ณ บัดนี้.. ที่มีรัก [นทแอป]

ลำดับตอนที่ #3 : chapter 1

"งานแกยังไม่เสร็จหรอวะนท" จูเนียร์ เป็นเพื่อนซี้ปึกของฉันเองค่ะ ไอ้นี่มันมีใบหน้าเปื้อนยิ้มตลอดเวลา เมื่อก่อนฉันก็คิดว่าเป็นเพราะมันเป็นคนอารมณ์ดี แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าไม่ใช่อะไรหรอก เป็นเพราะไอ้หมอนี่มัน 'บ้า' ต่างหาก

"เปล่า ยังไม่เสร็จที่ไหนกัน" ฉันตอบหน้าตาย ไม่ได้หันไปมองหน้ามันสักนิด

"เฮ้ย เสร็จแล้วจริงดิ ไมเร็วจัง เอาใครมาเป็นแบบวะ"

"ก็ยัง" ไม่รู้ว่าไอ้เนียร์มันจะถามอะไรนักหนานะ .. ไม่เห็นรึไงว่าคนกำลังง่วงเนี่ย .. ว่าจะมาหาที่หลบมุมดีๆนอนกลางวันสักหน่อย ดันเจอมารจนได้ ...

"เดี๋ยวไอ้นท กูงง ตกลงว่ามึงวาดคนในจินตนาการรึไง ไม่ต้องมีแบบเนี่ย" จูเนียร์ยังคงยิงคำถามต่อ สงสัยชาติที่แล้วจะทำบุญด้วยลำโพง จ้อไม่หยุดจริงๆ

"ก็ไม่ใช่ยังไม่เสร็จไง แต่ยังไม่ได้ทำ"

"ห๊า!!!!" จูเนียร์อ้าปากค้าง นึกแล้วอยากหาอะไรยัดปากไอ้หมอนี่จริงๆ

"เออ นั่นแหละ ไม่ต้องหา ขี้เกียจ ไม่มีอารมณ์ว่ะ ง่วงด้วยเนี่ย"

"ใกล้ death line แล้วนะโว้ยไอ้นท แกเลิกติสท์สักทีเหอะ"

ไม่ใช่ไม่อยากได้คะแนนหรอกนะ แต่มันไม่มีอารมณ์จะวาดจริงๆนี่นา อาจารย์ไม่รู้รึไงนะว่างานศิลปะ ถ้าไม่มีอารมณ์ มันก็จบ … เฮ้อ.. คิดแล้วก็นอยด์ … นอนดีกว่า

"เฮ้ย! ไอ้นท ตื่นๆ มาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน"

"…"

"ไอ้ติสท์แตกขี้เซา ตื่นเดี๋ยวนี้นะโว้ย!!"

"…"

.

.

.

"เฮ้ย! ไอ้นท นั่น น้องผลไม้คณะบัญชี!!!!"

"เอ้ย! ไหนๆ!" ฉันสะดุ้งสุดตัว หายง่วงเป็นปลิดทิ้ง .. แอปเปิ้ลมีอิทธิพลกับหัวใจฉันเสมอล่ะ

"ไหนว่าไม่ได้ชอบไงครับ..คุณเพื่อน... " จูเนียร์ยื่นหน้ามามองฉันด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ ยักคิ้วหนึ่งทีพร้อมกระตุกยิ้มที่มุมปาก ท่าทีรู้ทันเหมือนพวกตัวร้ายในละครน้ำเน่า ฉันเกลียดหน้าตาแบบนี้ของมันจริงๆ ให้ตายเถอะ

"อะไร.. ใครชอบใคร ไม่มีสักหน่อย" ฉันโกหกคำโต ก็คนมันเขินนี่นา ไอ้เนียร์ยิ่งขี้แกล้งอยู่ด้วย

"ไม่ชอบแล้วมองหาใครวะ...ไอ้นท" ไม่รู้ไอ้นี่มันจะหรี่ตาทำไม แค่นี้ก็จะไม่มีตาอยู่แล้ว นี่ถ้าตอนนี้มันไม่ถือไพ่เหนือกว่าจะแกล้งให้หาทางกลับบ้านไม่ถูกเลยคอยดูเหอะ

"เอ่อ..ก็.." ก็ อะไรดีวะ... ไปไม่เป็นเลยฉัน …

เอ่อ... ว่าแต่น้องผลไม้ของฉันอยู่ไหนเนี่ย ฉันชะเง้อมองหาแอปเปิ้ลอย่างลืมตัว

"นู่นๆ อยู่ทางนู้นอะ" จูเนียร์พยักเพยิดไปทางกลุ่มสาวๆกลุ่มนึง …

"ไหนวะ.."

"นั่นไงคนซ้ายสุด"

"เฮ้ย มั่วเปล่า ไม่เห็นมีเลย" อยู่ไหนของมันวะ.. นี่ฉันชะโงกจนหัวแทบหลุดแล้วก็ยังไม่เห็นแอปเปิ้ลอยู่ดีนั่นแหละ

"มั่วอะไร นั่นไง น้องส้มปี2 … น้องผลไม้ คณะบัญชี ฮ่าๆๆๆๆๆ"

"ไอ้หมาจู!!!!!" โอ้ย ไอ้บ้า ฆ่าเพื่อนตกนรกขุมไหนคะเนี่ย

"ฮ่าๆๆๆๆๆ ทำซะขนาดนี้แล้ว ยอมรับเหอะ" ไอ้หมาจูหัวเราะจนน้ำตาไหล ยื่นขาหน้า เอ้ย มือมาตบไหล่ฉันอย่างแรงสองสามที

"เออ! ชอบ" ยอมรับก็ได้วะ จนมุมแล้วนี่...

"ห๊า?!?!"

"มึงเป็นน้องแอปเปิ้ลรึไง จะตกใจทำไมเนี่ย!"

"เออ เอ้ย ไม่ใช่ .. ฉันแค่งง เออ ยังไงดีวะ บทจะยอมรับก็รับกันง่ายๆ ตั้งรับไม่ทันวะ" เห็นไอ้เนียร์ทำหน้าตาเอ๋อๆแล้วก็อดขำไม่ได้ ล่อให้ฉันจนมุมแล้วจะมางงอะไรนักหนาเนี่ย

"งั้นฟังชัดๆ ฉัน รัก แอปเปิ้ล" ฉันตัดสินใจย้ำอีกรอบ จะว่าไปบอกจูเนียร์มันก็ไม่ได้เลวร้ายนักหรอก … มั้งนะ

"โอเค ชัดเจน ไปกันเหอะ" จูเนียร์ฉุดมือฉันให้ลุกขึ้นยืน

"ไปไหนอะ"

"ตึกคณะบัญชี"

"เฮ้ย ไปทำไม"

"ก็... ไปหาคนที่จะทำให้แก 'มีอารมณ์' ไง"

"ห๊า?!?!"

"อารมณ์วาดรูปไง... แน๊ะ คิดอะไรอยู่วะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ"

โอ้ย ไอ้เพื่อนบ้า พูดอะไรสองแง่สองง่าม

เอ้ย.. เดี๋ยวก่อน นี่มันจะพาฉันไปขอน้องแอปเปิ้ลมาเป็นแบบหรอวะ ม่ายยยยยย ให้นั่งมองหน้าทั้งวัน ไอ้นทตบะแตกแน่ๆ สู้อุตส่าห์เก็บมาตั้งหกเจ็ดปี ไม่น่าหลุดปากบอกจูเนียร์เล้ยยยย.. โอยย นทอยากร้องไห้

.

.

.

"พี่นท แล้วแอปต้องทำไงบ้างอะ"

"ไม่ต้องทำอะไรหรอก แอปอยู่เฉยๆ เดี๋ยวพี่ทำเอง"

"แอปไม่ต้องช่วยพี่นทเลยหรอ"

"พูดอย่างกับจะช่วยพี่ได้ … ก็ดีเหมือนกัน แอปทำให้ พี่จะได้ไม่เหนื่อย มาสิจ้ะ"

"พี่นทอะ!"

"ฮ่าๆๆ พี่ล้อเล่น แอปรอพี่แป๊บนึงนะ เดี๋ยวพี่มา"

ฉันปล่อยให้แอปเปิ้ลนั่งรออยู่ตรงนั้น ก่อนจะเดินไปหยิบของอุปกรณ์คู่ใจ

.

"โอ้ย! ไอ้เนียร์ตกใจหมด มายืนลับๆล่อๆอะไรตรงนี้เนี่ย" ฉันสะดุ้งตกใจ ก็จะไม่ให้ตกใจได้ยังไง เดินอยู่ดีๆ ก็เห็นเงาตะคุ่มๆหลบอยู่ที่มุมเสา...โอย หัวใจจะวาย... เอ่อ.. แต่มองดีๆแล้วก็ขำ เหมือนกันนะ นี่ถ้ามันสิงเข้าไปอยู่ในเสาได้คงทำไปแล้วมั้งเนี่ย แนบชิดสนิทเนื้อซะขนาดนั้น

"เอ่อ.. ก็ ฉันไม่อย่ากวนว่ะ" จูเนียร์ตอบตะกุกตะกัก เป็นบ้าอะไรของมันอีกเนี่ย

"กวนบ้าอะไร เป็นไรมากป่ะเนี่ย แล้วนี่มองอะไรนักหนา"

"เปล๊า เปล่าๆ .. ว่าแต่เมื่อกี้จะทำอะไรกันวะ" จูเนียร์ถามอย่างเขินๆ... เฮ้ย! แล้วมึงจะเขินเอาอะไรเนี่ย

"ก็จะวาดรูปไง จะให้ทำอะไรได้" เออ ไอ้นี่ท่าจะเพี้ยน เป็นคนชวนแอปเปิ้ลมาเองแท้ๆ

.

.

ค่ะ ก็อย่างที่เห็น สุดท้าย น้องแอปเปิ้ลที่แสนดีก็ยอมมาเป็นนางแบบภาพเหมือนให้ฉันจนได้ แต่เพราะกลัวจะเสี่ยงต่อสถานการณ์ที่เป็นอันตรายต่อหัวใจ ฉันก็เลยลากไอ้เนียร์มาอยู่เป็นเพื่อนกันด้วย เป็นอันว่าวันหยุดของพวกเราสามคนก็เลยต้องมาฝังตัวกันอยู่ในบ้านของฉันทั้งวัน

"พี่นท หาอะไรคะ ให้แอปช่วยมั้ย" แอปเปิ้ลเอ่ยถามฉัน ขณะที่ฉันกำลังงวนอยู่กับการหาผงถ่านคาร์บอนที่จะใช้ในการทำงานในครั้งนี้ แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอสักที สงสัยต้องหัดจัดข้าวจัดของให้เป็นระเบียบสักทีแล้วมั้งเนี่ย

"แอปไปนั่งรอกับไอ้เนียร์เหอะ เดี๋ยวพี่หาเองได้" ถึงฉันจะอยากอยู่ใกล้ๆแอปเปิ้ล แต่ก็ไม่อยากให้เธอต้องเหนื่อยมางมผงคาร์บอนในกองเครื่องเขียนรกๆของฉันสักเท่าไหร่

"ก็แอปอยากช่วยพี่นทนี่" แอปเปิ้ลทำเสียงออดอ้อน .. โอ้ย ยัยเด็กผลไม้นี่จะรู้ตัวบ้างมั้ยนะว่าทำให้พี่สาวคิดไม่ซื่อคนนี้ตกหลุมรักไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบแล้ว

"แอป พี่ว่า.. " ฉันตัดสินใจหันหน้าไปหาแอปเปิ้ล แต่จังหวะที่ฉันหันหน้าไปนั้น เธอกำลังก้มหน้าลงมาหาฉันพอดี ทำให้ปลายจมูกของเราสัมผัสกันโดยบังเอิญ

หัวใจของฉันเต้นระรัวไม่เป็นจังหวะ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ใกล้ชิดคนที่แอบรักมากขนาดนี้ ฉันรู้สึกเหมือนถูกดึงความเป็นตัวเองออกไปจนหมด สมองว่างเปล่า เหมือนทุกสิ่งรอบๆกายฉันตอนนี้ได้มลายหายไปหมด ราวกับที่แห่งนี้มีเพียงฉันกับผู้หญิงคนนี้แค่สองคนเท่านั้นในตอนนี้... ฉันเริ่มจะสงสัยแล้วว่าหญิงสาวตรงหน้าฉันตอนนี้มีเวทมนต์รึเปล่านะ แต่ถึงเธอจะมีจริงๆ ฉันก็ยอมให้เธอร่ายเวทมนต์นี้ใส่ฉันโดยไม่ขัดขืนสักนิด...

ฉันค่อยๆเลื่อนใบหน้าเข้าใกล้แอปเปิ้ลช้าๆ ซึ่งเธอก็ไม่ได้เบี่ยงออกแต่อย่างใด ก่อนที่เราทั้งคู่จะค่อยๆปิดเปลือกตาลง และ...

"นท! แอปเปิ้ล!"

"พี่เนส!"



/////////////////////////////////


ช่วงนี้ไรเตอร์ว่าง เลยเป็นเต่าติดเทอร์โบมาอัพให้ติดๆกันเลย

ปล ถึงแฟนคลับนท ... อย่าเพิ่งสงสารนทนะคะ เพราะ..... ยังมีให้สงสารกันอีกเยอะ ฮ่าๆๆ เรื่องนี้ไรเตอร์โรคจิตอยากแกล้งนท ก็อ่านฟิคนทแอปทีไร แล้วน้องแอปเปิ้ลน่าสงสารทุกที เลยอยากจะแกล้งนทบ้าง ก็เป็นฉะนี้แล 5555