คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : AQUA & WIND
"ตั้งแต่เข้าเรียนมาไม่เคยหนักใจอะไรขนาดนี้เลย มันมีเหตุผลต้องทำหรือว่าครูไม่มีอะไรจะสอนกันแน่" องุ่นเด็กสาวผมสีดำสนิทบ่นหงุดหงิดขณะที่กำลังพยายามขีดๆเขียนๆบางอย่างลงกระดาษให้ออกมาเป็นรูปที่ต้องการ
"นั่นสิ อยู่ๆก็มาบอกให้วาด อะควาแอนด์วินด์ มันจะสื่อความหมายอะไรได้นอกจากน้ำกับลม พูดก็พูดเถอะ ฉันไม่เห็นเข้าใจเลยสักนิด" บี๋เด็กสาวผิวสีแทนบ่นเสริม
"สื่อความหมาย สื่อความหมาย..." นภัสเด็กสาวผมน้ำตาลทวนอย่างครุ่นคิด
"ใช่ๆ สื่อความหมายก็จะบ้าตายอยู่แล้ว ดันสั่งให้ส่งสิ้นเดือนนี้ด้วย" องุ่นบ่นหงุดหงิด
"อะไรนะ!" นภัสที่กำลังงึมงำเงียบอุทานเสียงดัง "สิ้นเดือนนี้?!!"
"โอ๊ย~! แล้วนี่แกจะแหกปากทำไมเนี่ย!" พอส์นเด็กสาวผิวขาวหน้าหมวยหันมาว่าเพื่อนเสียงดังจนทุกคนต้องหันมาพูดเป็นเสียงเดียวกัน
"แกนั่นแหละเสียงดัง!" ทำให้คนถูกว่าคอหดวูบ หัวเราะแหะๆอย่างไม่มีข้อโต้เถียง
ติ๊งต่องติ๊งต่อง ติ่งตองติ๊งต่อง
เสียงสัญญาณประชาสัมพันธ์ดังขึ้นก่อนเสียงประกาศแสนหวานจะตามมาติดๆ
"ขอให้นักเรียนจี12ทุกห้องเข้าหอประชุมเวลานี้ด้วยค่ะ....ขอให้นักเรียนจี12ทุกห้องเข้าหอประชุมเวลานี้ด้วยค่ะ..."
"ประชุมอีกแล้ววววว" องุ่นลากเสียงยาวล้อเลียนอย่างเบื่อหน่าย "จะประชุมอะไรกันนักกันหนาเนี่ย เช้าประชุม สายประชุม จะเที่ยงแล้วยังจะเสือกเรียกประชุมอีก นี่ครูเข้าจะประชุมให้เสร็จไปทีเดียวเลยไม่ได้รึไงเนี่ย"
"น่าๆ เขาเรียกก็ไปเถอะ จะบ่นให้ได้อะไรของแกเนี่ย" บี๋หันมาบ่นเพื่อนแทน
"พวกแกไปกันก่อนเลย เดี๋ยวฉันกับยัยนี่ค่อยตามเข้าไป" นภัสพูดพลางดึงแขนพอส์นยึดเอาไว้ไม่ให้หนี
คิดว่าฉันไม่รู้รึไง แกคิดจะโดดประชุมอีกล่ะสิ ถึงโรงเรียนจะเรียกเช้าเรียกสายเรียกเที่ยง ยัยนี่ก็ไม่เคยเข้าทั้งเช้าทั้งสายทั้งเที่ยงนั่นแหละ =____=;;
พอส์นคิดในใจอย่างรู้ทันก่อนเธอจะโดนลากให้เดินมาอีกทาง
บรื๋นนน~
"หลบเร็ว" นภัสฉุดแขนพอส์นให้ลงไปหลบที่หลังต้นไม้
"นี่แกหลบบ้าอะไรของแกเนี่ย!" พอส์นว่าเสียงเบาอย่างรู้ความ
"นั่นไง" นภัสชี้มือไปที่รถรีมูซีนคันหรูที่ขับมาจอดที่หน้าตึก
เด็กสาวร่างสูงโปร่งผมสีน้ำตาลอ่อนปล่อยยาวถึงกลางหลังเดินลงจากรถด้วยท่วงท่าสง่า เธอมีใบหน้าที่สวย เสียแต่มันสวยเหมือนนางพญามารก็เท่านั้นเองที่ทำให้เธอดูจะน่ากลัวเกินกว่าใครจะอยากเข้าใกล้
ไม่เจอกันนานสินะ เพื่อนรัก!
พอส์นคิดก่อนเหยียดยิ้มที่มุมปากแล้วเดินออกมาจากหลังต้นไม้ด้วยท่าทางมาดมั่น
"เฮ้ย! พอส์น แกจะไปไหนน่ะ พอส์น!!" นภัสเรียก ก่อนเดินออกไปฉุดแขนเพื่อนให้กลับมาหลบที่เดิม
"จะทำบ้าอะไรของแก" นภัสถามเสียงดุ
"ไปทักทายเพื่อนเก่า" พอส์นตอบด้วยท่าทางไม่ได้บอกว่าดีใจที่ได้เจอเพื่อนเก่าเลยสักนิด
"ฉันจะเข้าประชุมแล้ว" นภัสพูดเสียงเฉียบ ทำให้พอส์นได้แค่ถอนใจ แล้วเดินตามเพื่อนเข้าห้องประชุมเท่านั้น...
"อย่าดันสิฉันจะเข้า" เสียงนภัสว่า
"แกก็ถอยไปสิ ฉันจะเข้าก่อน" พอส์นพูดพลางออกแรงเบียดเพื่อนให้ถอยห่างจากประตู
"ได้ไงเนี่ย ฉันเดินมาก่อนนี่"
"ฉันต่างหากเดินมาก่อน"
"สงสัยสองคนนั่นจะมากันแล้ว" องุ่นกระซิบกับบี๋ที่นั่งประชุมอยูข้างๆ
ประตูห้องประชุมสั่นกึกๆ มีเสียงทะเลาะกันดังเล็ดลอดเข้ามา ทำให้คุณครูที่กำลังพูดประชุมอยู่ถึงกับลืมบท แล้วชะงักกึก เดินไปที่ประตูอย่างรำคาญ ก่อนจะดึงให้ประตูเปิดออก
โครม!!
เด็กสาวสองคนที่ชิงประตูล้มคว่ำไม่เป็นท่า เรียกเสียงฮาจากคนทั้งห้องประชุมให้หัวเราะครืน จะมีก็แต่พวกเธอสองคนเท่านั้นล่ะที่ขำไม่ออก
"อายชะมัด" นภัสที่ยังแสร้งนอนนิ่งไม่ลุกงุดหน้าบ่นเสียงเครียด "เห็นมั้ยล่ะว่าเป็นเพราะใคร" ไม่วายหันมากระซิบกระซาบว่าเพื่อนข้างตัวที่ยังแสร้งทำนอนนิ่งไม่ลุกเหมือนกัน
"ก็เพราะแกนั่นแหละ" พอส์นว่ากลับ
"ถ้าไม่ใช่เพราะแกมาแย่งเข้าป่านนี้ฉันก็คงไปนั่งประชุมแล้ว" นภัสยังไม่ยอมแพ้
"เรื่องอะไรมาโทษฉันล่ะ ถ้าแกหลีกไปดีๆ ฉันกับแกก็ไม่ต้องมาหน้าขะมำแบบนี้หรอก" พอส์นเถียง
"อย่ามามั่วนะ กะ.."
"อะแฮ่ม!" เสียงกระแอมแรงๆจากครูที่ยังจับประตูค้างไว้ไม่ให้ปิดมาหนีบลูกศิษย์ ก่อนว่าเสียงดัง"พวกเธอสองคนจะนอนคุยกันอีกนานมั้ย"
ทำให้สองคนที่หลงคิดว่าพื้นเป็นเตียงลุกพรึ่บแล้วงุดหน้าวิ่งลิ่วไปนั่งหลังห้องด้วยความอาย
เกิดมาไม่เคยอายอะไรอย่างนี้มาก่อนเลย..!!
(นภัสดำเนินเรื่อง...)
หลังจากเลิกประชุมฉันก็ตัดสินใจเลิกที่จะหนีบเอาพอส์นไปไหนมาไหนด้วยเพราะเหตุผลที่ว่า มันชอบทำให้ขายขี้หน้าอยู่เรื่อยๆ
นี่ขอสักวันที่จะไม่เป็นตัวตลกได้มั้ย TT ^ TT
ฉันเดินไปฐานลับหลังโรงเรียนของฉัน แต่จริงๆแล้วมันก็ไม่ได้ลับอะไรหรอก ก็แค่ที่นั่งเล่นเวลาว่างที่ฉันมาประจำก็เท่านั้นเอง
ฉันนั่งลงใต้ต้นหูกวางต้นใหญ่ หลับตาลงฟังเสียงลมที่พัดผ่าน...
แถวนี้อากาศดีจริงๆ
".............."
"ยัยหมูอ้วน"
ฉันมุ่นหัวคิ้ว
สงสัยจะหูฝาด ลมที่ไหนจะพูดได้ ประสาท!
"ยัยหมูอ้วน หลับอยู่รึไง"
คราวนี้เสียงดังชัดเจน ทำให้ฉันต้องลืมตาขึ้นมาด้วยความตกใจ
ชายผิวขาว จมูกคมสัน ปากเรียวบาง ผมสีน้ำตาลแก่สไลด์ยาวถึงต้นคอ
ร่างสูงโปร่งนั่นกำลังโน้มลงมาแล้วจ้องที่ฉันด้วยสายตาเป็นมิตร
"ปริ๊นซ์..." เสียงลอดออกมาเบาๆจากฉันที่เห็นหน้าเจ้าของเสียงเต็มตา ก่อนจะรีบลุกแล้วปัดกระโปรงที่เปื้อนนั่นในทันที "นายมาทำอะไรที่นี"
คนถูกถามส่งยิ้มหวานก่อนตอบ
"จะมานอนเล่น วันนี้ไม่มีเรียน"
เมื่อกี๊ตอนที่ฉันลืมตาขึ้นมาตกใจแทบแย่ แถมยังรู้สึกเหมือนหัวใจเต้นผิดจังหวะอีกต่างหาก
ก็จะให้ไม่เป็นอย่างงั้นได้ยังไง ในเมื่อตอนนั้นหน้าฉันกับปริ๊นซ์ห่างกันไม่ถึงสองนิ้ว ใกล้จนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆที่รดหน้าฉันอย่างไม่เกรงใจ
"แล้วเธอล่ะ มานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้" ปริ๊นซ์ถามกลับ
"ฉันก็มานั่งเล่นน่ะสิ วันนี้เปิดเทอมวันแรก ไม่ได้เรียนหรอก" ฉันตอบ
"แล้วเธอได้เข้าประชุมรึเปล่า" ปริ๊นซ์ถามเปลี่ยนเรื่อง
"อะ...เอ่อ.." ฉันอ้ำอึ้ง แล้วก็ต้องยิ้มเจื่อนเมื่อนึกถึงเรื่องในห้องประชุม แต่ไม่ทันที่ฉันจะตอบ ปริ๊นซ์ก็ตอบแทนซะเอง
"คงไม่ได้เข้าล่ะสิ...ฉันก็ไม่ได้เข้าเหมือนกัน ^____^"
ฉันถอนหายใจโล่งอก
โชคดีนะที่นายนี่ไม่ได้เข้าประชุม
ฉันคิดโล่งใจ ก่อนถามกลับ
"แล้วนายล่ะ ทำไมถึงไม่เข้าประชุม"
"ฉันหรอ" ปริ๊นซ์ส่งยิ้มหวาน "พอดีคุณย่าเข้าโรงพยาบาลน่ะ ฉันเลยเพิ่งมาโรงเรียน"
"ว่าไงนะ คุณย่าเข้าโรงพยาบาล!" ฉันทวนเสียงสูงอย่างตกใจ "แล้วคุณย่าเป็นอะไรมากรึเปล่า อาการดีขึ้นรึยัง แล้วจะออกวันไหน อยู่โรงพยาบาลอะไร ห้องไหนล่ะ เข้ามะ..."
"นี่ยัยหมูอ้วน..." ปริ๊นซ์เบรกฉันยิ้มขำขัน "เธอใจเย็นๆก่อนได้มั้ยเนี่ย ขนาดฉันเป็นหลานแท้ๆฉันยังไม่เป็นเท่าเธอเลย" เข้าแซวทำให้ฉันหน้าขึ้นสีเล็กน้อย "ตอนนี้คุณย่าไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ ถ้าอยากไปเยี่ยมเย็นนี้ฉันจะไปรับที่ร้านตอนห้าโมง โอเคมั้ย"
"อะ...อืม" ฉันยิ้มบางๆ
เฮ้อ~ โล่งอกไปที โชคดีที่คุณย่าปลอดภัย ฉันน่ะนะ ถ้าเกิดคุณย่าเป็นอะไรฉันคงจะเศร้าเป็นปีๆเลยล่ะ เพราะว่าฉันน่ะไปเล่นกับคุณย่าของปริ๊นซ์อยู่บ่อยๆเมื่อตอนเด็กๆ แล้วเวลาที่นายนี่เรียกฉันว่ายัยหมูอ้วนทีไร คุณย่าก็จะดุนายนี่ให้ฉันทุกที
"ยิ้มอะไร" ปริ๊นซ์ทักฉันที่ยืนอมยิ้มเมื่อนึกถึงคุณย่า แต่นายนี่กลับคิดไปอีกอย่างซะนี่ "หรือว่า เธอจะดีใจที่ได้นั่งรถไปกับฉันสองต่อสอง"
"ไม่ใช่ซะหน่อย" ฉันปฏิเสธทันควัน "ฉันจะยิ้มเรื่องอะไรแล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายด้วยมิทราบ"
ปริ๊นซ์ทำน่ามุ่ย
คิดว่าทำแล้วน่ารักนักรึไงเนี่ย =___=;;
"ฉันก็แค่อยากให้มันเป็นอย่างนั้น..." เขาพูดเสียงเบา
"ว่าไงนะ?"
"อ๋อๆ เปล่าๆ ไม่มีอะไร" ปร๊นซ์ส่ายหัววืด "ฉันก็แค่พูดว่ายัยหมูอ้วนมีแต่ไขมันก็เท่านั้นเอง ^____^"
"เดี๋ยวเหอะ!" ฉันค้อน
"ล้อเล่นน่า" ปริ๊นซ์ยกมือขึ้นยีหัวฉันเล่นอย่างมันมือ
"อย่าเล่นหัวสิ เดี๋ยวเสียทรงหมด"
แล้วเราสองคนก็คุยกันไปเรื่อย เหมือนกับตอนเด็กๆที่เราชอบไปเล่นด้วยกัน แล้วก็แกล้งกัน ทะเลาะกัน แต่สุดท้าย เราก็คืนดีกันแล้วจบลงด้วยรอยยิ้มกับเสียงหัวเราะเสมอ...
~ปี้คนสวยงับ รับโทรศัพท์ด้วยงับป๋ม พี่คนสวยงับรับทะ...~
ติ๊ด
"ฮัลโหล"
'ฮัลโหล แกอยู่ไหนเนี่ย นี่พวกฉันรอกินข้าวจนแสบไส้ไปหมดแล้วนะ จะให้รออีกนานมั้ยเนี่ยยยยย~!!' เสียงแว้ดๆอย่างนี้คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากยัยองุ่น
"เอ่อ...คือ...ฉันอยู่บนห้องน่ะ" ฉันโกหกอีกแล้ว T^T
'แล้วแกจะขึ้นไปทำอะไรเนี่ย ไม่รู้รึไงว่าวันนี้ไม่มีเรียน'
"เอ่อๆๆ อยู่ไหนรีบว่ามาเดี๋ยวจะได้ไปหา" ฉันถามตัดความ
'หน้าโรงอาหาร คนเยอะมากกกก' พอจบคำว่ามากเสียงเซ็งแสซ่ก็ดังขึ้นมาทันที่
ยัยนี่แผนตื้นชะมัด จัดฉากล่ะสิท่า - * -
"โอเคๆ เอาเป็นว่าจะรีบไป แค่นี้นะ"
ฉันกดวางสายที่หนวกหูที่สุดในโลกไปแล้วถอนใจยาว
"นี่.." ฉันเรียกปริ๊นซ์ให้หันมา "จะไปกินข้าวด้วยกันมั้ย"
"ไม่เอาล่ะ...ฉันมีนัดทานข้าวกับสาวๆแล้ว"
ตอบกวนตีนชะมัด
"เธอไปกินเถอะ" เขากล่าวยิ้มแย้มเหมือนเคย
"งั้นฉันไปก่อนนะ"
"อืม บาย" ว่าแล้วก็โบกมือหยอยๆให้ฉัน แล้วฉันก็ทิ้งให้พ่อเทพบุตร นั่งอยู่ตรงนั้นเพียงลำพัง...
(หงส์ดำเนินเรื่อง...)
หลังจากที่ฉันกับเพื่อนๆที่น่าปวดหัวกินข้าวกลางวันกันเสร็จ พวกเราก็ต้องไปเลือกชมรมอยู่กันเช่นทุกปี
อย่างเมื่อปีที่แล้ว ยัยองุ่นกับยัยพรไม่ได้ชมรมที่อยากจะเข้าเพราะว่างุ่มง่ามชักช้า ส่วนยัยพรก็ดันไปเข้าชมรมที่รับแต่ผู้ชาย สรุปคือสองคนนี้ก็โดนส่งไปอยู่ชมรมรักษ์ภาษาด้วยกันทั้งคู่
ฉันชื่อว่า หงส์ เป็นคนที่เงียบที่สุดในกลุ่ม บางคนอาจจะมองว่าฉันเรียบร้อย สุขุม แต่จริงๆแล้วฉันก็แค่แย่งยัยพวกนี้พูดไม่ทันก็เท่านั้นเอง
"แกจะเข้าชมรมไหน" องุ่นหันไปถามนภัสอย่างอารมณ์ดี
คงคิดสิท่า ว่าคราวนี้จะได้เข้าชมรมที่ใฝ่ฝันน่ะ =___=
"ไม่รู้ดิ แต่อยากเข้าพวกกีฬานะ มันดูไม่ง่อยดี"
หมายความว่าไงไม่ง่อย งั้นชมรมดนตรีของฉันนี่ก็ง่อยงั้นสิ
"แล้วแกล่ะ" องุ่นหันไปถามพอส์นที่กำลังเลียไอศกรีมรสมะนาวอยู่
"ฉันจะเข้าเทควันโด ^__^"
"แต่นั่น..." องุ่นทำท่าจะขัด
"เอาน่าๆ บางทีคราวนี้อาจจะได้ก็ได้นะ" บี๋พูดแทรกขึ้นมาเชิงให้กำลังใจพอส์น
"เหอะๆ ก็ขอให้ได้แล้วกัน แล้วแกล่ะ เห็นตั้งแต่ม.2จะไม่เคยย้ายไปไหนเลยนะ กับไอ้ชมรมศิลป์เนี่ย ถามจริงๆเหอะมันสนุกอะไรขนาดนั้นเลยรึไง" องุ่นหันไปถามบี๋แทน
"มันก็ดีนะ ไม่เครียดดี ^__^" บี๋ตอบยิ้มกว้าง
"แล้วแกล่ะ" คราวนี้เป็นฉันที่ยัยนั่นถาม
ฉันไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่หันไปจ้องหน้ายัยนี่ด้วยสายตาสงบ แต่รู้สึกว่ายยองุ่นจะซื่อบื้อจัดจนดูไม่ออกเลยว่าฉันไม่อยากจะตอบ
"คงจะเป็นชมรมดนตรีล่ะสิ" บี๋ทักอย่างรู้ใจ
ฉันหันไปพยักหน้าตอบรับ ก่อนจะก้มลงอ่านหนังสือเหมือนเดิม
ติ๊งต่องติ๊งต่อง ติ่งตองติ๊งต่อง
"ขอให้นักเรียนที่ต้องการจะสมัครเข้าชมรมต่างๆ ฟังนัดหมายดังต่อไปนี้ ฟุตบอลสมัครที่หน้าตึก A ชมรมวอลเลย์บอลสมัครได้ที่หน้าตึกQ ชมรมฟุตซอลสะ..."
"เดี๋ยวฉันไปจองชมรมก่อนนะเดี๋ยวไม่ทัน" พูดจบ องุ่นก็วิ่งปรู้ดหายไปในกลุ่มนักเรียนที่เดินขวักไขว่
"งั้นฉันกับยัยพอส์นก็ไปมั่งดีกว่า" นภัสพูดแล้วลากพอส์นไป
"แล้ว..." บี๋หันมามองฉัน "เราจะไปกันเลยมั้ย"
"ก็ดี" ฉันพยักหน้ารับแล้วเดินไปลานสมัครพร้อมกับบี๋
"ฉันจะไปตึกศิลป์" บี๋พูด "งั้นแยกกันตรงนี้นะ"
"อือ" ฉันรับแล้วเดินแยกออกมา
อย่างที่คิดไว้ ชมรมดนตรีมีคนมาสมัครไม่เยอะมากเท่าไร ส่วนใหญ่ก็มีแต่หน้าเดิมๆ ฉันเลยไม่ต้องไปแย่งกับใคร มันทำให้ฉันเหลือเวลาที่จะไปหาหนังสือยืมที่ห้องสมุด
รักนี้...มีเพียงความทรงจำ
น่าสนใจ
ฉันไปสะดุดกับชื่อเรื่องนี้เข้า แล้วก็กำลังเอื้อมมือจะหยิบมัน แต่แล้ว...
"รักนี้...มีเพียงความทรงทรงจำ..." เสียงนุ่มของชายหนุ่มเอ่ยขึ้น "ชอบอ่านแนวนี้หรอ น่าสนใจจังนะ"
"เอามานี่" ฉันแย่งหนังสือจากนายคนตรงหน้า แต่เขาก็ยืดตัวหลบไปได้
"อยากได้ก็ขอกันดีๆสิ ไม่เห็นต้องทำท่าหงุดหงิดแบบนี้เลยนี่"
ฉันถอนใจ ก่อนจ้องคนตรงหน้าด้วยสายตาที่คิดว่าดูเป็นมิตรมากที่สุดก่อนจะพูดขอหนังสือจากเขาดีๆ
"ฉันขอหนังสือเล่มนั้นได้มั้ย"
"เล่มนั้นมันเล่มไหนล่ะ" เขายียวน
"ก็เล่มที่อยู่ในมีนายนั่นแหละ เอามานี่" ฉันกระโดดฉกจะเอาหนังสือจากคนสูงกว่าด้วยท่าทางไม่พอใจ
"อ๊ะๆ! อยากได้ก็ขอดีๆอีกสักคำสองคำไม่ได้รึไงครับ คุณดาวโรงเรียน"
แสลงหู!
ฉันเกลียดไอ้คำว่าดาวโรงเรียนที่สุด ไปไหนมาไหนก็ถูกทักว่าดาวโรงเรียนตลอด ฉันน่ะ ชื่อหงส์นะ ไม่รู้กันเลยรึไง
"ไม่จำเป็นต้องพูดดีกับคนประสาท"
"นี่น่ะหรอ ดาวโรงเรียน หยิ่งจังเลยนะ" เขาพูดด้วยท่าทางเหมือนกับว่ากำลังไม่ชอบใจฉันอยู่นิดๆ
ฉันตัดสินใจเดินหนีออกมาโดยที่ยอมสละหนังสือเล่มนั้นไปอย่างน่าเสียดาย
เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่ก็ได้!
"อ้าวเดี๋ยวสิ...จะไปไหนน่ะ ไม่เอาแล้วรึไง" เขาเดินตามมา แล้วยื่นหนังสือให้ฉัน
แต่ฉันกลับเดินหนีอย่างไม่สนใจ
นี่ฉันจะหยิ่งผยองไปถึงไหนเนี่ย ทำไมไม่รับไว้เล่าบ้าจริง!
"นี่ๆ ฉันก็แค่ล้อเล่น อย่าโกรธสิ" นายจอมกวนยังเดินตามมาเซ้าซี้
ฉันได้แต่เดินหนีฉับๆ หวังแค่ว่าจะทำให้เขาเลิกตามมาได้
"นี่...เฮ้~"
ฉันเดินออกจากห้องสมุด ส่วนนายนั่นก็รีบยื่นหนังสือในมือฝากให้กับบรรณารักษ์แล้ววิ่งตามออกมาดักหน้าฉันไว้
ฉันเดินเลี่ยงไป แต่เขาก็เบี่ยงมาขวางทางไว้ชนฉันรำคาญ
"นายต้องการอะไรจากฉัน?!!" ฉันถามหมดความอดทน
"สั้นๆง่ายๆ..." เขายิ้มกริ่ม "เบอร์โทร ^ ^"
"ไม่ มี ทาง" ฉันเน้นชัดเน้นชัดเสียงเด็ดขาด ก่อนเดินเลี่ยงมาอีก แต่เขาก็ยังเอาตัวมาบังขวางทางไว้
"หลีก!" ฉันสั่ง
"ไม่"
"หลีกไป"
"ไม่"
"หลีกไปน่า"
"ไม่"
"หลีกไปเถอะฉันขอร้อง!"
"......"
"......."
"ไม่"
กรี๊ดดดดด~!!! บ้าที่สุด กวนประสาท!!
ฉันออกแรงผลักเขาให้หลีกทาง ก่อนจะเดินหนีให้เร็ว
ทำไมไม่วิ่งล่ะเนี่ย?!!!
ฉันอยากจะวิ่งหนีใจจะขาด แต่ฉันไม่เคยวิ่งหนีใครให้เสียศักดิ์ศรีนี่
หมับ!
นายกวนประสาทถือวิสาสะมาคว้าข้อมือฉันแล้วดึงเอาไว้เสียอย่างนั้น
"ปล่อยนะ นี่นายกล้าดียังไงมาแตะต้องตัวฉันฮะ?"
"อ๋อ..." เขาส่งเสียง "เธอคงจะคิดว่าตัวเธอมันมีค่ามากเลยสินะ" เขาทำสีหน้าเหยียด "เธอถึงได้มองว่าใครๆต่ำต้อยสกปรกกว่าเธอไปซะหมด"
"ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อยเพียงตะ..."
"แล้วฉันจะทำให้เธอเข้าใจซะใหม่" พูดจบก็ดึงร่างฉันเข้ามากอดท่ามกลางสายตาหลายคู่ที่จับจ้องมองมาอย่างอยากรู้อยากเห็น ก่อนเขาจะค่อยๆขยับหน้าเลื่อนเข้ามาไล้ที่คอของฉัน?!
(พอส์นดำเนินเรื่อง...)
"โอ๊ยยย~" ฉันร้องทันทีที่ก้นกระแทกพื้นเพราะถูกพวกผู้ชายตัวโตๆจับโยนออกมาจากชมรมอย่างโหดร้าย T^T
"ก็บอกไปแล้วว่าชมรมนี้ไม่รับผู้หญิง ยังจะมาตื๊ออยู่ได้!" ชายร่างใหญ่โหวกเหวกเสียงดังอย่างรำคาญ
มีเหตุผลอะไรที่ชมรมเทควันโดถึงไม่รับผู้หญิงฮ้าาาา~!!! อย่างนี้มันเหยียดเพศกันชัดๆนี่
"ไหนติดป้ายว่าไม่จำกัดเพศจำกัดวัยไง แล้วทำไมฉันถึงจะเข้าไม่ได้เล่า" ฉันโวยกลับ
"นั่นมันต้องพิจารณากันอีกที ถ้าจะรับผู้หญิงก็ไม่เอาไอ้ผอมแห้งแรงน้อยอย่างเธอหรอก เสียวเตะกระดูกหักแล้วจะเป็นเรื่องเปล่าๆ"
"ถึงฉันจะผอมแห้ง แต่ใช่ว่าฉันจะกระจอกงอกง้อยนะ ถ้าแน่จริงนายก็มาตัวต่อตัวกับฉันเซ่"
"หุบปากแล้วไปหาชมรมอื่นอยู่ซะไป!"
ปึง!!
ไอ้ตัวใหญ่ปิดประตูใส่หน้าฉันอย่างไร้เยื่อใย
คอยดูเถอะ สักวัน แกจะต้องมาคุกเข่าขอร้องให้ฉันมาเข้าชมรม!!!
ฮึ่ย!!!!
ฉันเดินออกมาจากตรงนั้นอย่างอารมณ์เสีย...
สงสัยงานนี้คงต้องถูกจับไปรักษ์ภาษาอีกแหงแซะเลย T-T
ติ๊งต่องติ๊งต่อง ติ่งตองติ๊งต่อง
"คุณครูมาลีย์ขอพบนางสาวฐิติพร นักเรียนชั้นจี 12 ห้อง A ที่ห้องวิชาการในเวลานี้ด้วยค่ะ...คุณครูมาลีย์ขอพบนางสาวฐิติพร นักเรียนชั้นจี 12 ห้อง A ที่ห้องวิชาการในเวลานี้ด้วยค่ะ..."
ง๊ากกกกก~!!! เขาเรียกฉัน?!! มันต้องเป็นเรื่องร้ายแหงๆ แล้วฉันจะทำยังไงดีเนี่ยยยย!!
เอาก็เอาสิ! ยังไงก็หนีไม่ได้อยู่แล้ว เป็นไงเป็นกันวะ!
ฉันเดินไปห้องวิชาการด้วยท่าทางอย่างกับนักเลงโต แต่จริงๆแล้วจิตข้างในของฉัน มันกำลังตกฮวบๆๆอย่างฉุดไม่อยู่ต่างหาก
ฉันเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องวิชาการ ก่อนจะสูดหายใจลึกๆแล้วตัดสินใจเคาะประตู
ก๊อกๆๆ
ฉันเปิดประตูด้วยนอบน้อม
"ขออนุญาตค่ะ" ฉันเดินเข้าไปที่โต๊ะที่มีชื่อครูมาลีย์ติดหราอยู่
"อ้อ!" ครูเงยหน้าจากงานบนโต๊ะแล้วส่งยิ้มให้ฉัน "มาแล้วหรอจ๊ะ"
ฉันพยักหน้าหงึกๆ
ก็เห็นๆกันอยู่ยังจะมาถามอีก -*-
"คงพอรู้สินะว่าครูเรียกมานี่เรื่องอะไร ^ ^"
"เรื่อง..." ฉันก้มหน้างุด "คะแนนสอบวัดผลใช่มั้ยคะ"
"อืม...ใช่จ้ะ ^ ^"
เลิกยิ้มซะทีได้มั้ย ยิ้มแบบนี้ทำฉันใจไม่ดีพิกล
"ครูเสียใจนะที่ต้องบอกว่าเธอยังสอบได้ที่สุดท้ายเหมือนเดิม ^ ^" ครูพูดยิ้มแย้ม
ขอร้องล่ะ ช่วยแสดงสีหน้าเสียใจให้เหมือนกับที่พูดหน่อยไม่ได้หรือไงคะ T^T
"ตอนนี้เธอเข้าชมรมอะไรอยู่จ๊ะ ^ ^ "
"คือ..." ฉันอ้ำอึ้ง "คือจริงๆแล้ว..." ครูยิ้มรอคำตอบ
อยากจะรู้จริงๆว่าเวลาครูไปงานศพเจ้าของงานเขาจะรู้สึกยังไง -*-
"คือว่าจริงๆแล้ว..." ฉันยังอ้ำอึ้ง ก่อนหายใจเข้าลึกๆแล้วตอบไป "จริงๆแล้วหนูยังไม่มี..."
"ดีจ้ะดี ครูก็คิดอยู่แล้วว่าไม่มีชมรมไหนเขารับเธอหรอก ^ ^"
เจ็บ!
กัดกันได้หน้าตายจริงๆ!
"อ้อ! ขอโทษจ้ะ จริงๆแล้วครูหมายถึง ครูมีชมรมพิเศษเตรียมไว้ให้เธออยู่แล้วน่ะจ้ะ"
"ชมรมพิเศษ?" ฉันทวน "ชมรมอะไรคะ?"
"ตั้งแต่วันพรุ่งนี้ เธอจะมีชมรมเด็กโง่ ที่มีสมาชิกทั้งหมดสองคน ^ ^ "
"ชมรมเด็กโง่?!" ฉันว่าเสียงสูง
แต่ก็ยังดีที่ยังมีเพื่อน ไม่ใช่มีแต่ฉันคนเดียวที่มานั่งโง่อยู่ในชมรม ^ ^
"สองคนหรอคะ แล้วอีกคน..."
"อ๋อๆ อีกคนคือคนติวน่ะ เธอคงไม่คิดหรอกใช่มั้ยว่ายังมีคนที่โง่กว่าเธออยู่ในโรงเรียนนี้อีกน่ะ ^ ^" ครูว่าขำๆ
เจ็บมาก!
"เอาเป็นว่าเธอต้องอยู่ชมรมนี้จนกว่าจะจบเทอม และแน่นอน จนกว่าว่าเธอจะเลิกโง่น่ะจ้ะ ^ ^" ครูส่งยิ้มก่อนพูดต่อ "ที่ติวของเธออยู่ที่ตึกF นะจ๊ะ แต่ส่วนถ้าคนติวเห็นเหมาะสมว่าจะย้ายสถานที่นั่นก็ต้องไปตกลงกันเอาเอง สรุปก็คือ อยากจะติวกันตรงไหนในโรงเรียนก็ได้ แต่ที่ประจำที่ครูจัดไว้ก็คือตึก F เท่านั้นล่ะจ้ะ"
หลังจากรู้เรื่องเข้าใจกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ครูก็อนุญาตให้ฉันออกไปได้
คำก็โง่ สองคำก็โง่ นี่มันอะไรกันนักกันหนานะ!
ฉันสงสัยว่าฉันไปโง่บนหัวครูหรือยังไง!
"เฮ้อ~ หวังว่าคนติวคงจะไม่หยิ่งอย่างที่ฉันกลัวไว้หรอกนะ" ฉันเดินคอตกไปอย่างไม่มีจุดหมาย
สงสัย ฉันคงจะเป็นแกะดำของโรงเรียนนี้จริงๆ...
ความคิดเห็น