Nimm The Short fic. [นทแอป]

ลำดับตอนที่ #9 : MF :: Full stop [5] [NoteApp]

MF :: Full stop [5]




....





"ครับ เคสนี้เป็นผู้ป่วยชายไทยคู่ อายุ 52 ปี อาการสำคัญ มาด้วย.." เสียงทุ้มต่ำของพี่แพทย์ประจำบ้านปี 3 กำลังรายงานเคสผู้ป่วยใน morbidity and mortality conference ของวอร์ดศัลยกรรม ที่จะมีขึ้นสัปดาห์ละครั้ง แปลเป็นภาษามนุษย์ให้เข้าใจกันง่ายๆ มันก็คือการนำเคสผู้ป่วยที่เสียชีวิต หรือเกิดความพิการ มาทำการทบทวนหาข้อผิดพลาดในขั้นตอนการวิจัยฉัยหรือการรักษา เพื่อเป็นประโยชน์ต่อผู้ป่วยเคสต่อๆไปในอนาคต



เอิ่ม.. แต่ฉันขอเล่าความลับของนักเรียนแพทย์ปี 4 อย่างพวกเรานิดนึง รู้แล้วเหยียบไว้เลยนะ มันไม่ค่อยดีหรอก.. ก็ในความคิดของพวกเรา การเข้า conference พวกนี้มันก็เหมือนคาบว่างของนักเรียนมัธยมดีๆนั่นแหละ ทำไงได้ ก็ฟังไม่รู้เรื่องนี่หว่า..


ฉันกวาดสายตามองเพื่อนนักเรียนแพทย์ที่กระจุกตัวกันอยู่หลังห้อง บ้างก็นั่งหลับ.. บ้างก็รูดไอโฟนไอแพดกันอย่างสนุกสนานบานตะไท..



ส่วนฉันน่ะหรอ.. ก็ไม่ได้อะไรมาก นอกจากกำลังปรับโฟกัส และจ้องเขม็งไปทางเพื่อนเจ้าป่าหน้าหยก ที่เหมือนจะตั้งใจฟังการพรีเซ้นต์เคสอยู่บ้าง..




ชิ.. ก็แค่รูปหล่อ พ่อรวย เรียนเก่ง เป็นเดือนคณะ แล้วไงวะ?

.
.
.

"เฮ้ย! สิงโต!! นี่แกรู้จักน้องแอปเปิ้ล บัญชีด้วยหรอวะ!" คลื่นเสียงความถี่สูงของเจ้าเพื่อนตัวแสบดังขึ้นอย่างตกตะลึงทันทีที่ก้มตัวลงไปมองโทรศัพท์มือถือในมือสิงโตที่ตอนนี้กำลังนั่งยิ้มกริ่มอย่างอารมณ์ดี



และแน่นอนว่าสิ่งที่ทำให้ฉันหูผึ่งอยู่นั้นไม่ใช่น้ำเสียงแปดหลอดที่แหลมเกินภาวะปกติของมุก แต่เป็นชื่อของใครบางคนในเนื้อประโยคนั่นต่างหาก!!




น้องแอปเปิ้ล บัญชี?!?! เออะ.. มันจะมีสักกี่คนกันวะ?




ฉันวางมือที่จับปากกา ละสายตาออกจากกระดาษเขียนรายงาน ก่อนจะค่อยๆกระดึบตัวไปใกล้ๆเจ้าป่าหน้าหยกที่นั่งเคลิ้มฝันกับหน้าจอโทรศัพท์ เป็นกิริยาที่ฉันเห็นไม่บ่อยจากหนุ่มเนิร์ดหน้ามนคนนี้


"เฮ้ย!! แอปเปิ้ล!!!" ทันทีที่ได้ชะโงกหน้าเข้าไปมองสิ่งที่กำลังเป็นที่สนใจของบรรดาเพื่อนๆในตอนนี้ ฉันก็ต้องหลุดคำอุทานออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ก็คนในรูปนั่นมันแม่คุณหนูเจ้าระเบียบที่อยู่ด้วยกันในคอนโดมาได้ตั้งหลายเดือนแล้วนี่นา !


"เออะ ไอ้นท แกรู้จักน้องแอปด้วยหรอวะ ถึงน้องเค้าจะเป็นดาวก็เหอะ แต่ปกติสาวคนไหนคว้าง่าย ใช้สะดวก แกก็รวบไว้ก่อน ฉันไม่เห็นแกจะสนคนเด่นคนดังนี่หว่า เอิ่ม.. ยกเว้นว่าเค้าจะเดินเข้ามาหาแกเองนั่นอีกเรื่อง...." มุกหรี่ตามองมาอย่างจับผิด ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าจุดสนใจทั่งหมดทั้งมวลมาอยู่ที่ฉันเสียแทน

"เฮ้ย! อย่าบอกนะว่าน้องเค้าเข้าหาแกอะ!!!!" เงียบอยู่ได้ไม่ถึงเสี้ยววินาที ไอ้มุกก็โพล่งประโยคชวนจิ้นขนาดยักษ์ออกมา ทำเอาเจ้าป่าตัวต้นเรื่องหันขวับมามองฉัน ดวงตาเขียวปั๊ดราวกับจะจับฉันฉีกออกเป็นชิ้นๆอะไรอย่างนั้น


"บ้า! ฉันก็แค่.. พอรู้บ้างไง.. ฉันก็มีเด็กอยู่บัญชีบ้างแหละน่า.. แกก็รู้ว่าเครือข่ายฉันเย๊อะ!"  ฉันกระแอมไอหนึ่งที ก่อนจะแก้ตัวน้ำขุ่นๆ ซึ่ง.. มันก็จริงอยู่ว่าเด็กในสังกัดฉันเยอะ แต่นั่นมันเมื่อก่อน ก็ตอนนี้ฉันตัดขาดสาวๆมาได้เป็นเดือนๆแล้วนี่




"ว่าแต่.. สนิทกันหรอ.." ในขณะที่ทุกคนเริ่มจะคล้อยตามในเหตุผลลวงๆของฉันบ้างแล้ว ฉันก็ตัดสินใจเลียบๆเคียงๆถามเจ้าเพื่อนสิงโตในประเด็นที่อยากรู้ทันที


"อื้ม.. รู้จักกันนานแล้ว ครอบครัวเราทำธุรกิจเหมือนกันเลยสนิทกัน เมื่อก่อนฉันไปบ้านน้องเค้าอยู่บ่อยๆ แต่ได้ข่าวว่าช่วงนี้น้องเค้าย้ายไปอยู่คอนโดกับเพื่อนน่ะเลยไม่ค่อยได้เจอเลย" แม้ประโยคสุดท้ายจะทำฉันสะอึกไปเล็กน้อย แต่เพราะหน้าตาชวนฝันยามพูดถึงคุณหนูนั่นมันจุดอารมณ์ขุ่นมัวบางอย่างในส่วนลึกของหัวใจจนอดที่จะซักไซ้ต่อไปไม่ได้



"แกชอบน้องเค้าหรอ"

.

.

"เออดิ ชอบมาก ชอบมาตั้งนานแล้ว ฉันแทบจะให้แม่ยกขันหมากไปขออยู่แล้วเนี่ย ถ้าไม่ติดว่าต้องเรียนให้จบนะ ฮ่าๆ"

.
.
.

ฉันกลับมานั่งกุมขมับอยู่ในคอนโดเพียงลำพัง ทั้งๆที่ตอนนี้ก็ปาเข้าไปเกือบสองทุ่มแล้ว แต่ก็พอเข้าใจเพราะช่วงนี้คณะบัญชีกำลังวุ่นวายกับการเตรียมงานบาสเกตบอลประเพณีกับมหาลัยคู่รักคู่แค้น ซึ่งแอปเปิ้ลในฐานะเชียร์ลีดเดอร์เมื่อปีที่แล้วก็ต้องอยู่คุมน้องๆรุ่นใหม่ตามหน้าที่ แถมปีนี้ยังควบตำแหน่งงานแสดงอะไรก็ไม่รู้อีกต่างหาก



แอปเปิ้ลหน้าตาดี ใช่.. แต่ฉันก็เพิ่งรู้เมื่อไม่นานมานี้ว่าเธอเคยเป็นเชียร์ลีดเดอร์ของคณะมาก่อน และล่าสุดวันนี้เลยที่ฉันเพิ่งรู้ว่าเธอเป็นดาวคณะเสียด้วย !



"ยัยคุณหนูเอ้ยยย ! เธอดังขนาดนี้เลยหรอเนี่ย !" เป็นเพราะคณะแพทย์ถูกย้ายฝั่งมาเรียนในโรงพยาบาลตั้งแต่ชั้นปีที่ 2 ทำให้ฉันไม่ค่อยจะได้สนใจเรื่องราวในมหาวิทยาลัยสักเท่าไหร่ จะมีไปช่วยงานทางฝั่งนู้นบ้างก็นานๆที สาวๆที่เข้ามาพัวพันก็มักจะเดินเข้ามาหาฉันเองเสียส่วนใหญ่ทำให้ฉันไม่ต้องตะเกียกตะกายออกล่าหาเหยื่อด้วยตัวเองมากนัก



พอนึกถึงหน้าสิงโตแล้วก็รู้สึกปวดหัวตึบๆขึ้นมา เดือนคณะแพทย์กับดาวคณะบัญชี บ้านก็รวยทำธุรกิจใหญ่โต แถมพ่อแม่ก็รู้จักมักจี่กันเป็นอย่างดี แล้วยังลุ้นให้ดองเป็นทองเป็นเดียวกันอีกต่างหาก ใช่สินะ.. เรือล่มในหนอง ทองจะไปไหนได้..



คุณอาจจะไม่เชื่อถ้าฉันบอกว่าฉันรู้สึกยังไงกับแอปเปิ้ล.. เอิ่ม.. ก็พอเข้าใจได้นะ เพราะตอนแรกฉันก็ยังไม่อยากจะเชื่อตัวเองเหมือนกัน ใครจะไปคิดว่าคุณหนูจอมป่วนนั่นจะทำให้ไอ้เสืออย่างฉันลาขาดจากผู้หญิงราวกับสิ้นไร้ซึ่งสมรรถภาพไปซะดื้อๆ ไม่แค่นั้นยังเปลี่ยนให้ฉันกลายเป็นคนติดคอนโด ชนิดที่เรียกว่าเลิกปุ๊บกลับปั๊บ ไม่เถลไถลหรือทำตัวนอกลู่นอกทางไปเที่ยวเสเพลเหมือนเคย


ตอนแรกฉันก็พยายามปฏิเสธว่ามันไม่ใช่.. ฉันคงจะเครียดกับเรื่องสอบ.. ทั้งๆที่รู้ว่าปกติแล้วการสอบมันไม่ได้ทำให้ฉันเลิกติดต่อกับสาวๆได้.. แต่มันก็อาจจะเป็นไปได้.. ใช่.. ฉันคิดแบบนั้น จนกระทั่งความใกล้ชิดที่เปลี่ยนจังหวะการเต้นของหัวใจของฉันอยู่เสมอๆ มันทำให้ฉันเริ่มยอมรับความจริงว่าฉันรู้สึกยังไงกับเธอ..


ฉันชอบแอปเปิ้ล.. ไม่ใช่สิ.. มากกว่านั่นอีก มันมากกว่าคำว่าชอบ.. เธอไม่ใช่ผู้หญิงทั่วๆไปที่ฉันจะสนุกครื้นเครงเวลาอยู่ใกล้ๆ แต่เธอทำให้หัวใจของฉันพองโต.. ฉันไม่ได้แค่อยากอยู่ใกล้ๆ แต่ฉันขาดเธอไม่ได้.. อาจจะดูเว่อร์ มันอาจจะไม่ถึงขนาดนั้น ฉันอาจจะขาดเธอได้แต่ฉันไม่มีความสุขถ้ามันจะเป็นแบบนั้น..




ไม่รู้จะเรียกมันว่าความรักได้รึเปล่า เพราะฉันเองก็ไม่เคยรักใครจริงๆจังๆเสียที รู้แค่ว่า.. มันลึกซึ้งกว่าผู้หญิงทุกๆคนที่เคยผ่านเข้ามาในชีวิต.. ไม่ใช่ในเรื่องของร่างกาย.. แต่มันเป็นเรื่องของหัวใจ..




'แอป อยู่คณะรึเปล่า ดึกแล้วให้พี่ไปรับมั้ย' ในที่สุดฉันทนความฟุ้งซ่านของตัวเองไม่ไหว ต้องต่อสายไปหาแม่ตัวต้นเหตุที่ทำให้ฉันแทบจะเป็นบ้าอยู่ในตอนนี้


'ไม่เป็นไรค่ะพี่นท แอปกลับเองได้ แค่นี้ก่อนนะคะ' ปลายสายตอบเสียงดังราวกับต้องการแข่งกับความวุ่นวายรอบตัว


'อ้อ งั้นกลับดีๆนะ พี่.. เป็นห่วง..' ฉันผ่อนเสียงในท้ายประโยค กดวางสายก่อนจะถอนหายใจอย่างแรงหนึ่งที



เราเคยจูบกันสองครั้ง ไม่ใช่สิ ถ้านับรวมสัมผัสเบาๆที่เธอเป็นคนมอบให้ฉันด้วยตัวเอง ก็กลายเป็นสาม.. ถึงครั้งแรกมันจะเกิดขึ้นจากความผิดพลาด แต่สองครั้งสุดท้ายมันก็ทำให้ฉันมั่นใจได้อยู่บ้างว่าเธอเองก็มีใจ.. แต่ไม่รู้ทำไม.. เหมือนมันมีอะไรสักอย่าง.. กระจกใสบางๆที่ทำให้เราไม่สามารถก้าวข้ามความสัมพันธ์นี้ไปได้เสียที..

.

.

.

เข็มนาฬิกาชี้บอกเวลาสี่ทุ่มกว่าๆ ถ้านับรวมเวลาตั้งแต่ฉันเริ่มหย่อนก้นลงนั่งตรงนี้ก็ประมาณสามชั่วโมงพอดี.. ไม่นานนัก เสียงไขกุญแจห้อง ตามด้วยเสียงเปิดประตูเบาๆก็ดังขึ้น


"อ้าว พี่นททำไมมานั่งตรงนี้อะเนี่ย" แอปเปิ้ลชะงักฝีเท้าลง พลางเลิกคิ้วมองกันอย่างแปลกใจ


"พี่รอแอปอยู่ ดึกแล้วกลัวจะหิวข้าว" ฉันระบายยิ้มบางๆ เห็นสีชมพูระเรื่อที่ปรากฎขึ้นสองข้างแก้มใสๆนั่นก็พาให้หัวใจกระตุกขึ้นมาซะเฉยๆ


"อ่อ.. แอปกินมาแล้ว ขอบคุณนะคะ.." เธอตอบเบาๆ ก่อนที่เสียงโทรศัพท์มือถือของฉันมันจะดังขัดจังหวะขึ้นเสียก่อน


กำลังจะหยัดตัวลุกไปหยิบเจ้าเครื่องมือสื่อสารที่ส่งเสียงร้องประท้วงกันอยู่ตอนนี้ แต่เป็นเพราะอยู่ไกลกว่าอีกคน แอปเปิ้ลจึงเอื้อมมือไปคว้ามันมาให้ฉันเสียก่อน








'ว่าไงพลอย'

.

.

"ระหว่างคนที่รักและจริงใจกับเรามากๆ กับอีกคนที่เรารักแต่เหมือนเค้าจะไม่เคยจริงใจกับใครสักคน.. พี่นทว่า.. แอปควรจะเลือกใครดีคะ" น้ำเสียงราบเรียบดังขึ้นในขณะที่ฉันกำลังเก็บโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋า ฉันเงยหน้าขึ้นมองหาต้นเสียง เห็นสายตาตัดพ้อพาให้หัวใจวูบเพียงชั่วครู่ ก่อนที่มันจะเปลี่ยนมาเป็นแววตาที่ขึงขังและจริงจังมากขึ้นจนเริ่มจะเกร็งอยู่ไม่น้อย



เมื่อกี้ที่น้องพลอยโทรมาหากันก็พอจะเข้าใจว่าเราเคยคบกันมาระยะหนึ่ง เธอเองก็เป็นคนอ่อนไหว แถมยังเรียนอยู่ในคณะเดียวกันอีกต่างหาก การตัดรอนความสัมพันธ์เหมือนที่ทำกับคนอื่นๆจึงค่อนข้างจะยาก ฉันจึงเลือกวิธีที่จะค่อยๆอธิบายเพื่อเป็นการประคับประคองให้ความสัมพันธ์แบบพี่น้องยังคงอยู่ต่อไป.. ซึ่งมันก็จวนเจียนจะสำเร็จเมื่อเธอเองก็เริ่มจะเข้าใจและเริ่มที่จะเป็นฝ่ายถอยบ้างแล้ว


หลายคนบอกว่าถ้าฉันเลิกรักเธอแล้ว ก็ให้บอกเธอไปตรงๆอย่าไปให้ความหวัง.. ฉันก็บอกนะ ทำไมจะไมบอก เพียงแต่ฉันคงไม่อาจที่จะหยุดความสัมพันธ์กับน้องพลอยลงไปดื้อๆ ทำเหมือนคนไม่รู้จักกัน เพราะเธอเองก็เป็นรุ่นน้องคนนึงในคณะ


อีกอย่าง.. เมื่อกี้เธอก็โทรมาปรึกษาเรื่องเรียน ถึงลึกๆจะพอรู้ว่าเธอเองก็ยังตัดใจไม่ขาด แต่อย่างนั้นก็เถอะ สถานการณ์ระหว่างฉันกับเธอมันก็กำลังจะดีขึ้นนี่นา



"เอ่อ.. อะไรนะแอป" ไม่ใช่ไม่ได้ยิน.. แต่อยากให้คนที่นั่งหน้าเครียดอยู่ในตอนนี้อธิบายในสิ่งที่เธอพูดให้มากขึ้น ทำไมฉันถึงได้รู้สึกว่าประโยคเมื่อกี้เธอกำลังหมายถึงฉันยังไงก็ไม่รู้แฮะ


"ไม่มีอะไรค่ะ.. ช่างเถอะ แอปว่าแอปเลือกเองได้.." กลับกลายเป็นว่าเธอดับความคิดของฉันที่อยากจะให้อธิบายความลงเสียหมด แอปเปิ้ลยืดตัวเต็มความสูงก่อนจะเดินผ่านหน้าฉันไปเล่นเอาหัวใจหล่นวูบไปอยู่ตาตุ่ม

.

.

"ถ้าให้พี่เลือกให้แอปตามเงื่อนไขที่บอกมา.. พี่คงเลือกคนแรก.." ฉันพูดเบาๆ แต่ก็ดังพอที่จะหยุดจังหวะการก้าวเดินของคนตรงหน้าลงได้ แอปเปิ้ลหันมามองหน้ากันช้าๆด้วยสายตาที่อ่านยาก


"นั่นสิเนอะ ใครไม่เลือกคนแรกก็คงโง่เต็มที.." แอปเปิ้ลหัวเราะแกนๆ นั่นยิ่งสร้างความมั่นใจให้กับฉันว่าสิ่งที่เธอถามมันคือตัวฉันชัดๆ และแน่นอนว่าฉันคงไม่ใช่ไอ้คนที่เธอว่ารักและจริงใจกับเธอมากมายอะไรนั่นหรอก



ก็เข้าใจว่าเคยเป็นยังไง.. แต่สิ่งที่มันเปลี่ยนไปในตัวพี่แอปมองไม่เห็นมันบ้างหรอ?


ถ้ากระจกใสๆที่มันคอยขวางกั้นเราไม่ให้เธอยอมก้าวเท้าข้ามเส้นของความสัมพันธ์ที่คลุมเครือนี้มันเกิดจากความไม่เชื่อมั่นในตัวพี่.. แล้วการกระทำของพี่ในทุกวันนี้มันไม่น่าไว้วางใจขนาดนั้นเลยรึไง?



"แต่แอปจะมั่นใจได้ยังไงว่าคนที่สองไม่เคยจริงใจกับใครสักคนถ้าแอปไม่เคยคิดจะถาม.. โอเค เค้าอาจจะเคยเลวมากมาย แต่เธอรู้ได้ยังไงว่าเค้าไม่ได้รักเธอ ถ้าเธอไม่เคยคิดจะเปิดใจมองตัวตนที่แท้จริงของเค้าสักที.."


"…"


"และถ้า.. คนแรกของแอปหมายถึงสิงโต และคนที่สองเป็นพี่.. พี่ก็จะเปลี่ยนคำตอบใหม่ให้เธอ.."


ฉันเลือกที่จะไม่อ้อมค้อมอีกต่อไป ในเมื่อฉันไม่ใจดีพอที่จะยกเธอให้ใคร และเธอก็เป็นคนพูดมันออกมาเองว่าเธอรักใคร แล้วทำไมฉันจะต้องถอย.. สิ่งที่ฉันควรทำมันคือการสร้างความมั่นใจให้เธอต่างหาก..


"เพราะอะไรรู้มั้ย.." ฉันเดินเข้าไปหาคนที่กำลังยืนเงียบอยู่ในตอนนี้ โอบกอดเธอไว้หลวมๆจากทางด้านหลัง เอาคางไปเกยไว้กับหัวไหล่มน ก่อนจะส่งเสียงกระซิบแผ่วเบา



รู้สึกเหมือนหัวใจกำลังจะทะลุออกมานอกอก เคยใกล้ชิดกับผู้หญิงหลายต่อหลายคน ไม่มีสักครั้งที่จะตื่นเต้นมากมายขนาดนี้ ฉันกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น เห็นใบหน้าขาวขึ้นสีเลือดก็ยากที่จะห้ามรอยยิ้มไม่ให้ปรากฎบนใบหน้าของตัวเอง



"เพราะเงื่อนไขของแอปมันผิดตั้งแต่แรก.. ไอ้คนที่สองที่แอปว่าเค้าอาจจะเคยเป็นแบบนั้นก็จริง แต่ตอนนี้มันไม่ใช่.. เพราะเธอเปลี่ยนเค้าไปแล้วแอปเปิ้ล.."


"…"


"ไม่รู้ว่าแอปจะเชื่อรึเปล่า แต่รู้มั้ยว่าไม่เคยมีใครสักคนที่ทำให้หัวใจพี่เต้นแรงขนาดนี้.. ไม่เคยมีใครที่เปลี่ยนพี่ได้แบบนี้.. ไม่มีจริงๆ นอกจากเธอ.."

.

.

"ถ้าแอปเองก็รู้สึกดีกับพี่ และเราก็รู้สึกเหมือนกัน.. ทำไมเราไม่ลอง.. คบกันดู.."







////////////////////////////



ไอ้เสือมันรุกไม่หยุดเลยเว้ย!



คือตอนแรกมันไม่มีหรอกนะบทนี้อะ เราเพิ่มมันขึ้นมาเอง และแน่นอนว่่าตอนจบจะถูกยืดไปอีก 1 ตอน 55555 (นี่มันละครช่อง 7 ชัดๆ !)



ตอนหน้าจบแล้วจริงๆ 555 (มั้งนะ 555)



ปล. สาวคนไหนคว้าง่าย ใช้สะดวก แกก็รวบไว้ก่อน... เสือมุกพูดซะเสือนทเสียเลย.....