secret world online (S.W.O) {yaoi}

ลำดับตอนที่ #20 : Chapter16 couple ear? [100%]

 

 

"อื้อ..."

 

 

 

 

"ตื่นเเล้วหรอ"เสียงทุ้มดังขึ้นไม่ไกลนัก ผมค่อยๆดันตัวขึ้นมาพิงกับหัวเตียงพลางชะเง้อมองหาตัวคนพูด

 

 

 

 

"ผมอยู่ที่ไหน...?"พอหันไปเจอคนตัวใหญ่ที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ก็ถามขึ้นตามความสงสัยของตัวเองทันที

 

 

 

 

"บ้านฉันเอง"มันว่าเเบบไม่รู้สึกรู้สาอะไรก่อนจะปิดหนังสือเล่มเล็กเเล้วเดินเข้ามาหา

 

 

 

 

"เเล้วพามาทำไม..?"ดาร์กเงยหน้าถามอย่างสงสัย เขาจะพาผมมาทำไมถ้าจะฆ่าทำไมไม่ฆ่าไปเลยนะ

 

 

 

 

"ก็เเค่...สนใจ"มันพูดนิ่งๆตาคมๆนั้นจ้องลึกลงมาในตาผมซึ่งผมก็จ้องกลับอย่างไม่หลบตา

 

 

 

 

"หึ!น่าสนใจจริงๆด้วยแหะ" มันว่าก่อนจะทิ้งตัวลงมาข้างๆผม ด้วยสัญชาตญาณผมกระเถิบหนีอย่างระวังตัว

 

 

 

 

"แล้วคุณจะทำอะไร?"ผมถามอย่างงงงวยกับประโยคที่เขาพูดออกมา สนใจ...สนใจเนี่ยนะ!?

 

 

 

 

"ก็ไม่ได้ทำอะไร...เเค่อยากให้นายมาเป็นคู่หูก็เเค่นั้น"

 

 

 

 

 

 

 

ห้ะ!!

 

 

คู่หู!?

 

.

 

.

 

.

 

.

 

.

 

.

 

 

.

 

"อ่ะ" 

 

 

 

"ขอบใจ"ผมรับข้าวกล่องมาก่อนจะเริ่มสวาปามทันที อ่อ..ตอนนี้มันพาผมมานั่งที่โต๊ะกินข้าวเเล้วตั้งเเต่ประโยคนั่นจบพวกเราก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีกเลย

 

 

 

 

"ฉัน ไนท์เเมร์ เรียกไนท์เฉยๆก็ได้"มันพูดขัดขึ้นท่ามกลางความเงียบผมหลือบมองมันเล็กน้อยก่อนเอ่ยปาก

 

 

 

"ดาร์ก"

 

 

 

"ดาร์กสินะ...เรื่องคู่หูหน่ะฉันเอาจริงนะนายไม่สนหรอ"ไนท์พูดเเต่สีหน้ายังคงความเรียบเฉยไว้

 

 

 

"เป็นเเล้วผมจะได้อะไรหล่ะ?เเล้วอีกอย่างผมก็ได้ยินมาว่าคุณเป็นโซโล่เพลเยอร์ไม่ใช่หรอเเล้วจะเอาคู่หูไปทำไม?"นับเป็นประโยคที่ยาวที่สุดตั้งเเต่เจอหน้ากันเลยก็เป็นได้

 

 

 

 

"อืม...ฉันจะสอนทุกอย่างเกี่ยวกับเกมนี้ให้ ส่วนเรื่องที่ฉันเป็นโซโล่เพลย์เยอร์หน่ะใช่ เเต่ใช่ว่าฉันอยากเป็น ก็เเค่ยังไม่เจอคนที่ถูกใจก็เเค่นั้น"ไนท์ว่าด้วยท่าทีสบายๆก่อนจะหยิบกล่องเปล่าโยนลงถังขยะ

 

 

 

"จะสอนอะไรหล่ะ?"ผมถามอย่างไม่เข้าใจ

 

 

 

 

"นายไม่สงสัยหรอดาร์ก?ว่าทำไมฉันถึงขยับหรือวิ่งได้ไวขนาดนั้น"ผมพยักหน้าหงึกหงักทันทีด้วยควาทอยากรู้

 

 

 

 

"มาเป็นคู่หูฉันสิ"

 

 

เอาไงดีหล่ะทีนี้เราก็ไม่อยากด่วนตัดสินใจอะไรไปด้วย

 

 

 

Rrrrrrrr

 

 

 

"ขอเวลาแปปนึงนะครับ"ไนท์พยักหน้าผมเดินออกมาห่างเล็กน้อยก่อนจะกดรับสาย

 

 

 

 

'ดาร์ก!นายหายไปไหนหน่ะรู้ไหมทุกคนเป็นห่วง'พี่เหรย่าพูดออกมาซึ่งทำให้ผมรู้สึกผิดเล็กน้อย

 

 

 

"คือมีคนต้องการตัวผมหน่ะครับ"

 

 

 

'ใคร?'

 

 

 

"ไนท์เเมร์ เขาบอกอยากให้ผมเป็นคู่หูของเขา...เเต่ว่าผมยังตัดสินใจไม่ได้"

 

 

 

'เอาสิ!!!ดาร์กการที่จะไปใกล้ชิดกับผู้เล่นระดับนั้นได้นี่ยากมากเลยนะเเล้วยิ่งถ้าพวกนั้นบอกจะบอกหรือฝึกอะไรให้ห้ามปฏิเสธเชียวหล่ะงั้นพี่ไม่กวนละจอให้โชคดีกับคู่หูนะ บาย~!'ผมว่าพี่เฟรย์ดูกระตือรือร้นแปลกๆนะเเต่ช่างเถอะผมจะเชื่อพี่เฟรย์ละกันเพราะยังไงพี่เขาก็มีประสบการณ์มากกว่าผม

 

 

 

 

 

 

 

"ไนท์...ผมได้คำตอบเเล้วนะครับ.."

 

 

 

 

"หืม?"

 

 

 

"ผมตกลง"

 

 

 

 

 

 

25% l o a d i n g. . .

 

 

"ระดับต่ำจังนะ"

 

 

 

"ก็เพิ่งเล่นได้ไม่กี่วันเองนิ"ผมบ่นอุบอิบเเต่เหมือนไนท์เเมร์เองก็ไม่ใส่ใจมันเท่าไหร่เขามองข้อมูลของคนผมดำตรงหน้าอย่างถี่ถ้วนมองเเล้วมองอีกก็ไม่น่าเชื่ออยู่ดี

 

 

 

 

"ค่าสถานะนี่สูงไปไหม?"ไนท์เเมร์หันมาถามด้วยตาคมๆนั่นบอกความไม่เชื่อได้อย่างชัดเจน

 

 

 

"ผมก็ไม่รู้ เเต่ค่าstr ของผมต่ำจะตาย" ผมตอบไปตามความจริง เอาจริงๆเขายังไม่สอนอะไรเลยตั้งเเต่ผมตอบตกลงไนท์ก็พาผมออกมานั่งสนามข้างหน้าบ้าน ลืมบอกไปบ้านเนี่ยสามารถสร้างได้จะในเมืองหรือในมิติพิเศษเพียงเเต่ราคาจะอยู่ในระดับที่สูง(มาก)จะมีทั้งออกเเบบเองหรือเเบบสำเร็จรูปก็ได้ บ้านของไนท์หลังก็ไม่ได้ใหญ่มากเป็นบ้านธรรมดาๆไม่มีอะไรพิเศษ เเต่จะเน้นไปที่สนามหญ้าใหญ่ๆกับเเม่น้ำทะลงทะเลธรรมชาติอันมากมายที่อยู่รอบบ้านซะมากกว่า

 

 

 

"ก็จริง" ไนท์พูดเบาๆก่อนจะลุกขึ้นจากพื้นหญ้า ผมได้เเต่มองตามอย่างงงๆ ต้องตาม

ไปไหม?

 

 

 

"นั่งบื้ออยู่ได้ลุกขึ้นมาเร็วๆ"ผมลุกตามไม่ได้เถียงอะไรก่อนมันจะพาไปใน ป่า?

 

 

 

หลังบ้านมีป่าด้วยเเหะ...สงสัยรักธรรมชาติจริงไรจริง

 

 

 

"อ่ะ...นั่งลง"ไนท์กดไหล่ผมให้นั่งลงกับตอไม้ใหญ่ก่อนที่ตัวเองจะโดดขึ้นไปนั่งอยู่บนกิ่งไม้เยื้องๆหัวผม

 

 

 

"เอ่อ?"ผมเงยหน้าขึ้นไปหาทำหน้างงๆอย่างไม่เข้าใจเห็นไนท์เเสยะยิ้มนิดนึงก่อนจะดีดนิ้วดังเป๊าะ

 

 

 

"จะสอนปราณหน่ะ รู้จักไหม?"

 

 

ผมส่ายหัวปฎิเสธ พอเห็นอย่างนั้นไนท์จึงเริ่มอธิบายอย่างช้าๆ

 

 

 

"ในเกมนี้อย่างที่รู้กันผู้สร้างเขาไม่บอกอะไรซักอย่างเเก่ผู้เล่นอย่างเราตามชื่อหละนะ เกมนี้เน้นการค้นพบหรือให้คิดกันเองนั้นเเหละ ไม่มีกฏใดๆทั้งสิ้นมีเเค่NPCเท่านั้น พลังที่ผู้เล่นกลุ่มเเรกได้ค้นพบเเละใช้มันมี3 สาย เเต่ไม่มีใครเปิดเผย สายที่1.จิต  2.ปราณ  3.เวทย์ "

 

 

 

"เเล้วถ้าไม่เปิดเผยเเล้วพวกที่ใช้อยู่หล่ะครับ?"ผมถามขัดขึ้นเพราะคนส่วนใหญ่ก็ใช้กันอยู่เห็นหลักๆเลยคือเวทย์ ถึงเเม้จิตกับปราณจะไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่

 

 

 

"ก็เพราะพลังพวกนั้นมันเป็นเบสิกของทุกๆเกมหลายคนที่เล่นมาส่วนใหญ่เขาก็ใช้ได้หมด เเต่นายไม่รู้?"มันก้มลงมามองเลิกคิ้วข้างนึงขึ้นเป็นเชิงถาม ผมเลยพยักหน้าเบาๆ ก็นี่เป็นเกมเเรกของผมเลยนี่หน่าพวกเกมก็ไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ด้วย

 

 

 

"นายควรฝึกปราณก่อน เพราะดูจากการต่อสู้คราวที่เเล้วถ้านายยังเป็นเเบบนี้2วิ นายก็ตายเเล้ว"

 

 

 

"..."

 

 

 

"ต่อนะ...ปราณเป็นการดึงพลังจากพวกธรรมชาติหรือสิ่งของหรือสัตว์หรือมนุษย์ก็ได้ มาเสริมพลังตัวเอง ใช้ในการฟื้นฟู เสริมการโจมตี หรือเพิ่มความเร็วก็ได้..."ผมพยักหน้าตามอย่างเข้าใจ

 

 

 

 

"อ่ะ!เริ่มฝึกได้เเล้ว! จะทำไงก็ได้ พยายามนึกถึงสิ่งที่จะยืมพลังดีๆหล่ะ ตอนเเรกถ้ารู้สึกถึงพลังค่อยๆลากมารวมที่ท้องเเล้วลองเเบ่งไปไว้ที่เท้าละกันทีละข้างก็ได้นะ พอได้ลองเตะต้นไม้เเถวๆนั้นดูก็ได้"ไนท์เเมร์ว่าก่อนที่เจ้าตัวจะพิงนอนไปกับต้นไม้ใหญ่ปล่อยให้คนตัวเล็กฝึกไป

 

 

 

 

ห้ะ?

 

 

ทำไมเวลาสอนอะไรถึงชอบสอนกันเเบบไม่เคลียร์นะ! ผมไม่เข้าใจจริงๆ พอจะหันไปขอความช่วยเหลือไอคนสอนก็นั่งพิงต้นไม้หลับตาพริ้มไปแล้วด้วย

 

 

 

เฮ้อออ..

 

 

ผมได้เเต่ถอนหายใจในใจก่อนจะนั่งขัดสมาธิบนตอไม้อันใหญ่ก่อนจะค่อยๆหลับตาลงช้าๆ 

 

 

 

คิดถึงสิ่งที่เราจะยืมพลังสินะ...

 

 

ต้นไม้.....

 

 

 

ดอกไม้....

 

 

 

 

ใบหญ้า....

 

 

 

เเม่น้ำ....

 

 

 

 

จินตนาการไปได้ซักพักอยู่ๆก็รู้สึกถึงอะไรแปลกๆรอบๆตัวก่อนจะเริ่มจินตานาการถึงพลังนั้นเเล้วพยายามดึงมันเข้ามาในร่างกาย 

 

 

ความร้อนทั่วร่างกายค่อยๆเพิ่มขึ้นทีละนิดๆผมค่อยๆจับจุดทีละนิดๆเเล้วลากมารวมกันที่ท้องก่อน

 

 

 

จากท้องเเบ่งมาที่เท้าขวา

 

 

 

ค่อยๆนึกสิ

 

 

 

จะถึงเเล้ว...อีกนิดเดียว..

 

 

 

 

"โฮกกกกกก"

 

 

 

เสียงคำรามของสัตว์ใหญ่ทำเอาผมสะดุ้งลืมตาเด้งตัวขึ้นมามองรอบๆตัวเองอย่างระเเวง เงยหน้าขึ้นไปมองหาคนที่น่าจะพึ่งได้เเต่พบเเต่ความว่างเปล่า

 

 

 

 

พรึ่บ 

 

 

 

เสียงใบไม้เสียดสีกันเหมือมีตัวอะไรซักอย่างกำลังขยับอยู่หลังพุ่มไม้นั้น ผมจ้องเข้าไปอย่างกำลังลุ้นอยู่ไม่น้อย ก่อนที่มันจะปรากฏกาย...

 

 

 

"โทษทีๆ ฉันลืมให้อาหารมันหน่ะมันเลยโวยวายนิดหน่อย"ไนท์เเมร์เดินออกมาพร้อมกับสิงโตสีขาวบริสุทธิ์หน้าดุ ทำเอาผมตกใจด้วยความที่ขนาดตัวของมันนั้นนี่...จะว่าไงดีประมาณม้าได้เลยความสูง ส่วนกว้างนี่ไม่ถึงขนาดช้างเเต่ประมาณลูกช้างได้มั้ง ถ้ามันอารมณ์งับหัวไอคนที่ยืนลูบหัวลูบขนมันอยู่นี่ผมไม่อยากจะคิดสภาพเล๊ย

 

 

 

 

"อ่อ...เเล้วนี่..?"

 

 

 

 

"สัตว์เลี้ยงฉันเอง 'มูมู้' หน่ะ"ไนท์ว่ายิ้มๆก่อนจะหันไปลูบหัวมูมู้อีกรอบ

 

 

 

 

....???

 

 

 

มูมู้...?

 

 

 

ใครมันตั้งชื่อให้วะนั้น!เอาซะมุ้งมิ้งเชียว!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

70% l o a d i n g . . . 

 

 

 

"โทษทีที่รบกวนการฝึก"เสียงทุ้มของไนท์ว่าพลางหยิบขนมตรงหน้าเข้าปาก ผมที่นั่งอยู่ตรงข้ามมองเขาเล็กน้อยก่อนจะจิบชาไปอย่างไม่ได้สนใจมากนัก

 

 

 

แพล่บ

 

 

 

"..."

 

 

 

"มันกำลังขอโทษหน่ะ" ไหนจะไอสิงโตยักษ์ที่นั่งอยู่ข้างๆผมอีกตัว มันเอาลิ้นชื้นๆเเฉะมาเลียหัวผมอย่างออดอ้อน เเต่ขอโทษนะตอนนี้ผมกำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่ เหอะๆ

 

 

แพล่บๆ

 

 

"- -"

 

 

 

แพล่บๆๆ

 

 

"-*-"

 

 

 

พรึบ

 

 

ผมลุกขึ้นยืนมองหน้าเจ้าของสิงโตที่ไม่สนอะไรเลยนอกจากขนม ก่อนจะหันมาหาเจ้าสิงโตยขนสลวยยักษ์ตรงหน้า มันใช้ดวงตาสีดำสนิทของเจ้าป่ามองมาที่ผม

 

 

 

ผมกำมือเเน่นอย่างอดกลั้นอารมณ์ตัวเองเอาไว้ไม่ให้เผลอผลั้ง

 

 

ทั้งผมทั้งมันยังคงไม่เลิกเล่นเกมจ้องตากันซักทีจนมันครางเบาๆออกมาว่า

 

 

"หงิง~"

 

 

 

ผมไม่ไหวเเล้วนะ...

 

 

ผมจะไม่ทนเเล้ว!

 

 

 

ตุบ!

 

 

ผมกระโจนใส่สิงโตสีขาวตรงหน้าก่อนจะไปนอนฟัดกับมันที่พื้นหญ้า หวา~นุ่มจริงๆด้วยเเหะ>~<

 

 

"ดาร์ก! เป็นอะไร..รึ..เปล่า?"เสียงทุ้มๆของไนท์เเมร์ดังไม่ไกลเเต่ตอนนี้ผมไม่สนใจอะไรเเล้วอยากกอดไอสิงโตยักษ์นานๆเลย

 

 

น่ารักกกก

 

 

"คิกๆ อย่าเลียตรงนั้นสิ มู..มู้~"ผมว่าก่อนจะดันหัวมันออกจากคอผมเบาๆ เหมือนมันจะฟังรู้เรื่องมันเปลี่ยนมาเลียหน้าผมเเทน

 

 

 

"อ่าว..."เเละเเล้วผมก็ต้องครางออกมาอย่างเสียดายเเละตกใจเมื่อร่างใหญ่ๆของมูมู้ได้หายไปอย่างไร้ร่องรอย ผมเผลอเบ้หน้าออกมาเเวบนึงก่อนจะดันตัวลุกขึ้นมาจากพื้นหญ้า น้ำลายมันเต็มตัวเลยเเหะ...

 

 

 

"0///0"

 

 

 

"ไนท์เป็นอะไรรึเปล่า?"ผมถามอย่างสงสัยเมื่อร่างสูงที่คุ้นเคยยืนทำหน้าเหวอๆพร้อมกับผิวขาวๆที่ได้รับการดูเเลมาอย่างดีนั่นขึ้นสีเล็กน้อย

 

 

 

เป็นไข้?

 

 

 

"เกมนี้มีหวัดด้วยหรอ?"ผมถามอย่างงงๆเเล้วเอื้อมมือข้างนึงไปอังหน้าผากของคนตัวสูงกว่า ก็ไม่ร้อนนิ? 

 

 

 

"มะ..ไม่มี..อ..วันนี้พอ..เเค่นี้..ไป..พะ..พักเถอะ"เขาปัดมือผมออกก่อนจะรีบหันหลังเดินเข้าบ้านไปเลย

 

 

 

อะไรของเขา?นี่ผมเผลอตัวไปเเล้วใช่ไหม? ให้ตายสิ...ผมเผลอเผยนิสัยเก่าๆไปอีกเเล้ว

 

 

 

ตั้งเเต่ผมเข้าเกมนี้มาผมรู้สึกว่าผมพูดเยอะเกินไปรึเปล่านะ?

 

 

 

 

 

Nightmare ' s part

 

 

 

 

ตุบ!

 

 

เสียงวัตถุบางอย่างตกลง ผมรีบละมือจากอาหารตรงหน้าก่อนจะมองหาร่างเล็กที่เคยนั่งหน้านิ่งอยู่ตรงข้ามกับผมเเต่ก็พบเเต่ความว่างเปล่า ผมรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันทีเเละเดินอ้อมไปในทิศที่เกิดเสียงนั่นก็คือตรงข้ามผมเอง...

 

 

 

"ดาร์ก! เป็นอะไร..รึ..เปล่า?"ผมถึงกับหปไม่ถูกเมื่อเจอวัตถุที่ว่าสีขาวๆดำๆกำลังฟัดกันนัวเนียอยู่ที่พื้นหญ้า 

 

 

 

 

"คิกๆ อย่าเลียตรงนั้นสิ มู..มู้~"เสียงใสๆที่นานๆที่จะได้ยินพูดอย่างสดใส ริมฝีปากบางๆขยับยิ้มออกมาอย่างลืมตัว ผมสีดำยุ่งๆทั้งเนื้อทั้งตัวเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำลายใสๆของไอมูมู้ ผิวขาวซีดเริ่มมีเบือดฝาดขึ้นเล็กน้อย หัวยุ่งๆสีดำกับใบหน้าขาวๆซุกเข้าไปในขนนุ่มๆสีขาวของสัตว์ตัวใหญ่ ซึ่งเหมือนมันเองจะมีความสุขซะด้วย

 

 

 

ผมอิจฉาสิงโตว่ะ!

 

 

 

ว่าเเล้วผมจะอยู่เฉยไม่ได้ กดไปที่เเหวนที่นิ้วชี้ข้างซ้ายเพื่อเรียกสัตว์เลี้ยงเฮงซวย(อิจฉาเเล้วพาล)กลับเข้ามาในเเหวนโดยที่สายตายังไม่ละไปจากดาร์กเลยซักนิด

 

 

 

 

"อ่าว..."เสียงนุ่มครางอย่างเสียดายปนตกใจที่อยู่ดีๆไอมูมู้ก็หายไป ผมเเอบเห็นปากบางๆนั่นเบะลงเเวบนึงก่อนที่ร่างเล็กจะยันตัวขึ้นมาก่อนจะหันมาสบตากับผม ที่ยังคงติดตากับภาพที่เจ้าตัวยิ้ม...

 

 

 

 

"ไนท์เป็นอะไรรึเปล่า?"ผมอึกอักไปไหนไม่เป็นยิ่งดาร์กเดินเข้ามาใกล้ๆก่อนที่จะ...

 

 

 

"เกมนี้มีหวัดด้วยหรอ?"นัยน์ตาสีดำช้อนจึ้นมามองอย่างสงสัย ก่อนที่จะเอื้อมมือเล็กๆนั่งมาเเตะหน้าผากของผมส่วนอีกข้างก็ไปแตะที่หน้าผากตัวเอง

 

 

นุ่ม...

 

 

เห้ยๆไม่ใช่ละ

 

 

 

"มะ..ไม่มี..อ..วันนี้พอ..เเค่นี้..ไป..พะ..พักเถอะ"ผมพูดตะกุกตะกักอยากจะตบหน้าตัวเองซักทีให้ได้สติผมค่อยๆรวบรวมสติก่อนจะรีบปัดมือนุ่มๆนั่นออกอย่างเสียดาย(?) ก่อนรีบเดินเข้าบ้านอย่างรวดเร็ว

 

 

ทันทีที่เข้าบ้านมาผมพิงอยู่ที่ประตูซักพัก ผมไม่เคยหลุดมาดเท่านี้มาก่อนเลย ผมจับหน้าอกตัวเองเบาๆ หัวใจที่มันกำลังเต้นโครมคราม เเค่เห็นคนตัวเล็กนั้นยิ้มมันก็ทำให้ผมหยุดยิ้มกับตัวเองไม่ได้เเล้ว ทำไมเเค่นั้นมันกลับทำให้ผมประหม่าได้จนาดนี้นะ ไนท์เเมร์คนเลือดเย็นเเละสงบนิ่งคนนั้นมันหายไปไหนเเล้ว!

โถ่เว้ย!ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆเลย

 

 

 

ผมเเทบจะทึ้งหัวอยู่หน้าประตู ก่อนจะค่อยๆทำใจให้สงบเเล้วเดินขึ้นไปในห้องนอนตัวเองก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียงคิงค์ไซด์ของตัวเองเเล้วเอาเเขนวางบนหน้าผากอย่างเคยชินเวลาใช้ความคิด ทำไมผมถึงเลือกดาร์กเป็นคู่หูกันนะ อาจจะเป็นตอนที่ผมเห็นหน้าเขาครั้งเเรกทั้งๆที่ตัวเองกำลังถูกฆ่าเเต่นัยน์ตาสีดำสนิทที่ว่างเปล่านั้นกลับไม่มีเเววของความกลัวเลยไม่หลบตาหรืออะไรทั้งสิ้น มันกับว่างเปล่า...ทั้งมืดมิด และลึกลับ...

 

 

 

ดาร์ก...

 

 

"หึ!"ผมเผลหัวเราะในลำคอเเละเผลยิ้มออกมาไม่ได้ สงสัยต้องไปปรึกษาจิตเเพทย์เเล้วมั้งนะ..? 

 

 

 

ดาร์ก...

 

 

ชื่อนี้มันอยู่เต็มหัวผมไปหมด..

 

 

อยู่ตั้งนานเเล้วด้วย...ถึงมันจะเปลี่ยนไปนิดหน่อยก็เถอะ...

 

 

 

เเต่เขาคงจำผมไม่ได้

 

 

เเละผมก็ไม่ได้หวังว่าจะจำได้หรอก..

 

 

ก็ผมไม่เคยอยู่ในสายตาเขาอยู่เเล้ว..ทั้ง'ตอนนั้น' อาจจะตอนนี้ก็ด้วย

 

 

 

เพียงเเต่...

 

 

'ตอนนี้'

 

 

ผมมีสิทธิ์ที่จะเริ่มมันใหม่ใช่ไหม? 

 

 

 

ฮะๆ สงสัยผมต้องรีบทำเเต้มซะเเล้วซิ J

 

 

[END Nightmare 's part]

 

 

 

 

100 % lOaDiNg CoMpLeTe!!

------------------------------------------------------------------
มาอัพเร็วฉลองที่หมดเวรหมดกรรมอย่างที่เคยบอกไว้ 555
นานๆจะได้อัพผ่านคอม(ปริ่มเเปป)
ยังไงก็อยู่ในสถานะว่างฝุดๆ จิรีบปั่นให้ละกัน ยังรอกันอยู่ช๊ายม๊ายยยยหนออออ??

ปล.1. พน.ไรท์ไม่อยู่ไปเชียร์น้องเเข่งเเบต
ปล.2. น้องหล่อมว๊าก#ไม่ใช่ประเด็น
ปล.3จริงๆนะ *w*#หลบเกิบรีดเดอร์ผู้น่ารัก
ปล.4. ขอบคุณทุกวิว ทุกเเฟน ทุกเม้น เเละที่เพิ่มมาคือ ทุกโหวตเด้อออออออ
>>>ปล.5. สรุปให้ทำCHARACTER ป้ะ? <<<