ใส่ใจก็เมื่อสาย (yuri yulsic)

เนื้อเรื่อง

 ครั้งหนึ่ง...ฉันนั้นรักเธอจนยอมสละทุกๆสิ่งได้เพื่อเธอ
ยอมได้แม้กระทั่งทิ้งอนาคตของตัวเองเพื่อให้ได้ไปอยู่กับเธอ
 แต่สิ่งที่เธอทำนั้นมันเกินกว่าที่ฉันจะยอมรับ
พอฉันถามว่ามีอะไร เธอก็ตอบว่า"อ๋อ พอดีเพื่อนสนิทมาน่ะ"
เพื่อนสนิทเหรอ เพื่อนบ้าที่ไหนที่เดินควงแขน กอดเอวและจูบกันล่ะ
ฉันทนกับเธอมามากพอแล้ว ทนมามากจนแทบคลั่งตายอยู่แล้ว
พอกันทีเจสสิก้า พอกันทีนับแต่นี้ความสัมพันธ์ของเราจบกันแค่นี้

 เธอจะทำอะไร ก็เชิญนะ...ฉันไม่ว่าแล้ว เหนื่อยใจเต็มทนแล้ว
ฉันจะกลับไปอยู่ที่บ้านของฉัน อยู่กับคนที่ฉันรักและคนที่รักฉัน  หวังว่าเธอ
คงดีใจสินะที่คนเจ้ากี้เจ้าการอย่างฉันไปจากชีวิตเธอได้  อย่าตามมานะ เพราะฉันนั้น..."เจ็บมาพอแล้ว"

     คนที่เธอไม่รัก   ควอน  ยูริ

 ดวงตาคู่สวยไล่ไปตามบรรทัดอักษรในกระดาษโน้ตเล็กที่พบเมื่อตอนดึก ตอนแรกก็ไม่ได้นึกอะไรแต่ตอนที่ไปเห็นความว่างเปล่าในตู้เสื้อผ้าและห้องของเขาคนนั้นทำให้ผงะแล้วรีบมาอ่านกระดาษ

แผ่นนี้  เจสสิก้า จองทรุดกายลงกับเตียงสีขาวของคนรัก ซุกหน้ากับหมอนที่เขาคนนั้นเคยนอน ถ้าเธอไม่มัวหลายใจอยู่ป่านนี้เขาคนนั้นอาจเดินเข้ามานอนหนุนตักเธอ ปลอบใจเธออยู่แล้วแต่ยิ่งคิดมันเหมือน

ตอกย่ำความโลเลในใจเธอ หยาดน้ำตาในรินออกมาจากตาคู่สวยจนหมอนเริ่มชุ่มไปด้วยน้ำตา
 "ฮึก ฮึก ยูล...กลับมาได้ไหม เจสสัญญานะว่าเจสจะรักยูลคนเดียวแล้ว ฮึก ฮึก ฮือๆ"เธอเอื้อมไปหยิบรูปถ่ายของคนรักกับเธอมาดู คร่ำครวญบอกรักคนในรูปที่ถูกฉักขาดไปอย่างกับคนเสียสติจน

เสียงแทบจะไม่มีเหลืออยู่แล้ว เจสสิก้ายกตัวขึ้นมานอนบนเตียงกว้างอย่างเดียวดาย กอดรูปถ่ายนั้นไว้แนบอก ตลอดค่ำคืนนี้เธอนอนสะอื้นอยู่ทั้งคืนเพ้อถึงแต่เขาคนนั้น ในใจก็ภาวนาให้ทุกๆอย่างเป็นแค่ความฝัน

ความฝันเลวร้ายสำหรับคนอย่างเธอ...

 ขอโอกาสอีกสักครังเพื่อแก้ไข  จะได้ไหม

 "เจส! วันนี้ไปทานข้าวกับเค้านะ"ควอน ยูริเดินเข้ามาหาคนรักที่นั่งพิมพ์เอกสารอยู่ในห้องทำงานของตระกูลจอง เจสสิก้าละสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์มามองใบหน้ายิ้มแย้มของคนรักแล้ว

หลุบมาพิมพ์งานต่อ
 "วันนี้เจสไม่ว่าง ต้องทำงานในคุณพ่อน่ะ...ยูไปกินข้าวคนเดียวเหอะ"เจสสิก้าเคาะแป้นพิมพ์คีย์ตัวอักษรอย่างรวดเร้วเหมือนหุ่นยนต์ โดยไม่ได้สนใจคนยิ้มเก้อข้างๆตัวเองเลยแม้แต่น้อย ยูริรุ้สึก

เจ็บแปล๊บเหมือนโดนเข็มนับพันมาทิ่มแทงก้อนเนื้อที่เรียกว่าหัวใจ  น้ำเสียงเย็นชาของเธอทำร้ายจิตใจฉันมากนะรู้ไหม
 "เจส น่านะแค่ชั่วโมงเดียวเอง เค้าสัญญานะว่าจะรีบพากลับมาพิมพ์ต่อเลย"ยูริทำใจดีสุ้เสือ ส่งมุกอ้อนไปแต่อีกฝ่ายไม่มีปฏิกิริยาตอบรับเลยเอื้อมมือไปดีดหน้าผากมนเบาๆเป็นการหยอกอย่างที่

เคยทำ แต่สิ่งที่ได้กลับมากกลับเป็นคำพูดที่เย็นชาและเกรี้ยวโกรธ
 "ยูริ!! ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่ว่างไงเล่า!!"เธอลุกพรวดมาตวาดใส่เสียงดัง จนอีกคนถึงกับผงะ"เธอจะไปไหนก็ไป อย่ามายุ่งกับฉัน!!"
 "เจส..."ยูริอึ้งจนเสียงทั้งหมดมาอุดตรงคอ จุกจนพูดไม่ออก เขาเลยหันหลังกลับแล้วเดินออกจากห้องทันที แต่ทันทีที่ออกจากห้องก็มีหญิงสาวอีกคนเดินสวนกับเขาเข้ามาในห้องนั้น ด้วยความ

สงสัยเลยแอบไปหลบตรงหลังประตู ได้ยินเสียงคุยกันอย่างสนิทสนมที่เสียดแทงใจเธอเข้าไปอีก พอหันไปดูผ่านช่องว่างเล็กๆก็พบกับภาพบาดตา บาดใจที่ตอกย่ำเข้าไปอีก เจสสิก้าคนรักของเธอกำลังกอด

จูบอย่างดูดกับคนอื่นและสองคนนั้นก็ไม่ทันรุ้ตัวว่าเขาเห็นการกระทำของพวกเธออยู่เงียบ
 "เจส ไปทานข้าวกับยุนนะ"หญิงสาวแปลกหน้าบอกกับร่างบางในอ้อมกอด อีกฝายก็ตกลงแล้วเดินออกจากห้องไป เหลือเพียงยูริที่อยู่หลังประตูคนเดียว หยาดน้ำตาและเสียงสะอื้นที่เก็บกลั้นอยู่นาน
 ทำไมกนตอนฉันชวน  เธอปฏิเสธมัน
 แต่พอเขา เธอกลับไปด้วย  แบบนี้เธอหมดรักเราแล้วใช่ไหม
 ร่างสูงทรุดกายลงกับพื้นปาร์เก้สะอึกสะอื้นอยู่นาน  นานพอที่เขาเริ่มชาชินซะแล้ว  นี่ไม่ใช่ครั้งแรก แต่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ที่เจสสิก้าแอบไปมีอีกคน กี่คนแล้วที่เขาทเป็นไม่รู้ไม่ชี้ กี่ครั้งแล้วที่

เขาต้องยอมทนเจ็บปวดขนาดนี้ แต่ครั้งนี้เขาจะไม่ทนอีกแล้ว
 ยูริรวบรวมแรงใจอันน้อยนิดลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากห้องท่ามกลางสายตาสงสัยของเหล่าคนใช้  ร่างสูงเดินไปที่ห้องนอนของเขาและร่างบาง ปิดประตูและล็อคห้องขังตัวเองไว้กับความเงียบงัน

แล้วเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า คว้าเอาเสื้อผ้าของตัวมากองกับพื้น หยิบกระเป๋าเสื้อผ้าและยัดเสื้อผ้าเหล่านั้นลงไป รวมถึงสิ่งต่างๆที่เป็นของเขาจนมาถึงรูปถ่ายของตัวกับร่างบาง มือเรียวเอื้อมขึ้นมามองและเอารูปนั้นออก

จากกรอบสวย
 แควก!! ภาพของคนทั้งสองแยกจากกันเพราะมือเรียวฉีกรูปทั้งสองออกและเก็บรูปของตัวเองไว้ในกระเป๋าเสื้อ ก่อนจะเดินออกจากห้องไปพร้อมๆกับกระเป๋าเสื้อผ้า มือล้วงไปหยิบกระดาษสีขาว

แผ่นเล็กๆออกมามองและกำมันแน่น ก่อนจะหยิบโทรศัพท์โทรออกเบอร์ของคนคนหนึ่งที่เขาไม่เคยคิดจะโทรหาอีกแล้วแต่ก็ผิดหวังเมื่อคนคนนั้นปิดเครื่อง ยูริเลยฝากข้อความเสียงไว้ และวางกระดาษแผ่นนั้น

ศอดไว้ใต้โทรศัพท์และทิ้งมันไว้อย่างนั้น

 "คุณยูริจะไปไหนเหรอคะ"แม่บ้านเอ่ยถามร่างสูงที่เดินเอากระเป๋าไปที่รถสปอร์ตของตัวเอง
 "กลับบ้านน่ะ"ยูริตอบแบบอ้อมๆและขึ้นรถขับออกไป"ฝากบอกเจ้าหญิงด้วยนะว่าไม่ต้องตามมา"
 บรืน!~ รถคันงามเคลื่อนตัวออกไปจนไกล ร่างสูงมองบ้านใหญ่ตระกูลจองที่ค่อยๆห่างไปเรื่อยๆ น้ำตาไหลรินออกมาไม่หยุด เอ่ยบอกลาบ้านหลังนั้นเป็นครั้งสุดท้าย"ลาก่อน...เจส"

 ด้านเจสสิก้าที่เดินเที่ยวห้างกับอีกคนโดยไม่ได้นึกอะไรก็กำลังเพลิดเพลินกับการซื้อของ จนบ่าย จากบ่ายล่วงเข้าเย็นและเกือบเที่ยงคืน  เธอมาถึงบ้านโดยสวัสดิภาพเนื่องจากอีกคนมาส่ง เธอมองไป

ที่ห้องนอนก็พบไฟห้องที่ปิดสนิท เลยคิดว่าร่างสูงหลับไปแล้วเลยไม่สนอะไร เดินไปที่ห้อง เข้าไปโดยไม่เปิดไฟและล้มตัวลงนอนบนเตียงอย่างเหนื่อยล้า พอพลิกตัวมาดูอีกก็พบกับความว่างเปล่าไม่มีแม้แต่เงา

ของเขาเลย  ร่างบางเลยลองโทรเข้าเบอร์ร่างสูงก็ได้ยินเสียงเรียกเข้าเลยคิดว่าคงไปเข้าห้องน้ำล่ะมั้ง และเธอก็ผล็อยหลับไป

 "ลาก่อน เจส" เฮือก! เจสสิก้าสะดุ้งตื่นขึ้นท่ามกลางความมืด หันไปมองนาฬิกาเพื่อดูว่ากี่โมงแล้ว "ห้าทุ่มรึ" พอหันไปมองที่นอนข้างก็พบความว่างเปล่าอีกเช่นเคย เธอลองสังเกตดีก็พบว่าที่

นอนตรงนั้นไม่มีร่องรอยการนอนทับเลยแม้แต่น้อย ด้วยความตกใจเธอก็โมรเข้าเบอร์อีกคนและก็เหมือนเดิมได้ยินเสียงเรียกเข้า เลยลองเดินตามเสียงไปตอนแรกนึกว่าอยู่ในห้องน้ำแต่ไม่ใช่เพราะไฟห้องน้ำ

นั้นปิดอยู่ เลยเดินไปเรื่อยๆจนมาเจอโทรศัพท์ของอีกคนที่มีสายเธอเรียกเข้าอยู่ สองเทารีบก้าวเข้าไปหาทันที ในสมองสับสนไปหมด  โทรศัพท์อยู่นี่ แล้ว...เจ้าตัวไปไหนล่ะ ร่างบางกวาดสายตาไปทั่วแต่ก็ไม่

พบอะไรเลย  เธฮสังเกตเห็นกระดาษแผ่นสีขาวที่ร่างสูงเคยถือไว้เลย หยิบขึ้นมาอ่าน
 
 ครั้งหนึ่ง...ฉันนั้นรักเธอจนยอมสละทุกๆสิ่งได้เพื่อเธอ
ยอมได้แม้กระทั่งทิ้งอนาคตของตัวเองเพื่อให้ได้ไปอยู่กับเธอ
 แต่สิ่งที่เธอทำนั้นมันเกินกว่าที่ฉันจะยอมรับ
พอฉันถามว่ามีอะไร เธอก็ตอบว่า"เพื่อนสนิทน่ะ"
เพื่อนสนิทเหรอ เพื่อนบ้าที่ไหนที่เดินควงแขน กอดเอวและจูบกันล่ะ
ฉันทนกับเธอมามากพอแล้ว ทนมามากจนแทบคลั่งตายอยู่แล้ว
พอกันทีเจสสิก้า พอกันทีนับแต่นี้ความสัมพันธ์ของเราจบกันแค่นี้

 เธอจะทำอะไร ก็เชิญนะ...ฉันไม่ว่าแล้ว เหนื่อยใจเต็มทนแล้ว
ฉันจะกลับไปอยู่ที่บ้านของฉัน อยู่กับคนที่ฉันรักและคนที่รักฉัน  หวังว่าเธอ
คงดีใจสินะที่คนเจ้ากี้เจ้าการอย่างฉันไปจากชีวิตเธอได้  อย่าตามมานะ เพราะฉันนั้น..."เจ็บมาพอแล้ว"

     คนที่เธอไม่รัก   ควอน  ยูริ

'ไม่จริง!!' นี่ยูริหนีไปงั้นเหรอ ไม่มีทาง เจสสิก้าคิดในแง่ดีเข้าไว้แล้วเดินกลับห้องค่อยๆแง้มดูในห้องก็พบความว่างเปล่า แต่ก็ยังทำใจดีสู้เสือเดินไปที่ที่ตู้เสื้อผ้าแล้วเปิดมันออก  ทันทีที่เห็นภาพเรี่ยวแรงทั้ง

หมดกลับหายไปหมดเลย เสื้อผ้าและของต่างๆของยูริหายไปไม่เหลืออะไรเลย  ร่างบางนั่งสะอื้นอยู่บนพื้น
 "นี่ ฉันทำอะไรผิด เธอถึงทิ้งฉันไป"ร่างบางคร่ำครวญถึงอีกคน"ทำไม ฮึก ฮึก ฮือ ฮืก ทำไม"
 "เพราะฉันล้าเต็มทีแล้วไงล่ะ" เสียงของยูริดังมาจากด้านหลัง ร่างบางหันไปดูทันทีก็เห็นยูริที่ยืนมองมาที่เธออย่างเย็นชา"ใจฉันมนล้ามากพอแล้ว"
 "ยู!  ยู!!"พอเจสสิก้าจะเดินเข้าไป ร่างของยูริกลับหายไป'ภาพลวงตา!!' "ไม่นะยู อย่าทิ้งเจสไว้คนเดียวนะ!!"
 ตอนแรกก็ไม่ได้นึกอะไรแต่ตอนที่ไปเห็นความว่างเปล่าในตู้เสื้อผ้าและห้องของเขาคนนั้นทำให้ผงะแล้วรีบมาอ่านกระดาษแผ่นนี้  เจสสิก้า จองทรุดกายลงกับเตียงสีขาวของคนรัก ซุกหน้ากับหมอน

ที่เขาคนนั้นเคยนอน ถ้าเธอไม่มัวหลายใจอยู่ป่านนี้เขาคนนั้นอาจเดินเข้ามานอนหนุนตักเธอ ปลอบใจเธออยู่แล้วแต่ยิ่งคิดมันเหมือนตอกย่ำความโลเลในใจเธอ หยาดน้ำตาในรินออกมาจากตาคู่สวยจนหมอนเริ่ม

ชุ่มไปด้วยน้ำตา
 "ฮึก ฮึก ยูล...กลับมาได้ไหม เจสสัญญานะว่าเจสจะรักยูลคนเดียวแล้ว ฮึก ฮึก ฮือๆ"เธอเอื้อมไปหยิบรูปถ่ายของคนรักกับเธอมาดู คร่ำครวญบอกรักคนในรูปที่ถูกฉักขาดไปอย่างกับคนเสียสติจน

เสียงแทบจะไม่มีเหลืออยู่แล้ว เจสสิก้ายกตัวขึ้นมานอนบนเตียงกว้างอย่างเดียวดาย กอดรูปถ่ายนั้นไว้แนบอก ตลอดค่ำคืนนี้เธอนอนสะอื้นอยู่ทั้งคืนเพ้อถึงแต่เขาคนนั้น ในใจก็ภาวนาให้ทุกๆอย่างเป็นแค่ความฝัน

ความฝันเลวร้ายสำหรับคนอย่างเธอ...

 "ถ้าฉันใส่ใจเธอ...มากกว่านี้ เธอคงอยู่กับฉันตลอดไปใช่ไหม"