คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ...กลางวัน....กลางคืน..
ฟริ้ว...วว.........เสียงลมที่พัดอย่างรุมโร้ม...ท่ามกลางความมืดมิด....ความเหงา....ความเดียวดาย....มีแต่ผมที่นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่.....
นั่งมองดวงจันทร์ซึ่งกำลังจะถูกลบไปด้วย...เมฆดำ...........เช่นเดียวกับผมที่กำลังจะหายตัวไปใน....อากาศ.....ในแสงแดด..ของวันใหม่....
...............................................................................................................................................................................................................................................................................
ณ สุสาน......ร้าง...
"วันนี้เป็นวันครบรอบวันตายของเมิงสินะ...." ชาย คนนึงได้เอ่ยขึ้น...."เมิงไม่น้อยใจบ้างหงอวะ...คนที่เมิงช่วยเอาไว้....จำไม่ได้ว่าวันนี้วันอะไล...."
"...ช่างเค้าเหอะ....." มีเสียงเอ่ยขึ้นมาโดยที่ไม่ทราบแหล่งที่มา......" กุได้ทำหน้าที่....ที่ดีที่สุดในชีวิตของกุแล้ว....." เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง......
"หึหึ...กุนับถือเมิงหวะ...55" ผู้ชายได้ตอบกลับเสียงที่ไม่มีต้นตอนั้น....... มีแต่เพียงหลุมศพข้างหน้าที่เขายืนอยู่.......
"...เมิงจะไปไหนปะคืน..นี้.....กุพาไปอยากเที่ยวบ้างหวะ....โคตรเซง.แม่ง..อยู่บ้าน...กะไปหาสาวซะหน่อยกุ".....ชายคนนั้นได้เอ่ยขึ้น...
"คงไม่หวะ.....ขี้เกียจ.....กุยังไม่อยากเหเห็นคนเท่าไหร่......." เสียงได้ดังขึ้นอีกครั้ง.....
ผุชายนั้นได้กล่าว..."เออ...ง้านเดี๋ยวกุไปก่อง....ค่อยเจอกันอีกนะเว่ย....เมิงอย่าคิดมากหละ....คนเราก้อเงี่ย...."
"เออ....รีบไปเหอะ..นี่ก้อเย็นมากละ.....ขอบใจนะเว้ย...." เสีบงได้ตอบกลับมา..........
"...โชคดี...อีกสองวันกุมาใหม่.....เดี๋ยวค่อยไปเที่ยวกัน....."....เมื่อพูดเสร็จเค้าก้อเดินออกจา...ที่แห่งนี้....
..................................เมื่อพระอาทิตย์ตกดิน......ท้องฟ้าก้อมืดลงอย่างช้า..ช้า..........
ดวงจันทร์กลับมาแทนที่.....พระอาทิตย์...
สภาพสุสานร้างที่ว่างเปล่า....ถูกแสงจันทร์กระทบ......
เริ่มที่จะปรากฎ...ร่าง.....ของ...คน....คนนึง...กลางสุสาน...........กลางความเงียบ.....
มีแต่เพียง......ใบไม้แห้งที่ปลิวไปตามแนว..ลม...
ผมยาว..ปิดตา.....ตามตัวเต็มไปด้วยแผลเก่า....
ที่ไม่อาจจะลืมได้.......มีร่องรอยการเย็บ...เป็นแนวยาวบริเวณคอ.....
ผมตายไปแล้ว........ไม่มีใครเห็นผมในตอนกลางวัน......
ร่างผมจะหายไปในตอนกลางวัน....และปรากฎอีกครั้งในตอนกลางคืน....
ถึงจะเป็นแบบนี้.....ก้อไม่ต่างอะไลจาก..ที่ผมไม่มีตัวตนเรย...เค้าไม่สนใจผมเรย....ผ่านมาแล้วหนึ่งปี....
กับการจากร่างที่มีตัวตน...............
...............................................................................กึก.....กึก...ท่ามกลางความเงียบมีเสียงนึงดัง....ไปทั่วสุสาน....ผมรีบหลบหลังต้นไม้ใหญ่ที่ผมเคยนั่งอยู่ทุกวัน...
เสียงนั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ.......ผมเริ่มที่จะหลี่ตามองว่ามันคืออะไรกันแน่......... เมื่อร่างของผู้หญิงคนนึงพ้นจากเงาที่มืดมิด....มันทำไห้ผมอึ้ง....
นั้นคือเทอ....เทอที่ผมช่วยเอาไว้.....เทอยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน....... แต่...ผมมีคำถามมากมายที่อยู่ในสมองตอนนี้..... เทอมาพร้อมด้วย...ด้วยดอกไม้ช่อนึง...
ผมยังคงไม่ออกจากที่ซ่อนตัวของผม....ผมไม่รุว่าควรจะทำอะไรดี.....มือรุสึกสั่น...ใจเริ่มเต้นแรงขึ้นมา..... ยังคงมองเทอจากมุมมืดนี่...... เทอได้วางดอกไม้ลงหน้าหลุมศพผม..
ซักพักผมสังเกตเห็นน้ำตา...ที่ไหล..อาบแก้มเทอ......ผมอยากออกไป......แต่ก้าวขาไม่ออก.......ไม่อยากไห้เทอเหงผมในสภาพแบบนี้.......มันน่าสมเพชมาก......
เทอยังคงยืนร้อง....ท่ามกลางความเงียบ.......และเหมือนกำลังจะพูดอะไรกับ...เรา......"...รุมั้ย......ว่าเรา...คิด.ถึง..เทอมาก..ก...แค่ไหน..น.. ข..ขอ..โทดนะ..ที่เรามาช้า....มันเจ็บมากนะ....
เรา...รุว่าเทอเจ็บ..ก้อเจ็บเหมือนกัน.......อึก....ห..หวัง..ว่าเทอคงจะ....สะ...บายดีนะ..." อยู่ดีๆผมก้อรุสึกว่ามีอะไรเปียกไหลอาบหน้า..... ความเจ็บที่แสนจะทรมาน.....เทอไม่เคยลืม
เรา...
เทอยังคงไม่หยุดร้อง....."เทอ...รุมั้ย....เราต้องกิน....ขะข้าวกับ...น้ำตะ....มาตลอด...ฮึ...มีคนมองว่าเรา..เพี้ยนไปแล้ว......เทอว่าตลกมั้ย....." เทอหัวเราะทั้งน้ำตา......ผมมีความรุสึกปวด
แสบอย่างรุนแรง
....."เรายืนไม่ไหวแล้ว.....ขอกอด..เทอหน่อยได้มั้ย....." ทันทีที่เทอพูดจบเทอก้อทรุดตัวลง...พร้อมกับกอด..ศิลาที่สลักชื่อผม......เทอก้อยิ่งปล่อยโฮ... ภาพนั้นมันทำไห้ผมอยากกอด
เทอมากที่สุด...แต่ผมออกไปไม่ได้....
ไห้เทอเห็นเราไม่ได้........ผมทรุดตัวลงข้างต้น..ไม้........ลมยิ่งพัดแรงมากขึ้น.........ใบไม้เริ่มปลิ้ว....ว่อน........ อยากจะกอด..เทอ...แต่ตอนนี้ผมไม่มีสิทธิ์นั้นอีกแล้ว......... ใจผม
เต้นแรงขึ้นเรื่อย....เหมือนกำลังจะหัวใจวาย..
"..เรย์.....เรย์..." เสียงของผมมันทำไห้เทอสะดุ้งขึ้นมาทันที...จ้องมอง....ศิลา...แล้วผมก้อเห็น ..รอยยิ้มของเทอ....พร้อมกับน้ำตา... " นั้นเทอใช่มั้ย.....เทออยู่ไหน.....เสียงเทอมาจาก
ไหน.....เทออยู่ไหนง้า....ออกมาสิ....
..ออกมาหาเราหน่อย....เทออย่าทำแบบนี้สิ...อย่าหายไปแบบนี้......อย่าเงียบไปซี้......ฮือ..ๆ" เทอครวญคราง....และยิ่งร้องมากก่าเดิม....."เรย์...อย่าร้องเรยนะ......... มันทำไห้เราเจ็บ..
..... ขอบใจนะที่เทอยังไม่ลืมเรา...
...เทออย่า..จำมันเรย...นะ....เราไม่สามารถหนีความ..จริงที่มีได้...ทิ้งมันไปซะเหอะนะ.........." ผมได้พูดออกไปแล้ว......เทอเริ่มเงียบ......"ทำไม....ทามไม..เทอ..พูดแบบนั้น..หละ...อึก...
เทอ..เห็นเรามั้ย.....ไม่มีใครเรย..."
...น้ำตาเทอเริ่มไหลอีกครั้ง......."ทำไม...เทอทำแบบนี้.....เราเหงา....เข้าใจมั้ย......งือ...เรา...ไม่เคยมีใครนอก...จา..กเทอ....ออกมาหาเราหน่อยซี้....ฮือๆ..." ."เรย์....เราคิดถึงเทอมาก
เหมือนกันนะ....แต่...ความเป็นจิง..เราไม่มีตัวตน..
...เรายังคงจะอยู่ที่ตรงนี้ตลอดไป..... ยังจะอยู่กับเทอตลอดไป......เราต้องไปแล้วหละ.....ใกล้จะเช้าแล้ว......พบกับความเปงจริง....ในวันใหม่นะ......เรารักเทอ..นะ...เรย์..." ทันที่ผม
พูดจบ....เทอหันหน้ามาทางต้นไม้ที่ผมซ่อน
ตัวอยู่....จากนนั้นเทอก้อเริ่มลุกขึ้นยืน.....รอยน้ำตาเต็มหน้าของเทอ.......เทอตรงเข้ามาทางนี้....พระอาทิตย์เริ่มขึ้น....ผมเดินไปหาเทอเช่นกัน......เทอเริ่มที่จะเห็นผม.....เทอเอามือปิด
ปากด้วยความตกใจ.... เทอเห็นผมแล้ว.....
เทอวิ่งเข้ามากอดผม....แต่สายไป.....ร่างผมหายไปเสียแล้ว......เหลือเพียงภาพติดตาจางๆ......."เรย์......แล้วเจอกันใหม่นะ....." "ไม่..........นะ.....เดี๋ยว..ซี้" เรย์ตะโกนออกมา.....ดัง
ทั่ว....สุสาน...เทอสลบไป.....
ขอโทดนะเรย์........น้ำตาผมยังคงไหลอยู่........ " ไอเวย์.....กุลืมของไว้หวะ...." เสียงของเพื่อนผมที่มาหาก่อนหน้านี้ตะโกนเรียก..... เมื่อเขาเดินมาถึง....ก้องงกับภาพที่เห็น.....เขา
เอ่ยขึ้น "นั่น..เรย์นิหว่า...มาทำไมวะ.....เมิงเปงไลอ่า...ร้องไห้หงอ......อะไรวะกุงง...."
"แกช่วยไปส่งเทอที่บ้านด้วยนะ.....ขอร้อง....เอานี่ไห้เรย์ด้วย....." ผมได้ดึงสร้อยคอ...เปงกระดิ่งคล้องคอแมว.....สลักชื่อผมเอาไว้.....ผมทิ้งลงกับพื้น.....แล้ว..สร้อยก้อเปลี่ยน
เปลี่ยนจากสภาพและสามารถจับต้องได้......เพราะ...มันตกลงสู่พื้นแล้วถือว่าเปง....สมบัติของโลก......"อืม...ไว้กุจะไห้นะ....กุไปละ......" เขาก้อพยายามประคอง..เรย์ไป...."ขอบใจ
มาก...นะเว้ย...ไอ.พล..."
...............................................................................................................................ไว้เจอกันนะเรย์.........
......................................................................................................................................................................................................................................
ความคิดเห็น