รักวุ่นๆชุลมุนหัวใจของนายกับนาย

ลำดับตอนที่ #2 : คบกับฉันซะไม่งั้น...

[วาบิ]

          เฮ้อ~ ทำไมวันนี้มันเป็นวันซวยรึป่าวเนี่ย ซวยตั่งแต่เช้าจนจะเย็นอยู่แล้ว ซวยตั่งแต่เรื่องจูบ ไปเรื่องขายหน้า แถมยังมีเรื่องกับรุ่นพี่ โอ๊ะโอ! ถ้าวันนี้มีเรื่องซวยอีกสักเรื่องสองเรื่อง จะได้ครบ5เรื่องในวันเดียว ใครมันจะทำได้ซวยทั้งวัน อิอิ [คงจะมีแกคนเดียวและมั่งที่ทำได้อะ: WB.]  

“เดนายอยู่ไหนเนี่ย” เสียงยูนีฟนี่หว่า (จำได้ด้วยแหะ)

“ยูนีฟ!! เดอยู่นี่มาช่วยหน่อย หนักจะตายอยู่แล้ว”ผมตะโกนเรียกยู

“เฮ้ย!!! นายทำไรเดอะ แล้วนั้น ทำไมมีคนนอนเลือดไหล่ด้วยอะ แล้วนายเป็นไรปะเนี่ย” เป็นชุดเลยนะเนี่ยคุณยูนีฟ

“เดี๋ยวค่อยเล่าทีหลังมาช่วยยกไอ้หมอนี่ลุกขึ้นทีฉันหนักจะตายอยู่แล้ว อยู่ดีๆก็สลบไป ฉันละเซ็ง”ผมบ่นมั่งหลังจากที่ยูเดินมาได้ไม่นานไอ้เพื่อนเวงก็เดินมา

“ฉันไม่อยู่ทีนายสองคนจะมีไรกันแล้วรึนี่ ไวไฟซะจริงๆ” ไอ้ปากหมา กวนteenดีจริงๆ

“ถ้าแกจะมากวนฉันก็กลับไปนอนต่อไป เห็นมั้ยว่าเค้ามีเรื่องกัน มาช่วยหน่อยดิ” ผมบอกแบงค์ แบงค์เดินมาช่วยยูนีฟยกเดให้ลุกขึ้นส่วนผมก็ลุกขึ้นตาม แล้วเดินตามยูนีฟไป

“แกไปโดนไรมาวะนี่ รึว่าหนักไปหน่อย ครุครุ”พอแบงค์พูดจบก็มีเสียงเสียงหนึ่งดังขึ้น (เสียงนี้มันจะทำให้เจ็บ)

โป๊ก!!!

“เฮ้ย!!เจ็บนะโว๊ย เขกมาได้ หัวคนนะไม่ใช่กะละมัง”ไอ้แบงค์เดินมาเอามือลูบๆหัวตัวเอง

“นี่นายสองคนจะทะเราะกันอีกนานมั้ยนิ มาช่วยฉันแบกหน่อย หนักเหมือนกันนะ” ไอ้แบงค์รีบวิ่งไปช่วยยูนีฟแบกเดินไปห้องพยาบาล พอมาถึงอาจารย์ห้องพยาบาลก็ตกอกตกใจอย่างกับญาติใครเสีย (เวอร์ไปมั้ง)

“ไปโดนอะไรมาคะนี่เลือดเต็มไปหมดเลย แล้วอีกคนเป็นอะไรคะ” ว้าว!!อาจารย์ไมสวยเยี่ยงนี้นิ เพิ่งมาห้องพยาบาลครั้งแรกไม่นึกมาก่อนว่าอาจารย์ทั้งขาว สวย หมวย อึ๋มสุดๆไปเลย เหอ เหอ[อย่าเพิ่งโรคจิตสิพระเอกของช้านนน: WB.]

“คือคนนี้เค้าเป็นลมปะครับ”ยูนีฟพูดเสร็จอาจารย์ก็กวักมือเรียก

“งั้นไปนอนพักที่เตียงก่อนนะคะ ตามมาค่ะ ส่วนอีกคนนั่งที่เก้าอี้ตรงนั้นนะคะเดี๋ยวครูจะทำแผลให้ค่ะ” ผมมานั่งที่เก้าอี้ส่วนแบงค์กับยูนีฟนิออกไปรอข้างนอกหลังจากช่วยกันพยุงเดไปนอนที่เตียง

“มีเรื่องชกต่อยมาหรอคะถึงได้หน้าบวมขนาดนี้”อาจารย์ถามผมพลางหยิบก่องปฐมพยาบาลมานั่งเก้าอี้ข้างหน้าผม

“เอ่อ..อ๋อ!ครับใช่ครับ”

“มีเรื่องมันไม่ดีนะ งั้นถ้าคราวหน้าเธอมาที่ห้องพยาบาลอีกเพราะเรื่องชกต่อยครูจะตัดคะแนนอีกนะ ครั้งนี้ตัดแค่ 5 คะแนน ถ้าคราวหน้าอาจเป็น 10 คะแนน ครูจะเพิ่มไปเรื้อยๆนะโอเคมั้ย”โหเห็นยังงี้อาจารย์ใจโหดจังเหอ เหอ ซวยเลยตู

“ครับ ผมจะไม่มีเรื่องอีกแล้ว”ผมสำนึกและไม่อยากมาอีกเลยห้องพยาบาลเนี่ย พอทำแผลเสร็จผมก็เดินออกไปหาแบงค์ข้างนอก

“เดี๋ยวค่อยมารับเด ไปหาอะไรกินกันแบงค์” แบงค์พยักหน้ารับแล้วหันไปพูดกับยูนีฟ

“อืมๆ ชักหิวซะและ ไปมะคุงชายซาเล้ง”หลังจะเรียกไปนั้นแบงค์ก็โดนส่วนกลับด้วยหมัดหนักๆของยูนีฟ

โครม!!!

“โอยย เจ็บชะมัดเลย” ไอ้แบงค์ลุกขึ้นปัดฝุ่น

“ทีหลังอย่ามาเรียกว่าคุงชายซาเล้งอีกนะ ไม่งั้นโดนอีกแน่”โหดจังแหะ ไม่รู้ว่าไอ้แบงค์ไปทำอะไรให้หมอนี่โกรธ

“ไปก็ได้ ทีหลังห้ามเรียกอีกไม่งั้นโดนยิ่งกว่านี่ หึหึ” ผมกับแบงค์และยูนีฟก็มุ่งหน้าไปโรงอาหารเพื่อหาไรกิน

[เดมอส]

          โอ๊ย~ทามมัยมันมึนๆงี้น๊ะ โอ๊ะ! ทามมัยเย็นๆนะ แสงก้อแสบตา O-o o-O ผมคิดขณะค่อยๆพยุงตัวขึ้น และคำถามแรกของผมก็ขึ้นมาในหัวสมอง

“ที่นี่ที่ไหน” ผมมองไปรอบๆตัวกลิ่นยาอย่างงี้ ห้องพยาบาลแน่เลย

“ตื่นแล้วหรอคะ เพื่อนๆของเธอเอาไว้ฝากครูเอาไว้ รอนี่ก่อนก็ได้นะคะ ครูยังไม่กลับหรอกจ๊ะ”อาจารย์พูดแล้วเดินไปที่หน้าเคาร์เตอร์ แต่ผมไม่ฟังอาจารย์ ผมแอบย่องออกมาจากห้องพยาบาล ผมอยากกลับบ้านแล้วหิวชะมัด

ผมเดินมาหยุดอยู่หน้าโรงอาหาร มีอะไรกินมั่งนะ นี่ก็เย็นแล้วสิ ผมเดินดูของกินแต่ละร้านที่ยังเปิดอยู่ แต่เพราะความซวยกลับมาเยี่ยมเยือนอีกครั้ง

โครม!!!!

“โอย เจ็บๆๆๆ นายเดินดูทะ…เฮ้ย!! เด ออกมาได้ไง” เอ่อ..นั้นมันวากับแบงค์แล้วก็ยูนีฟนิ

“ผมหิว ก็เลยออกมาหาอะไรกินอ่าครับ แหะๆ”ผมตอบแล้วทำท่าเขิลนิ๊ดๆ

“อืมๆ พอดีฉันซื้อข้าวไปให้นาย แต่นายกับเดินมานี่ก็ไม่เป็นไรอะกินซะ ข้าวมันไก่ อร่อยนะ” ผมรู้ว่ามันอร่อย

“ขอบคุณนะ นายเป็นผู้มีพระคุณจริงๆเลย ช่วยผมหลายอย่าง ขอบคุณนะ” วาฟังแล้วหัวเราะ

“555+ นายนี่ซื่อจริงๆ หนี้บุญคุณฉันไม่เอามารวมกับเมื่อเช้าที่นายขโมยจูบแรกของฉันหรอกนะ นายต้องชดใช้ฉันมาเพื่อคิดบัญชี หึหึ” อึก! ตายๆๆผมลืมไปเลย

“เอ่อ..แล้วนายจะให้ผมทำไงอะ” [อาจจะโดนต่อยก็ได้นะพระเอกของฉันมันเป็นพวกรุนแรง ครุครุ: WB.]

(เฮ้ยๆๆ ฉันไม่ได้เป็นอย่างงั้นนะโว๊ย) ผมจะโดนต่อยหรอ ฮือๆๆๆT^T

“ก็...คบกับฉันซะ!!” หา~ ว่าไงนะ คบกับวา

“คบกับนายเนี่ยนะ บ้ารึป่าว ผมเป็นผู้ชายนะแล้วนายเองก็เป็นผู้ชาย” ทำไงดี วาเป็นพวกชอบไม้ป่าเดียวกันหรอนี่ ไม่นะ

“ก็ฉันเริ่มสนใจนายขึ้นมาแล้วละเด นายต้องคบกับฉันไม่งั้น ฉันจะอัดนายแทน เอาไงจะเลือกอันไหนบอกมา”ง่า ทำไงดี [บอกแล้วไม่เชื่อมันเป็นพวกรุนแรง: WB.] แงๆๆๆ

“นายกับไปคิดมาละกัน แล้วพรุ่งนี้มาบอกฉัน เคมั้ย”

“อืมๆ โอเค ผมจะลองคิดแต่ว่า..”ผมกำลังจะพูดแล้ววาก็ขัดขึ้น

“ไม่มีแต่ พรุ่งนี้นายต้องมาโรงเรียนด้วย อ้อ! นายทำอาหารเป็นมั้ย” ง่า กะจะหยุดซะหน่อย

“เป็นอะ ทำไมหรอ” ชักจะงง ซะและ

“พรุ่งนี้นายทำข้าวกล่องมาให้ฉันด้วย เคมะ ต้องทำมาด้วยไม่งั้นโดน” ทามมายยยย

“เฮ้ย! วาเอาจริงหรอ เดี๋ยวนี้นายเปลี่ยนรสนิยมและ”

โครม!!

“อีกและ จะถีบทำไมเนี่ย ทำไมทุกคนต้องรังแกฉันด้วย ฉันไม่ใช่กระสอบทรายนะ”

“เด นายระวังด้วยละ พอดีฉันช่วยอะไรนายไม่ได้ ฉันไม่เก่งเรื่องชกต่อยอะนะ งานนี้ขอบาย”ง่า ยูนีฟก็ทิ้ง อุสานึกว่าเป็นเพื่อนที่ดีคนแรกแล้วนะ ทำไมชีวิตผมถึงเป็นแบบนี้ ตอนนี้ยูนีฟเดินไปแล้วเหลือผมกับวาแล้วก็แบงค์

“วา กลับบ้านกัน” วาพยักหน้ารับ แล้วพูดขึ้นว่า

“แบงค์วันนี้มีคนจะเดินกลับบ้านกับพวกเรา นายโอเคให้คนคนนั้นเดินกลับด้วยมั้ย” ใครหว่า เอ~ ผมมองซ้ายมองขวา ก็ไม่มีใครนี่ หรือว่า จะเป็น ผม! [นายนี่ซื่อบื่อกว่าไอ้แบงค์อีกหรอเนี่ย: WB.]

“อืมเอาดิ แล้วใครละ”

“นั้นไงเด อะ เดี๋ยวฉันจะเดินไปส่งบ้านเอง”หา ไปส่งผมที่บ้าน

หลังจากนั้นผมกับวาแล้วก็แบงค์ เดินออกจากโรงเรียน เดินไกลหน่อยกว่าจะถึงบ้านผม สองคนนี้อึดดีจริงๆ ขนาดผมยังไม่ไหวเลย

ผ่านไป 10 นาที

“ถึงแล้ว ขอบใจนะ ที่มาส่ง บะบาย”ผมบอกลาเสร็จแล้ววิ่งเข้าบ้านไปเลย

สองคนนั้นเดินกลับไปและ เฮ้อ ~ ทำไมวันนี้มันยุ่งๆอย่างนี้นะแล้วพรุ่งนี้จะทำยังไงดีละทีนี้ เกลียดก็ไม่ได้เกลียด

ไปอาบน้ำแล้วก็มานอนคิดดีกว่า

[วาบิ]

          ผมนี่บ้ารึป่าวนะที่ไปขอเดเป็นแฟน ผมแค่สนใจเฉยๆ เห็นน่ารักดี  ตอนนี้ผมเดินมากับแบงค์ใกล้จะถึงบ้านละ ผมกับแบงค์บ้านอยู่ข้างๆกัน เป็นเพื่อนกันมาตั่งแต่เด็กๆ

“นี่มันก็จะมืดและฉันเข้าบ้านก่อนนะ บายเว้ย”แบงค์พูดแล้วเดินเข้าบ้านไป

“อืมๆบายๆ”ผมบอกเสร็จก็เดินไปที่บ้านก่อนจะเปิดประตูเข้าไป

“ผมกลับมาแล้วคร๊าฟ ฟ แม่มีอะไรให้กินมั่งอะ”ผมตะโกนถามแม่

“ไม่มีโว้ย เค้ากินกันเสร็จหมดแล้วแกอยากกลับบ้านช้าเอง ช่วยไม่ได้ ไปอ่านหนังสือไป”หาข้าวหมดแล้ว อะไรเนี่ย แม่แกล้งแน่ๆ

“เป็นไปได้ไง ก็ผมติดธุระอยู่อะแม่ เลยกลับบ้านช้า ขผมกินข้าวนะ นะ น้า”ผมอ้อนแม่โดยการเกาะขาแม่

“หมดก็คือหมด แล้วแกก็ปล่อยขาฉันด้วยจะไปดูข่าว”แม่อ้า ทำไมทำอย่างนี้

“ไม่กินก็ได้ ไปดีกว่า แบร่ ~ ;p”ผมวิ่งขึ้นมาบนห้องก่อนจะโดนแม่เตะ อิอิ

“หน่อย ไอ้ลูกคนนี้นิ” ผมมานั่งคิดอีกที เฮ้อ~ ทำไมวันนี้มันซวยจัง มีเรื่องซวยตั่งห้าครั้งแนะ อยากจะบ้าตาย ข้าวก็อดกิน หิวชะมัด นอนดีกว่าจะได้ไม่หิว อิอิ คร่อก~ ฟี้ ~ 
_____________________________________________________________

เอ~ มันยังไงหว่า คนเราเนี่ยคิดชื่อตอนได้ปัญญาอ่อนจริงๆ [หมายถึงตัวเองนะ เราไม่ได้ว่าใคร อิอิ] ยังไงก็ฝาก ตอนที่2 ด้วยละกาน  ตอนที่3 แต่งไปนิดเด๋วเอง แต่ว่าผมจะรีบแต่งให้เสร็จ ตอนที่3 เร็วๆนะครับ  ยังไงก็ช่วยคอมเม้นให้ด้วยนะครับ แหะๆ[ขอมากไปมั้ง]