คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : BIT :: ก็ใจมันห่วงหวงหึง! NC 18+ 100%
15
็ใมันห่วหวหึ!
“ผมอโทษนะรับที่ทำไม่ไ้อย่าที่อาารย์สั่ไว้ว่าอย่าิ่อไป แ่ผมไม่รู้ว่าวรทำอย่าไรี? ผมอโทษ...” แบมแบมเอ่ยบอเสียเศร้า ยามที่ร่าายยัอยู่ในอ้อมออายร่าโปร่
“ไม่เป็นไร...” มาร์บอเพียสั้นๆ และหัวใเ้ายิ่เ็บปวที่ทิ้แบมแบมไว้แบบนี้
“อาารย์ไม่โรธผมแล้วหรอ?” แบมแบมล่าวถามอีรั้
“เปล่า... ันไม่เยโรธนายเลยสัรั้”
“รับ?” แบมแบมันัวออาอ้อมออมาร์ เ้ามอวานรหน้าอย่าไม่เ้าใ “แล้ว...”
“^ ^” มาร์เผยรอยยิ้มเล็ๆ ยมือยี้ผมายร่าบาเบาๆ “นายน่ะ... ยัอบันอยู่ไหม?”
“อบสิรับ!” แบมแบมอบอย่าไม่ลัเล
“อบแม้ว่าันะทำนายเสียใ เสียวามรู้สึน่ะหรอ?”
“รับ...”
“ันเป็นนอย่าไร? ใร้ายมาแ่ไหน? นาย็ยัอบอยู่ใ่ไหม?”
“ไม่ไ้อบนะรับ แ่ว่ารัเลย่าหาล่ะ!” แบมแบมอบ้วยสีหน้าริั แม้ะไม่่อยเ้าใว่ามาร์ถามทำไม็าม
“...” มาร์สบาู่ใส โยไม่เอ่ยถามสิ่ใ่อ
“อาารย์...” เสียแผ่วาายร่าบาเอ่ยเรียมาร์ราวับาบึ้ แ่... “เมื่อืนนอนไม่หลับหรอรับ?”
“ฮื่มๆ” ทำเอามาร์สำลัลมหายใัวเอทันทีที่ถูถาม “นายนี่อบทำลายบรรยาาศโรแมนิริๆ”
“รับ? เมื่อรู่นี้เราำลัโรแมนิันอยู่หรอรับ?” แบมแบมย้อนถาม้วยสีหน้าใสื่อ
“นี่!” มาร์ะอใส่ายร่าบาที่ไม่รู้อะไรเลย
“็ผมยัไม่เห็นว่าวนให้โรแมนิรไหนนี่นา ห้อ็ร หน้าอาารย์็ูึนๆ มึนๆ าล้ำเหมือนนไม่ไ้นอน ผมมอแล้วไม่มีอารม์นั้นเลย” แบมแบมบอไปามวามิอน
“- -^” มาร์ยืนุมมับที่มันเ้นุบๆ เพราะแบมแบม “โอเ! เรามาเ้าเรื่อริัันีว่านะ” มาร์เปลี่ยนสีหน้าลับไปเป็นนเิมที่นิ่รึม
“อะไรรับ?”
“เิอะไรึ้นับที่นี่?” มาร์ออ ถามเสียเรียบ เมื่อมอไปรอบๆ ห้อ
“ผมเอ็ไม่รู้เหมือนัน พอผมลับมา็เอสภาพห้อเป็นแบบนี้แล้ว ไม่รู้ว่าเป็นฝีมืออใร? เอ็แ่...” แบมแบมอบ ่อนะเินไปที่หน้าโทรทัศน์หยิบระาษแผ่นหนึ่มาให้มาร์ “้อวามนี้รับ”
“หวัว่าผลานิ้นนี้นายะพอในะมาร์ าเน!” มาร์อ่าน้อวามบ เ้าำยำระาษในมือ้วยวามโรธ “ไอ้บ้านี่อีแล้วหรอ? ันไม่ปล่อยแไว้แน่!” น้ำเสียเือาลนแทบระเบิ เ้าเหลียวหลัลับเพื่อไปามล่าหานื่อเนที่ทำสรามประสาทับน
“อาารย์ะไปไหน?” แบมแบมว้าแนอมาร์เอาไว้่อนะล่าวถาม
“ันะไปสะสาเรื่อราวบ้าๆ นี้ให้บ” มาร์หันลับไปอบนที่รั้นเอาไว้
“ปล่อยให้เป็นเรื่ออำรวไม่ไ้หรอรับ? ผมแ้วามไว้เรียบร้อยแล้ว...”
“นี่มันเป็นเรื่ออันับไอ้บ้านั่น!”
“แ่ว่าผมเป็นห่วอาารย์นะ... ให้ผมุเ่าอร้อผม็ยอม อแ่อย่าไปไ้ไหม?”
“แล้วถ้ามันลับมาทำร้ายนายะทำยัไ?”
“ผมไม่สนใหรอว่านนั้นๆ ะลับมาทำร้ายผมหรือไม่? แ่ถ้าราบใที่อาารย์อยู่้าๆ ันแบบนี้ ผม็รู้ว่าผมะปลอภัยี...”
“ถ้าันไม่ไปมัน็้อลับมาอยู่ีนั่นแหละ”
“ถึอนนั้นผมะปป้ออาารย์เอ”
“ันไม่ไ้้อารให้นายมาปป้อันหรอนะ เพราะมันือหน้าที่อันที่้อูแลนาย”
“ผมรู้! แ่อาารย์็เยบอผมไม่ใ่หรอว่านเ่แ่ไหน็ย่อมพลาันไ้น่ะ แล้วถ้าอาารย์ยืนยันที่ะไป ผมัวลใและเป็นห่วมา... ผมเอ็ไม่อบหรอนะรับที่้อใ้ีวิอย่าหวาลัว” แบมแบมเอ่ยบอ ทั้น้ำเสียและวาอเ้าเศร้าลอย่าเห็นไ้ั
“...” มาร์เียบไป หลัาฟัถ้อยำบออายรหน้าเ้า ใวนี้ำลัลัเลและอ่อนล
“ผมไม่เยหวัหรือปรารถนาะให้นที่ผมเลือเป็นแบบที่ผม้อาร อเพียเ้านนั้นอยู่อย่ามีวามสุ็พอแล้ว...” แบมแบมพูเสริม “นเรามีเพียีวิเียวเท่านั้น แ่ะใ้ใหุ้้มมัน็ยามาพอแล้ว ทำไมเราถึ้อเอาีวิไปเสี่ยับวามอันราย ทั้ที่เรารู้ว่ามีวิธีัารแบบอื่น...”
“...” มาร์ยัเียบอยู่อย่านั้น โยิไปามสิ่ที่แบมแบมไ้บอน
“นะรับอาารย์...” สายาและเสียที่วิวอนอร้อให้ายร่าโปร่ล้มเลิวามิะไปแ้แ้นศัรู
“โอเ! ันยอมแพ้นาย...” สุท้ายมาร์็ยอมให้ับแบมแบมอีรั้
“^ ^” แบมแบมเผยยิ้มว้ายามที่มาร์บอว่าะไม่ไปแล้ว “อบุรับ”
“ันล่ะไม่เ้าใริๆ เลยว่าทำไม้อยอมแพ้นายะทุทีไป” มาร์บ่นัวเอพลาเินไปเ็บอที่ระัระายรอบห้อ
“เี๋ยวผมเ็บอเอ อาารย์ไปนอนเถอะ!” แบมแบมเินไปทามาร์เพื่อเ็บอ
“ันยัไม่่วนะ”
“แ่หน้าอาารย์ูไม่ไหวแล้วริๆ ปล่อยให้ผมัารเอีว่า ถึยัไอาารย์็ไม่รู้อยู่ีว่าอะไรอยู่รไหน?”
“นี่นาย...”
ิ่อ~ ิ่อ~ ิ่อ~
“ใร?” แบมแบมอุทานออมาสั้นๆ เมื่อมีเสียออั เ้าึรีบวิ่ไปู
“...” มาร์มอามแบมแบมไปไม่ละสายา
“ใรรับ?” แบมแบมสอบถามผ่านอมอนิเอร์
“ันเอ...” ายหนุ่มรูปร่าหน้าาีนหนึ่ล่าวอบ
“พี่มินโฮ!” แบมแบมเรียื่อายที่มาหาทั้รอยยิ้ม ่อนะเปิประูห้อ “อบุนะรับที่่วยเป็นธุระให้ผมน่ะ” ทันทีที่พบหน้าายหนุ่มแบมแบมล่าวอบุาใ
“ไม่เป็นไร! ยัไเรา็เพื่อน้าห้อันอยู่แล้วนี่นา” มินโฮบอทั้รอยยิ้มเล็ๆ
“ถึยัไ็้ออบุอยู่ีนะรับที่่วยผม หาไม่เป็นารรบวนเินไป ให้ผมอยาะเลี้ยาพี่เป็นารอบแทนนะ”
“อืม!” มินโฮพยัหน้ารับ ่อนเินเ้าไปในห้อ
“ใรมาน่ะ?” มาร์เอ่ยถามเสียเรียบ สายาละมอไปที่ายหนุ่มรูปร่าหน้าาีที่เินามหลัแบมแบมมา สีหน้าอเ้าเปลี่ยนไปทันที าที่นิ่็ลายมาเป็นรึมและุันโยไม่รู้ัว
“ือพี่มินโฮเ้า่วยเป็นธุระัารแ้วามับำรวให้น่ะรับ” แบมแบมล่าวอบ “เินั่รนี้่อนนะรับ ห้อยัรอยู่เพราะว่าผมยััไม่เสร็เลย”
“ไม่เป็นไรหรอ เี๋ยวัน่วยเ็บอเอ” มินโฮผู้มีเสน่ห์ำลัเผยยิ้มบาๆ และสายาหวานมอบให้แบมแบม
“อย่าเลยีว่ารับ แ่นี้ผม็เรใะแย่อยู่แล้ว อีอย่าผมมีน่วยเ็บแล้วล่ะ!” แบมแบมบอพลาแลมอไปทามาร์ที่ยืนทำหน้านิ่รึม
“ทำไมนาย้อให้เามา่วยเรื่อแ้วาม้วยล่ะ?” มาร์เอ่ยถามแบมแบม แ่สายาลับ้อหน้ามินโฮอย่าไม่พอใเท่าไร
“็ผมไม่รู้ว่า้อทำอย่าไรนี่รับ เพราะผมเอ็เป็นน่าาิ พอีพี่มินโฮมาเห็นห้ออนที่ผมยืนอึ้อยู่็เลยอาสา่วยเหลือ” แบมแบมอธิบาย
“แล้วทำไมไม่โทรหาันล่ะ?” มาร์ย้อนถามลับ
“ผม็โทรไปแล้ว... แ่อาารย์ไม่รับสาย” แบมแบมบอเสียเศร้าที่โนุ
“ริๆ ็ไม่ไ้รบวนอะไรผมเลย เพราะว่าผมเ็มใ” มินโฮพูแทรพลานั่ลบนโฟา ออ และยยิ้มเล็ๆ หลัาพูบ “ผมเอ็่อน้าสนิทับแทอูอยู่แล้ว แบมแบมเป็นเพื่อนแทอู็เหมือนเพื่อนอผมเ่นัน”
“ันไม่ไ้ถามนาย!” มาร์มอาวาพร้อมพูระาเสียใส่มินโฮ
“^ ^; เอ่อ... อาารย์ไปพั่อนีว่านะ ูเหมือนอาารย์ะูเหนื่อยๆ” แบมแบมเริ่มรู้สึถึพลัานบาอย่าาัวมาร์ เ้าแสยะยิ้มแห้ เินเ้าไปหามาร์ทันที
“ไม่!” มาร์ปิเสธและเินไปนั่บนโฟานละัวับมินโฮ เ้านั่ไว้า ออ ท่าเียวับมินโฮเป๊ะ! “ันะนั่รนี้ เพราะูเหมือนอๆ ันะไม่ปลอภัย”
“ฮึ!” มินโฮระุรอยยิ้มที่มุมปา ละสายามอมาร์เล็น้อย ่อนะมอเลยผ่านไปทาแบมแบม “ไหนบอว่าะเลี้ยน้ำาันไ”
“อ่อ! รับ...” แบมแบมที่เผลอลืมไป็รีบเินไปทารัว
“นี่! อันอเป็นาแฟ” มาร์ะโนบอแบมแบม “ันไม่อบินหวานนะ”
“รับ? าแฟหรอรับ?” แบมแบมมอไปทามาร์อย่าุน ที่อยู่ๆ ็ระหายเรื่อื่มึ้นมาเสียอย่านั้น “รอสัรู่นะรับ” ถึะเป็นอย่านั้นแบมแบม็เริ่มที่ะหาอุปร์าและาแฟ
ในระหว่าที่แบมแบมำลััเรียมเรื่อื่มนั้น มุมโฟารับแมีรัสีบาอย่าที่่อน้ารุนแรและพร้อมระเบิทุเวลา มาร์นั่เียบไม่สนใน้าๆ แ่มินโฮลับยิ้มที่มุมปาเล็ๆ
“เป็นแฟนแบมแบมหรอ?” มินโฮล่าวถามมาร์เสียเบา
“...” มาร์ลับละมอนที่ถาม้วยหาาเล็น้อย
“ะใ่สินะ!”
“แล้วนายมายุ่อะไร้วย?”
“ห่วยแมา!! ันิว่านายเลิับแบมแบมไปะเถอะ!” มินโฮพูอย่ารไปรมา
“อะไรนะ? ล้าียัไ?” ทำเอามาร์อารม์เสีย
“ับแ่แฟนัวเอ้อารวาม่วยเหลือยั่วยไม่ไ้เลย อย่าเรียแทนัวเอว่าแฟนเลย ให้เรียว่าเพื่อนยัมาไป้วย้ำ”
“นี่นาย!” มาร์ัฟันอ้วยวามโมโหที่ถูวิาร์านแปลหน้า
“อ่อ! นายน่ะไม่เหมาะับแบมแบมหรอนะ” มินโฮบอ้วยน้ำเสียและแววาทีู่ถูมาร์
“...” ทำเอามาร์โมโหนพูไม่ออ
“มาแล้วรับ~” ในอนนั้นเอแบมแบมเินลับมาพร้อมเรื่อื่ม “นี่าอพี่มินโอและ็... าแฟออาารย์รับผม” เ้าวาแ้วาไว้รหน้ามินโฮและแ้วาแฟที่มอบให้มาร์
“อบุ” มินโฮหยิบแ้วาึ้นมาิบเบาๆ “อืม~ รสาิำลัีเลย”
“^ ^” แบมแบมยิ้มรับบาๆ ่อนแลมอไปทามาร์
“แฮ่ๆ” หาแ่มาร์ลับสำลัาแฟที่แบมแบมมาให้ “อะไรอนายเนี่ยฮะ?” เ้าถาม้วยวามโมโหและหุหิราวับนพาลไปทั่ว
“็าแฟไรับ” แบมแบมอบเสียื่อ
“ันรู้ว่าเป็นาแฟ แ่ทำไมมันมนานี้?”
“อาารย์บอว่าไม่อบหวาน ผม็เลยไม่ใส่น้ำาลน่ะ ผมอโทษ...” แบมแบมบออย่ารู้สึผิ
“อะไรนะ? นี่นาย...” มาร์ะอเสียัใส่แบมแบมที่ไม่รู้ว่าื่อหรือบื้อันแน่
“อโทษรับ” แบมแบมรีบเอ่ยอโทษอีรั้
“ฮึ! น่ารัริๆ” มินโฮลับยิ้มออมาอย่าเอ็นูแบมแบม
“...” มาร์้อนสายามอมินโฮทันทีอย่าไม่พอใที่มแบมแบม่อหน้าน
“ันิว่าัน่วยนายเ็บอีว่านะ” มินโฮบอพลาลุึ้นเินไปเ็บอที่ระัระายนั้น
“อย่าเลยรับ” แบมแบมรีบามไปห้าม “เี๋ยวผม...”
“ู่ว์!” มินโฮหยุแบมแบมไม่ให้พู้วยารใ้นิ้วี้วาบนปาอิ่มเบาๆ “ให้ัน่วยน่ะีแล้ว ะไ้เสร็ไวๆ” เ้าบอบ็้มลเ็บอามพื้นห้อ
“แ่ว่า...” แบมแบมรู้สึเรใมินโอเป็นอย่ามา เ้าึรีบเ็บอโยเร็ว
มาร์มอมินโฮับแบมแบมที่่วยันเ็บอ ในใอเ้า็ร้อนรนนแทบบ้า หุหิในรำาไปหม ยิ่เห็นสอนนั้นยิ้มให้ัน ุยอย่าสนิทสนม ็ยิ่ไม่พอใ สอมือำแน่นพร้อมเม้นปาอยาัมินโฮเหลือทน
“ฮื่ม! แบมแบม...” มาร์ระแอมเสียในลำอ ่อนเอ่ยเรียายร่าบา
“รับ!” แบมแบมหันลับไปมอมาร์
“ันหิวน้ำ” มาร์บอเสียเรียบ
“อาารย์เินไปหยิบวน้ำที่ในรัวไ้เลยรับ มีวน้ำธรรมาอยู่้าู้เย็นนะรับ” แบมแบมบอบ็หันไปุยับมินโฮ่อ
“...” มาร์เียบเมื่อแบมแบมไม่ไปหยิบน้ำให้น เ้าึเินไปหยิบเอ และ... “แบมแบม...” เรียร่าบาอีรั้
“รับ!” แบมแบมหันลับไปมอนที่เรีย
“ันหิว้าว” มาร์บอเสียเรียบ ในอนนี้เ้าลับทำัวเหมือนเ็ที่ี้อิาแบบเียบๆ เมื่ออยาให้แบมแบมสนในมาว่ามินโฮ
“อนนี้น่ะหรอรับ? อาารย์สั่อาหารมาิน่อนไ้ไหม? ผม้อรีบเ็บอให้เสร็” แบมแบมบอบ็หันลับไปเ็บอ่อ โยไม่ไ้สนใมาร์
“...” มาร์เียบลอีรา หยิบโทรศัพท์ออมาโทรสั่อาหารมาส่ที่ห้อ “ิส์!” พอสั่อาหารเสร็ มอไปทาแบมแบมับมินโฮ็สบถเสียออมาอย่าหมั่นไส้ เ้าเินระแทเท้าลับไปนั่โฟาามเิมพร้อมวน้ำเปล่า
“ฮ่าๆ ริหรอรับ?” เสียหัวเราะอแบมแบมัลอยมาราวับนที่มีวามสุมา
“ริสิ! ำไ้แม่นเลยอนไปเที่ยวที่ประเทศไทยน่ะ ันหลทานแทบะร้อไห้เลยล่ะ” าม้วยเสียมินโฮ
“#$@^!*())@#(!++$*” มาร์เบะปาแล้วยับมุบมิบพูไม่มีเสีย เ้าหยิบรีโมทโทรทัศน์ึ้นมาเปิและเร่เสียัมาเพื่อลบเสียมินโฮับแบมแบม แล้วเอนัวลนอนบนโฟา
“อาารย์... อาารย์รับ! เบาเสียหน่อยไ้ไหม?” แบมแบมะโนบอมาร์
“...” แ่มาร์ลับไม่สนใแม้ะไ้ยิน็าม เพื่อรอให้แบมแบมเินเ้ามาใล้ๆ น
“อาารย์...” แบมแบมพยายามบอและเรียมเินไปหามาร์
“ไม่เป็นไรหรอ รีบเ็บอ่อเถอะ ะเสร็แล้วนะ” แ่มินโฮ็ัวาไว้
“อ่อ! รับ...” แบมแบมึไม่ไปหามาร์ เ็บวาเศษแ้วที่แบนพื้นห้อ
มาร์ันัวลุึ้นนั่ เมื่อแบมแบมไม่ยอมมาสัที พอหันไปมอ็พบว่าแบมแบมไม่ไ้สนใเ้าเลยแถมยััวิับมินโออี่าหา มาร์ึไ้แ่นั่หน้ามุ้ยูโทรทัศน์ไปนเียวแบบนั้นไ้สัพั เ้า็ปิโทรทัศน์และเป็นฝ่ายเินไปหาแบมแบมเอ
“นายวรระวัเศษแ้วนะ” มาร์ยืนมอและบอเสียเ้ม
“โอ๊ย!” ไม่ทันาำที่มาร์บอ แบมแบมโนเศษแ้วบานิ้วนเลือไหล เพราะใเสียมาร์
“แบมแบม!” ทั้มาร์และมินโฮ่าเรียื่อายร่าบาพร้อมัน้วยวามใ
“เ็บไหม? เี๋ยวันทำแผลให้นะ” มินโฮับมือแบมแบมที่ถูเศษแ้วบามาู
“ไม่้อ! ันะทำแผลให้แฟนอันเอ” มาร์บอ่อนึมืออแบมแบมออามืออมินโฮ “และนาย็ลับไปไ้แล้ว”
“อาารย์!” แบมแบมมอหน้ามาร์ที่ไล่มินโฮลับห้อ “ทำไมพูแบบนั้นล่ะรับ?”
“และ็อบุมาที่่วยเหลือแบมแบมอย่าี แ่อนนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ันเอ อ่อ! ันวรอบในาย้วยล่ะันที่ิมันในารเป็นแฟนอแบมแบม หานายะไม่ว่าอะไรล่ะ็่วยทำัวมีอบเับแฟนอันหน่อยนะ” มาร์ล่าวบอสีหน้านิ่และริั
“...” นแบมแบมยั้อเียบไปเมื่อยามที่ไ้ยิน
“ฮึ!” มินโฮระุรอยยิ้มที่มุมปา ้อามาร์อย่าไม่พอใเท่าไร “แบมแบม... ูเหมือนว่าัน้อไปแล้วล่ะ เพราะอนนี้มีนไม่พอใันอยู่ หาว่า้อารันเมื่อไร็ไปเรียที่ห้อไ้นะ” มินบอโยไม่ไ้มอแบมแบม เ้าเอาแ่้อหน้ามาร์ นประโยสุท้ายที่ละสายามามอแบมแบม้วยรอยยิ้มหวาน ่อนะเินออาห้อไป
“ทำไมอาารย์ไล่พี่มินโฮแบบนั้นล่ะรับ? รู้ไหมว่าเสียมารยาทน่ะ” แบมแบม่อว่ามาร์ที่ทำัวแย่
มาร์เียบและมีเพียสีหน้าเยา เ้าหยิบระาษิทูใล้ๆ มาับเลือบนนิ้วเรียว แล้วละมอไปรอบๆ ห้อ ่อนปล่อยมืออแบมแบมออ เพื่อเินไปหยิบล่อยาสามัประำบ้านมา พร้อมับมืออแบมแบม้าที่ไม่เป็นแผล พาเินมานั่บนโฟา
มาร์เินไปหยิบถ้วยพลาสิใบให่าในรัวแล้วเินลับมานั่้าแบมแบม พร้อมับเปิวน้ำที่เ้านำมา่อนหน้านี้ ับมือที่มีแผลอแบมแบมึ้นเหนือถ้วยพลาสิ มาร์ใ้น้ำเปล่าล้าแผลบนนิ้วเรียวให้สะอาและับเบาๆ ้วยระาษทิู ่อนเปิล่อยาสามัประำบ้าน หยิบแอลอฮอล์ออมา
แบมแบมนั่มอใบหน้านิ่อายร่าโปร่โยไม่พูอะไร ะที่มาร์ทายา่าเื้อใส่แผลและรอบๆ ่อนปิแผล้วยผ้า๊อพันนิ้วเรียว เมื่อเ้าทำเสร็็เ็บพวยาลล่อนำไปไว้ที่เิม าม้วยนำน้ำไปทิ้แล้วล้าถ้วยพลาสินสะอาเ็บไว้ามเิม
“อบุนะรับอาารย์...” แบมแบมเอ่ยบอทั้รอยยิ้มเมื่อมอายร่าโปร่ที่เินผ่านนไป
มาร์แลมอเพียเล็น้อยและเริ่มเ็บอที่เหลือแทนแบมแบม ทั้เศษแ้ว เสื้อผ้า ระาษ นเสร็พอีับอาหารที่เ้าสั่ไว้มาส่ในเวลาไล่เลี่ยัน
“ว๊าว~ ไ่ทอนี่นา” แบมแบมยิ้มว้าเมื่อเห็นมาร์สั่ไ่ทอมาทาน
“...” มาร์วาลบนโ๊ะรหน้าแบมแบม แล้วเปิล่อไ่ทอออ “ินสิ!” พอพูบเ้า็เินเ้าไปทาอื่น
“อาารย์ะไปไหน?” แบมแบมมอามมาร์พลาล่าวถาม
“อยาให้ันนอนไม่ใ่หรอไ” มาร์อบเสียห้วนๆ แล้วเ้าห้อนอนไปโยไม่รอำอบ
“เป็นอะไรอเ้าน่ะ?” แบมแบมถามัวเอ เาหัวเบาๆ อย่าไม่เ้าใมาร์เลย
เ้าปิล่อไ่ทอ พลาถอนหายใทิ้ เินไปหามาร์้วยสีหน้าหอย พอเปิประูเ้าไปเห็นมาร์นั่เล่นโทรศัพท์อยู่ทั้ที่บอว่าะนอน นึยยิ้มึ้นมาอีทีแล้วรเ้าไปใล้มาร์
“อาารย์...” แบมแบมเอ่ยเรียายร่าโปร่เสียหวาน “เป็นอะไรไป? โรธอะไรผมหรือเปล่า?”
“...” มาร์หยุเล่นโทรศัพท์เมื่อไ้ยินแบมแบมถามมาแบบนั้น แ่เ้าลับไม่อบและเล่นโทรศัพท์่อ
“ทำไมเอาแ่เียบแบบนี้ล่ะ? หรือว่าโรธที่ผมบอให้หยิบน้ำื่มเอ” แบมแบมนั่ลเบียัวมาร์แล้วเอียใบหน้าถาม้วยรอยยิ้มเล็ๆ เพื่อ้อายหนุ่มผู้เียบรึม
“...” มาร์ทำเป็นไม่ใส่ใ แล้วยับัวหนีแบมแบม
“หรือโรธที่ผมไม่ทำอาหารให้?” แบมแบมยับัวามมาร์พลาถาม่อ
“...” มาร์ถอนหายใทิ้เสียั ละมอใบหน้าายร่าบานิ่
“บอมาสิรับ! ผมะไ้อโทษถูเรื่อ”
“ไม่มีอะไรทั้นั้นแหละ!” มาร์พูปัแล้วหันไปเล่นโทรศัพท์่อ
“...” แบมแบมมอมาร์ที่ทำัวเยาใส่น็หุบยิ้มล เ้าเลื่อนมือไปว้าแย่โทรศัพท์ามาร์มาไว้ที่น
“นี่!” มาร์ะอใส่แบมแบมอย่าไม่พอใ
“อาารย์่วยสนใผมสันาทีไ้ไหม? ทำไมไม่บอมารๆ ล่ะว่าเป็นอะไร? อยู่ๆ ็เปลี่ยนไปแบบนี้ ผมอึอันะที่อาารย์เยาใส่ัน!” แบมแบมล่าวถามราวับ่อว่าอย่าน้อยใ
“็ไม่มีอะไรแล้วะให้พูทำไมล่ะ!” มาร์อบแถไปน้ำุ่นๆ
“รู้ไหมว่าอนนี้อาารย์ทำัวเ็มา”
“ว่าไนะ?”
“บารั้ผม็เหนื่อยนะรับที่้ออยามอาารย์เสมอ มันเหมือนับารว้าหินลเหวลึที่ไม่สามารถไ้ยินเสียอหินระทบพื้น ว้าลไปเท่าไร็ไม่มีวันรู้เลยว่า้อนหินพวนั้นมัน่อัวสูถึปลายหน้าผาไ้ไหม? หรือว่าสิ่ที่ทำไปนั้นมันเปล่าประโยน์ เป็นเพียสิ่ที่นโ่เท่านั้นที่พยายาม...” แบมแบมเอ่ยบอเสียเศร้าับำเปรียบเปรยอนที่มี่อมาร์ ใบหน้า้มลมอสอมืออัวเอทีุ่มโทรศัพท์มาร์ไว้แน่น “บาทีอาารย์็ใีบาที็ใร้ายนผมสับสนไปหม... ่วยทำอะไรให้ัเนไ้ไหม?”
“ันหึนาย...” มาร์เอ่ยบอเสียเรียบ
“รับ?” แบมแบมเยมอใบหน้ามาร์อีรั้หลัาที่ไ้ยินำอบ
“ันไม่อบที่หมอนั่นมาทำัวสนิทับนาย ไม่อบที่นายยิ้มให้มันแบบนั้น!” มาร์ล่าวเสริม เ้าหลบสายาแบมแบมไปทาอื่นอย่าัเินในใ
“หึผมน่ะหรอ?” แบมแบมยัไม่แน่ใว่าัวเอเ้าใถูไหม
“...” มาร์แลมอแบมแบม้วยหาาที่เ้าใอะไรยามา “ันะไม่พูรอบสอนะ!”
“^ ^” แบมแบมเผยยิ้มว้าแล้วโผเ้าอัวมาร์แน่น “็แ่บอันั้แ่แร ผมะไม่ทำัวสนิทสนมับใรอีนอาอาารย์นะรับ ผมสัา!”
“ฮึ! ให้มันริเถอะ” มาร์บอเสียนิ่ แ่็แอบยิ้มเล็ๆ ที่มุมปา
“แ่ถ้านอื่นเ้ามาหลรัในวามน่ารัอผมเอ อันนี้็่วยไม่ไ้นะรับ” แบมแบมปล่อยแนออาัวอมาร์ เ้าพูล้อเล่น้วยรอยยิ้ม
“นี่นาย!!” มาร์หันไปะอใส่แบมแบมทันที
ุ๊บ!
“ผมล้อเล่นน่า~” แบมแบมูบปามาร์เพียสั้นๆ ่อนบอว่าัวเอแ่ล้อเล่น “อย่าโมโหอีเลยนะรับ”
“...” หลัาไ้รับูบนั้น็ทำให้มาร์เียบและนิ่ไป วา้อมอายร่าบาาไม่ระพริบ แล้วยยิ้มที่มุมปาออมาั่ายผู้เ้าเล่ห์ “นาย...”
“รับ?” แบมแบมหุบรอยยิ้มล มอแววามาร์แล้วรู้สึแปลๆ “ผมไม่วนอาารย์ีว่านะ ^ ^;” เ้าบอบพร้อมับลุึ้นยืน เรียมัวเินหนีมาร์
“ะไปไหนล่ะ! อยาอยู่ับันไม่ใ่หรอ?” มาร์ึัวอแบมแบมลับมานอนบนเียามเิม เพื่อแล้ให้ร่าบาลัวเล่นๆ
“ผมหิวแล้วอ่า~ โอย! เสียท้อร้อัมาเลย อาารย์ไ้ยินไหม? ผม้อไปินไ่ทอแล้วล่ะ” แบมแบมอออุบายเอาัวรอ แสร้ทำเป็นปวท้อ้วยวามหิว พลายับัวออห่าามาร์
“ิว่าแ่นี้ะรอหรอ? ็บอแล้วไว่าอย่ามาล้อเล่นับวามรู้สึัน ถ้ามันึ้นแล้วลยานะ!” มาร์ับแนเล็ไว้ไม่ยอมปล่อย ่อนะยับัวายร่าบาลบนเียนอน แล้วายนนั้นึ้นร่อมแบมแบมไว้่อนะเอ่ยถามเสียแผ่ว “ูบเมื่อี้น่ะอ่อยันใ่ไหม?”
“รับ? เปล่านะรับ... ผมแ่... แ่...” แบมแบมื่นลัวนพูไม่ออ
“แ่อะไร?” มาร์ยิ้มริ่มเมื่อมอใบหน้าหวานที่ลัวน นสั่นไปทั้ายและเ้า็อบใมา
“ผมแ่อยาให้อาารย์หายอน” แบมแบมอบและหลบสายามาร์ไปทาอื่น
“อย่านั้นหรอ? แล้วถ้าันบอว่าไม่อบล่ะ” มาร์เอ่ยบอ ทั้สีหน้า แววา อเ้าเ็มไป้วยวามเ้าเล่ห์ที่แสออมาอย่าัเน
“รับ?” แบมแบมพูำอื่นไม่ออนอาอุทานออมาราวับไม่เ้าใ
“ันอยาไ้มาว่าูบานาย...” เสียแผ่วระิบบอายร่าบา้าใบหู
มาร์สบาู่ใสที่ำลัเบิโ้วยวามลัว แ่ไม่รู้ทำไมยิ่แล้ายรหน้าแล้วหัวในลับเ้นแรึั ยามที่ไ้สัมผัสร่าบาที่อบอุ่นนี้แล้ว สมออเ้า็หยุิและลืมไปว่านแ่้อารแล้แบมแบม เพียใบหน้าโน้มลุมพิปาอิ่มสีมพู มาร์็ไม่สามารถห้ามใัวเอไ้อี่อไป
ในวินาทีนั้นมือหนาวานหารีโมทเพื่อปิแสไฟในห้อนเหลือเพียแสสลัวาโมไฟ้าเียนอน...
{UP PART 15 = 20/01/2015}
นาฬิาหมุนเินไปามเวลา แ่ไม่ว่าะผ่านไปี่ั่วโมายทั้สอ็ยันอนหลับอยู่แบบนั้น อ้อมอที่แสนอบอุ่น ร่าายที่ไมุ่้ยเยลับปรารถนาที่อยาะโอบอเอาไว้ไม่ปล่อยไปแม้แ่นาทีเียว ยิ่ลาืนอาาศยิ่หนาวในห้อที่ไม่ไ้เปิเรื่อทำวามอุ่นนรู้สึไ้ว่าอาาศเย็น มาร์ึึผ้าห่มมาลุมายอพวเ้าเอาไว้ แล้วำับอแบมแบมแน่นว่าเิมลัวว่าร่าบาะไม่สบายไ้
#ปู่มาร์บออบย่าแบมแล้วนะรู้ยั
แ่ิแฮแท็ Twitter แล้วแปรูปมาโพส็ไ้ NC นะ๊ะ!!
โปร่วยันทำมาหาิน โปรโมทฟิไรท์้วยน้าาา วิ้ๆๆ
...........................................................................................
KongJu_Pink :: ลับมาอัพแล้ว เ็ม 100% เลยรับผม~ เยที่หายไปหลายวันน้าาาา
หวัว่าะไม่ที่อยู่ๆ ็มี NC ือไม่มีไรมา แ่รู้ว่าหลายน้อาร (?)
เอ๊ะ! หรือไรท์้อารนเียว? แอร๊!! บอเลยใรพลา NC นี้แล้วะเสียใ
ฟิเรื่อนี้ับเลื่อน้วยอมเม้นนะ๊ะเบเบี๋~
ความคิดเห็น