คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เหล่านักเรียนรีคอน
สงครามในวันนั้นมีการสูญเสียไม่น้อยทีเดียว ลีเซลยึดพื้นที่เป็นวงกว้างในขณะที่หน่วยรบของดาวฮอล์ท ยังต้านทานกันเต็มที่ด้วยการกระท่ำ ยุทโธปกรณ์ทั้งหลายที่มีทั้งหมดมาสู้แบบถวายชีวิต แต่นั้นก็ไม่มีเวลามานั้นวิตกกังวลกับเรื่องนี้ เพียงแค่ภาวนาขอให้สงครามและการแพ้มาถึงให้ช้าลง
ตลอดเดือนมานี้ ไมค์ทำการทดสอบความอดทนและความแข็งแรงทุกวี่ทุกวัน จนบางครั้งเฟแนตวิ่งรี่เข้ามาปฐมพยาบาลให้ หรือจนเขาไม่สามารถจะลุกจากเตียงได้เลย เพื่อนอีกคนของไมค์ชื่อว่า วิกเตอร์ คอยช่วยเหลือเจ้าตัวมาตลอด เขามีรอยยิ้มที่ดูเป็นมิตร และชอบไว้ผมสั้นๆแบบทหาร ทั้งคู่เรียนด้วยกันตั้งแต่เด็กๆ เคยร่วมสาบานที่จะตายร่วมกันฉันพี่น้อง เฟแนตได้ยินเรื่องนี้ก็อดขำไม่ได้ หารู้ไม่ว่าสองนี้จริงจังขนาดไหน เฟแนตเองก็ต้องเก็บตัวอ่านหนังสือเกี่ยวกับ เครื่องยนต์และการบินที่ยากพอ จะทำให้เธอหน้าเครียดซึ่งเห็นได้ยากมากๆ วิกเตอร์ก็ครำเคร่งดับการอ่านตำราหมอและการช่วยเหลือพยาบาลผู้อื่น เนื่องเขาต้องการที่จะเข้าเป็นหน่วย ปฐมพยาบาลใน โรงเรียนสงครามพิเศษหรือที่เรียกกันว่า หน่วยเมดิก
วันสอบก็มาถึงอย่างรวดเร็ว เช้ามืด วิกเตอร์นั่งครึ่งหลับครึ่งตื่นบนเก้าอี้หินอ่อน หน้าตึกสอบ ในขณะที่ไมเคิลกระโดดโลดเต้นไปมาเหมือนคนบ้าเป็นการฟิตร่างกาย เฟแนตเดินมาพร้อมกับกลิ่น แซนด์วิชหอมกรุ่น จนวิกเตอร์เงยหน้าขึ้นมาดมด้วยความหิวโซ
"ว่าไง คุณหมอคนเก่งคงจะหิวแล้วสิ นี้ของนาย" เฟแนตทักทายพลางส่งขนมปังให้วิกเตอร์ เด็กหนุ่มรับมาพร้อมกับยิ้มแก้มปริ
"เข้าเรียกล่ะไปกันเถอะ" เฟแนตว่าก่อนจะเดินถือ กระเป๋าดินสอลุกขึ้น วิกเตอร์ลุกขึ้นตาม แล้วยัดตำราเข้ากระเป๋า เฟแนตหันมายิ้มให้ไมค์อีกครั้งหนึ่ง
"ขอให้นายสอบเข้าเป็นนักเรียนรีคอนได้นะ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ค่อยอยากให้นายเป็นสักเท่าไหร่ " ไมค์พยักหน้ารับคำพูด ของเฟแนต ก่อนที่จะมองหลังของเด็กสาวกับเพื่อนสนิทหายเข้าไปในตึกสอบซึ่งเต็มไปด้วยผมคนหลายหมื่น ไมค์เดินไปอีกฝากหนึ่งของตึกซึ่งเป็นสถานที่สอบรีคอน โดยมีนักเรียนไม่เกินยี่สิบคนเดินเข้าไปในนั้น ถึงจะไม่มากแต่ก็ทำให้อุ่นใจว่าคงไม่ต้องรำการฝึกคนเดียวเป็นแน่
ภายในห้องเต็มไปด้วยวัสดุอุปกรณ์ในการทดสอบความแข็งแกร่ง นักเรียนทหารชายจำนวนสิบแปดคนเข้าแถวรอการเรียกชื่อพร้อมทั้งไมค์ซึ่งกระสับกระสายมาตั้งแต่ก่อนเข้าห้อง
"ร.ต.ไมเคิล ฟาเวอร์นัส! " เสียงเรียกชื่อไมค์ตะโกนลั่นห้องจนเขาสะดุ้งโหยงก่อนจะไปตามเสียงนั้น ทหารนายหนึ่งประจำการอยู่ที่ ไม้ฝึกดีงข้อที่มีความสูงประมาณสองเมตรครึ่ง
"ดึงข้อ เกณฑ์ผ่าน 9 ครั้ง เต็ม 20 ครั้ง" ครูกล่าวข้อมูลการสอบ ไมค์ยิ้มน้อยๆ เบาเสียจริงเขานึกว่าอย่างน้อยเกณฑ์ผ่านต้องสักสิบห้าครั้ง ไมค์กระโดดเกี่ยวไม้ดำพลางดึงขึ้นลงคล่องแคล่ว จนทหารอีกหลายคนข้างหลังต้องร้องโห ครูฝึกพยักหน้าก่อนจะ เขียนคะแนนเต็มในใบของ ไมค์
การทดสอบดำเนินไปเรื่อยๆ ตั้งแต่งอเข่า วิดพื้น ลุกนั่งและวิ่ง ด้วยกำลังของไมค์ที่ลดลงไปทุกทีๆ จนเขาต้องหอบลิ้นห้อย มาถึงการทดสอบสุดท้ายคือว่ายน้ำซึ่งมันเป็นอะไรที่หนักหนาสาหัสสากัณฑ์มากเมื่อคุณหมดแรงอย่างมากจนแทบจะเดินไม่ได้แต่ต้องมาว่ายน้ำต่ออีก 1 ไมล์ทะเล........
เสียงเรียกตัวดังขึ้น ไมค์กระโดด ลงน้ำทั้งๆที่เขายังไม่ทันเปลี่ยนเสื้อผ้า การกวักแขนแต่ละครั้งมันเหมือนกับของเหลวนี้กำลังจะดูดเขาลงไปยังก้นบึ้ง แต่ยังไงก็ตามก็ต้องผ่านไปให้ได้ คลื่นเทียมสาดกระแทกหน้าเขาจนหัวหมุนไปหมด คนอื่นก็ต่างว่ายกันสุดชีวิต บางคนสำลักน้ำจนหน่วยพยาบาลต้องเข้ามากู้ชีวิต น้ำทะเลเค็มๆหยดใส่หน้าจนเขาต้องหลับตาปี๋ ไม่ต้องพูดถึงขาหรอก มันหยุดทำงานไปตั้งแต่เขาทดสอบวิ่งเสร็จใหม่ๆ 'นี่แค่สอบหรือเนี่ย' ไมค์คิดพลางปล่อยตัวลอยคออยู่ในน้ำทั้งอย่างนั้น เขาอยากจะปิดตาลงแล้วหลับให้สบายซะตรงนี้ไปเลย แต่ก็มีเสียงตะโกนเตือนของครูฝึกดังมาแต่ไกล จนเขาต้องเอาน้ำทะเลนี่แหละ ล้างหน้าล้างตาเสีย มือทั้งสองรวมทั้งแขนพยายามแหวกว่าย ดีงลำตัวให้พุ่ง 'เหลืออีกนิด' ทั้งถีบทั้งว่าย จนได้ระยะทางมามาก เขาเร่งจังหวะกว่าเดิมจนตีข้างพวกแถวหน้าได้แล้ว มีฝั่งอยู่ตรงหน้าเขาไม่ไกลนัก คลื่นซัดเข้าหาชายทะเล นั้นทำให้ไมค์ลอยละลิ่วเข้าไปด้วย จนเพียงอีกไม่กี่ช่วงตัวเขาก็ถึงฝั่งแล้ว ...............
ไมค์นอนราบพลางหอบด้วยความแรงที่สุดในชีวิต หน่วยพยาบาลมาทำการฟื้นชีวิตเขาด้วยการหาแอมโมเนีย และยาดมต่างๆก่อนที่จะสลบไป ไมค์ยันตัวขึ้นอย่างยากลำบากและลงไปนั่งตากพัดลมตรงหน้าตึกเพื่อรอให้ตัวแห้ง
หลายชั่วโมงผ่านไปตอนนี้ก็ประมาณ บ่ายสองโมงแล้ว เฟแนตและวิกเตอร์เดินมาที่สนามสอบรีคอน ทั้งคู่เห็นเปลที่มีคนหามและคนถูกหามเข้าออกมาเป็นช่วงๆ จึงรีบวิ่งเข้าไปอย่างหน้าตาตื่น และถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นเด็กหนุ่มนอนหลับอย่างสบายอยู่บนเก้าอี้สีส้ม และมีพัดลมเป่าเย็นๆ ทั้งคู่ช่วยกันหามร่างของไมค์ซึ่งโทรมไม่เป็นท่ากลับกองบัญชาการ ฮาวอคมาเห็นถึงกับต้องกุมขมับเมื่อเห็นลูกชายตัวเองล้มไม่เป็นท่า
'นี่มันที่ไหนกันเนี่ย' เด็กหนุ่มลืมตาปรือๆ มองไปรอบๆข้างอีกคร้ง เฟแนตนั่งดูทีวีอย่างสบายใจ ส่วนวิกเตอร์ก็เล่นเกมกด ดูเหมือนจะไม่มีอะไรสร้างความลำบากให้พวกเขาเลย ไมค์ลุกขึ้นพลางเกาหัวและรู้ว่าตอนนี้นอนอยู่ในห้องตัวเองซึ่งขณะนี้เป็นเวลาหกโมง
"สอบเป็นไงมั่ง เฟแนต" ไมค์ถามเสียงเบาๆเพราะเขาแทบจะไม่มีแรงอยู่แล้ว คนถูกทักรีบหันหน้าวิ่งเข้ามาหาไมค์
"นั้นเป็นคำถามที่ฉันเหมาะจะถามนายมากกว่า สอบเป็นยังไงมั่ง" เฟแนตลากเก้าอี้มานั่งลงช้างเขา ไมค์ยิ้มยิงฟัน วิกเตอร์ก็ลากเก้าอี้เข้ามาร่วมวงด้วย
"เหมือนกับกำลังลงไปในขุมนรกเลยล่ะ...นี่แค่ทดสอบเองนะ" ไมค์เอ่ยเบาก่อนจะถอนหายใจ เฟแนตและวิกเตอร์มองหน้ากันพลางนึกคิดไปต่างๆนาๆว่า สิ่งที่ไมค์ต้องเจอมีอะรบ้าง
"ไม่ต้องห่วงพวกเรานะไมค์ ข้อสอบปีนี้ง่ายมากเลย ถ้านายโชคดีอาจจะไปเจอเราที่ รร.สงครามพิเศษก็ได้นะ นึกว่าไอ้ตารางยาปัญญานิ่มพวกนั้นมันจะออกมาเป็นร้อยๆข้อซะอีก" วิกเตอร์พูดเบาๆ เฟแนตยิ้มให้อีกครั้ง ก่อนแต่ละคนจะแยกย้ายกันไปทำสิ่งที่ทำไว้เมื่อสักครู่นี้ ปล่อยให้ไมค์นอนพลิกไปพลิกมาอยู่คนเดียว
"ทำไมทำอย่างนี้เนี่ย คุณฮาวอค" ชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่หลังโต๊ะกระจกพูดเสียงลั่นแล้ว ฟาดกระดาษซึ่งแสดงคะแนนการสอบของไมค์ จนฮาวอคต้องนิ่งไป"คุณสั่งเปลี่ยนเกณฑ์ผ่านของ ไมเคิลแทบทุกข้อ ลุกนั่ง เกณฑ์ผ่าน 55 ครั้ง กลายเป็น 70 ครั้ง วิดพื้น 35 ครั้ง กลายเป็น 50 ครั้ง วิ่ง 300 หลา 1 นาที เป็น 45 วินาที แถมทุกข้อต้องต่อเนื่องกันโดยไม่มีพักเบรก น่าอัศจรรย์จริงๆที่เจ้าเด็กคนนี้ผ่านมาได้ ไม่ใช่คนแน่ๆ" คนคนนั้นว่าพลางประสานมือกันแล้วตรวจดูใบคะแนนด้วยใบหน้าภูมิใจ ผิดกับฮาวอคที่เกิดอาการผิดหวังจนสีหน้าบึ้งตึงอย่างเห็นได้ชัด
"ท่านนายพลเบอนาร์ด ผมก็แค่ไม่อยากให้ลูกต้องเข้าฝึกหลักสูตรรีคอนนั้น เพราะมันไม่ใช่อะไรที่ทหารทั่วไปเขาฝึกกัน แต่มันเป็นขุมอเวจี ทีทุกๆปีก็มีคนลาดเจ็บจนต้องเข้าโรงพยาบาลหรืออาจจะจากไปเลยก็ได้" ฮาวอคพูดก่อนจะตบโต๊ะ เบอนาร์ดทำเฉยเมยแล้วส่งน้ำแก้วเย็นให้
"ไม่ต้องห่วงร้อก ผบ.นย. ฮาวอค ผมมั่นใจสุดๆว่าปีนี้จะไม่ใครเป็นอย่างที่คุณว่า แล้วผมก็รับลูกคุณเข้าเป็นนักเรียนอย่างเต็มตัว ไม่มีใครถอดถอนได้นอกจากเขาจะสละสิทธิ์ด้วยตัวเอง เชิญดื่มน้ำให้สบายใจก่อนเถอะ" เบอนาร์ดดื่มน้ำของตัวเองจนหมดแก้ว ส่วนฮาวอคก็ได้แต่พยักหน้ารับความจริง
"ก็ได้ จะฝึกหนักแค่ไหนก็ตามใจเถอะ แต่ว่า อย่าให้ถึงตายก็แล้วกัน" ฮาวอคพึมพำก่อนจะกระดกแก้วน้ำลงคออย่างไม่สบอารมณ์
"ไม่ต้องห่วง เพราะว่าคนอย่างลูกนาย เกิดมาเพื่อจะเป็นรีคอนจริงๆ" เบอนาร์ดตบไหล่ฮาวอคก่อนจะเดินออกนอกห้องไป ทิ้งให้ผู้เป็นพ่อต้องมาคิดแล้วคิดอีก ว่าสิ่งที่ทำมันดีแน่หรือเปล่า
เช้านี้ไมค์มีแรงพอที่จะกลับมาเป็นเด็กไฮเปอร์อีกครั้ง เขากระโดดไปปลุกคนนู้นทีคนนี้ทีหลังจากตื่นไปวิ่งกับพวกทหารมาจนเหงื่อโชกแม้ว่าอากาศข้างนอกจะหนาวสะท้านก็ตาม
"ลีเซล บุก!!!" ไมค์แหกปากลั่นห้อง เฟแนตกระเด้งจากที่นอนเหมือนตุ๊กตาสปริง ส่วนวิกเตอร์ก็สะดุ้งตกเตียงจนพื้นสะเทือน โดยมีพวกทหารหัวเราะกันนัว เฟแนตค้อนไมค์ทีหนึ่งก่อนจะเดินกระทืบเท้าเข้าห้องน้ำอย่างอารมณ์เสีย วิกเตอร์ก็ค่อยๆหยิบผ้าห่มค่อยๆคลุมโปง ก่อนจะพูดเสียงสั่น
"อากาศมันหนาวนะ แล้วนี่เพิ่งตีห้าครึ่งเองนะ " เสียงเล็ดลอดผ่านผ้าห่ม ก่อนจะตามมาด้วยเสียงกรน
"ก็แค่จะบอกว่สอบติดเป็นรีคอนแล้ว เท่านั้นแหละ" ไมค์แกล้งพูดเบาๆ แต่วิกเตอร์กระเด้งพรวดขึ้นมาจ้องหน้าเขาด้วยตาสะลึมสะลือ
"จริงดิ!" วิกเตอร์ตะโกนยักไหล่ที่หนึ่งรอให้ไมค์พยักหน้า ก่อนจะหาวแล้วลงไปนอนต่ออย่างสบายใจ ไมค์ยิ้มแห้งๆก่อนจะส่ายหน้าอย่างเอือมระอา
"จะไม่ดีใจกันมั่งเลยรึไงนะ" ไมค์ถอนหายใจก่อนจะเดินออกจากห้องไป โดนไม่รู้ว่าเฟแนตแอบยิ้มด้วยความปิติอยู่
ศูนย์สงครามพิเศษ หรือ โรงเรียนสงครามพิเศษเป็นที่ฝึกหน่วยทหารที่มีประสิทธิภาพที่สุดของกองทัพ ทหารและเหล่านักเรียนเป็นแสนคนแย่งกันเพื่อที่จะได้เข้ามาเรียนในที่แห่งนี้ ไมค์สวมชุดทหารพร้อมรองเท้าท๊อปบูตกับกระเป๋าสัมภาระอีกหนึ่ง มาที่จุดรายงานตัวของนักเรียนรีคอน ซึ่งมีเด็กชายผมสีน้ำตาลไหม้ รูปร่างผอมบาง แต่ท่าทางแข็งแรง นั่งอยู่บนพื้นหญ้าสีเหลืองอ่อนๆ ก่อนจะหันมายิ้มให้ไมค์
"ไม่นึกเลยว่าจะยังมีคนมาเพิ่มอีกนะครับเนี่ย" เด็กหนุ่มคนนั้นพูดแล้วยันตัวขึ้นก่อนจะปัดเสื้อผ้าของเขาไปมา ไมค์ยืนดูพฤติกรรมของเด็กข้างหน้าอย่างเงียบ
"ผมชื่อริค จะมาเป็นรีคอนนับจากนี้เป็นต้นไปครับ" เด็กคนนั้นกล่าวพร้อมกับยืดอกขึ้นอย่างภาคภูมิใจในขณะที่ไมค์พยักหน้าให้เขา
"ฉันชื่อไมค์จะมาเป็นรีคอนเหมือนกัน ....แล้วมีแค่นี้หรือ" ไมค์หันไปรอบๆแต่ก็ไม่เห็นใครนอกจากพวกเขา แต่ริคส่ายหน้าเบาๆ
"ยังมีอีกสามคนตรงโน้นแน่ะครับ นั้นไงเดินมาแล้ว" ไมค์มองตามมือของริคไปจนเห็นบุคลสามคน เป็นเด็กร่างกายกำยำคนหนึ่ง ตามมาด้วยอีกสองที่มีรูปร่างผอมบาง
"คนที่ร่างกายบึกๆคนนั้นชื่อ โจครับ ส่วนคนที่หัวตั้งๆหน่อยคือวินเซนต์ แล้วก็ไรอัน .......พวกเราสอบติดมาแค่นี้แหละครับ ฮ่าๆๆ" ริคยังคงหัวเราะเหมือนกับเขามาแค้มปิ้งมากกว่าจะมาฝึกรีคอน ทั้งสามคนเดินเข้ามาถึง รืคก็เข้าไปแนะนำไมค์ให้รู้จัก
"ยินดีที่รู้จักไมค์ ยังไงตลอด 3 เดือนขอฝากชีวิตไว้กับนายด้วยก็แล้วกัน"
"ฝากด้วยนะ"
"ฉันด้วย" เสียงทั้งสามคนทักไมค์อย่างสนิทสนมราวกับว่าจะมาขอสมัครเป็นเพื่อนตายอย่างไรอย่างนั้น ซึ่งก็เป็นการตอนรับที่อบอุ่นพอดู
"ครูฝึกมากันรึยังเนี่ย" โจพูดขึ้นทำเอาทุกคนมองหน้ากันด้วยความสงสัย
"นั้นสิอยากรู้จังว่าเป็นใคร" วินเซนต์พูดตอ เนื่องจากทุกปีครูฝึกจะเปลี่ยนหน้าแทบทุกครั้งหรือไม่ก็คนเก่ามาสอน แต่ไมค์จำได้ว่าเคยได้ยินเรื่องของครูฝึกปีนี้มาเหมือนกัน
"ใช่ ร.อ. คริส พาวเวอร์รึเปล่านะ" ไมค์พึมพำเบาๆแต่ทั้งสี่คนก็หันมาจ้องหน้าเขาตาไม่กระพริบ
"คริส พาวเวอร์ !!!" ทั้งสี่ตะโกนพร้อมกัน จนไมค์ผงะล้มลงไป วินเซนต์เริ่มวิ่งไปรอบๆพร้อมตะโกนแต่คำว่า นรก ซ้ำไปมา โจก็เข้าอ่อนลงไปนั่งกับพื้น
"ทำไมเหรอครูคนนี้เขาเป็นยังไง" ไมค์ต้องตะโกนถามเนื่องจากเหตุการ์ณชุลมุนมาก
"ไม่เคยได้ยินเหรอครับ คนๆนี้เป็นผู้ได้ชื่อว่าสร้างรีคอนที่เก่งที่สุดมาแล้ว แถมการฝึกนะโหดจนหลายคนต้องลาออกหรือไม่ก็เข้าโรง'บาล เลยนะครับ ว่ากันว่า คนที่ฝึกหลักสูตรเขาสำเร็จ จะเหมือนกับซูเปอร์ฮีโร่ที่ไม่มีใครกล้าหือ แม้แต่พวกลีเซลก็ยังกลัว" ไมค์ฟังก็อึ้งถึงกิตติศัพท์ความระห่ำของหลักสูตร แต่ก็ยังสงสัยอีกข้อหนึ่งอยู่เหมือนกัน
"แล้วเคยมีคนผ่านหลักสูตรเขากี่คนล่ะ"
"สองคนจาก ห้าสิบสามคนครับ" ริคตอบเรียบก่อนจะเดินกุมขมับไปมา ไมค์ได้ฟังก็นิ่งแล้วคุกเข่าลงกับพื้นอย่างอ่อนปวกเปียก แต่แล้วก็มีเสียงหนึ่งตะโกนว่า
"ครูฝึกมาแล้ว" ไมค์ไม่รอช้าที่จะหันไปทางครูฝึกของพวกเขาและครูฝึกอีกสองคนเดินตามหลังมา ร.อ. คริสมีใบหน้าดำเกรียม และออกไปในแนวเก๋ามากกว่าจะเหี้ยม หรือเพราะแว่นกันแดดสีดำที่เด่นชัดอยู่กันแน่ ไม่มีเวลามาคิดเรื่องนี้อีกพวกเขาต้องรีบจัดแถวเรียงหน้ากระดาน จนครูฝึกทั้งหมดเดินเข้ามาใกล้ๆ
"อืม" คนที่น่าจะชื่อ คริส เดินผ่านพวกเขาไปทีละคน
"ขอโทษทีปีนี้ จำนวนครูอาจจะน้อยไปสักหน่อยแต่ว่าก็เหมาะสมกับจำนวนพวกเธอแล้วล่ะ" คริสมาหยุดอยู่แล้วพูดเป็นเชิงปราศัย ก่อนแนะนำครูอีกสองซึ่ง ไมค์ก็ได้รู้ว่าอีกคนเป็นผู้ช่วยครู ฝึกและอีกคนเป็นแค่หน่วยพยาบาลเท่านั้น พวกเขาต้องถูกแนะนำตัวทีละคนโดยให้ตะโกนสุดเสียงแบบทหาร ก่อนที่คริสจะกล่าวขึ้นอีกครั้ง
"ทุกคนจำไว้ให้ดี หลักสูตรรีคอนก็เหมือนกับนรกอเวจี ถ้าพวกคุณผ่านไปได้ ก็จะถือว่าเป็นนักรบเทวะ ที่เอาชนะได้แม้กระทั่งมัจจุราช......" คำพูดของเขาทำเอาไมค์ตื่นเต้นไม่น้อยที่จะได้พิสูจน์ตัวเองกับหลักสูตรนี้
"กฎของที่นี้ ทุกคนคงจะรู้ดีอยู่แล้ว ข้อ1.ห้ามขัดใจครูฝึก 2. ถ้าไม่เข้าใจกลับไปดูข้อ 1." ถึงมันจะฟังดูแปลกๆแต่ก็ไม่ได้มีใครทำหน้าตาสงสัยหรือประหลาดใจเพราะมันเป็นบัญญัตที่ตั้งมากี่พันปีก็ไม่มีใครรู้ ไมค์ยิ้มแฉ่ง ครูฝึกคนนี้ก็ดูไม่ค่อยจะโหดเท่าไหร่เลยนี่นา แต่พอมองหน้าคริสดีๆแล้ว หมือนกับเขาแสยะยิ้มอย่างมีเลศนัยอยู่
"ถ้าเข้าใจกันหนดแล้ว งั้นก็........เริ่มรับน้องได้เลย " คริสกล่าวเสียงเรียบอย่างมีความหมายแอบแฝง ไมค์ได้ยินเสียงน้ำลายดังเอิ้กอย่างชัดเจนจากรอบข้าง เขาหันไปดูหน้าเพื่อนซึ่งบัดนี้ ซีดจนเหมือนกับกระดาษไปแล้ว.....
"โห ! เพิ่ง ปิ้งอุ่นๆเลยนะเนี่ย ขอบคุณมากๆ......ว่าแต่....เฮ้ย ไอ้ไมค์มากินดิเดี๋ยวมันก็เย็นหมดหรอก" วิกเตอร์ตะโกนให้บุคคลซึ่งบัดนี้ นอนหอบไม่เป็นท่าบนพื้นถนน ทำเอาคนผ่านไปมามองอย่างประหลาดใจ ระคนหัวเราะ ไมค์กระเด้งตัวขึ้นพลางเดินมารับขนมปังมานั่งเคี้ยวอย่างสบายใจ เฟแนตท่องสูตรต่างๆซ้ำไปมา ส่วนวิกเตอร์ก็เปิดตำราแพทย์ดูอย่างเอาจริงขนาดหน้าจะลงไปแนบกับหนังสือแล้ว ไมค์ทำได้เพียงลุกนั่ง วิ่งไปรอบๆ จนเวลาร่วงเลยไปเกือบจะแปดโมงแล้ว
ความคิดเห็น