นิทานเรื่องนี้ยังไม่มีตอนจบ

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

นิทานเรื่องนี้ยังไม่มีตอนจบ

พ.ศ. 2539

            เช้าวันธรรมดาวันหนึ่งตอนเลิกเรียนผมขึ้นรถประจำทางกลับบ้านเหมือนเดิม โดยที่ไม่รู้เลยว่าชีวิตหลังจากวันนั้นจะเปลี่ยนแปลงไปขนาดไหน ระหว่างที่รอรถออกอยู่นั้น ผู้หญิงคนนึงก้าวขึ้นมาบนรถสำหรับสายตาคนอื่นเธออาจจะเป็นผู้หญิงธรรมดาคนนึง แต่เธอคนนั้นทำให้ผมละสายตาจากเธอไม่ได้เลยตลอดเวลาที่นั่งอยู่บนรถจนเธอลงจากรถไปเธอเดินเข้าซอยและรถก็เคลื่อนที่ไปผมมองเธอจนลับสายตา คิดในใจว่าทำยังไงถึงจะได้มีโอกาสได้คุยกับเธอ และเพราะอะไรบางอย่างทำให้ผมได้เบอร์โทรศัพท์เธอมาผมจำประโยคแรกที่พูดกับเธอไม่ได้หรอกนะแต่จำได้แค่ว่าตอนนั้นหัวใจผมเต้นแรงมาก จนถึงวันที่ได้เจอเธอคนนั้นคงเป็นด้วยอะไรบางหรือด้วยที่ผมยังอ่อนหัดกับความรักมากเกินไปมันรู้สึกประหม่าและเกรงทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ๆเธอจนบางครั้งเราอาจสูญเสียความเป็นตัวเองไป จนถึงเวลาที่ผมได้รู้สึกตัวว่าผมคงไม่ใช่สำหรับเธอ วันนั้นหลังจากที่ผมได้ยื่นจดหมายฉบับสุดท้ายหน้าบ้านเธอ ผมก็เดินออกมาโดยไม่คิดว่าจะได้เจอเธออีกแล้ว

พ.ศ. 2549

            ตอนนี้มาอยู่ที่เชียงรายได้4ปีแล้ว และคิดว่าคงไม่ได้กลับมาที่กรุงเทพอีกแล้ว บางทีการอยู่คนเดียวจนชินมันก็ไม่ได้ทำให้เรารู้สึกต้องการจะมีใครแล้วละมั้ง แต่ทำไมในใจมันรู้สึกว่ายังมีเรื่องราวอะไรที่ทำให้เรายังคิดถึงอยู่นะ เพลงบางเพลงทีทำให้เราคิดถึงใครคนนึงเรายังคงเปิดมันซ้ำๆยังคงยิ้มกับความทรงจำดีๆคำพูดบางประโยคที่เราจำได้ที่เคยพูดกับเธอ นึกสถานที่ๆเคยไปด้วยกัน ร้านน้ำแข็งใส หนังเรื่องแรกที่จำชื่อเรื่องไม่ได้นึกถึงรอยยิ้มรอยนั้นที่ยังอยู่ในความทรงจำ ตอนนั้นได้แต่ปลอบใจตัวเองอ่านหนังสือฟังเพลงแต่เราก็ลืมเธอไม่ได้ และวันนั้นยิ่งได้ฟังเพลง ตั้งแต่วันนั้น ของละมุนมันทำให้เรารู้ว่าสิ่งที่ติดอยู่ในใจเราก็คือเธอนี่เองเราก็ไม่เคยคิดที่จะลืมเธออีกเลยเพราะถ้าคิดถึงเธอแล้วมีความสุขเราจะไปลืมทำไมใช่ไหมครับ ติดตรงที่มันอยากเจอเธอเหลือเกินทำยังไงดี เธอจะเป็นยังไงบ้างมีความสุขดีไหม มีคนที่รักและดูแลเธอหรือยัง ไม่ว่าเธอจะเป็นยังไงตอนนี้ภาพของเธอก็ยังคงสวยงามสำหรับเราเสมอ อยากเจอเธอจริงนะ

พ.ศ. 2551

            กลับมาอยู่กรุงเทพได้ 1 ปีแล้วเจอเพื่อนของเพื่อนเธอก็ได้แต่ถามข่าวคราวว่าเจอเธอบ้างไหมเคยบอกไปครั้งหนึ่งว่าถ้าเจอเธอฝากบอกด้วยว่าเรายังอยากจะเจอเธออีกซักครั้งแต่ก็ยังไม่มีโอกาสเราเชื่อนะคนเราบางทีอาจต้องเจอกันในสถานะการณ์ที่เหมาะสมก็ได้เราก็เลยไม่ฝืนอะไรเลยแต่ยังคงเก็บเธอไว้ลึกสุดใจเหมือนเดิม และยังเชื่ออยู่ในใจว่าถ้าเธอใช่สำหรับเราจริงๆสักวันเราต้องตามหาเธอจนเจอ

พ.ศ.2555

            ในที่สุดเราก็เจอกับความรักไม่เจอมานาน การกลับมาเจอกันอีกครั้งนึงมันเหมือนคืนวันเก่าๆมันกลับมา เราต่างไม่ใช่คนแปลกหน้าของกันและกัน ถึงเวลานี้ไม่รู้ว่าเรื่องนี้มันจะจบลงยังไง รู้แค่ว่าการได้กลับมาเจอเธอทำให้ลมหายใจที่เหลืออยู่ของเรามีคุณค่ามากขึ้น อย่างที่บอกว่านิทานเรื่องนี้ไม่มีตอนจบเรื่องราวต่อไปข้างหน้าเราคงเขียนคนเดียวไม่ได้ เรารอเธอมาเขียนด้วยกันนะเราจะรอ 
              นานมาแล้วพระเจ้าเคยมอบความรักให้มนุษย์แล้วมนุษย์ก็ใช่ความรักอย่างไม่เห็นคุณค่าพระเจ้าเลยลงโทษด้วยการเอาความรักของมนุษย์ไปซ่อนไว้บนยอดเขาที่สูงที่สุดแต่ก็ยังมีมนุษย์คนนึงปีนไปหาจนเจอ ครั้งที่สองพระเจ้าเอาความรักไปซ่อนไว้ใต้ท้องทะเลที่ลึกที่สุดแต่ก็ยังมีมนุษย์คนนึงดำน้ำไปหาจนเจอ ครั้งสุดท้ายพระเจ้าเอาความรักไปซ่อนไว้ในหัวใจของมนุษย์เอง....ตั้งแต่วันนั้นมนุษย์ก็หาความรักของตัวเองไม่เจออีกเลย
           อยากบอกเธอว่าความรักเราไม่เคยหายไปไหนเลยมันยังคงอยู่ในใจเราตลอด วันนี้เราตามหาจนเจอแล้ว อยากบอกเธอสั้นๆว่า รักเธอนะ