[HTF-FIC]Cigarette...

ข้อมูลเบื้องต้น

Title :: Cigarette...
Author :: Tonpalm
Pairing :: Lifty x Shifty
Rating :: PC-15
Attention :: ดราม่าค่ะ เตรียมกระดาษทิชชู่ไว้ไม่เสียหาย~

เนื้อเรื่อง

          ที่นี่...หมอนั่นเคยนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียงของตัวเอง...

          ที่นี่หมอนั่นมักจะดึงเขาลงไปนอนกอดเล่นเสมอๆ แถมยังกอดแน่นจนแทบหายใจไม่ออก...

          แต่มันก็ช่างอบอุ่น...มากเหลือเกิน...



          ใช่...ที่นี่เคยเป็นห้องของลิฟตี้ เดอะแรคคูณ...

          ...แค่"เคย"เท่านั้น




          ชิฟตี้ยืนกอดอกพิงขอบประตูแล้วมองเข้าไปในห้องของลิฟตี้ พลางปล่อยให้ความคิดของตนเองล่องลอยไปเรื่อยๆแบบไร้จุดหมาย ห้องนี้ยังหลงเหลือกลิ่นจางของเจ้าของห้อง เมื่อกลิ่นนั้นลอยมาแตะที่จมูกของชิฟตี้ มันก็ทำให้เขาเหมือนคิดอะไรบางอย่างออก ก่อนจะเดินไปเปิดลิ้นชักข้างเตียงของลิฟตี้อย่างถือวิสาสะ ก่อนจะหยิบสิ่งที่อยู่ข้างในออกมา...

          บุหรี่...

          ชิฟตี้นั่งลงบนเตียงของลิฟตี้พร้อมกับโยนกล่องบุหรี่ไปมา พลางนึกถึงบทสนทนาของพวกเขาสองคน...





         "สูบมันเข้าไป เอาให้มันเป็นมะเร็งปอดตายไปเลยไป๊..."

         ชิฟตี้พูดจิกกัดน้องชายตัวเองแล้วดึงบุหรี่ออกจากปากลิฟตี้ก่อนจะดับแล้วโยนมันทิ้ง ลิฟตี้เลยได้แต่ทำหน้าเหมือนเด็กเล็กที่โดนแย่งของเล่นชิ้นโปรดไป ก่อนจะแก้แค้นโดยการดึงแขนชิฟตี้มานั่งข้างๆแล้วกอดแน่นจนชิฟตี้หายใจไม่ค่อยออก แต่ที่จริงชิฟตี้ก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก แต่ออกแนวรำคาญ+เกะกะซะมากกว่า

          "ทีตัวเองยังดื่มเบียร์เลย งั้นชั้นก็พูดบ้างสิ ดื่มเบียร์ให้มันตับแข็งตายไปเลยไป๊~"

          "หนอย...มีย้อนเหรอ ไอ้น้องไม่รักดี"

          "อยากให้รักก็ทำตัวให้มันน่ารักสิคร้าบ~คุณพี่ชาย~"

          แต่มันก็จริงอย่างที่ลิฟตี้บอก เขาชอบดื่มเบียร์จริงๆ ยิ่งวันไหนที่หงุดหงิดอะไรมานี่เรียกได้ว่ากระดกเข้าไปปรมาณเท่าถังไวน์หนึ่งถัง... แล้วจะให้เขาเถียงได้ยังไงเล่า...แต่ไอ้เรื่องทำตัวให้น่ารักเนี่ย... มันเป็นเรื่องที่ควรจะพูดกับผู้ชายเหรอฟะ!?

          "เอาเป็นว่า ห้ามสูบบุหรี่เป็นบ้าเป็นหลังแบบนี้อีก เข้าใจไหม? แล้วชั้นก็จะดื่มเบียร์ให้น้อยลงเหมือนกัน"

          "กลัวผมตายไปแล้วไม่มีคนอยู่ด้วยแล้วจะเหงาล่ะซี่ ใช่ไหมล่ะ ใช่ม้า บอกมาสิว่าใช่~"

          "หะ หุบปากไปเลยเจ้าบ้า!!!"

          บทสนทนาของเขากับลิฟตี้ส่วนใหญ่ก็เป็นราวๆนี้ แล้วทุกครั้งก็จะจบด้วยเสียงหัวเราะ... มันช่างเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมาก...สุขมากเหลือเกิน... ถึงแม้จะมีทะเลาะกันบ้าง แต่ช่วงเวลาแบบนี้ก็เกิดขึ้นทุกครั้งหลังจากที่คืนดีกัน...



          ชิฟตี้หยุดโยนกล่อง แล้วนั่งนิ่งก้มหน้ามองพื้นอยู่ซักพัก ก่อนจะหวนนึกถึงเรื่องๆนึง...

          ใช่...ช่วงเวลาตอนช่างมีความสุขมาก...

          จนกระทั่ง...เกิดเหตุการ์ณในวันนั้นขึ้น...





          "ลิฟตี้!!!"

          ชิฟตี้ตะโกนอย่างตกใจ เมื่อเห็นว่าร่างของฝาแฝดของตัวเองกำลังถูกทับด้วยตู้ไม้ขนาดใหญ่อยู่ ตอนนี้บ้านที่เขามาขโมยของกำลังเต็มไปด้วยเปลวเพลิง ที่เกิดจากการจุดไฟเผาบ้านของกลุ่มโจรอีกกลุ่มนึงที่เป็นศัตรูของพวกเขาทั้งสอง ซึ่งกลุ่มนั้นคงหวังให้พวกเขาถูกไฟคลอกตายอยู่ในนี้อยู่แล้วแน่ๆ เพราะการที่ไฟไหม้บ้านครั้งนี้ มันลงตัวเกินไปจนเหมือนเป็นเรื่องที่ถูกจัดไว้แล้ว ลิฟตี้ที่หลบพลาดจากของที่ค่อยๆผุพังลงมาทับ พยายามดันตู้ไม้บ้าๆที่ทับเขาอยู่ให้ออกไป แต่มันหนักมาก หนักมากจริงๆ

          "ทำไมพี่ชาย... ปกติเวลาผมเป็นแบบนี้ พี่ก็ทิ้งให้ผมช่วยตัวเองไปไม่ใช่เหรอ? ทำไมคราวนี้ถึงหันกลับมามองล่ะ?"

          ใช่...เพราะปกติ ถ้าติดอยู่ในสถาณการ์ณแบบนี้ ชิฟตี้จะวิ่งหนีต่อไปโดยไม่แม้แต่จะเหลียวตามามองลิฟตี้ที่ติดอยู่แบบนี้เลยซักครั้ง แต่ลางสังหรณ์ของชิฟตี้ตอนนี้มันกำลังบอกเขาว่า ถ้าเขารอบนี้เขาหนีไปแบบไม่สนลิฟตี้อีก เขาจะไม่ได้เห็นหน้าน้องชายอีกเป็นครั้งที่สอง...

          เมื่อชิฟตี้คิดได้ดังนั้น ก็หันหลังกลับมาช่วยลิฟตี้ดันตู้ออกไปจากตัวเขา แต่มันไม่ขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อย...

          ไฟเริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ...หากเป็นแบบนี้...คงจะได้ตายทั้งคู่จริงๆ...

          "ชิฟตี้...หนี...ไปซะ แค่ก!"

          ลิฟตี้สำลักควันไฟเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้าไปจ้องตากับพี่ชายของเขาที่ทำหน้าตื่นตระหนกกับคำพูดที่น้อยชายเพิ่งพูดออกมาเมื่อกี้

          "มะ ไม่!!!ไม่เอา ไม่เอาเด็ดขาด!!!คราวนี้ไม่ว่ายังไงนายก็ต้องกลับไปบ้านพร้อมกับชั้น!!!ชั้น...ชั้น...!"

          ชิฟตี้ต้องหยุดคำพูดอยู่แค่นั้น เมื่อลิฟตี้กระชากเนคไทของเขาลงไป ก็จะแตะริมฝีปากเบาๆที่แก้มของชิฟตี้...

          "ลืมไปแล้วเหรอว่าพวกเราไม่มีทางตาย? ถึงตายพรุ่งนี้เราก็ฟื้นขึ้นมาใหม่อยู่ดี"

          ชาวแฮปปี้ทรีทุกคน...มีชีวิตเหมือนกึ่งอมตะ เพราะเมื่อถูกฆ่าตาย วันต่อมาก็ฟื้นและสามารถใช้ชีวิตได้ตามเดิม

          "ตะ แต่ว่า..."

          "ไม่เป็นไรหรอก...ผมไม่หายไปไหนหรอกหน่า เตรียมตัวรอรับผมที่บ้านเลยแล้วกัน"


          "ผมต้องกลับไปหาพี่แน่ๆ...ไม่ต้องห่วง...นะ?"


          สิ้นสุดคำพูดของลิฟตี้ เขาก็พลักชิฟตี้ออกไปจากบริเวณที่เขาอยู่ พร้อมส่งสายตาเป็นเชิงว่า"ไปซะ" ชิฟตี้ยืนตกใจอยู่ซักพัก ก่อนจะตัดสินใจทำตามที่ลิฟตี้บอกแล้ววิ่งหนีออกไปจากบ้านที่ไฟกำลังลุกโหมมากขึ้นเรื่อยๆ...

          และแล้วทั้งบ้าน...ก็ตกอยู่ในสภาพของทะเลเพลิง...
  




          อันที่จริง...หลังจากเหตุการ์ณนั้น มันผ่านมาตั้ง 3 เดือนแ้ล้ว...

          แต่ลิฟตี้...ก็ยังไม่โผล่มาให้เห็น...

          ชิฟตี้หยิบม้วนบุหรี่ขึ้นมาหนึ่งม้วน ควงมันเล่นอยู่ซักพัก ก่อนจะคาบแล้วหยิบไฟแช็กขึ้นมาจุด เขานั่งสูบมันไปซักพัก ก็เริ่มไม่ไหว ต้องเอาเจ้าบุหรี่นี่ออกมาจากปาก ก่อนจะสำลักควันบุหรี่อยู่สักพักใหญ่ๆ...แล้วพึมพำออกมาเบาๆ...

          "...ไม่เห็นจะอร่อยเลยซักนิด ทนสูบไปได้ยังไงกันนะ"

          "ควันก็เยอะชะมัด ไม่ไหวเลย..."

          "มันเยอะเกินไป...เข้าตาจนแสบตาไปหมดแล้ว..."





          แปะ...แปะ...





          เพราะบ้านที่เหลือเขาเพียงคนเดียว ทำให้มันเงียบ จนได้ยินเสียงทุกอย่างรอบตัว...

          แม้กระทั่ง...เสียงของน้ำ...ที่กำลังหยดอยู่...

          โดยน้ำนั้น...กำลังหยดมาจากดวงตาสีแดงทับทิมของชิฟตี้เอง...

           "อึก...ฮึก..."

           ชิฟตี้ร้องไห้อยู่คนเดียว พร้อมกับกำกล่องบุหรี่ในมือจนมันบี้ไปหมด เขาปล่อยให้น้ำตามันไหลไปเรื่อยๆ ไม่เช็ดมันเลยแม้แต่น้อย...

           ราวกับต้องการให้มันชำระความจริงที่เขารู้ออกไปจากใจให้หมด...

          "โกหก...โกหก...โกหก!!!!!!"

          "บอกเองแท้ๆว่าจะกลับมาไม่ใช่เหรอ!!!บอกว่าให้ชั้นรอไม่ใช่เหรอ!!!"

          "ยังไงก็ได้ นายจะกลับมาแล้วบอกว่าล้อเล่นก็ได้ แต่ขอแค่นายกลับมา!!!"

          "แล้วทำไมล่ะ...ทำไม...ทำไม!!!"

          ชิฟตี้ได้แต่ร้องไห้แล้วซุกหน้าเข้ากับหมอนบนเตียง เอาแต่ร้องตะโกนซ้ำๆอยู่อย่างนั้น ร้องไห้อยู่อย่างนั้น จนน้ำตาและเสียงเหือดแห้งไป ก่อนจะหมดแรงนอนสลบอยู่ในห้องนั้นเอง...






          ที่นี่ไม่มีเสียงหัวเราะของสองพี่น้องอีกแล้ว...

          เหลือไว้แต่เพียง...กล่องบุหรี่ที่เปิดค้างไว้กับคราบน้ำตาและความเศร้าโศกของอีกคนที่เหลืออยู่เท่านั้น...

          ===============================================================

          Writer :: สาเหตุที่แต่งฟิคนี้เหรอ? ง่ายมาก แค่อู้ฟิคหลักน่ะ แฮ่~~~//โดนเหล่าคนที่ตามอ่านฟิคหลักอยู่รุมกระทืบ พล็อตเรื่องนี้ได้มาจาก การที่ไรเตอร์ไปเดินผ่านคนที่สูบบุหรี่แล้วคิดขึ้นมาได้ว่า "คนนี้คิดว่าคนอื่นที่รู้จักเขาจะเสียใจไหมถ้าเขาตายไปเพราะโรคมะเร็งเนี่ย...แล้วถ้าเกิดตายเพราะอย่างอื่นล่ะ?" นั่นแหละคือจุดกำเนิดของฟิคนี้ค่ะ!!!

          ดราม่ากระจายเบยยยยยยย โอย แต่งเองเฮิร์ทเองค่ะ;;w;; แลดูเหมือนไรเตอร์จะชอบให้ชิฟตี้สวมบทนางเอกละครโศกที่ตอนสุดท้ายพระเอกตายยังไงก็ไม่รู้ล่ะ?//โดนชิฟตี้ฆ่าหมกส้วม

[เม้นหน่อยเถอะค่ะ...กำลังใจของไรเตอร์เชียวนะ...;3;]