secret world online (S.W.O) {yaoi}

ลำดับตอนที่ #22 : Chapter18 stray dog [100%]

งั่บบบบบ!!!!

 

 

เสียงเขี้ยวเเหลมงับเข้าเนื้ออย่างรุนเเรง เลือดของมันกระชูดหยดลงตามพื้นตามตัวของผมกลิ่นคาวเลือดที่เกมทำได้เสมือนจริงเกินไปผมถึงกับต้องยกมือปิดปากเเละสูดหายใจเข้าลึก 

 

 

หัวของหมานัยตัวนั้นกลิ้งลุ่นๆมาตกอยู่ข้างๆ ถึงเเม้ว่าผมจะรอดมาได้อย่างเหลือเชื้อเเต่เหมือว่าผมตายๆไปซะตั้งเเต่เเรกจะดีกว่าเมื่อเห็น หมาตัวใหญ่สีดำสนิทกำลังมองมาที่ผมมันสะบัดหน้าไปมาเพื่อฉีกเนื้อเละๆของหมานัยที่อยู่ในปาก

 

 

 

ผมนั่งอยู่ที่พื้นทำอะไรไม่ถูก เพราะมันเหมือนจะไม่สนใจผมเท่าไหร่นัก หมาป่าสีดำเหลือบมองผมเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยปาก!

 

 

"เจ้ามาทำอะไรในที่เเห่งนี้"หมาป่าตัวนั้นพูด ห้ะ? พูดเนี่ยนะ! ผมพยายามตะเกียกตะกายออกห่างเพื่อความปลอดภัยเพราะถ้าระบบไม่ประกาศชื่ออกมาต้องเป็นมอนสเตอร์ระดับสูงเเน่ๆ

 

 

 

"เอ่อ..มาหาวัตถุดิบครับ"ผมตอบตามความจริงมือกับขาก็พยายามดันตัวลุกขึ้น เเต่ไม่เข้าใจทำไมขาถึงสั่นขนาดนี้ ยิ่งเเรงกดดันจากมอนสเตอร์ข้างหน้าที่ค่อยๆย่างกรายเข้ามาใกล้เรื่อยๆ

 

 

 

"ในป่าทมิฬเนี่ยนะ!?"มันทำหน้าตกใจ เอ๊ะ! หมามันทำหน้าตกใจได้ด้วยเเหะ

 

 

 

"ป่าทมิฬ?"ผมขมวดคิ้วอย่างงงๆ เพราะไม่เคยได้ยินชื่อมาก่อนเอาจริงๆผมไม่มีแผนที่อะไรเลยด้วยซ้ำมีเเค่ของทวีปเเรก ซึ่งผมดูละเอียดเเล้วไม่มีชื่อที่นี่เเน่ๆ

 

 

 

"โถ่!นี่เจ้ามาทั้งๆที่ไม่รู้อะไรเลยเนี่ยนะ!?"หมาตัวนั่นบ่นเเถมยังทำหน้าเอือมๆใส่ผมอีก ผมว่าพวกเอไอเกมนี่มันกวนเหมือนกันหมดรึเปล่านะ- -*

 

 

 

"ครับ"

 

 

 

"มานี่! ตามข้ามา!"มันว่าเสียงติดหงุดหงิดเล็กน้อยก่อนจะเริ่มก้าวขาทั้งสี่ของมันไป ซึ่งผมก็เดินตามไปแต่โดยดีดูมันไม่มีเจตนาร้ายนี่หน่า 

 

 

 

 

ซ่าาา..

 

 

 

"...?"ผมเอียงคอน้อยๆอย่างไม่เข้าใจ

 

 

 

"ยืนโง่อีกนานไหม!? ไปล้างตัวซะสิข้าเหม็นสาบกลิ่นเลือดชั้นต่ำจะเเย่ละ"มันทำจมูกฟุดฟิดๆก่อนที่ตัวมันเองจะเดินลงน้ำใสๆไป ผมพยักหน้ารับอย่าเข้าใจก่อนจะลงไปล้างตัวเองเหมือนกัน เเต่เพราพะใครกันหล่ะที่ทำให้ผมอาบเลือดเเบบนี้

 

 

 

ผมถอดเสื้อตัวนอกออกเหลือเเต่เสื้อสีดำเเนบเนื้อตัวนึงก่อนจะเอามาซักมันเเล้วพาดไว้ที่โขดหินใกล้ๆ เอาหัวจุ่มลงน้ำก่อนจะล้างหน้าล้างตา ว่าเเล้วก็ถอดเสื้อตัวนอกในออกมาซักมั่งดีกว่า 

 

 

 

"เห้ย!นายถอดเสื้อทำไม!?"เสียงไอหมาป่าดังขึ้นข้างหลัง ปากมันก็คาบศพของนกตัวยักษ์อยู่ก่อนมันจะเผลอปล่อยออกตอนพูด

 

 

 

"ก็ซักสิครับ เลือดเยอะขนาดนี้"

 

 

 

"เออๆ รีบๆอาบหล่ะจะค่ำละพวกเจ้าถิ่นมันจะออกหากิน"มันว่าก่อนจะเสหน้ายาวๆของมันไปทางอื่น 

 

 

ผมรีบอาบๆเเล้วขึ้นมาจากน้ำนามคำเเนะนำของมันเเล้วเดินไปนั่งข้างๆมันที่กำลังเเทะกระดูกของนกตัวนั้น มันเหลือบมองผมเล็กน้อยก่อนจะใช้ขาหน้าดันเนื้อส่วนหนึ่งมาให้

 

 

 

"ผมกินไม่ได้หรอก"

 

 

 

"ทำไมเจ้ากินต่อข้าไม่ได้รึไง!?"มันหันขวับมาเเว๊ดใส่ทันทีที่ผมปฏิเสธ

 

 

"ผมจะไปกินเนื้อดิบเเบบคุณได้ไงเล่า.."ผมรีบบอกก่อนที่มันจะฉุนหันมางาบหัวผมซะก่อน

 

 

 

"เอ้าหรอ..มนุษย์นี่เรื่องมากจริงๆ"มันว่าผมคิ้วกระตุกเล็กๆเเต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป 

 

 

 

"..."

 

 

 

งับๆ

 

 

 

"..."

 

 

งั่มๆ

 

 

 

"คุณคือใครหรอเเล้วทำไมไม่ฆ่าผมไปซะหล่ะ?"มันเป็นคำถามที่ค้างคาใจผมมาซักพักผมจึงตัดสินใจถามตรงๆ เเล้วหันไปมองหน้าหมาๆนั่นอย่างรอคำตอบ

 

 

 

"คือใคร?เจ้าใช้คำถามผิดไปรึเปล่า?ไม่ถามข้าว่าเป็นตัวอะไรจะง่ายกว่า งับๆ "มันว่าก่อนจะก้มหน้าลงเเทะกระดูกต่อเเละยังไม่ตอบคำถามผม ก่อนที่เสียงระบบจะดังขึ้นก่อนที่ผมจะเบิกตาโต

 

 

 

'ผู้เล่นดาร์กพบ หมาป่ารัตติกาล อัลเฟต คลาส2 ระดับ 79 ชนชั้นจักรพรรดิ ค่ะ'

 

 

 

"จักรพรรดิ!?"

 

 

 

"อืม...ข้าก็ไม่ค่อยเก่งหรืออะไรหรอกนะเพียงเเต่ทั้งเผ่าพันธุ์เหลือข้ารอดอยู่เพียงผู้เดียวชนชั้นเลยสูงเเบบนี้หน่ะไม่ต้องตกใจ"อัลเฟตว่าก่อนจะลุกขึ้นไปกินน้ำที่น้ำตก ผมตกใจได้ไม่นานรีบเรียงข้อมูลที่รับรู้มาในหัว ก่อนจะเอ่ยปากถาม

 

 

 

"ทำไมถึงเหลือเเต่คุณอัลเฟตตะ..คนเดียวหล่ะครับ"ผมถามเกือบหลุดพูดคำว่าตัวออกไปแล้วเเหะ อัลเฟตขยับนอนหมอบลงเเล้วเลือกที่จะเหลือบตามาทางผมเเทน

 

 

 

"เดิมทีที่นี่ไม่ใช่ถิ่นข้าหรอกนะ เรียกว่าไงหล่ะข้าลี้ภัยมามั้ง ที่นี่มอนสเตอร์ตอนกลางวันนี่จะกากมากเเต่ตอนกลางคืนนี่ดุซะยิ่งกว่าผีซะอีก ข้าก็เก็บระดับโดยการฆ่าไอพวกยิบย่อยพวกนั้นเเหละ ส่วนถิ่นของข้าจริงๆอยู่ทางตะวันออกเฉียงเหนือของที่นี่เป็นพันๆกิโล'รู้สึกว่าพวกนักเดินทางจะใช้ว่าพื้นที่ยังไม่บุกเบิกหล่ะนะ ที่นั่นจะมีเเค่สัตว์อสูรเเบบข้าเท่านั้น เเละเเน่นอนทุกตัวาุกคนก็ต่างเป็นสัตว์มีสัญชาตญาณ พอเริ่มล่าได้พวกมันก็โลภเเละฆ่าพี่น้องข้าจนหมด ข้าหลบหนีมาจนมาถึงที่นี่ มันก็สงบดีนะไม่ต้องมัวระเเวงต่อสู้เเบบเเต่ก่อนด้วย"คำอธิบายยาวเหยียดช่วยทำให้ผมพยักหน้าตามอย่างเข้าใจเเละเศร้าใจเเทน 

 

 

 

"แล้ว..."

 

 

 

"ข้าไม่ให้ถามเเล้วข้าจะนอนอย่ากวน อีกอย่างเรียกข้าอัลเฟตพอสุภาพเเล้วข้ารู้สึกแปลกๆ"อัลเฟตใช้ขาหน้าพลักผมเบาๆเเต่มันไม่เบาทำเอาผมกลิ้งไปตลบหนึ่งก่อนที่มันจะลุกไปนอนพิงต้นไม้ต้นนึง เห็นอย่างนั้นผมก็ทำท่าจะนอนตามในหัวก็คิดเรื่องที่เพิ่งเกิดไปมากมายในวันนี้

 

 

 

 

แล้วไอคนที่ส่งผมมามันจะไม่คิดจะรับผิดชอบอะไรหน่อยรึไง!?

 

 

 

47 % loading . . .



กร๊าซซซ!

 

 

เสียงปลุกเเหลมเเสบเเก้วหูในยามเช้าส่งผมให้ผมรีบเด้งตัวขึ้นมามองรอบตัวอย่างหาต้นตอเเม้ยังมึนๆงงๆอยู่ก็ตาม ก่อนจะหันไปเจอหมาป่าที่สภาพไม่สู้ดีนักกับนกยักษญ์สีเพลิงที่ยืนประจันหน้ากันอยู่ หมาป่าตัวนั้นเเน่นอนอัลเฟตไม่ผิดเเน่ 

 

 

 

"เจ้า!"เสียงอัลเฟตกัดปากตะคอกพลางมองไอนกยักษย์สีเพลิงนั่นอย่างอาฆาต ขนหนาสีดำชุ่มไปด้วยเลือดสีสด

 

 

 

"หึ!อัลเฟตครั้งนี้เจ้าหนีไปไหนไม่รอดเเล้วหล่ะ"เสียงนกเเหลมๆหัวเราะเเบบเหยียดๆพร้อมกับเริ่มกระพือปีกบินขึ้นสูง

 

 

 

เดี๋ยวๆๆ นี่ผมกำลังดูศึกสองเผ่าพันธุ์อยู่ใช่ไหม? ไปช่วยดีไหมนะ?

 

 

 

พรึบ ฟริ่ว! ฟริ่ว!ๆๆๆ

 

 

 

ทันทีที่นกนั่นบินขึ้นไปในอากาศมันจัดการกระพือปีกเเรงๆครั้งนึกก่อนที่ขนสีเเดงเพลิงนั่นจะร่วงระนาวตรงมาใส่อัลเฟต อัลเฟตกระโดดหลบไปมาอย่างยากลำบากใช้กรงเล็บเเหลมคมนั่นปัดออกในบางครั้ง

 

 

พอเห็นอย่างนั้นความคิดที่เข้าไปช่วยนี่ถึงกับถูกถีบออกไปจากหัวทันที เพราะดูท่าทางระดับจะต่างกันมาก

 

 

 

"ยังทำได้เเค่หลบเหมือนเดิมนะไอหมาจรจัด"

 

 

 

กรรรร!!!!

 

 

 

อัลเฟตคำรามดังลั่นก่อนจะกระโดดขึ้นต้นไม้เเล้วพุ่งตัวขึ้นไปหานกสีเพลิงตัวนั้น นกเพลิงเผยเเววตาสนุกสนานก่อนจะสะบัดปีกเบาๆมีขนนกไม่เยอะเท่าครั้งก่อนเเต่มีไฟสีเเดงปกคลุม อัลเฟตที่อยู่ในอากาศเบิกตาอย่างตกใจพยายามบิดตัวเเต่ก็ไม่อาจหลบพ้นได้ทั้งหมด 

 

 

ผมไม่รู้ว่าพวกเขาต่อสู้กันมานานเท่าไหร่ ทั้งคู่พลัดกันรุกพลัดกันรับแต่ตอนนี้อัลเฟตนั้นอยู่ในสภาพที่กลืนไม่เข้าคลายไม่ออกดูล้าชอบกล

 

 

 

"เจ้าคิดจะเล่นถึงเมื่อไหร่กันอัลเฟต?ทำไมไม่ลองใช่พลังของเผ่าอันน่ารังเกียจ เอ๊ะ! ไม่ใช่สินั่นมันเเค่เจ้าต่างหากหมาทรยศ!!"นกสีเพลิงพูดเสียงดังพร้อมพุ่งเข้าใส่อัลเฟตเต็มที่ 

 

 

 

เห้ยๆ ทำไมอัลเฟตถึงไม่มีท่าทีที่จะหลบเลยหล่ะ!?!?

 

 

พอเห็นอย่างนั้นร่างกายมันก็ขยับไปเองหยิบมีดคู่ใจไปรับกรงเล็บของนกบ้านั่นมีดของผมถึงกับเเตกทันที ผมหันไปหาไอหมาสีดำที่นั่งหลับตาอยู่นั้นอย่างเคืองๆ มันค่อยเปิดตาออกก่อนจะเบิกตากว้างกว่าเดิม

 

 

 

"โอ๊ะโอ๋...มีหนูตัวจ้อยมาขวางด้วยเเหะ~"ไอนกเพลิงบินเข้ามาเว้นระยะห่างไว้เล็กน้อยเเละพูดทั้งๆที่มันลอยอยู่บนฟ้า

 

 

 

"เจ้าออกมาทำไมห้ะ!?!?"อัลเฟตพูดเสียงดุเเล้วเดินกระเพลกๆมายื่นบังผมไว้ด้วยร่างอาบเลือดเเล้วพูดด้วยน้ำเสียงดุดัน

 

 

 

"เจ้าหนูนี่ไม่เกี่ยวปล่อยเขาไปเเล้วข้าจะยินยอมให้นำชีวิตข้าไปได้เลย"ผมเบิกตากว้างอย่างตกใจ นี่ผมกะออกมาช่วยชีวิตเขาเเต่เขากลับช่วยชีวิตผมโดยการสละชีวิตเขาเนี่ยนะ!? อย่างนั้นมันก็ไม่ต่างอะไรกับตอนเเรกเลนน่ะสิ!

 

 

"หืม...โอเคเอางั้นก็ได้ "

 

 

 

ฟรึบ ! ฉึก! ฉ่าา! 

 

 

 

"อ๊ากกกกกก"ขนนกอันใหญ่เเละท่าทางจะคมเเละเเข็งที่ทุกคลุมด้วยเปลวไฟสีเข้มพุ่งตรงลงมาปักลงกลัวลำตัวอัลเฟตอย่างรวดเร็ว โดยที่ไม่สามารถทำอะไรได้เเม้เเต่ขยับตัว ไฟค่อยๆลามไหม้คนสีดำไปเรื่อยๆจนโดนผิวหนังเจ้าตัวกรีดร้องอย่าทรมาณ ด้วยสัญชาตญาณอัลเฟตพยายามเอาสีข้างไปถูกับพื้นหวังจะดับไฟเเต่มันกลับเสียเปล่าลามติดต้นไม้ใบหญ้าไปหมด

 

 

 

"หึๆ ครั้งนี้ก็ตาเจ้าเเล้วนะหนูน้อย"นกนั้นมองภาพข้างหน้าอย่างยินดีเเล้วละสายตามาหาหนุ่มน้อยร่างบางอีกคนที่ตนรับปากจะไม่ฆ่า

 

 

 

ซะที่ไหน...

 

 

 

ฟริ้ว! ฉึก!

 

 

ผมรีบวิ่งหลบขนนกแบบเดิมเเต่มีขนาดเล็กลง มือเล็กหยิบอาวุธที่เหน็บไว้เเต่ที่พกไว้มีเเต่ของระดับต่ำจนไม่น่าเจาะเกราะมันได้เลย 

 

 

 

"ชิ!" ผมจิ๊ปากอย่างขัดใจก่อนจะเลือกหยิบอาวุธที่ดีที่สุดออกมา 

 

 

ปืนคู่ที่มีกระสุนเพียง10นัด...ใช้ไปแล้ว2เหลืออีก8เท่านั้น ใจจริงก็ไม่ค่อยอยากใช้เพราะถ้ากระสุนหมดไม่รู้จะไปหาซื้อที่ไหนในร้านค้าของระบบก็ไม่มีอะไรเเบบนี้อยู่เลย

 

 

 

ปัง!

 

 

กระสุนนัดเเรกยิงโดนเข้าที่ปีกข้างซ้าย ทำให้นกนั่นบินเป๋ไปนิดหน่อยก่อนที่มันจะร่วงลง!!

 

 

ผมว่าปืนนี้ต้องมีสมบัติพิเศษอะไรซักอย่างเเต่ยังไม่อ่านซักที ผมใช้จังหวะนี้เข้าไปหาอัลเฟตที่เริ่มหายใจรวยรินลงไปทุกทีๆ

 

 

"อัลเฟตครับ! ไหวไหม!?"ผมมองไฟที่ค่อยมอดดับ อัลเฟตพยายามลืมตาอันหนักอึ้งขึ้นก่อนที่จะใช้ขาเขี่ยขวดอะไรซักอย่างให้ผม

 

 

"ข้า..เชื่อใจเจ้านะ"

 

 

'ผู้เล่นดาร์กได้รับ หยดเลือดของหมาป่าผู้ถูกทอดทิ้งค่ะ'

 

 

 

กร๊าซซซ!

 

 

 

แต่ยังไม่ได้ตรวจสอบของที่ได้มาเสียงศัตรูที่ถูกลืมไปชั่วขณะดังขึ้นเหนือหัวจน ผมรีบเงยหน้าขึ้นไปหวังจะหลบ 

 

 

 

เฮือก!

 

 

ผมเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อกรงเล็บสามเเฉกของมันที่อยู่ห่างจากหัวผมไม่ถึงฟุต!?!?

 

 

 

 

 

 

 

 

88% l o a d i n g. . .

 

เกร้ง!!!!!!!

 

 

ผมค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆก่อนจะพบดาบเล่มงามสีเงินวาววับยามที่ห่างจากหน้าผมไม่ถึงคืบ พร้อมกับมือหนาที่ขว้าหมับเข้าที่เอวผมเเล้วกระชากไปกระเเทกกับอกเเกร่งอย่างเเรง

 

 

คงพอเดากันได้เเล้วใช่ไหมครับว่าเขาคือใคร?

 

 

 

 

"ไนท์เเมร์...!?"

 

 

 

ไนท์ไม่ตอบอะไรเขาเพียงหันหน้ามามองผมเล็กน้อย ก้จะหรี่ตามองไอนกนั่นก่อนจะตัดสินใจกระโดดห่างจากมันเเล้วหันหลังวิ่งเข้าป่าทันทีทั้งๆที่ยังรวบตัวผมไว้ด้วยเเขนข้างเดียว

 

 

กร๊าซซซซซ!!!

 

 

นกนั่นส่งเสียงอย่างหงุดหงิดเมื่อเห็นว่ามีตัวขัดขวางเพิ่มมาอีกตัวเเล้ว

 

 

 

 

"เห้ยๆ!จะไปไหนหน่ะ!?"ผมเริ่มท้วง จะปล่อยให้ไอนี่ลากผมไปไหนมากไหนตามอำเภอใจมากกว่านี้ไม่ได้เเล้ว ไหนจะอัลเฟตที่นอนอยู่ตรงนั้นอีกถ้าไม่รีบไปช่วยต้องตายเเน่ๆ 

 

 

 

"กลับบ้านไง"ไนท์ว่ามองหน้าผมนิ่งๆ

 

 

 

"ไม่ๆ กลับไปที่เมื่อกี้ก่อน"ผมชี้ๆไปทางที่ไนท์เพิ่งวิ่งออกมาเมื่อกี้

 

 

 

"กลับไปให้นกนั่นฆ่ารึไง!?"

 

 

 

"แต่.."ผมอ้าปากจะค้าน

 

 

 

"กลับ!!"มันตะหวาดกลับเสียงดังจนผมสะดุ้ง มันทำหน้าตกใจแวบนึงก่อนจะรีบตรงไปข้างหน้าโดยไม่ได้พูดอะไรอีกเลย 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"..."

 

 

 

ตอนนี้ผมกลับมานั่งอยู่ในบ้านหลังเดิมอีกครั้ง บอกเลยว่าครั้งนี้ผมเคืองมาก ผมเกลียดการถูกตะคอกใส่ที่สุด ตอนนี้ผมนั่งอยู่บนโซฟาที่ห้องรับเเขกข้างล่างครับ ส่วนมันขึ้นไปทำอะไรไม่รู้ข้างบนคำขอโทษซักคำก็ไม่มี

 

 

 

ตึก ๆ ๆ

 

 

เสียงคนเดินบันไดไม่ต้องหันไปมองผมก็รู้ว่าใคร เสียงนั่นหยุดก่อนจะรู้สึกว่าพื้นที่ข้างๆนั้นยวบตัวลง กลิ่นสบู่หอมๆของผู้ชายลอยมาเเตะจมูก ว่าเเล้วก็ไปอาบน้ำมั่งดีกว่า

 

 

 

หมับ

 

 

"ขอโทษ..."ผมที่กำลังจะลุกไปอาบน้ำบ้างไนท์ขว้าข้อมือผมเอาไว้ก่อน ก่อนจะพูดออกมา

 

 

"เรื่องอะไรหล่ะครับ?"

 

 

 

"ทุกเรื่อง..ทั้งที่ส่งไปในที่เเบบนั้น เรื่องที่ตะคอก เรื่องในวันนั้นด้วย..."ไนท์พูดรัวๆประโยคสุดท้ายมันเบาจนผมเเทบไม่ได้ยินเเต่พอจับใจความได้เเละเห็บเเววตามันสั่นไหวเเวบนึงด้วย

 

 

 

"วันนั้น?"

 

 

 

"อืม..ไม่มีไรหรอกเเค่เรื่องที่งอนอะไรงี่เง่านั่นหน่ะ"ไนท์ยิ้มเเห้งๆผมพยักหน้าอย่างไม่ถือโทษก่อนจะเดินจะไปอาบน้ำ และไม่ทันได้ยินประโยคสุดท้ายที่ไนท์เอ่ยขึ้นมาอย่างแผ่วเบา

 

 

 

"ขอโทษนะดาร์..."

 

 

 

 

 

 

100% L o a d i n g Complete!

 

 

----------------------

พอเห็นว่ามีคนรอปุ๊ปเเต่งปั๊ปลงปุ๊ปปั๊ปเลยจร้า555
พอดีคนมันมีไฟ ฮ่าๆ

มีใครจะไปคอนBTS(วงไม่ใช่รถไฟนะ)ไรท์หาเพื่อนอยู่//นอกเรื่องเเปป


---------------
มาอัพให้จบเเล้วเน้ออออ
***ข่าวร้าย***
ไรท์เปิดเทอมละ มีซ้อมเชียร์เลิกเย็นมว๊ากกกกกกกกกกT T
อาจจะอัพช้าขึ้นนะ

ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย...