secret world online (S.W.O) {yaoi}

ลำดับตอนที่ #14 : chapter11 : outside

ผมลืมตาขึ้นมาเมื่อกลับมาในโลกความจริงอีกครั้งก่อนจะถอดสิ่งที่มีรูปหน้าตาเหมือนหมวกกันน็อคเด๊ะๆออกจากหัวก่อนจะลุกขึ้นนั่งพิงกับหัวเตียงทบทวนเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นไม่ให้สับสนกันเรื่องในเกมกับโลกจริง ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำทำกิจวัตรประจำวันอย่างเคยชิน ไปๆมาๆท้องไส้ก็เริ่มส่งเสียงประท้วงทันทีจนต้องไปหาของกินมาประทังชีวิตเสียก่อน 

 

 

 

Rrrrrrrrrr

 

 

เสียงโทรศัพท์เครื่องใหม่เอี่ยมเสมือนเพิ่งซื้อมาใหม่อาจจะเป็นเพราะผมไม่ค่อยได้ใช้มันก็เป็นได้เเบตก็ใกล้หมดเต็มที

 

 

/ดาร์กกกกกกกกกกก/ ยังไม่ทันได้พูดอะไรเสียงใสๆก็ดังออกมาจนต้องยกโทรศัพท์ออกจากหู

 

 

"ว่าไงครับ...ไวท์"ผมกรอกเสียงนิ่งๆปกติไปให้ถึงจะเดาได้ว่ามันโทรมาเรื่องอะไรก็เถอะ

 

 

/เรื่องเที่ยวอ่า ดาร์กลืมไปเเล้วหรอ ชิ!/เสียงใสติดงอนนิดๆพูดออกมาจนผมเดาได้เลยว่าอีกฝ่ายทำหน้ายังไงอยู่

 

 

 

"ยังไม่ลืม...เเต่ยังไม่พร้อม"ผมพูดพลางเดินไปหยิบชาอุ่นๆมานั่งที่โซฟา

 

 

/อีกเเล้วหรอดาร์ก! เบี้ยวกี่รอบเเล้วเนี่ย! คราวนี้โกรธจริงด้วย!/น้ำเสียงเล็กที่ฟังดูโกรธจริงๆนั่นทำให้ฝ่ายนี้เริ่มเครียดคิ้วเรียวขมวดเข้ากันอย่างใช้ความคิด

 

 

 

"ด..ดาร์กยังไม่พร้อมเลยนะไวท์"

 

 

 

/คราวนี้ไวท์ไม่ยอมเเล้วนะดาร์ก!/หวา...ครั้งนี้ท่าจะโกรธจริงเเหะ ผมะเเค่เบี้ยวไปประมาณสิบกว่ารอบเองนะ...

 

 

"เฮ้อ!งั้นจะไปไหนล่ะ ขอไม่ไกลนะ"ผมพูดอย่างเหนื่อยอ่อนสุดท้ายก็ต้องยอมจนได้สิหน่า

 

 

/เยี่ยม!งั้นไปดูหนังที่ห้างxxกันเหอะ! เจอกันตอนห้าโมงนะดาร์กกี้จุ๊ปปี้จุ๊กกรู้วู้ฮู้ เย๊เย จุ๊ฟ" ตู๊ดดด.../ พอพูดจบไวท์ก็ตัดสายทันทีโดยไม่รอให้ผมตอบรับ

 

 

เยี่ยมจริงๆเพื่อนคนนี้

 

 

 

16:22 น.

 

 

อีกครึ่งชั่วโมงจากนี้ถึงนั้นก็ใช้ประมาณเกือบสิบนาทีได้ น้ำก็อาบเเล้ว ข้าวก็กินเเล้ว ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเลยละกัน...

 

 

 

ผมขยี้หัวตัวเองให้ฟูๆยุ่งเล็กน้อย ใส่คอนเเทคเลนส์สีดำก่อนจะตามด้วยเเว่นเลนส์ใสอันโตอีกอันกับเสื้อสีตุ่นๆตัวโคร่งๆกับกางเกงยีนส์ขาดๆเเหวกเเนว กระเป๋าตังกับโทรศัพท์ก็ใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกง พอเหลือบมองนาฬิกาก็พบว่าเหลือเวลาอีกนิดหน่อยเลยเดินไปใส่รองเท้าเเตะสีเทาลายอะไรซักอย่างก่อนจะเปิดประตูออกไปโดยที่ไม่ลืมหยิบเเมซค์ปิดปากมาใส่เสมือนคนเป็นหวัดก่อนจะเดินไปในเส้นทางที่คุ้นเคย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ปึก!

 

 

"ข..ขอโทษครับ"ร่างเล็กในชุดที่มามิกซ์กันเเล้วดูประหลาดเเปลกๆก้มหัวขอโทษเล็กน้อยเมื่อชนกับใครก็ไม่รู้เเต่ดันเป็นตัวเขาเองที่เเทบปลิว เเต่พอเงยหน้ามองก็ไม่มีใครอยู่ตรงหน้า

 

 

 

ให้ตายสิคนสมัยนี้...

 

 

 

"ดาร์กกกกกกกกกกก"เสียงใสๆที่ร่าเริงอยู่ตลอดเวลาดังมาเเต่ไกลทำเอาคนหันไปมองกันให้พรืบ ในสายตาทุกคนจะเห็นวัตถุสีขาวๆฟ้าๆกำลังวิ่งมาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มจนตาเล็กๆนั่นหยีลงจนเป็นสระอิ

 

 

 

 

"ดาร์กกกปายยหนายยย"พอผมทำท่าจะหันหนีมันก็ตะโกนขึ้นมาดังกว่าเดิม นี่มันจงใจเเกล้งกันชัดๆ! ตั้งเเต่สถานที่กับสิ่งที่มันทำอยู่ตอนนี้เนี่ย!!!

 

 

 

"เเฮ่กๆ จะ...เดิน...หนี...ทำ...เเฮ่ก..ไมเนี่ย"ไวท์เบ้หน้านิดๆก็คนตรงหน้าเขาเนี่ยเล่นเดินหนีเขาทั้งๆที่เขาตะโกนเรียกตั้งนาน 

 

 

 

"ไวท์ก็รู้นิ...ยังมาเเกล้งกันอีก"ดาร์กตอบตอบงอนๆนิดๆเรียกรอยยิ้มจากคนก่อเรื่องได้ไม่ยาก 

 

 

 

"เอาหน่า!นานๆทีจะลากดาร์กออกมาสูดอากาศถายนอกได้ ป่ะๆไปเลือกหนังกัน"คนตัวเล็กกว่าว่าอย่างอารมณ์ดีก่อนจะลากอีกคนเดินตรงไปหน้าโรงหนัง

 

 

 

"ดาร์กดูเรื่องไหนดี"ไวท์หันไปถามคนที่เดินตามมาอย่างหน่ายๆ เเต่ก็ไม่ได้รับคำตอบคนถามเบ้หน้าน้อยๆก่อนจะไปดูตารางหนัง

 

 

 

"เรื่องนี้มะๆ มี6D ด้วย! " ดาร์กได้เเต่พยักหน้าตามคนที่ลากเขาไปไหนมาไหนตามใจชอบก็จัดการลากไปยังที่จองตัวหนังจิ้มๆหน้าจอโฮโลเเกรมนั้นซักพักเสียบบัตรก็มีตั๋วหนังสองใบออกมา 

 

 

 

 

 

 

"นี้ดาร์ก" ไอคนช่างจ้อหันมากระซิบเพื่อนเบาๆ

 

 

 

"ว่า"ดาร์กตอบสั้นๆตามสไตล์ตัวเอง

 

 

 

"เรื่องตอนมอต้นหน่ะ....ดาร์กยังไม่พร้อมจะเล่าอีกหรอ"ดวงตาเล็กๆนั่นจ้องไปยังตาสีดำสนิทใต้เเว่นอันโตด้วยเเววตาที่ไม่เข้าใจ

 

 

 

 

"อืม...ไม่เชิงหรอกเเต่ไม่อยากพูดถึงมันอีก"ดาร์กตอบเรียบๆด้วยหน้าตานิ่งเฉยเหมือว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาๆ

 

 

"ขอโทษนะ..."ไวท์ก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิดทำให้คนข้างๆขมวดคิ้วเล็กๆอย่างขัดใจ

 

 

 

 

"คิดมากหน่า..หนังมาเเล้วนะ"ดาร์กเอื้อมมือไปพลักหัวทุยๆของคนข้างๆเบาๆทำให้ไวท์เริ่มยิ้มออก

 

 

 

"อื้อ!"

 

 

 

 

 

 

"โอ๊ย หนังหนุกเฟ่อๆอ่ะดาร์ก เนี่ยพระเอกหล๊อหล่อยิ่งตอนที่@/&)%*]#[>¥|>$[&@)?-&฿%{^.!€%#*|\-"พอออกมาจากโรงปุ๊ปตามเสต็ปหนูไวท์จอมจ้อพ่นออกมาเเทบจะทั้งเรื่อง

 

 

 

เเต่นี้เเหละข้อดีของเขาหล่ะนะ...

 

 

 

 

"นี่ดาร์ก!  เมื่อไหร่จะถอดเเว่นบ้าๆ เเว่นตาเน่าๆกับผ้าปิดปากอันเเสนเกะกะนี้ซักทีเห็นเเล้วเกะกะลูกตาชะมัด"ไวท์พูดอย่างอารมณ์เสียเพราะเพื่อนเขาเเต่งตัวได้หน้าจับไปแปลงโฉมเฉิ่มๆนั่นออกซะ 

 

 

 

 

"ไม่ๆๆๆๆ ไม่เด็ดขาด!"ดาร์กส่ายหัวรัวๆก่อนจะถอยห่างจากเพื่อนตัวเล็กคนนี่ไประยะนึง

 

 

 

"โถ่!ดาร์กง่าา"คนถูกขัดใจยู่ปากเข้าหากันเหมือนเด็กไม่มีผิด

 

 

"หยุดทำหน้าเเบบนั้นสักทีมันปัญญาอ่อน"ดาร์กพูดโดยไม่มองหน้าอีกคนส่งผมให้ร่างเล็กนั้นหน้างอยิ่งกว่าเดิมเเต่พอเอาไอติมมาล่อ เจ้าตัวเล็กก็ยิ้มหน้าบานทันที หลังจากกินข้าวตบด้วยไอติมซึ่งไวท์ก็กินอยู่คนเดียวเพราะเขาไม่ค่อยชอบของหวานๆซักเท่าไหร่

 

 

 

"งั้นไว้วันหลังมาเที่ยวกันอีกนะดาร์ก"เสียงใสๆเอ่ยขึ้นมาอย่างอารมณ์ดีเเต่ฟังดูเสียดายหน่อยๆที่วันนี้มันช่างผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน

 

 

"ขอให้ไม่มีวันนั้น"ดาร์กพูดเเกมล้อเล่นเเต่ก็ส่งผลให้คนตัวเล็กหน้างอลงทันที โถ่..ก็มันหน้าเเกล้งอย่างนี้ไง..

 

 

 

"บาย~" ว่าเเล้วก็โบกมือลากันก่อนจะต่างคนต่างกลับเพราะบ้านอยู่คนละทาง ดาร์กเดินหันหลังให้เพื่อนสนิทตนเองก่อนจะมุ่งหน้ากลับคอนโดทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Rrrrrrrr

 

 

"โมชิๆ ฮาโหล สองโหล สามโหล"

 

 

/นี่หนีเที่ยวอีกเเล้วใช่ไหม!/เสียงเข้มๆดังออกมาทำเอาคนฟังขมวดคิ้ว

 

 

 

"ป่าวววววนะ พี่'ซัน' มั่วเเล้ว"ผมว่าก่อนจะมองออกไปนอกกระจกรถตามประสาคนอารมณ์ดี

 

 

 

/พี่บอกกี่รอบเเล้วว่าอย่าออกไปมาไหนคนเดียวหน่ะ/ปลายสายลดโทนเสียงลงก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน

 

 

 

"โถ่! ไวท์รู้เเล้วๆ ครั้งนี้ไวท์ก็ไม่ได้ไปคนเดียวนี่หน่า"

 

 

/ใคร!!/ปลายสายดูเหมือนจะเดือดขึ้นอีกรอบเมื่อน้องชายตัวเเสบดันไปไหนมาไหนไม่บอกกล่าวเเถมไปกับใครก็ไม่รู้อีก

 

 

"ดาร์กไงหล่ะฮะ น้องพี่ฮันที่สูงกว่าไวท์นิดนึงตาสีฟ้าๆอ่ะ...ถึงเดี๋ยวนี้จะใส่คอนเเทคตลอดก็เหอะ...." ว่าเเล้วก็ตอบมาเเบบละเอียดยิบเอาปลายสายรู้สึกโล่งอกที่น้องเขายังไปกับคนที่ตนรู้จัก

 

 

 

/ก็เเล้วไปไอตัวเเสบ งั้นเเค่นี้ก่อนนะ วันไหนไปไหนมาไหนบอกพี่ก่อนรู้รึเปล่า พี่เป็นห่วงนะ../

 

 

 

"รู้เเล้วค้าบๆ เเค่นี้ก่อนนะถึงคอนโดละ จุ๊บๆ " พูดจบก็ตัดสายทิ้งทันทีก่อนจะหันไปจ่ายเงินกับลุงคนขับเเล้วเปิดประตูลงจากรถไป

 

 

 

 

 

 

อ่า...สวัสดีครับผมยังไม่ได้ทักทายท่านผู้อ่านเลยสินะ คงรู้กันอยู่เเล้วว่าผมเป็นใคร...ไวท์คนหล่อเอง เเหมๆไม่ต้องชมๆผมรู้ตัวเองดี อ่อ! ในตอนนี้ตัวประกอบอย่างผมจะได้มีบทกับเขามั่งเเล้ว(ปรบมือ!) หลังจากที่ปล่อยให้ดาร์กกี้เพื่อนเลิฟได้ดำเนินมาหลายตอน ผมก็อยากมีบทบ้างไรบ้างอ่ะนะ.. อะเเฮ่ม!เอาเป็นว่าผมขออธิบายเเถลงไขความสัมพันธ์ของผมกับดาร์กหน่อยละกัน เริ่มจากที่พ่อผมกับพ่อของดาร์กเป็นเพื่อนกันเลยเป็นเพื่อนกันมาเเต่เด็กเเต่ก่อนดาร์กค่อนข้างเป็นคนขี้อายเลยไม่ค่อยกล้าเข้าหาคนอื่นซักเท่าไหร่ต่างกับผมโคตรๆเลยเเหละ เเต่นั้นเเหละตอนนั้นดาร์กดูน่ารักกว่านี้ตั้งเยอะ ตอนมอต้นปีสามอยู่ๆดาร์กก็หยุดโรงเรียนไปกว่าสองอาทิตย์พอไปถามเจ้าตัวกลับเงียบเเล้วกลายเป็นเด็กเก็บตัวไปซะเเล้ว พอถามก็ไม่ตอบ เเต่ก็นะผมเป็นคนดีพอที่จะไม่ยุ่งถ้าไม่เต็มใจจะบอกอ่ะนะ เฮ้อ! คนหล่อเซ็ง!

 

 

 

 

ฮึบ!

 

 

ผมกระโดดขึ้นเตียงเเบบไม่กลัวเตียงหักก่อนจะกลิ้งไปกลิ้งมาซักพักเเล้วหยิบอุปกรณ์ล้ำสมัยรูปร่างหมวกสวมไปบนหัว ตรวจดูเเบตนิดๆหน่อยๆก่อนจะเสียบสายนู่นนี่เเล้วล้มจตัวลงนอน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"อ้ะ!"ผมตื่นกลับมาในอีกโลกก่อนจะตกใจเล็กน้อยเมื่อมีเเขนของใครบางคนพาดอยู่ตรงเอวอย่างหมิ่นเหม่

 

 

"อืม..."ร่างหนาข้างๆขยับเบาๆเมื่อได้ยินเสียงคนที่ตนรออยู่

 

 

"ไม่ต้องมาเอิมมาอืมเลย เอาเเขนออกไปเลยนะไอบ้า!"ร่างเล็กบ่นอุบอิบเเต่ก็อดไม่ได้ที่จะมองใบหน้าคมๆคิ้วเข้มๆผิวออกเกรียมเเดดเล็กน้อยกับเเพขนตาที่พริ้มลง ก่อนที่ร่างสูงจะลืมตาขึ้นก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นมานั่งมองร่างเล็กที่คุ้นตาเเล้วระบายรอยยิ้มออกมาบางๆ

 

 

"กลับมาเเล้วหรอ"เสียงทุ้มนุ่มๆฟังสบายหูกล่าวออกมาเรียบๆ

 

 

"เออ!" พอหลุดออกจากเเขนหนักนั่นๆผมก็รีบลุกขึ้นมาจากเตียงกว้างนั่นทันทีก่อนจะเบ้หน้าไม่พอใจ

 

 

 

"โอ๋ๆไม่ร้องนะเด็กน้อย"ร่างสูงยิ้มขำ เเต่เขาไม่ขำด้วยหรอกนะ เหอะ!

 

 

 

"เด็กบ้านเเกสิ! อายุก็เท่ากัน"ว่าเเล้วก็หงุดหงิดทำไมต้องมาเจอไอบ้านี่ทันทีที่เข้าเกทเลยวะเนี่ย!

 

 

 

"อ่าวหรอ..เห็นตัวเท่าลูกหมาเลย"มันไม่พูดปล่าวลองเอามือวัดจากหัวมันเเล้วลากตรงมาบนหัวผม สูงกว่านิดหน่อย(?)อย่าทำมาเป็นคุยเลย!!

 

 

 

"สูงกว่าเเล้วไง! เขาเรียกใช้ออกซิเจนอย่างฉลาด" ว่าเเล้วก็ยักคิ้วให้หนึ่งที 

 

 

 

"ครับๆพ่อคนฉลาด ลงไปข้างล่างเถอะทุกคนรออยู่" จู่รอยยิ้มขี้เล่นก็เปลี่ยนเป็นใบหน้าจริงจังเเทนทำเอาผมต้องทำหน้าเครียดตาม ก่อนจะหยิบหน้ากากที่ปิดไปเกินครึ่งหน้าสีขาวล้วนมาใส่ซึ่งคนข้างกายก็หยิบหน้ากากสีขาวที่มีรอยยิ้มจิตๆมองดูขนลุกพิกล

 

 

 

"อ่า...ลงไปกันเถอะ"ผมตอบรับก่อนจะปิดประตูห้องที่มีป้ายติดไว้ว่า'หัวหน้า'เเล้วหันหลังเดินลงไปข้างล่าง

 

 

 

 

 

"มาเเล้วๆๆๆๆ สโนวววววว "พอลงมาถึงข้างล่างผู้หญิงที่อยู่ในหน้ากากเเมวก็เดินเข้ามากอดคอผมไว้ ก่อนจะมองไปที่คนข้างตัวผมอย่างจับผิด

 

 

 

"นี่นายโจ๊ก! ทำอะไรสโนวของฉันรึเปล่าห้ะ!?"ว่าเเล้วเจ้าหล่อนก็ดึงผมเข้ามากอดจนหน้าผมจมเข้าไปในอกฟูๆนั่นจนเริ่มหายใจไม่ออก

 

 

 

"เเค่กๆ เล่นอะไรเนี่ยเเคท!"ผมูดหลังจากเทเลพอร์ตออกมาไม่ไกลจากตรงนั้นมากนัก

 

 

 

"ว้าว~ บอสเทเล'ได้ไม่เคยโชว์เลยนะครับ"ชายหนุ่มที่อยู่ในหน้ากากเเหว่งๆตาข้างหนึ่งถูกทำให้เหมือนมีเลือดไหลย้อยออกมามองไปดูสยองเเต่เขาคงชินซะเเล้วมั้ง

 

 

 

"เหอะ! เข้าเรื่องๆๆๆ"ผมดึงทุกคนกลับมาในเนื้อหาการรวมตัวครั้งนี้ ทุกคนเลิกทำกิจกรรมของตนก่อนจะหันมาสนใจบอสตัวจิ๋วของตัวเองอีกครั้ง

 

 

 

 

"อะเเฮ่ม!......โจ๊กอธิบายให้ที"ว่าเเล้วก็โยนงานไปให้คนข้างๆทันที จนทำให้ลูกทีมถึงกับขำพรืดไปตามๆกัน ก็ว่าอยู่ว่าหัวหน้าตัวเล็กเนี่ยไม่น่าทำอะไรมีสาระได้(?)

 

 

 

"เวลาเรียกผมก็เรียกเต็มๆกันหน่อยได้ไหมครับ..."โจ๊กเกอร์ถอนหายใจด้วยเสียงหน้าหน่ายสุดขีด รู้ว่าพูดไปทุกคนก็ยังคงเรียกเเบบเดิมอยู่ดี

 

 

"ช่างเถอะ..! อย่างที่รู้กันกิลด์เรา สมาชิกน้อยเเต่ค่อนข้างมีฝีมือทีเดียว เเละในเร็วนี้ๆที่ทวีปนี้จะมีการจัดการเเข่งขัน ส่วนรายละเอียดการเเข่งก็เป็นการตะลุมบอล กำหนดเเต่ละทีมไม่เกิน40คน เเต่บอกว่าไม่จำเป็นต้องเป็นกิลด์กันสามารถเอาพวกไม่สังกัดคิวหรือพวกกิลด์อื่นก็ด้วย..."

 

 

 

"เเต่ตอนนี้เราทีอยู่กันเอ่อ...1..4...6 หกคนเนี่ยนะ.."ชายหนุ่มในหน้ากากรูปหมีคุมะตะโกนออกมาอย่างตกใจ

 

 

"เเน่นอนที่การเเข่งขันนี้มันน่าสนใจหน่ะ คือรางวัลต่างหาก.."เดาได้เลยว่าหน้าเข้มๆนั่นต้องมีรอยยิ้มสนุกสนานเเน่นอนบวกกับเเววตาระยิบระยับนั่น ทำให้ทุกคนคิดเหมือนกันเเบบเอือมๆว่า

 

 

 

 

ไอนี่มันเอาอีกเเล้วสินะ...

 

 

 

"เเล้วรางวัลที่ทำให้ท่านโจ๊กสะพรึงคืออะไรหล่ะคร้าบ~"ว่าเเล้วไอคนที่อยู่ในหน้ากากสยองๆคนเดิมก็ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงกวนส้นเล็กน้อย

 

 

 

 

"ให้ทุกคนที่ชนะขออะไรก็ได้หนึ่งอย่างเเต่ต้องอยู่ในขอบข่ายที่ไม่โอเวอร์เกินไป เเต่ที่น่าสนใจกว่านั้นคือเราจะได้มิติพิเศษสองที่!"เสียงที่จับกระปรี้กระเปร่ามากกว่าปกติคงจะตื่นเต้นถึงเเม่หน้ากากนั่นจะบังเเต่ก็ยังสังเกตได้จากเเววตาที่เหมือนเด็กได้ของเล่นใหม่นั่น

 

 

 

โป๊ก!

 

 

ผมดันหัวไอคนตัวสูงรักสนุกออกไปให้พ้นๆหลังจากหมดหน้าที่มันเเล้ว ก่อนจะดึงความสนใจกลับมาที่ตนเองอีกครั้ง

 

 

 

"ประเด็นหลักมันไม่ได้อยู่ตรงนั้นสักหน่อย...."ผมพูดเเบบปลงๆ พลางมองตาลูกทีมเเต่ละคนไปพลาง พวกนี้คงจะหวังว่าผมจะพูดอะไรฉลาดๆสินะ..หวังมากไปรึเปล่า...

 

 

 

"การตะลุมบอลไม่ใช่ว่ามันหนุกฝุดๆไปเลยหรอกหรอ!!!"ว่าเเล้วผมก็พูดออกไปด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นไม่ต่างกัน

 

 

 

 

"..."ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบกริบไม่มีใครออกความเห็นใดๆทั้งสิ้น

 

 

"..."เงียบขนสดนี้ก็เงียบตามสิครัช ขะพูดต่อทำหอย

 

 

"เออว่ะ.."เสียงพึมพำเบาๆหลุดออกมาจากใครสักคนก่อนคนอื่นจะพยักหน้าเห็นด้วย

 

 

"บอสเจ๋งฝุดๆอ่ะ"ว่าเเล้วไอหน้ากากสยองนั่นก็ยกนิ้วโป้งมาให้

 

 

"ของมันเเน่อยู่เเล้ว!"ผมยิ้มใต้หน้ากากพร้อมกับท่าโพสสิ้นคิด มำเอาทุกคนขำพรืดออกมาอีกรอบ 

 

 

 

สิ่งที่ทุกคนในนี้เหมือนกันคงเป็นความรักสนุกหล่ะมั้ง...

 

 

"เเต่ว่าบอสคงไม่คิดว่าจะไปสู้กับคน40คนด้วยเเค่พวกเราหกคนหรอกนะ.."

 

 

 

อุต๊ะ!ลืมคิดเรื่องนี้ไปเลยเรา...

 

 

-----------------

 

สั้นไปนิส ตอนนี้เอามาขั้นเล่นๆ ไว้ค่อยมาต่อ

เดี๋ยวไปดำเนินเรื่องหลักก่อนส่วนใครรอพระเอกนี่ รอไปก่อนนะเค่อะ! พระเอกยังไม่เกิด

เปิดฮาเร็มย้อมใจไปก่อน-.,-

 

 

ขอบคุณทุกวิว เเฟนเเละเม้นด้วยเน้อ[รอเม้นอยู่นะ*~*//รอตลอด ถถถถถ]