้อนท้ายพานิกาเล่คู่ใจของเขา เธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่ได้สิทธิ์นั้น
“ฉันไม่ชอบใส่น่ะ เธอใส่ไว้เถอะ" จุนฮเวโกหกคำโต คนที่ขับรถมอเตอร์ไซต์จะต้องใส่หมวกกันน็อคอย่างน้อยก็เพื่อความปลอดภัยและเพื่อกันลมที่เข้ามาปะทะใบหน้า แต่วันนี้จุนฮเวเลือกมอบหมวกกันน็อคของเขาให้หญิงสาวที่ซ้อนท้าย เขาคิดเพียงแค่ว่าถ้าเธอเป็นอะไรไปเขาคงไม่มีปัญญาไปทำลูกสาวใช้แม่เธอแน่ๆ และยิ่งเคยเห็นความร้ายกาจของคุณนายปาร์คแม่ของจีฮเยด้วยแล้วจุนฮเวยิ่งไม่อยากยุ่งด้วยเข้าไปให้ เขาไม่ได้เป็นห่วงร่างเล็กข้างหลังนั่นหรอก
ไม่ได้เป็นห่วงจริงๆ
ชายหนุ่มบิดคันเร่งเพียงแค่เล็กน้อยก็ทำให้หญิงสาวที่นั่งอยู่ด้านหลังสะดุ้งโหยง มือน้อยที่เกาะเพียงชายเสื้อบัดนี้เปลี่ยนตำแหน่งเป็นโอบรัดเอวของอีกฝ่ายไว้แน่น ศีรษะซบลงบนหลังของคนขับพร้อมกับหลับตาปี๋ด้วยความกลัว จุนฮเวยกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะบิดคันเร่งเพิ่มความเร็วยิ่งขึ้นไปอีกและนั่นทำให้แขนเรียวยิ่งกระชับกอดอีกฝ่ายมากขึ้นด้วยความกลัว
อาจเพราะการจราจรในเวลาดึกเช่นนี้ไม่ค่อยแออัดทำให้จุนฮเวพาจีฮเยมาถึงบ้านในเวลาไม่ถึง 30 นาที จุนฮเวขับรถตามคำบอกของอีกฝ่ายที่ยังคงหลับตาปี๋มาตลอดทางจนรถหยุดอยู่หน้าบ้านของเจ้าหล่อนเอง จุนฮเวดับเครื่องยนต์แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะกลัวมากกว่าที่เขาคิด แม้เครื่องยนต์จะดับไปแล้วและรถคันงามจอดนิ่งสนิทอยู่หน้าประตูบ้านของจีฮเยแต่แขนของเธอยังคงกอดร่างของจุนฮเวไว้แน่นราวกับว่ารถยังคงวิ่งด้วยความเร็ว 140 km/hr
“จะไม่ลงรึไง" จุนฮเวกล่าวเรียกสติอีกฝ่าย
จีฮเยค่อยๆลืมตาที่ปิดสนิทมาพักใหญ่ จริงอย่างที่ชายหนุ่มว่าเธอถึงบ้านของตัวเองแล้ว แต่ตอนนี้เธอยังคงกอดคนข้างหน้าแน่และเธอไม่รู้ว่าเธอกอดเขาแน่นแบบนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่ ใบหน้าของจีฮเยรู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาเสียดื้อ เธอรีบปล่อยอีกฝ่ายให้เป็นอิสระจากพันธนาการก่อนจะกระโดดลงจากรถด้วยความรวดเร็ว
“ขอบคุณที่มาส่ง" จีฮเยกล่าวขอบคุณพร้อมกับคืนหมวกกันน็อคให้อีกฝ่าย
“อื้อ" จุนฮเวตอบรับสั้นๆ
ความเงียบเข้าคลอบคลุมคนทั้งคู่ จีฮเยยืนนิ่งไม่ได้เดินเข้าบ้านในทันที จุนฮเวเองก็ยังคงนั่งนิ่งอยู่บนมอเตอร์ไซต์คันงามราคาแพงหลายร้อยล้านวอน ดูเหมือนจีฮเยมีอะไรบางอย่างจะพูดกับคนที่อยู่ตรงหน้า เธอเม้มปากและมองลงต่ำด้วยความลังเลและจุนฮเวก็สังเกตมันได้
“มีอะไรจะพูดก็รีบๆพูดมา ฉันง่วงแล้ว"
จีฮเยสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองมีฝ่าย
“คุณชอบฉันเหรอ"
เธอพูดมันออกไปแล้ว สิ่งที่เธอสงสัย
การกระทำหลายๆอย่างของกูจุนฮเวทำให้เธออดสงสัยว่าชายหนุ่มตรงหน้ามีใจให้เธอหรือเปล่า ทั้งช่วยเธอ ปลอบใจเธอ แถมพาเธอมาส่งที่บ้านอีก แต่ไม่ใช่เพราะการกระทำแค่นั้นที่ทำให้จีฮเยสงสัย แต่เพราะสายตาและรอยยิ้มที่อ่อนโยนเมื่อครู่ต่างหาก
จุนฮเวนิ่งไปนาน เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าชอบอีกฝ่ายหรือเปล่า จากเดิมที่สนใจในความสัมพันธ์ของคนสามคน เพื่อนสนิทคิดไม่ซื้อ และรักสามเศร้าเราสามคน กลายเป็นว่าเขาเริ่มเข้าใกล้ผู้หญิงที่ชื่อคิมจีฮเยเข้าไปเรื่อยๆ เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมแต่เขามั่นใจว่าเขาไม่ได้ชอบผู้หญิงแบบคิมจีฮเยแน่นอน แต่ปากของเขามันดันพูดในสิ่งที่ไม่ตรงกัน
“แล้วถ้าใช่หล่ะ"
จีฮเยถอนหายใจ
“อย่าชอบฉันเลย"
คราวนี้เขารู้สึกเหมือนถูกค้อนทุบที่หัวแรงๆ ไม่รู้จะทำอย่างไรต่อดี
“ที่ฉันบอกคุณแบบนี้ไม่ใช่ว่าฉันรังเกลียดคุณหรอกนะ ฉันซาบซึ้งด้วยซ้ำที่คุณรู้สึกดีๆกับฉัน แต่คุณก็รู้ว่าฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว" จีฮเยชะงัก
“ไม่ใช่สิ...ไม่ใช่แค่ชอบ แต่ฉันรักผู้ชายคนนั้นไปแล้ว”
“แล้วไง"
“ฉันรู้ดีว่าการที่เรารักใครสักคนแต่เขาไม่ได้รักเรานั้นมันเจ็บปวดขนาดไหน เป็นเพราะฉันไม่อยากเห็นคุณต้องเจ็บปวดเพราะฉัน ดังนั้นฉันถึงบอกคุณว่า..อย่า..อย่าชอบฉันเลยนะ" ยิ่งพูดดูเหมือนว่าน้ำใสจะยิ่งคลอหน่วยมากขึ้น ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะเธอคิดถึงผู้ชายที่ทำให้เธอเสียใจหรือผู้ชายตรงหน้าที่เธอเป็นห่วงความรู้สึกของเขากันแน่น
“ฉันจัดการกับความรู้สึกตัวเองได้หน่า เป็นห่วงตัวเธอเองดีกว่า" จุนฮเวตอบเรียบๆ
“ฉันจริงจังนะคุณ ฉันไม่อยากทำให้คุณต้องเสียใจเพราะฉัน ยังไงก็ก็ไม่มีทางเปลี่ยนใจจาก..”
“คิมดงฮยอก" จุนฮเวต่อประโยคให้จนจบ
จีฮเยตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน เธอไม่คิดว่าเขาจะรู้เรื่องนี้ เธอเองไม่เคยบอกใครเลยว่าเธอชอบดงฮยอกเพื่อนสนิทของเธอ
“คุณรู้!”
“ใครบ้างจะดูไม่ออก" การกระทำของหญิงสาวอ่านออกง่ายขนาดนั้น เด็กอนุบาลยังรู้นับประสาอะไรกับกูจุนฮเว
“รู้ก็ดีแล้ว ฉันแค่อยากจะบอกว่า ฉันคงไม่มีวันเปลี่ยนใจจากเขามาชอบคุณแน่ๆ ถ้าคุณชอบฉัน ตัดใจเถอะนะ"
จุนฮเวทำได้แค่กรอกตามองบน ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายไปเอาความมั่นใจแบบผิดๆนี่มาจากไหน เธอคงเชื่อหมดใจเลยว่าที่เขาพูดไปนั้นเป็นความจริง เปล่าเลยจุนฮเวไม่ได้รู้สึกอะไรกับจีฮเยเลยแม้แต่น้อย เขาเพียงแค่พูดออกไปแบบนั้นเพราะนึกสนุก
“ฮ่าๆๆ เธอนี่ตลกจัง พูดแค่นี้ก็เชื่อ คิดเป็นตุเป็นตะเข้าข้างตัวเอง"
จีฮเยหน้าแดงเพราะความโมโหที่โดนอีกฝ่ายแกล้งหยอกเล่น สำหรับเธอสิ่งที่พูดไปเมื่อครู่เธอจริงจังมากถึงมาที่สุด
“ฉันจะไปชอบผู้หญิงอย่างเธอได้ยังไง ฉันเป็นคนนะไม่ชอบพวกสปีชี่ย์หรอก โดยเฉพาะเป็ดอ๊อง"
“เป็ดอ๊อง?!” จีฮเยทำหน้าสงสัย
“ก็เธอชอบร้องกาบๆเหมือนเป็ด แล้วก็ทำตัวเอ๋อๆ ต๊องๆ ฉันเลยมอบชื่อใหม่ให้เธอเป็น เป็ดอ๊อง ฮ่าๆๆ"
“กูจุนฮเว!!” จีฮเยแผดเสียง เธออยากจะถีบรถมอเตอร์ไซต์คันงามของเขาให้ล้มทับเจ้าของที่ตอนนี้นั่งหัวเราะร่วนจนต้องยกมือขึ้นปาดน้ำตาตัวเอง เธอเดินหันหลังเข้าบ้านทันที ทั้งรู้สึกเสียหน้าและเจ็บใจที่โดนอีกฝ่ายแกล้ง
หลังจากจีฮเยเดินหลังหลังเข้าบ้านไปจุนฮเวก็หยุดกิริยาดังกล่าวพร้อมกับหยิบหมวกกันน็อคขึ้นมาใส่ด้วยสีหน้าเรียบเฉย ชายหนุ่มบิดคันเร่งเคลื่อนรถออกไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับหัวใจที่หวิวอย่างประหลาด
100%
มาลงต่อให้คับ 100% แล้วนะคะ มันอาจจะดูสั้น (ก็สั้นจริงๆแหละ) เพราะตอนนี้เหนือหามันไม่ค่อยมีอะไรมาก แล้วก็เน้นไปที่จุนฮเวกับจีฮเยมากกว่าคู่หลักอีก >////<
ปล. อย่าลืมเม้นเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะ คุยกันได้ที่ @badtzlady แล้วก็ฝากสกรีมแทค #ทาสจีวอน ด้วยนะคะ สัญญาว่าจะเข้าไปรีของทุกคนเลย ^^
ปล. ปล. ใกล้จะวันวาเลนไทน์แล้วว จะถามว่าจะเอาตอน Valentine special มั๊ย ปีที่แล้วแต่งของคู่จีวอน-ดาจอง ไปแล้ว ปีนี้ให้โหวต ว่าอยากได้คู่ใคร จะจีวอน จุนฮเว หรือใครก็เสนอมาได้เลยนะ ^^
ปล. ปล. ปล. เราจะไม่อยู่ประมาณ 2 week ช่วงปลายเดือนดังนั้นก่อนไปจะพยายามลงต่อตอนที่ 19 กับ Valentine special ให้ได้ ย้ำว่าพยายามนะ ไม่รู้จะสำเร็จรึเปล่า >///< อย่าโกรธเค้าน้าา า า
ปล. ปล. ปล. ปล. ตอนหน้ามีหนูน้อยซารังแล้วนะคะ ใครที่ขอไว้เตรียมตัวรอได้เลย
ความคิดเห็น