คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : ตอนที่ 16 : ฟางเส้นสุดท้าย (ประกาศผู้โชคดีค่ะ ^^ )
***ประกาศผู้โชคดีที่ได้รับสมุด Disney schedule 2016 ค่ะ***
เกณฑ์การตัดสินก็ไม่มีอะไรมาก ให้พี่ที่สนิทกันเค้าอ่านคอมเม้นต์แล้วเลือกมา 1 อันเท่านั้นเอง
ผู้โชคดีติดต่อส่งชื่อที่อยู่ที่ email : badtzlady@hotmail.com นะคะ
ปล.ขอบคุณทุกคนที่ร่วมสนุกนะคะ ไว้เดี๋ยวมีของที่ซื้อมาแล้วไม่ได้ใช้จะมาแบ่งปันอีก (มีอีกเยอะและคาดว่าจะไม่ได้ใช้แล้วเพราะไม่ค่อยเหมาะกะหน้าที่การงานเท่าไหร่ 555)
My Love My Slave
ตอนที่ 16 : ฟางเส้นสุดท้าย
“มานี่!” แขนแกร่งคว้าข้อมือเรียวของดาจองให้ลุกออกมาจากโต๊ะโดยที่หญิงสาวไม่ทันได้ตั้งตัวและไม่ได้ให้คำตอบใดๆ
ดาจองเซไปตามแรงฉุดเล็กน้อยก่อนจะได้มีโอกาสเงยหน้ามองเจ้าของมือหนาที่ฉุดกระชากเธอออกมาจากโต๊ะ
“ปล่อยนะ!” ดางจองพยายามใช้มือเรียวแกะมือที่กำแน่นของชายร่างสูง ถึงจะเห็นเพียงแค่แผ่นหนังแต่จากเสียงที่ได้ยินและการกระทำหยาบคายแบบนี้แล้วละก็เดาได้ไม่อยากหรอกว่าชายคนนั้นคือใคร
ร่างสูงที่ใช้มือหนาพันธนาการข้อมมือน้อยของสาวสวยไม่ยอมตอบสนองต้องคำสั่งของอีกฝ่าย เขายังฉุดให้เธอเดินโดยที่ไม่รู้เลยว่าทำให้หญิงสาวด้านหลังพลิกตกรองเท้าส้นสูงคู่สวยที่เธอตั้งใจใส่ให้เข้าชุดกัน
คิมจินฮวานเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง 'คิมจีวอน' กำลังฉุดกระชากผู้หญิงซึ่งเปรียบเสมอดวงใจของเขาไปต่อหน้าต่อตา แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งไหนๆ เขาจะไม่ยอมปล่อยให้ผู้ชายเลวทรามคนนั้นแตะต้องหรือทำอะไรดาจองได้อีก
ในเมื่อเขาสัญญากับตัวเองแล้วว่า จะปกป้องเธอด้วยชีวิตของเขาเอง
คิมจินฮวานไม่รอช้ารีบลุกตามคนทั้งคู่ออกไป แขกในร้านต่างงุนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มันเกือบจะกลายเป็นการขอคบเป็นแฟนที่โรแมนติกที่สุดครั้งหนึ่งในร้านอาหารนี้ แต่ทุกอย่างกลับพังไม่เป็นท่า ผู้จัดการร้านถึงกับหน้าเสียก่อนจะแก้ต่างว่ามันเป็นการแสดงฉากหนึ่งเพื่อมอบความบันเทิงให้ลูกค้าเท่านั้น แขกคนอื่นที่อยู่ในร้านจึงเลิกสนใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและดื่มด่ำกับอาหารค่ำต่อไป
คิมจีวอนลากตัวดาจองมาถึงรถสปอร์ตคันงามที่จอดอยู่ในลานจอดรถ ดาจองเองก็ไม่ละความพยายามที่จะหลุดพ้นจากพันธนาการแกร่งของอีกฝ่ายถึงแม้ว่ามันจะเป็นไปได้ยากก็ตาม เขาเปิดประตูรถด้านข้างคนขับแล้วผลักร่างบางเขาไปนั่ง
“ถ้าเธอก้าวลงจากรถ ฉันไม่รับประกันว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับคิมจินฮวานบ้าง" น้ำเสียงและสายตาที่ดุดันของจีวอนทำให้ดาจองตัวแข็งทื่อยอมนั่งอยู่บนรถแต่โดยดี คำขู่ที่น่ากลัวของคิมจีวอนทำดาจองไม่กล้าแม้แต่จะปริปากพูดอะไรต่อ
จีวอนเหยียบคันเร่งเพื่อพารถสอร์ตและตุ๊กตาหน้ารถของเขากลับบ้าน แต่ก่อนที่จะได้เหยียบคันเร่งเต็มกำลังเท้าของเขากลับต้องแตะเบรคเสียก่อน เมื่อชายหนุ่มร่างเล็กกว่าเขายืนกางแขนขวางรถเอาไว้ จีวอนยกยิ้มร้าย
“เธอนี่มันมีดีอะไรกัน ผู้ชายดีๆแบบคิมจินฮวานถึงได้ยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยเธอขนาดนี้" จีวอนเหลือบมองหญิงสาวที่นั่งอยู่ด้านข้าง สีหน้าแสดงออกถึงความเป็นห่วงคนที่ยืนขวางรถอยู่ทำให้จีวอนยิ่งโมโหมากกว่าเดิม
ดาจองหันมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเคืองแค้น คำพูดดูถูกเหยียดหยามที่เธอไม่ได้ยินมาพักใหญ่กลับมาทิ่มแทงหัวใจเธออีกครั้ง คิมจีวอนก็ยังคงเป็นคิมจีวอน คนเดิม...ไม่เปลี่ยนแปลง
คงจะรักมันมากสินะ
คิมจีวอนคิดในใจเมื่อเห็นสายตาที่หญิงสาวมองมาที่เขา งั้นก็ดีต่อจากนี้ไปเขาจะได้ไม่ต้องคอยแสดงละครเป็นผู้ชายอบอุ่นแสนดีเพื่อคว้าหัวใจของเธอมาขยี้เล่นให้เสียเวลาแล้ว เพราะถึงอย่างไรเสียหัวใจของจองดาจองก็มอบให้คิมจินฮวานไปหมดแล้ว ไม่เหลือไว้ให้เขาแม้แต่น้อยแล้วเขาจะทำดีไปเพื่ออะไรกัน
ไม่มีประโยชน์ที่จะทำดีอีกต่อไป
สีหน้าของคิมจีวอนเศร้าสอยเล็กน้อยเมื่อคิดดังนั้น แต่ก่อนที่ใครจะทันสังเกตเขาปรับสีหน้าให้กลายเป็นดุดันและแข็งกร้าวตามเดิม จีวอนรี่ตาพินิจคนนอกรถก่อนจะเปิดประตูรถลงไปหาผู้ชายคนนั้น เมื่อเห็นดังนั้นดาจองจึงรีบเปิดประตูรถตามลงไป เธอกลัวว่าจะเกิดเรื่องระหว่างผู้ชายสองคนนั้น
“ต้องการอะไร" จีวอนถาม
“ปล่อยดาจองซะ"
“แล้วถ้าฉันไม่ปล่อยละ" จีวอนย้อนถาม
“ฉันยอมให้แกพาผู้หญิงของฉันไปไม่ได้" จินฮวานพูดโดยมองไปที่หญิงสาวที่เขาเรียกว่า ผู้หญิงของฉัน
ดาจองใจหวิวกับคำพูดจริงจังและหนักแน่นของจินฮวาน แต่จีวอนกลับปล่อยหัวเราะออกมา
“ผู้หญิงของฉันงั้นเหรอ?” จีวอนทวนคำ
“ผู้หญิงของแกแต่เป็นเมียฉัน"
ดาจองแทบหยุดหายใจกับคำพูดของจีวอน ความลับที่เธอปกปิด ความลับที่เธอไม่อยากให้คิมจินฮวานได้รับรู้แต่บัดนี้ทุกอย่างไม่เป็นความลับอีกต่อไป
“หึ เมียงั้นเหรอ แกเคยถามเขามั๊ยว่าเขาเต็มใจเป็นเมียแกเอง หรือแกใช้กำลังเพื่อให้ได้มากันแน่" จินฮวานเย้ยหยัน ไม่ใช่เขาไม่รู้ความสัมพันธ์ของจีวอนกับดาจอง แต่เขามั่นใจว่าหญิงสาวไม่ได้เต็มใจกับความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นแน่นอน
“คิมจินฮวาน!!" จีวอนคว้าคอเสื้อของอีกฝ่ายเพราะทุกคำที่จินฮวานพูดเป็นความจริง ดาจองไม่ได้เต็มใจในความสัมพันธ์นี้เลยแม้แต่น้อย แต่ทุกอย่างเป็นเพราะสัญญาทาสที่เขาทำไว้กับเธอ เพราะความสนใจของจีวอนที่มีต่อดาจองเท่านั้น เหมือนเด็กที่อยากได้ของเล่นชิ้นใหม่แต่ไม่รู้จะทำอย่างไรก็เท่านั้นเอง
“ผู้หญิงสกปรกแบบนี้นายยังอยากจะได้เป็นแม่ของลูกอีกเหรอ" จีวอนปล่อยคอเสื้อของจิฮวาน เขาพยายามควบคุมสติแล้วถามกลับไป
คำพูดของจีวอนเปรียบเสมอมีดที่คอยกรีดหัวใจของดาจองอยู่ตลอดเวลา
“เธอนี่มันมีดีอะไรกัน ผู้ชายดีๆแบบคิมจินฮวานถึงได้ยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยเธอขนาดนี้"
“ผู้หญิงสกปรกแบบนี้นายยังอยากจะได้เป็นแม่ของลูกอีกเหรอ"
ยังไม่นับรวมคำพูดอื่นที่ทำให้หัวใจอันบริสุทธิ์ของดาจองต้องเศร้ามองอีกนับครั้งไม่ถ้วน น้ำใสเอ่อท้นตาคู่สวย ความรู้สึกเจ็บปวดเมื่อศักดิ์ศรีถูกทำลายลงแปรเปลี่ยนเป็นน้ำตา
“ของมีค่าบางอย่างต่อให้สกปรกหรือแปดเปื้อนไปบ้าง แต่ก็ยังล้างออกและมีค่าเหมือนเดิม" พูดพลางหันไปมองหน้าหญิงสาวที่มีค่าของเขา
น้ำตาของดาจองไหลอาบแก้มเนียนละเอียด หัวใจที่เคยเจ็บปวดกับคำพูดถากถางดูถูกของจีวอนราวกับได้ยาวิเศษช่วยบรรเทา
“จินฮวานโอปป้า" ดาจองพูดด้วยเสียงสั่นเครือ
ดาจองไม่รู้หรอกว่าฟางเส้นสุดท้ายได้ขาดลงแล้ว เสียงเรียกจินฮวานของดาจองทำให้จีวอนหมดความอดทน
15%
จีวอนกระชากแขนของดาจองให้หลุดออกจากอ้อมกอดอุ่นของจินฮวาน ร่างบางถูกเหวี่ยงเซก่อนที่หน้าจะซบแผงอกอุ่นของชายเจ้าของมือหนาแทน คิมจีวอนส่งสายตาดุร้ายและเกรี้ยวกราดไปให้จินฮวานที่กำลังตระหนกตกใจ ดาจองที่เคยอยู่ในอ้อมกอดเขาถึงแม้จะเพียงชั่วเสี้ยววินาทีแต่นั่นก็ทำให้หัวใจของเขาพองโต แต่แล้วคนตรงหน้าก็พรากเธอไปจากเขา
จีวอนกระชับหญิงสาวที่ซบอกแกร่งของเขาแน่น ก่อนจะทำหน้าเย้ยหยันคิมจินฮวาน เพราะต่อให้เขารักดาจองมากแค่ไหน แต่ท้ายที่สุดแล้วผู้หญิงคนนี้ก็ต้องเป็นของเขา คิมจีวอนยกยิ้มก่อนจะหลังหลังเดินกลับไปที่รถพร้อมกับร่างบางในอ้อมแขนที่พยายามจะดิ้นหนีแต่ก็ไม่สามารถพ้นไปจากพันธนาการของอีกฝ่ายได้
แต่ก่อนที่จีวอนจะได้ขึ้นรถสปอร์ตคันหรูอย่างที่หวังไว้ มือหนึ่งรั้งไหล่แกร่งของเข้าให้หันไปตามแรงก่อนที่หมัดหนักจะเหวี่ยงเข้ายังใบหน้าถือดีของเขาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว
จีวอนเซเล็กน้อยด้วยแรงกระแทบ ตอนนี้ร่างบางไม่ได้อยู่ในอ้อมแขนของเขาอีกแล้ว มือหนึ่งยกขึ้นเช็ดเลือดที่ไหลรินออกมาจากมุมปาก จีวอนยกยิ้มสะใจพร้อมกับสายตาโกรธแค้นดังไฟที่ลุกโชน ผู้ชายคนนั้นเป้นใครบังอาจมาทำให้เขาเลือดตกยางออกแบบนี้ ดี!.. ถ้าจะใช้กำลังกันแบบนี้ก็เตรียมตัวนอนโรงพยาบาลได้เลย คิมจินฮวาน
เมื่อประคองตัวยืนได้อีกครั้งคิมจีวอนไม่รอช้าเหวี่ยงหมัดใส่อีกฝ่ายจนได้เลือดเช่นกัน ความโกรธของเขาไม่ใช่สิ่งที่คิมจินฮวานจะต่อกรด้วยได้ง่ายๆ ยิ่งเวลาเขาใช้กำลังด้วยแล้วยากที่จะมีคนหยุดเขาได้ แม้แต่ยุนอยอง มิโน และจุนฮเวยังไม่สามารถหยุดเขาได้
คิมจีวอนรัวหมัดอีกหลายครั้ง แต่คิมจินฮวานเองก็ไม่ยอมให้จีวอนออกหมัดอยู่ฝ่ายเดียวเขาเองก็เหวี่ยงหมัดใส่จีวอนเช่นกัน แต่เพราะจินฮวานตัวเล็กกว่าจีวอนอยู่หลายเท่า ทำให้ตอนนี้เขากำลังเสียเปรียบอีกฝ่าย จีวอนต่อยท้องจินฮวานจนตัวงอก่อนจะทรุดลงกับพื้น จีวอนไม่รอช้ากระทืบซ้ำเข้าที่ท้องหลายครั้งก่อนจะเตะเข้ากลางลำตัวที่นอนนิ่งอยู่กับพื้น
ดาจองรีบเข้าไปรั้งเอวอีกฝ่ายไว้ก่อนที่เขาจะทำร้ายจินฮวานไปมากกว่านี้ ร่างของจินฮวานนอนนิ่งไม่ได้สติ น้ำตาที่ไหลอาบแก้มของดาจองกับคำพูดของเธอทำให้จีวอนยอมหยุดทุกการกระทำ
“พอเถอะ พอเถอะนะ ฉันยอมทุกอย่างแล้ว อย่าทำอะไรจินฮวานโอปป้าเลยนะ" หญิงสาวพูดด้วยเสียงสะอื้น แขนเรียวยังคงเหนี่ยวรั้งไม่ให้จีวอนทำอะไรรุนแรงไปมากกว่าเดิม แต่ความโกรธของเขานั้นกลับปะทุมากกว่าเดิมเป็นร้อยเท่า
รักมันมากเลยสินะ
“หื้อ.. พอเถอะนะ ฉันขอร้อง ฉะ....ฉันยอมแล้ว ฉันยอมทุกอย่างแล้วจริงๆ อย่าทำอะไรจินฮวานโอปป้าเลยนะ" หญิงสาวยังคงอ้อนวอนทั้งน้ำตา
จีวอนไม่รอช้ากระชากแขนอีกฝ่ายให้ขึ้นรถไปกับเขาโดยที่ไม่สนใจว่ามีใครนอนเจ็บปางตายอยุ่ที่ลานจอดรถ เขาไม่แม้แต่จะเรียกรถพยาบาลหรือโทรให้ใครมาช่วยจินฮวานที่นอนสลบอยู่ เขาขับรถสปอร์ตคันหรูออกไปด้วยความเร็วสูง
“จะพาฉันไปไหน?” ดาจองถามอย่างหวั่นใจ
“แล้วเธอคิดว่าที่ไหนล่ะ" จีวอนตอบกลับ
หญิงสาวนิ่งเงียบไปถามอะไรต่อเพราะรู้คำตอบอยู่แก่ใจว่าคืนนี้ชีวิตของเธอจะจบลงที่ไหน น้ำตายังคงไหลอาบแก้มขาวเนียน ดาจองเบือนหน้าออกนอนรถเพราะไม่ต้องการให้อีกฝ่ายเห้นน้ำตาของเธอ แต่ดูเหมือนว่าจีวอนจะสังเกตเห็นมันได้ก่อน
“รักมันมากเลยสินะ ถึงขั้นยอมทำเพื่อมันทุกอย่าง น่าสมเพช" จีวอนเย้ย ดูเหมือนว่าปากที่แตกของเขาจะไม่ได้ทำให้เขาเจ็บจนพูดจาชั่วๆออกมาไม่ได้
“ดี...ยิ่งรักกันมาก ฉันก็จะยิ่งสนุกกับการทำให้เธอกับมันไม่มีความสุข ชาตินี้ทั้งชาติอย่างหวังเลยว่าจะได้แต่งงานเป็นเมียมัน"
“คิมจีวอน!”
“ซ้อมเรียกชื่อฉันไว้เยอะๆแบบนี้ก็ดี บนเตียง เธอจะได้เรียกชื่อถูกคน ไม่ใช่นอนกับฉันแต่ดันไปเรียกชื่อไอ้หมอนั่น"
“เลว" คำด่าทอของดาจองดูเหมือนจะไม่ได้ทำให้คนที่ขับรถอยู่สะท้านเลยแม้แต่น้อย
“ฉันจะถือว่ามันเป็นคำชมละกัน"
“ฉันจะกลับบ้าน พาฉันกลับบ้าน" ดาจองพูดเชิงออกคำสั่ง
จีวอนหัวเราะให้กับคำสั่งของอีกฝ่าย หญิงสาวคงลืมไปเสียแล้วว่าใครกันแน่ที่เป็นฝ่ายออกคำสั่ง เขา หรือ เธอ คิมจีวอนไม่ได้สนใจคำสั่งของอีกฝ่าย รถของเขามีที่หมายแค่เพียงที่เดียวคือคฤหาสน์ตระกูลคิม...นรก สำหรับจองดาจอง
.
.
.
.
.
“มานี่" จีวอนไม่รอช้าฉุดกระชากอีกฝ่ายเข้ามายังห้องนอนของตัวเองโดยไม่ได้สนใจเลยว่าหญิงสาวจะเจ็บระบมไปทั้งร่างกาย ทั้งขอเท้าที่พลิกเพราะแรงฉุดกระชากของอีกฝ่าย ทั้งข้อมือเรียวเล็กที่ถูกอีกฝ่ายรัดแน่น เขาเหวี่ยงอีกฝ่ายลงบนพื้นห้องก่อนจะเปิดไฟให้สว่าง
ดาจองพยายามทุกวิถีทางที่จะหลุดพ้นจากเงื้อมมือของปีศาจร้ายที่ชื่อคิมจีวอนไปให้ได้ เธอพยายามกระเสือกกระสนหนีไปให้ไกลจากจีวอนที่สุด แต่จีวอนก็ยังคงไวกว่าเธอ มือแกร่งฉุดรั้งโอบรอบตัวดาจองเอาไว้ได้
“จะไปไหน" ชายหนุ่มถามร่างบางที่อยู่ในวงแขน
“ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันขอร้อง จะให้ฉันทำอะไรก็ได้แต่ไม่ใช่..ไม่ใช่แบบนี้"
"ก็ไหนว่ายอมทุกอย่างไง เพราะเธอบอกว่ายอมทุกอย่างฉันถึงปล่อยหมอนั่นไป งั้นฉันกลับไปอัดมันให้ตายคาตีนเลยดีมั๊ย เพราะเธอไม่ได้ยอมทุกอย่างอย่างที่พูด" คิมจีวอนค่อยๆปล่อยหญิงสาวเพื่อหยั่งเชิง
ความจริงเขาก็ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ที่ดาจองไม่ค่อยเต็มใจร่วมเตียงกับเขา ถึงแม้บางครั้งเขาจะใช้กำลังข่มแหงอีกฝ่ายแต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะชอบมันเสียเมื่อไหร่ ถ้าเลือกได้เขาก็อยากให้เธอยิมยอมพร้อมใจให้เขามากกว่า
“อย่านะ" คราวนี้ดาจองเป็นฝ่ายรั้งเขาไว้บาง มือเล็กกำแขนเสื้อของชายหนุ่มแน่น ดาจองต้องใช้ความพยายามทั้งหมดที่มีพูดคำนั้นออกมา เพราะเธอรู้ดีว่าเมื่อพูดคำนั้นออกมาแล้วผลมันจะเป็นเช่นไร
จีวอนยกยิ้ม ถึงแม้จะแค่ขู่แต่ก็ทำให้ดาจองยอมตามใจเขาได้ แต่พอนึกขึ้นได้ว่าที่เธอยอมทำตามใจเขาเป็นเพราะรักและเป็นห่วงคิมจินฮวานนั่นยิ่งทำให้เขาโมโหมากขึ้นไปอีก มือหยาบแกะนิ้วทั้งห้าของหญิงสาวที่กำเสื้อเขาแน่น
“รักมันขนาดยอมเอาตัวเข้าแลกเพื่อปกป้องมันเลยเหรอ" ไม่พูดเปล่า ชายหนุ่มเขย่าร่างบางเพราะความโมโห
ดาจองไม่ได้ตอบอะไร หญิงสาวเบือนหน้าหนีและพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ จะให้เธอเป็นต้นเหตุให้จินฮวานบาดเจ็บอีกได้อย่างไร แค่นี้เธอก็รู้สึกผิดกับคิมจินฮวานมากพออยู่แล้ว ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่จีวอนทำร้ายเขา หรือเรื่องที่ตัวเธอเองไม่สามารถตอบตกลงเป็นแฟนกับเขาได้เพราะ คิมจีวอน
“ดี ถ้ารักกันมาก ฉันก็ยิ่งอยากจะขัดขวาง คอยดูละกันว่าคนอย่างมันจะรับผู้หญิงที่นอนกับผู้ชายไปทั่วอย่างเธอได้จริงๆรึเปล่า"
CUT ลงคัดแล้วนะ
แสงแดดสาดส่องผ่านหน้าต่างกระจกใสกระทบเนื้อกายกำยำสีแทนที่นอนหลับสบายอยู่บนเตียงใหญ่หนานุ่ม เมื่อรู้สึกถึงแสงสว่างที่สาดส่องกระทบใบหน้าเปลือกตาที่ปิดอยู่ก็ค่อยๆกระพือเปิดเล็กน้อย แต่ความเหนื่อยล้าจากกิจกรรมเมื่อคืนทำให้เขาไม่สามารถลืมตาตื่นได้เต็มที่ เปลือกตายังคงปิดสนิทแต่มือหนากลับควานหาร่างของหญิงสาวที่นอนหลับในอ้อมกอดของเขา มือลูบไล่ไปยังเตียงหนานุ่มที่ตอนนี้เย็นสนิทไร้ซึ่งไออุ่นหรือเรือนร่างใดๆ เมื่อรู้แน่แล้วว่าบัดนี้มีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้นที่ครอบครองเตียงใหญ่นุ่ม ร่างเปลือยเผยแผงอกแน่นค่อยๆใช้มือทั้งสองข้างชันตัวขึ้นนั่งด้วยความงัวเงีย ตาเล็กหรี่ตามองนาฬิกาที่อยู่ไม่ไกล เวลา9.00น. ยังคงเช้าเกินกว่าที่เขาจะตื่นได้เต็มตารวมทั้งหญิงสาวด้วย แต่ตอนนี้เธอกลับไม่อยู่บนเตียงของเขาแล้วและนั่นทำให้เขาสงสัยว่าเธอไปไหนกัน
.
.
.
.
.
ร่างกายที่คล้ายจะแหลกสลายได้ตลอดเวลาเพราะการกระทำรุนแรงที่เกิดจากความโมโหของผู้ชายคนหนึ่งค่อยๆเดินเอื่อยๆบนถนนสายยาว เธอผละจากอ้อมกอดอุ่นที่อีกฝ่ายมอบให้คล้ายกับจะเป็นการขอโทษสำหรับความเจ็บปวดที่เธอได้รับก่อนจะลุกแต่งตัวและรีบออกมาจากคฤหาสน์หลังใหญ่ทั้งๆที่พระอาทิตย์ยังไม่โผล่พ้นขอบฟ้า ดาจองหอบร่างกายที่แสนเจ็บปวดกลับมายังบ้านสองชั้นของเธอด้วยขาทั้ง 2 ข้าง ระยะทางกว่า 10 กิโลเมตรยังทำให้ขาที่แพลงอยู่ยิ่งทวีความเจ็บปวด แต่จะให้เธอทำเช่นไรได้ ในเมื่อกระเป๋าของเธอถูกทิ้งไว้ที่ร้านอาหารหรูแห่งนั้น ทางเดียวที่เธอจะกลับสู่บ้านหลังน้อยของเธอคือต้องพึ่งพาขาคู่นั้นของตัวเอง
หลังจากปิดประตูห้องนอนขาทั้งสองข้างก็ทรุดลงตรงนั้นทันที น้ำตาแห่งความเจ็บปวดไม่ว่าจะทางกายหรือทางใจไหลท่วมท้นอาบแก้มใส น้ำตายังคงไหลเป็นสายไม่หยุดหย่อน ดาจองต้องพยายามกลั้นเสียงสะอื้นเพราะกลัวว่าน้องชายที่หลับอยู่ในห้องข้างๆจะได้ยินเสียง ภาพต่างๆวนเวียนอยู่ในหัว ตั้งแต่วันที่เธอก้าวเข้าไปยังคฤหาสน์หลังใหญ่ของตระกูลคิม จรดปากกาเซ็นต์สัญญาทางบ้าบอนั่นเพียงเพื่อต้องการช่วยเหลือครอบครัวของพนักงานในบริษัทรวมไปถึงครอบครัวของเธอเองเพื่อไม่ให้แบกรับสภาพหนี้หลายพันล้านวอน ในใจได้แต่คิดวนไปวนมาว่าถ้าเกิดวันนั้นเธอเป็นคนเห็นกว่าตัวกว่านี้อีกสักหน่อย ถ้าเธอยอมให้ทุกอย่างมันเกิดขึ้น ถ้าเธอไม่ได้เซ็นต์สัญญาทาสกับคิมจีวอน ทุกวันนี้เธอคงไม่ต้องทนทุกข์ทรมานแบบนี้ แต่ในเมื่อทุกอย่างมันเกิดขึ้นแล้วเธอก็ต้องยอมรับมัน เพราะว่าเธอไม่สามารถย้อนเวลากลับไปแก้ไขอะไรได้อีกแล้ว
แต่ความจริงอีกข้อหนึ่งที่ต้องไม่ลืม คือ มนุษย์ทุกคนมีความอดทนอยู่อย่างจำกัด ปัญหามันอยู่ที่ว่าเธอจะทนทุกข์กับมันได้นานแค่ไหน อีก 1 ปี หรือ 1 เดือน หรืออีกแค่ 1 วัน
และฟางเส้นสุดท้ายของดาจองกำลังจะขาดลงแล้ว
.
.
.
.
.
หลังจากหลับพักผ่อนไปครู่ใหญ่ร่างกายที่ร้าวระบมของดาจองก็ถูกปลุกให้ตื่นด้วยเสียงโทรศัพท์ คนที่โทรเข้าไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นจีฮเยเพื่อนสนิทของเธอ จีฮเยโทรมาแจ้งข่าวเรื่องจินฮวานพี่ชายของเธอว่าตอนนี้เขาเข้ารักษาตัวในโรงพยาบาลเพราถูกทำร้ายเมื่อคืน และจีฮเยรู้ว่าดาจองอยู่กับจินฮวานเมื่อคืน เธอต้องการรู้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น และดาจองโดนทำร้ายเหมือนอย่างที่จินฮวานโดนหรือไม่ ดาจองอึกอักเล็น้อยแต่เธอก็ไม่ได้กล่าวอะไรมา บอกเพียงแค่ว่าเธอสบายดีและจะออกไปเยี่ยมจินฮวานที่โรงพยาบาลทันที
ใช้เวลาไม่นานดาจองก็มาถึงโรงพยาบาลที่จินฮวานรักษาตัวอยู่ เธอถามพนักงานต้องรับก่อนจะตรงไปที่ลิฟต์เพื่อขึ้นไปยังชั้น 4 ซึ่งจินฮวานรักษาตัวอยู่ แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้ก้าวเท้าเข้าลิฟตืมือของใครบางคนก็สะกิดที่ไหลซ้ายของเธอ ดาจองหันไปมองเจ้าของมือที่สะกิดเธอทางด้านซ้ายแต่กลับพบความว่างเปล่า ดาจองงุงงงไม่น้อยเพราะเธอแน่ใจว่ามีคนสะกิดเธออย่างแน่นอน ก่อนจะค่อยๆหันไปยังด้านขวามือของตัวเอง
ใบหน้าคุ้นเคยที่ไม่ได้พบกันนานกำลังฉีกยิ้มหวานส่งมายังดวงหน้าที่ดูเศร้าสร้อยและเหนื่อยล้า รอยยิ้มที่ออกจะดูโง่ๆไปเสียหน่อยแต่ก็น่ารักไปอีกแบบของฮันบินทำให้ดาจองยิ้มออกมาได้บ้าง
“สวัสดีค่ะคุณฮันบิน" ดาจองกล่าวทักทายพร้อมโค้งศีรษะเล็กน้อย
“ฮันบินครับ ผมบอกแล้วไงให้เรียกผม ฮันบิน" ไม่มีคำทักทายกลับ มีแต่ประโยคย้ำเตือนถึงสรรพนามของอีกฝ่ายที่เขาได้เคยขอร้องไว้เมื่อนานมากแล้ว และดูเหมือนว่าหญิงสาวจะลืมคำขอร้องนั้นไปหมดเสียแล้ว
“ค่ะ" ดาจองยังคงหลีกเลี่ยงที่จะเรียกชื่ออีกฝ่าย ถึงแม้ว่าทั้งสองคนจะเคยเจอกันหลายครั้งแต่ดาจองที่เป็นคนมีมารยาทก็ยังไม่คุ้นชินกับการเรียกชื่อของอีกฝ่าย
“แล้วคุณมาทำอะไรที่นี่ละครับ ไม่สบายอีกแล้วเหรอ" ไม่พูดเปล่าเขาใช้หลังมือแนบหน้าผากสวยของอีกฝ่ายเชิงวัดอุณหภูมิร่างกาย
“มาเยี่ยมคนรู้จักค่ะ" ดาจองกล่าวพร้อมกับก้าวถอยหลังอย่างรวดเร็วเพื่อหลบให้พ้นจากมือหนาที่สัมผัสหน้าผาก ดูเหมือนว่าดาจองจะลืมไปเสียสนิทว่าตัวเองเจ็บข้อเท้าอยู่ และการก้าวถอยหลังโดยไม่ระวังทำให้ทรงตัวไม่อยู่และล้มลงกับพื้น
สีหน้าจื่นเพราะอีกฝ่ายถอยหลังหนีฝามือเข้าในเบื้องแรกเปลี่ยนเป็นตกใจสุดขีดที่เห้นอีกฝ่ายลงไปนั่งอยู่กับพื้อนอย่างรวดเร็ว มือหนาพยายามคว้าตัวอีกฝ่ายไว้แล้วแต่สูญเปล่า เขารีบประคองดาจองให้ลุกขึ้นก่อนจะสำรวจความเสียหาย
“ข้อเท้าคุณบวมมากเลยนะครับ ผมว่าคุณควรจะไปหาหมอนะ" ฮันบินกล่าวเมื่อข้อเท้าบวมแดงของอีกฝ่าย
“ไม่เป็นไรคะ ไม่ได้เจ็บเท่าไหร่" เธอรีบผละออกจากแขนที่ประคองตัวเธอเอาไว้ ด้วยใจห่วงคนที่นอนรักษาตัวที่นี่มากกว่าจะห่วงว่าตัวเองจะเจ็บแค่ไหนดาจองจึงตอบปฏิเสธคำแนะนำของอีกฝ่ายไป
“ว่าแล้วว่าต้องปฏิเสธ แต่ไม่เป็นไร" ไม่พูดเปล่า คิมฮันบินคว้าเอาเอวบางของอีกฝ่ายก่อนจะช้อนร่างดาจองขึ้นมาอุ้มในอ้อมแขนโดยไม่สนใจสายตาคนรอบข้าง
ร่างบางในอ้อมแขนถึงกับตกตะลึงในการการทำของอีกฝ่าย เมื่อตั้งสติได้เธอจึงขอร้องให้เขาปล่อยเธอลงเพาะคนเริ่มมองพวกเขาเป็นตาเดียว
“ไม่ปล่อยหรอก ถ้าผมปล่อยคุณก็ไม่ไปหาหมอหรอก...ผมรู้ เพราะงั้นผมจะปล่อยคุณก็ต่อเมื่อคุณไปหาหมอแล้วเท่านั้น" เขายิ้มให้ดาจองในอ้อมแขน
50%
หลังจากหาหมอเรียบร้อยแล้วดาจองรีบไปเยี่ยมจินฮวานทันที เมื่อประตูลิฟต์เปิดออกภาพแรกที่ดาจองเห็นคือป้ายที่เขียนติดฝาผนังบนประตูว่า ICU หัวใจของเธอหล่นลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม ดาจองได้แต่ภาวนาในใจว่าของให้เธอมาผิดชั้น แต่เปล่าเลย...จีฮเยและพ่อแม่ของเธอยืนอยู่ไม่ไกลจากบริเวณนั้น พวกเขามีสีหน้าที่เศร้าสลดเมื่อต้องทนเห็นลูกชายและพี่ชายนอนอยู่ในห้อง ICU พร้อมกับเครื่องช่วยหายใจที่ห้อยระโยงระยางเต็มไปหมด
“ดาจอง" จีฮเยเป็นคนแรกที่สังเกตเห็นเพื่อนสนิทของตัวเอง เธอวิ่งเขามากอดดาจองไว้แน่น น้ำตาพรั่งพรูออกมาจากตาคู่สวย
“จินอวานโอปป้าเขา... อึก...” จีฮเยได้แต่สะอื้นไห้ในอ้อมกอดของเพื่อนสาว ดาจองทำได้เพียงลูบหลังปลอมใจเพื่อนสนิทของตัวเอง
“ไม่เป็นไรนะจีฮเย จินฮวานโอปป้าต้องไม่เป็นไร" ดาจองปลอม ก่อนที่จีฮเยจะผละตัวเองออกจากอ้อมกอดของเธอ
“มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ดาจอง ทำไมจินฮวานโอปป้าถึงอยู่ในสภาพนี้" จีฮเยซักไซ้ด้วยเสียงสะอื้น
“ฉัน..เอ่อ..”
“ตอบมาสิดาจอง เธอตอบฉันมา จินฮวานโอปป้าเขาอยู่กับเธอไม่ใช่เหรอ" จีฮเยที่เป็นห่วงพี่ชายเริ่มตะคอกใส่ดาจองที่น้ำตานองหน้าเพราะความรู้สึกผิด
“ใจเย็นสิคุณ ดาจองเขาก็เจ็บอยู่นะ" เสียงหนึ่งดังขึ้น นับตั้งแต่ดาจองมาถึงไม่มีใครสังเกตเห็นเลยว่าเขามาพร้อมกับผู้ชายอีกคนหนึ่ง ผู้ชายที่ลงทุนอุ้มเธอเพื่อไปให้หมอดูข้อเท้าบวมๆของเธอ
“คุณ...” จีฮเยหยุดชะงัก เธอจำได้ว่าเคยเจอผู้ชายคนนี้มาก่อนแต่จำไม่ได้ว่าที่ไหน แต่ตอนนี้เธอไม่สนใจอะไรทั้งนั้น จีฮเยต้องการรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“จีฮเยอ่า ใจเย็นนะ ให้ดาจองเข้าไปเยี่ยมโอปป้าก่อน ออกมาแล้วเราค่อยคุยเรื่องนี้กันนะ" คุณนายแบคแม่ของจินฮวานและจีฮเยเอ่ยห้ามลูกสาวตัวเอง
เมื่อได้รับอนุญาตจากแม่ของจีฮเยดาจองไม่รอช้ารีบเข้าไปเยี่ยมจินฮวานในห้อง ICU ทันที สภาพจินฮวานในตอนนี้ช่างสร้างความเจ็บปวดให้กับดาจองไม่น้อย สายน้ำเกลือที่แทงทะลุผิวหนัง ท่อช่วยหายใจที่ถูกใส่เข้าไปลำในลำคอ เครื่องวัดอัตราการเต้นของหัวใจและความดันบนร่างกายที่แสนบวมช้ำของอีกฝ่าย ภาพตรงหน้านำมาซึ่งความรู้สึกผิดอยู่เต็มหัวใจ
คิมจีวอน...สารเลว ดาจองได้แต่กร่นด่าจีวอนอยู่ในใจ มือทั้งสองข้างกำแน่นด้วยความแค้น
ถ้าเป็นเธอที่นอนหายใจรวยรินในห้องปราศจากเชื้อนั่น
ถ้าเป็นเธอที่ถูกใส่ท่อช่วยหายใจแบบนั้น
ถ้าเป็นเธอที่นอนนิ่งหลับไหลคล้ายเจ้าหญิงนิทราแบบนั้น
คงจะดีซะกว่าการยืนมองดูผู้ชายดีๆคนหนึ่งต้องถูกทำร้ายเพราะเธอ
ดาจองใช้หลังมือปาดน้ำตาที่อาบสองแก้ม ฟางเส้นสุดท้ายของดาจองได้ขาดลงแล้ว นับตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป เธอจะไม่ยอมผู้ชายที่ชื่อ คิมจีวอน อีกต่อไป ต่อจากนี้ไปเธอจะทำทุกอย่าง ทำทุกอย่างเพื่อให้เขาได้ชดใช้ในสิ่งที่ทำไว้กับคิมจินฮวาน เพื่อที่ว่าความรู้สึกผิดต่อจินฮวานจะได้ทุเลาลง
.
.
.
.
.
.
หลังจากเยี่ยมจินฮวานเรียบร้อยแล้วดาจองก็พาร่างกายของตัวเองกลับไปยังคฤหาสน์หลังใหญ่ของจีวอนอีกครั้ง เดิมทีฮันบินอาสาจะมาส่งเธอแต่เพราะเธอไม่ต้องการให้ใครต้องเดือนร้อน ต้องโดนทำร้ายแบบจินฮวานอีก เธอจึงปฏิเสธความช่วยเหลือนั่น
ขาคู่สวยก้าวเข้าสู่คฤหาสน์ที่เธอเพิ่งจากมาได้ไม่นานอีกครั้ง เธอเดินตรงไปยังห้องนอนใหญ่เพื่อพบกับคนที่เธอเกลียดที่สุดในบ้านหลังนี้ คิมจีวอน เธอเดินไปพร้อมกับความโกรธแค้นทั้งหมดที่เธอมี แม้ทุกย่างก้าวจะทำให้ดาจองหวาดกลัวในสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นก็ตาม แต่ในเมื่อเธอตัดสินใจทำทุกอย่างเพื่อให้คิมจีวอนได้ชดใช้สิ่งที่ทำกับจินฮวานแล้วเธอก็ไม่เปลี่ยนใจเด็จขาด
“คิมจีวอน" ดาจองเรียกอีกฝ่ายหลังจากประตูเปิดออก
คนที่ถูกเรียกชื่อหันมามองตามเสียง ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้ทุกข์ร้อนหรือรู้สึกรู้สาอะไรเลยกับเสียงเรียกที่เต็มไปด้วยอารมณ์โกรธของอีกฝ่าย เขายังคงนั่งไขว้ห่างกระดิกขานั่งอ่านหนังสือพิมพ์ภาษาอังกฤษอยู่บนโซฟาหรู
“มาแล้วเหรอ กำลังคิดถึงอยู่พอดี”
“สารเลว" นี่คงเป็นคำที่หยาบคายที่สุดที่ดาจองจะด่าจีวอนได้ แต่ดูหมือนอีกฝ่ายจะไม่ได้ระคายกับคำด่านี้เสียเลย
“ดูเหมือนเธอจะชอบชื่นชมฉันด้วยคำนี้จริงๆนะ"
“จำไว้เลยนะ ฉันจะไม่ยอมคนอย่างแกอีกต่อไปแล้ว ฉันจะทำทุกอย่าง ทุกอย่างเพื่อให้คนอย่างคิมจีวอนเข้าไปอยู่ในคุกให้ได้"
“เธอนี่ตลกจังเลยนะ" คิมจีวอนแสร้งเป็นอารมณ์ดีก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้ามาไกลอีกฝ่าย
“แล้วจะจับฉันด้วยข้อหาอะไรไม่ทราบ ข้อหา...” จีวอนใช้สายตาเจ้าเล่ห์แทะโลมเรือนร่างของหญิงสาวตรงหน้า ก่อนจะยกยิ้มร้าย
“ทำร้ายร่างกาย ไม่ใช่สิ พยายามฆ่า" แววตาที่เต็มไปด้วยความดุดันอย่างที่จีวอนไม่เคยเห็นมาก่อนปรากฏขึ้นบนหน้าสวย วูบหนึ่งเขานึกประหลาดใจแต่เพราะเขาคือคิมจีวอน คิดหรือว่าคำพูดหรือคำขู่เพียงแค่นี้จะทำให้เขากลัวจนตัวสั่นได้
“หึ!” จีวอนเค้นหัวเราะ
“ไม่ทราบว่าฉันไปพยายามฆ่าใครมิทราบ ถ้าเธอไม่มีหลักฐานละก็ ฉันว่าเธอสงบปากสงบคำไว้ดีกว่านะ เพราะฉันเองมีหลักฐานสำคัญ" เขายกยิ้ม
“หลักฐานสำคัญที่จะทำให้เธอกระเด็นออกจากตำแหน่งว่าที่ภรรยาของคิมจินฮวาน" พูดจบก็ยิ้มอย่างอารมณ์ดี
“พูดเรื่องอะไร" ครั้งนี้เป็นดาจองเป็นคนตั้งคำถามบ้าง เธอไม่เข้าใจในสิ่งที่อีกฝ่ายพูด
“ก็พูดเรื่องของเธอกับฉันไงหล่ะ เธอคิดว่าใครจะอยากได้เธอไปเป็นภรรยาล่ะ หลังจากที่เขาเห็นรูปเธอนอนอยู่บนเตียงกับผู้ชายคนอื่น" ไม่พูดเปล่า คิมจีวอนเปิดลิ้นชักและโยนรูปลงบนพื้น
ดาจองค่อยๆบรรจงหยิบรูปขึ้นมา เธอถึงกับอ้าปากค้างเมื่อเห็นภาพเหล่านั้น ภาพแต่ละใบทำให้น้ำใสเอ่อล้นจนไหลรินอาบแก้มได้ไม่อยาก เธอขย้ำภาพเหล่านั้นจนยับยู่ยี่แต่นั้นก็ไม่สามารถบรรเทาความรู้สึกเจ็บปวด อับอาย และเคืองแค้นในใจของดาจองได้แม้แต่น้อย
“คิดดีๆละกันนะ" คิมจีวอนพูดพร้อมกับนะลงบนโซฟาหรูที่เขาเคยนั่งอยู่ก่อนหน้านี้
ไม่มีคำพูดใดออกจากปากของดาจองอีก เธอจะไปพร้อมกับความเจ็บปวดที่ผู้หญิงคนหนึ่งถูกทำลายศักดิ์ศรีจนย่อยยับ แต่จะโทษใครได้ในเมื่อเธอตัวของเธอเองที่ก้าวลงนรกนี้
“มิโนฮยอง มีเรื่องอยากให้ช่วย" หลังจากดาจองจากไป เจ้าของห้องก็ใช้สมาร์ทโฟนโทรหาเพื่อนสนิททันที
“สืบอะไรให้หน่อย"
.
.
.
.
.
ปี๊ด ปี๊ด
เสียงแตรรถยนต์ทำให้คนที่เดินอยู่ริมทางเท้าถึงกับสะดุ้ง หญิงสาวหันมองตามหาต้นกำเนิดเสียง รถยนต์คันหรูที่เธอเคยนั่งอยู่ครั้งสองครั้งขับชะลออยู่ริมถนน คนขับเลือนกระจกลงก่อนจะส่งยิ้มให้เธอ ดาจองแปลกใจไม่น้อยที่ได้พบกับ คิมฮันบินอีกครั้ง เธอกำลังสงสัยว่าเขาแอบตามเธออยู่หรือเปล่า ทำไมถึงบังเอิญเจอกันบ่อยๆ แต่เพราะไม่ใช่คนที่จะคิดเข้าข้างตัวเองเธอจึงสลัดความคิดนั้นออกจากหัวก่อนจะยิ้มตอบ
“ขึ้นมาสิครับ เดี่ยวผมไปส่ง" ฮันบินเชื้อเชิญ
“ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ" ดาจองปฏิเสธ พร้อมกับโค้งศีรษะเพื่อขอบคุณ
ถ้าเป็นคนอื่นเมื่อถูกปฏิเสธคงขับรถออกไปแล้ว แต่ไม่ใช่กับคิมฮันบิน เขายังคงขับชะลออยู่อย่างนั้น ถึงแม้รถคันหลังจะบีบแตรไล่อยู่ก็ตาม
"ถ้าคุณไม่ขึ้นผมก็จะขับตามไปเรื่อยๆแบบนี้ ถึงแม้ว่าคันหลังจะบีบแตรไล่ผมก็ไม่สนใจ"
“คุณไปเถอะค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงฉัน" ดาจองปฏิเสธอีกครั้ง
คราวนี้ฮันบินจอดรถและลงมาเดินข้างๆเธอ ในเมื่อสาวเจ้าไม่ยอมขึ้นรถไปกับเขาทางเดียวที่เขาจะได้ไกลชิดกับเธอก็คือลงมาเดินข้างๆเธอแบบนี้ การจราจรบริเวณนั้นเริ่มติดขัดเพราะรถของฮันบินจอดขวางทางอยู่ เพราะความดื้อดึงของฮันบินทำให้ในที่สุดดาจองก็ต้องยอมขึ้นรถไปกับเขา
.
.
.
.
.
.
คิมฮันบินไม่ยอมพาดาจองกลับบ้านตามที่เขาสัญญากับเธอไว้แต่แรก เขาพาเธอมายังสวนสาธารณะใกล้บ้านของดาจองแทน ฮันบินให้เหตุผลว่าไม่อยากให้ดาจองต้องอยู่คนเดียว อยากให้ดาจองได้ผ่อนคลายเพราะเขารู้ดีว่าเธอคงเจอเรื่องที่ทำให้ไม่สบายใจอยู่ไม่น้อย หญิงสาวที่เคยสดใสร่าเริง มีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าเมื่อครั้งที่เจอกันที่เกาะเจจูนั้นหายไปแล้ว ตอนนี้ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาคือผู้หญิงที่แบกโลกทั้งใบไว้บนบ่า สีหน้าเศร้าหมองของเธอทำให้คิมฮันบินไม่สบายใจเช่นกัน
“มีเรื่องอะไรไม่สบายใจเล่าให้ผมฟังก็ได้นะครับ" หลังจากหาที่นั่งมุมสงบในสวนสาธารณะได้ฮันบินจึงเอ่ยถามดาจอง
ดาจองยังคงนิ่งเงียบไม่ตอบ สายตาของเธอไม่ได้จับจ้องอยู่ที่คู่สนทนาเฉกเช่นฮันบิน แต่มองทอดยาวออกไปอย่างไม่มีจุดมุ่งหมาย
“ถึงผมจะให้คำปรึกษาไม่ได้ แต่ผมเป็นผู้ฟังที่ดีนะครับ" น้ำเสียงจริงจังและจริงใจของฮันบินทำให้ดาจองรู้สึกดีไม่น้อย อย่างน้อยก็ยังมีคนอยากรับฟังปัญหาของเธอ แต่มันติดตรงที่ว่าเธอพูดมันออกไปไม่ได้หน่ะสิ
“ถ้าดาจองไม่อยากพูดออกมางั้นรอผมเดี๋ยวนะ เดี๋ยวผมมา" พูดจบเขาก็วิ่งหายไป ดาจองสงสัยในการกระทำของอีกฝ่ายไม่น้อย
หลังจากนั้นไม่นานคิมฮันบินกลับมาพร้อมกับกระดาษ ปากกา และซองจดหมาย เขายื่นทุกอย่างนี้ให้ดาจอง เธอรับของเหล่านั้นมาด้วยความงุนงง
“ความจริง ผมก็มีเรื่องไม่สบายใจแต่บอกใครไม่ได้เหมือนกัน" ฮันบินหันมาสบตาดาจอง
นี่เป็นครั้งแรกที่ดาจองเห็นสายตาเหนื่อยล้าของคิมฮันบิน
“ทุกครั้งที่ผมอยากจะระบายแต่ไม่มีใครรับฟังผม หรือไม่มีใครสามารถรับฟังผมได้ ผมจะเขียนมันลงในนี้" เขาชูกระดาษในมือขึ้นมา
“แล้วยังไงคะ" ดาจองเริ่มสงสัย
คิมฮันบินยิ้มให้เธอ แววตาเหนื่อยล้าเมื่อครู่หายไปแล้ว เขาดีใจมากกว่าที่ในที่สุดดาจองก็สนใจเขา
“หลังจากเขียนเรื่องไม่สบายใจทั้งหมดผมก็จะทิ้งมันลงถังขยะ" เขาอธิบายต่อ
“แล้วมันจะช่วยเราได้จริงเหรอ" ดาจองสงสัย
“ช่วยได้สิครับ อย่างน้อยเราก็ได้ระบายมันออกมา และถ้ายิ่งเป็นเรื่องที่ไม่สบายใจหรือเรื่องที่ทำให้เราเสียใจหรือปัญหาหนักใจด้วยแล้วหล่ะก็...เวลาเราทิ้งพวกมันลงถังขยะก็เหมือนกับเราโยนพวกมันทิ้งไป"
“แต่เราไม่ได้แก้ปัญหาอะไรเลยนะ"
“บางครั้งเราก็เหนื่อยเกินกว่าจะแก้ปัญหาเล่านั้น เราแค่อยากจะวางเรื่องพวกนั้นลงบ้าง ให้จิตใจของเราที่หนักอึ้งได้เบาลงบ้าง แค่นั้นก็ยังดี" คราวนี้เป็นฮันบินบ้างที่มองทอดยาวไปอย่างไร้จุดหมาย ก่อนที่เขาจะเริ่มเขียน 'ปัญหาหนักใจ' ของเขาลงบนกระดาษ
'ปัญหาหนักใจ' สำหรับดาจองคงมีแค่เรื่องเดียวเท่านั้น คิมจีวอน เธอไม่รู้ว่าชีวิตนี้จะแก้ปัญหานี้ได้หรือไม่ แต่อย่างน้อยที่สุดได้มีเวลาซักเสี้ยววินาทีที่เธอโยนปัญหาเหล่านี้ทิ้งไปบ้างก็คงดี ดาจองลงมือเขียนเรื่องราวที่เป็นปัญหาหนักใจของเธอลงบนกระดาษที่ฮันบินให้มาก่อนจะพับมันลงในซองจดหมาย คิมฮันบินอาสาเอาจดหมาย 'ปัญหาหนักใจ' เหล่านั้นไปทิ้งถังขยะให้ ก่อนที่จะพาเธอกลับไปส่งที่บ้าน
.
.
.
.
.
สองวันถัดมาดาจองลาออกจากบริษัท ลาออกจากการเป็นเลขาให้คิมจีวอนก่อนจะไปสถานีตำรวจเพื่อเป็นพยานในคดีที่จินฮวานโดนทำร้ายร่างกาย เธอตัดสินใจแล้วว่ายังไงก็ต้องทำให้คิมจีวอนติดคุกให้ได้ ความจริงถ้าคิมจีวอนติดคุกคนที่ได้ประโยชน์ไม่ใช่แค่คิมจินฮวาน แต่เธอเธอก็ได้ประโยชน์เช่นกัน อย่างน้อยที่สุดเธอก็ไม่ต้องคอยรองรับอารมณ์ของอีกฝ่าย แต่เธอกลับต้องประหลาดใจเมื่อพบว่าคดีนี้ถูกปิดไปแล้ว โดยตำรวจบอกว่าไม่มีหลักฐานจากกล้องวงจรปิด และพยานบุคคลก็เป็นหลักฐานที่อ่อนมากเนื่องจากเธอและคิมจีวอนเคยมีเรื่องทะเลาวิวาทกันมาก่อนหน้านี้ทำให้เธออาจจะจงใจใส่ความอีกฝ่าย
ดาจองทำได้เพียงขอร้องให้ตำรวจเช็คกล้องวงจรปิดให้ถี่ถ้วนก็จะรู้ว่าใครเป็นคนทำร้ายจินฮวานและเธอไม่ได้โกหก แต่ทางตำรวจบอกว่ากล้องวงจรปิดเสียหลายจุดทำให้ไม่เห็นคนร้าย และไม่มีหลักฐานอะไรที่บ่งบอกว่าคิมจีวอนอยู่ในสถานที่เกิดเหตุวันนั้น
ดาจองคิดว่าเรื่องทั้งหมดคงเป็นฝีมือของจีวอนเป็นแน่ที่ทำลายหลักฐานทุกอย่าง เธอไม่น่าแหวกหญ้าให้งูตื่นเลยจริงๆ ดาจองได้แต่โทษความโง่เขลาของตัวเองก่อนที่เสียงโทรศัพท์จะดังขึ้น เบอร์ที่เธอไม่คุ้นเคยทำให้ดาจองลังเลที่จะรับสาย
“ฮัลโหล" ดาจองตัดสินใจรับสายหลังจากเบอร์นี้โทรเข้ามาเป้นครั้งที่ 3 บางทีปลายสายอาจจะมีเรื่องสำคัญก็เป็นได้
[นั่นจองดาจองใช่มั๊ย ฉันแบคซายอน แม่จองจีฮเยนะ มาพบฉันที่ร้านกาแฟแถวๆโรงพยาบาลหน่อยได้มั๊ย วันนี้ตอนบ่ายสามโมงนะ]
“ได้ค่ะ คุณ.."
ตุ๊ด ตุ๊ด ตุ๊ด
แม่ของจีฮเยวางสายก่อนที่ดาจองจะได้เอ่ยคำลาใดๆ
.
.
.
.
.
75%
“ไม่เป็นไรนะจีฮเย จินฮวานฮยองต้องไม่เป็นไร เชื่อฉันสิ" มืออุ่นคอยลูบหลังปลอมประโลมเพื่อนสาวที่ยืนร้องไห้ในอ้อมกอดของเขา จีฮเยร้องไห้ไม่หยุดตั้งแต่ตอนที่เขามาถึงโรงพยาบาล และนั่นยิ่งทำให้ดงฮยอกรู้สึกไม่ดีมากขึ้นไปอีก
“หยุดร้องไห้ได้แล้วนะ ขี้แยจริงๆเลยคิมจีฮเย" ดงฮยอกผละจีฮเยออกจากอ้อมกอดก่อนจะใช้มือเช็ดน้ำตาที่อาบสองแก้มของจีฮเย
แม้จะอยู่ในช่วงเวลาเศร้าใจแต่เมื่อได้เห็นรอยยิ้มที่อ่อนโยน อ้อมกอดอุ่นที่คอยประคอง รวมไปถึงมือของอีกฝ่ายสัมผัสที่หน้าเนียนใสของจีฮเยเพื่อเช็ดน้ำตา หัวใจที่เคยห่อเหี่ยวก็กลับเต้นแรงอย่างไม่มีเหตุผล นี่แหละมั้งที่เขาเรียกกันว่า
ความรัก
“ฮัลโหลดาจอง" ดงฮยอกดึงมืออุ่นออกจากแก้มของจีฮเยและกดรับโทรศัพท์ทันทีเมื่อเห็นว่าคนที่โทรมาคือใคร
[วันนี้ฉันคงไปเยี่ยมจินฮวานโอปป้ากับนายไม่ได้แล้วนะ พอดีติดธุระด่วน ฝากดงฮยอกดูแลจีฮเยด้วยนะ ดูเหมือนจีฮเยจะเป็นกังวลเรื่องนี้มากเลย...ฉันเองก็เหมือนกัน]
“อื้อ...ดาจองไม่ต้องห่วงนะ" เขาพูดพลางมองหญิงสาวอีกคนที่ยืนสะอึกสะอื้นอยู่ไม่ไกล
[ขอบใจมากนะดงฮยอก]
“อื้อ..ดาจองอ่า ฉันเป็นห่วงเธอนะ ถ้าทำธุระเสร็จแล้วให้ฉันไปรับเธอดีมั๊ย"
ทุกคำพูดของดงฮยอกจีฮเยได้ยินมันอย่างชัดเจน ถึงแม้จะพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้แต่ต้องยอมรับว่าจีฮเยไม่มีพรสวรรค์ด้านนี้เลยจริงๆ อาจะเป็นเพราะก้อนเนื้อที่หน้าอกซ้ายของเธอที่เคยเต้นแรงถูกกรีดเป็นแผลลึก จึงทำให้เธอไม่สามารถกลั้นน้ำตาไว้ได้ แต่คราวนี้เป็นมือเรียวของเธอเองที่ยกขึ้นปาดน้ำตาที่แก้มของเธอเอง
จีฮเยหันหลังให้กับผู้ชายตรงหน้าก่อนจะสนใจพี่ชายของเธอที่นอนหลับไม่ได้สติอยู่ในห้อง ICU ไม่นานดงฮยอกก็เดินมายืนอยู่ข้างๆเธอ จีฮเยพยายามที่จะซ่อนความรู้สึกของตัวเองเอาไว้ ซ่อนเอาไว้ให้ลึกที่สุด ลึกจนวันหนึ่งเธอจะสามารถลืมมันไปได้เอง
'หวังว่าฮยองจะไม่ฟื้นขึ้นมาเร็วๆนี้นะ อย่างน้อยก็จนกว่าผมจะได้หัวใจของดาจอง'
ดงฮยอกมองไปยังร่างที่นอนหายใจรวยริน
'แล้วก็...ขอโทษนะ..ทั้งเรื่องของฮยองและ...จีฮเย'
เขาเลื่อนสายตามายังหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ ไม่ใช่ว่าดงฮยอกไม่รู้ว่าจีฮเยรู้สึกยังไงกับเขา แต่ความรู้สึกที่เขามีให้กับดาจองนั้นมันมากเกินกว่าใครจะมาเปลี่ยนใจเขาได้ และมันมากจนเขาสามารถทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เธอมาครอบครอง
.
.
.
.
.
กลิ่นกาแฟหอมกรุ่นไปทั่วร้านกาแฟเล็กๆใกล้กับโรงพยาบาลยางพิล ร่างใหญ่ของใครบางคนพร้อมอเมริกาโน่แก้วใหญ่ที่ตอนนี้ปริมาณกาแฟหายไปเกือบครึ่ง เขานั่งไขว่ห้างทอดอารมณ์อยู่อย่างสบายใจตามประสาคนไม่มีงานทำหรือจะเรียกให้ถูกคือคนไม่ยอมทำงาน เขานั่งทอดสายตาออกไปนอกร้านและสะดุดตากับใครบางคน ร่างบางเดินเขามาในร้าน เขามั่นใจว่าเธอคือคนที่เขารู้จักเพราะเธอคือ ของเล่น ชิ้นสำคัญของคิมจีวอนเพื่อนเขา จองดาจอง
“สวัสดีค่ะคุณแม่" ดาจองดค้งคำนับหญิงสูงวัยที่นั่งอยู่ที่โต๊ะด้านหน้าของเขา
“นั่งสิ" หญิงสูงวัยเชิญให้อีกฝ่ายนั่ง เสียงแข็งๆของเธอทำให้คนฟังไม่ค่อยสบายใจนัก
“ที่คุณแม่เรียกหนูออกมามีอะไรรึเปล่าคะ" ดาจองเอ่ยถามคนที่เรียกเธอมา สรรพนามที่ใช้เรียกอีกฝ่ายบ่งบอกถึงความสนิทสนม
“ก่อนอื่นเลยนะ...ฉันอยากให้เธอเรียกฉันว่า 'คุณนายแบค' ไม่ใช่ 'คุณแม่' เพราะฉันกับเธอเราไม่ได้เป็นอะไรกัน"
“ค่ะ คุณนายแบค" ดาจองเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้เรียกอีกฝ่ายตามที่เธอต้องการ จริงอย่างที่คุณนายแบคพูด เธอและคุณนายแบคไม่ได้เป็นอะไรกัน เธอเป็นแค่เพื่อนของลูกสาวของคุณนายแบคเท่านั้น
“เข้าเรื่องเลยละกันนะ" คุณนายแบคกล่าว
“ฉันอยากให้เธอเลิกยุ่งกับจินฮวานซะ" คุณนายแบคไม่อ้อมค้อม เสียงแข็งๆของเธอทำให้ดาจองรู้ว่าเธอไม่ได้พูดเล่น แววตาที่เคยมองเธอด้วยความเอ็นดูได้หายไปแล้วเช่นกัน
“หนูทราบดีค่ะว่าหนูไม่เหมาะสมกับจินฮวานโอปป้า แต่ว่าหนูอยากจะดูแลโอปป้าจนกว่าจะหายดีได้มั๊ยคะ ถ้าโอปป้าหายดีเมื่อไหร่ หนูจะจากไปทันที" ดาจองอ้อนวอน ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้ว่าตัวเองไม่คู่ควรกับลูกชายของคุณนายแบค แต่เพราะว่าจินฮวานต้องอยู่ในสภาพนี้เพราะดาจอง เธอจึงอยากชดใช้เพื่อให้หัวใจของเธอรู้สึกผิดน้อยลง
“ไม่จำเป็น ฉันว่ายิ่งเธอไปให้เร็วเท่าไหร่ฉันก็จะยิ่งสบายใจมากขึ้นเท่านั้น แล้วก็อย่ายุ่งกับจีฮเยลูกสาวฉันด้วย เดี๋ยวคนอื่นจะคิดว่าจีฮเยเป็นแบบเธอ" แบคซายอนปฏิเสธ
“แต่..”
“ไม่มีแต่ ฉันขอพูดตรงๆเลยนะ ฉันรู้ว่าจินฮวานรู้สึกยังไงกับเธอ แต่ฉันคงรับผู้หญิงเหลวแหลกอย่างเธอมาเป็นลูกสะใภ้ไม่ได้หรอกนะ"
ดาจองกำมือแน่นเพราะสิ่งที่คนแก่กว่าพูด เธอนิ่งเงียบไม่ได้พูดอะไรต่อ
“หนูไม่ได้คิดจะ..”
“ผู้หญิงอย่างเธอยอมนอนกับผู้ชายไม่เลือกเพื่อให้บริษัทของพ่อตัวเองไม่ล้มละลาย แล้วเธอยังจะมาหลอกลวงลูกชายของฉันอีกเหรอ ฉันเคยคิดนะว่าเธอมาจากครอบครัวที่ดี คิดว่าถ้าได้เธอเป็นลูกสะใภ้คงจะดีไม่น้อย แต่ฉันคิดผิดไปถนัด" คุณนายแบคมองดาจองด้วยสายตาดูถูก
คุณนายแบคเคยเอ็นดูดาจองเหมือนลูกสาวของตัวเอง และแน่นอนว่าเธอเองก็หมายตาดาจองไว้ให้จินฮวานเหมือนกัน ดาจองเป็นผู้หญิงที่เพรียบพร้อมคนหนึ่งถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้บ้านของเธอจะประสบปัญหาจนล้มละลายก็ตาม แต่เมื่อเธอได้เห็นรูปภาพของดาจองนอนเคียงข้างผู้ชายคนอื่นพร้อมกับสัญญาทาสของเธอ นั่นทำให้คุณนายแบคซายอนตาสว่าง ผู้หญิงคนนี้ไม่เหมาะสมและคู่ควรกับลูกชายของเธอ
“การมาจากครอบครัวที่ดีใช่ว่าจะได้รับการอบรมสัั่งสอนมาดี เธอทำตัวเหมือนพวกพ่อแม่ไม่สั่งสอน...”
“นี่อาจุมม่า! แล้วคิดว่าตัวเองดีนักรึไง นั่งด่าคนอื่นฉอดๆแบบนี้" เสียงหนึ่งดังขึ้นก่อนที่คุณนายแบคซายอนจะพูดจบ
กูจุนฮเวนั่งฟังอาจุมม่าคนนั้นนั่งดูถูกเหยีดหยามดาจองอยู่นานจนเขาทนไม่ไหว ดาจองไม่ได้ทำอะไรผิดขนาดนั้น และลูกชายของยัยป้านั่นเองต่างหากที่เป็นฝ่ายมาชอบดาจองเองไม่ใช่รึไง ถ้าจะห้ามก็ไปห้ามลูกชายตัวเองสิ จะมายุ่งกับคนอื่นทำไม ใครกันแน่ที่ทำตัวเหมือนพวกพ่อแม่ไม่สั่งสอน
“นี่เธอเป็นใครถึงกล้ามาเถียงฉัน!" คุณนายแบคถึงกับตะคอกใส่คนหนุ่มที่มาใหม่
“กูจุนฮเว มีปัญหาอะไรมั๊ย"
“นี่! ทำตัวต่ำจริงๆ พ่อแม่คงไม่สั่งสอนสินะ เพราะเธอคบคนแบบนี้ไงฉันยิ่งไม่อยากให้เธอเป็นเพื่อนกับจีฮเย" เธอหันไปถากถางดาจองที่ยืนอยู่ข้างหน้าเธอ
“ไม่อยากให้คบก็ไม่ต้องคบ ลูกสาวป้ามีดีอะไรกัน กินเหล้าเมาแอ๋ขนาดนั้น แถมเมาทีไรเปลี่ยนสปีชี่ย์ทุกทีกลายเป็นแมวบ้าง เป็ดบ้าง ใครอยากคบด้วยก็บ้าแล้ว"
“นี่เธอ!”
“กูจุนฮเว เพื่อป้าจะแก่จนความจำเสื่อมผมย้ำอีกทีก็ได้ กู-จุน-ฮเว" กูจุนฮเวย้ำชื่อตัวเองทีละคำ
“คุณจุนฮเว" ดาจองพยายามห้าม
“แล้วอีกอย่างนะอาจุมม่า พ่อผมสั่งสอนแต่ผมไม่ฟังเพราะผมมีความคิดเป็นของตัวเอง อีกอย่างผมโตแล้วไม่ต้องให้แม่คอยบงการทุกอย่างในชีวิต เข้าใจ๊" พูดจบเขาก็พาดาจองออกมาจากอาจุมม่าคนนั้น ปล่อยให้เธอด่าตามหลังเหมือนคนป้าอยู่แบบนั้น
“คุณทนให้อาจุมม่านั่นด่าแบบนั้นได้ยังไง" หลังจากพาดาจองออกมาจากรัศมีปากกรรไกรของอาจุมม่านั่นจุนฮเวจึงเอ่ยถามดาจอง
“ขอบคุณที่ช่วยฉันนะคะ อาจุมม่าที่คุณพูดถึงคือแม่ของจีฮเยเพื่อนของฉันนะคะ และคุณนายแบคเป็นผู้ใหญ่กว่า คุณไปทำแบบนั้นฉันว่ามันดูไม่ค่อยถูกต้องเท่าไหร่นะคะ แล้วอีกอย่างที่คุณนายแบคพูดมันก็ถูกต้องแล้ว ฉันเป็นผู้หญิงแบบนั้นจริงๆแหละคะ" ดาจองกล่าวเศร้า
จุนฮเวได้แต่จิปากก่อนจะมองบน คิมจีวอนไปหาผู้หญิงแบบนี้มาจากไหนกันนะ ดีเกินจนไม่น่าจะอยู่บนโลกที่โหดร้ายใบนี้ได้เลย
“ยังไงก็ขอบคุณนะคะ" ดาจองโค้งคำนับให้จุนฮเวก่อนจะเดินจากไป
“คุณจะไปไหน" จุนฮเวถาม
“ฉันจะกลับไปขอโทษคุณแม่ของจีฮเย ตอนนี้เธอต้องโกรธมาแน่ที่คุณทำแบบนั้นและฉันก็ออกมาทั้งๆที่ยังไม่ได้บอกลาด้วย ยังไงซะเธอก็เป็นแม่ของจีฮเย"
คำตอบที่ทำให้จุนฮเวถึงกับหัวเสีย ทำไมจองดาจองถึงต้องกลับไปขอโทษอาจุมม่าปากกรรไกรนั่นด้วย มันไม่ใช่ความผิดของเธอซะหน่อย และกูจุนฮเวก็จะไม่ยอมให้เธอทำอะไรแบบนั้นด้วย เพราะเธอไม่ผิด เธอไม่จำเป็นต้องกล่าวคำขอโทษ
ก่อนที่ดาจองจะเดินไปได้กลับเขาฉุดรั้งเธอเอาไว้แล้วลากเธอไปยังรถสปร์ตคันหรูที่จอดอยู่ไม่ไกลและขับรถพาเธอออกไป
100%
ปล. ครบ 100% แล้ว เย่ๆๆๆ
ปล1. ถ้าใครจะเกลียดจีวอนก็เกลียดได้เลย แต่ขอบอกว่านี่ยังเลวไม่สุดนะ มีเลวกว่านี้ 555 // ไรท์โรคจิต -.,-
มันอาจจะดูไม่มีเหตุผลเนอะว่าทำไมต้องเลวขนาดนี้ แต่จะบอกว่า 'ต้องเลวให้สุด เพื่อที่จะได้รักให้สุด' เขิน 10 วิ
ปล2. มีของมาแจกค่ะ สมุดโน้ต schedule book 2016 ขนาด B6 จาก disney store ของแท้แน่นอน >////< พอดีซื้อมาเผื่อเลือก(?) แล้วมันไม่ได้ใช้ก็เลยจะแจกให้คนที่อยากได้นะคะ กติกาคือ คอมเม้นต์ในตอนที่ 16 : ฟางเส้นสุดท้ายเท่านั้น ระยะเวลาคือจนกว่าเราจะลงตอนที่ 17 ซึ่งคือเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ 5555 แต่ถ้าเราลงตอนที่ 17 เมื่อไหร่ก็จะรวบรวมคอมเม้นต์แล้วจับฉลากเอานะคะ
ไม่อยากให้คิดว่าเราเรียกคอมเม้นต์หรืออะไร เพราะถ้าใครไม่อยากได้ ไม่อยากเม้นต์ก็ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องเม้นก็ได้ คือเราก็ไม่รู้จะเอาอีกเล่มที่ซื้อมาเกินไปทำอะไร(แล้วซื้อมาเกินเพื่อ?!!// ก็มันน่ารักทุกเล่มเลยอ่ะ เค้าอยากได้ๆๆๆ) ไม่ได้ร้อนเงินและก็ไม่อยากจะขายต่อด้วย เอาเป็นว่าแจกกันง่ายๆแบบนี้แหละ คอมเม้นต์แล้วติดแทค #มหกรรมซื้อของน่ารักไว้ไม่ได้ใช้ไรท์แจก ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น