กว่าจะรัก กอล์ฟฐา บีมปุ้ย

ลำดับตอนที่ #1 : ไอบีมมมม ไอ้บีมมมโว้ยยย ย ย ย

“ไอบีม เย็นนี้เจอกันร้านเดิม อย่าเลทนะเว่ย”

“เออ รู้แล้วน่า”

ตะโกนไล่หลังให้ก๊วนเพื่อน ก่อนจะแยกตัวออกมา บิดมอไซกลับหอพัก

เฮ่อ ก็เจ้าพวกนั้นมันเป็นผู้ชาย พอเรียนเสร็จจะไปไหนมาไหนก็ง่าย ไม่ใช่ผู้หญิงที่จะต้องกลับมาเปลี่ยนเสื้อผ้า ขืนไปเที่ยวทั้งๆชุดนักศึกษา ไม่ไหวหรอก

บีมเป็นหญิงสาวผมยาว ผิวขาว ตัวสูง หน้าตาออกไปหมวยๆ แต่บุคลิกออกจะขัดแย้ง ท่าทางแมนๆออกจะห้าว แล้วยิ่งอยู่กับพวกกลุ่มผู้ชาย ก็ยิ่งทวีคูณ จนลืมไปแล้วว่าตัวเองยังเป็น ผู้หญิงอยู่

ออกจากลิฟต์ไม่ทันไร กำลังเดินเข้าห้อง ก็มีร่างของใครสักคน โถมเข้ามาใส่ ไม่ทันได้เห็นหน้าคาดตา รู้แค่ว่าเป็นหญิงสาวร่างเล็กคนนึง ก่อนที่เธอคนนั้นจะหมดสติไป

“อ้าวเห้ย เธอ เธอ เห้ยๆ เป็นไรเนี่ย”

จากตอนแรกที่บีมช่วยประคองเธอไว้ไม่ให้ ล้มฟาดพื้น ก็กลายเป็นต้องแบกคนตัวเล็กไว้ในอ้อมกอดเสียแทน คิดไม่ออกว่าจะทำไงดี จนกระทั่งเหลือบไปเห็นคีย์การ์ดทที่ตกอยู่

“เอ๊ะ ทำไมเลขห้องเดียวกันวะ

.

.

.

“รบกวนน้องบีมนะคะ พี่ขอโทษจริงๆ”

“ค่ะๆ ไม่เป็นไร”

กว่าจะรู้เรื่องก็เกือบชั่วโมง ถึงได้รู้ว่าเป็นความผิดพลาดของระบบหอ กลายเป็นว่า ทางหอจึงแจ้งกับผู้หญิงคนนั้นว่า จะต้องร่วมห้องกับเธอไปก่อนสักพัก จนกว่าหอจะจัดหาห้องให้ใหม่ได้

ไออยู่น่ะ มันก็อยู่ได้ล่ะน๊า แต่นั้นน่ะ มันเตียงคู่นะ เตียงคู่แล้วจะนอนกันยังไงละเนี่ย

“อื้อ”

“อ้ะ เธอฟื้นแล้วหรอ”

บีมรีบวิ่งถลาไปหา เมื่อได้ยินเสียงจากคนที่กำลังนอนพลิกตัวไปมาบนเตียง พร้อมกับยื่นน้ำให้ดื่ม ในขณะที่หญิงสาวผู้เคราะห์ร้าย กลับเงยหน้าจ้องตาเธอแป๋วเหมือนเด็ก

“เธอเป็นลมน่ะ โชคดีที่เราเจอเข้าพอดี”

“อื้อ ขอบคุณนะ แล้วที่นี่คือ...”

สาวน้อยค่อยๆยันตัวเองขึ้นนั่ง ในขณะที่บีมก็ช่วยพยุงพร้อมกับตอบข้อสงสัย

“ห้องของชั้นเอง แต่จริงๆตอนนี้มันก็คือ ห้องของเธอกับชั้นนั่นแหละ”

“อ๋อ ถ้างั้นเธอก็คือ บีมใช่ไหม”

บีมเงยหน้าสบตากับผู้หญิงตรงหน้าชัดๆ ผิวขาวอมชมพู ตัวตากลม พร้อมกับเสียงอันไพเราะ จะว่าไปสวยใช่เล่นเลยนะเนี่ย

“เราปุ้ยนะ ยังไงก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยละกัน”

“โว้ย ไอบีม นี่มันสองทุ่มแล้วนะโว้ย มุดหัวอยู่ส่วนไหนของสยามประเทศวะ”

เมื่อบีมกดรับสาย เสียงโหวกแหวกโวยวายของแจ็คก็ดังทะลุออกมาทันที บีมรีบปลีกตัวออกไปยังระเบียงนอกห้อง พร้อมกับกระซิบกระซาบ

“เออน่า แปบนึงสิวะมีปัญหานิดหน่อย แค่นี้นะ เดี๋ยวโทรกลับ”

“ไอ้บีมมมมม ไอบีมมม มมม”

“บีม ไปเที่ยวเถอะ ไม่ต้องห่วงปุ้ย”

น้ำเสียงงัวเงียของคนบนเตียงเอ่ยขึ้นทันที เมื่อได้ยินบทสนาดังกล่าว เพิ่งเจอกันแท้ๆ เธอก็ไม่ได้อยากเป็นตัวปัญหาของใครๆ บีมพูดพลางลูบหัวปุ้ยพลาง ก่อนจะเอ่ยอย่างเอาใจ

“แต่ปุ้ยไม่สบายนะ แล้วใครจะดูแล เอางี้บีมโทรไปเลิกนัด”

“เอ่อ. .อย่าเลย”

ไม่ทันที่ปุ้ยจะได้ปฏิเสธ โทรศัพท์ของบีมก็สั่นรบกวน จนเจ้าตัวต้องกลั้นใจกดรับ

“ไอบีม ยัยแนทโวยวายหาเมิงใหญ่ แถมบอกว่า จะบุกไปหาเมิงที่ห้องนะ ถ้าเมิงยังไม่มา”

“เห้ย แนทก็ไปหรอ โอ้ยยย ไอแจ็คเอางี้ อีก สิบนาทีถึงร้าน”

แค่นึกถึงแนท น้องสาวแท้ๆของไอแจ็คเพื่อนในก๊วน สาวหมวยตัวเล็กๆ ที่มีพิษสงร้ายกาจ ที่คอยเกาะติดเธอแจ หวงเธอก็ซะที่หนึ่ง ยิ่งทำให้บีมรีบตัดสินใจทันที

ขืนบุกมาหาที่ห้อง แล้วเจอปุ้ยนอนอยู่ เป็นเรื่องแน่ๆ

“อืม ปุ้ยงั้นเดี๋ยวบีมรีบไป รีบมาแล้วกันนะ”

ปุ้ยมองตามอย่างแคลงใจ แนทคงเป็นคนที่สำคัญกับบีมมาก ถึงได้รีบวิ่งแจ้นออกไปหาแบบนี้

'ติ้ด' 

เสียงคีย์การ์ดดังขึ้นกลางดึก พร้อมกับกลิ่นน้ำหอมที่ออกแนวหวานๆ ทำให้ปุ้ยสะดุ้งตื่นทันที แต่ก็โล่งใจ เมื่อเห็นหญิงสาวคนเดิม กำลังถือถุงโจ้กเดินเข้ามา

“แหะๆบีมทำปุ้ยตื่นเลยอ่อ หิวมั้ย เดี๋ยวแกะให้”

บีมเอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์ดีที่ได้กลับห้องเสียที 

แต่ในขณะเดียวกัน  เมื่อปุ้ยเหลือบเห็นบีมชัดๆ ก็ส่ายหน้าปฏิเสธ พร้อมกับหยิบผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเหมือนเดิม จนทำให้บีมเกิดอาการสงสัยอยู่ในที แต่ก็ไม่ได้คิดอะไร

สงสัยยังไมเกรนไม่หายล่ะมั้ง ก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำ เปลี่ยนชุดนอน

ถ้าบีมสังเกตเสื้อผ้าตัวเองสักหน่อยก็คงจะเห็นรอยลิปสติกสีแดงเพลิงที่ติดอยู่บนปกเสื้อนั่นแหละ