SF [กอล์ฟฐา] by whiztle

ลำดับตอนที่ #5 : [ เส้นด้ายสีขาว ] - 4 - [ Present II ]

 

"คุณพ่อคะ ทำไมต้องให้อีตานี่ตามฐาไปทุกที่ด้วยล่ะ" 

 

 

 

 

 

ทำท่าทางกระเง้ากระงอดใส่บิดาที่กำลังนั่งอ่านเอกสารอยู่ในห้องรับแขก เพราะหลายอาทิตย์มานี้เธอกับณัฐภัสสราแทบจะไม่ได้ห่างกันเลยสักนิด มองไปทางไหนก็ต้องเห็นร่างสูงในชุดสูทพร้อมแว่นดำยืนอยู่ไม่ไกล

 

 

 

 

 

"น้องฐา ทำไมไปเรียกคุณบุศรินว่าอีตานี่" หันหน้าไปเอะลูกสาวจอมป่วน ถึงแม้เขาจะรับคนๆนี้เข้ามาในฐานะผู้ดูแลของกิตติ์ลภัส แต่ก็ควรจะต้องให้เกียรติกับลูกน้องด้วยเหมือนกัน อย่างน้อยๆก็ควรจะเรียกดีๆ  "มันไม่เพราะเลยนะ"

 

 

 

 

 

"แล้วอีกอย่าง คุณบุศรินเขาเป็นผู้หญิงนะน้องฐา"

 

 

 

 

 

"ผู้หญิงอะไรกัน ร่างสูงโปร่งไหล่กว้างแบบนี้"

 

 

 

 

 

กิตติได้แต่อมยิ้มกับคำปรามาสของลูกสาวตนเอง ก่อนจะใช้สายตาปรามท่าทีเหล่านั้นไว้ จนเผลอเอ่ยชมคนดูแลตรงหน้าไม่ได้  "ท่าทางคุณคงทำงานดีมากสินะ ลูกสาวผมถึงได้รำคาญใจขนาดนี้"

 

 

 

 

 

"ขอตอบให้เลยค่ะว่า ดีมาก" ตวัดสายตาไม่พอใจใส่คนตัวสูงที่เอาแต่ปั้นหน้านิ่ง "นี่ถ้าเขาเข้ามาช่วยฐาลองชุดได้ คงทำไปแล้วล่ะ"

 

 

 

 

 

"ก็เอาสิ ดีเหมือนกัน" กิตติพยักหน้าเห็นด้วยกับสิ่งที่ได้ยิน ในขณะที่เจ้าของคำพูดถึงกับหน้าซีด "ไหนๆก็เป็นผู้หญิงด้วยกันทั้งคู่ ฝากด้วยนะ"

 

 

 

 

 

"รับทราบค่ะท่าน"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เสียงหัวเราะของใครบางคน ปลุกให้ณัฐภัสสราหลุดออกจากภวังค์ ก่อนจะรีบปรี่ลงไปด้านล่างเมื่อเห็นชายหนุ่มแปลกหน้ากำลังนั่งคุยเล่นกับหญิงสาวคนสวยที่เขาต้องคอยดูแล

 

 

 

 

 

 

 

"พี่คริส มาเล่นด้วยกันสิ" น้ำเสียงหวานๆเอ่ยชวนรุ่นพี่คนสนิทจากขอบสระด้วยท่าทางน่าเอ็นดู แต่นั่นกลับเป็นสิ่งที่ขัดอกขัดใจใครบางคนที่มองจากในตัวบ้าน

 

 

 

 

 

 

 

"คุณนม ผู้ชายคนนั้นใครหรอคะ" เอ่ยถามอย่างแคลงใจ มาถึงเมืองไทยไม่ทันไรมีหนุ่มมาหาถึงบ้านแล้วหรอ ยัยตัวเล็ก แถมยังปล่อยให้นั่งมองแทะแลมไม่เลิกอีกต่างหาก

 

 

 

 

"คุณคริสค่ะ เป็นเหมือนพี่ชายของคุณหนูเพราะสนิทกับที่บ้านมาตั้งนานแล้ว คุณพ่อของคุณคริสกับคุณกิตติทำธุรกิจร่วมกันน่ะค่ะ" 

 

 

 

 

 

 

"อ๋อค่ะ แล้วนี่. . ." ณัฐภัสสรายิ้มรับ ก่อนจะเห็นถาดใส่น้ำส้มคั้นในแก้วใบสวย และน้ำเปล่าวางข้างกัน คุณนมได้แต่พยักพเยิดหน้าไปทางสระน้ำ "ของคุณหนูกับคุณคริสค่ะ"

 

 

 

 

 

 

"งั้นเดี๋ยวหนูจัดการเอง คุณนมไปทำอย่างอื่นเถอะค่ะ" ยื้อมาถือด้วยความหวังดี ก่อนจะเดินรี่เข้าไปโดยไม่ฟังความเห็นของคุณนมเลยสักนิด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ฮึ่ม. . .เครื่องดื่มได้แล้ว" กระแอมเสียงดังระหว่างวางถาดลงบนโต๊ะ  

 

 

ชายหนุ่มรีบละสายตาจากหญิงสาวตรงหน้า หันมามองสบตาอย่างแปลกใจ เครื่องหมายคำถามลอยอยู่เต็มไปหมดไม่ต่างจากคุณหนูของบ้าน ที่เริ่มชักสีหน้าแสดงความไม่พอใจ รีบว่ายน้ำขึ้นฝั่งอย่างอารมณ์เสีย 

 

 

 

 

หญิงสาวค่อยๆใช้มือเกาะราวบันไดพยุงตัวเองขึ้นมาจากสระน้ำ หยดน้ำพราวเกาะอยู่บนเรือนร่างอันสวยงาม เป็นที่ดึงดูดสายตาแก่คนมองเป็นอย่างมาก จนสุดท้ายณัสภัสสราทนไม่ไหวรีบหยิบเสื้อคลุมยื่นให้คนที่เพิ่งขึ้นจากสระรีบสวมทับทันที

 

 

 

 

"ขอบใจ" 

 

 

 

 

"ใครน่ะครับน้องฐา" คริสจ้องมองคนมาใหม่อย่างไม่วางตา ชุดสูทสีดำนี่ไม่ควรเข้ามายุ่มย่ามในพื้นที่ส่วนตัวตรงนี้ด้วยซ้ำ 

 

 

 

 

"คนดูแลฐาค่ะ" จิบน้ำส้มเล็กน้อยระหว่างเหลือบไปมองคนที่ยืนอยู่ไม่ไกลกันเท่าไหร่ "คุณพ่อเป็นคนจัดการ"

 

 

 

 

 

"อ่องั้นหรอครับ" คริสพยักหน้ารับอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะคว้าผ้าขนหนูแถวนั้นมาซับน้ำที่เกาะอยู่บนใบหน้าของสาวน้อย "ขอบใจค่ะ แล้วนี่พี่คริสมีอะไรรึป่าวคะเนี่ย" 

 

 

 

 

 

"ว่าจะชวนไปหาไรทานน่ะครับ พี่จองโต๊ะไว้แล้ว" ชายหนุ่มถอดแว่นดำออกระหว่างเดินเคียงข้างกับหญิงสาวเจ้าของบ้าน เสียงกระแอมของคนด้านหลังทำให้คริสถึงกลับขมวดคิ้วอะไรของมันนักวะ

 

 

 

 

 

"อ๋อ พี่คริสต้องจองโต๊ะเพิ่มด้วยค่ะ" เหลือบมองณัฐภัสสราด้วยหางตา ให้ตายสิอีตานี่ขนาดเข้ามาในบ้านแล้วยังจะไม่ยอมถอดแว่นอีกหรือไง

 

 

 

 

"คุณบุศรินต้องไปด้วย คุณพ่อท่านสั่งไว้" คริสได้แต่พยักหน้ารับอย่างไม่ค่อยเต็มใจ ไม่เข้าใจจะต้องเฝ้าอะไรกันนักหนาเชียวนะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ผู้ชายคนนั้นเป็นแฟนคุณงั้นหรอ" นั่งไขว่ห้างรออยู่ในโซนรับแขกของห้องนอน ระหว่างนั้นสไลด์แทปเลตเล่นฆ่าเวลาไปพลางๆ

 

 

 

 

 

 

"ป่าวแค่พี่ชายที่สนิทกัน" หันไปหยิบชุดเดรสขึ้นมาทาบอยู่บนร่างกาย เพราะมัวแต่ลังเลอยู่นาน จนคนที่รออยู่เริ่มทนไม่ไหว รีบลุกขึ้นไปจัดการ

 

 

 

 

 

 

"ใส่ชุดนี้สิ น่ารักกว่าตั้งเยอะ" เอื้อมเอาชุดเว้าหลังไปแขวนเก็บไว้ในซอกหลีบของตู้เสื้อผ้าอย่างไม่ใส่ใจ จนคนตัวเล็กมองตามอย่างขัดอารมณ์ "แต่ฉันจะ. . ."

 

 

 

 

 

 

"บอกว่าไม่ได้ไง" ณัฐภัสสรารีบผลักเด็กดื้อไปชิดกับตู้เสื้อผ้าด้านหลัง ก่อนจะกระซิบเบาๆที่ข้างหูโดยไม่ทันให้อีกคนตั้งตัว "ถ้าจะใส่ชุดนั่น ฉันจะเป็นคนไปรับไปส่งเธอเอง"

 

 

 

 

 

กิตติ์ลภัสได้แต่ยืนอ้ำอึ้งทำอะไรไม่ถูกหลังจากโดนจู่โจ่มโดยไม่ทันตั้งตัว จะยกฝ่ามือขึ้นฟาดใบหน้าเรียวนั่นก็ทำไม่ทันซะแล้ว

 

 

 

 

 

"นี่นาย! อย่ามาฉวยโอกาสนะ"

 

 

 

 

"ถ้าเธอคิดจะหยิบชุดนั่นออกมาใส่ละก็ ไม่ได้โดนแค่นี้แน่" ทิ้งตัวลงบนโซฟา พร้อมกับจ้องเขม็งกลับมาอย่างไม่หวั่นเกรงใดๆ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ขอโทษนะคะ ผู้หญิงกับผู้ชายโต๊ะนี้หายไปไหนแล้ว" พนักงานเสริฟได้แต่ส่ายหน้าปฏิเสธ เพียงไม่กี่นาทีก็เขาเดินไปเข้าห้องน้ำแค่นั้นเอง สองคนนั้นก็หายวับไปกับตา "โธ่เอ้ย ยัยเด็กบ้า"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"พี่คริสจะพาฐาไปไหนหรอคะ" นั่งมองวิวสองฝั่งถนนอย่างสบายอารมณ์หลังจาก สลัดทิ้งคนดูแลอย่างอีตาบ้าขี้เก็กนั่นให้หลุดไปได้เสียที "เซอร์ไพร์สครับ"

 

 

 

 

 

สวนสวยริมน้ำไม่ไกลจากร้านอาหารเท่าไหร่ ถูกประดับประดาไปด้วยดวงไฟเล็กๆราวกับดวงดาวบนฟากฟ้า ลูกโป่งสีขาวถูกจัดแต่งไว้เป็นซุ้มหวานแหวว คริสค่อยๆจูงมือหญิงสาวลงมาจากรถ

 

 

 

 

 

 

 

"เป็นแฟนกันนะฐา" แต่แล้วชายหนุ่มเหลือบเห็นปลายกระบอกปืนจากฝั่งกันข้ามรีบเอาตัวเข้าบังกระสุนไว้

 

 

 

 

 

 

"ระวัง"

 

 

 

 

 

'ปัง!'

 

 

 

 

 

"โอ้ยยย"

 

 

 

 

 

"หมอบ!" เสียงกร้าวของหญิงสาวที่รีบกระโจนลงจากรถหลังขับตามหาแทบตาย ณัฐภัสสรากระโดดเข้ามาใช้ร่างกายเป็นโล่กำบังพร้อมกับลากสองคนนั่นออกจากจุดเกิดเหตุ ระหว่างนั้นยิงสวนออกไปเพื่อป้องกัน หลังจากดวลกันสักพักก็ได้ยินเสียงมอไซบิดหนีออกไปจากบริเวณนั้น

 

 

 

 

ด้วยสัญชาตญาณก็เตรียมจะวิ่งขึ้นรถเพื่อตามไปลากตัวคนร้ายออกมา แต่ไม่ทันไรก็ได้ยินเสียงร้องขอของคุณหนูจอมยุ่งพร้อมแรงกระชากที่แขนขวา "พาพี่คริสไปหาหมอที"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"เธอทำบ้าอะไรน่ะฮะ!" ตะคอกใส่หญิงสาวที่นั่งนิ่งอยู่ด้านหลังของรถหลังจากไปส่งชายหนุ่มเคราะห์ร้ายที่โรงพยาบาล เสื้อผ้าของกิตติ์ลภัสยังคงเปรอะไปด้วยเลือดของคริสอยู่ แม้จะไม่มากมายแต่ก็ดูน่ากลัวสำหรับใครหลายๆคน "ยังดีที่ฉันไปช่วยไว้ทัน"

 

 

 

 

 

"คราวหน้าอย่าหนีฉันไปไหนอีก เข้าใจมั้ย!"

 

 

 

 

 

"ฮือ…" เสียงสะอึกสะอื้นดังขึ้นด้านหลัง ทำให้คนที่กำลังขับรถอยู่ถึงกับใจหายว้าบ ความรู้สึกผิดจุกล้นอยู่ข้างใน ยิ่งนานเข้าเสียงนั่นก็ยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ เขาลืมไปเสียสนิท ว่าผู้หญิงคนนี้คงจะไม่ชินกับอะไรพวกนี้นัก "ฮึก...ฮืออออ"

 

 

 

 

"ฉันขอโทษ" รีบเปิดประตูคว้าคนตัวเล็กที่เอาแต่ร้องไห้จนตัวโยนเข้ามาไว้ในอ้อมกอด ลูบหัวปลอบอยู่นานพร้อมกับพร่ำบอกคำขอโทษซ้ำๆจนหญิงสาวผลอยหลับไป “ฉันขอโทษนะฐา”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เหยียบเข้าไปในตัวบ้านได้ไม่ทันไร คุณนมก็แทบวิ่งถลาออกมารับเมื่อเห็นคุณหนูของตนเองหมดสติอยู่ในอ้อมกอดของบอดี้การ์ดตัวสูงตรงหน้า

 

 

 

 

"เดี๋ยวหนูฝากคุณนม ดูแลคุณกิตติ์ลภัสต่อด้วยนะคะ" ทันทีที่วางเจ้าตัวยุ่งลงบนเตียงก็หันไปร้องขอหญิงสูงวัยข้างกาย ก่อนจะขอตัวไปจัดการตัวเองและเลี่ยงไปแจ้งข่าวให้คุณกิตติที่อยู่ต่างประเทศได้รับทราบถึงสิ่งที่เกิดขึ้นทันที "เดี๋ยวอีกสักพัก หนูจะมาเฝ้าเองค่ะ"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ถ้างั้นระงับภารกิจไว้ก่อน เดี๋ยวผมจะหาข้อมูลเพิ่ม" เสียงปลายสายตอบกลับมาด้วยความกังวล เพราะเรื่องราวไม่ใช่อย่างที่วางแผนเอาไว้

 

 

"ผมว่าเรื่องมันชักจะยังไงๆอยู่" 

 

 

"ระหว่างนี้ก็ดูแลคุณกิตติ์ลภัสให้ดี อย่าให้คาดสายตา" ณัฐภัสสราได้แต่ตอบรับอย่างไม่มีข้อแม้ ก่อนจะหยิบแฟ้มสีน้ำตาลที่ได้รับมาดหมายมาเก็บซ่อนไว้ในเซฟ พร้อมกับบัตรประจำตัวลับที่ไม่มีใครเคยล่วงรู้ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ควานหาอุปกรณ์ปฐมพยาบาลอย่างเหนื่อยอ่อน ไม่ใช่แค่ชายหนุ่มเท่านั้นที่ถูกยิง แต่เขาเองก็โดนเข้าไปเหมือนกัน ระหว่างพยายามคุ้มกันสองคนนั้น แต่แค่เขาไม่ร้องออกมา ถ้าไปหาหมอประวัติที่แท้จริงคงจะถูกเปิดเผยแน่ๆ

 

 

 

 

 

"ฮื้ออออออ"

 

 

 

 

ได้แต่กัดผ้าขนหนูไว้แน่น เพื่อไม่ให้เสียงร้องดังออกมาระหว่างสาดน้ำยาฆ่าเชื้อและยารักษาแผลลงไปที่แขนข้างซ้าย พันผ้าก็อตอย่างลวกๆระหว่างควานหาเสื้อแขนยาวพร้อมเสื้อคลุมมาใส่ทับ ก่อนจะเดินออกไปนอนเฝ้าหญิงสาวบริเวณโซฟาหน้าห้องนอน โดยไม่ลืมที่จะสวมแว่นดำไว้อย่างที่ทำเป็นประจำ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"คนอะไรตอนหลับยังจะใส่แว่น" เพราะลุกมาเข้าห้องน้ำกลางดึก เลยเจอเข้ากับคนดูแลขี้เก็กที่นอนหลับคุดคู้อยู่บนโซฟา ถือโอกาสหยิบเจ้าแว่นกันแดดนั่นออกมา ก่อนจะรู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาอย่างประหลาด จมูกเรียวเป็นสันนั่นดูๆไปแล้ว คับคล้ายคับคลากับใบหน้าของใครบางคน 

 

 

 

 

 

"จริงๆแล้ว คุณเป็นใครกันแน่นะ คุณบุศริน..." 














ผ่างๆๆๆ เฮ้ย ทำไมอัพติดกันอะ ฮ่าๆๆๆ กดดันค่ะ โดนเลื่อนสัมภาษณ์เป็นอาทิตย์หน้า  T_T พี่คะอาทิตย์หน้ามันวันส่งงานหนูแล้วค่ะพี่ โถ่ สะหมงสมองฉันไปหมดแล้ว คิดงานไม่ออก หันหน้าเข้าหาฟิคเบยยยย




อีตาบ้า. . .พี่กอล์ฟของเราหล่อสุดๆ ฉุดไม่อยู่จริงๆค่ะ >.,< ผู้หญิงมาดเท่ห์ หมวดแพททททท 5555 โฮ้ยยยย เอาไว้จะเอารูปหมวดแพทในคู่แรดมาแปะให้นะ เอาเป็นว่ารักคนอ่านนะคะ รักนะจุ๊บๆ