คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : คำสัญญา
คำสัญญา
กระดาษแผ่นขาวขุ่นๆ กระจัดกระจายทั่วโต๊ะกระจก ความเหน็บหนาวภายนอกพลันทำให้กระจกเกิดฝ้าจางๆ เด็กชายเขม้นตามองจอทีวีอย่างตั้งใจ มันเป็นข่าวการทำสงครามของหมู่ดาวเขตนอกที่รุนแรงและอำมหิตพิลึก เขาเอนตัวพลางนั่งฟังอย่างอารมณืดี
"ไมค์....นี่ลูกเอาแบบแผนกองทัพของพ่อมาดูอีกแล้วเหรอ" ชายวัย 40 เดินถือแก้วกาแฟควันลอยปุยๆออกมาจากประตู เด็กชายหันกลับไปมองแล้วอมยิ้ม ผู้เป็นพ่อลากเก้าอี้มาข้างๆ ก่อนหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ เด็กชายหน้าตาขี้เล่น
"ถึงมันจะดูเป็นไปไม่ค่อยได้นะ ไมเคิล แต่ทางกองทัพจะสามารถมีอาณุภาพที่ยิ่งใหญ่ได้ในไม่ช้า ดาวเขตนอกถูกลีเซลถล่มเป็นซาก ไม่นานพวกสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวนั้นก็จะเข้ามาที่ดาววงในแล้ว พ่อจะไม่ให้ใครมาทำลายดาวของเราได้" คนโตกว่าว่าพลางจิบกาแฟ ไมเคิลจ้องทีวีก่อนจะเบือนหน้ามาหา
"พ่อบอกว่าจะให้ผมเข้าเรียนใน โรงเรียนสงครามพิเศษของกองพัน นี่ครับ ถ้าผมได้เป็นนักรบอย่างเต็มตัวก็จะได้ช่วยสู้ศึกนี้ด้วยไง ที่สำคัญผมมีความสามารถที่จะสอบเข้าได้อย่างสบายๆเลยนะครับ " หนุ่มน้อยตั้งใจและมุ่งมั่น จนผู้เป็นพ่อยังยอมแพ้ ไมเคิล ฟาเวอร์นัส ศึกษาการสงครามจากพ่อผู้เป็นนายพลตั้งแต่อายุพึ่ง 5 ขวบ ทั้งตำราพิชัยสงคราม แผนการจู่โจม และปิดล้อม ทุกอย่างแล่นอยู่ในหัวราวกับไม่มีวันที่จะลืมไปได้ แม้แต่หนังสือที่ถูกไว้ในส่วนที่ลึกที่สุดของตู้ก็ยังสู้อุตส่าห์ขุดมาอ่าน จนพ่อต้องปวดหัวที่เห็นลูกตัวเองสนใจการสู้รบขนาดนั้น
"พ่อรู้ว่าแกน่ะ เชี่ยวชาญสงคราม อาจจะมากกว่าพ่อด้วยซ้ำนะรู้ไหม แต่ที่แกยังไม่มีคือประสบการ์ณไงล่ะ เพราะแกยังไม่เคยออกไปสู่สนามรบจริงๆน่ะ คิดหรือว่าที่ๆแกต้องออกไปเจอ มันเป็นหน้ากระดาษแผ่นเดียว" ถึงคนเป็นพ่อจะพูดยังไง ไมเคิลก็นั่งจ้องแผ่นกระดาษบนโต๊ะอย่างนิ่งๆ ก่อนจะหาวเสียงดัง แล้วรวบรวมกระดาษบนโต๊ะให้เป็นกองเดียวกัน เสียงเคาะประตูดังขึ้น ก่อนจะมีนายทหารกระโดดพรวดเข้ามา พร้อมหอบหายใจ
"ท่านนายพลฮาวอคครับ ผบ.สูงสุดกำลังจะลงเทียบท่าอีก 20 นาทีนี้ครับ กรุณารีบไปด้วยครับ" นายทหารตะโกนเสียงดังลั่นก่อนจะวิ่งกลับไป ไมเคิลสะดุ้งตกเก้าอี้ จนฮาวอคผู้พ่อหัวเราะร่วน
"ฮ่าๆๆๆ ตกใจรึไง เจ้าหนู ทีหลังก็ระวังหน่อยล่ะเดี๋ยวชิ้นส่วนร่างกายมันจะหักซะก่อน ..รีบไปกันเถอะ เดี๋ยวจะไม่ทันการนะ อืมม์" ฮาวอค ขยับปกเสื้อให้เข้าที่ ก่อนจะเดินนำไปตามทางเดินที่ทอดยาวออกไปด้านหน้า ไมเคิลดันตัวลุกขึ้นก่อนจะคว้าเสื้อกันหนาว แล้ววิ่งตามหลังพ่อ
ทั้งสองเดินมาจนถึงที่จอดเทียบท่าเรือบิน
10 นาทีต่อมา เสียงพื้นดินดังสนั่นหวั่นไหวจนไมเคิลเซไปคนละทิศกับพ่อของเขา เรือบินขนาดใหญ่อาจจะใหญ่ที่สุดในดาวนี้ก็ได้ พุ่งเข้ามาจอดเทียบท่า จนแผ่นดินสะเทือนไมเคิลล้มลงจน
ฮาวอคหัวเราะอีกครั้ง ก่อนที่เข้าจะรีบถีบตัวขึ้นยืน เนื่องพื้นดินนั้นเย็นยะเยียบขนาดทะลุเสื้อกันหนาวตัวหนาของเขาได้เลย ประตูยานเปิดออก พร้อมกับบุรุษวัยพอๆกับฮาวอคเดินลงมาจากยานพร้อมกับเด็กหญิงอีกคน เธอมีผมสีดำยาวประบ่า ตาสีฟ้าสดใส ผิวหน้าขาวสะอาดหมดจด เธอสวยน่ารักจนไมเคิลต้องตะลึงไปหลายนาที
"ฮาวอค นี่นายเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ ผอมรึเปล่าท่าทางงานทางนี้จะหนักมากเลยละสิ ยังไงก็ฝากด้วยละกัน นี่ลูกสาวฉันเธอชื่อเฟแนต ฝากตัวด้วยนะ" ชายคนนั้นพูดคุยกับฮาวอคราวกับเพื่อนสนิท ไมเคติลยังมองหน้าเด็กหญิงตาไม่กะพริบ
"บอสดาวน์ นายน่ะไม่เปลี่ยนไปเลย"
"หวัดดีนายชื่อไมเคิล ใช่มั้ย"เฟแนตก็จูงมือเด็กหนุ่มเดินเข้าไปในกองบัญชาการ ทั้งๆที่ไมค์ยังทำอะไรไม่ถูกด้วยซ้ำ
"ลูกชายนายอยากจะไปต่อที่ไหนล่ะ ฮาวอค" เสียงของ ผบ.สูงสุด ไตร่ถามทุกข์สุขของฮาวอคมาครึ่งขั่วโมงหลังจากเพิ่งเข้าห้องมาเจ้านั่นมันอยากต่อที่ โรงเรียนสงครามพิเศษของกองพัน บอกว่าอยากเป็นหน่วยจู่โจมพิเศษอะไรนี่แหละ ฮะฮะ เด็กก็คือเด็กใช่ไหมล่ะ บอสดาวน์" ฮาวอคว่าพลางยิ้มเจื่อนๆ เขาไม่เคยแม้แต่คิดที่จะให้ลูกชายมาเกี่ยวพันกับกองทัพไม่ว่าภาคไหนก็ตาม แต่ผบ.บอสดาวน์กลับเลิกคิ้วแล้วผิวปากหวือราวกับตรงตามความคิดวางไว้เปี๊ยบ"
"คิดไว้ไม่ผิด หน่วยก้านอยากเด็กคนนั้นนั่นแหละคือหน่วยจู่โจมพิเศษที่แท้จริง ฉันสนับสนุนเต็มที่เลยนะ ลูกสาวของฉันก็จะเข้าที่นั่นเหมือนกันเธอจะเป็นนักบินน่ะ ฮะๆๆ ว่าแต่เจ้านั่นอยากเป็นหน่วยซีลหรือรีคอนล่ะ" บอสดาวน์พูดมาถึงตอนนี้ฮาวอคก็ใจหายวาบ ไม่นึกว่า คนที่เขาคุยอยู่ตรงหน้าก็สนับสนุนให้ไมค์เข้าโรงเรียนสงครามพิเศษเช่นกัน เพราะที่ผ่านก็มีแต่คนเชียร์จะให้เขาเข้าฝึกเป็นหน่วยจู่โจมพิเศษมากมาย
"แต่ว่า..ข..เขาเพิ่งอายุได้15 ปีเองนะ..ถ้าจะเป็นหน่วยรีคอนก็คงจะทำได้ไม่ดี..การฝึกก็คงจะ....."ฮาวอคพยายามทักท้วงแต่ก็หยุดชะงักลงเมื่อนึกถึงการฝึกทหารที่โหดเหี้ยมในหน่วยรบของเขา มันเป็นเหมือนนรกต่อเรียกว่านรกบนดินก็ไม่มีใครทักท้วง เนื่องจากมันเป็นการทรมานชัดๆ บางคนต้องเข้าโรงพยาบาลหรือแม้แต่ไอซียูทั้งๆที่ใจยังสู้อยู่แต่ร่างกายรับไม่ไหว
"คุณฮาวอค หน่วยรีคอนน่ะเป็นการฝึกให้มีประสิทธิภาพในทุกภาค ไม่ว่าจะ น้ำ บก รึอากาศ ไม่งั้นเขาจะเรียกว่า นักรบสามมิติทำไมล่ะ แล้วรีคอนจะได้รวมทีมกับตอมมานโดด้วยนะ ถ้าเจ้านั่นตั้งใจจริง นายก็น่าจะเปิดทางให้" ต่อให้บอสดาวน์พูดอย่างนี้ก็เถอะ แต่การให้ลูกของตัวเองไปฝึกเป็นหน่วยจู่โจมพิเศษ ก็เท่ากับส่งไปทรมาน
"จริงเหรอ ที่นายบอกว่าอยากเป็นหน่วยรีคอนน่ะ" น้ำเสียงหวานๆของเฟแนตเอ่ยถามไมเคิลอีกครั้งเรื่องเข้าต่อที่โรงเรียนสงครามพิเศษ
"อืม...ช...ใช่แล้วล่ะตั้งใจไว้แล้วนี่นา อุตส่าห์ฟิตร่างกายเตรียมพร้อมอยู่ทุกวี่ทุกวันเลยล่ะ กลัวว่าจะเข้าต่อไม่ได้ ว่าแต่...เธอล่ะอยากเป็นอะไรเหรอ" ไมค์หันนหน้าไปถามเฟแนตด้วยความงุนงงสงสัย เขาอยากรู้มาตั้งนานแล้วว่าคนอย่างเธออยากจะไปทำอะไรในโรงเรียนสงครามพิเศษ
"ฉันเหรอ...จะเข้านักบินหละ อยากจะเป็นกัปตันเหมือนน้าของฉันน่ะ" เฟแนตยื้มหวานๆให้ไมค์ แต่ก็ยังอดสงสัยเรื่องที่เขาอยากจะเป็นรีคอนไม่ได้
"แต่ว่านายอย่าไปสมัครเป็นหน่วยอะไรนั่นเลยนะ คือว่า...เท่าที่ฉันไปดูมา จำนวนนักเรียนที่ไปสมัครวันแรกที่เขาเปิด เกือบสองร้อยคนแน่ะ แต่พอมาถึงปีนี้ก็มีอยู่แค่สิบคน ไม่รู้ว่าปีนี้จะมีคนมาสมัครรึเปล่า ส่วนหน่วย ซีลไม่มีคนมาเข้าตั้งนานแล้วล่ะ ....แล้วอีกอย่างหนึ่งนะ..เอ่อ..ตั้งแต่เปิดมามีคนจบหลักสูตร รีคอนไป..สองคนเองน่ะ" คำพูดของเด็กสาวเล่นเอาไมค์อึ้งไปหลายวินาที เขานึกว่าจะได้ฝึกร่วมกับเพื่อนอีกสิบๆคน แล้วก็จะได้เป็นหน่วยรบที่แข็งแกร่ง ทำงานร่วมกันดังพี่น้อง แต่สิ่งที่ได้ยินมามันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย อาจจะเพราะหลักสูตรที่ยากกว่าที่ไหนๆของ ร.ร. สงครามพิเศษ อย่างไงก็ตาม ไมค์ก็สะบัดหัวสลัดความคิดนี้ทิ้งเสีย............
"ยังไงฉันก็ต้องเป็นรีคอน" ไมค์พึมพำเบาๆ แต่เฟแนตหันมาจ้องเขาตาไม่กระพริบ เด็กหนุ่มยิ้มเจื่อนๆ
"ตั้งใจไว้แล้วนี่นาต่อ.....ให้มีฉันคนเดียวก็จะเป็นรีคอนให้ได้" ไมค์ก้มหน้าลง เฟแนตยิ้มน้อยแล้วหันไปมองดาวบนท้องฟ้า
"เพิ่งจะเห็นคนตั้งใจจริงๆก็นายคนแรกนี่แหละ" เด็กสาวพูดเปรยกับ ดวงดาวลอยระยิบระยับข้างบน ไมค์เงยหน้ามามองเฟแนตช้าๆ แล้วหันไปมองข้างบนบ้าง
"ถ้าไม่มีใครเสียสละสักคนละก็นะ บางทีต่อไปอาจจะไม่มีท้องฟ้าที่สวยงามแบบนี้ก็ได้...."
"ดีทรอยท์ ... อ๊ากก.... ขอทหารเสริมด้วย....ลีเซล...มันบุก...มาที่กองประจำการ 8 แล้ว....ว้ากก..." เสียงวิทยุดังลั่น ภายในหอตรวจการที่ไม่มีคนอยู่... มันคือ การขอความช่วย
เหลือจากดาววงนอกที่ถูกบุกจนพินาศ ภายนอกอาคารมีทหารวิ่งกันเป็นกองทัพ ต่างกรูกันไปขึ้นยานบิน ที่จอดเทียบท่าอยู่ตรงท่าเรือ ลำที่เต็มแล้วก็เร่งเครื่องออกไม่มีขาดสาย เฟแนตยืนเกาะขอบหน้าต่างพลางถอนใจ อีกไม่นานการรุกโจมตีของข้าศึกก็เข้าใกล้มาทุกที ไมค์รีบวิ่งลงไปที่ห้องเก็บอาวุธ แล้วคว้าปืนกล บลาสเตอร์ ออกวิ่ง ไปที่หน้าประตู แต่ก่อนที่เข้าจะไปถึงตัวยาน ก็มีทหารหลายนายกระโดดรัดเขาไว้
"ปล่อยนะ...ผมก็จะไป..ช่วยสู้ด้วย...ปล่อย" ไมค์พยายามจะดิ้นให้หลุดจากนายทหารเหล่านั้นแต่ก็เป็นไปได้ยาก เนื่องจากโดนรุมขวางเอาไว้
"ไม่ได้นะครับ....ถ้าคุณไปแล้วตายใครจะเป็นหัวหน้าหน่วยรีคอนล่ะครับ" หนึ่งในทหารตะโกนออกมา ไมค์หยุดนิ่งฉับพลัน ถ้าเขาตายความฝันที่จะเป็น นักรบที่แข็งแกร่งมาช่วยสู้ในสงครามก็จะดับสิ้นลงทันที
"นั่นสินะ อืมม์" เขาค่อยๆดันตัวลุกขึ้นยืน พร้อมกับวางปืนลง
"พวกเรารอจะให้คุณมาเป็น หัวหน้าหน่วย กรุณาอย่าตายนะครับ" ทหารอีกคนตบไหล่ไมค์ก่อนทั้งหมดจะออกวิ่งไปที่ยานบินซึ่งมีเหลืออยู่เป็นลำสุดท้าย ไมค์หิ้วปืนกล บลาสเตอร์กลับเข้า เฟแนตวิ่งเข้ามากอดเขาเอาไว้ จนไมค์อึ้งทันที
"ทีหลังอย่าทำแบบนั้นอีกนะ เวลาฉันเห็นนายวิ่งเพิ่อจะออกไปทำสงครามนั้น ใจมันหายยังไงไม่รู้......" เฟแนตกระซิบเบาๆ เด็กชายหันไปมองเหล่าทหารบนเครื่องบินที่กอดปืนเอาไว้โดยไม่รู้ชะตากรรมของตัวเองเลยว่า พรุ่งนี้จะยังมีชีวิตรอดไหม.......
ความคิดเห็น