รักสามเศร้า....กับเรื่องเล่าสั้นๆสามตอน

ลำดับตอนที่ #1 : มันสายไปแล้ว

1

มันสายไปแล้ว

                  1ปีที่แล้ว

         “ฉันชอบนายริท” บรรยากาศเป็นใจในการบอกรักชายหนุ่มหล่อประจำคณะแพทย์ศาสตร์ในงานวันลอยกระทง  พวกเขาทั้งสองพบกันจาก กลุ่มเพื่อนในวันนัดบอร์ด รักแรกพบเลยละทั้งภาคินและเรืองฤทธิ์ต่างมีใจให้กันก่อนที่ชายหนุ่มหน้าตาจิ๋มลิ้มน้ารักจะ...

“...”

“เป็นแฟนกันนะ”

“อะ...อืม”ชายหนุ่มตอบเขิน

“เราจะรักกันตลอดไป”

“อืมได้เลยคับ”

ก่อนความรักจะผลิบานงอกเงยอย่างสวยงาม...ทั้งความวานทั้งหมดที่สัมผัสได้ ความรักที่ล้นใจ ความสุขที่รับมอบให้กัน...ความอิ่มใจจากความรัก...และความเจ็บปวด...จากยานรก!!!

1ปีต่อมา

“หยุดเดี่ยวนี้นะ พี่โตโน่!!!”เด็กชายร่างเล็กตะโกนขึ้นเมื่อเขาออกจากห้องน้ำพร้อมกับมองแฟนหนุ่มกำลังค้นกระเป๋าของเขาเอาเป็นเอาตาย เขากำลังหาอะไร

“จะทำอะไรนะ”เรืองฤทธิ์จับมือแฟนหนุ่มไว้แน่น ... เขาอยากยา... โตโน่ นักศึกษาปี 2. มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง เขาติดยาเสพติดชนิดขาดไม่ได้... และเขา ริท นักศึกษาปี1 คณะแพทยศาสตร์ เขารักเรืองฤทธิ์ เรืองฤทธิ์ก้อรักเขา...แต่เขาติดยานรกนั้น

“ปล่อยริท พี่จะไปซื้อยา”

“ไม่ได้นะ ไหนสัญญากันแล้วไงว่าพี่จะไม่กลับไปยุ่งกับมันอีก”

“ไม่ไวแล้วริท ปล่อย”ชายหนุ่มสะบัดแขนออกก่อนจะก้นลงลือกระเป๋าเรืองฤทธิ์ต่อ

“ไม่ปล่อย พี่ต้องหยุดสิ เชื่อใจตัวเอง ริทยังเชื่อใจพี่ละ”ชายหนุ่มร่างเล็กน้ำตาไหลพราก เขารักภาคินจกใจจริง และ เรืองฤทธิ์เชื่อว่าภาคินคงจะเราเขาจากใจจริงเช่นกัน

“ปล่อยโว้ย!!!”ชายหนุ่มตะโกนจนหน้ามืดพร้อมกับเอามือปัดร่างเล็กจนลงไปนอนกองกับพื้น

“โอ๊ย!!!”

เคร๊ง!!!

เรืองฤทธิ์แน่นิ่งก่อนจะตะโกนเรียกชื่อภาคินในตอนที่ภาคินกำลังเดินออกจากห้องไปจนลับตา

.
.
.
.

ชายหนุ่มเดินออกมาจนถึงชั้นล่างสุดของคอนโดมิเนียมพร้อมกับเงินอีกอีกจำนวนหนึ่งที่ได้มาจากร่างบาง ภาคินเดินเรื่อยเปื่อยมาจนถึงถนนหน้าคอนโดฯอาจเป็นเพราะอาการอยากยามันลดลงไปมากถึงมากที่สุดจึงทำให้ ภาคินคิดได้ว่า เค้าทำอะไรลงไป..เค้าควรไปขอโทษเรืองฤทธิ์...

หว๋อ~ หว๋อ~ หว๋อ~

เสียงไซเรนรถพยาบาลดังมาแต่ไกล ชายหนุ่มหลบทางให้รถพยาบาลก่อนจะกดมือถือโทรออกเตรียมง้อแฟนหนุ่ม หากแต่เมื่อรถหว๋อเลี้ยวหักมุมเข้าไปในซอยทางคอนโดฯของเรืองฤทธิ์และเขาก็เริ่มหวัง ยิ่งโทรไปเท่าไรยิ่งกังวล เรืองฤทธิ์ ไม่รับ...ทำไมไม่รับ งอนเหรอ...หลับไปเหรอ..ร้องไห้เหรอ...หรือเป็นอะไร...เขาเริ่มเป็นห่วง

คลิ๊ก

"ฮัลโหล...ริทฉันขอโทษ"

(.....)

"ริท....ริท ฟังฉันอยู่รึเปล่า"

(...ซ่าาาาา...ซ่าาาาา แค่กๆ)

"ริท!!!"

เสียงอะไรบางอย่าทำเอาภาคินตกใจรีบวิ่งขึ้นไปยังทางเข้าคอนโดมันคือเสียงล้อรถเข็นของเตียงผู้ป่วย..ตำรวจและเจ้าหน้าที่มากมายยืนออกกันอยู่เต็มทางเดิน ภาคินทิ้งมือถือวิ่งเข้าไปด้านบนก่อนตรงไปยังห้องของชายหนุ่ม.... มีตำรวจและหน่อยกู้ภัยเต็มไปหมด!!! ภาคินวิ่งเปิดทางเข้าไปด้านในพร้อมกับตะโกนเรียกชื่อเรืองฤทธิ์ เมื่อเข้ามาถึงด้านใน ร่างของชายหนุ่มนอนหายใจรัวรินอยู่บนพื้นพร้อมกับเลือดสีแดงฉาน..พร้อมกับด้านของมีดปักคาอยู่ที่ด้านหลัง หน่วยกู้ภัยพยายามช่วยกันเอาออกอยู่

"ออกแล้ว!!!" หน่วยกู้ภัยตะโกนเสียงดัง ชายหนุ่มไม่รออะไรทั้งนั้นทั้งเงินและของมีค่าของเรืองริทตกลงกับพื้นภาคินวิ่งตรงเข้าสวบกอดร่างบางพร้อมกับพร่ำบอกขอโทษ

"พี่ขอโทษ....พี่..พี่ไม่ได้ตั้งใจ อย่าตายนะ...อยู่ด้วยกันก่อน..อะ" นิ้วเรียวเปื้อนเลือดแตะริมฝีปากชายหนุ่มก่อนจะขยับปากช้าๆหากแต่ไรเสียงใดๆรอดออกมา

"... .... ..." เรืองริทยิ้มบางๆพร้อมทั้งเลื่อนมือลงไปจับบริเวณหน้าอกข้างซ้ายของภาคินและหลับตาลงช้า...ลมหายใจของเธอเริ่มแผ่วเบา...เบา..เบา...ก่อนจะกระตุกหนึ่งครั้งและลมหายใจทั้งหมดก็หายไป ชายหนุ่มกัดฟันกรอดพร้อมกับร้องไห้...น้ำตาของภาคินเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด มันหยดลงมาหยดแล้วหยดเล่าเพื่ออำลาการจากไปของเรืองริท มือหนาของเขาเอื้อมจับมือเรียวบางของชายหนุ่มไว้แล้วบีบแรงๆ ภาพของเขาและเรืองริทมากมายผุดขึ้นมาในหัว..เรืองริทจากเค้าไปแล้ว...แกรกๆ เสียงของบางอย่างไหลออกมาจากกระเป๋าภาคิน..จริงสิวันนี้วันเกิดเรืองริทนี่...พี่ยังไม่ได้บอกรักริทเลย ภาคินคิดในใจก่อนที่ความเศร้าใจเสียใจและอาลัยจะไหลออกมาจากใจเขา....เขาบอกรักเรืองริทช้าไป...ในคณะที่เรืองริทคิดจะบอกเขาแม้กระทั้งในนาทีสุดท้าย...สิ่งที่เขาได้เห็นก่อนที่เรืองริทจะจากไป..ปากบางขยับขึ้นลงเป็นคำพูด..ที่ว่า

'เราจะรักกันตลอดไป'

The End Take 1