ณ บัดนี้.. ที่มีรัก [นทแอป]

ลำดับตอนที่ #1 : intro..

ฉันชื่อ "นท" ฉันมีพี่ชายหนึ่งคนชื่อ "เนส"... ค่ะ ฉันกับพี่เนส เราเป็นพี่น้องท้องเดียวกัน แต่เชื่อมั้ย เราไม่มีอะไรที่คล้ายกันเลยสักนิดเดียว...

"ไอ้นท! เงียบๆหน่อยดิ จะอ่านหนังสือ" พี่ชายนักศึกษาป.โทคนเก่งโวยวายใส่ฉันที่กำลังเล่นอยู่กับเจ้าอู๊คกี้ น้องชายสุดที่รักของฉันอีกตัว...

ค่ะ เจ้าอู๊คกี้มันไม่ใช่คน มันคืออูคูเลเล่ เพราะงั้น ฉันเรียกมันว่า ตัว ก็ถูกแล้ว

"พี่เนสก็ไปอ่านในห้องดิ" เป็นเพราะฉันเกิดช้ากว่าแค่ไม่กี่ปี คำว่าพี่เลยเป็นคำที่ฉันต้องพูดทุกครั้งหากจะกล่าวถึงผู้ร่วมชะตาครรภ์คนนี้ ตอนเด็กๆ ฉันเคยสงสัยว่าทำไมพ่อกับแม่ต้องบังคับให้เรียกพี่ด้วย ใครจะรู้ล่ะ บางทีตอนยังเป็นดวงวิญญาณ ฉันอาจจะเป็นพี่สาวแสนดีที่เสียสละให้น้องชายคนเก่งออกมาลืมตาดูโลกก่อนก็เป็นได้... และเพราะความที่เป็นคนดื้อด้วยล่ะมั้ง มันทำให้ฉันเคยลองท้าทายอำนาจพ่อแม่ด้วยการเรียกพี่เนสว่า 'ไอ้เนส' ดูบ้าง เท่านั้นแหละ... บ้านแทบแตก ฉันต้องนั่งฟังเทศน์ใหญ่ซะหลายกัณฑ์ แต่ก็จริงอย่างที่แม่พูด.. ความจริงมันก็ไม่ได้ลำบากนักหรอก

"ก็ในห้องแอร์มันเสียนี่หว่า" พี่ชายคนเก่งบ่นอย่างหัวเสีย ก่อนจะเงยหน้าดุๆขึ้นมาจากกองหนังสือเล่มโต เอิ่ม... โตมาก... ขนาดที่ว่าถ้ามันเกิดลอยมาโดนหน้าสวยๆของฉันเข้า ฉันคงไม่มีโอกาสได้จับเจ้าอู๊คกี้จีบสาวอีกเลยตลอดชาติ

เอ่อ... อีกเรื่องที่ยังไม่ได้บอก... ฉันเป็นผู้หญิง เป็นผู้หญิงจริงๆ เพียงแต่ไม่ได้ชอบผู้ชาย เท่านั้นเอง

.

.

.

สุดท้าย ฉันกับเจ้าอู๊คกี้ก็พากันมานั่งจ๋อมอยู่ที่ม้านั่งหน้าบ้าน … ไม่ได้กลัวนะคะ ฉันแค่ไม่อยากให้เจ้าอู๊คกี้ของฉันต้องอารมณ์บูด ก็แค่นั้น... (จริงๆนะ)

"พี่นท" เสียงหวานใสที่คุ้นเคยเรียกชื่อฉัน ไม่จำเป็นต้องเงยหน้าขึ้นไปมองฉันก็รู้ว่าเธอเป็นใคร... แต่จะมีเหตุผลอะไรที่ฉันต้องไม่มองด้วยล่ะ ก็ฉันน่ะ … อยากเห็นหน้าเธอจะแย่

"อ้าว แอป" ฉันส่งยิ้มให้แอปเปิ้ล รุ่นน้องหน้าเกาหลีสุดสวยที่ฉันแอบคิดเกินน้องสาวมาตั้งแต่สมัยมัธยม

"พี่เนสล่ะคะ.." ก็นั่นล่ะค่ะ ฉันรักเธอแทบตาย แต่เธอก็ไม่เคยรู้ใจฉันสักนิด และที่เจ็บปวดกว่านั้นคือ เธอรักพี่เนส พี่ชายสุดหล่อของฉันเอง

"พี่เนสอยู่บนห้อง อยากจะขึ้นไปหามั้ยล่ะ"

"บ้า! พี่นทอะ" น้องผลไม้ของฉันเขินจนหน้าแดง (เอ่อ.. ฉันขออนุญาตนะ อย่าบอกเธอนะคะว่าฉันน่ะ แอบเรียกเธอแบบนี้มาตั้งนานแล้วล่ะ) แต่พูดไปก็เจ็บชะมัด สงสัยฉันจะโรคจิต ชอบพูดอะไร ทำอะไรให้ตัวเองเจ็บอยู่เรื่อย

"แล้วนี่พาเจ้าอู๊คกี้ออกมาจีบสาวอีกล่ะสิ" เราสนิทกันมาก และเธอก็รู้ดีว่าฉันชอบผู้หญิง

"หืม.. เปล่าซะหน่อย"

"หรออออ แล้วติดกับมากี่รายแล้วล่ะวันนี้" แอปเปิ้ลแกล้งทำเสียงสูง

"ก็แค่สามสี่คนน่ะ" ฉันตอบติดตลก พลางทำท่ายักไหล่เพื่อเพิ่มดีกรีความน่าหมั่นไส้.. ค่ะ ฉันทำเพื่อรับมุกเธอ ... ก็จะให้ฉันไปจีบใครได้อีกล่ะ

"แหมมมม คาสโนว่า แค่บรรดาแฟนคลับที่มีอยู่ตอนนี้ก็จะทำสงครามกันได้อยู่แล้วนะ ยังไม่พออีกรึไงพี่นท" เธอกระทบไหล่ฉันอย่างล้อๆ จริงๆแล้วเธอไม่ใช่คนขี้เล่นนักหรอก แต่สำหรับฉันน่ะข้อยกเว้น ก็ฉันเป็น'พี่สาว'สุดที่รักของเธอนี่นา

"ไม่พอหรอก นี่ก็กำลังป้ออยู่อีกหนึ่งคน ไม่รู้เมื่อไหร่จะติดสักที" ฉันมองหน้าแอปเปิ้ล … ไม่รู้เหมือนกันว่าเมื่อไหร่ที่เธอจะอ่านสายตาของฉันออกสักที แต่ถ้าให้ตอบความจริง ฉันเองก็ไม่แน่ใจนักหรอกว่าอยากจะให้เธออ่านมันออกรึเปล่า...

"อย่ามาเนียนนะพี่นท กับน้องกับนุ่งก็ไม่เว้น สงสัยต้องเปลี่ยนชื่อเจ้าอู๊คกี้เป็นเจ้าเนียนน้อยตามนิสัยเจ้าของอย่างที่คนอื่นเค้าเรียกกันแล้วมั้งเนี่ย" แอปเปิ้ลกล่าวอย่างอารมณ์ดี แต่ถ้าเพียงแค่เธอสนใจฉันสักนิด คงเห็นความน้อยใจในสายตาของฉันได้ไม่ยาก

"ไม่เอาหรอก มันชอบชื่อนี้จะตาย เนอะ เจ้าอู๊คกี้" ฉันแกล้งก้มลงไปคุยกับอูคูเลเล่ในมือ ส่วนนึงก็เพื่อหลบสายตาของเธอ

...ยัยแอปเอ้ย เธอไม่รู้หรอว่าพี่รักชื่อนี้แค่ไหน ทั้งที่เมื่อก่อนพี่เรียกมันว่ากีต้าร์น่อยแท้ๆ แต่ที่มาเปลี่ยนก็เพราะใครล่ะ … ก็เจ้าอู๊คกี้น่ะ เธอเป็นคนตั้งมันขึ้นมาเอง... จำได้รึเปล่า

.

.

.

"พี่นทคะ" เด็กหญิงหน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักเดินมานั่งข้างๆฉัน เธอหันมาฉีกยิ้มกว้างจนเกือบจะเห็นฟันขาวครบทุกซี่

"รู้จักพี่ด้วยหรอ" ฉันมองหน้าเธอ … จำได้ว่า เราไม่เคยรู้จักกันนะ

"แอปเป็นคนที่พี่ไปทวงการบ้านคืนมาให้เมื่ออาทิตย์ที่แล้วไงคะ" เธอตอบพร้อมรอยยิ้มสดใส

"อ๋อ เธอนี่เอง" ที่แท้ก็ยัยเด็กม.1ที่นั่งร้องไห้ขี้มูกโป่งเพราะถูกเพื่อนชายแย่งสมุดการบ้านไป แถมยังถูกแกล้งซะยกใหญ่ เอ้อ.. ฉันลืมยัยนี่ไปได้ไงนะ

"เอ่อ.. แล้วชื่ออะไรล่ะเรา"

"แอปเปิ้ลค่ะ เรียกแอปเฉยๆก็ได้" เธอยิ้มยิงฟันให้ฉันอีกครั้ง ไม่รู้ทำไมหัวใจของฉันมันถึงได้เต้นแรงขนาดนี้นะ หรือฉันจะไม่สบาย...

"นั่นอะไรคะพี่นท" เด็กผู้หญิงที่เรียกตัวเองว่าแอปเปิ้ลมองดูอูคูเลเล่ในมือฉันอย่างสนอกสนใจ

"อ๋อ ไอ้นี่หรอ มันคือกีต้าร์น่อย" ฉันพูดพร้อมชูอูคูเลเล่คู่ใจ

"จริงๆมันชื่อว่าอูคูเลเล่น่ะ แต่พี่เรียกมันว่ากีต้าร์น่อย" ฉันเฉลย เมื่อเห็นสีหน้างงๆของแอปเปิ้ล แต่ดูเหมือนกับว่ายิ่งทำให้เธองงมากกว่าเดิมเสียอีก

"เอ่อ... ชื่ออะไรนะคะพี่นท"

"อู คู เล เล่" ฉันทวนคำทีละพยางค์ช้าๆ

"โหย เรียกยากจัง แอปเรียกมันว่าอู๊คกี้ได้มั้ย" น่าน.. เปลี่ยนชื่อให้ซะแต๋วแตกเลยน้องชายฉัน

และตั้งแต่วันนั้น เจ้าน้องชายตัวดีของฉันก็มีชื่อใหม่ ไม่รู้ทำไม ยิ่งนานวันเข้าฉันก็ยิ่งรักชื่อนี้มากขึ้นเรื่อยๆ มันคงเหมือนๆกับที่ฉันก็ตอบตัวเองไม่ได้ว่า หัวใจที่เคยว่างเปล่าของฉันมันถูกเติมเต็มด้วยยัยเด็กแอปเปิ้ลคนนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะมั้ง

.

.

.

ตั้งแต่วันนั้น นี่ก็ผ่านมาตั้ง 6 ปีมาแล้วสินะ...

.

.

.

เธอไม่เคยรู้... เธอไม่เคยรู้...
ว่าในใจฉันมันมีแต่เธอในใจฉันมันมี
แต่เธอไม่เคยรู้... เธอไม่เคยรู้...
ว่าในใจฉันมันมีแต่เธอในใจฉันมันมีแต่เธอ..ผู้เดียว

ฉันร้องเพลงเดิมซ้ำไปซ้ำมาไม่รู้ว่ากี่รอบต่อกี่รอบตั้งแต่แอปเปิ้ลเดินจากไป... ใครจะว่าฉันขี้ขลาดก็ช่าง ฉันไม่กล้าร้องเพลงนี้ต่อหน้าเธอหรอก ก็ฉันกลัวเจ็บ เพราะแค่นี้ฉันก็เจ็บมากพออยู่แล้ว...

(เธอไม่เคยรู้ - ต่อ ธนัย)