สงครามทวยเทพออนไลน์

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 : ศรลม

   "เอ้า ยืนแข็งอีกแล้วเจ้าจะเดินแบบคนปกติเขาไม่ได้เลยหรอไงหะ เดินๆอยู่ก็นิ่ง เพี้ยนหรือเปล่าเนี้ย" ชายแก่หันมาเห็นศรยืนแข็งก็อดบ่นไม่ได้ ศรสะดุ้งนิดๆก่อนเดินเข้ามาหาชายแก่


   "เออ...คือ...ผมเป็น...นักเวท...แล้ว...หรือครับ" ศรถามชายแก่เสียงเบาจนฟังแทบไม่รู้เรื้อง ตอนนี้จิตใจของเขาล่องลอยละลิ้วปลิวไปไกลแสนไกล เพราะยังทำใจไม่ได้กับสิ่งที่เสี่ยงตายทำไปในวันนี้


   "อ้าว นี้เจ้าไม่รู้รึว่าภารกิจที่ข้าให้เจ้าไปทำคือภารกิจรับอาชีพนักเวทย์ โดยไม่ต้องฝึกหัดนะ" ชายแก่ขมวดคิ้วถามศรด้วยสีหน้างุนงง ศรส่ายหน้าตอบในระหว่างเคี้ยวขนมปังทีชายแก่ให้อย่างเอร็ดอร่อย


   "เฮ้อเจ้าเนี้ยน้า ข้าก็คิดว่าเจ้ารู้อยู่แล้วเห็นเดินตรงมาอย่างมันใจขนาดนั้น" ชายแก่ถอนหายใจและกล่าวออกมาอย่างอ่อนใจ เขาคิดผิดหรือเปล่าที่ให้อาชีพโดยไม่ถามเสียก่อน เพราะคนส่วนใหญ่จะฝึกทักษะนักเวทและเปลียนตามกำหนดจนไม่มีใครมาทำภารกิจกับเขาเลย


   "ตอนนี้ผมกำลังสำรวจเมืองอยู่น่ะครับ ว่าแต่อาชีพจอมเวทนี้สู้ยังไงเหรอครับ ไม่เห็นได้ทักษะอะไรเลยนิครับ หรือผมยังเปลียนไม่สมบูรณ์" หลังจากที่กินขนมปังอย่างเอร็ดอร่อยจนเสร็จแล้ว ศรก็ตอบชายแก่กลับไปพร้อมกับถามเรื่องทักษะที่คาใจเขาอยู่ไม่น้อย


   "เจ้าต้องทำภารกิจเรียนทักษะกับข้าเสียก่อน แต่ข้าเห็นสภาพเจ้าแล้วถ้าข้าให้ภารกิจเจ้าไปก็คงมีแต่ไปตายเปล่าๆ" ชายแก่พูดพลางสายศีรษะ 


   "ใครจะไปรู้ผมอาจจะไหวก็ได้ขนาดวันนี้ยังข้ามน้ำปีนต้นไม้ไปเก็บผลึกมาให้ได้เลย" ศรกล่าวขึ้นอย่างเซ็งๆแล้วเขาจะต้องเป็นนักเวทถือมีดจิ้มศัตรูอย่างนั้นหรือ


   "เฮ้อ.. งั้นข้าจะให้ของขวัญปลอบใจที่เจ้าอุตส่าห์ข้ามน้ำปีนต้นไม้ไปเก็บผลึกมาให้ข้าแล้วกัน" ชายแก่ถอนหายใจออกมาอย่างอดไม่ได้ เมื่อเขากล่าวจบก็ยื่นม้วนกระดาษที่มีริบบิ้นสีขาวผูกอยู่ให้กับศร


   "นี้อะไรเหรอครับ" ศรรับม้วนกระดาษมาอย่างงๆ ก่อนมองดูมันทุกซอกทุกมุม


   "ฮ่าฮ่าฮ่า ว่าแต่ข้ามองเจ้ามาก เจ้าดันมองม้วนกระดาษเนี้ยนะ ระวังมันจะขาดเสียก่อนล่ะ" ชายแก่หัวเราะเสียงดังและพูดเหน็บศรอย่างสนุกสนาน


   "หือ ลุงนี้ไม่รู้อะไรเลยกระดาษถ้าไม่ดูจะอ่านได้ยังไงล่ะ" ศรตอบกลับไปอย่างเซ็งๆ เพราะเขาเพิ่งโดนชายแก่เอาคืนจากตอนที่อยู่หน้าอาคาร


   "ข้าว่าก่อนที่เจ้าจะอ่านเจ้าน่าจะเปิดมันออกก่อนนะ" ชายแก่ยังคงพูดจาเหน็บแนมศรต่ออย่างสนุกสนาน


   "ว่าแต่มันคืออะไรล่ะเนี้ย" ศรทำเป็นไม่สนใจคำพูดของชายแก่และลงมือแกะริบบิ้นสีขาวที่ผูกม้วนกระดาษเอาไว้ออก 


   "อ่านไม่ออก!!" ศรตะโกนดังลั้นทำเอาชายแก่ที่กำลังนั้งมองดูผลึกแห่งปัญญาที่ไร้รอยขีดข่วนอย่างเบามือเพราะกลัวว่าจะเป็นรอย สะดุ้งหันไปมองศร


   "เจ้าอ่านไม่ออกเรอะ ฮ่าฮ่า ฮ่า เจ้านี้ฮาดีจริงๆเป็นนักเวทแต่อ่านอักษรเวทย์ไม่ออก ตัวอักษรแห่งความรู้พวกนี้มีแต่คนฉลาดเท่านั้นที่อ่านออก" ชายแก่เหน็บแนมศรอย่างต่อเนื้อง ศรหันไปจ้องเขม็งชายแก่แล้วหันมามองม้วนกระดาษอีกครั้ง


   "ถ้าอ่านไม่ออกก็ไม่มีความหมายชีกทิ้งเลยแล้วกัน" ศรกล่าวจบก็ทำท่าทางว่าจะชีกม้วนกระดาษทิ้งทันที 


   "จะบ้าเรอะชีกทิ้งทำไมเสียของ" ชายแก่ที่ตกตะลึงกับท่าทางของศรรีบห้ามและเข้ามาดึกม้วนกระดาษไป


   "อ้าวลุงให้ผมแล้วนิ ผมอ่านไม่ออกมันก็ไม่มีประโยชกับผมจะเก็บไว้ก็รกเปล่าๆ" ศรขมวดคิ้วถามชายแก่อย่างเซ็งๆ 


   "จะบ้าเรอะ เจ้ายังไม่ได้กินผลึกแห่งปัญญาจะอ่านออกได้ไงเล่าโง่จริง" ชายแก่พูดพลางหยิบริบบิ้นมาผูกม้วนกระดาษกลับไปอย่างเก่า ขณะที่ศรนั้งอ้าปากค้างกับคำพูดที่ว่ากินผลึกแห่นปัญญาของชายแก่


   "บ้าเปล่าลุงใครมันจะไปยัดผลึกเม็ดขนาดนั้นลง" ศรบ่นกับชายแก่อย่างเซ็งๆ ชายแก่หันมาสายหน้าให้ศรอย่างเหลืออด


   "เจ้านี้มันโง่จริงๆ ใครเขาให้ยัดเข้าไปทั้งลูกกันล่ะ ข้าจะเอาไปต้มให้เวทที่อยู่ในผลึกมันตกตะกอนและหลอมรวมกับน้ำก่อนค่อยให้เจ้าดื่มเข้าไปต่างหากล่ะ" ชายแก่ยกผลึกแห่งปัญญาแล้วเดินเข้าไปห้องด้านในตัวอาคาร หายไปนานกว่าชัวโมงก็ออกมาพร้อมแก้วน้ำหนึ่งใบภายในแก้วมีน้ำสีฟ้าอ่อนอยู่เต็มจะแทบจะล้น

   "ดื่มซะสิ ทีเดียวหมดเลยนะจะได้สบาย" ชายแก่ยื่นแก้วน้ำให้ ศรรับอย่างระมัดระวังพยายามไม่ให้มันหก ศรรับมาแล้วกระดกรวดเดียวหมด

   "อ้ากกกกกกกกก" ศรร้องลั้นแทบจะทันทีเมื่อกลืนน้ำที่ชายแก่ส่งมาให้ มือทั้งสองจับอยู่ที่คอ เหงือซึมไปทั่วร่าง ชักดิ้นชักงออยู่ที่พื้น ชายแก่มองแล้วก็สลดใจ


   "ลุงให้ผมกินอะไรเข้าไปเนี้ย!!" ศรกล่าวพลางร้องโอดโอย ชายแก่ไม่พูดอะไรเพียงแต่นั้งดูอาการของศรอย่างเงียบๆ เวลาผ่านไปสักพักอากาศของศรก็ค่อยๆดีขึ้น

"ผู้เล่นศรปฎิบัติเงื่อนไขพื้นฐานอาชีพได้รับทักษะ อ่านอักษรเวทย์ระดับ 1" เสียงจากระบบแจ้งก่อนที่ศรลุกขึ้นมานั้งบนโตะ ชายแก่ยื้นม้วนกระดาษที่มีริบบิ้นสีขาวผูกอยู่ให้ศรอีกครั้ง 


   "ครั้งนี้เจ้าก็อ่านดีๆล่ะอ่านแล้วเก็บไว้ด้วยไม่ใช่ชีกทิ้งเข้าใจไหม เสียของจริงๆเอามาให้เจ้าเนี้ย" ชายแก่พูดกำชับศรพร้อมบ่นกับตัวเอง ศรพยักหน้ารับและแกะริบบิ้นออกศรมองดูตัวอักษรยึกยื้อยึกยือเขากำลังจะบ่นกับชายแก่อีกครั้ง แต่ทว่าภาพที่ปรากฎต่อสายตาของเขาถึงทำให้เขาพูดไม่ออก ตัวอักษรเวทย์ค่อยๆเปลียนเป็นตัวอักษรที่เขาสามรถอ่านและเข้าใจมันได้

"ผู้เล่นศรปฎิบัติเงื่อนไขพื้นฐานได้รับทักษะ ศรลมระดับ 1" แสงจาระบบแจ้งหลังจากที่เขาอ่านจบ

   "ศรลม?" ศรอ่านออกเสียงชายแก่เหงือตกรีบวิ่งไปหาที่หลบภัยเพราะขณะนี้ลมกำลังม้วนตัวเข้าหากันจนเป็นรูปลูกศรแล้วพุ่งตรงไปด้านหน้าของศร ศรที่รับรู้ถึงแรงลมจึงหันขึ้นมามองก็ต้องตกตะลึงกับภาพที่เห็นลูกศรลมค่อยเลือนหายไป ชายแก่กลับมานั้นที่โต๊ะอย่างเงียบๆพร้อมจิบน้ำชาอย่างใจเย็น


   "เจ้าจะบ้าเรอะอย่ามายิงเวทในบ้านข้าสิถ้าบ้านข้าเป็นรูไปจะทำยังไง" ชายแก่โพล่งออกมาอย่างเหลืออดหลังจากทำใจเย็นได้ไม่เกินสิบวินาที ศรสะดุ้งโหยงหันไปมองหน้าชายแก่ ชายแก่หน้าแดงก่ำด้วยความโกรธที่ศรยิงลูกศรลมใส่บ้านเขาจนเป็นรู(รูเท่าปากกา)


   "แหมลุงก็ ผมจะไปรู้หรอว่าอ่านออกเสียงแล้วมันจะยิงออกไปเลยน่ะ แล้วอย่างนี้ทุกครั้งที่จะยิงก็ต้องหยิบม้วนกระดาษออกมาหรือว่าอยากยิงก็ยิงเลยล่ะ" ศรดูจะไม่ทุกร้อนแต่อย่างใดซ้ำยังถามวิธีใช้กับชายแก่อย่างกระตือรือร้น ชายแก้มองหน้าศร แล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่


   "เจ้าแค่เรียกศรลมมันก็ออกมาเองแหละไม่ต้องหยิบม้วนกระดาษออกมาหรอก" ชายแก่อธิบายแบบง่ายๆให้ศรฟัง ศรฟังแล้วก็พยักหน้าตอบใบหน้ายิ้มแย้มอย่างเป็นสุข


   "แล้วเจ้ามีที่นอนหรือยังหนะนี้ก็หกโมงเช้าแล้วเจ้ายังไม่ได้นอนเลยไม่ใช่เรอะ" ชายแก่ถามศรที่ยังมีท่าทางดีใจจนหน้าหมั่นไส้กับการได้ทักษะง่ายๆอย่างศรลม แต่สำหรับศรแล้วมันถือเป็นก้าวแรกที่ยิ่งใหญ่สู่การเป็นนักเวทย์ที่ยิ่งใหญ่ในภายภาคหน้า


   "เอิ่ม... ถ้าไม่เป็นการรบกวนผมขอนอนกับลุงแล้วกันนะครับ" ศรตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ส่วนชาแก่ตอนนี้รู้สึกหนาวสันหลังและคิดว่าต้นคิดถูกแล้วรือเปล่าที่เอ่ยปากชวนไป

   "เจ้านอนห้องนี้แหละ" ชายแก่พูดจบก็เดินเข้าห้องในไปและทำการล็อคประตูเพื่อกันไม่ให้ศรเข้าไป ศรขมวดคิ้วมองการกระทำของชายแก่อย่างงุนงง 


   "อ้าวนึกว่ามีเตียงนุ้มๆให้นอนซะอีก" ศรบ่นกับตัวเองอย่างเซ็งๆแล้วตัดสินใจนอนลงกับพื้นแข็งๆทั้งอย่างนั้น และสาบานว่าสักวันเขาจะต้องซื้อบ้านให้ได้
เวลาแปดโมงศรตื่นขึ้นมาเพราะโดนแสงแดดยามเช้าปลุก ศรงัวเงียบขึ้นมานั้นเก้าอี้ที่อยู่กลางห้องพบว่าชายแก่ก็นั้งอยู่แต่ด้วยเหตุใดไม่รู้แน่ชายแก่ไม่มีอาการงัวเงีย หรือ ง่วงแม้แต่นอน


   "ลุงไม่ง่วงหรอ" ศรถามชายแก่ที่กำลังนั้งจิบชาแล้วมองดูศรเช็ดขี้ตาด้วยอารมณ์สนุก(?)อยู่


   "ข้าไม่ง่วงหรอกข้านอนตั้งแต่ตอนที่เจ้ารับภารกิจของข้านั้นแหละ แล้วก็ยังไงเจ้าก็ต้องมาหาข้าอีกหลายครั้ง รู้จักกันไว้น่าจะดีกว่าและข้าไม่ชอบให้เจ้าเรียกว่าลุงๆด้วย ข้าชื่อ เอเมอริคแล้วเจ้าล่ะ" ชายแก่พูดพล่างจิบชาอย่างสบายอารมณ์


   "ผมชื่อ ศรครับ อืมจริงๆผมก็ไม่ค่อยชอบให้ถูกเรียกว่าเจ้าเหมือนกันนะครับ" ศรพูดพลางหยิบแก้วมาเทน้ำชาเพื่อจิบบ้าง 


   "ว่าแต่ ที่ว่าผมต้องมาหาคุณเอเมอริคอีกหมายความว่ายังไงเหรอครับ" ศรพูดพลางจิบชาอย่างสบายอารมณ์ หน้าตางัวเงียเปลียนเป็นเคลิบเคลิ้มไปกับรสชาติของชาที่แสนจะหอมหวานแทน


   "อ้าวเจ้าคิดจะใช้แค่ศรลมไปทั้งชาติเลยเหรอไง...แต่ก็เหมาะกับชื่อเจ้าดีนะ ฮ่าฮ่าฮ่า" ชายแก่กล่าวจบก็หัวเราะเสียงดัง ศรได้แต่หน้าเขินจนแก้มแดง


   "เอ่อ คุณเอเมอริคครับ แล้วผมจะรู้ได้ยังไงครับว่าผมต้องกลับมาเพื่อเรียนทักษะเพิ่ม" ศรขมวดคิ้วถามเอเมอริค 


   "เมื่อถึงเวลาเจ้าจะรู้ได้ด้วยตัวเอง" เอเมอริคหัวเราะลั่นเมื่อเห็นสีหน้ามึนงงของศร


   "ว่าแต่เจ้าไม่คิดจะไปฝึกฝนทักษะที่ได้มาหรือไง อยู่เฉยๆมันไม่พัฒนาตัวเองหรอกนะ ไปได้แล้วไป้ ข้าไม่อยากได้ลูกศิษเอื้อยเชื่อย นั้งเล่นไปวันๆนะรู้ไหม" เอเมอริคกล่าวเสียงดังฟังชัด เมื่อศรได้ยินอย่างนั้นก็รีบลุกจากที่นั้งทันที


   "งั้นผมไปแล้วนะครับ แล้วจะกลับมาหานะครับ" ศรกล่าวลาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เขาเดินไปทางทิศใต้ที่เขาเจอกับเสื้อคลุมลอยได้ เพื่อหวังจะได้มาอีกสักตัวสองตัว เพราะถ้าเอาไปขายน่าจะได้ราคาดีถึงแม้มันจะดูโทรมมากก็เถอะ ระหว่างทางเดินทุกคนต่างหันมามองศรเป็นตาเดียว ศรคิดขึ้นในใจทันทีว่ามันคงจะมาจากชุดคลุมที่แสนจะสง่าของเขาเป็นแน่แท้


   "เฮ้อ..ไว้รวยเมื่อไล่ล่ะก็จะหาชุดที่ทำจากทองมาใส่ให้ดู" ศรบ่นกับตัวเองเบาๆระหว่างเดินไปประตูทิศใต้ เมื่อเดินมาถึงประตูทิศใต้ก็พบกับความว่างเปล่าทุ่งหญ้าเรียบเตียนน่านอนกับลมเอือยๆ ไร้ผู้คนหรือสัตว์อสูร ศรลองเดินเข้าไปในป่าห่างจากเมืองประมาณครึ่งชัวโมง ระหว่างที่กำลังงงอยู่ว่าจะเริ่มเดินจากตรงไหนดีเพราะกลัวว่าจะหลง


"สัตว์อสูรกระต๋ายป่าระดับ 5 ปรากฎ...(รวม 20ตัว)" เสียงจากระบบก็ดังขึ้นในหัวของเขา ศรตะลึงอ้าปากค้างหันไปมองกระต๋ายน้อยน่ารักราวยี่สิบตัวที่ถือแครอทอยู่ในมือ ทั้งสองฝ่ายจ้องกันอยู่นานกระต๋ายป่าก็เริ่มเปิดศึกก่อนมันปาแครอทอย่างแรง ศรไม่ทันต้องตัวก็โดนแครอทเสียท้องไปเสียแล้ว


   "ศรลม!!" ศรกัดฟันกรอดพร้อมเรียกใช้ทักษะศรลมปรากฎการลวมตัวของลมจนเป็นเส้นคล้ายลูกศรพุ่งเสียบกระต๋ายป่าทะลุไปสี่ตัว ชายหนุ่มยิ้มอย่างสะใจและหัวเราะออกมาดังลั่น กระต๋ายป่าเห็นท่าไม่ดีจึงว่าหนีแต่ช้าไปเสียแล้วเกิดลมกันโชกขึ้นอีกครั้งเสียงกระต๋ายป่าร้องด้วยความทรมารไม่นานนักพื้นที่บริเวรนั้นก็นองไปด้วยเลือดและศพกระต๋ายป่าทั้งยี่สิบตัว


"ผู้เล่นศรสังหารกระต๋ายป่าระดับ 5 จำนวน 20ตัว ได้รับค่าประสบการณ์ 2000 ได้รับเงิน 500 เหรียญ ได้รับเนื้อกระต๋ายป่า 4 ชิ้น สร้อยคอกระต๋ายระดับต่ำ 2 1ชิ้น ผู้เล่นศรได้ปฎิบัติเงื่อนไขพื้นฐานในการเลื่อนระดับ ได้เลื่อนระดับเป็น 5"
ศรก้มลงเก็บของและสะดุดใจเข้ากับเสียงจากระบบที่ว่าได้สร้อย เขาควานหาอยู่นานจนในที่สุดก็เจอมันอยู่ใต้ซากศพกระต๋ายป่าที่ทับถมกันอยู่ เมื่อลองกดดูข้อมูลของสร้องคอกระต๋าย ก็รีบสวนคอทันที


[สร้อยคอกระต๋าย เพิ่มพลังทำลายเวท 20% เพิ่มผลของทักษะรักษาทุกชนิด 20%]

 

ศรเดินเข้าเมืองอย่างอารมณ์ดี เพราะในที่สุดเขาก็มีเงินสักทีถึงจะแค่ 500 ก็เถอะ ศรเดินตรงไปยังร้านอาหารอย่างรวดเร็วและสั่งสเต็กมากินอย่างสบายอารมณ์แต่ต้องแลกกับเงิน 300 ของเขาหลังจากเดินออกจากร้านอาหาร ศรก็ตรงไปที่ร้านอุปกรซื้อกล่องถนอมอาหาร[ทำให้ขอบในกล่องคงความสดไว้ได้ 7 วัน] ในราคา 150 เหรียญ หลังจากซื้อเส็จก็ยัดเนื้อกระต๋ายป่าทั้งหมดสี่ชิ้นลงไป เขาก็รีบปลีกตัวออกจากเมืองและตรงไปทีป่าทิศใต้หมายจะหาเงินมาซื้อข้าวของเครื้องใช้รวมถึงเต็นท์ เพื่อที่จะได้ไม่ต้องเข้าเมืองบ่อยๆเพราะราคาสินค้าในเมืองมันช่างน่ากลัวเหลือเกิน ขนาดแค่เข้าไปเดินเล่นไม่ถึงครึ่งช้วโมงก็โดนสูบจนเงินเหลือ 50 เหรียญแล้ว ศรเดินลึกเขาไปในป่าอย่างไม่เกรงกลัวต่อภัยอันตรายเพราะศรลมของเขาสามารถยิงทะลุสัตว์อสูรตายอย่างง่ายดาย ศรเห็นขนสีน้ำตาลอยู่ไกลๆจึงลองเดินเข้าไปดูเมื่อศรมองเห็นชัดๆถนัดตา แล้วเสียงจากระบบก็แจ้งกับเขาว่า

"สัตว์อสูรหมีป่าคลั่งชั้นราชาระดับ 25 เตรียมจู่โจม" สิ้นเสียงจากระบบ ศรยืนตัวแข็งปากค้างดวงตาเบิกโต 

   "ด้านหน้ามันแค่ 5 เองไม่ใช่หรอวะทำไมเข้ามาแล้วเจอ 25 เลยล่ะแถมยังชั้นราชาอีก" เมื่อศรเริ่มตั้งตัวได้ก็บ่นกับตัวเองอย่างเซ็งๆ และๆค่อยๆถอยหลังกลับ


   แป๊ก
   เสียงกิ่งไม้แห้งหักคาเท้าของศร หมีป่าคลั่งตัวโตสูงประมาณ 190เซ็นติเมตร ยืนสองขาหันมามองศรด้วยความมึนงง


   "โฮ่กก" เสียงคำรามของหมีป่าคลั่งชั้นราชาดังลั่นไปทั่วโสตประสาท


   "ศรลม!!" ด้วยความตกใจศรเรียกใช้ทักษะศรลมออกไปโจมตีใส่หมีคลั่งชั้นราชา มันโดนไปเต็มๆ ศรลมทะลุท้องมันไปอย่างง่ายดาย เลือดสีแดงฉานไหลทลักผ่านรูเล็กๆขนาดเท่าปากกาออกมาอย่างต่อเนื้อง


   "โฮกกกกก" หมีป่าคลั่งชั้นราชาคำรามลั่นแล้ววิ่งใส่ศรทันที 


   "อ้ากกกกกก" เมื่อศรเห็นหมีป่าคลั่งชั้นราชาวิ่งใส่ตนก็แหกปากร้องเสียงดังไม่แพ้กัน แล้วหันหลังวิ่งหน้าตั้งหนีหมีป่าชั้นราชาอย่างสุดแรงทันที


   "ไอบ้าแกจะตามไปถึงไหนวะ แล้วไอท่าวิ่งนั้นอีก คิดว่าเท่นักหรือไง!!" ศรหันไปตะโกนด่าหมีป่าคลั่งชั้นราชา ที่เหวี่ยงแขนวิ่งสองขาเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยท่าทางการวิ่งเหมือนกับศรไม่ผิดเพี้ยน


   "โฮกกก" หมี่ป่าคลั่งชั้นราชาคำรามตอบศรก่อนจะเร่งฝีเท้าขึ้นเพื่อแซงหน้า ศรเห็นหมีป่าคลั่งชั้นราชาวิ่งแซงหน้าตนก็ไม่ยอมรีบเร่งฝีเท้าขึ้นอีกหมายจะแซงหมีป่าคลั่งชั้นราชาคืนจนลืมไปแล้วว่าตนกำลังหนีมันอยู่ ระหว่างทางที่ทั้งสองวิ่งผ่านมีสัตว์อสูรน้อยใหญ่ขวางทางอยู่มาก แต่ว่าจุดจบของพวกมันที่บังอาจมาขวางทางก็คือความตายเท่านั้น ศรยิงศรลมใส่สัตว์อสูรกระต๋ายป่าระดับ 5 ที่ขวางทางจนหงายหลังตึงแล้วกลายเป็นแสงสีขาวลอยขึ้นฟ้าไป ส่วนด้านหมีป่าคลั่งชั้นราชาก็ไม่น้อยหน้า มันแค่ตบเบาๆสัตว์อสูรกวางป่าระดับ  15 ก็ไปสวรรค์ทันที หมีป่าคลั่งชั้นราชาหันมามองหน้าศรแล้วยิ้มเยาะอย่างดูถูกที่มันสามารถจัดการสัตว์อสูรได้ระดับสูงกว่า ศรไม่ยอมน้อยหน้าทำการยิงศรลมใส่กิ่งไม้ให้ตกลงใส่ศีรษะของหมีป่าคลั่งชั้นราชาไปหนึ่งที


   "โฮกกกก" หมีป่าคลั่งชั้นราชาคำรามลั่นหลังจากโดนกิ่งไม้ขนาดกลางๆหล่นใส่ศีรษะ มันหันมาจ้องศรอย่างแค้นเคืองแต่ก็ไม่มีท่าทีว้าจะเข้ามาจู่โจม ทั้งสองยังคงวิ่งสู้ฟัดกันต่อไป ระหว่างทางหมีป่าคลั่งชั้นราชาสังเกตุหินก้อนนึงขนาดไม่ใหญ่เกินกำลังอยู่ข้างหน้า มันจึงเร้งฝีเท้าเข้าไปไกล้ก้อนหินก้อนนั้นแล้วลงมือตบหินใส่ศรที่กำลังวิ่งมาอยางสุดแรงเพราะกลัวโดนแซง ศรถึงกับตาเหลือกมาเห็นหินขนาดพอใหญ่ลอยมาแต่ไกล


   "เบรกแตกแล้วเว้ย ทำไงดี!!!" ระหว่างที่หินกำลังลอยเข้ามาไกล้เหมือนชายหนุ่มจะคิดบางอย่างขึ้นมาได้ ศรเรียกใช้ทักษะลอยตัวอย่างรีบเร่ง ร่างกายของศรลอยขึ้นสูงกว่าสองเมตร หลบหินได้อย่างหวุดหวิดแต่ก็ต้องล่วงลงมาจากอากาศเนื้องจากทักษะลอยตัวใช้พลังปรานรวดเดียวหมดหลอด 


   "โฮกกกก" หมีป่าคลั่งชั้นราชาคำรามลั่นประกาศชั้นชนะ มันชูแขน(ขาหน้า)ทั้งสองข้างขึ้น ส่วนศรได้แต่ลูบก้นตัวเองที่ได้รับการกระแทกจากการตกจากความสูงสองเมรต เขาจ้องเขม็งใส่หมีป่าคลั่งชั้นราชา มันหันมายิ้งให้ศรและเชิดหน้าขึ้นมองดูศรด้วยหางตา


    "จะกระแดะเกินไปแล้วนะเอ็ง" ศรบ่นอุบหลังเห็นท่าทางเย่อหยิ่งของหมี่ป่าคลั่งชั้นราชา 


   "โฮกกกกกก" หมีป่าคำรามอีกครั้ง แล้วค้อยๆเดิน(สองขา)เข้ามาหาศรจากนั้นก็ยื่นมือ(ขาหน้า)ให้ศร


   "หือ นายก็เป็นคน(?)ดีกับเขาเหมือนกันนิ" ศรยื่นมือไปหมายจะจับมือของหมีป่าคลั่งชั้นราชา


   "โฮกกกกกก" หมีป่าคลั่งชั้นราชาตบมือศรจะกระดูกแทบจะปลิวหลุดออกจากมือ เลือดของเขาสาดกระเสนบนพื้นเป็นจำนวนมาก พลังชีวิตลดลงอย่างรวดเร็วเพราะระดับที่หากกันมากถึงยี่สิบระดับ หลังจากตบมือศรจนแทบหลุดแล้วหมีป่าคลั่งชั้นราชาก็บิดตัวไปมาอย่างเขินอาย เมื่อศรเห็นภาพช้วนอนาถจิตกับการกระทำชวนอนาถใจก็ได้แต่ถอนหายใจอย่างปลงๆ


   "แล้วสรุปนี้มันจะช้วยตูหรือจะช้วยให้ตูไปเกิดใหม่วะเนี้ย" ศรบ่นกับตัวเองเบาๆพลางพยายามลุกขึ้น แต่ด้วยสภาพร่างกายที่ไม่ตายก็บุญแล้ว ศรจึงล้มลงไปนอนแผ่กับพื้น ฝ่ายหมีป่าคลั่งชั้นราชาที่เห็นชายหนุ่มอนนิ่งก็เข้าไปดูใจ(?) ศรเห็นหน้าหมีตัวนั้นเป็นสิ่งสุดท้ายก่อนจะหลับไป

 

เมื่อศรตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนใบไม้ขนาดใหญ่สองสามใบ ศรมองซาย มองขวา พบว่าบริเวณโดยรอบเงียบสงบไม่มีสัตว์อสูรมากวนใจเวลาพักผ่อน(จริงๆโดนหมีตบกระเด็นหมดแล้ว) ศรหันไปเห็นสิ่งๆหนึ่งที่ดูจะขัดใจเขามากมันคือปลาสามตัวที่วางอยู่บนใบไม้ ศรขมวดคิ้วมองด้วยความสงสัย


   โครกก..
   ไม่นานนักหลังจากจ้องปลาและใช้ความคิดอยู่นั้น เสียงพยาธิในท้องที่เริ่มประท้วงกันแล้วก็ดังขึ้น ศรกลืนน้ำลายลงคอดังเอื๊อก เขามองซ้าย มองขวาอีกครั้งพบว่าบริเวณนั้นไม่มีคนหรือสัตว์อสูรอยู่เลย ศรจึงลุกขึ้นเดินหมายจะหาไม้มาจุดไฟ ผ่านไปประมาณสิบนาทีกับการประท้วงที่หนักหน่วงของพยาธิ ศรก็หิ่วกิ่งไม้มาจุดกองไฟได้สำเร็จ เขาเอาไม้เสียงปลาแล้ววางไวข้างๆกองไฟ ศรน้ำลายไหลไปหลายลิตรกับกลิ่นอันน่าหลงไหลของปลาย่าง เมื่อมันสุกศรก็ไม่รอช้ารีบหยิบเข้าปากทันที


   "อ้ากกกกกก โครตร้อนนนนน" ศรแหกปากตะโกนลั่นหลักจากหยิบเอาปลาร้อนๆที่เพิ่งออกจากกองไฟมากิน เขาจึงต้องนั้งน้ำลายไหลต่อไปเพื่อรอให้มันเย็นลง แต่ทว่าเสียงร้องของศรนั้นไปปลุกบางสิ่งที่หลับอยู่ เสียงต้นไม้ขยับดังมาจากข้างหลัง ศรรีบหันไปมองเงาตะคุ่มๆ ที่กำลังเดินเข้ามา 


"หมีป่าคลั่งชั้นราชาระดับ 25 ปรากฎ" ศรถอนหายใจออกมาเบาๆ ระหว่างที่หมีป่าคลั่งชั้นราชาเดินอย่างงัวเงียบเข้ามาหาศร มันจ้องหน้าชายหนุ่มอยู่พักนึกก่อนจะบรรจงหวดฝ่ามือเข้าที่แก้มของศรจนคอแทบหลุด ศรหันมาถลึงตาใส่หมีป่าคลั่งชั้นราชาและคิดในใจอย่างงุนงง 'สรุปมันมาดีหรือมาร้ายวะ' หมีป่าคลั่งชั้นราชาหลังจากบรรจงตบอย่างสวยงามแล้วก็เดินมานั้งกระแสะชายหนุ่ม จนศรแทบจะกระเด็นทุกครั้งที่หมีกระแสะเข้ามา หลังจากรออยู่นานและแล้วชายหนุ่มก็ได้กินปลาสมใจ ศรกินปลาอย่าเอร็ดอร่อยโดยไม่สนใจหมีป่าคลั่งชั้นราชาที่นั้งอยู่ข้างๆ 


   "โฮกกกกก" หมีป่าคลั่งชั้นราชาโวยหลังจากที่ศรไม่สนใจมันแม่แต่น้อย ศรได้แต่ถอนหายใจอย่างเซ็งๆว่าชีวิตมันอะไรกันนี้หลงป่ากับคนที่คุยกันรู้เรื่องยังลำบาก แล้วนี้อะไรหลงป่ากับหมีคุยกันไม่รู้เรื้องจะเอาตัวรอดได้สักกี่ชัวโมงกัน


   "โฮกกกก(หิวโว้ยยย)" ศรคำรามกลับเหมือนจะคุยกับมันรู้เรื้องหมีป่าคลั่งชั้นราชางงไปชัวขณะหนึ่ง


"ผู้เล่นศรปฎิบัติเงื่อนไขพื้นฐานอาชีพได้รับทักษะสื่อสารภาษาสัตว์ระดับ 1"
ศรตะลึงตาค้างอ้าปากหวอกับขอความจากระบบที่ประกาศว่าเขาได้ทักษะสื้อสารภาษาสัตว์

   "นี้เราเข้าขั้นคุยกับสัตว์รู้เรื่องแล้วเหรอเนี้ย" ศรบ่นกับตัวเองพลางหันไปมองหมีป่าคลั่งที่อยู่ๆก็เดินไปตบปลาในแม่น้ำ สักพักหนึ่งก็มีปลาตัวเท่าแขนปลิวมาใส่หัวของศรจะแทบสลบ ศรหยิบปลาขึ้นมาดูแล้วหันไปบ่นกับหมีที่ตบปลาไม่ดูตาม้าตาเรือ 


   "ตบปลาดีๆสิวะ กระเด็นมาโดนคนอืนแล้วเห็นไหมเนี้ย" ศรบ่นพลางหยิบปลาออกจากหน้า


   "โอะ ขอโทษที" เสียงหมีป่าคลั้งชั้นราชาตอบกลับมาทำเอาศรอาปากค้างตะลึงงันกับการตอบกลับของหมีป่าคลั่งชั้นราชา หลังจากนั้นหมีป่าคลั่งชั้นราชาก็เดินมานั้งข้างๆศรพร้อมทั้งส่งปลาที่จับได้ให้ศรแบบเขินๆด้วยกันกระแทกเข้าที่หน้าอกของศรจนแทบจะส่งคืนปลาที่กินไปก่อนหน้า ศรรับปลาพวกนั้นเอาไว้แล้วเอาไปเสียบไม้ปักไว้ข้างกองไฟ


   "ทำไมเอาไปเผาซะล่ะ อย่างนี้จะอร่อยเหรอ" หมีป่าคลั่งชั้นราชาพูดด้วยน้ำเสียงดุดันถามศรด้วยความสงสัย ศรหันตะลึงกับน้ำเสียงของหมีป่าคลั่งชั้นราชาเพราะตอนแรกเขาเข้าใขว่ามันเป็นตัวเมีย แล้วที่มันพยายามเอาใจศรหมายความว่ายังไง ชายหนุ่มเริ่มเหงือตกหน้าซีดเขาคิดว่ายังไงคืนนี้ก็จะไม่นอนแน่ๆไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม และจะหลีกเลี่ยงกิจกรรมน่าสงสัยกับหมีป่าคลั่งชั้นราชาที่นั้งอยู่ข้างๆ หลังจากที่กิน ปลา ปลาๆๆๆๆ จนหมด หนังท้องตึงหนังตาก็เริ่มหย่อนศรคิดจะเดินไปนอนบนใบไม้ที่วางอยู่ก็ถึงกับช็อกเมื่อเห็นหมีป่าคลั่งชั้นราชานอนรออยู่ มันเอามือตบที่ข้างๆตัวมันเป็นเชิงว่าให้มานอนข้างๆ ศรสายหน้ารัวเป็นเจ้าเข้า


   "ทำไมล่ะไม่อยากนอนกับพี่เหรอ" หมีป่าคลั่งชั้นราชาถามศรด้วยน้ำเสียงเศร้าหมอง มันคิดว่ามันคงถูกตัวเมีย(?)ตัวนี้รังเกียจมันเป็นแน่แท้ ศรยืนตัวแข็งหน้าซีดเหงือไหลถ่วมตัวเหมือนเพิ่งลงไปเล่นน้ำมาหมาดๆ ศรไม่รู้จะทำยังไงดีเขาจึงตัดสินใจขั้นเด็ดขาดโดยการเดินเข้าไปนอนข้างๆหมีป่าชั้นราชา เพราะเขาคิดว่าถ้ามันโกรธเขาอาจจะไปเกิดใหม่อย่างทรมานเป็นที่สุด 


   "ฉันไม่รู้หรอกนะว่าแกใช้อะไรมองหรือว่าเป็นเกย์หรือเปล่าแต่ตูตัวผู้นะเฮ้ย" ศรตัดสินใจพูดก่อนที่จะเดินเข้าไปนอนกับมัน หมีป่าคลั่งชั้นราชาได้ยินอย่างนั้นก็ถึงกับสะดุ้ง มันรีบลุกขึ้นมามองและดมศรอย่างต่อเนื้องจนแทบจะทุกซอกทุกมุม 


   "เฮ้อ ตกใจหมดเลยน้องอย่าอำพี่แบบนิ้สิจ้ะ" หมีป่าคลั่งชั้นราชาถอนหายใจออกมาหลังจากดมจนพอแล้ว ก่อนจะกล่าวออกมาอย่างอ่อนใจกับการหยอกล้อของชายหนุ้ม ศรได้แต่ยื่นอ้าปากค้างตะลึงในเซ้นส์ของหมีตัวนี้ ไม่ว่าดูยังไงเขาก็เป็นผู้ชายแน่นอนยิ่งกลิ่นตัวนี้บอกได้ทุกอย่าง 


   "ไหงงั้นล่ะ" ศรบ่นกลับตัวเองเบาๆ ก่อนจะโดนหมีลากไปนอนกอดอย่างสบายอารมณ์ ส่วนศรนอนเกรงขยับไม่ได้อยู่จนถึงเช้า


   "ตื่นสักทีนะไอคุณพี่หมี" ศรบ่นกับหมีป่าคลั่งชั้นราชาที่งัวเงียอยู่ หมีป่าคลั่งชั้นราชามองดูศรอย่างงุนงง


   "ทำไมน้องดูเพียๆล่ะจ๊ะเมื่อคืนพี่ยัง.... หรือว่าทำไปแล้วเหรอ" หมีป่าคลั่งชั้นราชาตื่นเต็มตาจ้อมมองศรอย่างมึนงงว่ามันทำไปหรือยัง 


   "ไม่ใช่ๆๆ ก็คุณพี่หมีเล่นกอดซะแน่นขนาดนั้นใครมันจะไปหลับลงกันล่ะ" ศรรีบกล่าวก่อนที่หมีป่าคลั่งชั้นราชาจะเลยเถิดไปไกลจนเขาอาจจะกลับไปใช้ชีวิตอย่างผู้ชายคนหนึ่งไม่ได้


    "เฮ้อ ค่อยยังชั่ว" หมีป่าคลั่งชั้นราชาถอนหายใจและบ่นกับตัวเองเบาๆแต่ด้วยระยะที่แทบจะจูบกันอยู่แล้วทำให้ศรได้ยินชัดเจนเต็มสองรูหู ตอนนี้ชายหนุ่มเริ่มงุนงงกับหมีป่าตัวนี้มากว่าสรุปแล้วจะจับเขาไว้ทำไมกันแน่ หมีป่าเดินจากไปอย่างอารมณ์ดีศรจึงถือโอกาสนี้นอนอย่างรวดเร็วแค่หลับตาก็หลับตาลงนอนก็หลับทันที เวลาผ่านไปเนิ่นนานฝ่ายสามี(?)หมีป่าคลั่งชั้นราชาก็กลับมาหลังจากไปหาของที่คิดว่าศรจะชอบมาให้ เมื่อมันเห็นว่าศรยังคงนอนหลับอุตุนิยมอยู่มันก็ไม่กวนใจนั้งเฝ้าอยู่ข้างๆ เวลาผ่านไปกว่าสิบน่าทีหมีป่าคลั่งชั้นราชาไม่อาจทนรอได้มันจึงบรรจงตบเข้าที่หลังขอบศรที่นอนหลับอย่างสบายอารมณ์ให้ตื่นขึ้นมาดูของที่มันหามาให้ ศรสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความเจ็บปวดเหลือจะทน


   "ใครวะ" ศรตะโกนออกไปด้วยแค้นเคือง เมื่อหันไปเห็นหน้าพี่หมีศรก็ถึงหน้าถอดสีกลัวว่าพี่แกจะอารมณ์ดีจัดให้อีกสักที 


   "เอ่อ...ไปหามาให้อ่ะ" หมีป่าคลั่งชั้นราชาไม่รอช้ารีบหวดรังผึ้งใส่ศรเต็มแรงจนศรล้มหน้ากระแทกเจ็บปางตาย ศรตั้งสติสงบอารมณ์โกรธเอาไว้ไม่กล้าทำอะไรต่อหน้าพี่หมีตัวนี้(โดนตบทีจะไปสวรรค์เอา) เมื่อศรหันมามองพี่มีก็เห็นรังผึ้นที่พี่หมีเหวี่ยงไปมาอย่างสนุกสนานเพราะศรไม่ยอมรับไปมันจึงโกรธใส่รังผึ้งแทน

"ผู้เล่นศรปฎิบัติเงื่อนไขพื้นฐานอาชีพได้รับทักษะทรหดระดับ 1" ศรนั้งอ้าปากค้างคิดในใจว่านี้มันทักษะอะไรกันแน่ ทักษะทนมือทนเท้าหรืออย่างไร บางทีนี้อาจจะเป็นเรื่องดีที่อยู่กับพี่หมีตัวนี้ก็เป็นได้

   ครืนนนน
   เสียงต้นไม้ล้มดันลั่นไปทั่วป่ากินเวลานานกว่าสิบนาทีก่อนจะเงียบลง ศรเมื่อได้ยินเสียงอันดันสนั่นลั่นป่าสมองของเขาก็จินตนาการถึงการต่อสู้อันดุเดือดที่ไม่น่ามีแถวป่าเริ่มต้นไปไกล ไม่นานนักเสียงนั้นก็ดันขึ้นอีกครั้งแต่ทว่าครั้งนี้มันใกล้มาก เสียงดันมาจากด้านหลังเขานั้นเองเมื่อศรหันไปก็ต้องตะลึงนั้งอาปากค้าง ทำอะไรไม่ถูกร่างกายแข็งถื้อ

"สัคว์อสูรลิงยักษ์ชั้นราชาระดับ 50 เตรียมจู่โจม" เสียงจากระบบยิ่งทวีความช็อกให้ชายหนุ่มเข้าไปอีกจากนั้งตัวแข็งถื้อ กลายเป็นนั้งตัวสั่นงกๆอย่ากกับเจ้าเข้า หมีป่าคลั่งชั้นราชาที่เห็นชายหนุ่มกลัวจึงวิ่งเข้าใส่ลิงยักษ์ชั้นราชาอย่างไม่เกรงกลัวแม้แต่น้อย ลิงยักษ์ชั้นราชาหยิบกระบองไม้ออกมาจากหลังก่อนจะบรรจงหวดเต็มแรงใส่ปมีป่าคลั่งชั้นราชาจนกระเด็นหายไป ด้านศรที่เห็นฉากชวนสยองเข้าไปก็เริ่มตั้งสติได้ รีบวิ่งหน้าตั้งอย่างไม่สนใจใคร ระหว่างทางศรไม่พบสัตว์อรูสแม้แต่ตัวเดียวการวิ่งของเขาจึงไม่ยากเย็นนัก เมื่อศรวิ่งอยู่นานกว่าสามชั้วโมงก็ออกจากป่าได้ เขาหันกลับไปมองดูว่าลิงยักษ์ชั้นราชาตามมาหรือเปล่าก่อนจะถอนหายใจเบาๆเพราะลิงยักษ์ชั้นราชาไม่ได้ตามมาแล้ว ชายหนุ่มนอนแผ่ด้วยความเหนือยล้าหลังจากวิ่งมาราธอนมากว่าสามชัวโมงโดยไม่หยุดพัก

"ผู้เล่นศรปฎิบัติเงื่อนไขพื้นฐานทักษะเคลื่อนที่เร็วเลื่อนเป็นระดับ 3...4...5"
ศรยิ้มอย่างสบายอารมณ์พลางคิดในใจว่า 'ถ้ามีสัตว์อรูสชั้นราชาออกมาเยอะๆก็ดีสินะจะได้อัพทักษะเคลื่นที่เร็วง่ายๆ' ก่อนจะหัวเราะเบาๆกับตัวเองและเผลอหลับไป