ณ บัดนี้.. ที่มีรัก [นทแอป]

ลำดับตอนที่ #5 : chapter 2

วันนี้ ฉันมาถึงที่ร้านตามฝันสายกว่าปกติ ไม่สิ จริงๆฉันก็มาเวลานี้จนเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้ว ทั้งที่เมื่อก่อน ฉันจะมาถึงร้านเป็นคนแรกๆเสมอ เหตุผลน่ะหรอ... ก็เพราะยิ่งฉันมาเร็วเท่าไหร่ ฉันก็จะยิ่งเห็นภาพบาดตาบาดใจนานขึ้นเท่านั้น …

ก็ฉันเพิ่งจะอกหักอย่างเป็นทางการได้ไม่นาน (ส่วนไอ้ที่ไม่เป็นทางการน่ะมันเป็นมานานแล้ว) จะให้มาทนเห็นหัวใจตัวเองมาจู๋จี๋อี๋อ๋อกับคนอื่นต่อหน้าต่อตาโดยไม่รู้สึกอะไรเลย ทำได้ก็คงไม่ใช่คนแล้ว... ที่สำคัญไอ้คนอื่นที่ว่านั่นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นพี่ชายแท้ๆของฉันเอง... แล้วอย่างนี้ฉันจะทำอะไรได้ล่ะ... ว่ามั้ยคะ

.
.
.

ย้อนกลับไปเมื่อหลายวันก่อน...

.

ฉันเดินออกมาจากโต๊ะ เพื่อมานั่งสงบจิตสงบใจตามลำพัง

ยังไงฉันก็ยังทำใจไม่ได้สักที ทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอกว่าแอปเปิ้ลน่ะ ชอบพี่เนสมาตั้งแต่ไหนแต่ไร แต่พอสองคนนี้ตัดสินใจคบหาดูใจกันอย่างจริงๆจังๆ น้ำตาเจ้ากรรมก็พลันจะไหลออกมาซะงั้น ยิ่งเห็นแอปเปิ้ลกับพี่เนสอยู่ด้วยกัน ยิ้มให้กัน คอยเอาอกเอาใจกันสารพัด ฉันก็ยิ่งทนไม่ไหว... ความคิดด้านมืดบอกให้ฉันแย่งแอปเปิ้ลกลับมา … คนที่แอปเปิ้ลสนิทที่สุดควรจะเป็นฉันสิ ไม่ใช่พี่เนสสักหน่อย... แต่ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของฉันมันดันมีอยู่มากกว่า และเหมือนจะมากกว่าเยอะซะด้วยสิในเรื่องนี้... นี่ฉันควรจะภูมิใจมั้ยเนี่ย...


"พี่นท.." แอปเปิ้ลเรียกฉัน... ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันจะรีบหันไปหาเธอ... แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิมแล้ว ถึงแม้หัวใจของฉันมันจะไม่เคยเปลี่ยนไปจากเดิมเลยก็ตาม

"แอปนั่งด้วยนะ" ฉันไม่ได้ตอบแอปเปิ้ล ไม่แม้แต่จะมองหน้าเธอ ถ้าทำได้ ฉันอยากจะหายตัวไปจากตรงนี้ซะด้วยซ้ำถ้ามันจะทำให้ฉันลืมเธอได้สักที

"พี่นทเป็นอะไร ไม่สบายรึเปล่าคะ" ฉันเบี่ยงหน้าหนีมือของแอปเปิ้ลที่พยายามจะยื่นมาแตะหน้าผากฉัน … ได้โปรด อย่าทำแบบนี้... อย่าเป็นห่วงพี่.. ไม่ต้องมาสนใจ ไม่ต้องมาใส่ใจพี่... เพราะมันทำให้พี่ เลิกรักเธอไม่ได้..

"พี่นท.. พี่นทเป็นอะไร บอกแอปบ้างได้มั้ย" แอปเปิ้ลกุมมือฉันเอาไว้ สมองสั่งการให้ฉันดึงมือออกจากเธอซะ แต่ความอบอุ่นจากมือเธอทำให้ฉันไม่อยากจะทำแบบนั้น.. เอาเถอะ … คนอย่างฉันขอแค่นี้ก็พอแล้ว มันคงไม่มากไปหรอกนะ

"พี่นทอย่าทำอย่างนี้สิ แอปใจไม่ดีเลย..."

เสียงสั่นๆของแอปเปิ้ลทำให้ฉันรู้ว่าเธอกำลังร้องไห้.. แอปเปิ้ลที่เข้มแข็งของฉันกำลังเสียน้ำตา .. เพราะฉัน? …  ฉันยังมีสิทธิ์ปลอบใจเธออยู่รึเปล่า ตอนนี้ฉันใกล้ชิดเธอได้มากที่สุดแค่ไหนกันนะ … หรือฉันควรจะหยุดมองเธออยู่ไกลๆ … นั่นสินะ ฉันไม่ควรจะเข้าไปใกล้ๆเธออีก... มันเจ็บ... เจ็บเจียนตายเลยล่ะ

..ทั้งๆที่ฉันพยายามจะกลั้นมันไว้ แต่สุดท้ายน้ำอุ่นๆก็ไหลออกมาจากตาฉันจนได้ ไม่รู้ว่าแอปเปิ้ลจะเห็นรึเปล่า แต่ฉันไม่อยากให้เธอรู้หรอกว่าฉันอ่อนแอแค่ไหนเมื่ออยู่ใกล้ๆเธอในตอนนี้..



ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน แต่สำหรับฉันทุกวินาทีที่ผ่านไปตอนนี้มันช่างเชื่องช้าเหลือเกิน การที่ได้อยู่ใกล้คนที่เรารักแต่ทำอะไรไม่ได้ มันทรมานขนาดนี้เชียวหรือ.. แอปเปิ้ลลุกขึ้นยืน... เธอกำลังจะไปจากฉัน... ฉันควรจะปล่อยให้เธอจากไป... แต่ฉันก็ทำไม่ได้ ไม่รู้ว่ามือของฉันมันอยู่นอกเหนือการควบคุมของสมองตั้งแต่เมื่อไหร่ ทั้งๆที่พยายามห้ามแล้วแท้ๆ

ฉันดึงแอปเปิ้ลเข้ามากอดไว้ ฉันรู้สึกเหมือนกับหัวใจของเธอกำลังบอกฉันว่าเธอน้อยใจมากแค่ไหนที่ฉันทำแบบนี้กับเธอ...

"พี่ขอโทษ.." ขอโทษ...ที่ทำให้เธอเสียใจ ขอโทษ...ที่ทำให้เธอร้องไห้ ขอโทษ...ที่เป็นพี่ที่ดีให้เธอไม่ได้ ขอโทษจริงๆ...ที่พี่รักเธอหมดหัวใจ... พี่ขอโทษ ...

.

"พี่นทอย่าทำแบบนี้กับแอปอีกนะ อย่าเย็นชากับแอป อย่าทำเหมือนแอปไม่มีตัวตน.."
"อืม ไม่ทำแล้ว พี่สัญญา" ฉันยิ้มให้แอปเปิ้ล เธอจะรู้มั้ยว่ามันยากแค่ไหนที่ต้องมาปั้นหน้ายิ้มหวานทั้งๆที่หัวใจของฉันกำลังร้องไห้ .. เพียงเพราะอยากให้เธอสบายใจ... พี่อยากให้เธอมีความสุข


"พี่นทจะเป็นพี่สาวแอปแบบนี้ตลอดไปได้มั้ยคะ"

'พี่สาว' … คำนี้มันกรีดแทงเข้าไปถึงขั้วหัวใจฉันเลยล่ะ... คำสั้นๆสองพยางค์ที่ตอกย้ำให้ฉันสำเหนียกตัวเองว่าฉันควรจะยืนอยู่ตรงไหน.. เจ็บชะมัด...


"ได้สิ แอปอยากให้พี่นทคนนี้เป็นอะไร พี่นทก็จะเป็นให้แอปได้ทุกอย่าง"

.
.
.

อะไรก็ตามที่เป็นความสุขของแอป ถึงแม้มันจะทำให้พี่เจ็บเจียนตายพี่ก็จะทำ... พี่สัญญา...

.
.
.


ฉันหยิบเจ้าอู๊คกี้ … เอิ่ม... เคยคิดว่าจะเปลี่ยนชื่อมันซะใหม่ แต่สุดท้ายก็ทำใจไม่ได้ … เฮ้อ... ทำไมอะไรๆรอบกายฉันถึงได้มีแต่ความทรงจำเกี่ยวกับยัยเด็กผลไม้นั่นไปซะทุกอย่างเลยนะ

.

ฉันอ่อนแอทุกครั้งที่เราพบ ที่เราได้พบเจอ
หัวใจฉันมันก็เพ้อ..
ฉันต้องทำยังไงต่อไป เพื่อลบเธอไปจากใจ
เพราะข้างในฉันอ่อนแอเสมอ..

ยิ่งตอนที่เราสบตากัน อยากจะหยุดเวลานั้น
ไม่ให้เธอจากไปไหนไกล...
ดื้อดึงด้วยสายตาของฉัน อยากจะหยุดเวลานั้น
เพราะความจริง เธอและฉัน.. เราไม่ได้รักกัน...

(อ่อนแอ – ลิปตา)

.

จบเพลง ฉันค่อยๆเดินนวยนาถลงจากเวที..

"ไหวป่ะวะนท" จูเนียร์เดินมากระซิบกระซาบข้างๆหูฉัน แน่ล่ะ มันเป็นคนเดียวที่รู้ว่าตอนนี้หัวใจของฉันกำลังป่วยหนักแค่ไหน

"อื้ม.. สบ๊ายยย" ฉันตอบตรงข้ามกับความเป็นจริง ฝืนยิ้มให้จูเนียร์... เจ็บ.. แต่ยิ้มได้

"เออ ก็ดีแล้ว ผู้หญิงมีเป็นล้าน .. ไว้กูแบ่งให้สักคนเอาป่ะ"

"เฮ้ย ไม่เอาอะ เอาคนของแกมาไม่รู้จะได้ผู้หญิง ผู้ชาย กะเทย หรือเกย์กันแน่"

"อ้าว ไอ้นี่ คนอุตส่าห์เป็นห่วง แต่กวนตีนได้แบบนี้ฉันก็สบายใจหน่อย ตีขรึมมากๆจนแฟนคลับแกจะแห่กันมาหาฉันหมดแล้วเนี่ย คนหล่อปวดหัวว่ะ ฮ่าๆๆ"

"ถุย! ไอ้หล่อ"



อย่างน้อยๆ ความจริงใจจากเพื่อนอารมณ์ดีของฉันคนนี้ก็ทำให้ฉันสบายใจขึ้นมาได้บ้าง ถึงแม้มันจะเทียบกันไม่ได้เลยกับความเศร้าในหัวใจของฉันตอนนี้ก็ตาม..

.
.
.


"พี่นทร้องเพลงเพราะจัง" แอปเปิ้ลยิ้มหวานให้ฉันทันทีที่ฉันกลับมานั่งที่โต๊ะ … คงจะดีกว่านี้ถ้าข้างๆเธอไม่มีพี่ชายสุดหล่อของฉันนั่งอยู่ด้วย … ถึงฉันจะสัญญากับเธอว่าจะเป็นพี่สาวที่ดี แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าฉันอยากจะรู้อยากจะเห็นว่าสองคนนี้มีความสุขแค่ไหนด้วยสองตาตี่ๆของฉันเองสักหน่อย...


"แอปลองกินนี่สิ อร่อยมากเลยนะ" ภาพพี่เนสคอยหยิบนู่นหยิบนี่ใส่จานแอปเปิ้ล กรีดแผลใจของฉันให้บาดลึกลงไปกว่าเดิม … เมื่อไหร่จะชินนะ... หรือมันจะไม่มีวันนั้น

"พี่เนสพอเถอะค่ะ กินเยอะขนาดนี้แอปต้องเป็นหมูแน่ๆ" แอปเปิ้ลย่นจมูกใส่พี่เนสอย่างน่ารัก... อื้ม น่ารักมาก...

"เป็นหมูก็ดีสิ จะได้ไม่ต้องมีคนมามองแอปเปิ้ลของพี่เนสอีกไง"
ฉึก! 'แอปเปิ้ลของพี่เนส' … ฉันเอามือจับที่ตำแหน่งของหัวใจ รู้สึกเหมือนใจมันขาดไปแล้ว แต่แปลกนะ ฉันยังหายใจอยู่เลย...

"พี่เนสอะ!" แอปเปิ้ลตีไหล่พี่เนสอย่างเขินๆ ถ้าเป็นเมื่อก่อน ท่าทีแบบนั้นของเธอ คงเป็นฉันคนเดียวที่ได้เห็น...

"ต่อให้แอปจะอ้วนเป็นหมู พี่ก็รักนะคะ พี่เนสรักแอปเปิ้ลมากนะรู้มั้ย"

พี่เนสรักแอปเปิ้ล... พี่เนสรักแอปเปิ้ล... สองคนนี้ไม่รู้รึไงว่ากำลังฆ่าฉันให้ตายทั้งเป็น...



จูเนียร์ตบที่หลังมือฉันเบาๆใต้โต๊ะเป็นการให้กำลังใจ ไอ้บ้านี่มันไม่รู้หรอกว่าทำแบบนั้นมันยิ่งทำให้ฉันอยากจะร้องไห้ ฉันแอบเงยหน้ามองเพดาน กระพริบตาถี่ๆหวังจะให้ของเหลวที่มันเริ่มปริ่มจะไหลลงมาตามแรงโน้มถ่วงของโลกไหลย้อนกลับไปให้หมด...



"พี่นทไม่หิวหรอ กินน้อยจังเลย" แอปเปิ้ลเลื่อนจานอาหารที่เป็นเมนูโปรดของฉันมาไว้ตรงหน้า สายตาเป็นห่วงเป็นใยของเธอยังคงมีให้ฉันเสมอมา เธอน่ารักกับฉันแบบนี้เสมอแหละ แอปเปิ้ลของฉัน... ไม่ใช่สินะ … แอปเปิ้ล..ของพี่เนส ต่างหาก...

"อืม พี่ไม่ค่อยหิวอะ" จริงๆมันกินไม่ลงมากกว่า...

"พี่นทผอมลงมากเลยรู้มั้ย แอปอุตส่าห์สั่งจานนี้มาให้พี่นทเลยนะ กินหน่อยสิ นะคะๆ" ลูกอ้อนของแอปเปิ้ลที่มักจะทำให้ฉันใจอ่อนอยู่เสมอถูกงัดมาใช้อีกครั้ง  หากแต่ตอนนี้หัวใจของฉันมันล้าเกินจะทนไหว... ขนาดกับฉัน แอปเปิ้ลยังอ้อนได้ขนาดนี้ นี่ถ้าแอปเปิ้ลอยู่กับพี่เนสสองคนจะออดอ้อนกันขนาดไหนนะ แค่คิดฉันก็ปวดหัวใจจะแย่

"ไอ้นทมันไดเอทครับน้องแอป ไม่เป็นไรนะ พี่กินแทนมันเอง" จูเนียร์คว้าจานจากมือแอปเปิ้ลไปกินหน้าตาเฉย ถ้าเป็นเมื่อก่อน ฉันคงตบกระบาลมันแรงๆสักทีสองที แต่ตอนนี้ฉันอยากจะขอบคุณมันจริงๆ ขอบใจมากนะไอ้เนียร์..


"นทขอตัวไปเข้าห้องน้ำนะ"


ไม่รู้ว่ากี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้วที่ฉันต้องเดินหนีออกมาจากภาพเดิมๆที่คอยทิ่มแทงหัวใจฉัน กลัวเหลือเกิน ว่าสักวันฉันอาจจะรับความเจ็บปวดนี้ไม่ไหวอีกต่อไป...


ฉันหยุดมองดูตัวเองในกระจก... หึ อยากจะหัวเราะ...
'ไอ้นท ไอ้ไง่เอ้ย... คนเค้าไม่รัก ยังจะโง่ไปรักเค้าอยู่ได้'
ฉันเปิดน้ำล้างหน้าตัวเองสองสามที ก่อนจะเดินออกห้องน้ำ เพื่อเผชิญหน้ากับความเป็นจริงอีกครั้ง...

.
.

"นท อยู่นี่เอง พี่หาตั้งนาน" เสียงใสเรียกฉันให้หยุดเดิน

"อ้าว พี่กวาง มีอะไรป่ะคะ"

"อะนี่ มีคนฝากมาให้" พี่กวางยื่นซองกระดาษสีแดงสดมาให้ฉัน

"อะไรเนี่ย" ฉันเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย

"ไม่รู้สิ จดหมายรักอีกมั้ง อิอิ … คนนี้นะ สวยเปรี้ยวเชียว ออร่าผ่องอย่างกับดาราแหนะ" พี่กวางยิ้มกริ่ม ส่งสายตาล้อๆมาให้ฉัน พี่กวางเป็นคนกลางคอยส่งข้าวของจากเหล่าบรรดาแฟนคลับมาให้ฉันเสมอๆล่ะ

"ขนาดนั้นเลย?" ฉันมองพี่กวางอย่างขำๆ ก็พี่กวางคนนี้ไม่ค่อยชมใครสักเท่าไหร่นักหรอก นอกจากจะสวยจริงๆอะนะ


ฉันแกะซองกระดาษสีเจ็บอย่างลวกๆ .. ข้างในเป็นกระดาษสีขาวเล็กๆธรรมดาๆแผ่นนึง … ข้อความข้างในก็...ง่ายๆ สั้นๆ ได้ใจความเป็นที่สุด

.

ฉัน ชอบ คุณ

08X-XXX-XXXX

อย่าลืมโทรมานะคะ.. ที่รัก..


ยัง.. ยังไม่พอ.. คุณเธอยังอุตส่าห์ประทับรอยจูบมาให้วาบหวามเล่นอีกต่างหาก...

.

อื้ม... ท่าจะเปรี้ยวจริงอย่างที่พี่กวางพูดไว้ … ว่าแล้วฉันก็ปล่อยกระดาษแผ่นนั้นลงในถังขยะโดยไม่คิดจะหันกลับไปมองมันอีกเลย...



//////////////////////////////////////

ห๊ะ!!! เธอกำลังจะมา! (ใครกัน?!?!)

ปล ไรเตอร์แอบเอามาแปะให้รัวๆ คือว่า เมื่อย่างเข้าวันจันทร์-ศุกร์ ไรเตอร์อาจจะหายตัวไปบ้าง อย่าว่ากัน... (จะมีใครตามอยู่มั้ย - - )

ปล2 มีใครสังเกตมั้ยว่าเค้าแอบเอาชื่อเพลงของ ts 7 มาใส่ในเนื้อเรื่องได้ 3 เพลงแล้วนะเนี่ย !

ปล3 เมื่อกี้ไรเตอร์เปิดฟังเพลง เจ็บ...แต่ยิ้มได้ ของอาจูแล้ว แบบว่า.. มันช่างตรงกับนทในฟิคนี้จริงๆ...
'อย่างน้อยให้เธอ ได้จำฉันไว้ ในแบบที่มีรอยยิ้มให้เธออย่างนี้...'  โอ้ยยย ชอบ >,<

ปล สุดท้าย (มันจะ ปล ทำไมนักหนา) อร๊ายยยยย บทนี้พี่นทช่าง.. เมะมากๆค่ะ โคตรเท่! 555






สุดท้ายจริงๆแระ... ถ้ารีดเดอร์คิดถึงเค้า เค้าสัญญาว่าจะไม่ทิ้งกันไปไหน .. จะอ่านแค่คนเดียวก็จะอัพ... (ทำหน้าเหมือนพี่นทในฟิค 55)