คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : จูบแรก&นามสกุล
ณ ดาดฟ้าของโรงเรียนมัธยมปลายแห่งหนึ่ง
“ เฮ้ย วา เราไปหาอะไรกินกัน ชักหิวและ” เด็กหนุ่มผมสีทอง นัยน์ตาสีฟ้า เรียกเพื่อนชายที่กำลังนอนอยู่ข้างๆ
“ อื้อ~ เอาสิ”เด็กหนุ่มที่ชื่อ วา ผู้มีผมสีดำ นัยน์ตาสีดำ ตอบพลางหาวหวอด
ทั้งสองคนลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจสักแป๊บ ก่อนจะมุ่งหน้าไปโรงอาหารเพื่อหาอะไรกิน
“ กินอะไรดีละ แบงค์ ” วาถามเพื่อนชายที่ยืนมองขนมที่อยู่ตรงหน้าพลางน้ำลายไหล แล้วพูดขึ้นว่า
“ ขนมหวานไง อร่อยที่สุดแล้ว” แบงค์ ตอบ
“ แหวะ! อร่อยตรงไหน หวานจนอยากเลี่ยน” วาทำท่าจะอ้วกออกมา
“ ไม่กินก็ไม่ต้องกิน แกก็อดไป” วามองหน้าเพื่อนอย่างอารมณ์ เสียนิดๆ ก่อนเดินไปหาซื้อของกินจากร้านอื่น
แต่พอกำลังจะเดินไป ก็มีเสียงคนตะโกนดังโหวกเหวกโวยวายลั่นว่า
“ หลบไป! ”เสียงของคนที่วิ่งมาอย่างเร็วตะโกนบอกคนให้หลบ แต่วากับยืนเฉย เพราะหลบไม่ทัน
โครม!
ร่างของเด็กหนุ่มสองคนล้มไปพร้อมๆกัน แต่ไม่ใช่ล้มอย่างเดียว วาเริ่มหน้าขึ้นสี เพราะตอนนี้เขาจูบกับผู้ชายที่วิ่งมาชนเขา เด็กหนุ่มผมสีครีม นัยน์ตาสีน้ำตาล ลุกขึ้นยืนก่อนจะพูดคำว่า ขอโทษ แล้ววิ่งไป ตอนนี้วาตัวแข่งทื่อนั่งอยู่กับที่ ก่อนที่เพื่อนชายที่ชื่อว่า แบงค์ เดินมาทัก
“ เฮ้ย! ใครปูเสื่อให้แกนั่งเนี่ย แล้วแกไม่สบายรึไงถึงหน้าเป็นสีแดงขนาดนี้อะ” วา หันไปมองเจ้าของเสียงก่อนจะลุกขึ้นยืนปัดฝุ่น
“ป่าวนิ เดียวฉันไปหาซื้อของกินตรงนั้นแป๊บนะจะไปปะ”
“ไปดิ สงสัยวันนี้ ต้องเข้าห้องเรียนแล้วว่ะ เห็นเพื่อนมันมาบอกว่าจะมีเด็กใหม่เข้ามา น่าจะเป็นผู้หญิงแน่ๆ คงจะน่ารัก”
ห้องเรียน 5/9
[วาบิ]
เฮ้อ ~ ทำไมนะทำไมฉันต้องมานั่งข้างไอ้เจ้าชายประหลาดนี้ด้วย จะสลับที่กับแบงค์ก็ไม่ได้ มันชอบนั่งข้างหน้าต่างอีก เซ็ง เซ้ง เซ็ง
“ นักเรียนทุกคน วันนี้มีนักเรียนใหม่เข้ามานะจ๊ะ เชิญมาแนะนำตัวสิ ” พอครูพูดจบ เด็กผู้ชายผู้มีผมสีครีมกับนัยน์ตาสีน้ำตาลก็เดินเข้า ยืนหน้าห้อง
“ สวัสดีครับ ผมชื่อ เดมอส ครับ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ” หลังจากพูดจบ ในห้องก็เสียงดันขึ้นทันที
“ เดมอสจ๊ะ เธอเดินไปนั่งข้างยูนีฟนะจ๊ะ ”พอครูพูดจบเดก็เดินมานั่งข้างยู แต่พอมานั่งปุ๊บ ไอ้เจ้าชายก็ตีสนิทเลย
“ นี่ๆเธอย้ายมาจากไหนหรอเด เอ่อ...ขอเรียกเดนะ” เอ๊ะ! หน้าคุ้นๆแหะ ผมยังงี้ตายังงี้ ใช่เลย ไอ้ผู้ชายที่วิ่งมาชนเรา ทำให้เราต้องเสียจูบแรก ยังงี้ต้องรับผิดชอบ
“ วาแกเป็นไรไปเนี่ย ไปมองเค้าตาค้อนเชียว ยังกับเค้าไปทำไรให้แกงั้นแหละ” ไอ้แบงค์นี่ก็ไม่รู้อะไรเลย
“ก็เออดิ” (นี่เป็นเสียงกระซิบ)
“แล้วเขาไปทำไรให้แกอะ”แบงค์ถามมาทีทำให้วาหน้าเริ่มขึ้นสี
“ก็ไอ้เด ตอนเที่ยง มันวิ่งมาชนฉันจนล้มแล้ว...แล้ว”
“แล้วอะไร”
“แล้วมันจูบฉันกลางโรงอาหารอะดิ ขายหน้าชะมัด!!” วาตะโกนเสียงดังทำให้เพื่อนในห้องกับครูที่กำลังสอนหันมามองเป็นตาเดียว
“แกจะตะโกนทำไมเนี่ย”
“นี่นายวาบิ เธอจะตะโกนทำไมแล้วที่ว่าไปจูบกับใครกลางโรงอาหารฮะ”อาจารย์พูดด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับ
“เอ่อ...อาจารย์ครับ อย่าไปว่าวาบิเลยครับ เป็นเพราะผมวิ่งไปชนเขาทำให้ผมกับวาบิจูบกันครับ” เพื่อนในห้องต่างพากันวี้ดวิ้ว ผิวปากกัน ส่วนพวกผู้หญิงก็พากันกรี๊ดให้สนั่นห้อง ตอนนี้หน้าของวาเริ่มเป็นสีแดงเข้มจัด จนเขาขออนุญาตครูไปห้องน้ำ แต่จริงๆแล้วเขากับไปบนดาดฟ้า
“ครูครับ ผมขอไปเข้าห้องน้ำอีกคนนะครับ” แบงค์พูดก่อนเดินออกมาจากห้องแล้วเดินตรงไปห้องน้ำ
[แบงค์กี้คุง]
ว่ะฮ่ะฮ่า!ในที่สุดผมก้อออกโรงซะกะที…ครุ ครุ คิดแล้วสะใจ ไอ้วาจุ๊ฟกะผู้ชาย เอิ๊ก จูบแรกกะผู้ชาย ก๊าก งะ~สงสัยจะโม้นานไปหน่อยเดินเลยห้องน้ำมาแล้วนิหว่า แฮะๆกลับๆๆๆ
“ช้านจะบิน บินไป ลัลล้าล๊า”แบงค์(แหกปาก)ร้องเพลงเดินเข้ามาในห้องน้ำ[ไม่มีเพลงอื่นแระหรอT^T]
อะจึ๋ย!ครายอยุนัยห้องน้ำฟร่ะ หว๋าย~สงสัยได้ยินเสียงอันไพเราะเพราะพริ้งของเราไปแร้ว ว วO-Oแน่ๆรุ้ยอะ
แบงค์คิดก่อนจะเดินไป…อ่อ(แฮ่มๆขอใช้คำว่ายิงกาต่ายล๊ะกัน)ข้างๆเด็กผู้ชายคนหนึ่ง
ไอ้หมอนี่มันหน้าขาวดีแฮะ โหย~แระดูผมปิดหน้าปิดตาซะขนาดนั้น น่าจับตัดจิง…ผมแค่คิดน๊ะ
“นายจะมองฉันหาอะไรหรอ มองไปก้อใช่ว่านายจะเรียนเก่งขึ้นหรือหน้าตาดีขึ้นเรอะน๊ะ…แบงค์”หมอนั่นพูดกับผม…ผมว่าเปลี่ยนจากจับหมอนี้มาตัดผมเปลี่ยนเป็นมาตัดหัวดีก่า ถ้าจะดีก่าเยอะ แต่เอ๊ะ! ไอ้หมอนี้รุจักผมได้ไง
“นายเป็นคัย…รุจักชื่อฉันได้ไง”ผมถาม งะ! คราวนี้มานหันมาจ้องผมรุ๊ยอ่าT^T ป๋มทามรายผิดหรอ
“น…นาย! ถึงนายจะสมองห่วยแตกขนาดไหน!!!นายก้อไม่ควรลืมชื่อเพื่อนในห้องที่อยุด้วยกัน4ปีน๊ะ!!”เอ๋~ห้องเดียวกัน…นี่! ผมอยุห้องเดียวกะหมอนี้งั้นหรอ
“จิงดิ! แล้วนายชื่ออารัยล๊ะ…4ปีเชียวหรอ ทามมัยเราจำไม่ได้หว่า” แบงค์ถามก่อนจะพูดกับตัวเองเบาๆ
“เหอะ~นายนี้มันสมองปลาทองจิงๆเร่ยน๊ะ ฉัน ยูนีฟ เดอะ ปรินซ์ ออฟ ซาเล้ง”ยูนีฟหันมาพูดกับแบงค์พร้อมใส่กางเกงไปด้วย (อย่าคิดลึกน๊ะเว๊ย)
“ซาเล้ง? นามสกุลคนรึนั่น”ผมหลุดปากพูดไป
โครม!!!!!!
“นามสกุลฉันมันจะเป็นนามสกุลคนรึไม่เป็นมันไปหนักหัวนายตรงไหนเรอะห่ะ!”ยูนีฟพูดก่องจะเดินออกจากห้องน้ำไป
โอ๊ย!คนอารัยฟร่ะต่อยหนักดีจิงๆ ซี๊ด~เลือดไหลเร่ยอ่าT-Tเค้าจะฟ้องพ่อด้วย แง่ง แบงค์คิดก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำแระเดินไปยังดาดฟ้าของโรงเรียน
[วาบิ]
ขายหน้าชะมัดT-T เฮ้อ~ นี่ผมขี้ขลาดจนต้องวิ่งมาบนด่านฟ้าเลยหรอเนี่ย เพื่อนๆต้องมองผมเป็นไอ้ตุ๊ดแน่ๆ โว้ย ~ อยากจะบ้าตาย =^= ไหนจะไอ้แบงค์อีก มันต้องนินทาไรแน่เลย
ปัง!!
ใครเนี่ยปิดประตูดังชะมัด พอหันหลังไปก็เจอ แบงค์ นั้นเอง
“แกขึ้นมาทำอะไร”ผมถาม แต่มันตอบแบบน่ากวนTeen มาก
“นอน” นึกว่าเป็นห่วงเพื่อนขึ้นมาปลอบใจ แต่ที่ไหนได้กลับมานอน เหอะ งอลเว้ย
“แกนี่ไม่นึกจะเป็นห่วงเพื่อนเลยรึไง นึกว่าจะมาปลอบใจ”
“นี่ๆๆเล่นบทงอลให้ง้อรึไง ฉันแค่ขึ้นมานอน ไม่ได้นึกเลยว่าแกจะอยู่ข้างบนนี้ด้วยซ้ำ” โห ดู ดู้ ดู ดู มันพูด ไอ้เพื่อนเวงเอ้ย
“ไปดีกว่า ไปหาไรทำเล่น ถ้าแกจะนอนก็เชิญตามสบายไม่อยากยุ่ง”ผมบอกเสร็จก็เดินออกมาจากด่านฟ้า เดินไปตามทางเรื้อยๆ เฮ้อ~ ไอ้หมอนั้น มันต้องรับผิดชอบ ขณะเดินมาเรื้อยๆออดโรงเรียนก็ดังขึ้น หมดคาบและ คาบต่อไปเรียนไรหว่า เอ~ น่าจะเป็นพละ วันนี้เรียนที่สนามใหญ่นี่ ไปเตะบอลดีกว่า เออใช่! ไปชวนไอ้แบงค์ด้วยดีกว่า มันต้องไปออกกำลังกายมั่ง เดี๋ยวไม่แข็งแรง หึหึ
[เดมอส]
บทพูดมาซะที ผมนี่กล้ามากเลยที่ไปพูดแบบนั้น ไม่ใช่วาหน้าแดงคนเดียวนะ ผมนี่หน้าแดงกว่าวาอีก เหอะๆ ผมต้องโดนวาว่าแน่เลยไม่งั้นก็อาจจะโดนอัด แงๆT^T ทำไงดี ยังน้อยก็ยังมียูนีฟคอยช่วย หมอนี่พึ่งพาได้ เป็นเพื่อนคนแรกของผมเลยละ แต่ตอนนี้ต้องไปเรียนพละ อาจารย์บอกว่าให้ไปเปลี่ยนเป็นชุดแล้วไปเจอที่สนามผมเพิ่งมาวันนี้วันแรก ยูนีฟก็เลยพาผมเดินไปที่ห้องเปลี่ยนชุด ห้องกว้างชะมัด กว้างกว่าโรงเรียนเก่าอีก ดีจริงๆ ผมกำลังจะเปลี่ยนเสื้อ แต่ผมก็เหลือบตาไปมองยูนีฟที่ยืนเปลี่ยนชุดอยู่ข้างๆ โหทำไมหุ่นยูนีฟถึงได้สวยอย่างนี้อย่างกับผู้หญิงเลย (เห้ยๆๆอย่าลามกให้มากนัก) เสียแต่ว่าเป็นผู้ชาย หน้าตาก็น่ารัก >///< เอะ!!นี่ผมเป็นไรไปเนี่ยทำไมต้องหน้าแดงด้วย นี่ผมไม่ได้ชอบไม้ป่าเดียวกันหรอกนะ…
“นี่ๆเปลี่ยนชุดเสร็จรึยังเนี่ย แล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วยละ เป็นอะไรรึป่าวไม่สบายหรอ”ผมสบายดีนะแต่ดูเหมือนจะไม่สบายแล้วละ
“ผมหน้าแดงหรอ”ไม่จริงมั่ง ผมไม่ได้หน้าแดงนะ
“อื้อ รีบๆเปลี่ยนเร็วๆเหอะ เดี๋ยวอาจารย์ว่าเอาที่ไปสายอะ” ผมรีบเปลี่ยนชุด พอเปลี่ยนเสร็จผมก็เดินตามยูนีฟออกไปที่สนาม
“นักเรียนจ๊ะ วันนี้จะให้แบ่งแยกชายหญิงนะจ๊ะ นักเรียนหญิงให้ไปเล่นบาส ส่วนนักเรียนชายให้ไปเล่นฟุตบอลนะจ๊ะ เดี๋ยวครูจะไปประชุม อย่ามีเรื่องอะไรกันละ” พออาจารย์พูดจบก็เดินไป เล่นฟุตบอลหรอไม่เคยเล่นแหะเล่นไม่เป็นจะไปขอเล่นบาสกับพวกผู้หญิงก็ไม่ได้
“ยูนีฟเล่นฟุตบอลเป็นมั้ย ผมเล่นไม่เป็นอ่า ทำไงดี” ยูนีฟทำสีหน้าแย่ๆๆก่อนจะหันมา
“พวกเดียวกันเลย เล่นไม่เป็นเหมือนกัน =-=” มีพวกด้วยแหะ
“งั้นเราก็นั่งดูพวกนั้นเล่นอะสิ เฮ้อ~ อิจฉาอยากเล่นเป็นมั่ง”
“ก็คงจะเป็นอย่างนั้นแหละ งั้นฉันขอนอนก่อนนะ ง่วง!! ฟี้~” ง่า หลับไปแล้ว เหลือเราคนเดียว แง~ นั่งคนเดียวโดดเดี่ยวเดียวดาย ผมนั่งดูพวกเพื่อนๆเล่นกันอย่างสนุก แต่ตาของผมก็ต้องไปสะดุดกับคนเบื่องหน้าผม
“นะ..นาย จะทำอะไรผมอะ ปล่อยผมนะ” ใครก็ได้ช่วยด้วย พระเจ้า พระเยซู พระ..พระอะไรก็ได้ ช่วยลูกด้วย
ผมโดนผู้ชายคนนึงกระชากแขนผมเดินไปหลังห้องน้ำ(ทำไมต้องหลังห้องน้ำ ไม่เหม็นรึไง)
“จะทำอะไรผมอะ ปล่อยนะ ใครก็ได้ช่วยดะ..อุ๊บ!!” มันเอามือปิดปากผม แง~ มันลากผมมาหลังห้องน้ำ (มาทำไรหลังห้องน้ำเนี่ย) แล้วพูดขึ้นว่า
“ก็นายน่ารักฉันเลยจับมาไง หึหึ ”หัวเราะอย่างงี้มันน่ากลัวนะ ผมต้องเสร็จไอ้หมอนี่แน่เลย ฮือๆๆๆ ผมมันอ่อนแอ สู้เขาก็ไม่ได้
[วาบิ]
ขณะที่ผมกำลังจะเดินไปที่ด่านฟ้า ผมมองลงไปทางหน้าต่างเห็นคนกำลังโดนลากไปหลังห้องน้ำแวบๆ ใครหว่าต้องเดินไปดูซะหน่อยสงสัยจะมีเรื่องชกต่อยแน่ๆ(เจือก! เรื่องชาวบ้านจัง) น่าดูแหะ ผมเดินมาทางหลังห้องน้ำแล้วหลบแถวๆพุ่มไม้แถวๆนั้น (มีพุ่มไม้ด้วยหรอ)
“ก็นายน่ารักฉันเลยจับมาไง หึหึ ”เอ… ทำไมหน้ามันคุ้นๆจัง ไอ้คนโดนจับอ่ะ หลังจากเพ่งเร็งอยู่นานก็รู้ว่าเป็นไอ้คนขโมยจูบแรกนั้นเอง น่าสงสารแหะไปช่วยดีมั้ยนะ ไม่ๆๆๆ ต้องรอดูก่อน
“ยอมซะดีๆ ดีกว่าจะได้ไม่เจ็บตัว”มันเป็นพวกไม้ป่าเดียวกันนั้นเอง โรงเรียนก็มีแหะ มันจับเดนอนหงายแล้วกดแขนสองข้างลงกับพื้นเดดิ้นไปดิ้นมาแล้วน้ำตาไหล่
“ปะ..ปล่อยผมไปเถอะนะ ฮือๆๆ คะ..ใครก็ได้ช่วยด้วย”น่าสงสารจัง ไปช่วยดีมั้ยนะ สงสารหมอนั้นร้องไห้ใหญ่เลย โอเค ช่วยก็ช่วย เดี๋ยวค่อยคิดบัญชีทีหลังเรื่องจูบ ผมตัดสินใจกระโดดออกไป
“เฮ้ย!!แกหยุดนะโว๊ย!!จะทำอะไรระวังสายตาประชาชีซะบ้างนะเว้ย”ผมพูดออกไปอย่างโมโห เอ~ แล้วผมจะโมโหทำไมเนี่ย
“แล้วแกจะทำไม อย่ามาเสือกเรื่องชาวบ้านเค้าดีกว่า ไปกินนมนอนไปไอ้ลูกหมา” ฮะ! ว่าไงนะ ไอ้ลูกหมาหรออย่างงี้ก็สวยดิ
“ว่าใคร ดูตัวเองบ้างนะพี่ ไม่ใช่จะพูดก็พูด”ไอ้บ้านั้นทำหน้าเสีย แล้วลุกขึ้นมาเดินมาใกล้ๆผมก่อนจะซัดหมัดหนักๆลงมาที่หน้าอันหล่อเหลาของผม ยอมไม่ได้เว้ย
ตุบ! ตับ! พลั่ว! พลั่ก!
ผมกระโดดเข้าไปอัดไอ้บ้านั้น จนมันนอนจมกองเลือด
“คิดจะสู้กับฉัน นานไปสิบปีพี่
“เป็นอะไรปะนี่ร้องไห้ซะเหมือนผู้หญิงเลยนะ”ผมพูดจบเดก็โผเข้ากอดผม เฮ้ย!!
“กอดฉันทำไมเนี่ย”
“ขอบคุณที่มาช่วยผม ขอบคุณมากจริงๆ ฮือๆๆๆ” อะไรของหมอนี่เนี่ย แต่ก็ชั่งเหอะ ถึงหมอนี่จะไม่มีหน้าอกนุ่มๆให้โดนสักนิดก็เหอะ อิอิ (ทะลึ่งและทะลึ่งและ)
[แบงค์กี้คุง]
“ช้านจะบิน บินไป ไปไป๊ป๊าย ย ย”ผมกำละเดินแหกปากร้องเพลงลงมาจากดาดฟ้าหลังจากนอนหลับพักผ่อนเป็นที่เรียบร้อย…O-Oอย่ามองผมด้วยสายบตายังงั้นน๊ะ ผมไม่ได้อู้นะเข้าจัยผมหน่อยซิเดกกะลังกิงกะลังนอน [ช้านเหงแกร้องเพลงนี้มานานเมื่อรัยจะบินซักทีอะ: B&B]
ตอนเน้ผมตอนมาถึงชั้นล่างแระว่าจะมาเล่นบอล…วาไปไหนหว่า
โครม!!!
โอ๊ย~ผมสะดุดอารัยนิ หน้าหล่อเสียโฉมหมด
“นิ! นายเดินยังไงของนายนะ”คนที่ผมเดินสะดุดลุกขึ้นมาอาลาวาด.. มองหน้าแระนึกว่าคัย ไอ้คุงชายซาเล้งนิเอง
“เดินยังงั้นแระคัฟ คุงชายซาเล้งว่าแต่คุงชายจะมานอนขวางทางทำมัยเนี่ย”ผมตอบไปแบบกวนๆท่าทางหมอนั้นจะโกธรด้วยซิ
“น..นายเรียกคัยว่า คุงชายซาเล้งห่ะ!!”ไอ้คุงซาเล้งตะคอกผม -[]- อย่าตะคอกบ่อยจิ เดก,สตรีมีครรน์แระคนชราอาจจะอ่านอยุนะมันไม่ดีๆเด๋วเดกจะจำอะไรผิดๆหรืออาจจะกระทบถึงลูกนัยท้อง โอ้ว~ถ้าคนแก่หัวจัยวายทำงัยห่ะ[เอ่อ…นิยายช้านไม่ใช่หนังฆาตกรโรคจิตนะย่ะ คิดไปได้:B&B]
“ก้อเรียกนายไง”ผมตอบแบบใสซื่อ แหมๆก้อผมมันเดกใสซื่อ
“นายไม่มีสิทธ์มาเรียกฉันยังงี้น๊ะ”หมอนั้นตอกกลับมา
“แระยังไงล๊ะถึงเรียกว่ามีสิทธ์…ฉันจะเรียกนายว่าคุงชายซาเล้งทีนิ ฉันจะต้องแต่งงานกะนายเร่ยปะถึงจะมีสิทธ์อะ”ผมพูดแบบกวนteenนิดๆ
“น.. นายไอ้บ้าฉันไม่ได้หมายความว่ายังงั้น หน๊อย~ฉันไม่ยุ่งกะนายแร๊ว”หมอนั้นพูดก่องจะเดินหนีไป
เอ่อ~ผมต้องตามไปง้อปะ…ตามไปเดก่าไม่ได้ไปง้อนะแต่ไปหาเรื่องตะหากหน้าไอ้คุงซาเล้งตอนโมโหน่ารักดีเหมือนปลาปักเป้ารุ๊ยอ่า เอ๋! ทามมันผมถึงสนจัยนายนี้หว่าทั้งที่พึ่งจะเจอหรือว่ามันจะเปงรักแรกพบ
รักแรกพบกะผู้ชายหรอ…อือ~ไม่เลวๆน่าสนอยุ เอ๊ะ! มัยมองผมอย่างงั้นอีกล๊ะผมบอกแร้วไงว่าผมอะเดกใสซื่อผมไม่เกี่ยงเพศอยุแร้ว[เกี่ยวมัย??เดกใสซื่อกะเรื่องเพศเนี่ย : B&B] ไอ้คนเขียนนิ ขัดจังวุ๊ย
ไปเดก่า เอาละกลับไปหานู๋วาซาบิเราเดก่า
[ยูนีฟ]
คิดแระรมณ์เสีย คนอะไร ไร้มารยาท ปากหมา แรงXXX [ปิ๊ปๆถ่อยคำรุนแรงไม่สามารถนำเสนอได้] ผมคิดก่อนจะรีบเดินไปข้างหน้าหลังจากเริ่มได้ยินเสียงฝีเท้าเหมือนมีคนตามมา [อะไรน๊ะ ผมมีบทแค่เนี่ย โธ่~น้อยจัยๆ งอลแร้วง้อด้วย บู๋]
______________________________________________________________
ไว้ติดตามอ่านต่อนะครับ ผมกับเพื่อนจะตั้งใจแต่งเลยครับ
ถ้ามีอะไรที่ผมจะแก้ไขก็บอกด้วยนะครับ ผมเพื่งแต่งอ่าครับ
ช่วยติชมด้วยนะครับ แหะๆ
ความคิดเห็น