Nimm The Short fic. [นทแอป]

ลำดับตอนที่ #11 : MF :: Full stop [7] [NoteApp] - END

MF :: Full stop [7] - END




คำเตือน : ระวัง!!!!!!




....





"เฮ้ย! นท! นี่แกยังไม่กลับบ้านกลับช่องอีกหรอ กะจะอยู่เวรมันทุกวันเลยรึไง" สิงโตที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องพักแพทย์แผนกกุมารเวช เลิกคิ้วมองมาอย่างตกใจเมื่อเห็นฉันยังนั่งอ่านเวชระเบียนอยู่ในวอร์ดทั้งๆที่ตอนนี้มันเป็นเวลาสามสี่ทุ่มเข้าไปแล้ว


"ขี้เกียจ.." ฉันตอบเบาๆ สายตายังจับจ้องอยู่ที่หน้ากระดาษขาวที่เต็มไปด้วยศัพท์เฉพาะทางทางการแพทย์โดยไม่ได้หันไปมองเขา



สิงโตเงียบไปสักพัก ฉันได้ยินเสียงถอนลมหายใจเบาๆจากทางด้านหลัง ก่อนที่เขาจะหายไปและกลับมาพร้อมกับอุปกรณ์การพ่นยาสำหรับเด็กป่วย



"ไม่ต้องไปแล้วสิงโต ฉันพ่นให้ทั้งชั้นแล้ว" ฉันเปิดปากพูดอีกครั้งเมื่อเห็นว่าสิงโตกำลังจะเดินไปพ่นยาให้เด็กๆในวอร์ด อันเป็นหน้าที่ประจำของนักเรียนแพทย์ปี 4 ที่อยู่เวรประจำวัน



"ไอ้นท! นี่แกคิดว่าตัวเองอยู่เวรแทนฉันจริงๆใช่มั้ยเนี่ย!!" สิงโตอ้าปากค้าง เดินเร็วๆกลับไปวางของ ก่อนจะนั่งจ้องหน้าฉันนิ่งๆ

.

.

"รักเค้าขนาดนั้นทำไมถึงยอมแพ้ซะง่ายๆวะ.." เสียงทุ้มหนักแน่นดังขึ้นอีกครั้งหลังจากปล่อยให้ความเงียบพูดแทนอยู่หลายนาที



ฉันเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนที่รู้จักกันมานานถึงสี่ปี เห็นสายตาเป็นห่วงและจริงใจต่างจากในครั้งแรกที่เขารู้ว่าฉันคบกับแอปเปิ้ล



"แอปเปิ้ลมีนิสัยเป็นเด็กๆ รายนั้นน่ะทะเลาะกับแม่มาตั้งแต่เริ่มพูดได้เลยมั้ง" สิงโตโน้มตัวออกห่างจากพนักพิง ระบายยิ้มบางๆเมื่อพูดถึงหญิงสาวที่เขาแอบหลงรักมาตั้งแต่เด็กๆ



บางที.. สิงโตอาจจะเหมาะกับแอปเปิ้ลมากกว่าฉันล่ะมั้ง



"แม่น้องแอปเค้าไม่ได้ใจร้ายหรอกนะ เธอก็แค่โกรธมากเลยอยากจะปฏิเสธทุกอย่างที่แอปทำ รวมถึงเรื่องแกด้วย.. จริงๆเธอไม่ได้ไม่ชอบแกเลยสักนิด.. เรื่องนี้มันเกี่ยวกับแอปล้วนๆ.. แต่ก็นั่นแหละ ถ้าเป็นฉันขืนลูกสาวหอบผ้าหอบผ่อนหนีออกจากบ้านไปแบบนั้นล่ะโดนหนักกว่านี้เสียอีก"


"…"


"แต่ว่า แอปเปิ้ลน่ะ เปลี่ยนไปมากเลยนะหลังจากเลิกกับแก.." สายตาที่จริงจังถูกส่งมาให้กันอีกครั้ง สิงโตยกมือขึ้นจับหัวไหล่ของฉันไว้คล้ายจะส่งผ่านความรู้สึกบางอย่างมาให้กัน



"ตอนแรกฉันก็คิดจะอาศัยช่วงที่น้องเค้าอ่อนแอเพราะเลิกกับแกให้เป็นประโยชน์.. แต่รู้มั้ย.. น้องเค้าเปลี่ยนไปมากจริงๆ ไม่เป็นเด็กๆเหมือนเมื่อก่อน แอปเปิ้ลลงเรียนวิชาของภาคบริหารเพิ่มเติม แม้ว่ามันจะไม่ตรงกับความต้องการของแม่เธอซะทีเดียวแต่มันก็เป็นการแก้ปัญหาที่ดี ถึงเธอจะต้องเหนื่อยเป็นเท่าตัวก็เถอะ.."



"แอปเปิ้ลเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมากนะนท.. และที่สำคัญแววตาของเธอทำให้ฉันเลิกหวังลมๆแล้งๆว่าจะชนะใจเธอได้.."

.

.

"สิ่งนึงที่น้องเค้าไม่เหมือนกับแกคือความมุ่งมั่น.. ในขณะที่แกทำงานงกๆเพื่อหวังจะลืมเธอ แต่สำหรับแอปมันตรงกันข้าม.. แอปยอมเหนื่อยยอมทำทุกอย่างตามที่แม่เธอต้องการ ทุกอย่างที่ฉันไม่คิดว่าเธอจะยอมทำ แต่เธอก็ทำมัน.. เพื่อแก.. ไอ้นท.."


"เพื่อฉัน..?"


"แอปไม่มีวันปล่อยมือจากแกแน่ๆ เธอกำลังทำทุกทางเพื่อให้แม่พอใจ ไว้ใจ และให้เธอได้ทำในสิ่งที่เธอต้องการที่สุดอีกครั้ง.. นั่นคือการกลับไปหาแก.."


"…"



"แกรอเจอคุณหนูแอปเปิ้ลคนใหม่ ที่เปลี่ยนจากเด็กหญิงเป็นนางสาวเต็มตัวได้เลย.. เชื่อมั้ย? ไม่นานหรอก เดี๋ยวเธอก็จะกลับไปหาแกเอง" สิงโตลุกขึ้นยืนตบบ่าฉันสองสามที ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างให้กัน





มันจะเป็นแบบนั้นได้ยังไง? ในเมื่อเวลาแค่ไม่กี่ชั่วโมงที่ฉันขอในวันที่เธอจะเดินจากไป เธอยังให้กันไม่ได้เลย..

.
.
.

"ไม่ไปได้มั้ยแอปเปิ้ล.. อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตอนนี้.. ขอร้อง.. ต่อเวลาให้เราสองคนอีกสักหน่อยได้มั้ย.." ฉันตามไปโอบเธอไว้จากด้านหลัง



แอปเปิ้ลกำลังจะเดินจากฉันไป แค่เธอหันหลังให้กันมันก็ชาไปทั้งตัว ฉันเองก็ไม่รู้ว่าพาตัวเข้ามารั้งเธอไว้ได้ยังไง เหมือนคนที่จวนเจียนจะขาดใจ แต่ก็เลือกที่จะใช้เรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายในการขอร้อง.. ไม่ให้เธอทิ้งกันไป..



"อยากจากพี่ไปแบบนี้.. ได้โปรด.. ให้เวลาพี่หน่อย แค่คืนนี้คืนเดียวก็ได้ ให้พี่ได้อยู่ใกล้ๆเธอให้นานกว่านี้ได้รึเปล่า.." ฉันกระชับอ้อมกอดจนแน่น ร่างบางสั่นเทาแต่ไม่แม้จะหันหลังกลับมา คงมีเพียงเสื้อผ้าที่เริ่มชื้นที่อาจจะสื่อให้เธอรู้ได้ว่าฉันกำลังร้องไห้.. น้ำตาที่กลั้นไว้นานมันไหลออกมาจนหมดเพียงแค่เห็นเธอเอื้อมมือไปเปิดประตูเท่านั้น..




"พี่ขอร้อง.. แค่ไม่กี่ชั่วโมง.. ให้เราได้อยู่ด้วยกัน แอปให้พี่ได้มั้ย.."

.

.

"แอปขอโทษ.."



และนั่นคือประโยคสุดท้ายก่อนที่เธอจะเดินออกไปจากชีวิตของฉัน.. ฉันไม่รู้ว่าปัญหาของครอบครัวเธอมันหนักหนาขนาดไหนถึงต้องทิ้งฉันไปแบบนี้..


แต่เชื่อมั้ย.. สามคำสั้นๆในวันนั้นมันยังก้องอยู่ในหัวสมองของฉันจนถึงวันนี้..


ทุกครั้งที่หลับตา.. ภาพวันนั้นมันก็วนกลับมาฉายซ้ำๆจนหัวใจมันบอบช้ำไปหมด..


ทุกวันนี้ฉันแทบจะเป็นบ้าเพราะเรื่องราวพวกนี้มันไม่ยอมจางหายไปจากความทรงจำของฉันเสียที..


ฉันทำงานอย่างหนัก อ่านหนังสือเรียนจนแทบจะไม่ได้นอนทุกคืน เพราะฉันกลัว.. กลัวว่าหลับตาลงแล้วภาพเธอจะลอยขึ้นมาอีกครั้ง..


ฉันกลัวที่จะต้องเห็นเธอในความฝัน แล้วตื่นมาพบว่ามันไม่มีวันกลับมาเป็นความจริง..


ฉันเกลียดความรู้สึกแบบนี้.. ฉันเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้.. ฉันเกลียดทุกๆอย่างในตอนนี้..

.
.
.

ประตูห้องที่คอนโดถูกเปิดออกช้าๆ นับตั้งแต่วันนั้นที่เธอจากไปฉันก็แทบจะไม่ได้กลับมาในห้องนี้อีกเลย ไม่เคยคิดสักนิดว่าเวลาไม่กี่เดือนที่ฉันได้อยู่ใกล้ๆเธอจะเปลี่ยนชีวิตฉันไปขนาดนี้ และช่วงเวลาสั้นๆที่เธอหายไป แค่ไม่ถึงสามเดือน ฉันกลับเป็นบ้าเป็นบอได้มากมาย



เพียงเพราะไม่มีเธอ.. มันก็เหมือนความสุขมันช่างหายากเสียเหลือเกิน..



ฉันค่อยๆวางสัมภาระลงกับโต๊ะ ข้าวของทุกอย่างยังกองเรียงรายในตำแหน่งเดิมไม่มีเคลื่อนย้าย ยิ่งเห็นยิ่งทำให้นึกถึงวันที่มีอีกคนอยู่ข้างกาย และนี่คือเหตุผลที่ทำให้ฉันไม่อยากมาเหยียบที่นี่อีก.. ฉันกลัวจะคิดถึงเธอมากมายกว่าที่เป็นอยู่ในทุกวัน..


แต่ก็ไม่รู้สิ.. ฉันเองก็ไม่แน่ใจว่าอะไรที่ทำให้ฉันมาเหยียบที่นี่อีกครั้ง รู้แค่.. ความรู้สึกบางอย่างมันบอกให้ฉันกลับมา


ฉันเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าห้องของแอปเปิ้ล.. ไม่ใช่สิ.. อดีตมันคือห้องของเธอ.. ไม่รู้นานเท่าไหร่แล้วที่ฉันปล่อยมันไว้เป็นห้องร้างแบบนั้น ไม่ให้ใครเข้าไปยุ่งเข้าไปแตะ แม้แต่ตัวฉันเอง..  ฉันยังไม่กล้า..


เสียงทอดถอนหายใจเบาๆของตัวเองดังขึ้น ฉันปิดเปลือกตาลง ก่อนจะค่อยๆบิดลูกบิดประตูนั้นช้าๆ



รู้สึกได้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจที่เร็วขึ้นเรื่อยๆ



"พี่นท.." เสียงเรียกเบาๆที่ทำให้หัวใจที่กำลังเต้นอย่างแรงแทบจะหยุดลงในทันที


มันคล้ายกับเสียงที่ได้ยินทุกๆคืนในความฝัน ต่างที่มันชัดเจนกว่า มันเหมือนกับ.. เธออยู่ใกล้ๆฉัน.. แค่นี้เอง..


ฉันปิดตาลงแน่นกว่าเดิม บางทีการกลับมายืนอยู่ที่เก่าๆ ภาพความทรงจำเดิมๆอาจทำให้ฉันคิดถึงเธอมากเกินไป..

และความเงียบงันหลังจากนั้นก็เป็นคำตอบให้กับฉันได้อย่างดี..



นี่ฉันคง.. คิดถึงเธอจนใกล้บ้าเต็มที..



ฉันสูดลมหายใจเข้าจนเต็มปอด แล้วผ่อนมันออกมาช้าๆ ก่อนจะตัดสินใจเปิดเปลือกตาขึ้นอีกครั้งเพื่อเผชิญหน้ากับความเป็นจริง..



ว่างเปล่า..



ใช่สินะ..  เธอจะอยู่ที่นี่ได้ยังไง..



ฉันหัวเราะให้กับตัวเองเบาๆ ไม่รู้ว่าจะกลับมาตอกย้ำให้ตัวเองเจ็บทำไมอีก รู้สึกสมเพชตัวเองที่รู้ว่าทำยังไงฉันก็ไม่มีวันลืมเธอได้



แต่ถ้าให้เลือกระหว่างการกลับไปมีชีวิตเสเพลแบบเดิม โดยที่เธอไม่เคยเดินผ่านเข้ามาในชีวิต กับการที่ต้องเจ็บทรมานเจียนตายแบบนี้ แลกกับเวลาไม่กี่เดือนที่มีเธออยู่ใกล้ๆกัน.. ฉันเลือกที่จะยอมเจ็บโดยไม่ต้องเสียเวลาคิดสักนิด



เพราะแอปเปิ้ลคือความทรงจำ เธอคือสิ่งมีค่าที่สุดสำหรับหัวใจของฉัน..

.

.

"คิดถึง.." น้ำเสียงที่คุ้นหูดังขึ้นอีกครั้ง หยุดความคิดทุกอย่างลงในทันที ฉันยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นคล้ายต้องคำสาป รู้สึกเหมือนโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ



ครั้งที่สอง.. ฉันได้ยินมันเป็นครั้งที่สองแล้วนะ..



ฉันปิดตาลงอีกครั้ง ก่อนที่จะสัมผัสได้ถึงอ้อมกอดที่คุ้นเคยโอบรอบกันไว้จากด้านหลัง หัวใจที่แทบจะหยุดเต้นไปแล้วกลับมาเต้นใหม่อีกครั้ง ดัง.. และแรงขึ้นเรื่อยๆ..



บอกพี่ทีแอปเปิ้ลว่าพี่ไม่ได้คิดไปเอง.. บอกพี่ทีว่าพี่ไม่ได้ฝันไปเหมือนทุกๆครั้ง.. บอกพี่ทีว่าเป็นเธอจริงๆ..



"แอปรักพี่นทนะคะ" น้ำเสียงสั่นเครือ ลำตัวสั่นเทา กับอ้อมแขนที่โอบรัดกันจนแน่นขับให้น้ำตาของฉันไหลลงมาทันที



เป็นแอปจริงๆ.. เป็นเธอจริงๆด้วย.. แอปเปิ้ลกลับมาหาฉันจริงๆ..



"แอปเปิ้ล.." ฉันไม่รีรอที่จะหันหลังกลับไปหาเธอ ก่อนจะดึงเธอเข้ามากอดไว้ทั้งตัว ถ้อยคำมากมายที่อยู่ในหัว อยากจะพูดอยากจะบอกแต่ก็ทำได้แค่เรียกชื่อเธอเบาๆ และกอดร่างเธอไว้แน่นๆแบบนั้น



รัก.. คิดถึง.. มันมากมายจนบรรยายไม่ถูก..



ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ที่เราปล่อยให้หัวใจพูดแทนทุกๆความรู้สึก..




"แม่ยอมให้แอปกลับมาหาพี่นทแล้วนะคะ" น้ำเสียงแผ่วเบาในอ้อมกอดดังขึ้นอีกครั้ง ฉันดันตัวเธอออกมาซับน้ำตาช้าๆ ก่อนจะโน้มใบหน้าเธอลงมาจุมพิตเบาๆที่หน้าผาก


"ตอนนี้แอปน่ะ เรียนหนักเกือบเท่าพี่นทแล้วนะ เป็นเด็กดีแล้วด้วย ไม่ดื้อไม่ซน ไม่งอแง ไม่ทะเลาะกับแม่เลยสักวัน พี่อ๊อฟยังชมว่าแอปเก่งเลยน้า" แอปเปิ้ลระบายยิ้มสดใสเหมือนเด็กตัวเล็กๆ แล้วซุกตัวเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของฉันอีกครั้งราวกับไม่อยากจะห่างไปไหน



ฉันยกมือขึ้นลูบแผ่นหลังเธอแผ่วเบา รู้สึกเหมือนหัวใจที่หายไปกลับมาอีกครั้ง.. มันเป็นความรู้สึกที่ดีมากจนฉันไม่สามารถสรรหาถ้อยคำมาบรรยายได้จริงๆ


แอปเปิ้ลเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก เธอเข้มแข็งกว่าฉันที่วันๆเอาแต่ทำตัวให้ไม่ว่างเพื่อที่จะได้ไม่คิดถึงเธอ ในขณะที่ฉันหายใจทิ้งใช้ชีวิตให้มันผ่านไปวันๆเหมือนคนสิ้นหวัง แต่แอปเปิ้ลกลับยอมทำทุกอย่างเพื่อที่จะให้เรากลับมายืนด้วยกันได้อีกครั้ง..


"ขอบคุณนะแอป.. ขอบคุณมากๆ" ขอบคุณที่กลับมา ขอบคุณที่ยอมสู้เพื่อเรื่องของเรา.. ขอบคุณที่เธอรักพี่มากมายขนาดนี้.. ขอบคุณจริงๆ



ต่อไปนี้พี่จะทำทุกอย่างเพื่อความรักของเราสองคน.. ทุกปัญหาที่จะเกิดขึ้นในวันข้างหน้า พี่จะแก้มันให้ได้.. เธอจะไม่เหนื่อยคนเดียวอีกแล้ว พี่สัญญา..







"ทำไมวันนี้พี่นทกลับช้าจังเลยคะ แอปมารอตั้งแต่สี่โมงเย็นแหนะ" น้ำเสียงกระเง้ากระงอดดังขึ้น ปลายนิ้วเรียวยาวลูบไล้เข้าที่หลังมือของฉันอย่างออดอ้อน

"พี่อยากช่วยเพื่อนอยู่เวรน่ะ" ฉันระบายยิ้มกว้างเมื่อนึกถึงคำพูดของสิงโตที่บอกกันวันนี้

.

.

"แกรอเจอคุณหนูแอปเปิ้ลคนใหม่ ที่เปลี่ยนจากเด็กหญิงเป็นนางสาวเต็มตัวได้เลย.. เชื่อมั้ย? ไม่นานหรอก เดี๋ยวเธอก็จะกลับไปหาแกเอง"

.

.

ถ้อยคำของเพื่อนเจ้าป่าเป็นจริงทุกคำพูด แต่ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้..



"ทำไมเวลาพูดถึงเพื่อนต้องยิ้มมีความสุขขนาดนั้นด้วย พี่นทช่วยเพื่อนผู้หญิงอยู่เวรรึไง ฮึ" แอปเปิ้ลย่นจมูกใส่กัน แล้วใช้มือหยิกแก้มกันเบาๆ เล่นเอาฉันอดหัวเราะขึ้นมาไม่ได้


แอปเปิ้ลน่ารักขนาดนี้ แล้วพี่จะมีตามีใจไว้มองใครคนไหนได้อีกล่ะคะ


"ใช่ที่ไหน ก็พี่ช้ำรักจากสาวแถวนี้แหละถึงได้บ้างานแบบนั้นน่ะ" ฉันพูดขำๆ พลางกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นอีก


"ว่าทำไมพี่นทผอมลงเยอะเลย เหนื่อยมั้ยคะ.." เธอยกมือขึ้นลูบแก้มของฉันเบาๆ สายตาห่วงใยที่ทอดมาให้กันทำให้รู้สึกอบอุ่นไปถึงหัวใจ ฉันระบายยิ้มหวานให้เธอก่อนจะอุ้มเธอลงไปนอนกับเตียงนุ่มช้าๆ


"ก็ไม่เหนื่อยเท่าไหร่ แต่เหมือนคนเก่งของพี่นทจะไม่ไหวแล้วนะ ตาจะปิดแล้วเนี่ย" ฉันใช้มือปัดปอยผมที่ปรกใบหน้าสวยออกอย่างนุ่มนวล เธอเป็นผู้หญิงที่ฉันอยากทะนุถนอมที่สุด ไม่มีแม้สักครั้งที่ฉันจะรู้สึกแบบนี้กับใครคนไหน ความรักแบบฉาบฉวยที่ผ่านๆมาเทียบไม่ได้เลยกับความรู้สึกที่มีให้เธอแค่คนเดียว


"ฝันดีนะคนเก่ง" ฉันก้มตัวลงไปประทับจูบแผ่วเบาที่ริมฝีปากอวบอิ่ม ส่งยิ้มให้เธออีกครั้ง ก่อนจะหยัดตัวขึ้นยืน




"คืนนี้พี่นทนอนกับแอปนะคะ" แอปเปิ้ลเอื้อมมือมารั้งข้อมือกันไว้แน่น รู้สึกเหมือนอยู่ๆใบหน้ามันก็ร้อนผ่าวขึ้นมากับถ้อยคำที่ฟังคลุมเคลือ ยิ่งผนวกเข้ากับน้ำเสียงและสายตาออดอ้อนที่ดูลึกซึ้งกว่าทุกครั้งยิ่งพาให้ใจสั่นพิกล



ให้ตายสิ เกิดมาไม่เคยประหม่ากับผู้หญิงขนาดนี้มาก่อน



"เอ่อ.." ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องเขิน จริงๆเธอคงแค่อยากให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนเหมือนทุกๆครั้ง


"บอกรักแอปหน่อยได้มั้ยคะ" เธอยันตัวขึ้นนั่งบนเตียงนอน ก่อนจะดึงฉันลงมานั่งใกล้ๆแล้วกระซิบถ้อยคำที่เหมือนจะปกติแต่ก็ไม่ปกติซะทีเดียวในสถานการณ์แบบนี้


"ห๊ะ!" ฉันผงะถอยหลัง ก่อนจะอุทานออกมาในทันที ใบหน้าร้อนผ่าวอย่างห้ามไม่อยู่




โอ้ย! แอปเปิ้ล! เธอไม่รู้รึไงว่าคำพูดแบบนั้น กับท่าทางที่เหมือนจะยั่วยวนกลายๆแบบนั้น เวลาอยู่บนเตียงนอนมันหมายความว่ายังไง!!




"ตอนนี้แอปโตพอที่จะเป็นผู้หญิงของพี่นทได้รึยัง" คำพูดสองแง่สองง่ามถูกประเคนให้กันอย่างไม่ขาดสาย ยิ่งพูดยิ่งชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ เธอซุกใบหน้าลงที่หัวไหล่ ลมหายใจระยะประชิดในเวลานี้ทำหัวใจฉันดิ้นพล่านราวกับอยู่บนฟลอร์เต้นรำ ถ้าเธอเข้าใกล้หรือพูดอะไรที่มันส่อไปในทางนั้นอีกนิดเดียวหัวใจฉันอาจจะหลุดออกมาอยู่ตรงหน้าเธอก็เป็นได้



ถึงเราจะคบกัน อยู่ด้วยกันมานาน แต่ฉันก็ไม่เคยล่วงเกินเธอสักนิด.. แอปเปิ้ลเป็นผู้หญิงที่ฉันรักมากเกินกว่าจะทำให้เธอเสียน้ำใจ และสำหรับฉัน.. แอปเปิ้ลเป็นความสัมพันธ์ที่ใช้หัวใจล้วนๆ ไม่จำเป็นต้องอาศัยการผูกพันทางกายฉันก็มีความสุขได้มากกว่าสัมผัสเร้าร้อนกับผู้หญิงคนอื่นๆเป็นหลายเท่า




แต่วินาทีนี้ฉันขอสารภาพว่าฉันเองก็เริ่มอยากจะสานสัมพันธ์ขั้นลึกซึ้งทางร่างกายให้เราสองคนอยู่เหมือนกัน..




"แอป.." พี่ทนมากกว่านี้ไม่ไหวแล้วนะ.. นั่นคือสิ่งที่ฉันอยากจะบอกเธอเหลือเกิน ถ้าเธอจะยั่วกันมากกว่านี้อีกนิดฉันคงไม่ปล่อยให้เธอหนีไปนอนง่ายๆอีกแล้วแน่ๆ



แอปเปิ้ล... เธอไม่รู้รึไงว่าพี่ไม่ใช่พระอิฐพระปูนที่ไหน! ถึงพี่จะเลิกเจ้าชู้มันก็ไม่ได้หมายความว่าพี่จะหมดความรู้สึกด้านนั้นไปแล้วสักหน่อย!




"แอปอยากเป็นของพี่นท.. ทั้งหัวใจ แล้วก็ทั้งหมดที่แอปมี.. รวมถึง.. ร่างกายนี่ด้วย.." ชัดเจนมาก จัดมาเต็มเลยรอบนี้!



"นะคะ.." ระเบิดลูกสุดท้ายมาพร้อมกับสัมผัสอุ่นชื้นที่ปลายคาง จุมพิตเบาๆที่แผดเผาร่างกายฉันจนร้อนไปทั้งร่าง ให้ตายสิ เพิ่งรู้ว่าแอปเปิ้ลสามารถยั่วเย้าอารมณ์ส่วนลึกของฉันได้มากขนาดนี้




ฉันประคองใบหน้าสวยมาประสานสายตากันตรงๆ ให้สายตาพูดแทนหัวใจ.. และทุกสัมผัสต่อจากนี้ไปมันจะเกิดจากความรักที่ฉันมีให้เธอเท่านั้น.. ความรักในแบบที่ฉันไม่เคยมอบให้ใคร.. สัมผัสลึกซึ้งที่มีความหมายมากกว่าทุกครั้ง สัมผัสที่มาจากหัวใจไม่ใช่แค่ความต้องการของร่างกายเพียงอย่างเดียว..



รอยยิ้มพริ้มเพราปรากฎขึ้นบนใบหน้า เราระบายยิ้มให้กันก่อนที่ฉันจะเลื่อนองศาของใบหน้าเพื่อที่จะได้ลิ้มรสสัมผัสที่หอมหวานที่สุดในโลก รสจูบอ่อนโยนและนุ่มนวลนับเป็นการเริ่มต้นที่ดีสำหรับเราสองคน ฉันดึงร่างเธอเข้ามาแนบชิดกันมากขึ้น เพื่อไต่ระดับความร้อนแรงของเกมรักขึ้นทีละน้อย


เสียงครางเบาๆในลำคอดังขึ้นเมื่อลิ้นอุ่นๆเข้าทักทายหยอกล้อกันอยู่ภายในโพรงปากอิ่ม เหมือนกับว่าเธอจะเรียนรู้ได้รวดเร็วกว่าครั้งก่อนๆ ลิ้นบางสอดแทรกมาหากันสร้างความเคลิบเคลิ้มจนฉันต้องกอดรัดตัวเธอไว้แน่น


ฉันเลื่อนมืออุ่นร้อนเข้าสัมผัสเนื้อนวลใต้ร่มผ้า ก่อนจะลูบไล้ผ่านเรือนร่างบางนั้นช้าๆเพื่อปลุกเร้าอารมณ์รัก เธอสะดุ้งตัวน้อยๆ สองมือปัดป่ายไปมาไร้ทิศทางด้วยอารมณ์วาบหวามที่เริ่มรุนแรงขึ้นทุกที ฉันถอนจูบออกช้าๆ จับมือบางขึ้นโอบรอบต้นคอก่อนจะดันร่างเธอลงนอนกับเตียงนุ่มแล้วตามขึ้นไปคร่อมไว้ด้านบน


ใบหน้าหวานแดงก่ำหลบสายตากันอย่างขัดเขิน ฉันระบายยิ้มหวานหยด ยกมือขึ้นลูบไล้แก้มนวลอย่างอ้อยอิ่งยิ่งเร่งเสียงหอบหายใจของคนเบื้องล่างให้ดังถี่ขึ้นเรื่อยๆ โน้มใบหน้าต่ำลงเรื่อยๆก่อนจะมาหยุดอยู่ที่ซอกคอระหงส์และปล่อยให้ริมฝีปากและลิ้นร้อนค่อยๆละเลียดความหวานจากแอปเปิ้ลผลนี้อย่างเต็มอิ่ม


สองมือเล็กยังคงทำหน้าที่ของมันอย่างชำนิชำนาญ ร่างบางเบื้องล่างบิดไปมาตามสัมผัสร้อนเร้าที่ลากผ่าน เสียงครางดังขึ้นเป็นระยะ แต่คล้ายเธอพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะสะกดกลั้นมันไว้ แน่นอนว่าเธอคงเขินอยู่ไม่น้อยกับเสียงแห่งอารมณ์หวามแบบนั้น


"ปล่อยมันออกมาเถอะคนดี พี่อยากฟัง.." ฉันส่งยิ้มให้หญิงสาวที่ตอนนี้กำลังลุ่มหลงอยู่ในห้วงพิศวาส หยาดเหงื่อเริ่มผุดพรายขึ้นบนใบหน้าสวย การขยับกายตอบสนองที่ไร้เดียงสาของเธอทำฉันแทบคลั่ง ความอ่อนหวานและใสซื่อของคนตรงหน้าปลุกอารมณ์ฉันได้มากมายอย่างไม่น่าเชื่อ


"พี่นท.. ทำไมมัน.. อือ.." เธอปรือตามองกัน ปลายนิ้วเรียวจิกแผ่นหลังของฉันไว้แน่น ริมฝีปากอิ่มขยับขับน้ำเสียงผ่านออกมาอย่างยากลำบาก ฉันเผยยิ้มหวานเชื่อม รู้ดีว่ามันกำลังเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายที่ปั่นป่วนของเธอในตอนนี้ ริมฝีปากก้มลงทำหน้าที่ต่อโดยไม่ปล่อยให้เธอได้ตั้งคำถามจนจบ และมันก็เรียกเสียงครางออกมาในทันทีเมื่อฉันลากลิ้นร้อนลงต่ำกว่าตำแหน่งเดิม ก่อนที่จะใช้มือเกี่ยวเพียงเล็กน้อยเสื้อผ้าอาภรณ์ทั้งหมดก็ร่วงหล่นลงไปกองข้างเตียง



แอปเปิ้ลสะดุ้งตัวอีกครั้งเมื่อเรือนร่างสวยงามปรากฎชัดต่อสายตา ร่างบางห่อตัวลงอย่างเขินอาย ยิ่งทำให้ฉันแทบจะเป็นบ้าทันทีที่ได้เห็น หัวใจเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมานอกอก ความร้อนรุ่มของร่างกายโหมแรงขึ้นทุกทีๆ ฉันลากสัมผัสรุกไล่อย่างมีชั้นเชิง

วินาทีนี้ ไม่ว่าจะวาดมือ ลากลิ้นอุ่นผ่านไปในตำแหน่งใดก็เรียกเสียงครางต่ำน่าฟังราวกับเสียงดนตรีที่ไพเราะที่สุดในโลก



"พี่นท.." สุ้มเสียงหวานเชื่อมร้องเรียกกันซ้ำแล้วซ้ำเล่ายิ่งขับให้อารมณ์ร้อนพุ่งพล่านจนร่างแทบจะระเบิด ฉันละมือจากร่างบางตรงหน้าโดยที่ไม่ได้ถอนริมฝีปากออกห่าง ก่อนจะเร่งปลดเปลื้องพันธการของตัวเองลงทั้งหมดเพื่อให้เราแนบชิดกันได้มากขึ้น และเมื่อเรือนกายได้สัมผัสกัน ฉันก็แทบจะหลอมละลายไปกับเพลงรักที่แสนจะเร้าร้อนนี้ในทันที



"อ๊ะ พี่นท!" แอปเปิ้ลเปล่งเสียงเรียกกันอย่างตกใจ ร่างบางเกร็งจนสั่น เมื่อฉันพยายามจะก้าวข้ามเข้าสู่ท่อนสำคัญที่สุดของบทเพลงรัก ฉันผ่อนจังหวะลงเล็กน้อย ขยับกายขึ้นไปจนใบหน้าอยู่ในระดับเดียวกับเธออีกครั้ง ก่อนจะจุมพิตเบาๆอย่างปลอบประโลม


"กลัวรึเปล่า.. อยากต่อมั้ย" ฉันยกมือขึ้นลูบผมเธอแผ่วเบา ระบายยิ้มอ่อนโยนให้กัน ใบหน้าแดงส่ายไปมาก่อนปลายนิ้วเรียวจะดึงฉันลงไปกอดไว้แน่น


"ไม่ต้องกลัวนะ เชื่อใจพี่.. เราค่อยๆไปพร้อมๆกัน.. ไม่ต้องเกร็งนะคะคนเก่ง.."



ไม่ต้องห่วงนะแอปเปิ้ล พี่จะทำให้ครั้งแรกของเธอ และคืนแรกของเราสองคนประทับใจที่สุด..



ฉันโน้มตัวลงมอบสัมผัสแสนหวานให้กันอีกครั้ง ให้ความอ่อนโยนปรับให้เธอคุ้นชินและคลายความตื่นเต้น ค่อยๆสอนคนอ่อนประสบการณ์ในเกมรักคนนี้อย่างใจเย็น เธอขยับตามจังหวะอย่างกระท่อนกระแท่นในช่วงแรก ก่อนจะสอดรับได้อย่างลงตัวมากขึ้นเรื่อยๆ เล่นเอาฉันเคลิ้มจนแขนขาอ่อนแรง แทบจะยันตัวไว้ไม่อยู่


เสียงครวญครางไม่ได้ศัพท์ดังประสานกับลมหายใจถี่เร็วที่ขาดห้วงไม่เป็นจังหวะ ยิ่งสัมผัสยิ่งหลงใหลจนยากที่จะหยุดยั้ง อารมณ์รักร้อนๆพวยพุ่งจนเกินจะต้านทาน ฉันเร่งจังหวะขยับกายอย่างเร็วขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งเร็วยิ่งหวาบหวามเจียนจะขาดใจ จนสุดท้ายที่รู้สึกเหมือนหัวใจหยุดเต้น ร่างบางเบื้องล่างจิกนิ้วลงที่แผ่นหลังของฉันอย่างแรง แต่กลับไม่รู้สึกเจ็บสักนิด ความสุขมันแพร่ซ่านไปทั่วทั้งร่าง


เธอต่างจากผู้หญิงทุกๆคนที่ฉันเคยผ่านมา ไม่ได้รู้สึกเหมือนขึ้นรถไฟเหาะที่ไต่ขึ้นที่สูงแล้ววิ่งลงอย่างรวดเร็วจนเสียวซ่านไปทั่วท้องน้อย แต่มันมากกว่านั้น ไม่ใช่แค่ความรู้สึกสนุกแต่มันรวมความสุขเข้าไปด้วย




เพิ่งจะเข้าใจสัมผัสลึกซึ้งทางกายที่เกิดขึ้นจากความรักจริงๆก็วันนี้นี่เอง..




ฉันจุมพิตที่ริมฝีปากอิ่มนั้นครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างหลงใหล ก่อนจะค่อยๆถอนมันออกมาช้าๆ มองหน้าสวยหวานที่เต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ ดวงตาคู่สวยปรือมองมา ริมฝีปากอิ่มระบายยิ้มหวานหยาดเยิ้มจนอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปมอบจุมพิตเบาๆให้เธออีกครั้ง



"พี่รักแอป" ฉันทรุดตัวลงนอนข้างๆกัน ก่อนจะประคองเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนอย่างหวงแหน แล้วกระซิบคำรักแผ่วเบา



ได้ยินเสียงอื้อออเบาๆ ก่อนที่แอปเปิ้ลจะซุกตัวเข้ามาใกล้กันมากขึ้น พาดแขนโอบรอบลำตัวฉันไว้ ขายาวก่ายเกยกัน ท่าทีคล้ายตัวเองกลายเป็นหมอนข้างทำให้ฉันต้องหัวเราะเบาๆอย่างอารมณ์ดี



"รัก" ถ้อยคำสั้นๆหลุดออกจากริมฝีปากอิ่ม เบาจนแทบจะไม่ได้ยิน ก่อนที่ร่างบางจะผล็อยหลับลงอย่างเหนื่อยอ่อน..



ฉันจ้องมองคนหลับในอ้อมแขน ก่อนจะกดจมูกลงที่แก้มใสแล้วสูดกลิ่นกายหอมกรุ่นเข้าเต็มปอด
 


"รู้ใช่มั้ยว่าแอปไม่เหมือนผู้หญิงทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตพี่ แอปเป็นมากกว่าคนรัก แต่เป็นชีวิต.. เป็นลมหายใจ.. แล้วก็เป็นหัวใจของพี่.." ฉันกระซิบบอกคนหลับเบาๆ ยกมือขึ้นลูบไล้ใบหน้าหวานนั้นอย่างแสนรัก ก่อนจะกระชับอ้อมกอดให้แนบแน่นจนอุ่นไปทั่วทั้งหัวใจ

.

.

"รู้ใช่มั้ยว่าพี่รักแอป.. รักมากจริงๆ.."

.

.

.

ฉันเคยคิดว่าชีวิตรักของฉันมันก็คล้ายๆกับการแต่งนิยาย ฉันพยายามจะค้นหาประสบการณ์แปลกใหม่ที่ตื่นเต้นเร้าใจเพื่อเพิ่มอรรถรสให้กับเนื้อเรื่อง พยายามที่จะมองหาใครมากมายที่จะเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในบทละครที่ไม่มีวันจบ


เมื่อก่อนฉันเคยคิดว่าผู้หญิงแค่คนเดียวไม่สามารถตอบโจทย์ความต้องการของฉันได้หมด ถ้าเปรียบผู้หญิงหนึ่งคนกับภาษาอังกฤษหนึ่งคำ การร้อยเรียงประโยคที่ยาวยืดโดยไม่ต้องมีเครื่องหมายฟูล สต๊อปเป็นสิ่งที่ฉันปรารถนามากที่สุดในเวลานั้น


แต่เชื่อมั้ย.. ตั้งแต่แอปเปิ้ลเข้ามาในชีวิต เธอก็เปลี่ยนโลกของฉันไปทั้งใบ ฉันไม่ลังเลที่จะจรดปากกาทำเครื่องหมายหยุดเล็กๆให้กับความรัก และลบทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยเขียนไว้ยืดยาว เพื่อดึงคำเล็กๆเข้ามาอยู่ในหัวใจเพียงคำเดียว




และแอปเปิ้ล.. คือนิยามคำว่ารักทั้งหมดของฉัน..

.

.

แล้วคุณล่ะ? พร้อมจะหยุดหัวใจไว้ที่ใครสักคนรึยัง?






////////////////////////////




บทนี้พยายามตามใจเห็ดบางดอกจนยาวและนัวไปหมด มันงงมาก กากด้วย 55 ตอนแรกจะไม่ลงม่านหมอกแล้วนะเนี่ย =.=

เป็นม่านหมอกที่จางลงมากจนเกือบจะผิดคอนเซป 55 (รึเปล่านะ? แต่เราว่ามันจางลงนิดนึง 55) เพราะเห็นว่าเป็นเสือหรอกนะ เราถึงยอมให้หมอกจางได้น่ะ! 55



ปล. คุณหนูแอปโตขึ้นจริงๆ กลับมาก็ขอแสดงความรักแบบผู้ใหญ่ทันที.. แต่พอเอาจริงดูขัดๆเขินๆนะ แต่ไม่เป็นไร แค่นี้ธรรมดามาก ไม่เป็นปัญหาสำหรับเสือ.. (เชี่ยวชาญดี ปรบมือแปะๆๆ)

ปล.2 ใครก็ตามที่พยายามจะเหน็บว่ามันเข้าใกล้ฟิคยาวเข้าไปทุกที เราจึงเร่งตัดให้จบทันควัน ! ไม่ใช่! 555 มันจบแล้ว ไม่ต้องขอแระนะ เอาแบบนี้แหละ เป็นเสือเลยให้จบแบบกิจกรรมเสือๆ (เพราะมีคนขอนะ เค้าเปล่าคิดเอง 555)


ปล.3 มีคนบอกว่าเรามาม่าซ้ำ ณ บัดนี้ ขอยกมือแก้ตัวว่ามันคนละประเด็น เพราะมาม่าครั้งนี้มันเป็นเพราะคุณหนูเอาแต่ใจ ดื้อรั้น หนีออกจากบ้าน ทำให้แม่ไม่พอใจ เลยต้องดัดนิสัยปรับความประพฤติ ซึ่งไม่เกี่ยวกับพี่เสือของเราเลยนะ! (แถมั้ย 555)

หยุด หยุดชีวิต หยุดอยู่กับคนนี้
แม้ว่าใครจะดีสักแค่ไหน
หยุด หยุดความรัก ทั้งหัวใจ
หยุดอยู่กับเธอคนเดียว

.

;)