ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Chapter10 guild
Chapter10
"เห!!!!!!!!!!!!!!!!!!"เสียงคนเกือบสิบชีวิตได้ตะโกนออกมาได้อย่างไม่อายเพื่อนบ้าน(ตึกข้างๆ) ตาเเต่ละคนนี่ก็เเทบจะถลนออกเบ้าอยู่เเล้ว
"ก็อย่างที่บอกไปเเหละครับ"ผมว่าเเบบเอือมนิดๆการถูกจับมานั่งตรงกลางห้องเเละมีเกือบสิบชีวิตมาซักถามอะไรเยอะๆนี่มันน่ารำคาญจริงๆ ทำไมพวกเขาต้องทำหน้าช็อคขนาดนั้นด้วยก็ไม่รู้ผมก็เเค่บอกความจริงไปเองว่าผมเพิ่งเลเวล3 เพิ่งเริ่มเล่นวันเเรก(ในโลกจริง)ส่วนชุดเนี่ยก็ได้มาเพราะโชค ส่วนเรื่องไอสี่คนนั้นนี่ผมไม่ได้บอกหรอกนะ(เพราะเขาไม่ถาม) เเต่ผมก็ไม่เเน่ใจว่าพวกเขาตกใจเรื่องอะไรกันเเน่
"ไม่จริงหน่า!"เเม้เเต่คุณเฟรย่าก็เป็นไปกับเขาด้วยสิหน่า ใบหน้าที่ดูสุขุมเเต่บัดนี้กลับมีความตกใจเเบบปิดไม่มิด
"ก..โกหกใช่ไหม"
"จริงดิ!"
เอ้า! เอากันเข้าไป!
"เธอบอกว่าตัวเองเป็นผู้ชายเนี่ยนะ!!!!!!"ปิดท้ายด้วยได้หน้าโหด ที่เเท้ก็ตกใจเรื่องนี้เนี่ยนะ!!! กรรม!
"อ่า...ในเมื่อเรามีสมาชิกใหม่คงต้องเลี้ยงต้อนรับกันหล่ะนะ เเต่ก่อนอื่นเรามาเเนะนำตัวกันก่อนดีกว่า ฉันชื่อเฟรย่า เรียกเฟรก็ได้นะเป็นหัวหน้ากิลด์เเห่งนี้ส่วนอายุก็19 จ่ะ ส่วนที่ถนัดก็ปืนกับธนู คลาส1 ระดับ20 จ่ะ "คุณเฟรย่าพูดเเล้วยิ้มให้อย่างใจดีต่างกับตอนเเรกที่มานิ่งซะ..อ่า...ผมต้องเรียกว่าพี่ใช่ไหมนะ นั่นเเหละพี่เฟรย่าเป็นผู้หญิงที่จัดว่าสวยคนหนึ่งเลยทีเดียว ตาสีน้ำเงินกับผมสีฟ้าอ่อนๆยาวถึงกลางหลังที่ถูกปล่อยให้สยายอยู่อย่างนั้นกับเสื้อสีฟ้าเข้มกว่าผมเล็กน้อยเรียบๆถูกใส่ทับกับเสื้อกั๊กสียีนส์เท่ๆกับกางกางยีนส์ขาสั้น(ไม่เสมอนะเเจ๊ะ)ขาดๆ ทำให้ผมเริ่มชุ่มชื่นใจสักหน่อยเพราะตั้งเเต่เข้าเกมมาผมก็เจอเเต่ตัวผู้ทั้งนั่น
"ฉันชื่อเเรบบิทนะ!เเต่เรียกว่าต่ายก็ได้ส่วนอายุก็17ค่าา~ ส่วนเรื่องในตอนเเรกก็ต้องขอโทษเเทนไอพี่บ้านั่นด้วยนะคะ ที่ถนัดก็คือเวทย์รักษา ระดับ38 ค่า"ต่อมาตามด้วยผู้หญิงตัวเล็กผมสีชมพูกับนัยน์ตาสีพีชใสๆยิ้มให้เหมือนจะทำให้โลกสดใสขึ้นถนัดตา คนนี้อยู่ในเสื้อสีชมพูอ่อนๆมีผ้าพันคอตามเเฟชั่นสีเหลืองอ่อนกับกระโปรสั้นสีเเดงลายสก็อต
"ชื่อ เเฟนต้า เรียกหวานได้ อายุ15ถนัดเรื่องยาพิษ ระดับ53"ตามมาด้วยผู้หญิงผมเทาตัวเล็กๆที่จู่โจม(กอด) น่าจะเตี้ยกว่าผมเล็กน้อย (น่าดีใจ)เสียงนิ่งๆถูกเปร่งออกมาเเบบห้วนๆ ช่างเป็นการเเนะนำตัวที่สั้นที่สุดเลยก็ว่าได้ ส่วนการเเต่งตัวก็..เป็นเดรสสีม่วงตุ๋นๆอารมณ์เเบบเมดโลลิได้มั่งนะ
"ฉันชื่อชูก้า เรียกตาลก็ได้นะอายุ19 จ่ะ ส่วนเรื่องที่ถนัดก็..อืม...พวกเวทย์ก่อกวนมั้ง ระดับ86 จ่ะ"สมาชิกคนต่อมาเป็นผู้หญิง(อีกเเล้ว)ผมม่วงกับนัยน์ตาสีทับทิมคนที่มากอดผมคนตอนเเรกสินะ อยู่ในชุดรัดรูปสีม่วงเข้มที่เผยสัดส่วนอันน่าสะพรึง(???)ของหล่อนออกมาล่อพวกตัวผู้หลายคน พอเเนะนำตัวเสร็จมีการขยิบตาให้เเล้วยังจะยิ้มเหมือนมีอะไรในกอไผ่อีกต่างหาก
"ฉันชื่อ ชีต้าร์ เรียกต้าละกัน อายุ19 ถนัดเรื่องใช้กำลังคลาส1 ระดับ12"เสียงดุๆอันคุ้นเคยไม่บอกก็คงรู้ใช่ไหมว่า เขา คือ ใคร ผู้ชายเพียงคนเดียวในกิลด์ที่ขี้เก็ก(ฉิบหาย)หน้าดุ(ฉิบเป๋ง)ทำเอาคนที่ไม่เคยกลัวใครมาก่อนโดนตวาดทีนี่ตัวหดเหลือเซนเดียวทันที ผมสีน้ำตาลเเดง(มาก)ตาขวางๆสีเดียวกับผมนั่นกับคิ้วเข้มๆที่ขมวดอยู่ตลอดเวลา เสื้อสีขาวคอวีธรรมดาๆกับกางเกงยีนส์ขาดๆ
"ผ.."ผมกำลังจะเเนะนำตัวก็ถูกหัวหน้ากิลด์ยกมือห้ามก่อน ผมได้เเต่ทำหน้างงๆ
"เหลืออีกคน ขอไปทำธุระเเปปนะ"ผมพยักหน้าหงิกหงักเป็นเชิงรับรู้ก่อนที่หัวหน้าจะเดินออกไป ซักพักนึงก็ได้ยินโครมครามดังขึ้นมาจากข้างล่าง พอหันหน้าที่เครื่องหมายคำถามเต็มไปหมดไปหาคนอื่นก็ได้เเต่ความเงียบ บางคนก็เหมือนกลั้นขำ บางคนก็ส่ายหน้าเเบบปลงๆ จนเสียงโครมครามมันดังใกล้เข้าเรื่อยๆ
ปึง!!
"เอ้า!เข้าไป"ภาพที่เห็นคือหัวหน้าใจดีตอนเเรกได้หายไปเเล้วถูกเเทนที่ด้วยป้า(?)โหดที่ไหนก็ไม่รู้พร้อมกับหิ้วใครมาก็ไม่รู้เห็นหัวสีทองเเวบๆ
"โห่!อะไรอ่ะป้า!เกือบจะได้เเอดเฟรนด์กับน้องเเพรอยู่เเล้วป้ามาขัดทำไมเนี่ย!เเค่เด็กใหม่เนี่ยนะ"เสียงบ่นกระปอดกระเเปดดังมาเเต่ไกล พร้อมกับเห็นร่างเจ้าตัวเต็มๆเป็นผู้ชายที่สูงประมาณไอถึกเเต่ติดที่ว่าตัวจะบางกว่าเล็กน้อยคิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเหมือนคนหงุดหงิดเเล้วเดินเข้ามาโดยยังหันไปเเยกเขี้ยวใส่ป้าโหดคนนั้น
"เห้ย!ทำบ้าอะไรวะไอเสือขี้เก็ก!!"โอ้..ไลค์เลยครับ ไอทอง(เรียกตามสีหัว)หันไปตะโกนใส่หน้าไอขี้เก็กเเบบไม่เกรงกลัวเมื่อโดนลากให้เข้ามาในห้อง
"อยากตายใช่ไหม"เสียงเย็นๆบอกนิ่งๆเเบบกัดฟันพูดที่คนได้ยินนี่ขวัญหนีดีฝ่อหมดเเล้วยกเว้นไอคนโดนขู่หล่ะนะ...
"ไม่อ่ะ! เห้ย!!!!!!"พอบอกจบไอทองมันหันมาจะเอ๋สบตากับผมเหมือโลกทั้งใบมันหยุดหมุน...ถุ้ย!ผมว่าหลังๆนี่ผมชักจะเริ่มรั่วตามสังคมรอบๆตัวซะเเล้ว
"อัก!"เสียงไอทองพอมันเจอผมปุ๊ปมันก็กระโจนเข้ามาหาทันทีเเต่พอดีคนมันตกใจเลยยกเข่ารับเเบบ(ไม่ได้)ตั้งใจ เเต่ไอทองมันยังไม่ล้มเลิกความตั้งใจ พูดทั้งๆที่คุกเข่ากุมท้องอยู่อย่างนั้น
"ผมชื่อ มาร์ชเมลโล่ เรียกมาร์ชก็ได้ รูปหล่อ พ่อรวยเเต่ถูกตัดจากกองมรดก โทรศัพท์ถ่ายรูปได้เเต่กล้องเสียบ่อย ข้อเสียคือจน ข้อดีคือ โสดสนิทคร้าบบบ อ้อก!" ผมเตะอีกครั้งด้วยความหมั้นไส้ล้วนๆ มันถึงกับลงไปนอนนับดาวอยู่ที่พื้น พอมันจะมาเกาะขาผมอีกเลยปรับรูปรองเท้าหนังสีดำเรียบเป็นรูปเเบบที่มีหนามเหล็กเเหลมเเล้วเอาไปจ่อไว้ที่คอของอีกฝ่ายทำเอากลืนน้ำลายลงคอไปอย่างยากลำบากทั้งคนเห็นเเต่คนที่หน้าซีดเหมือนไก่ต้มไปเเล้วก็คงไม่พ้นไอคนที่หาเรื่องใส่ตัว
"อ..เอ่อ"เหมือนหัวหน้าจะพูดอะไรดาร์กเลยถอยออกมาก่อนรองเท้าข้างนั่นจะกลายเป็นรองเท้าหนังปกติ
"อูยยยย คนสวยใจร้าย" ทันทีที่คำพล่อยๆที่หลุดออกมาก็ทำให้ในห้องตกอยู่ในสภาวะเดดเเอร์อีกรอบ
"เฮ้อ!"ดาร์กถอนหายใจออกมายาวเหยียดก่อนจะเริ่มปริปาก
"ชื่อ ดาร์ก ครับ เรียกดาร์กนั่นเเหละ อายุ17ครับ ถนัด..ไม่รู้ครับ ระดับ3ที่สำคัญ..ผมเป็นผู้ชายครับ"เหมือนคนอื่นจะไม่ได้ตกใจเท่าไหร่เพราะรู้ตั้งเเต่เเรกเเล้วเเต่เหมือนมีคนนึงที่ช็อคค้างไปเรียบร้อยเเล้ว...
"ห๊าาาาาาาาาาาา!!!!!!!!"
"อย่าไปสนใจมันเลย! เอาเป็นว่ายินดีต้อนรับสู่กิลด์ 'the haunter' นะจ่ะดาร์ก"
"นี่ๆทำไมดาร์กถึงเป็นผู้ชายหล่ะ"
"ก็ผมเป็นผู้ชายนิครับ"ดาร์กตอบทั้งๆที่ยังไม่เงยหน้าจากหนังสือตรงหน้าเเล้วพลิกหันหลังให้คนที่จิ้มยิกๆถามโน่นถามนี่ตลอด
ทำไมผมต้องถูกปล่อยให้อยู่กลับไอพูดมากนี่ด้วยเนี่ย!!
"ทำไมดาร์กถึงเป็นเเบบนี้หล่ะ"
"ผมไปกินยาประหลาดมา"ผมตอบเนือยๆเเบบเหนื่อยเต็มทีเเล้ว
"เเล้ว..."
"เงียบเถอะ ก่อนที่ผมจะยั๊วะ"ผมเหลือบมาก่อนที่จะเตือนด้วยความหวังดี
"คร้าบ..."มาร์ชตอบรับเสียงอ่อยเเบบไม่จริงจังนักเตรียมอ้าปากยั่ว(โมโห)อีกคนต่อ
เเอ๊ด..
"มาร์ช หัวหน้าให้มาตาม"เสียงดุๆนั่นดังเข้ามาก่อนที่ตัวจะตามมาดาร์กเงยหน้ามองเล็กน้อยเเต่พอเห็นว่าตัวเองไม่เกี่ยวก็ก้มตั้งท่าจะอ่านหนังสือต่อ
"ไม่ไป!จะอยู่กับดาร์ก"มาร์ชว่าพลางดึงเเขนขาวนุ่มๆมาเกาะไว้
"ไม่ต้องเลย"เฮียต้าเเกเดินมาลากคอไปเลย..เยี่ยมมมม
"ดาร์กกกก! ช่วยเค้าด้วยย"เสียงโหยหวนของมาร์ชดังขึ้นผมหันไปมองมันก่อนจะหันไปโบกมือบ๊ายบายให้เล็กน้อย
เบื่อเเล้วเเหะ...
ติดต่อไอสี่สหายไม่ได้เลยด้วย.....
ดาร์กปิดหนังสือลงก่อนจะเปิดหน้าต่างระบบดูนู่นดูนี่ไปเรื่อย เอ้อ!ไปส่งภารกิจดีกว่า พอเดินลงมาชั้นล่างก็ไม่เจอใครจะเดินออกไปเลยก็กะไรอยู่หันไปเจอ เเฟนต้าที่ฟุบหลับอยู่ตรงเคาต์เตอร์ข้างหน้าเลยไปเขย่าเบาๆ
"อืมมม"ร่างเล็กค่อยลุกขึ้นมาอย่างงัวเงียขยี้ตาเล็กน้อยพอเห็นผมเจ้าตัวเลยทำหน้างงๆ
"เดี๋ยวผมไปทำธุระเเปปนะเดี๋ยวกลับมา"พอเห็นว่าร่างเล็กพยักหน้ารับรู้ดาร์กก็ก้าวออกไปจากตึกกิลด์เเต่ยังไม่ทันก้าวไปพ้นรัศมีตึกก็ถูกผ้าคลุมผืนใหญ่คลุมซะก่อน
"ต้องใช้ไม่ใช่หรอ"ไม่ใช่ใครที่ไหนเฮียต้าขาโหดที่ยืนเก็กกอดอกยืนพิงตึกอยู่
"ขอบคุณครับ"ดาร์กพูดเเค่นั้นก่อนจะมุ่งหน้าไปยังจุดหมายยังไม่ลืมที่จะใช้ผ้าคลุมสีเข้มนั่นด้วย
ไม่งั้นเสียน้ำใจคนให้ยืมเเย่เลย...
"ง่ำ เเจ๊บๆๆ"ไม่ใช่ใครที่ไหนเสียงดาร์กนั่นเองหลังจากส่งภารกิจเรียบร้อยเเล้วตอนนี้ระดับก็เลื่อนมาที่17 เเล้วเงินอีกนิดหน่อยกับอาวุธอีกชิ้นวัตถุดิบอีกอัน ซึ่งก็ได้ทำการพลาญเงินไปเเล้วเรียบร้อยกับลูกชิ้นปิ้งหอมๆที่เจอระหว่างทางกลับเลยเดินไปก็กินไปเรื่อย
ๆจนถึงที่กิลด์ก่อนจะพลักประตูเข้าไป
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!!พี่เฟร!!!"ดาร์กรีบยกมือขึ้นปิดหูทันทีเมื่อได้ยินเสียงเเหลมๆของต่ายลั้นตึก
"อะไรๆ กรี๊ดดดดด ต..ต้าๆๆๆ เห้ย! ต่ายอย่าเดี๋ยวได้ถล่มทั้งตึกใจเย็นๆ"เสียงของหัวหน้าก็ตามมาด้วยความสงสัยผมเลยลองเดินไปดู
"อะไรเนี่ยเฟรอยู่ดีๆก็มาลากกันเเบบเนี่ยเเล้วเสียงนั่นอีก"ภาพที่เห็นคือหัวหน้ากำลังลากเฮียต้าไปไหนซักที่ผมเลยเดินตามไปอย่างเงียบๆ
"ม..มันมาเเล้ว มนตร์ๆๆ ห..อย่าเข้ามา"ต่ายนั่งลงที่พื้นอย่างหมดสภาพปากพึมพำๆเหมือนจะร่ายเวทย์มือไม้ชี้สะเปะสะปะก่อนที่สายตาจะโฟกัสไปเจอตัวปัญหา...
"อ่าว..โอลีฟ"ชีตาร์ชะงักจากที่เตรียมกระโจนฆ่าไอสัตว์ไม่มีขาเมื่อโอลีฟงูน้อยตาใสสัตว์เลี้ยงสุดน่ารัก(ในสายตาดาร์ก)ได้ยินเสียงนายมันก็เลื้อยไปหาเเทบจะทันทีก่อนจะกอดกันเหมือนไม่ได้เจอกันมานับปี
"ฟ่ออออ"โอลีฟขานตอบผู้เป็นนายทันทีทิ้งให้คนมองได้เเต่กระพริบตาปริบๆเหมือนดาร์กจะรู้ตัวเลยหันมาอธิบาย
"อ่อ..ทุกคนนี้สัตว์เลี้ยงผมเอง โอลีฟ"ดาร์กเเบมือไปข้างหน้าที่มีงูน้อยสีเขียวพันอยู่ไปหาพวกคนที่ยันเงิบๆอยู่
"ฟ่ออ"ว่าเเล้วโอลีฟก็ทักทายด้วยความเป็นมิตร(?)เเบบงูๆให้
ก่อนที่เรื่องทุกอย่างจะจบลงด้วยดี...
รึเปล่า..??
"อะเเห่ม! เมื่อคืนนอนสบายรึเปล่า? เเล้วก็อย่าลืมที่บอกไป อ่ะ! เก็บมันไว้ดีๆด้วยอย่าปล่อยให้มันออกมาเพ่นพ่านอีกเป็นอันขาด"หัวหน้าคนสวยกระเเอมกระไอเล็กน้อยก่อนจะโยนเเหวนสีดำหม่นๆมาให้วงหนึ่งซึ่งมันเอาไว้ผนึกสัตว์เลี้ยงได้ก่อนจะกำชับอีกครั้ง
"เพราะว่านายไม่รู้อะไรเลยเพราะฉะนั้นหลังจากนี้หนึ่งอาทิตย์จะให้ทุกคนสอนเกี่ยวกับเกมนี้นะ"หัวหน้าเกริ่นออกมาเล็กน้อย
"เกมนี้อย่างที่รู้ดีว่ามันไม่บอกอะไรเลยตามชื่อเกมหล่ะนะยกเว้นเรื่องค่าเงินกับเเผ่นดิน เอาเป็นว่าพี่จะอธิบายเเบบคร่าวๆให้เเล้วกัน"หัวหน้าพูดต่อเเล้วหยิบเเผนที่เเผ่นใหญ่ออกมากางกลางโต๊ะในห้องประชุม ดาร์กมองอย่างสนใจ
"เห็นจุดเเดงๆนี้ไหม"หัวหน้าชี้ไปยังจุดเเดงๆที่กระพริบอยู่ตรงกลางทวีปซักทวีป
"นี่คือจุดที่เราอยู่คือเมือง'บีเเกน'ในทวีปเริ่มต้นที่มีชื่อว่า'เอิร์ทส์'ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นผู้เล่นใหม่ทั้งนั้นส่วนตรงนี้คือทวีปที่ผู้เล่นเลเวลเฉลี่ยสูงกว่าคลาส1ระดับ20 ชื่อว่าทวีป'อควอเรียส' ส่วนอันนี้เป็นทวีปที่ค่อนข้างอันตรายเพราะยังถูกบุกเบิกไม่หมดเป็นเเหล่งรวมดันเจี้ยนโหดๆเลเวลเฉลี่ยสูงกว่าคลาส3ทั้งนั้นชื่อว่า'วินด์ทริกส์' เเต่ละที่ก็จะมีภูมิประเทศภูมิอากาศต่างกันไปตามชื่อหล่ะนะอย่างเอิร์ทส์เนี่ยถือว่าอุดมสมบูรณ์เเละสมดุลที่สุดเเล้ว.."ดาร์กพยักหน้าตามก่อนสมองน้อยๆจะค่อยๆซึมซับไปเรื่อยๆผมอาจจะเป็นคนไม่ค่อยฉลาดเเต่เรื่องความจำเนี่ยเป็นเลิศเลยนะบอกเลย
"เงินคงรู้เเล้วซินะ ส่วนเรื่องเลเวลเนี่ยถ้าในบอร์ดมันจะเขียนไว้ว่าต้องคลาส1เท่าถึงจะมีอาชีพ จริงๆเเล้วมันเฉพาะอาชีพหลักเท่านั้นอาชีพเสริมมันจะมีเมื่อไหร่ก็ได้ถ้าเราทำให้ตรงกับเงื่อไขของเกมหล่ะนะคงลำบากพอสมควรอยู่...เเค่นี้เเหละที่เหลือเดี๋ยวให้พวกนั้นจัดการนะ"ดาร์กพยักหน้าให้ทั้งๆที่ตาไม่ได้มองไปที่คนพูดเลยซักนิด ก่อนจะเดินไปตามทางที่อีกคนดึงไป ใครให้ไปไหนก็ไปหมด
ถ้าโดนฉุดนี่...คงไม่เหลือ....
"เอ้อ!จะว่าไปดาร์กเหลือเวลาออนไลน์กี่วันเนี่ย"ไอมาร์ชเมลโล่มันหันมาถามด้วยใบหน้ายิ้มเเย้มเเบบคนอารมณ์ดี
"อืม..แปปนะ..วันนี้วันสุดท้าย ต้องออฟตอน2ทุ่มโลกจริง"ดาร์กเปิดหน้าต่างระบบขึ้นมาดูก่อนจะตอบไอคนอารมณ์ดีจนน่าหมั้นไส้
"หว้า....เสียดายอ่ะ.."มาร์ชทำเสียงเสียดายพลางทำหน้างอซึ่งดูน่าถีบมากก่อนจะหันมาทำตาเป็นประกายใส่คนข้างๆ
"หยั่งงี้กลับเข้ามาดาร์กก็กลับไปเป็นผู้ชายเเล้สดิ"พอเหตุผลที่เเท้จริงออกมาจากปากเเขนเล็กๆก็กระเเทกเข้าสีข้างของไอคนที่ทำหน้าเสียดายเเบบสุดซึ้งอยู่ข้างๆจนต้องเอามือกุมท้องหน้านิ้ว
"ที่เเท้ก็เรื่องนี้เองหรอครับ...เเล้วนี้จะมาฝึกอะไรให้ผมหรอครับ"ดาร์กเมินคนข้างๆเหมือนตัวเองไม่ได้ทำอะไรก่อนจะถามเรื่องอื่นเพราะตอนนี้ด้านหน้าเขาเป็นทุ่งหญ้ากว้างอันคุ้นเคยพร้อมกับมอนสเตอร์อันเเสนเบสิค
ก็เเน่หล่ะเป็นที่ๆเขาบินลงมานี่หน่า....
"หาอาชีพนายไงหล่ะ!! "คนที่ลืมเจ็บไปเเล้วลากคนตัวเล็กกว่าไปในทุ่งข้างหน้าไว้ด้วยใบหน้ายิ้มเเย้มอันเป็นเอกลักษณ์
เหนื่อยเเน่ๆ....
เหนื่อยเพราะไอคนพาไปเนี่ย....
เฮ้อ!....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น