คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เมื่อ...ปรากฏตัว
(องุ่นดำเนินเรื่อง...)
และแล้วสิ่งที่ฉันฝันก็เป็นจริงขึ้นมาสักที!
ฉันได้สมัครเข้าชมรมเทนนิสในที่สุด มันคงเพราะว่ารุ่นพี่จี12ปีที่แล้ว ไปเรียนต่อมหาวิทยาลัยกันหมด นั่นก็แปลว่า สวรรค์ได้เปิดทางให้ฉันแล้วล่ะ ^///o///^
หลังจากที่ฉันได้บัตรสมาชิกชมรมเทนนิสมาแล้ว ฉันก็สามารถออกไปร่อนข้างนอกโรงเรียนได้ก่อนเวลา เพราะเขาอนุญาตให้สมาชิกใหม่ไปเลือกซื้ออุปกรณ์มาใช้ในชมรมได้
แต่ฉันไม่กะจะซื้อตั้งแต่แรกแล้วล่ะ เพราะไหนๆที่ชมรมก็มีบริการให้อยู่แล้ว แล้วจะซื้อให้เปลืองเงินเปลืองทองทำไมจริงมั้ย ^ ^ (<<<<งกสิแก =___=;)
ฉันตัดสินใจไปเดินฆ่าเวลาที่ร้านขาอุปกรณ์กีฬาเพื่อความเนียน แต่ไม่ทันที่จะเดินเข้าร้าน...
โป๊ก!
โอ๊ยย!!
กระป๋องบ้าที่ไหนก็ไม่รู้ลอยมากระแทกหัวฉัน ทำเอาฉันดาวขึ้นรอบหัวไปหมด ก่อนจะสบัดหน้าแรงๆไล่ดาวเดือนแล้วก้มลงเก็บกระป๋องที่นอนกลิ้งอยู่บนพื้น
"ใครวะทิ้งขยะไม่เป็นที่ ออกมาเดี๋ยวนี้นะ!!" ฉันแหกปากเรียกเจ้าของกระป๋องอย่างไม่อายผู้คนที่มองมาด้วยท่าทางตกใจพวกนั้น
ฉันมองซ้ายเหลียวขวา หาเจ้ามือผีที่ขว้างกระป๋อง แล้วก็ไปสะดุดเข้ากับผู้ชายตัวสูงๆ ผมสีทองที่ยืนหันหลังเต๊ะท่าอยู่ไกลๆ
ต้องเป็นหมอนั่นแน่ๆ
ฉันเดินตรงเข้าไปหาคนต้องสงสัยด้วยท่าทางเอาเรื่อง ก่อนระเบิดใส่ตามนิสัยและอารมณ์
"นาย!"
เขายังทำเป็นไม่ได้ยิน
"นาย!!" ฉันเรียกซ้ำอีกครั้งด้วยเสียงที่แข็งขึ้น
เขาฉันมามองหน้าฉัน เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อง แล้วชี้หน้าตัวเอง
"เธอเรียกฉันหรอ" เขาหันมามองฉัน
นี่มันฝรั่งนี่หว่า
ฉันว่าในใจเมื่อเห็นหน้าตาคนตรงหน้าแบบชัดๆ
"ก็นายนั่นแหละ" ฉันตอบหนักแน่น ก่อนโวยใส่ "นายใช่มั้ยที่เตะไอ้นี่มาใส่หัวฉัน" ฉันว่าพร้อมกับชูกระป๋องในมือขึ้นประกอบ "มันเจ็บนะรู้มั้ย ถ้าเกิดว่าหัวฉันแตกขึ้นมานายจะว่ายังไงฮะ?!!"
เขามองสำรวจบริเวณหัวฉัน เมื่อดูแล้วว่ามันไม่มีแผลก็พูดขึ้นราวกับเป็นเรื่องไม่น่าใส่ใจ
"แต่หัวเธอก็ยังไม่แตกนี่"
ฉันกำหมัดแน่น
ถ้าเป็นไปได้อยากจะชกหน้าไอ้หมอนี่ให้หงายเดี๋ยวนี้เลย!
"แต่ถึงยังไงนายก็ผิดอยู่ดี ถึงหัวฉันจะไม่แตก แต่นายก็ต้องรับผิดชอบ!"
เขาทำท่าแคะหูราวกับหนวกหูเสียงแว้ดๆของฉัน ก่อนจะถามฉันตรงประเด็นอย่างรำคาญ
"แล้วเธอจะเอายังไง"
"ขอโทษ..." ฉันตอบทันที "ขอโทษฉันมาสิ แล้วทุกอย่างก็จบ" ฉันยื่นข้อเสนอที่ง่ายแสนง่าย แต่หมอนี่กลับทำยืนนิ่งแล้วหันหลังไปทำอะไรสักอย่าง แล้วไม่นานเขาก็หันกลับมาพร้อมกับส่งลูกเทนนิสในมือมาให้ฉัน แล้วเดินหนีไปดื้อๆ
อะไรกันน่ะ...??
ฉันพลิกลูกเทนนิสในมือดู ก็พบข้อความที่เขียนด้วยสีเมจิกสีดำ และนั่นมันทำให้ฉันถึงจุดระเบิด!
'daydream!' (<<<ฝันไปเถอะ!)
ฉันยืนนิ่งพยายามสะกดความโกรธแต่แล้ว...
กรี๊ดดดดด~!!!
นี่แกกล้าทำแบบนี่กับฉันหรอไอ้ขี้เก๊ก! แก...แก.!!
"นี่...ไอ้บ้า แกกลับมานี่เดี๋ยวนี้เลยนะ กลับมาให้ฉันอัดก่อน...ไอ้บ้า!!!" ฉันตะโกนโหวกเหวกไล่หลังไอ้บ้านั่น แต่ก็ได้แค่แหกปากอยู่ตรงนั้น เพราะเพียงชั่วอึดใจ แผ่นหลังกว้างๆของมันก็หายไปอย่างรวดเร็ว...
(ดำเนินเรื่อง free style)
เมื่อไหร่จะมาเนี่ย รอจนขาแข็งไหมดแล้วนะ
นภัสคิดในใจอย่างหงุดหงิด
~ปี้คนสวยงับรับโทรศัพท์ด้วยงับป๋ม ปี้คนสวยงับรับ...~
เจ้าชาย...
เธอมองเบอร์บนหน้าจอมือถือก่อนจะกดรับสาย
"นี่มัวทอะไรอยู่เนี่ย ฉันมารอนายตั้งานแล้วน้าาา!"
'โทษทีๆ พอดีสาวๆกักตัวไปไหนไม่ได้'
"เลิกเล่นซะทีเถอะมุขนี้น่ะ ฉันเบื่อจะฟังแล้ว =____="
'ฮะฮะฮ่าฮ่า ล้อเล่นน่า ล้อเล่น" ปริ๊นซ์หัวเราะร่วนอย่างอารมณ์ดี "คือ...ฉันจะโทรมาบอกเธอว่าฉันเพิ่งไปรับคุณย่าออกจากโรงพยาบาลมาน่ะ ท่านสบายดีแล้ว ^ ^'
"งั้นก็แปลว่า..."
'อืม เธอไม่ต้องเยี่ยมแล้วล่ะ เอาไว้โอกาสหน้าค่อยไป'
"นายแช่งคุณย่าหรอ =__="
'เปล่าๆ พูดไม่คิดน่ะ' ปริ๊นซ์ตอบกลั้วหัวเราะ 'งั้นเอาเป็นวาเธอไม่ต้องรอแล้วนะ แล้วฉันจะชดใช้เวลาของเธอให้'
"ไม่มีทางซะหรอก เวลาฉันมีค่า ไม่เอาไปทิ้งให้นายหรอกย่ะ" นภัสปฏิเสธ
'แน่ใจนะ ฉันอุตส่าห์กะว่าจะพาเธอไปนั่งรถเล่นเสาร์นี้ซะหน่อย เฮ้อ~ แห้วเลย' ปริ๊นซ์พูดทำเสียงน่าสงสาร
"อ่ะๆ ก็ได้ๆ ฉันจะยอมเสียเวลาอีกสักหน่อย เพื่อทำให้นายสบายใจก็ได้" นภัสพูดน้ำเสียงบอกอารมณ์ดี
ใครว่าไม่อยากไปล่ะ
นภัสคิดในใจแอบอ้มยิ้มที่จะได้ไปนั่งรถเล่น
'จริงนะ'
"อืมๆ" เธอตอบส่งๆ "งั้นแค่นี้ก่อนนะ บาย"
ฉันวางสายปริ๊นซ์แล้วกระโดดโลดเต้นดีใจที่จะได้ไปเที่ยว
"เย่ๆๆๆๆๆ!"
"เป็นอะไรน่ะ =____="
นภัสยืนนิ่งแข็งเป็นหินเมื่อถูกหงส์ที่เดินเข้ามาเห็นท่าทางประหลาดพอดีทักเข้า
"........."
"=_______="
"น่า...คือ...พอดีฉันกินยาลืมเขย่าขวด ก็เลยกระโดดๆแบบนี้ยามันจะได้ออกฤทธ์ไง แหะๆ" นภัสกระโดดโชว์ให้เห็นๆ
ควายสุดๆ!
นี่เป็นคำแก้ตัวที่ควายสุดๆไปเลย
นภัสคิดคอตก ก่อนจะถอนใจเมื่อหงส์เปลี่ยนเรื่อง
"แล้วนี่คนอื่นๆไปไหนกันหมดเนี่ยร้านเงียบๆ"
หงส์ถามชะเง้อชะแง้
"ถ้าหมายถึงยัยพวกนั้นล่ะก็...ออกไปซื้อของกันน่ะ เห็นว่าของหมดไม่มีอะไรขาย" นภัสพูดถึงพวกลูกกวาดในร้านที่ขายดีจนเกลี้ยงไม่มีเหลือ
หงส์พยักหน้ารับรู้ก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟา
เธอยกมือของเธอขึ้นมองแล้วเปลี่ยนเป็นกำแน่นเมื่อนึกถึงเรื่องที่ทำให้เธอขายหน้าที่สุด
"นี่นายทำบ้าอะไรเนี่ย ออกไปห่างๆตัวฉันนะ" หงส์ร้องโวยวายแล้วผลักคนที่ฉวยโอกาสเธอให้ผงะห่างออกไป
เพี๊ยะ!
ฝ่ามือเล็กปะทะหน้าหล่อๆเข้าเต็มแรง ทำเอาคนแข็งแรงกว่าหน้าหันไปตามแรงมือ
"นายมัน..." หงส์หายใจรัวด้วยอารมณ์เดือด "ทุเรศที่สุด!"
แล้วสาวสวยก็วิ่งหนีไป โดยไม่คิดรับผิดชอบหน้าชาๆของคนฉวยโอกาสเลยสักนิด
อย่าให้ได้เจอะได้เจอกันอีกเลย ไอ้บ้า!
"เป็นอะไร" นภัสถามหงส์ที่มีสีหน้าแปลกๆ
หงส์ส่ายหัวแล้วถอนใจ
"ไม่มีอะไร"
หงส์พูดจบก็มีเสียงดังเอะอะโวยวายดังขรมมาจากหน้าร้าน
"ฮะฮะฮ่าฮ่า เสียดายแทนสองคนนั่นจริงๆที่ไม่ได้เห็น ฮะฮะฮ่าๆๆๆ" เสียงหัวเราะขององุ่นดังคับซอย
"โอ๊ยย! แล้วจะมาตบหัวฉันทำไมเนี่ย" บี๋ตบหัวองุ่นที่ปล่อยก๊ากออกมาแบบไม่เกรงใจ ทำให้องุ่นถึงกับร้องโอ๊ย
"เลิกหัวเราะสักทีเถอะน่า แค่นี้ฉันก็อายจะตายอยู่แล้ว" บี๋พูดทำสีหน้างอน
"มีอะไรกันหรอ เห็นคุยกันซะดัง" นภัสทัก
"อ๋อๆ ก็ยัยนี่น่ะสิ เดินอยู่ดีๆ หันมาอีกทีก็ลงไปนอนกองอยู่ที่พื้นซะและ คนเงี้ย หัวเราะขำมันกันทั้งห้างเลยง่ะ ฮะฮะฮ่าฮ่า" องุ่นรีบอธิบายแล้วก็ปล่อยก๊ากมาอีก
บี๋คนที่ถูกขำ ถึงแม้จะทั้งหยิกทั้งตี แต่เพื่อนปากมากก็ยังหัวเราะไม่เลิก จนเธอจนปัญญาแล้วยอมรับว่าเรื่องนี่มันน่าขำจริงๆ
"แล้วเป็น...เป็นไง...ได้...ได้อะไรมาบ้าง" นภัสถามกลั้นหัวเราะกึกๆ
"นี่..." พอส์นยื่นถุงในมือหลายถุงส่งให้นภัส "เราเหมามาหมดห้างเลย หวังว่าคงจะพออยู่ได้จนหมดอาทิตย์นะ"
นภัสรับของแล้วเอาเข้าไปเก็บไว้หลังร้าน
"นี่กี่ทุ่มแล้วเนี่ย" พอส์นหันไปถามเพื่อน
"สองทุ่มจะครึ่งแล้ว" บี๋ตอบดูนาฬิกาข้อมือ ก่อนบ่น "นาฬิกาในร้านตายอีกแล้วหรอเนี่ย ก่อนไปยังเดินอยู่เลย เพิ่งเปลี่ยนถ่านไปเอง เปลืองชะมัด =_="
"งั้นเดี๋ยวฉันไปอาบน้ำก่อนแล้วกัน พรุ่งนี้เดี๋ยวต้องตื่นเช้าอีก" พอส์นพูดก่อนจะเดินขึ้นชั้นบนไป
"งั้นฉันก็ต้องขอตัวมั่งนะ ห้องน้ำมีสองห้อง ไม่อยากอาบทีหลัง" องุ่นพูดแล้วเดินตามพอส์นขึ้นไป
หงส์ยังคงนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โซฟาอย่างไม่สนใจใคร ส่วนบี๋ก็ทำท่าจะไปเปิดทีวี ก่อนเปลี่ยนใจตามเพื่อนสองคนขึ้นไป
นภัสเดินออกมาจากห้องครัวแหงนหน้ามองนาฬิกาเรือนใหญ่ที่ผนัง
"เพิ่งจะทุ่มกว่าๆเองหรอเนี่ย งั้นฉันไปเล่นคอมดีกว่า" นภัสพูดอย่างสบายใจ ก่อนไปเปิดคอมอย่างที่ว่า
เวลา 22:45.น
หงส์ บี๋ พอส์น และองุ่น เข้านอนกับไปนานแล้วเหลือเพียงสาวเดียวที่ยังเข้าใจผิดว่าเป็นเวลาหัวค่ำอยู่
นภัสปิดคอม อย่างแน่ใจแล้วว่าคงเป็นเวลา สามทุ่มกว่าๆ
เธอแหงนมองนาฬิกาบนผนัง
เพิ่งจะทุ่มกว่าๆเองหรอเนี่ย...
คิดอย่างประหลาดใจ ก่อนจะฉุกคิดขึ้นมาได้
จะบ้ารึไง เพิ่งจะทุ่มกว่าๆ!?!
แล้วเธอก็มองเข็มวินาที
นาฬิกาตาย!!!
กริ๊งๆๆๆๆ!
เสียงนาฬิกาดังเป็นรอบที่เท่าไรไม่รู้ กว่าสาวน้อยบนเตียงจะยอมตื่นได้
เจ็ดโมงสี่สิบ!
ทันทีที่ดูเวลาทำให้ต้องนึกก่นด่าเพื่อนในใจ
ไม่เคยจะปลุกกันเลยยัยพวกนี้ ฉันต้องไปสายอีกแน่เลย
นภัสรีบอาบน้ำแต่งตัวอย่างเร็วที่สุด ก่อนจะวิ่งไปโรงเรียนที่อยู่ห่างจากร้านกิโลกว่าๆ
สายแน่ๆๆๆๆๆ!
วิ่งไปกะโตนในใจไปอย่างร้อนรน เมื่อเวลากระชั้นชิดเข้ามา
ครืด~
ประตูห้องถูกเลื่อนออก เผยให้เห็นร่างเด็กสาวที่กำลังหอบหายใจระรัว เหงื่อโทรม
"ขออนุญาตค่ะ" เธอพูดอย่างหมดแรง
"เชิญจ้ะนภัสวันต์ ^ ^" ครูสาวใจดีส่งยิ้มให้อย่างไม่คิดทำโทษ
นภัสเดินไปนั่งที่โต๊ะข้างๆองุ่นที่ยังว่างอยู่ก่อนกระซิบกับองุ่นอย่างอารมณ์เสีย
"ทำไมไม่ปลุก...ปล่อยให้ฉันนอนอยู่ได้คนเดียว!"
"อะไรเล่า~" องุ่นส่งเสียงคราง ก่อนอธิบายท้วง "พวกฉันนี่ปลุกจนไม่รู้จะปลุกยังไงไหวแล้วต่างหาก คนอะไรหลับเป็นตาย"
"ยังจะมาแก้ตะ..."
"เอ้าๆ สนใจทางนี้หน่อยจ้า" ครูสาวส่งเสียงเรียก ทำให้ห้องทั้งห้องเงียบกริบ สายตาทุกคู่ต่างจับจ้องไปที่ครูสาวอย่างสนใจ "วันนี้มีข่าวดีจะมาบอกพวกเธอทุกคน" ครูพูดแล้วมองนักเรียนที่นั่งฟังตาแป๋วก่อนว่าต่อ "มีนักเรียนสองคนจะย้ายเข้ามาเรียนกับพวกเรา ขอให้ต้อนรับพวกเขาหน่อย...อ่ะๆ เข้ามาจ้ะ" ครูเรียกนักเรียนที่ยืนรอคิวอยู่หน้าห้องให้เดินเข้ามา
คนแรกมีผิวขาวอมชมพู ผมสีทอง จมูกโด่ง ปากเรียวบาง ตาสีฟ้าใส คิ้วหนา ผมตัดทรงรากไทรยาวถึงกลางหลัง รูปร่างสูงโปร่งแบบชาวยุโรป แต่งชุดนอกเครื่องแบบนักเรียน ที่หูซ้ายเจาะหมุดกลมเล็กๆติดเรียงกันถึงห้าจุด
ดูยังไงก็ไม่เหมือนกับเป็นคนดีเลยสักนิด
นภัสวิจารณ์ในใจ
คนที่สอง ผู้ชายที่ดูท่าทางมาดเหมือนผู้ใหญ่ แต่งตัวเรียบร้อยในชุดเครื่องแบบนักเรียน สายตาสงบคู่นั้นบอกถึงความเป็นคนมีเหตุผลและใจเย็น เขามีรูปร่างสูงไม่แพ้ชายคนๆข้างๆ เพียงแต่รูปร่างเป็นคนเอเชียก็เท่านั้น
จมูกเป็นสันโด่งงุ้มเล็กๆ ปากบางสวยได้รูป คิ้วเรียว
ดวงตาสีน้ำตาลเข้มของเจ้าตัวกำลังกวาดมองเพื่อนร่วมชั้นอย่างไว้ท่า ก่อนเริ่มแนะนำตัวเป็นคนแรก
"สวัสดีครับ..." รอยยิ้มเป็นมิตรระบายขึ้นบนใบหน้าเมื่อเอ่ยคำพูดราวกับเป็นคนละคน "ผมชื่อ...มาร์ครับ ความจริงแล้วผมเคยเรียนที่นี่มาก่อน แต่เมื่อปีที่แล้วผมต้องย้ายไปเรียนที่อเมริกาเพราะเหตุจำเป็น ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนครับ" แล้วเสียงปรบมือก็ดังกราวมาจากกลุ่มสาวๆหน้าห้อง ก่อนเสียงจะค่อยๆเงียบลง แล้วผู้ชายอีกคนจึงกล่าวแนะนำตัว...
"จอห์นนี่ เด็พ" แล้วสายตาทุกคู่ก็จ้องมองเขาอย่างสนใจ รอจะฟังต่อ แต่ดูเหมือนว่ามันจะจบแค่นั้น เสียงปรบมือจึงค่อยๆดังขึ้นแล้วเสียงวิจารณ์ก็เริ่มดังขึ้นด้วย เมื่อเพื่อนใหม่คนนี้ดูจะเข้าถึงยากเหลือเกิน
(บี๋ดำเนินเรื่อง...)
ผู้ชายคนที่ชื่อมาร์นั่น ไม่รู้ว่ารู้สึกไปเองหรือเปล่า แต่ดูเหมือนกับว่า เขาจะมองมาทางฉันอยู่เรื่อยๆ
ฉันมองเพื่อนใหม่สองคนที่ดูจะป๊อบจัด แล้วเพิ่งมารู้ทีหลังว่า คนที่ชื่อมาอะไรนั่น จริงๆแล้วอายุพวกเราปีนึง เพราะตอนที่ไปเรียนต่อดันดรอพ เลยต้องกลับมาเรียนซ้ำชั้น
ส่วนนายคนนั้น เงียบๆ แต่ก็ยังมีสาวล้อมหน้าล้อมหลังอยู่ตลอด แล้วที่ๆนายนั่นเลือกจะนั่งก็คือโต๊ะข้างๆยัยหงส์ ที่ยังว่างอยู่
ยิ่งสองคนนี้มานั่งด้วยกัน มันก็ยิ่งเงียบ เพราะยัยหงส์ก็เงียบ นายนั่นก็เงียบ สรุปแล้วก็ไม่ต่างกับคนใบ้สองคนนั่งด้วยกันก็เท่านั้นแหละ
และแล้วก็ถึงเวลาพักกลางวัน
พวกเราไปทานข้าวด้วยกันเหมือนเดิน แต่ดูท่าวันนี้ยัยองุ่นดูจะเงียบผิดปกติ ถามอะไรก็ไม่ค่อยจะตอบ ทั้งที่ปกติแล้วยัยนี่น่ะ ต่อให้เอาเข็มเย็บปากก็ยังไม่หยุดพูดเลยด้วยซ้ำ
"เป็นอะไรรึเปล่า ไม่พูดไม่จา" ฉันถามองุ่น
ยัยองุ่นส่ายหัววืดแล้วก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อ
"ถ้ามีอะไรก็บอกได้นะ" ฉันบอกกับยัยองุ่น
องุ่นพยักหน้าหงึกๆแล้วกินข้าวต่ออย่างเงียบๆ
จะว่าไปแล้ว เมื่อตอนเที่ยงก็มีประชาสัมพันธ์ประกาศเรียกยัยนภัสให้ไปพบครู แล้วพอกลับมาก็ดูจะเงียบแปลกๆอีกคน
"นภัส" ฉันเรียกให้นภัสหันมา "ครูเรียกไปเรื่องอะไรหรอ"
นภัสยิ้มแห้งๆก่อนจะสั่นหัว
"เปล่าหรอก เรื่องชมรมน่ะ" แล้วนภัสก็กินข้าวในจานต่อ...
นี่มันอะไรกันเนี่ย ทำไมเพื่อนแต่ละคนดูจะซึมๆกันไปหมด
ยัยหงส์ก็อีกคน บางทีก็หงุดหงิดอะไรขึ้นมาก็ไม่รู้ ส่วนยัยพอส์นก็เอาแต่เศร้าเรื่องชมรมเด็กโง่อะไรนั่น
เฮ่อ~!
"เดี๋ยวพวกแกขึ้นห้องกันไปก่อนก็แล้วกัน ฉันว่าจะนั่งเล่นข้างล่างสักพัก ^ ^" ฉันกะจะหลบไปวาดรูปคนเดียวจึงบอกให้คนอื่นๆขึ้นห้องเรียนกันไปก่อน
ทุกคนก็พยักหน้ารับรู้แล้วฉันก็แยกตัวออกมา
"สวัสดี" เสียงนุ่มพูดทัก ก่อนเจ้าตัวจะนั่งลงข้างฉัน
ฉันที่กำลังนั่งวาดวิวอยู่ใต้ต้นไม้ ตกใจที่จู่ๆก็มีคนมาเงียบๆ พอรู้ว่าเป็นใครก็ทักกลับอย่างมีมนุษย์สัมพันธ์ดี
"อืม..สวัสดี"
"นี่เธอกำลังทำอะไรอยู่น่ะ" เขาถาม
ผู้ชายที่ชื่อมาร์คนเมื่อเช้า มองภาพในมือฉันที่ยังวาดค้างอยู่ยิ้มๆ
ฉันรีบยกภาพขึ้นปิดเพราะไม่อยากให้ใครเห็นผลงานที่ยังไม่เสร็จ
ก็มันเขินนี่นา -/////-
"ฉะ...ฉันวาดรูปอยู่น่ะ"
"งั้นหรอ..." เขาทอดมองไปยังท้องฟ้าสดใสเบื้องหน้า "เธอชอบวาดรูปงั้นหรอ"
"อืม...วาดแล้วมันรู้สึกว่าสบายใจดี" ฉันตอบด้วยน้ำเสียงมีความสุข
ฉันลอบมองใบหน้าหล่อๆของมาร์ แล้วก็เผลออมยิ้มทำให้คนถูกจ้องเอ่ยปากถามยิ้มๆ
"จ้องอะไรฉันฮะ?"
"ปะ...เปล่าๆๆ" ฉันปฏิเสธ "ก็แค่ไม่คุ้นหน้าเพื่อนใหม่ก็เท่านั้นเอง"
แล้วเราสองคนก็เริ่มทำความรู้จักกันครั้งแรก...
(องุ่นดำเนินเรื่อง...)
หลังจากที่บี๋แยกตัวออกไป ฉันก็ขอตัวไปบ้างเพราะไม่อยากขึ้นไปบนห้อง กลัวจะเจอใครบางคน ที่แค่คิดก็ทำเอาอารมณ์ขึ้น
ไอ้เด็พอะไรนั่น ถ้าจำไม่ผิด มันก็คือไอ้คนเมื่อวานที่เตะกระป๋องนั่นมาใส่หัวฉัน แล้วทำไมมันถึงได้มาเรียนร่วมห้องกับฉันได้เนี่ย!!!!
โอ๊ยยยย~!! หงุดหงิด!
ฉันไปแอบหลบนั่งเล่นอยู่ที่ใต้ตึกแต่แล้ว...
"กรี๊ดดดด~ เท่จังเลย"
เสียงผู้หญิงหลายคนกรี๊ดกร๊าดกันดังทำให้ฉันอดไม่ได้ที่จะหันไปมอง
ท่ามกลางวงล้อม มีชายร่างสูง ผมทองกำลังพยายามเดินหนีพวกผู้หญิงพวกนั้นด้วยท่าทางรำคาญสุดๆ
ใช่แล้วล่ะ...เขาก็คือ...
จอห์นนี่ เด็พ!
ฉันแอบมองดูเหตุการณ์วุ่นวายนั้นอยู่เงียบๆแกมเห็นใจคนที่ถูกรุมทึ้งจนแทบหายใจไม่ออก
เวรกรรมมีจริง
ฉันคิดอย่างเวทนา แต่แล้วจู่ๆ ไอ้คนน่าเวทนานั่นก็วิ่งตรงมาที่ฉัน ทำเอาฉันหลบแทบไม่ทัน
เขาเข้ามาหลบอยู่ใกล้ๆฉัน
แต่พูดก็พูดเถอะ หมอนี่ซื่อบื้อชะมัด ขนาดฉันนั่งอยู่ตรงนี้ยังมองไม่เห็นเลย -*-
"พวกเราๆ ไปดูทางนู้นเร็ว แยกย้ายกัน ใครเลยตัวก็ล็อคเอาไว้อย่าให้หนีไปได้ เข้าใจมั้ย!" เสียงผู้หญิงคนหนึ่งออกคำสั่ง
คนพวกนี้นี่น่ากลัวจริงๆเลยแฮะ
ฉันนึกเสียวแทนคนที่ถูกตามล่า
พอยัยพวกนั้นไปกันหมด หมอนี่ก็เริ่มบ่นพึมพำ
"นี่มันอะไรกันวะเนี่ย ทำอย่างกับฉันเป็นลิงในสวนสัตว์ไปได้ ยัยพวกผู้หญิงพวกนี้" เขาบ่นกับตัวเอง
"แล้วอย่างนายมันต่างจากลิงในสวนสัตว์ตรงไหน" ฉันแขวะขึ้น ทำเอาคนไม่รู้ว่ามีคนนั่งอยู่ด้วยสะดุ้งโหยง แล้วลุกพรวดขึ้น
"นี่เธอ!" เขามองฉันอย่างตกใจ "ยังไม่เลิกตามมาอีกรึไงเนี่ย ก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่สนผู้หญิงอย่างเธอหรอก เลิกตื๊อซะที ฉันเหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว"
"ประสาท! ใครไปตื๊อนายตอนไหนไม่ทราบ" ฉันท้วง
"แล้วเธอจะตามฉันมาทำไม" เขาถาม
"ว่าใครตามนายยะ ฉันมานั่งอยู่ตรงนี้ก่อนนายอีก ไอ้ซื่อบื้อเอ๊ย!"
สงสัยหมอนี่จะคิดว่าฉันเป็นพวกเดียวกับยัยพวกล่าผู้ชายนั่น
น่าโมโหจริงๆที่เอาฉันไปรวมกับพวกไร้สมองพวกนั้น -*-
"เดี๋ยวก่อนนะ.." เขาจ้องหน้าฉันอย่างพินิจพิเคราะห์ "หน้าเธอคุ้นๆอยู่นะ แต่เมื่อกี๊เธอบอกว่าเธอไม่ได้ตามฉันงั้นสิ?"
"ก็ใช่น่ะสิ" ฉันยืนยัน
เขามองที่หน้าฉันแล้วว่าเสียงเบา
"ไม่แต่งหน้า..." แล้วมองที่ทรงผม "ไม่ทำผม" แล้วจึงก้มมองการแต่งตัว "ไม่แต่งตัว" เขามองรวมๆอีกทีก่อนจะสรุป "ดูๆแล้วเธอก็ไม่น่าจะใช่พวกนั้นหรอก" ว่าจบก็นั่งลงอย่างโล่งใจ
หนอย! แล้วที่พูดน่ะดูตัวเองรึเปล่าว่าตัวเองน่ะแต่งตัวผิดระเบียบยิ่งกว่าพวกที่วิ่งไล่ตามนายมาซะอีก!
"เธอชื่ออะไรน่ะ" เขาถาม
ฉันนิ่งไปนิดๆก่อนจะตอบ
"องุ่น" ฉันนั่งลงที่เก่า ก่อนนึกบางเรื่องขึ้นได้ "นายว่าหน้าฉันคุ้นๆใช่มั้ย แล้วนายพอจะจำได้มั้ยว่าเจอฉันที่ไหน"
ความคิดเห็น