ณ บัดนี้.. ที่มีรัก [นทแอป]

ลำดับตอนที่ #2 : intro-2..

ฉันชื่อ "แอปเปิ้ล" ฉันเพิ่งจะเป็นนักศึกษาคณะบัญชีได้ไม่กี่เดือน และเพราะฉันสอบติดมหาวิทยาลัยในกรุงเทพ ทำให้ฉันต้องย้ายที่อยู่อีกครั้ง หลังจากที่เคยย้ายจากบ้านเกิดไปอยู่ที่เชียงใหม่ช่วงสมัยมัธยม

"แอปเปิ้ล ลงมากินข้าวได้แล้ว" พี่แอมป์ตะโกนเรียกฉันเสียงดังจากชั้นล่าง

พี่แอมป์เป็นลูกพี่ลูกน้องของฉันเองค่ะ ตั้งแต่สอบติด ฉันก็ย้ายมาอยู่ที่นี่กับพี่แอมป์ พี่เขาเป็นคนน่ารัก มีสาวๆมาติดตั้งเยอะแยะ แต่พี่ชายฉันคนนี้บ้างานเป็นที่หนึ่ง ก็เลยไม่มีแฟนกับเขาสักที

"วันนี้เรียนเป็นไงบ้าง" ถึงจะบ้างานขนาดไหน กับฉัน.. พี่แอมป์ก็แสดงความเป็นห่วงเป็นใยอยู่เสมอ เพราะเขาเป็นคนอ่อนโยนอย่างนี้ล่ะ ฉันถึงได้รักพี่ชายคนนี้นักหนา

"ก็ดีค่ะ วันนี้ออกไปพรีเซ้นท์งานกับยัยซิลด้วยนะ ซิลวี่เก๊งเก่งอะพี่แอมป์" ฉันรู้ว่าเพื่อนใหม่คนนี้ออกจะหลงใหลได้ปลื้มพี่ชายของฉันอย่างออกนอกหน้า ว่าแล้วก็ช่วยชงให้สักหน่อย แหม ก็ยัยซิลน่ะนิสัยดีจะตาย อิอิ

"ที่ว่าเก่งนี่ กินเก่งรึเปล่า" พี่แอมป์ตั้งคำถามอย่างคนอารมณ์ดี

"โหย พี่แอมป์อะ คอยดูเหอะ ยัยซิลผอมเมื่อไหร่ พี่แอมป์ก็พี่แอมป์เถอะ จีบไม่ติดแน่ๆ"

.

.

.

หลังจากอาหารมื้อเย็น ฉันก็ขอตัวออกมาเดินเล่นนอกบ้าน... ไม่ใช่อะไรหรอกค่ะ จริงๆแล้วฉันก็แค่อยากเดินผ่านบ้านคนๆนึง...

รู้แล้วอย่าบอกใครนะคะ … ฉันน่ะ แอบชอบเจ้าของบ้านหลังนี้มาตั้งนานแล้วล่ะ

เคยนึกว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว เพราะตั้งแต่วันที่พี่เขามาเรียนต่อที่กรุงเทพ ฉันก็ไม่เคยเห็นเขาอีกเลย ต้องขอบคุณพี่แอมป์นะเนี่ย ที่ปลูกบ้านตรงจุดยุทธศาสตร์พอดีเป๊ะ ทำให้ฉันได้เจอหน้าพี่เขาอีกครั้ง...

พี่เนส.. รักแรกของแอป …

.

.

.

"เก่งมากเลยแอปเปิ้ล" พี่เนสพูดชม พลางยกมือขึ้นลูบผมฉันอย่างเอ็นดู

"ถ้าพี่เนสไม่ติวให้ แอปก็ทำไม่ได้ขนาดนี้หรอกค่ะ ขอบคุณมากนะคะ" ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้หน้าฉันแดงขนาดไหน แล้วไหนจะหัวใจนี่อีก โอ้ย จะเต้นโครมครามอะไรนักหนา นึกแล้วอยากจะหยิบมันออกมาโชว์สเตปแด๊นซ์ซะให้รู้แล้วรู้รอด

"หืม.. ก็ถ้าลูกศิษย์ไม่เก่ง อาจารย์ดีแค่ไหนก็ไม่ไหวหรอก … อีกอย่าง ถ้าจะขอบคุณก็ไปขอบคุณเจ้านทมันโน่น รายนั้นอุตส่าห์ไปทำงานแทนพี่ เพื่อให้พี่มีเวลาว่างมาสอนเราเชียวนะ.."

.

.

.

"พี่นท" ฉันทิ้งตัวลงนั่งข้างๆสาวติสท์ ที่มักจะมาพร้อมกับอูคูเลเล่คู่ใจ ที่ฉันตั้งชื่อให้มันว่า 'เจ้าอู๊คกี้' ซึ่งพี่เขาก็บ้าจี้เรียกตามฉันซะด้วยสิ

พี่นทเป็นน้องสาวแท้ๆของพี่เนสค่ะ ฉันรู้จักพี่นทก่อนพี่เนสซะอีก เราเรียนโรงเรียนเดียวกัน พอพี่นทเรียนจบมัธยมก็ย้ายเข้ามาเรียนต่อในกรุงเทพ แต่ถึงเราจะไม่ได้เจอกัน พี่นทก็ไม่ได้ใจร้ายเหมือนพี่เนสหรอกนะคะ เพราะพี่นทน่ะ โทรมาคุยกับฉันประจำ ส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะเราสนิทกันมากล่ะมั้ง

อืม... ฉันจะให้คำนิยามพี่สาวสุดที่รักของฉันคนนี้ว่ายังไงดีนะ … 'โคตรเท่' … ใช่.. ใครๆก็บอกว่าอย่างนี้แหละ ก็พี่นทน่ะ โคตรเท่จริงๆ แต่สำหรับฉัน มันมากกว่านั้น ก็พี่นททั้งอบอุ่น ใจดี สดใส น่ารัก แถมยังชอบช่วยเหลือฉันเสมอ … เพราะงั้น คำนิยามพี่นทสำหรับฉันก็คือคำว่า 'นท' นั่นล่ะ … ไม่ต้องถามนะคะว่าตกลงมันคืออะไร เพราะฉันก็อธิบายเป็นคำพูดไม่ถูกเหมือนกัน..

"อ้าว แอป" พี่นทหันมาส่งยิ้มให้ฉันเหมือนทุกครั้ง

ฉันนั่งคุยกับพี่นทจนลืมเวลา และถึงแม้ว่าวันนี้จะไม่ได้เจอกับพี่เนสอย่างที่ใจหวัง แต่ฉันก็มีความสุขนะ คงเป็นเพราะพี่สาวคนนี้ล่ะมั้ง ก็ทุกครั้งที่ฉันได้อยู่ใกล้ๆพี่สาวคนนี้ ฉันมักจะอารมณ์ดีเสมอ ไม่แปลกใจเลยที่พี่นทจะมีแฟนคลับทุกเพศทุกวัย แต่ก็นั่นล่ะ ฉันไม่เคยเห็นพี่นทจะคบกับใครสักที...

เอ่อ... แต่ฉันขอสารภาพอะไรสักอย่างนะคะ... ความจริงแล้ว ฉันก็ไม่อยากให้พี่นทมีใครนักหรอก ถึงมันจะดูเห็นแก่ตัว แต่ฉันก็กลัวว่าถ้าพี่นทมีแฟนขึ้นมาจริงๆ อาจจะเลิกเป็นห่วงเป็นใยน้องสาวคนนี้เหมือนเดิม ถ้าวันนั้นมาถึง ฉันคงเหงาแย่...

.

.

.

"ฮือๆ ฮึก" ฉันทรุดตัวลงนั่งร้องไห้อย่างไม่อายใคร จริงๆแล้ว ฉันว่าฉันก็ไม่ได้อ่อนแอขนาดนี้หรอกนะ ถ้านี่ไม่ใช่วันแรกของฉันกับบ้านใหม่ โรงเรียนใหม่ สิ่งแวดล้อมใหม่ๆ และเพื่อนใหม่ แค่ต้องย้ายมาอยู่ที่นี่ ฉันก็เหงาจะแย่อยู่แล้ว นี่ยังมาโดนเจ้าพวกนั้นแกล้งอีก … ฉันอยากกลับบ้านจังเลย บ้านเดิมของฉัน ที่ไม่ใช่ที่นี่...

"ฮ่าๆๆ เด็กใหม่ขี้แยๆ" เสียงตะโกนล้อเลียนฉันยังดังไม่หยุด กลุ่มเด็กผู้ชายสามสี่คนวิ่งเสียงดังโครมครามรอบตัวฉัน … ไม่มีใครสนใจจะช่วยฉันสักคน … จนกระทั่ง...

"เฮ้ย! ไอ้เด็กพวกนี้ ทำเสียงดังอยู่ได้ น่ารำคาญ" ฉันเห็นผู้หญิงตัวเล็กคนนึงเดินฉับๆเข้ามาทางนี้ เธอจ้องเจ้าพวกนั้นด้วยสายตาดุ

"เอ่อ... พี่นท.." ชื่อนทหรอ... เป็นใครนะ แต่เหมือนเจ้าพวกนั้นจะกลัวสาวร่างเล็กคนนี้ซะด้วยสิ

"แกล้งผู้หญิงรึไง เป็นผู้ชายรึเปล่า" พี่ที่ชื่อนทพูดเสียงจริงจัง

"เอ่อ.. เปล่านะพี่นท พวกเราแค่.. "

"แค่อะไร! แล้วสมุดนั่นน่ะ เอามานี่"

"เอ่อ.. ไว้เดี๋ยวพวกเราคืนยัยนี่ เอ้ย แอปเองแล้วกันพี่" ก็แน่ล่ะ เรื่องอะไรพวกนั้นจะคืนฉันล่ะ ก็ยังไม่ได้ลอกงานฉันเลยนี่ … ฉันบ่นอุบในใจ ก่อนจะเห็นพี่นทมองมาทางฉันแป๊บนึง

"ไม่ต้อง! แล้วก็.. ถ้าพี่ยังเห็นพวกนายแกล้งน้องคนนี้อีกล่ะก็ พี่ไม่ปล่อยไปเหมือนคราวนี้แน่" พี่นทดึงสมุดออกมาจากเจ้าพวกนั้น ก่อนจะขู่จนเจ้าสามคนวิ่งหนีแทบไม่ทัน

"เอานี่ ไม่ต้องร้องแล้วนะ" พี่นทคืนสมุดให้ฉัน พร้อมกับกระดาษทิชชู่อีกปึกใหญ่

"ขอบคุณค่ะ" ฉันหยิบกระดาษทิชชู่มาซับน้ำตา ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นเพื่อขอบคุณรุ่นพี่คนเก่ง … แต่ อ้าว … พี่นทเดินหายไปซะแล้ว... แล้วเขาจะได้ยินคำขอบคุณของฉันมั้ยนะ...

.

.

.

จะว่าไป ที่ฉันย้ายมาอยู่กรุงเทพครั้งนี้ ฉันไม่รู้สึกเหงาเลยสักนิด ออกจะมีความสุขด้วยซ้ำ... ไม่รู้สินะ ความรู้สึกมันบอกฉันว่า มีบางคนที่นี่ที่ไม่มีวันจะทิ้งฉันไปไหน...

///////////////////////////////////////////////////////////////

ด้วยความคึก จึงแอบมาลงกันดึกๆ partนี่เป็นของแอปเปิ้ลนะคะ..

ดูออกจะงงๆด้วยความง่วง ไรเตอร์ต้องขออภัยมานะที่นี้ด้วยค่ะ (- -)